Dardania.de - Shiko Postimin Tek - Tefsir-(komentim suresh)

valiii · 26-06-11, 14:56

Nëse nuk dilni (në luftë), Ai do t'ju dënojë me një
dënim të dhembshëm, do t'ju zëvendësojë me një
popull tjetër dhe Atij nuk i bëhet farë dëmi. Allahu
është i gjithëfuqishëm për çdo gjë. Në mos e ndihmofshi atë (Pejgamberin), atë e ka
ndihmuar Allahu; kur ata që nuk besuan e nxorën
atë vetë të dytin; kur që të dy ishin në shpellë, kur
po i thoshte shokut të vet: ‘Mos u pikëllo (friko), Allahu është me ne !’ E Allahu zbriti qetësi (në shpirtin e) atij, e fuqizoi me një ushtri që ju nuk e
patët; e fjalën e atyre që nuk besuan më të ultën,
kurse fjala e Allahut (është) më e larta. Allahu është
më i Fuqishmi, më i Urti. Dilni (në luftë), le t'ju vijë
(lufta) e lehtë ose e rendë, luftoni për hirë të Allahut
me pasurinë tuaj dhe me veten tuaj; kjo është gjëja më e dobishme për ju, nëse e kuptoni. ” Teube 39-41. Pjesa e katërt e kësaj sureje e cila është pjesa më e
gjatë e saj përfshin më shumë se gjysmën e sures,
flet në poshtërimin e hipokritëve dhe ndikimin e
tyre të keq ndaj shoqërisë muslimane. Në këtë pjesë Allahu përshkruan gjendjen e
hipokritëve, anën shpirtërore të tyre dhe atë
praktike. Këtu zbulon edhe qëndrimet e tyre në
betejën e Tebukut, para betejës, gjatë betejës dhe
pas përfundimit të saj. Allahu zbuloi qëllimet,
intrigat, hilet e tyre si dhe arsyetimet e tyre të pavenda në mos pjesëmarrjen e tyre në betejë. Po
ashtu, tregon se si hipokritët janë munduar që të
dobësojnë rreshtat e muslimanve dhe të fusin në
mes tyre përçarje. Pastaj tregon se si e kanë
munduar të Dërguarin e Allahut dhe si e kanë fyer
atë. Të gjitha këto gjëra më gjerësisht do të shpjegohen kur të vijmë në komentimin e këtyre
ajeteve, që flasin për këtë lloj të njerëzve. Ja disa
shembuj të cilët tregojnë për intrigat, hilet dhe
qëllimet e tyre të këqija, ndaj të Dërguarit të Allahut
dhe shokëve të tij: “E sikur të kishin dëshiruar ata të dalin, do të bënin për të (për luftë) ndonjë
përgatitje, por Allahu nuk e pëlqeu ngritjen e tyre,
andaj i zmbrapsi, dhe u është thënë: ‘Rrini me të paaftit (fëmijët, gratë e pleqtë).’ Edhe sikur të dilnin me ju, ata nuk do t'ju shtonin tjetër përveç
ngatërresës dhe shumë shpejt do të përçanin mesin
tuaj, duke kërkuar t'ju turbullojnë. E ndër ju ka të
tillë që i dëgjojnë ata. Allahu i di shumë mirë
hipokritët. Ata edhe më parë tentuan përçarjen tuaj, t'i
ngatërruan ty çështjet, derisa të erdhi e vërteta dhe
ngadhënjeu vendimi i Allahut, përkundër asaj që
ata e urrenin. Dhe prej tyre ka të tillë që thonë: ‘Më lejo mua (të mos shkoj në luftë) e mos më vë në sprovë !’ Ja, ata mu në sprovë kanë rënë (më parë). Xhehenemi,
gjithsesi, i përfshin nga të gjitha anët jobesimtarët.
Teube 46-49. Shembulli tjetër: “Ata betohen në Allahun se vërtetë janë si ju, por ata nuk janë me ju, ata janë popull që frikësohet ”. Teube, 56. Shembulli tjetër: “Ka prej tyre që do të bëjnë vërejtjen në ndarjen e lëmoshës, nëse u jepet nga
ajo, ata mbesin të kënaqur, e nëse nuk u jepet, ata
hidhërohen. E sikur të kënaqeshin me atë që ua dha Allahu dhe i
dërguari i Tij, e të thoshin: ‘Ne na mjafton Allahu, Allahu do të na furnizojë nga të mirat e Tij, e edhe i
dërguari i Tij, dhe se vetëm te Allahu e mbështesim
dëshirën (do të ishte shumë më mirë për ta)".
Teube 58-59. Shembulli tjetër: “Ka prej tyre që e ofendojnë Pejgamberin e thonë: ‘Ai është bërë vesh (beson çka dëgjon )’. Thuaj! Ai është vesh i së mirës suaj (dëgjon të mirën dhe vepron e jo të keqen), ai
beson Allahun (çka i thotë), u zë besë besimtarëve
dhe është mëshirues për ata që besuan nga mesi
juaj, e ata që nuk e lënë të qetë të dërguarin e
Allahut, ata kanë dënim të dhembshëm. ’” Teube, 61. Shembulli tjetër: Hipokritët kanë frikë se do të zbritet ndonjë kaptinë
që do të nxjerrë në shesh atë që kanë në zemrat e
tyre. Thuaj! Ani, talluni! Allahu do ta zbulojë atë që i
frikësoheni. E nëse i pyet ti ata (përse tallen), do të thonë: ‘Ne vetëm jemi mahnitur e dëfryer’. Thuaj! A me Allahun, librin dhe të dërguarin e Tij talleni ?’ Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasi (shpallët se)
besuat, keni mohuar. Nëse një grup nga ju i falim,
grupin tjetër e dënojmë, ngase ishin
kriminelë. ”Teube, 64-66. Shembulli tjetër: “Hipokritët dhe hipokritet janë si njëri-tjetri, urdhërojnë për të keqen e ndalojnë nga
e mira dhe shtrëngojnë duart e tyre. Harruan
Allahun (nuk i binden), prandaj Ai i harroi (nga
mëshira). Nuk ka dyshim, hipokritët janë ata të
prishurit. Hipokritëve dhe hipokriteve dhe jobesimtarëve
Allahu u ka përcaktuar zjarrin e xhehenemit, ku do
të jenë përgjithmonë, ai mjafton për ta dhe ata i ka
mallkuar Allahu. Ata kanë dënim të pandërprerë. ” Teube 67-68. Pjesa e pestë e kësaj sureje tregon se krahas
besimtarëve të sinqertë të muhaxhirëve dhe
ensarëve, të cilët ishin shtylla më e fortë e shoqërisë
islame, afër tyre ekzistonin edhe disa grupe të tjera
të njerëzve nga beduinët ku prej tyre kishte të
sinqertë, por kishte edhe njerëz hipokritë tek të cilët drita e imanit nuk kishte depërtuar. Krahas
këtyre kishte edhe të atillë që i kishin të përziera
punët e tyre dhe kishte edhe të atillë që nuk ishte i
ditur realiteti i tyre, çështjen e tyre e dinte vetëm
Allahu. Ajetet kuranore në këtë pjesë të kësaj
sureje flasin për këto grupe të njerëzve që ekzistonin në kohën e të Dërguarit të Allahut. Ja
disa nga ajetet që flasin për këtë: “Arabët beduinë janë të pajisur me mohim e hipokrizi më të fortë dhe
janë më të përshtatshëm për të mos i njohur
dispozitat që ia zbriti të dërguarit të Tij Allahu.
Allahu i di çështjet, Ai është i urtë. ” Ka disa beduinë që për atë që e jep, e konsideron si
të dështuar dhe presin kthesa kundër jush. Kundër
tyre e ardhmja qoftë e keqe! Allahu dëgjon, di. Po, ka edhe disa nga beduinët që besojnë Allahun
dhe botën tjetër dhe atë që e japin e konsiderojnë
afrim te Allahu dhe bekim te i dërguari. Vini re, ato
janë afrime te Allahu për ta, e Allahu do t'i përfshijë
në mëshirën e Tij. Allahu falë dhe është mëshirues. ” Teube, 97-99. “Edhe rreth jush ka beduinë që janë hipokritë, e edhe nga banorët e Medinës që janë përcaktuar për
hipokrizi. Ti nuk i di ata, Ne i dimë, ata do t'i
dënojmë dy herë, pastaj shtyhen në dënimin e
madh. Ka edhe të tjerë që i kanë pranuar mëkatet e veta:
ata përzien vepra të mira, e edhe të tjera të këqija.
Atyre do t'ua falë Allahu, se Ai i falë atij që
pendohet, e mëshiron atë që përmirësohet.”Teube, 101-102. Pjesa e gjashtë e kësaj sureje tregon natyrshmërinë
e lidhjes së besës me Allahun për luftën në rrugën e
Tij. Tregon natyrshmërinë e luftës në rrugën e
Allahut dhe kufijtë e saj. Po ashtu, tregon
domosdoshmërinë e banorëve të Medinës dhe të
beduinëve që ishin rreth Medinës për pjesëmarrjen në këtë luftë. Nga mesi i kësaj pjese të kësaj sureje
Allahu, gjithashtu, tregon për disa njerëz të sinqertë
që nuk morën pjesë në betejën e Tebukut. Dhe në
fund të kësaj pjese, edhe një herë, tregon gjendjet e
hipokritëve dhe qëndrimin e tyre nga ajo që zbret
prej Kuranit. Ja disa shembuj që përmban kjo pjesë e kësaj sure: “Allahu bleu prej besimtarëve shpirtrat dhe pasurinë e tyre me xhenet. Luftojnë në rrugën e
Allahut, mbysin dhe mbyten. (Allahu dha) Premtim
të cilin e vërtetoi në Teurat, Inxhill e Kuran. E kush
është më zbatues i sigurt i premtimit të vet se
Allahu? Pra, gëzohu tregtisë që bëtë me Të. Ky
është suksesi i madh. (Të xhenetit janë) Edhe ata që pendohen, ata që
sinqerisht adhurojnë, ata që falënderojnë, ata që
agjërojnë, ata që bëjnë ruku, që bëjnë sexhde, që
urdhërojnë për të mira e ndalojnë nga të këqijat,
edhe përmbushin dispozitat e Allahut. Pra,
përgëzoji besimtarët.” Teube, 111-112. Shembulli tjetër: “Nuk ishte me vend për banorët e Medinës e as për ata që ishin rreth tyre nga beduinët, të ngelin (pa
shkuar) pas të dërguarit të Allahut e as të kursejnë
veten e tyre ndaj vetes së tij (Pejgamberit). Nuk
ishte me vend ngase, ata nuk i godet as etja, as
lodhja, as uria kur janë në rrugën e Allahut, dhe
nuk shkelin ndonjë vend që i hidhëron mosbesimtarët, dhe nuk arrijnë kundër armikut
kushdo qoftë (mbytje, robërim të tyre ose
ngadhënjim mbi ta), vetëm se të gjitha ato do t’u evidentohen atyre si vepër e mirë (shpërblyese).
Allahu nuk ua humb shpërblimin vepërmirëve. Dhe nuk japin kontribut, të vogël ose të madh, nuk
kapërcejnë ndonjë luginë, e qe të mos u shënohet
(për shpërblim) atyre, për t'i shpërblyer Allahu më
së miri atë që vepruan.” Teube, 120-121. “E kur zbret ndonjë kaptinë (që turpërinë e tyre) ata shikojnë njëri-tjetrin (e thonë mes vete): ‘A ju pa ndokush ju ’ e pastaj largohen. Allahu prapësoi zemrat e tyre, ngase ishin popull që nuk kuptonte. ” Teube, 127. Dhe në fund kjo sure përfundon me disa nga
cilësitë e të Dërguarit të Allahut dhe njëkohësisht ju
drejton në mbështetjen e plotë tek Allahu dhe
mjaftimi në këtë mbështetje: “Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj, atij i vjen rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i
rrugës së drejtë për ju, është i ndjeshëm dhe i
mëshirshëm për besimtarët. Po nëse ata refuzojnë
(atë që ua sjell) atëherë thuaj: ‘Allahu është për mua mjaft, s'ka të adhuruar përveç Tij, vetëm te Ai jam
mbështetur, e Ai është Zot i Arshit të madh !"’ Teube, 128-129.

26-06-11, 14:56	#66
valiii Anëtarësuar: 24-12-06 Postime: 3,777	Titulli: Tefsir-(komentim suresh) Nëse nuk dilni (në luftë), Ai do t'ju dënojë me një dënim të dhembshëm, do t'ju zëvendësojë me një popull tjetër dhe Atij nuk i bëhet farë dëmi. Allahu është i gjithëfuqishëm për çdo gjë. Në mos e ndihmofshi atë (Pejgamberin), atë e ka ndihmuar Allahu; kur ata që nuk besuan e nxorën atë vetë të dytin; kur që të dy ishin në shpellë, kur po i thoshte shokut të vet: ‘Mos u pikëllo (friko), Allahu është me ne !’ E Allahu zbriti qetësi (në shpirtin e) atij, e fuqizoi me një ushtri që ju nuk e patët; e fjalën e atyre që nuk besuan më të ultën, kurse fjala e Allahut (është) më e larta. Allahu është më i Fuqishmi, më i Urti. Dilni (në luftë), le t'ju vijë (lufta) e lehtë ose e rendë, luftoni për hirë të Allahut me pasurinë tuaj dhe me veten tuaj; kjo është gjëja më e dobishme për ju, nëse e kuptoni. ” Teube 39-41. Pjesa e katërt e kësaj sureje e cila është pjesa më e gjatë e saj përfshin më shumë se gjysmën e sures, flet në poshtërimin e hipokritëve dhe ndikimin e tyre të keq ndaj shoqërisë muslimane. Në këtë pjesë Allahu përshkruan gjendjen e hipokritëve, anën shpirtërore të tyre dhe atë praktike. Këtu zbulon edhe qëndrimet e tyre në betejën e Tebukut, para betejës, gjatë betejës dhe pas përfundimit të saj. Allahu zbuloi qëllimet, intrigat, hilet e tyre si dhe arsyetimet e tyre të pavenda në mos pjesëmarrjen e tyre në betejë. Po ashtu, tregon se si hipokritët janë munduar që të dobësojnë rreshtat e muslimanve dhe të fusin në mes tyre përçarje. Pastaj tregon se si e kanë munduar të Dërguarin e Allahut dhe si e kanë fyer atë. Të gjitha këto gjëra më gjerësisht do të shpjegohen kur të vijmë në komentimin e këtyre ajeteve, që flasin për këtë lloj të njerëzve. Ja disa shembuj të cilët tregojnë për intrigat, hilet dhe qëllimet e tyre të këqija, ndaj të Dërguarit të Allahut dhe shokëve të tij: “E sikur të kishin dëshiruar ata të dalin, do të bënin për të (për luftë) ndonjë përgatitje, por Allahu nuk e pëlqeu ngritjen e tyre, andaj i zmbrapsi, dhe u është thënë: ‘Rrini me të paaftit (fëmijët, gratë e pleqtë).’ Edhe sikur të dilnin me ju, ata nuk do t'ju shtonin tjetër përveç ngatërresës dhe shumë shpejt do të përçanin mesin tuaj, duke kërkuar t'ju turbullojnë. E ndër ju ka të tillë që i dëgjojnë ata. Allahu i di shumë mirë hipokritët. Ata edhe më parë tentuan përçarjen tuaj, t'i ngatërruan ty çështjet, derisa të erdhi e vërteta dhe ngadhënjeu vendimi i Allahut, përkundër asaj që ata e urrenin. Dhe prej tyre ka të tillë që thonë: ‘Më lejo mua (të mos shkoj në luftë) e mos më vë në sprovë !’ Ja, ata mu në sprovë kanë rënë (më parë). Xhehenemi, gjithsesi, i përfshin nga të gjitha anët jobesimtarët. Teube 46-49. Shembulli tjetër: “Ata betohen në Allahun se vërtetë janë si ju, por ata nuk janë me ju, ata janë popull që frikësohet ”. Teube, 56. Shembulli tjetër: “Ka prej tyre që do të bëjnë vërejtjen në ndarjen e lëmoshës, nëse u jepet nga ajo, ata mbesin të kënaqur, e nëse nuk u jepet, ata hidhërohen. E sikur të kënaqeshin me atë që ua dha Allahu dhe i dërguari i Tij, e të thoshin: ‘Ne na mjafton Allahu, Allahu do të na furnizojë nga të mirat e Tij, e edhe i dërguari i Tij, dhe se vetëm te Allahu e mbështesim dëshirën (do të ishte shumë më mirë për ta)". Teube 58-59. Shembulli tjetër: “Ka prej tyre që e ofendojnë Pejgamberin e thonë: ‘Ai është bërë vesh (beson çka dëgjon )’. Thuaj! Ai është vesh i së mirës suaj (dëgjon të mirën dhe vepron e jo të keqen), ai beson Allahun (çka i thotë), u zë besë besimtarëve dhe është mëshirues për ata që besuan nga mesi juaj, e ata që nuk e lënë të qetë të dërguarin e Allahut, ata kanë dënim të dhembshëm. ’” Teube, 61. Shembulli tjetër: Hipokritët kanë frikë se do të zbritet ndonjë kaptinë që do të nxjerrë në shesh atë që kanë në zemrat e tyre. Thuaj! Ani, talluni! Allahu do ta zbulojë atë që i frikësoheni. E nëse i pyet ti ata (përse tallen), do të thonë: ‘Ne vetëm jemi mahnitur e dëfryer’. Thuaj! A me Allahun, librin dhe të dërguarin e Tij talleni ?’ Mos kërkoni fare ndjesë, ju pasi (shpallët se) besuat, keni mohuar. Nëse një grup nga ju i falim, grupin tjetër e dënojmë, ngase ishin kriminelë. ”Teube, 64-66. Shembulli tjetër: “Hipokritët dhe hipokritet janë si njëri-tjetri, urdhërojnë për të keqen e ndalojnë nga e mira dhe shtrëngojnë duart e tyre. Harruan Allahun (nuk i binden), prandaj Ai i harroi (nga mëshira). Nuk ka dyshim, hipokritët janë ata të prishurit. Hipokritëve dhe hipokriteve dhe jobesimtarëve Allahu u ka përcaktuar zjarrin e xhehenemit, ku do të jenë përgjithmonë, ai mjafton për ta dhe ata i ka mallkuar Allahu. Ata kanë dënim të pandërprerë. ” Teube 67-68. Pjesa e pestë e kësaj sureje tregon se krahas besimtarëve të sinqertë të muhaxhirëve dhe ensarëve, të cilët ishin shtylla më e fortë e shoqërisë islame, afër tyre ekzistonin edhe disa grupe të tjera të njerëzve nga beduinët ku prej tyre kishte të sinqertë, por kishte edhe njerëz hipokritë tek të cilët drita e imanit nuk kishte depërtuar. Krahas këtyre kishte edhe të atillë që i kishin të përziera punët e tyre dhe kishte edhe të atillë që nuk ishte i ditur realiteti i tyre, çështjen e tyre e dinte vetëm Allahu. Ajetet kuranore në këtë pjesë të kësaj sureje flasin për këto grupe të njerëzve që ekzistonin në kohën e të Dërguarit të Allahut. Ja disa nga ajetet që flasin për këtë: “Arabët beduinë janë të pajisur me mohim e hipokrizi më të fortë dhe janë më të përshtatshëm për të mos i njohur dispozitat që ia zbriti të dërguarit të Tij Allahu. Allahu i di çështjet, Ai është i urtë. ” Ka disa beduinë që për atë që e jep, e konsideron si të dështuar dhe presin kthesa kundër jush. Kundër tyre e ardhmja qoftë e keqe! Allahu dëgjon, di. Po, ka edhe disa nga beduinët që besojnë Allahun dhe botën tjetër dhe atë që e japin e konsiderojnë afrim te Allahu dhe bekim te i dërguari. Vini re, ato janë afrime te Allahu për ta, e Allahu do t'i përfshijë në mëshirën e Tij. Allahu falë dhe është mëshirues. ” Teube, 97-99. “Edhe rreth jush ka beduinë që janë hipokritë, e edhe nga banorët e Medinës që janë përcaktuar për hipokrizi. Ti nuk i di ata, Ne i dimë, ata do t'i dënojmë dy herë, pastaj shtyhen në dënimin e madh. Ka edhe të tjerë që i kanë pranuar mëkatet e veta: ata përzien vepra të mira, e edhe të tjera të këqija. Atyre do t'ua falë Allahu, se Ai i falë atij që pendohet, e mëshiron atë që përmirësohet.”Teube, 101-102. Pjesa e gjashtë e kësaj sureje tregon natyrshmërinë e lidhjes së besës me Allahun për luftën në rrugën e Tij. Tregon natyrshmërinë e luftës në rrugën e Allahut dhe kufijtë e saj. Po ashtu, tregon domosdoshmërinë e banorëve të Medinës dhe të beduinëve që ishin rreth Medinës për pjesëmarrjen në këtë luftë. Nga mesi i kësaj pjese të kësaj sureje Allahu, gjithashtu, tregon për disa njerëz të sinqertë që nuk morën pjesë në betejën e Tebukut. Dhe në fund të kësaj pjese, edhe një herë, tregon gjendjet e hipokritëve dhe qëndrimin e tyre nga ajo që zbret prej Kuranit. Ja disa shembuj që përmban kjo pjesë e kësaj sure: “Allahu bleu prej besimtarëve shpirtrat dhe pasurinë e tyre me xhenet. Luftojnë në rrugën e Allahut, mbysin dhe mbyten. (Allahu dha) Premtim të cilin e vërtetoi në Teurat, Inxhill e Kuran. E kush është më zbatues i sigurt i premtimit të vet se Allahu? Pra, gëzohu tregtisë që bëtë me Të. Ky është suksesi i madh. (Të xhenetit janë) Edhe ata që pendohen, ata që sinqerisht adhurojnë, ata që falënderojnë, ata që agjërojnë, ata që bëjnë ruku, që bëjnë sexhde, që urdhërojnë për të mira e ndalojnë nga të këqijat, edhe përmbushin dispozitat e Allahut. Pra, përgëzoji besimtarët.” Teube, 111-112. Shembulli tjetër: “Nuk ishte me vend për banorët e Medinës e as për ata që ishin rreth tyre nga beduinët, të ngelin (pa shkuar) pas të dërguarit të Allahut e as të kursejnë veten e tyre ndaj vetes së tij (Pejgamberit). Nuk ishte me vend ngase, ata nuk i godet as etja, as lodhja, as uria kur janë në rrugën e Allahut, dhe nuk shkelin ndonjë vend që i hidhëron mosbesimtarët, dhe nuk arrijnë kundër armikut kushdo qoftë (mbytje, robërim të tyre ose ngadhënjim mbi ta), vetëm se të gjitha ato do t’u evidentohen atyre si vepër e mirë (shpërblyese). Allahu nuk ua humb shpërblimin vepërmirëve. Dhe nuk japin kontribut, të vogël ose të madh, nuk kapërcejnë ndonjë luginë, e qe të mos u shënohet (për shpërblim) atyre, për t'i shpërblyer Allahu më së miri atë që vepruan.” Teube, 120-121. “E kur zbret ndonjë kaptinë (që turpërinë e tyre) ata shikojnë njëri-tjetrin (e thonë mes vete): ‘A ju pa ndokush ju ’ e pastaj largohen. Allahu prapësoi zemrat e tyre, ngase ishin popull që nuk kuptonte. ” Teube, 127. Dhe në fund kjo sure përfundon me disa nga cilësitë e të Dërguarit të Allahut dhe njëkohësisht ju drejton në mbështetjen e plotë tek Allahu dhe mjaftimi në këtë mbështetje: “Juve ju erdhi i dërguar nga lloji juaj, atij i vjen rëndë për vuajtjet tuaja, sepse është lakmues i rrugës së drejtë për ju, është i ndjeshëm dhe i mëshirshëm për besimtarët. Po nëse ata refuzojnë (atë që ua sjell) atëherë thuaj: ‘Allahu është për mua mjaft, s'ka të adhuruar përveç Tij, vetëm te Ai jam mbështetur, e Ai është Zot i Arshit të madh !"’ Teube, 128-129.