[lovely]

Mos je engjulli i vdekjes, veshur në të bardha? -tha me një zë të lodhur dhe me një buzëqeshje të lehtë.

Qesha edhe unë.

"Isha i shtrirë njëherë në spital, për një kohë të gjatë. Isha i sëmurë, nuk e mendoja se do të jetoja edhe 8 vite tjera.
Kam qenë shumë herë brenda-jashtë , por atë herë nuk do e harroj kurrë. Atë herë ma bëri të paharrueshme një infermiere.
Isha i lodhur nga jeta, me gjysmë trupi në funksion, kishte mbaruar gjithcka me mua, dhe nuk shihja dot asnjë dritë në rrugën time.

Ajo hyri një ditë në dhomën time, më pa në sy dhe buzëqeshi.
Nuk ke parë asnjëherë buzëqeshje të tillë.
Mendova me të vërtetë që ishte engjëll i vdekjes!
Ishte në të njëzetat kjo infermiere, dhe ajo bënte vetëm punën e saj.
Hynte, dilte, buzëqeshte, fluturonte..
Më beso, secilën herë që hynte në dhomë, ajo nuk ndriconte vetëm dhomën time me buzëqeshjen e saj, ajo ndriconte tërë jetën time.
Ajo ishte shpresa ime. E din c`do të thotë të jesh shpresa e dikujt në jetë?
Është gjëja më e madhe që mund të jepësh.
U ngjalla unë. M`u ngjall dëshira për të jetuar, m`u ndricua jeta në pleqëri.
As sot nuk i kam dhënë emër, nuk mund të ishte dashuri. Unë isha në të tetëdhjetat..
Dita më bëhej 100 vite kur nuk e shihja, dhe kur e dija se ishte vërdallë, sytë më shkëlqenin.
Asnjëherë nuk i thashë gjë, do të ishte gjëja më absurde dhe ajo sigurisht do të më qeshte në fytyrë me zë të lartë dhe me tallje..
Ajo vazhdonte të buzëqeshte, të ndihmonte, të fluturonte, dhe më vjen turp të them por unë vazhdoja ta doja..
U pikëllova pa masë kur dola nga spitali.."

Une? Une i dua historite e dashurive :))