[natyra]

Qe një traumë për të gjithë ne që po pinim kafenë e mëngjesit në klub kur pamë nga dritarja Shpendin, apo më mirë një burre që ecte i kërrusur me një sup pak më të rënë se tjetri, veshur me një kostum të grisur e në këmbët e zbathura një palë shapka të mëdha e të vjetra. I tëri i zbardhur e me faqe të rrufitura, dukej më shumë një fantazëm ose drejt të themi dukej karikatura e fantazmës së tij. E ndoqëm me sy tek i afrohej portës së klubit, dëgjuam zhap zhupin e shapkave të tij tek i afrohej tryezës sonë dhe nuk kishim guxim ta vështronim në sy. Padashur, nuk e di sepse, por e ndjemë veten fajtorë karshi tij. Tre muaj më parë e dinim që e kishin futur në çmendinë dhe pastaj e kishim harruar, nuk kishim marrë asnjë lajm nga ai por edhe ne nuk ishte se ishim interesuar për të. Një natë më parë tek kaloja poshtë shtëpisë së tij nuk kisha vënë re as edhe një dritë të ndezur, shenjë kjo që nuk kish njeri në atë shtëpi të mbetur bosh prej muajsh. Unë kaloja çdo ditë andej pasi banoja pranë dhe po të kishte patur ndonjë lëvizje do ta kisha vënë re. Fati, kështu quhet njëri prej nesh u ngrit dhe i afroi një karrike. Por ai na shikoi të gjithëve me rradhë me sytë e zbrazur dhe për çudinë tonë zgjati dorën…jo ashtu siç jepet dora, por me pëllëmbë të shtrirë lart ashtu siç bëjnë lypësit…

- o -

Ditët vazhdonin rrjedhën e tyre, me ritëm herë më të shpejtë e herë më të ngadaltë, me probleme e preokupacione që varionin, por ajo që nuk ndryshonte ose më mirë që ndryshonte më pak ishte kafja e mëngjesit dhe e pasdites së vonë tek klubi ku edhe klientët e tjerë ishin pothuaj të njëjtët. Zakonisht tryeza jonë, veç rasteve kur vinte ndonjëri që nuk ishte i lagjes dhe e zinte, ishte pranë dritares, dy më tej ishte ajo e hetuesit që nuk e di sepse por nuk ishte më hetues e kishte hapur një agjensi udhëtimesh në fund të rrugës, apo më mirë në kryqëzimin e rrugicës sonë me rrugën poshtë, ndërsa tryeza pranë derës së xhamit ishte ajo e Luanit me shokë. Pjesë e pandashme e tablosë ishte Shpendi me zhap zhupin e shapkave të tij që kalonteçdo mëngjes e mbrëmje në të gjitha tryezat, me përjashtim tonës, për të lypur dhe pastaj dilte e ulej pranë pragut të klubit në një stol të vogël druri që për çudi e linte atje dhe askush nuk ja luante. Nuk fliste me njeri, nuk ja kishim dëgjuar më zërin, rrinte i heshtur e tymoste deri në orët e vona të natës dhe pasi klubi mbyllej ngrihej e fillonte të ecte kuturu nëpër qytet. Në fillim e ndoqëm prapa me frikën se mos humbiste nëpër rrugica, por jo, aty afër mëngjesit kthehej i lodhur e i rraskapitur nështëpi e pastaj prapë në mëngjes ja tek afrohej ngadalë me zhapzhupin e tij e hynte në klub. Ne nuk i jepnim para dhe as nuk na i kërkoi më veç ditës së parë, por i paguanim kafenë të cilën kamarieri ja çonte e ja linte përtokë në një tabaka të vjetër druri që ne e quanim tabakaja e Shpendit. Herë herë në të i vendosnim edhe ndonjë panine apo byrek që ai e hante ngadalë e pa fjalë dhe nganjëhere kur guaja ime gatuante diçka të mirë e vija në një kuti plastike nga ato që përdoren për të ruajtur ushqimet nëfrigorifer dhe ja vendosja mbi tabaka. Po ashtu edhe të tjerët. Ndonjëherë i çonim ndonjë këmishë dhe ndërresa të pastra dhe ai megjithëse i merrte nuk e pamë kurrë t’i vishte, kështu që nuk i çuam më. Pasi hante e pinte dhe klubi boshatisej, dremiste ashtu ulur derisa klubi zinte e gjallërohej e bashkë me të gjallëroheshin dhe sytë e tij që ishin magjepsës e të çuditshëm ashtu siç janë ata të një njeriu jo normal nga trutë. Zinte e vështronte njerëzit që hynin e dilnin në mënyrë të tillë sa kush nuk e njihte ndjehej në siklet, ndërsa për ne ishte thjesht i “shkreti” Shpend ose më mirë budallai i shkretë…

- o -

Besimi hyri vonë në mbrëmje në shtëpi dhe pasi bëri një dush me ujë gati të ftohtë pasi bënte shumë vapë, doli në ballkon e ndezi një cigare. Kish tre muaj që kish dhënë “dorëheqje” nga hetuesia dhe kish hapur një agjensi udhëtimesh e cila në fakt ishte koperturë. Ai ishte me antidrogën e kish kaluar me interpolin e këtë gjë shumë pak vetë e dinin. Për momentin po ndiqte grupin e Luanit por akoma nuk kish gjetur provat e duhura për ta mbërthyer. Qëllimi i tij ishte të futej në këtë grup për të siguruar prova por ata gjithsesi i ruheshin e nuk kishin besim tek ai. Nga ana tjetër paratë dhe lidhja me kriminelë me të cilët luante këtë loj të rrezikshme, e kishin shndërruar Luanin në njeri që duhej patur frikë. Pëshpëritej se ai kish vrarë shokë që e tradhëtonin, pa patur as edhe prova të sigurta për tradhtinë e tyre, por thjesht se kështu i thosh intuita. Asnjë nga ata të cilët i rrinin rrotull nuk e kish kundërshtuar pasi kishin frikë. Kishin parë atë shkëlqim që kishin sytë e tij në çaste zemërimi e tërbimi, e dinin se i pëlqente të vriste, dhe nuk do të ngurronte t'a bënte prapë pa ju dridhur dora. Kështu që Besimi nuk mund të ndërmerrte një hap të pamenduar dhe pa u krijuar kushtet e duhura. Më parë duhej të blinte besimin e tij, po si mund ta bënte kur nuk e linin t’u afrohej, ndërsa Luani e shihte sikur të kishte zgjeben vetëm se më parë kish punuar me policinë. Pasi mbaroi cigaren u kthye në dhomë dhe hapi kompjuterin të kontrollonte postën private. Nuk mund ta bënte në agjensi. Kish vetëm një mesazh të ri nga “i panjohuri”. Kush ishte ky “i panjohur”? Si kish hyrë në adresë të tij apo ishte ndonjë koleg i interpolit e kish dashur të bënte ndonjë shaka? Ta lexoj një herë mendoi, do të më sqarojë. Por ajo që lexoi e ngatërroi edhe mëkeq.

“Nesër në mesnatë. Rrugica që të çon në bulevard. Kemi specialistë të shquar dhe ilaç të mirë për dhimbjen e dhëmbit. Natën e mirë. ”
Lexoi e rilexoi mesazhin por nuk po kuptonte gjë. Kush ja kish dërguar, ku e kish gjetur adresën e email-it të tij? Cila ishte kjo rrugicë, pasi rrugica që të çonin në bulevard ishin me dhjetra e ai nuk mund t’i kontrollonte të gjitha edhe sikur të nxirrte të gjitha patrullat e policisë. Pastaj edhe nuk ishte se e njihte mjaft mirë këtë qytet se ishte i ardhur e nuk ishte rritur këtu. Nxorri një hartë të qytetit e shqyrtoi me vëmëndje bulevardin kryesor pasi sigurisht për të bëhej fjalë, dhe konstatoi se me të vërtetë ishin me dhjetra rrugicat që të çonin në të. Duhet të jetë ndonjë i lajthitur. Ai palosi hartën. Por …kur flitet për ilaç kundër dhëmbjes duhet të jetë drogë, e kur flitej për specialistë do të thosh se ishin njerëz të armatosur e të rrezikshëm. Gjumi e braktisi. Cfarë duhej të bënte? Ja, le t'a mirrte të mirëqënë, si duhej të vepronte? E nëse ky mesazh të ishte gabim i dikujt, apo dikush kish dëshirë të tallej me të? Me siguri kështu duhej të ishte. Ai buzëqeshi në errësirë tek shtrihej në shtrat, kur mendoi se ç’do t'i punonte atij që i kish punuar këtë rreng. Por pas pak dyshimi filloi t'a gërryente sërish. E nëse ishte dikush i infiltruar të cilit i kishin dhënë adresën e tij, dhe jo vetëm kaq por që mund të ishte edhe në rrezik atëherë si do t'i bënte llogaritë me ndërgjegjen e tij kur ta ngarkonte me vdekjen e dikujt e jo më pak po të një kolegu të tij? Ai u rrotullua në anën tjetër por nuk gjeti as përgjigje dhe as edhe një fill ku të mbërthehej pas gjumit.

- o -

Mëngjesin tjetër në klub çdo gjë rrodhi si gjithë mëngjeset e tjera, e vetmja gjë që më ra në sy ishte Besimi, pra komshiu i tryezes sonë nuk ndjehej mirë e porositi një kafe të dytë të shoqëruar me konjak, por edhe pas kësaj nuk dukej më mirë. Akoma më keq dukej kur e pamë të hynte pasdite. E pyeta se si ndjehej por më tha “mirë” me një shprehje të fytyrës sikur donte të më thoshte “mos më ça kokën“. Pastaj shohim Shpendin që vjen drejt tavolinave dhe kish lidhur një shami në kokë e cila ikalonte poshtë nofullës. Luani që ishte si gjithmonë me grupin e tij i thërret:

”- Zhap zhup ç’të ka gjetur? Ke frikë se të ikën truri?”- Fjalë këto që u shoqëruan me të qeshura në kor ndërsa Shpendi i shkretë tregon me gisht nofullën me një pamje përvuajtëse e cila donte të thoshte se i dhimbte dhëmballa. Atëherë Luani ikënaqur pa masë me shakanë e tij i hedh përtokë dy kartëmonedha.

- Skapi zhap zhup. Skapi e shko tek dentisti.
Nuk ishte hera e parë që e trajtonte ashtu. Dhe si ç’do herë sytë e Shpendit u përshkënditën e u dukën sikur ndërruan ngjyrë ndërsa Luani rrinte me dorën në brez ku mbante revolen. E kishim vënë re se e bente shpesh këtë gjest dhe kishim menduar se në njëfarë mënyre i trembej Shpendit. E pas disa çastesh qetësoheshin të dy, njëri ulej e merrte paratë e tjetri i kthehej gotës. Nuk e kemi marrë vesh kurrë se ç’bente Shpendi me paratë. Për të ngrënë e për të pirë i jepnim ne në klub, normalisht me ato kërkesa që kish nuk duhej të lypte por nejse nuk e kishim vrarë mendjen për këtë dhe as që donim ta vrisnim. E shikonim të ulur jashtë me kokën të pështetur në dorë shenjë kjo që dhimbja e dhëmbadhës e torturonte, derisa Fati u çua dhe tha se do ta shoqëronte tek dentisti në klinikën qëndrore. Medet, tha, që dentistin në fund të rrugicës tjetër poshtë e kishin mbyllur, ishte kaq afër, na vinte për mbarë. Ai doli dhe mori Shpendin për krahu që me zhap zhupin e tij e ndoqi siç ndjek një qen të zotin. Pas pak pashë Besimin që doli nga klubi.

Vijimin mund ta lexoni duke klikuar këtu

Nga Suzana Kuqi