[loni19]

Beteja e Hunejnit



Pasi u çlirua Meka, u mblodh paria e fiseve Kajs dhe Ajlan, për t’u këshilluar midis tyre. Më të parë që e donin këshillimin ishin fiset Heuazin dhe Thekif. Pas këshillimeve që bënë, thanë: “Muhamedi mbaroi punë me luftën kundër popullit të vet e tani asgjë s’e pengon atë të na drejtohet neve. Prandaj, le ta luftojmë ne atë, para se të na luftojë ai ne!” Kështu vendosën për të bërë luftë. Për udhëheqës zgjodhën Malik ibn Auf Ensariun. U mblodh ushtri e madhe. Ushtria zbriti në fushën e Eutasit. Kishin marrë me vete edhe gratë, fëmijët e pasuritë e tyre. Ndër ta ishte edhe Dariv ibn Samti, që ishte i njohur për zgjuarsi. Kur dëgjoi zërat e fëmijëve dhe të kafshëve, e pyeti Malikun për praninë e tyre. Ai i tha: “Unë desha që çdo burrë të ketë me vete familjen dhe pasurinë e vet, që të luftojë jo vetëm për vete, por edhe për familjen dhe për pasurinë.” “Uallahi, ti je bari delesh”,- tha Samti. Po ai që do të humbë betejën, si do të kujdeset për familjen e vet?” Pastaj i tha Malikut: “Ty nuk të bën dobi askush tjetër, përveç atij që e ka gati shpatën dhe heshtën. Nëse thyhen në këtë luftë, ata turpërohen me gjithë familje e pasuri.” Pastaj i bëri me shenjë atij që t’i kthente gratë e fëmijët në vendin e tyre. Mirëpo, Maliku nuk e pranoi mendimin e tij. Ai i grumbulloi ata në luginën e Eutasit, ndërsa luftëtarët i kaloi në luginën e Hunejnit, anash Eutasit, ku edhe ngriti kampin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e mori vesh se ata ishin grumbulluar. Prandaj, ditën e shtunë, më 6 të muajit Sheual doli nga Meka me 12000 luftëtarë. Safuan ibn Umejes i mori borxh 100 mburoja hekuri me gjithë pajisjet përkatëse. Në Mekë la zëvendës Atab ibn Usejdin. Në rrugë, myslimanët panë një pemë të madhe, ku arabët idhujtarë varnin armët e tyre, thernin kurbanë dhe adhuronin pranë saj. Pema thirrej Enuatë. Disa myslimanë i thanë të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Na cakto edhe ne një pemë të tillë siç e kanë idhujtarët.” Ai i tha: “Allahu Ekber! Ju tani thatë, ashtu siç i tha Musait populli i vet: “Na bëj edhe ne një zot, ashtu siç e kanë ata një zot. Por ai (Musai) u tha: “Vërtet, ju jeni një popull që nuk dini. Këto janë tradita e ju doni të ndiqni traditat e atyre, që ishin para jush.” Disa myslimanë të tjerë, duke patur parasysh numrin e madh të ushtrisë, thanë: “Ne sot jemi fuqi e madhe dhe kurrë nuk do të thyhemi.” Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i erdhi shumë rëndë kur dëgjoi këto fjalë, sepse ai e dinte se fitorja vjen vetëm me ndihmën e Allahut. Në mbrëmje, erdhi aty një kalorës dhe e lajmëroi të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se Hauazinët kishin dalë për luftë dhe kishin marrë me vete familjet dhe pasuritë e tyre. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) buzëqeshi dhe tha: “Nesër ato do të jenë pasuri e myslimanëve, në dashtë Allahu.” Natën e dhjetë të muajit Sheual, në vitin e 8-të Hixhri, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti në Luginën e Hunejnit. Ushtrinë e pati mobilizuar afër mëngjesit, para se të futej në Luginë. Flamurin e emigrantëve ia dha Ali ibn Ebu Talibit, ndërsa flamurin e fisit Eus ia dha Usejd ibn Hudhajrit dhe flamurin e Hazrexhit ia dha Habab ibn Mundhirit. Flamuj u dha edhe fiseve të tjera. Vetë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) veshi dy koraca, vuri mburojën dhe helmetën. Pastaj, pararoja e ushtrisë nisi të zbriste në luginë. Mirëpo myslimanët nuk i dinin pozicionet e armikut. Kështu, kur po zbrisnin, papritmas armiku u lëshon breshëri shigjetash si tufa skifterësh dhe u vërsul si një trup i vetëm kundër myslimanëve. Pararoja e ushtrisë myslimane u trondit nga kjo e papritur dhe filloi të ikë. Pararojën e ndoqi edhe prapavija dhe kështu ndodhi një thyerje e përgjithshme e myslimanëve. Nga kjo thyerje u gëzuan disa idhujtarë dhe disa myslimanë, që sapo e kishin pranuar Islamin. Kështu, Ebu Sufjani tha: “Nuk do të përfundojë thyerja e tyre pa arritur detin.” Ndërsa një nga vëllezërit e Sufjanit tha: “A nuk u prish magjia sot?” Një tjetër tha: “Gëzohu që Muhamedi dhe shokët e tij u thyen! Për Zotin, kjo thyerje nuk do të përsëritet më.” Mirëpo, Safuani, megjithëse ishte idhujtar, u zemërua me ta; po kështu, Ikrime ibn Xhehl, që sapo ishte bërë mysliman dhe i vranë dy parafolësit, që u gëzuan me humbjen. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me disa muhaxhirë qëndruan në ballë të luftës. Madje i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) s’pushonte duke e ngarë me vrap mushkën e vet që të përparonte ne drejtim të armikut dhe thoshte: “Unë jam Profet e jo gënjeshtar, unë jam biri i Abdul Mutalibit.” Ebu Sufjan ibn Harithi ia kapi mushkën për kapistre, kurse Abasi e kapi për leqesh, që të mos nxitonte. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) zbriti nga mushka dhe iu lut Zotit për ndihmë. Pastaj e urdhëroi Abbasin, i cili kishte shumë zë, që t’u thërriste sahabëve. Edhe ai u thirri me zërin e tij më të lartë, saqë u mbush lugina me zërin e tij: “Ejani këtu o shokë! Ku janë myslimanët që kanë dhënë besën te pema në Hudejbije se do të luftonin deri në vdekje?” Atëherë, myslimanët u lëshuan drejt zërit si shqiponja te zogjtë e vet, duke thërritur: “Ja, Ja!” Dhe u grumbulluan rreth 100 luftëtarë, të cilët i dolën përballë armikut. Thirrja kaloi edhe tek ensarët e pastaj te Benu Harith ibn Hazrexhi. Dhe kështu, u bashkuan grupet e ndara, derisa rreth Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u grumbullua një ushtri e madhe. Ndërkohë, Allahu i Madhëruar zbriti qetësinë e Vet mbi të Dërguarin e Tij (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe mbi besimtarët; zbriti edhe një ushtri (engjëjsh), që myslimanët nuk e shikonin. Myslimanët u hodhën në sulm dhe beteja u ashpërsua në kulm. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha: “Tani lufta arriti kulmin.” Mori një grusht dhe dhe ua hodhi fytyrave të armikut dhe tha: “U nxifshin fytyrat e tyre!” Për çudi, sytë e tyre u mbushën me dhč e asnjëri prej armiqve nuk qëndroi dot më në betejë: u shpërndanë dhe ikën. Myslimanët i ndoqën pas, duke i vrarë dhe zënë robër. U morën edhe gratë e fëmijët e tyre. Atëherë, u plagos rëndë Halid ibn Uelidi. Shumë nga idhujtarët e Mekës, kur panë se Allahu e ndihmoi të Dërguarin e Tij, u bënë myslimanë. Dëbimi i idhujtarëve Pasi ikën, idhujtarët u ndanë në tri grupe. Një grup, që ishte më i madhi, shkoi në Taif; grupi tjetër shkoi në Nahle; grupi i tretë e vendosi kampin e vet në Eutas. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Ebu Amir Esh’ariun, xhaxhanë e Ebu Musa Esh’ariut (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me një grup myslimanësh në Eutas dhe i shpartalloi idhujtarët e përfitoi shumë nga pasuritë që kishin ata. Ebu Amir Esh’ariu ra dëshmor. Atë e zëvendësoi Ebu Musa El Esh’ariu (Allahu qoftë i kënaqur me të!), i cili u kthye fitimtar. Një grup tjetër nga kalorësit myslimanë i ndoqën idhujtarët e thyer deri në Nahle. Aty kapën edhe Daridin dhe e vranë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të mblidheshin pretë e luftës dhe robërit - afërsisht 20000 deve, më shumë se 40000 kokë dele, 4000 okë argjend dhe 6000 robër. E tërë preja u grumbullua në Xhirane dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) caktoi Mes’ud ibn Amru Gifariun përgjegjës për ta.