Nen rrezet e diellit qe ka arritur majen me te larte te qiellit,eci me koken lart..Kam arsye per ta bere..Perse mos ta bej kur te gjithe e bejne,per me teper kur e bejne ata qe nuk e meritojne..Ashtu me syte e fiksuar te ai bej disa hapa,pastaj e ul perseri koken,sfiden e fitoi ai..Ai qe ne ate moment ishte pikerisht siper kokes sime dhe qe me veshtronte me embesi dhe me egersi njekohesisht..Ndoshta ishte shoku im gjate gjithe rruges edhe pse nuk beja dot asnje muhabet me te..Kaluan disa sekonda dhe ai vendosi te me flase i pari..Me tregoi nje te nje miliarden e jetes se tij..Histori shume e bukur dhe e dhimbshme..Me tregoi per vuajtjet dhe gezimet,per uljet dhe ngritjet,per deshirat dhe mos realizimin e tyre,per bukurine dhe per te shemtuaren,per jeten dhe vdekjen..Arrita ne shtepi me nje gezim te madh..Kuptova se cdo gje te bukur dhe te shemtuar,cdo veshtiresi,cdo merzi,cdo gezim qe kam kaluar ne jete e ka kaluar cdokush ne kete bote,madje edhe me tej,e gjithe gjithesia..
__________________
vetėdija e lartė e rėndon njeriun
|