[AlbaPoweR]

Kini frikë Allahun, Ai ju mëson

Shih djali im, ki kujdes kufijtë e Allahut dhe ki kujdes si do ti ruash kufijtë e Allahut, ngase ai që ruan ruhet, kurse ai që këtë e lë pas dore, lihet pas dore. Dua të t’i përkujtoj disa periudha që i kam kaluar, ndoshta do të shoshë mundin tim dhe do të bësh dua për mua, sepse begati që më janë dhënë nuk kanë qenë nga mundi im, por dhunti e Allahut mbi mua.
Më kujtohet vetvetja. Më kujtohet se kam qenë shumë ambicioz, kështu që kam shkuar në bibliotekë kur kisha vetëm gjashtë vjet dhe i kam shoqëruar në këtë moshë të mëdhenjtë. Më është dhuruar tru i madh në vegjëli, aq sa kam qenë me inteligjent se të mëdhenjtë. Nuk më kujtohet se kam luajtur ndonjëherë me fëmijët në rrugë, e as që kam qeshur me të madhe.
Kur mbusha shtatë vjet fillova të prezantoj ligjëratat në xhami. Nuk jam munduar ti gjej magjistarët, por kërkova muhadith (dijetar të hadithit), i cili flet për biografinë e Pejgamberit s.a.v.s dhe kështu gjithë atë që mësoja në xhami, e mësoja përmendësh dhe kur vija në shtëpi e shkruaja.
Kam marrë mësim nga shejhu (mësuesi) im Ebul-Fadl ibn Nasir rahimehull-llah. Me të shkonim edhe te dijetarët të tjerë për të marrë dituri prej tyre. Në praninë e tij kam lexuar “Musenedin” e Imam Ahmedit rahimehull-llah dhe libra të tjerë të mëdhenj. Pasi i mësoja, ai korrigjonte mësimet e mia. Nga ky shejh (dijetar) kam mësuar deri sa vdiq. Allahu e mëshiroftë. Nga ai mësova diturinë e hadithit dhe transmetimit.
Në këtë kohë fëmijët zbritnin në breg të lumit Tigris dhe shikonin urën, kurse unë merrja një vëllim të ndonjë libri dhe ulesha i ndarë prej njerëzve, pranë Rakes (Raka është vend në Irak), duke kërkuar dituri, duke lexuar. Pastaj fillova të agjëroj shumë, të ha pak, të bëj sabër shumë dhe pandërprerë, saqë fillova të mbetem deri vonë në mbrëmje. Nuk jam ndalur të mësoj vetëm një degë, por dëgjoja fikh, vaaz, hadith, shkoja me asketët, pastaj mësova edhe gjuhë.
Nuk kam lënë askënd që transmeton ose këshillon pa qenë edhe unë tek ai e as që ka ardhur ndonjë i huaj e unë të mos isha i pranishëm. Kam zgjedh veprat e mira. Nëse më afroheshin dy gjëra, në të shumtën e rasteve i jepja përparësi obligimit ndaj Allahut xh.sh.
Më edukoi mirë dhe më mësoi të marr atë që është më e mirë dhe më mbrojti nga armiqtë, ziliqarët dhe shpikësit. Mi ofroi kushtet e diturisë. Më mundësoi arritjen deri te librat në mënyrë që nuk mbajta llogari. Më dhuroi kuptim dhe të mbajtur mend bukurshkrim dhe shkrim të mirë të librave. Nuk më la mangët asnjë gjë prej dynjasë, më ofroi rrizk (furnizim) të mjaftueshëm. Më mundësoi që fjala të jetë e pranuar te njerëzit, ashtu që njerëzit nuk dyshojnë në atë që them. Në tubimet e mia janë penduar me mia njerëz. Shkoja nëpër mësues që të dëgjoja prej tyre hadithe. Më ndalej fryma nga të ecurit shpejt, nga dëshira që të jem i pari. Në mëngjes s’kisha ç’të haja dhe në mbrëmje s’kisha ç’të haja. Megjithatë nuk më përuli Allahu i Lartësuar para asnjë krijese, por më ofronte rrizkun për të mbajtur veten. Po qe se dëshiroj të jap sqarime për jetën time kjo punë do të zgjaste shumë. Ja po sheh se në çfarë gjendje jam. Ta përmbledh ty këtë në një fjalë: “Kijeni frikë Allahun dhe Allahu ju dhuron dituri” (Bekare: 282)

Shfrytëzo kohën

Biri im, ki kujdes vetveten tënde. Pendohu për mungesën tënde gjatë kohës që ka kaluar. Ujite drurin përderisa ka lagështi. Kujtoji orët e humbura, të mjafton këshilla. Është harruar kënaqësia e përtacisë dhe kanë kaluar gradat e veprave të mira.
Selefus-salihu (të parët tanë të mirë) kanë dëshiruar ti përmbledhin të gjitha veprat e mira dhe kanë qenë prej atij lloji që nëse u kalonte ndonjë e mirë janë dëshpëruar.
Ibrahim ibn Edhemi thotë: “Hymë te një ibadetxhi i sëmurë. Atë e gjetëm duke shikuar këmbët dhe duke qarë. I thamë: “Pse po qan?” Tha “Qaj këto këmbë që nuk janë pluhurosur në rrugë të Allahut.” Qau një tjetër. I thamë atij: “Pse po qan?” Tha: “Po qaj filan ditën, të cilën nuk e kam agjëruar dhe filan natën në të cilën nuk kam falur namaz”.
Biri im, dije se ditën e përbëjnë orët dhe orët i përbëjnë frymëmarrjet, kurse çdo frymëmarrje është magazë. Ki kujdes se mos të shkon ndonjë frymëmarrje kot dhe në Ditën e Kijametit ke për të parë magazën të zbrazët dhe do të pendohesh. Një person i ka thënë Amr ibn Abdul-Kajsit: “Ndalu të t’i them disa fjalë.” Ia ktheu: “Ndale diellin.”
Një ditë janë ulur disa njerë te Ma’rufi rahimehullah, e ky u tha: “Pash Allahun xh.sh. a nuk doni të shkoni? Shkoni ngase Pronari i diellit e lëviz atë, nuk e ndal.”
Në hadith qëndron: “Kush thotë: Subhanall-llahil-adhi ve bihamdihi (I lavdëruar qoftë Allahu i madh dhe i falënderuar) i mbillet me këtë thënie një dru hurme në xhennet.” Pra, shiko sa drunj hurmash të xhennetit i humb kur e humb kohën kot. Selefus-salihu (të parët tanë të mirë) janë kujdesur që asnjë sekondë mos ta kalojnë kot. Për këtë e kemi Kehmesiunmin i cili ka bërë hatme Kur'anin tri herë në ditë. Dyzet persona prej selefus-salihut e kanë falur namazin, e sabahut me abdest të jacisë.
Rabiatul-Adevija gjithë natën falte namaz, pastaj para mëngjesit flinte pak, ndërsa kur ngrihej i thoshte vetes: “Gjumi në varr është i gjatë”.