[Peja-Boy]

E MARTË, 6 PRILL

Fytyrat e "personave të sigurimit", të cilët më kishin premtuar
kthimin e veturës dhe bagazhit, ndërkohëjanë të ngrysura. Një
punonjës i hoteli më këshillon që të largohem menjëherë. Ka
dyshime mbi vendqëndrimin tim gjatë gjashtë ditëve të fundit. Me sa
duket unë do të duhej të likujdohesha. Raza nga policia serbe në
Beograd dëshiron të ndihmojë.

Sekretaresha ime e kam alarmuar edhe atë. Ai më këshillon që në
vend se të pres veturën time dhe bagazhin bashkë me kompjuterin,
pajisjet për fotografi dhe të hollat, "më mirë të shpëtojë kokën".
Raza: "Ikë, merre menjëherë autobusin për në Beograd." Ai do të
kujdeset që në postblloqet kontrolluese gjatë rrugës të më lënë të
kalojë. Nisja e autobusit sipas planit është edhe 5 minuta, marshi
në këmbë deri në stacionin e autobusëve zgjat së paku 40 minuta.
Dhe përsëri është njëri nga serbët e pakët, që këto ditë nuk më
shikojnë si "armike e shtetit", i cili më sjellë atje. Biletat janë shitur
që para disa ditësh.

Ndihmësi im arrin të sigurojë një biletë "jashtë planit", i lutet shoferit
të autobusit dhe më fut në autobusin Prishtinë-Beograd - në mesin
e ushtarëve, policëve dhe patriotëve në rend të parë. Afër meje
është ulur Dragani. I them se jam gazetare zvicerane. Sidoqoftë,
Zvicra nuk bombardon bashkë me aleatët perëndimorë. Dragani
thotë se nuk e kupton botën më që kur NATO-ja ka filluar të
bombardojë. Në autobus zëri i radios sillet deri në fund. Clintoni
rahasohet me Hitlerin, NATO-ja me terroristët. Çdo njoftim
propagande, qoftë mbi ndërtesat e shkatërruara serbe apo avionët e
rrëzuar të NATO-s komentohet me një "Hallo" apo "Oooh" të
zëshme. Befasisht gjendemi para kolonave disakilometërshe të
mjeteve lëvizëse, kamion¨ve të vogël dhe veturave - të mbushur
përplot me refugjatë shqiptarë. "Prej nga vijnë këta?", pyet shoferi i
habitur. Këta gjatë natës janë dëbuar nga kufiri maqedon, thotë një
ushtar me uniformë të blertë. Vargu i mjerimit është i pafundshëm,
nga Gjilani deri në Bujanoc. "Humbni në turqi!", shpotisin udhëtarët
e autobusit me zemërim.

Rruga më tutje na shpie pranë kazermës së shkatërruar të
Leskocit. Pastaj në "Autoput" (autostradë), e cila shkon drejt Nishit.
Rreth 15 autobusë me "vullnetarë" kalojnë pranë nesh (drejt
Kosovës). Udhëtarët e autobusit i përshëndesin ata me duar të
ngritura dhe brohoritje. M'u në qendër të Nishit, mes ndërtesave
shumë afër njëra-tjetrës, është shkatërruar një qendër komanduese
e policisë. Siguria goditëse e NATO-s është "fantastike", pranon
Dragani. Pastaj vazhdojmë drejt Beogradit. Tashti kontrollon vetëm
policia ushtarake, dhe vetëm ushtarët në uniformë, të cilët
udhëtojnë me autobus. Kërkohen dezertorë.Lajmet njoftojnë për
1500 ushtarë gjermanë në Maqedoni, të cilët gjoja kanë hedhur
armët e tyre dhe janë arratisur në Greqi. Askush në autobus në
dyshon, po ashtu as në njoftimet e tjera për përkrhajen e Serbisë
nga mbarë bota. Rreth orës 20.30 shihen konturat e Beogradit -
pothuaj Las Vegas pas disa javësh zymtësi totale në Prishtinë. Jeta
duket se pulson normalisht. Askush nuk reagon në sirenat që
paralajmërojnë sulmet e NATO-s.
Duket se njerëzit janë mësuar me
luftën.