Sulltan-Alim

Më vret ndërgjegjja!

Kush tha se në këtë natë të kthjellët acari në shpirtë duhet t`i rikujtoj ca nga grimcat e kujtimit, ca nga copëzat e letrave të shkruara dikur; kush tha se duhet vënë mbi këtë pëlhurë dhe, atë bile me shkrim dore?

Nuk është e thënë se patjetër duhet t`ia shijosh buzët për t`a ndjerë rrahjen në gjoks dhe ligështimin e gjunjëve; eh, sa do doja sante të binte nje shi. Një shi si atëherë kur as streha nuk kryente punë më.Të kujtohet? Kur lotët e syve nga malli për takim na i mernin me vete pikat e shiut,..! Ama vërtetë se di, si nuk bie sante një shi i madh rrebeshi vërshues e të më merte si një drithmë thupre në këtë Lum të pakthim drejt fundit diku; diku largë ku ska njeri.

Eh po, po de po, vec t`a dish sa do e doja këtë shi, flisja në vete me gjysmën time.

Ajo tashmë vajti përtej Dielli, derisa unë shkarravisja në këtë pëlhurë të parëndomtë. Frymëmarja e saj e lehtë mi shtangonte duart, shkronjat, se di pse. Kishte ikur diku thellë ëndrrave të pafajshme flokëndara me shnollë mëngjeseve të Stinës rinore, ndonëse isha mjaft i kujdesshëm madje edhe në frymëmarjet e mia derisa po e hidhja këtë Vrerë këtu.

Unë e dija se senzibiliteti i saj kalonte cdo norme ndjesie, në momentin kur shkruaja me shkrim dore. Kisha kujdes ngaqë po të rridhte ndonjë nga vargjet e shkruara me rrëmbim ajo do zgjoheshte me brengën se kisha një hall. Aq e ndieshme ishte Qenja e saj, po edhe aq e përsorur.

Më vret ndërgjegjja ngaqë nuk kisha arritur t`i ofroja kujdesin që meritonte. Sa afër të kam, sa afër të ndjej, sa nga afër të shikoj, me gërshetin tënd në duar mendoj; mbase thellë, shumë thellë më godiste modestia, njerëzia, madhështia e saj.