[Rozafa]

Thonë se jeta të rrezon, jeta të ngre lart, jeta të bashkon, jeta të ndan... Por Ti vetëm mos me harro, më nxirr ndonjëherë nga thellësitë ku do me kesh varrosur dhe më kujto, vetëm ndonjëherë fshehurazi, ashtu fshehurazi lermë të jetoj brenda teje, lermë të pakten të të kujtojë ndonjëherë, lermë të qaj...
FALEMINDERIT, FALEMINDERIT, FALEMINDERIT!

Lermë të qaj



Natës sonte prapë do ia fikë yjet
dhe diellit nesër do i nis ca re
përse ndjehemi sot më larg se kurrë
unë me vetminë këtu, e Ti atje

Më fol për t`fundit herë o Yll
i natës sime plot errësirë
se ndoshta më s`do kaloj këtej
dhe s`do mund të t`shoh në qiell

Mos u trishto nga dhimbja ime
e për asgjë mos u ndjejë në faj
diçka t`ëmbël pëshpërit e më pas
me ngashërim për Ty lermë të qaj

Atëherë do ta kuptoj më mirë
se as unë, as Ti nuk qemë fajtorë
për ndjenjën që flakë na ndezi
dhe u zhduk në qiell si meteor!