Dardania.de - Shiko Postimin Tek

Alima · 06-09-12, 11:59

...

Vazhdim...

Krizat hormonale dhe krizat elitare
Augusti gjatë konfliktit me Mark Antonin përdori në mënyrë të shkëlqyer propagandën, në modë e të cilës u shndërrua përvijimi i kundërshtarit me etiketa që theksonin erozionin e moralit nga ndikimi oriental. Ashtu si i ati edhe i biri i Mark Antonit, pasi mori pjesë në një “komplot” politik, tërhoqi stigmat e perversit lindor, siç do të ndodhë me vajzën dhe mbesën e Augustit. Ky stereotip i është veshur shumë personazheve të Lindjes, deri tek turqit e kontakteve të para me Bizantin, kryesisht nga monodia aristokratiko-klerikale që i drejtohej zakonisht figurave të spikatura ose tërësisë elitare kundërshtare.
Nga ky këndvështrim, gjykimi moral nuk është risi, e gjithashtu as akuza fokloristike për biseksualizëm, por normalizimi i asaj që Misha quan «simbolizmi i qartë seksual» tek mendësia e asaj kohe bart në vetvete diçka të re në lidhje me mënyrën si duhet ta lexojmë Tursun Beun. Them diçka, me rezerva, pasi edhe ky vizion është satelit i metodës së hershme të denigrimit përgjithësues.
Janë botuar këto ditë disa artikuj fotokopje, që kornizojnë mendimin e botuesit Misha rreth librit dhe fryma dominuese është erosi i kësaj Kronike. Mbase shitja e librave në Shqipëri nevojon doza erotike që e shtyjnë botuesin drejt një strip-tease groteske, mbase asnjë historian perëndimor nuk e ka vënë re çrregullimin hormonal të Tursun Beut dhe gjithë osmanëve të atij shekulli, pasi ne, me sa kuptohet, akuzohemi për indiferencë dhe censurë, por mbase edhe botuesi nuk e ka të qartë se rrëfimi në fjalë nuk përcaktohet si pornohistorik.
Në vend të artikujve fotokopje le ta sqarojë lexuesin ku qëndron «qartazi» biseksualiteti i kronistit; përse i aplikohet mendësisë së kohës dhe jo disa individëve; e cilës kohë; përse “avullon” në burimet e mëvonshme; përse historianët perëndimor më në zë nuk rrëshkasin në aprovimin, për shembull, e stereotipit të «mbështjellurve në epshe» me të cilin Piu II etiketonte osmanët, etj. Është normale për Piun II, si “gjeneral” i asaj periudhe politike, por është e papranueshme sjellja e kozmopolitit si ushtari japonez në luftën e papërfunduar.
Formula e Mishës mund të skematizohet: Tursun Beu është biseksual/pervers, po kështu edhe epoka e tij, që nënkupton osmanët, pasi epoka në vetvete është abstraksion, dhe, për shkak se lufta e tyre ishte fetare , pra ato veprojnë sipas fesë, tradita fetaro-kulturore osmane – Misha parapëlqen ndarjen në blloqe civilizimesh – është perverse. E aktualizuar, formula mund të krahasohet si vijon: zbulimi i një kleriku pedofil e shndërron të gjithë klerin në të tillë – ose, edhe më keq, «kohën» – e kështu edhe trashëgiminë kulturore me rrënjë tek kjo doktrinë. Lexim i kulluar akademik!
Kalimthi një sqarim ia ofron Virgjil Muçi me idenë se metaforat e shpeshta me «një ngjyresë të fortë sensuale» në të vërtetë përshkruajnë kënaqësinë e nënshtrimit, sepse vepra është paralelisht artistike dhe historike. Përveç këtij kuptimi alegorik, sensualiteti i veprës dëshmon stilin e konsoliduar nga mistika e Rūmit (e në vazhdim), që e përjeton bukurinë njerëzore si pasqyrimin e hyjnores, drejt të cilës autori merr rrugën plot pasion. Biseksualiteti që neverit Mishën mund të jetë shume mirë relacioni mistik mes njeriut dhe hyjnisë, siç e kanë shpjeguar Umberto Galimberti dhe John Boswell (Boswell 1980; Galimberti 2009). Në gjysmën e shek. XX ka ofruar një kontribut të vyer Arthur Arberry, njohës i shkëlqyer i misticizmit islam: «Dëgjoje xhuranë e braktisur/ që pëshpërit [...] një melodi/ dashurie dhe mundimi pasional […] Është vera e dashurisë që më ka frymzuar» Arberry i komenton – këto vargje të Rūmit, pa harruar al Nūrīn dhe Ibn al Fāridin – si rezervuar alegorik i njësimit njeri-hyjni (Arberry 1950). Janë simbole të cilat gumëzhijnë në Kronikën e Tursun Beut, që historiani Antonio Carile do t’i rendiste edhe në frymën e esterofilisë, sipas tij edhe një mjet asimilimi.

...vazhdon!

.

06-09-12, 11:59	#45
Alima Banned Anëtarësuar: 14-08-11 Postime: 6,904	Titulli: Kronikat e Tursun Beut ... Vazhdim... Krizat hormonale dhe krizat elitare Augusti gjatë konfliktit me Mark Antonin përdori në mënyrë të shkëlqyer propagandën, në modë e të cilës u shndërrua përvijimi i kundërshtarit me etiketa që theksonin erozionin e moralit nga ndikimi oriental. Ashtu si i ati edhe i biri i Mark Antonit, pasi mori pjesë në një “komplot” politik, tërhoqi stigmat e perversit lindor, siç do të ndodhë me vajzën dhe mbesën e Augustit. Ky stereotip i është veshur shumë personazheve të Lindjes, deri tek turqit e kontakteve të para me Bizantin, kryesisht nga monodia aristokratiko-klerikale që i drejtohej zakonisht figurave të spikatura ose tërësisë elitare kundërshtare. Nga ky këndvështrim, gjykimi moral nuk është risi, e gjithashtu as akuza fokloristike për biseksualizëm, por normalizimi i asaj që Misha quan «simbolizmi i qartë seksual» tek mendësia e asaj kohe bart në vetvete diçka të re në lidhje me mënyrën si duhet ta lexojmë Tursun Beun. Them diçka, me rezerva, pasi edhe ky vizion është satelit i metodës së hershme të denigrimit përgjithësues. Janë botuar këto ditë disa artikuj fotokopje, që kornizojnë mendimin e botuesit Misha rreth librit dhe fryma dominuese është erosi i kësaj Kronike. Mbase shitja e librave në Shqipëri nevojon doza erotike që e shtyjnë botuesin drejt një strip-tease groteske, mbase asnjë historian perëndimor nuk e ka vënë re çrregullimin hormonal të Tursun Beut dhe gjithë osmanëve të atij shekulli, pasi ne, me sa kuptohet, akuzohemi për indiferencë dhe censurë, por mbase edhe botuesi nuk e ka të qartë se rrëfimi në fjalë nuk përcaktohet si pornohistorik. Në vend të artikujve fotokopje le ta sqarojë lexuesin ku qëndron «qartazi» biseksualiteti i kronistit; përse i aplikohet mendësisë së kohës dhe jo disa individëve; e cilës kohë; përse “avullon” në burimet e mëvonshme; përse historianët perëndimor më në zë nuk rrëshkasin në aprovimin, për shembull, e stereotipit të «mbështjellurve në epshe» me të cilin Piu II etiketonte osmanët, etj. Është normale për Piun II, si “gjeneral” i asaj periudhe politike, por është e papranueshme sjellja e kozmopolitit si ushtari japonez në luftën e papërfunduar. Formula e Mishës mund të skematizohet: Tursun Beu është biseksual/pervers, po kështu edhe epoka e tij, që nënkupton osmanët, pasi epoka në vetvete është abstraksion, dhe, për shkak se lufta e tyre ishte fetare , pra ato veprojnë sipas fesë, tradita fetaro-kulturore osmane – Misha parapëlqen ndarjen në blloqe civilizimesh – është perverse. E aktualizuar, formula mund të krahasohet si vijon: zbulimi i një kleriku pedofil e shndërron të gjithë klerin në të tillë – ose, edhe më keq, «kohën» – e kështu edhe trashëgiminë kulturore me rrënjë tek kjo doktrinë. Lexim i kulluar akademik! Kalimthi një sqarim ia ofron Virgjil Muçi me idenë se metaforat e shpeshta me «një ngjyresë të fortë sensuale» në të vërtetë përshkruajnë kënaqësinë e nënshtrimit, sepse vepra është paralelisht artistike dhe historike. Përveç këtij kuptimi alegorik, sensualiteti i veprës dëshmon stilin e konsoliduar nga mistika e Rūmit (e në vazhdim), që e përjeton bukurinë njerëzore si pasqyrimin e hyjnores, drejt të cilës autori merr rrugën plot pasion. Biseksualiteti që neverit Mishën mund të jetë shume mirë relacioni mistik mes njeriut dhe hyjnisë, siç e kanë shpjeguar Umberto Galimberti dhe John Boswell (Boswell 1980; Galimberti 2009). Në gjysmën e shek. XX ka ofruar një kontribut të vyer Arthur Arberry, njohës i shkëlqyer i misticizmit islam: «Dëgjoje xhuranë e braktisur/ që pëshpërit [...] një melodi/ dashurie dhe mundimi pasional […] Është vera e dashurisë që më ka frymzuar» Arberry i komenton – këto vargje të Rūmit, pa harruar al Nūrīn dhe Ibn al Fāridin – si rezervuar alegorik i njësimit njeri-hyjni (Arberry 1950). Janë simbole të cilat gumëzhijnë në Kronikën e Tursun Beut, që historiani Antonio Carile do t’i rendiste edhe në frymën e esterofilisë, sipas tij edhe një mjet asimilimi. ...vazhdon! .