[Domira]

PREKJE LIRIKE


SA ZI TË NDËSHKOHET I DREJTI
(Charles Baudelaire, 1821 – 1867)


Tri pika, pika të heshtjes: (…)! Ndjesë! S’punova mirë. Mund të qortohem. Besoj se s’prish punë, pasi unë jam aty. Unë që më ha diçka, më bren ditë për ditë, më zbon pa ditur se nga. Le të jetë si të jetë, përreth, në lartësi, sillet zogu i Bardhë i Detit, gulfon me zë kënge e njëmendësie:


Poeti fort i ngjet një princi qiellor
Gjëllin në turbullirë, gjak fisnik ka.
Në tokë i syrgjynosur, pa asgjë në dor’
Flatrat viganore s’e lënë të ecë, pra..


Kështu herë ngritet e herë lëshohet. Dhe tash, zbret, ja këtu, në mvrojtësinë e çastit, në truall. Ëhë! Ai qenka Bodëleri! S’di se nga piku. Poetët e mëdhenj i përkasin mbarë njerëzimit. E ky, le të na përkasë edhe neve, ky që asnjëhere nuk desh të njollosë veten e dikë tjetër, ky që në turbullirat e jetës e ruajti gjakun e pastër prej këngëtari, e ruajti në krahët e Bukurisë: ”E kurrë unë nuk qaj, e kurrë unë nuk qesh”.

Nuk ndien asnjëherë për lumturitë e së përgjithshmes. Gjithkund sheh, kahdo që të rrotullohet se ”T’betuarit mbajnë fjalën, ligjet e t’marrëve sundojnë. Prapësorët marrin fuqi, viktimat keq i ndëshkojnë”. Si të prehërohet aty ku s’ndan kurrëfarë të mirë, ku është një pështjellim i kurdisur në prishje.