Shetisja neper rruget e qytetit e humbur ne mendime, ne cast me vjen nje ze si i njohur, sikur dikush po me therret ne emer. Kthej koken shiqoj mbrapa, anash para meje askush qe e njoh. Eci e turbulluar ne koke me oshetimen e zerit te njohur por te padukshem. Prap humbem ne mendime.
Para dhe mbrapa kalojne shum njerez, fytyra te bardha sikur te zbehura, fytyra qe ju mungon dielli. Jane te lumtur shkojne duke biseduar ne gjuhen e vet. Buzeqeshja e tyre me vret, le gjurme ne shpirtin tim. Ata se paku kuptohen mes vete, jane ne qytetin e vet, e une, une cka kerkoj ne mesin e tyre?
Askush nuk me veren per ta jam e huaj, jam e huaj.
Prap me vie nje ze sikur dikush me therret. Kthej koken e tmerruarr. Askush qe e njoh nuk eshte. Veshet me bejne, se ska si te me njohin te huajt, qe per ta jam edhe une e huaj.......
__________________
Mė duaj ose mė urrej, sepse qė tė dyja janė nė favorin tim. Nėse mė do, do jem gjithnjė nė zemren tėnde, nėse mė urren do jem gjithmonė nė mendjen tėnde!
|