Dardania.de - Shiko Postimin Tek

**Murgesha** · 29-04-04, 11:26

"Nga Kolec Traboini"

Prozë.

Rrëfimi i Parë
JETA QE NIS NE NJE ENDERR

- Lëshojeni atë fëmijë! Lëshojeni atë fëmijë! - Ndjeva nje dorë të më shkundëte fort.
- Cilin fëmijë? Këtu nuk kanë kapur njeri! - Ishte gruaja e shastitur nga përçartja ime.
- Cilin femije?! Te dy flene si qëngja. Sapo i mbulova.
- Jo ata të dy. Atë tjetrin. Atë me kepucë të grisura. Me gjunjë të përgjakur.
Me kapoten ushtarake që ja shqyejne përdite qentë e rrugëve. Atë të shkretin që e zë nata nën qiell. Që numëron yjet dhe i nxjerr gjuhen hënës. I thote kuçkë e pastaj flenë te dy në mullaret e sanës...
- Fli o njeri,- me thote gruaja.- Fli! Ç’janë këta mullare ne mes te nates? Tani ne rruge nuk ka njeri veç policeve.
“Policet! O zot sa i urrej keta policet! Kafshe fare jane.”
- E degjon,- i thashe gruas. - Eshte zeri i tij pertej dritares. Oh do të ma vrasin në rrugë... Nuk dua që të vdesë se atëhere do të kem ne shpirt një arkivol të vockël. Një arkivol të vockel brenda ngrehinës së vetvehtes. Brënda gërmadhës së eshtrave. Me kot do të përpëlitem nën dallgë e mbi dallgë.

Një muranë me gur në shpirt.
Një shpirt ne murane i varrosur.
Shkon i vdekuri me të gjallë!
Shkon i gjalli me të vdekur!
O zot në trajtë njeriu!
O njeri në trajtë zoti!
- Fli!, - më tha gruaja.- Fli!
- Po!, i thashë. - Do të fle! Një shekull do të flë. Por kurr nuk do të shpëtoj dot prej Tij.

29-04-04, 11:26	#3
Murgesha Administratorët Anëtarësuar: 24-10-03 Vendndodhja: Diku nëpër botë.... Postime: 40,346	"Nga Kolec Traboini" Prozë. Rrëfimi i Parë JETA QE NIS NE NJE ENDERR - Lëshojeni atë fëmijë! Lëshojeni atë fëmijë! - Ndjeva nje dorë të më shkundëte fort. - Cilin fëmijë? Këtu nuk kanë kapur njeri! - Ishte gruaja e shastitur nga përçartja ime. - Cilin femije?! Te dy flene si qëngja. Sapo i mbulova. - Jo ata të dy. Atë tjetrin. Atë me kepucë të grisura. Me gjunjë të përgjakur. Me kapoten ushtarake që ja shqyejne përdite qentë e rrugëve. Atë të shkretin që e zë nata nën qiell. Që numëron yjet dhe i nxjerr gjuhen hënës. I thote kuçkë e pastaj flenë te dy në mullaret e sanës... - Fli o njeri,- me thote gruaja.- Fli! Ç’janë këta mullare ne mes te nates? Tani ne rruge nuk ka njeri veç policeve. “Policet! O zot sa i urrej keta policet! Kafshe fare jane.” - E degjon,- i thashe gruas. - Eshte zeri i tij pertej dritares. Oh do të ma vrasin në rrugë... Nuk dua që të vdesë se atëhere do të kem ne shpirt një arkivol të vockël. Një arkivol të vockel brenda ngrehinës së vetvehtes. Brënda gërmadhës së eshtrave. Me kot do të përpëlitem nën dallgë e mbi dallgë. Një muranë me gur në shpirt. Një shpirt ne murane i varrosur. Shkon i vdekuri me të gjallë! Shkon i gjalli me të vdekur! O zot në trajtë njeriu! O njeri në trajtë zoti! - Fli!, - më tha gruaja.- Fli! - Po!, i thashë. - Do të fle! Një shekull do të flë. Por kurr nuk do të shpëtoj dot prej Tij. __________________ Më duaj ose më urrej, sepse që të dyja janë në favorin tim. Nëse më do, do jem gjithnjë në zemren tënde, nëse më urren do jem gjithmonë në mendjen tënde!