[Zero Cool]

Mehri - dhurata e martesës


Mehri është dhurata e kurorës të cilin burri është i obliguar t’ia japë gruas me rastin e hyrjes në bashkësinë martesore. Allahu i Lartmadhëruar e urdhëron këtë në Kur’an: “Grave jepnu dhuratën e kurorës se tyre (niqahin) më të mirë…”

Ajsheja r.a. në pyetjen e Ebu Seleme ibn Abdurrahmanit është përgjigjur se mehri i Pejgamberit, s.a.v.s. ishte pesëqind dirhemë/argjend. Përndryshe, i Dërguari i Allahut s.a.v.s. iu ka propozuar grave që të kërkojnë mehrin sa më të vogël, që ajo të mos jetë pengesë në ngritjen e bashkësive martesore. Kështu, një as’habi i ka kërkuar që të gjejë së paku një unazë të metaltë për ta kurorëzuar atë që e kishte zgjedhur, e kur nuk kishte mundur as atë ta gjejë, atëherë i ka propozuar që t’i mësoj asaj atë që e di nga Kur’ani dhe kjo të jetë mehr!

Mehri është e drejtë e gruas dhe ajo këtë të drejtë duhet ta shfrytëzojë. Kuptohet, nëse njeriu është i pasur, nga ai mund të kërkojë mehrin më të lartë. Në të vërtetë, mehri është një garancë për ruajtjen e martesës. Nëse njeriu jep mehr të mirë, është shumë më vështirë të vendosë për shkurorëzim, sepse me shkurorëzim do të humbaste shumë edhe materialisht. Kjo është një prej metodave të ruajtjes së martesës.


Shpallja e martesës


Është e lejuar që martesa të shpallet me përdorimin e defit. Dhe defi lejohet, ashtu siç thekson shejh Albani, që të përcillet edhe me këngë që nuk kanë përmbajtje të keqe, siç janë gjërat që bijnë në kundërshtim me sheriatin ose përshkrimin e pjesëve të trupit të gjinisë femërore në tekstin e këngës etj.

Kjo mbështetet në hadithin e të Dërguarit s.a.v.s. të cilin e transmeton Muhammed ibn Hatib el-Xhumehi r.a.: “Dallimi mes të lejuarës dhe të ndaluarës është përdorimi i defit dhe zërit!”

Kur është në pyetje përdorimi i defit, këtu nuk ka kurrfarë dallimesh ndërmjet dijetarëve, mirëpo kur është në pyetje përdorimi i zërit, disa komentojnë se kjo është në të vërtetë, të folurit për atë martesë dhe përhapjen e lajmit se është vënë kurorë ndërmjet dy personave të caktuar, deri te ata të cilët mendojnë se ato janë zëra të gëzimit që dëgjohen me rastin e kurorëzimit, siç janë thënia e ndonje poezie të lejuar, tregimi i ndodhive të ndryshme të cilat atmosferën e kurorëzimit do ta bënin më të gëzuar e deri te këngët të cilat nuk do të afirmojnë gënjeshtrën dhe amoralitetin.

Është me rëndësi të përmendim se me këtë rast nuk duhet të lejohet çfarëdo largimi nga rregullat islame, siç janë përzierja e burrave dhe grave, sjelljen e këngëtareve etj. Nëse janë prezent edhe meshkujt, atëherë gratë do të rrahin shuplaka dhe nuk do të këndojnë së bashku me meshkujt, me qëllim që të mos vijë deri te nxitja e epsheve dhe anarkisë morale.

Natyrisht, shpallja e martesës ka arsyetimin e saj praktik. Kuptohet se nëse njerëzit kanë dëgjuar gëzim në ndonjë shtëpi, atëherë e dinë se afrimi i dhëndërrit deri te nusja është i ligjshëm dhe i arsyetueshëm me sheriat. Mirëpo, nëse njerëzit këtë nuk e dinë, dhe e shikojnë ndonjë burrë me ndonjë grua të panjohur, fillojnë të dyshojnë në moralin e saj. Andaj, ky lloj i përhapjes së lajmit për bashkësinë martesore është i nxitur nga Muhamedi s.a.v.s. me qëllim që çfarëdo mosmarrëveshje, siç janë përgojimet, shpifjet etj., të heshten shumë thjeshtë.


Ceremonia e dasmës

Është sunnet që me rastin e kurorëzimit të bëhet ceremonia e dasmës, në të cilën thirren dhe gostiten farefisi, shokët dhe mysafirët tjerë. I Dërguari i Allahut, s.a.v.s., i ka propozuar Abdurrahman ibn Aufit r.a., kur ai është martuar, që të therë një dele dhe të gostisë pjesëmarrësit, duke i thënë: “All-llahu të mbuloi me bereqet! Përgatit gostinë qoftë edhe me therjen e një dele!”

Duhet theksuar se në këtë ceremoni, me rastin e kurorëzimit, është e obligueshme t’i thërrasim edhe të varfërit, me qëllim që të gostiten me ushqimin që është përgatitur me atë rast. Në hadithin të cilin e transmeton Ebu Hurejre r.a. thuhet: “Është i shëmtuar ushqimi i dasmës në të cilin thirren vetëm pasanikët, kurse lihen anësh fukaratë.”


Duhet ti përgjigjemi ftesës për dasmë


Kur të ftohet muslimani në ndonjë ceremoni të dasmës është obligim që t’i përgjigjet ftesës, nëse në të nuk ka ndonjë gjë të ndaluar dhe të dyshimtë me sheriat. Kjo mbështetet në kërkesën e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., të cilin e transmeton Abdullah ibn Omeri r.a.: “Kur ndonjëri prej jush ftohet në dasmë, le t’i përgjigjet ftesës!”

Nëse ndonjë person nuk i përgjigjet ftesës për dasmë - do të mëkatojë, siç thotë Muhamedi s.a.v.s., në hadithin të cilin e transmeton Ebu Hurejre, r.a.: “Kush nuk përgjigjet në ftesë, do të mëkatojë para Allahut dhe të Dërguarit të Tij!”


Çka duhet thënë çiftit të posamartuar


Për të posamartuarit duhet të bëjmë dua, ashtu siç e ka bërë Muhamedi s.a.v.s., që e transmeton Ebu Hurejre, r.a.: “Barekallahu lekum ve bareke ‘alejkum ve xheme’a bejnekuma fi-l-hajri!

Allahu ju mbuloftë me bereqet, qoftë mbi ju bereqeti i Tij dhe ju bashkoftë të dyve në çdo të mirë!”

Akil ibn Ebi Talib transmeton se Muhamedi s.a.v.s. ka thënë se duhet të thuhet kështu:

“Allahummebarik lehum ve barik ‘alejhim!
O Allah, jepju bereqet dhe vërsho bereqet mbi ta! ”


Është gabim të mendohet se Islami i shtrydhë epshet dhe nuk u lejon njerëzve që të kënaqen me personat e gjinisë së kundërt. Përkundrazi, islami në këtë aspekt është shumë natyral, në mënyrat më të mira lejon shpërthimin e epshit dhe lejon afrimin e personave të gjinisë së kundërt. A mundet dikush këtë ta thotë pas fjalëve të Allahut xh.sh. drejtuar njerëzve, fjalë këto që paraqesin lirinë e afrimit të ndërsjellë të të martuarve dhe mundësinë e tyre që të krijojnë atmosferën më tërheqëse, pa kurrfarë kufizime: “Gratë tuaja janë vendmbjellje e juaj, afrohuni vendmbjelljes suaj si të dëshironi…”

Të vetmen gjë që e kërkon Islami në aktin intim është largimi nga marrëdhëniet jo të natyrshme, akteve perverse dhe dhunës shtazarake.

Në fjalët e ardhshme do të flasim për kulturën e sjelljes para dhe me rastin e aktit intim, me qëllim që të vërtetojmë se Islami nuk i ngushton ndjenjat e çifteve bashkëshortore dhe se ju hapë mundësi të shumta të kënaqësive, ndjenjën e veçantë të kënaqësisë të cilën Allahu i Mëshirshëm e ka vendosur në çdo person, mirëpo me një kusht të vetëm, që të mos kalojnë kufirin e natyrshmërisë, të cilin Zoti i botërave e ka vendosë.