[sheqerja]

Sonte paskam nevoje te madhe te qaj, shpirti mu paska mbush buzë më buzë e zemra, zemra nuk po e mban dot dhimbjen mbrenda e ka fillu të pikojë gjak. As syri nuk po i mban dot lotët. Nuk e di pse po paskam sonte shum trishtim? Dje isha si sorkadhe lëvizja kudo, kërceja e vallëzoja nga gëzimet që më falte jeta, sonte më paska kaplu heshtja, e nata me qetësinë e pafundme më sillka vetëm trishtim. Një zë i çuditshëm po më flet, është i mbushur me ngashërima, po e ndëgjoj me vëmendje. Kishte dhimbje e rënkonte, sa frigë kish të pranonte mallin. Nuk donte të pranonte minutat që e ndanin nga njerëzit që i donte e i kishte në zemër. Qante, lëngonte, ëndërronte për diçka të njohur, që e kish sa afër aq edhe larg, nuk pajtohej të mendonte për diçka të re, nuk e imagjinonte që nesër do të duhej të zgjohej prap me të njëjtën dhimbje malli. Imagjinonte ti kthehej jeta e vjetër. Pastaj i mbyllte sytë, i hapte përsëri dhe prap lotonte

Nuk e merrja dot me mend se mund të egzistonte një dhimbje kaq e madhe, nuk më kishin dëgjuar veshët kurr një zë që të lëngonte aq fort.
Sa u çudita kur kuptova se ajo dhimbje i ngjante pikë e presje dhimbjes sime, edhe zëri ishte sikur i imi.
Si ka mundësi, si ka mundësi një ngjashmëri kaq e madhe?
Po dëgjoja zërin, e asnjë ftyrë nuk shifja, as lotët nuk po ja shifja!
Vura duart tek sytë e mi, kisha lot, paskam qarë thash me zë, e çuditërisht zëri ishte i njëjtë me atë që më tregoi dhimbjen e vet.
Nuk e kisha menduar kurr që zëri që më foli ishte i imi. U struka tek vetja ime dhe qava, kuptova që më kishte folë vetë shpirti im për dhimbjen që mbante. Nuk e kisha ditur deri në atë moment se sa e rëndë qenka pesha e dhimbjes që mbaj në shpirt. E shpirti, shpirti asnjëherë smë ka fol gjer më tani, po si duket sonte qenka mbush plot e donte të shpërthente. Paskam dhimbjen e pafund, shpirti sonte nuk po u zbrazka me asgjë, nuk po e gjen qetësinë, as nuk po e imagjinon lumturinë, sonte paska nevojë vetëm të derdhi lotë!