[adidu]

Tulipanet - shtepi = une+ tulipanet
Ajo ishte një shtëpi. Ishte shtëpia ime. Edhe sot është shtëpi dhe vazhdon të jetë shtëpia ime. Shtëpi ishte, shtëpi është, por nuk është më ashtu sic ishte. Ka ndryshuar. Edhe unë kam ndryshuar. Nuk e di nëse e ndryshova unë atë, apo ajo mua. Di që të dy kemi ndryshuar. Megjithatë, ashtu si dikur, vazhdojmë të jetojmë tek njëri – tjetri. Unë tek ajo dhe ajo tek unë. Madje nuk e dimë mirë, nëse unë ndërtova atë, apo ajo më ndërtoi mua. Në këtë pikë kemi mosmarrëveshje, për hir të së vërtetës. Nuk e kemi patur këtë mosmarrëveshje, por ndoshta e sollën ndryshimet respektive. Sidoqoftë është e rëndë të jetosh në shtëpinë tënde, me shtëpinë tënde dhe të jesh në sherr me të. E për më tepër shtëpia të jetojë me ty, e ti me të dhe të sherroset me pronarin e saj.
Situatë e ndërlikuar. Ndërlikim i kotë. Kotësi me probleme të ndërsjella. Ndërsjellje e egoizmit të shtëpisë që të mban brënda vetes dhe, vetes që i jep jetë shtëpisë. Pikërisht kjo e fundit e rëndon akoma më shumë mosmarrëveshjen. Unë këmbëngul se i jap jetë dhe shtëpia këmbëngul nga ana e saj, se është ajo që më jep jetë. Ta përzë? Nuk e përzë dot se shtëpia nuk ka këmbë, por themele. Të më përzërë? Nuk mundet, se nuk ka duar të më flakë jashtë. Të largohem, e ta braktis? Nuk mundem. E provova njëherë. U largova për ca kohë, por malli më riktheu një ditë sa për ti hedhur një sy. Më pllakosi dhimbja. Ishte në grahmat e fundit. Po vdiste. Hyra brënda. Kudo nëpër mure dukeshin lotët e saj të derdhur për mua. Ishte rrënuar nga braktisja ime. Muret ishin mufatur nga lotët. E përqafova me lotët që më rrodhën pa mundur të përmbahem. I kërkova të falur. Më përqafoi dhe më kërkoi të falur. Në vazhdim punuam së bashku në harmoni të plotë. Rregulluam gjithshka. Madje ma kërkoi vetë të prish një mur ndarës për të zmadhuar dhomën e ndenies. Për atë mur ndarës kishim vite që grindeshim. Fillonte bërtiste e prekur kur i thoja se më duhej më tepër hapsirë dhe duhej prishur ai mur.Por…harmonia nuk shkoi gjatë. Sapo e mori veten dhe u zbukurua si nuse, filloi nga të vetat.
Me këto përsiatje në kokë jam ulur në kolltukun tim të preferuar. Është prag muzgu. Diku nga dreka bëmë sherrin e zakonshëm, që precipitoi në më të madhin gjatë asaj kohe. Ka vendosur të mos më flasë më. Mban mëri. Edhe unë kam vendosur të mos i flas, nëse nuk më flet ajo e para. Gjendje e nderë dhe e padurueshme. Mendoj të ngrihem një cast e të dal. Sic bëj gjithmonë, pas sherreve të mëdha. Kolltuku e ndjeu sakaq dhe mu lut me zë të përvajshëm, të mos largohesha. Nuk kishte faj. Sa herë dilja shtëpia merrej me të dhe i hakërrehej. E shante, e pështynte, e ofendonte me fjalët më të ulëta, vetëm e vetëm se kolltuku i gjorë mbante anën time.
Në këtë pikë duhet të jap edhe disa sqarime të tjera për raportet ndërmjet meje dhe shtëpisë. Si një intrigante e vërtetë, (gjatë kohës që nuk ndodhesha në shtëpi) ajo konspironte ndaj meje. Për të mos i rënë gjatë, gjithshka që ndodhej brënda mureve të saj( nga orenditë dhe deri tek zbukurimet më të thjeshta) i kishte bërë për vete me lajka dhe ankesa . Ishte mjeshtre e vërtetë për tu viktimizuar, ankimtaz për cdo veprim që kryeja , qoftë edhe më të voglin. I kishte mbushur mëndjen cdo sendi, nga më i madhi dhe deri tek më i vogli, që unë vetëm i përdorja, për interesat e mia. Madje edhe tavlla e cigareve ndjehej e përdorur që shuaja cigaren në të. Tualeti akoma më keq, që kryeja nevojat e mia fiziologjike. Për të mos përmëndur krevatin dhe dyshekun, që vuanin me lot në sy, peshën e trupit tim.
Të tëra këto nuk i dija për një kohë të gjatë, deri ditën që kolltuku shpërtheu dhe mi tha me lot në sy. Teksa kolltuku fliste, shtëpia filloi të ulërasë dhe në sytë e mi e quajti gënjeshtar dhe nuk donte ta linte të fliste. Që të arrij ti mbyll gojën shtëpisë (për ta lënë të flaës kolltukun) i vura flakën një peshqiri dhe e kërcënova që do ti vë zjarrin nëse nuk mbyll gojën.
Dhe kjo ditë ishte dhe është, sot. Pikërisht sebepi i sherrit të madh sot, ishte hapja e zemrës së kolltukut.
Cdo gjë e mendoja se mund të ndodhte me shtëpinë time, por deri këtu jo. Nuk arrija të kuptoja se cfarë donte nga unë dhe pse ma bënte të gjithë këtë. Filloi një ligjërim të gjatë, pa fund e krye. Herë pas here ndalonte dhe kërkonte mbështetje nga orenditë, të cilat me gjysëm zëri pa më parë në sy aprovonin me kokë, fjalët e saj. Me aq sa arrita të marr vesh, ankimi i saj dhe i gjithshkaje brënda saj konsistonte, në faktin që tregohesha mëndjemadh me to. Sipas tyre i përdorja dhe nuk i quaja pjesë timen.

* * *
Dëgjova lutjet e kolltukut për të mos dalë, e për tu qetësuar disi nga ai sherr i madh me shtëpinë. Jo shumë i bindur gjithsesi. Por …papritmas dy vazo lulesh të vogla i dolën në krah dhe vërtetuan fjalët e kolltukmjerit. Në tërë atë mori sendesh në barkun e shtëpisë, dy lule të vogla, folën. Mesa duket shtëpia nuk i kishte llogaritur aspak, për ti futur brënda konspiracionit. Edhe unë i pashë i habitur. Ishin dy tulipanë.
Prej kohësh kisha mbjellë zhardhokët e tyre, me shumë dashuri dhe kujdes. Lastarët kishin mbirë , por sythi i tyre i tulipantë nuk celte dhe kjo më kishte detyruar ti lija disi pas dore i zhgënjyer. Sic dukej, cdo gjë që më zhgënjente, nuk ishte në qëndër të vëmëndjes së shtëpisë për të punuar me të, që ta fuste në konspiracion. Kjo i kishte shpëtuar tulipanët. Në heshtjen e tyre të nëndheshme dhe të mbidheshme të lastartë, kishin vërejtur gjatë tërë kohës gjithshka ndodhte, të pandikuar nga unë dhe shtëpia.
Sot…shpërthyen petalet e tyre të mrekullueshme dhe folën. Kolltuku shfryu i lehtësuar nga e papritura. Shtëpia u ngërdhesh pa ditur se si të reagojë. Unë u ngrita nga kolltuku dhe u afrova pranë tyre. I kundroja i mrekulluar. Petalet e njoma shëndrisnin shtëpinë dhe shpirtin tim, me të kuqen all. Harrova grindjen. Harrova gjithshka dhe buzët vura ngadalë në petalet e tyre, duke i fshikur me ndrojë se mos i thaja.
I mora vazot në dorë dhe u ula në kolltuk. I mbështeta mbi cdonjërën kofshë. Në sytë e tyre të petalta ndjeva gëzimin e adhurimit që kisha përcjellë nga gjaku i kuq i zemrës time, që ishte i njëjtë me ngjyrën e tyre. Kaloi kohë e pacaktuar. Vetëm perdja e mbrëmjes, zbutja e vështrimit të egër të sendeve dhe…kërcitja e trarëve të shtëpisë, më përmëndën dhe shkëputën nga tulipanët e mi.
Ngrita kokën ngadalë. Nuk kishte më mllef në zemrën time për shtëpinë. Nuk kishte më konspiracion. Thjesht e ftova ta ndanim atë gëzim së bashku. Thjesht e ftova që të mos llogarisnim më në kandarin e mërive, se kush e rëndoi më shumë dhe kush më pak. E ftova të gjenim motiv tek ata dy tulipanë, për të shuar mërinë dhe luftën e kotë mes nesh. Tek e fundit, ata dy tulipanë të mahnitshëm nuk ishin vetëm të mitë, por edhe të saj. Ishin tonët. Vërtet kishim kaluar shumë peripeci, duke mbajtur njëri – tjetrin ndërtimtaz, por kishim harruar se lulet na mungonin në shpirtrat tanë. E tashmë lulet i kishim. Madje ishin dy tulipanë, të kuq e të freskët, që donin kujdes të madh për të lulëzuar.
Pas fjalëve të mia shtëpia ndaloi kërcitjen e trarëve. U ndrydh në heshtje të thellë, pa përgjigje. Ndoshta u prek edhe ajo nga tulipanët, e u fut në meditime. Prisja që të vepronte ndryshe. Të linte edhe ajo pas krahëve në cast gjithshka dhe të bashkohej me mua dhe tulipanët. Gjithsesi nuk e paragjykova, pavarësisht dëshirës time. Pavarësisht se në brëndësi ndjeja se ishte e pamundur të rezistoje përpara mrekullisë së atyre tulipanëve. Kjo nisur nga fakti se sado të mëdha të ishin grindjet tona, isha i bindur që më donte.
U ngrita sërish. I mbështeta tulipanët mbi parvazin e dritares. I mbulova me kujdes me një cohë. Nuk doja të shihnin dhe të dëgjonin bisedën që do bëja me shtëpinë. Boll kishin dëgjuar deri ditën që celën.
U ula në kolltuk. Me zë të ndjerë ftova shtëpinë të flisnim qetë. Tulipanët ma kishin ngritur ndjeshmërinë deri në stratosferë. Truri më punonte me intensitet aq të madh, sa cdo gabim me shtëpinë e shihja qartë dhe e ndjeja me dhimbje deri në vetgjykim. U desh celja e dy tulipanëve që të kuptoj se dhe unë kisha gabimet e mia në raport me shtëpinë. Ajo më dëgjoi në heshtje, pa reaguar. U futa edhe unë në heshtjen time, në pritje të reagimit të saj. Nuk mund ta gjykoja. Gabimet e mia kërkonin kohën e tyre për të precipituar në shpirtin e saj dhe të nxirrnin prej andej gabimet e ndërsjella. Nuk ka sesi të ketë gabime të njëanshme, sado të mëdha. Qoftë edhe nga njëra anë. Ka pranim të dyanshëm gabimesh, pa kandar. Pranimi i gabimeve të dyanshme me sinqeritet, rrëzon kandarin. Zhduk kandarin e ngritur mbi egon respektive. Në vazhdimësi, më i rënduar është ai që ka patur më shumë gabime, por në falje është më i nderuar kush ka më pak gabime.
Këto përsiasja me veten, teksa prisja shpalosjen e gabimeve të shtëpisë ndaj meje. Uroja të ishin më të pakta se të miat. Sidoqoftë edhe po të ishin më të mëdha, asgjë nuk do të ndryshonte. Nëse të miat rezultonin më të mëdha do të lumturohesha nga falja e saj dhe nëse të sajat ishin më të mëdha se të miat, do të lumturohesha pafundësisht nga falja ime. Gjithsesi edhe falja ishte asgjë në raport me motivin. Me dy tulipanët.

* * *
Koha sakaq kalonte. Heshtja e shtëpisë vazhdonte. Tulipanët e mbuluar me cohë më mundonin vuajtshëm. I fola shtëpisë. Psherëtiu. U ngroha. Prita. Nuk foli. I fola sërish. Shfryu. Nuk e pyeta pse shfryn. Ju luta të mos shfryjë, por të flasë. Foli. Lëshoi një batare akuzash në formë predhash shpërthyese. Orenditë u drodhën. Cikërrimat zbukuruese që i kishim zgjedhur së bashku në ditët e lumtura, u futën poshtë orendive. Kolltuku u thye dhe… dha shpirt. Ndjeva në brinjë dhimbje therrëse. Vdekja e papritur e kolltukut më kishte përplasur në tokë dhe i kishte thyer; një, dy , tre, prej tyre. E mbështolla kolltukun përqafimtaz. Nuk doja të më ikte. Nuk doja të vdiste. Ai dhe dy tulipanët e mi ishin gjithshka që më mbante në atë shtëpi.
“ Të ka parë si mbijetesë dhe jo si dashuri…mbijetesën e fitoi dhe dashurinë e ka gjetur diku tjetër” – tha fjalët e fundit dhe shpirti i kolltukut tim të mirë fluturoi në qiell.
Me lot në sy i dërrmuar u ngrita në gjunjë. Duart drejt trarëve hapa me lutje. Trarëve të asaj shtëpie që ma dinin vuajtjen dhe mundin për ti ngritur aq lart, aty ku ishin, për të mbajtur atë cati. Më kërcënuan paturpësisht, se do të rrëzoheshin mbi tulipanët e mi. Në gjunjë duart shtriva poshtë. Themeleve ju luta. Gur, pas guri me gjak i kisha lidhur. Të trishtuar në lot gjaku u mbytën.
“Tokë mocalore gjete të na hedhësh, e lidhësh” – thanë e shpirt vidhistaz dhanë.
Në këmbë u ngrita. Shtëpisë ju luta me përgjërim, me duar në shpirt. Një tra më lëshoi. Në gjunjë urdhër më dha të bie sërish. Dritaren, e dritës për tulipanët me tulla e mbuloi.
Në gjunjë rashë papritmas i mundur. Në këmbë vriktas u ngrita sakaq. Dy tulipanët e mbuluar, në krahë mbështolla. Jashtë shtëpisë dola. Në tokë i mbështeta të sigurtë. Në shtëpi sërish hyra. Me benzinën miken e ngushtë të shtëpisë, shtëpinë spërkata. I qetë dola ngadalë. Një fije shkrepëseje të hutuar ju luta të ndizej. U ndez përgjumtaz. Flaka e vogël më foli e tmerruar.
“Mos e bë këtë”
E pashë me pyetje në sy flakëzën e vogël.
“Mos i lër tulipanët pa shtëpi”- më tha dhe u fik.
Kutia e shkrepëses ishte e mbushur me fije të përgjumura.
(adrian dule)