[Zero Cool]

Të pafytyrët, hipokritë qenë me nënën, me babanë;
Sapo prindërit u vdiqen, të parët, këta zunë e i shanë.
Fytyra e hipokritit kurrë s’mundet që të qeshë;
Në vend të buzëqeshjes, gjithmonë ajo ngerdhesh.

Hipokriti nuk ka kurrë, të veten fytyrë e, as ngjyrë;
Nuk ka shtyllë kurrizore, me kohë e ka thyer!
Të jetojë si mizë e kalit, hipokriti ka, të veten mënyrë;
Është bajgë që ngjit pas këpucës, atë për ta përlyer.

Dhe, kur flasin hipokritët, as tek vetja s’kanë besim;
Shpërfytyrojnë surretërit, flasin me përçmim.
Vetja u duket porsi gjelit, siper plehut kur hypën;
Gufosen për hiçgjë e, në një lugë ujë, ata mbyten.

Hipokritët e djeshëm, sot të veshur me pushtet;
Çmendin mbarë një popull, me të tyrin marifet.
Mësuar janë e, bërë mjeshtra për të tyrët interesa;
Sa hap e mbyll sytë, “mjeshtra” dhe në kthesa.

Hipokritët, ndotur kanë mjedisin anë e mbanë;
Frenat e shtetit,…, të gjitha, në dorë ata i kanë.
Fytyrën Shqiperisë ia morën, “mjeshtrat” hipokritë;
Poshtë bishtit të kalit, “vlerë” e tyre seç po “ndrit”!

Poshtë hipokritët se, si katilët ata vrasin!
Vëllezër me krimin, ata çirren dhe, kur “flasin”.
S’dinë çfarë thonë, por çfarë bëjnë e dinë mirë;
Më e madhja “vlerë” e tyre, kundermon qelbësirë!

Hipokritët duhen zhgulur me rrënjë e me themel;
Të rrezikshëm pa masë, edhe një, sikur të ngelë.
Njerëzit e mire, lodhur janë nga kjo specie e rrallë;
S’vritet jeta me shumëfytyrësha, ajo s’është një përrallë!

e vodha :P