[jadore]

[SIZE="3"]Jeta e njeriut

Dikush ka thënë se jeta është një ëndërr dhe më e keqja fillon kur fillon të zgjohesh.

Zgjimi është vdekja e shpejtë pasi çdo gjë është iluzion.

Unë nuk e besoj këtë.Mendoj se ne futim në jetën tonë ëndrra pa fund, pasione e iluzione.

Ka raste kur eci në rrugë symbyllur duke i besuar instinkteve të mia e pasioneve që më shtyjnë në rrugën e jetës duke me dhuruar buzëqeshje e një zjarr të brendshëm.

Por unë jetoj vërtet, ndiej .. nuk jam vetëm një spektator pasiv në këtë skenë botërore.

Shekspiri e ka quajtur teatër : një iluzion pamor, mashtrim duke u shtirur si personazhe që ndoshta nuk ekzistojnë fare po ne mendojmë se ekzistojnë.

Ai ka jetuar shekuj më parë kur pas maskave të femrave në teatër fshiheshin meshkuj që nuk dinin asgjë për botën e femrës.

Ajo botë e errët e fshehur pas mureve e fustaneve të gjatë e korseve mbytëse, botë e femrave kukulla që linin në duart e meshkujve gjithçka:jetën e të ardhmen e tyre.

Po shpirti nuk blehet apo komandohet si një makinë. Ka disa nyje që prodhojnë shpresa e iluzione të cilat askush nuk mund ti drejtojë.

Natën kur mbyllim sytë ne ëndërrojmë pa i menduar ëndrrat, thjesht duam të qetësohemi , të shplodhim trupin e mesa duket vetëm mes ëndrrash mund ta arrijmë paqen.

Një buzëqeshje krijohet në buzët e njoma të trëndafilta të një foshnje kur lundron mes ëndrrash.

Të duket sikur bota është më e bukur, sikur sheh dritë kudo e yjet shkëlqejnë më tepër atë natë, vetëm prej një buzëqeshje të pafajshme.

Kur mendon për dashurinë tënde, atë që do më tepër në këtë botë, atë që të bën të qash e të qeshësh përsëri mes lotësh, atëherë mendja jonë kalon si në një paradë të vërtetat dhe iluzionet që i ke hedhur si një mantel kësaj dashurie.

Asgjë nuk është perfekte në këtë botë asnjë person po fantazia e ky shpirt i pabesueshëm që njeriu e ruan nga dallgët e jetës si thesarin më të shtrenjtë, të bën ta besosh se idealja ekziston.

Realja me të vërtetat e hidhura lihet mënjanë një çast dhe e vë kokën në jastëkun e ndjenjave ..fillojnë të krijohen imazhe të thuren ëndrra të këndshme e ti mbulohesh nga një gaz i brendshëm që vetëm ti e sheh e ndjen.

Edhe ajri bëhet plot aroma dhe sytë mbulohen nga një mjegull lulesh e ngjyrash gati të tejdukshme, ylbere të pafundta e dritë ëngjëjsh.

Iluzionet të pushtojnë zemrën dhe aty ke gjithçka të nevojitet. Vjen dikush që të prek shpatullën e të pyet për diçka e zgjohesh.

Sheh se je ulur diku e ndien ndoshta ftohtë. Jeta është kjo, zgjohesh në një moment.

Mendja fillon të punojë përsëri me llogjikën dhe zbarkon në realitet duke mbartur pak nga ai gaz i brendshëm lumturie. Flet e sytë të shkëlqejnë, optimizmi të jep një dritë të purpurtë në fytyrë.

Sa e lehtë është të ndihesh më mirë , mjafton një dorë e vogël iluzioni.

Përfundimisht jeta të duket jo aq e keqe. “Unë qenkam I lumtur e nuk e dija?”-pyet iluzioni yt, ai zëri i dytë që çdokush e ka brenda vetes.

Ne jemi ujë, ajër dhe ëndrra. Formula sekrete e krijimit të njeriut. Sa i thinjur dhe i hidhur është ai shpirt i zbrazur nga ëndrrat.

Fantazia vdes kur njeriu e dëbon vet dhe atë njëçik që i mbetet brenda e vret me trishtim realiteti.

Por jo gjithmonë vret realiteti. Ai të dhuron shpresa. Hirushja e Borëbardha na kanë ndjekur në fëmini me atë moralin e fitores së të mirës mbi të keqen dhe ne ndjekim këtë fill duke menduar: “Po, dashuria fiton mbi urrejtjen, e mira mbi të keqen, pse jo?”

Jeta është kaq e bukur sepse ka larmi. Ka hidhërim po ka dhe gëzim, ka të qara po ka edhe të qeshura, ka hije po edhe dritë, ka pleqëri e vdekja po ka dhe fëmijëri e jetë.

Jeta një zhurmë midis heshtjes ka thënë Isabel Allende.

PO një zhurmë plot të papritura, iluzione nën diell e pluhur yjesh.

Nëse guxon jeto shijo pluhurin e yjeve, kupat e ëndrrave piji deri në fund e lësho një pasthirrmë kënaqësie, trego çfarë ndien e ndaje lumturinë.

Lumturia është një krijim i bukur i njeriut.

Ka shume zhurmë brenda, shumë energji shumë fjalë tinguj shumë botë. Pihet në doza të vogla e ndarë mes njerëzish se e tëra njëherësh të vret.

Shpirti i njeriut është aq i pafund po zemra është kaq e dobët , kjo shoqeri ndan çdo gjë: dashuri e shpresë.

Një pikëz të qeshure bën dy buzë të tjera të hapen, një ëndërr e treguar me pasion frymëzon ëndrra të tjera.

Pak zhurmë krijon zhurmën tjetër në këtë jetë.

Sa i bukur zinxhiri i jetës, shkon pafundësisht e rikthehet përsëri te ne.

Jeta e njeriut: ujë, ajër e ëndrra të veshura në iluzione e ndjenja… Sa pak kemi nevojë për të qenë të lumtur![/SIZE]