[Idila]

Nganjëherë koka është gati të më shpërthejë, duhet të ndryshoj gjithëçka...
Ndienjë që më mundon gjatë kohë. Kjo ndienjë që më thotë se gjërat nuk mund të vazhdojnë kështu. Se diçka njeriu duhet të ndryshojë. Se në fakt, jo që e nënvlerësojmë përjetimin e një jetese të mirë por se njeriu si gjithmonë ndien një pakënaqësi të caktuar në vetvete, konkretisht njeriu është i vetëdijshëm se mund të jetojë brenda mundësive të tij. Kërkon mundësinë e pashfrytëzuar deri më tani.

Ekzistojnë qindra situata tek të cilat frenoj, sikurse s`kam dëshirë. Është si një barrierë, e cila më frenon në vend. Jam kokë e plotë e një njeriu, e kapluar nga mendime e pyetje të njëpasnjëshme, nëse është e drejtë për ta bërë/thënë atë apo këtë, se çfarë ndikimi mund të ketë... , çfarë mund të ndodhë nëse... , etj, etj, dhe përsëri qëndroj si e paralizuar, e ngurtësuar... në vend që:

të flas në vend që të hesht
të veproj në vend që të reflektoj
të ndiej në vend që të mendoj.

Është një luftë mes kokës kundër zemrës.
Është një luftë mes meje kundër asaj meje të reje.
Është një luftë kundër vetes sime.

Të falemnderit zemër, të falemnderit kokë, lermëni të qetë ju lutem, tani dua të pushoj!