[Urata]

KANGË PËR AFRIM PREBREZËN

O zo´ ç´ka ndi kjo botë shkreta,
Se n´Kosovë ç´po ban Sërbija-
Na i vrajnë vashat e djelmoshat,
Barbarisht masakrohen fëmija.
Maji i vitit ´91,
Si çdo Maj që çet lule dredhzën,
N´kamë janë çu çetnikë t´Kuzminit,
Për me mbytë Afrim Prebrezën.
N´klasë të pestë nxanës shembullorë,
Me gëzim nana e çonte n´shkollë
Bashkë me motrën, Ganimeten,
Sa të lumtun e kishin jetën,
Por s´la shkjau jetën m´e getu´,
M´e mbytë Afrimin plane kanë ba,
Njimbëdhetë vjeç me ia nalë rritën,
E m´e nda otrën me vëlla.
Ishte pra viti ´91,
Pranerë, Maj, data 27,
Shkon Afrimi e lëshon bagëtinë,
Njimbëdhetë vjet djali tu´ lëshu´ shtat.
Merr me veti libra, fletore,
Për me i ba detyrat shkollore.
“Babagjysh ditën e mirë,
Do t´i ruj´ mirë bagëtinë.
Kanë çu´ bagëtinë në ushë-Lendina,
T´Bardhit, të fshatit t´Madh,
Pa mendu´ po se në prita
Çetnikë, t´Kuzminit u kanë dalë.
Lojna t´çobanisë kanë fillu,
Edhe ftyra si nur u ndrit,
Me të shpejtë e kanë pru´ lajmin:
„Ikni, shkijet na kanë ra n´pritë!“
U ba rrëmujë e tollovi,
I lanë lojnat e çobanisë,
Po çfarë zemre duhet t´ketë njeriu-
Që e prishë lojën e fëmisë.
Të gjithë fëmija paskan ikë,
Veç Afrimin çetnikët e zanë,
Tu´ i mëshu me druj e shytni
Të vdekun n´vend e paskan lanë.
Kur u tregu´n nan´s e babës,
Sikur djelli me ndalë dritën,
Se çetnikët e Kuzminit
Djalit t´uj ia ndalën rritën.
Si shqiptar s´e kem´ pasë traditë
Sikur shkjau fëmijë me mbytë,
Nanë e babë gajret me ba
Se deshmor djali u ra.
Gajret ban, nana Fatmire,
Edhe ti, baba Metush,
Se kësi krimi që ban çetniku
Nuk e ban në botë urrkush.
S´e harrojmë djalin tuej,
E kujtojmë, po, pa ia da,
Prind ju pat juve për s´gjalli
Kur ra dëshmor, me mija i ka.
Vinë pranverat, stin´t kalojnë,
E në Maj çel lule dredhëza,
Por s´harrohet kurrë për jetë
Fëmija i shqpes, Afrim Prebreza.
1990