[Zero Cool]

Nga mall’ i zemrës së zhuritur
rrodhi vesa mëngjesore.
Me një buzëqeshje dhe lot të kripur
për ty nënë bëj përmendore.

Kush na i puthte sytë ngadalë
kur derdhëm lotin ton të parë ?
Shqiptuam NËNË të parën fjalë
kur kemi qeshur edhe qarë.

Zjarri i dashurisë fërfëllon
edhe ngrihet gjer te dielli
Fjalën nënë kush e harron
pastë mallkim ç’do lot qielli.

Kur suri i lodhur mu përgjumë
ndër shkëndijat e një ylli
dashuria jote më përkundë
dhe bie mbi mua si gjethe pylli.

Në atë vajtim të lënduar
që thuri e shkuara fëmijri
zërin e dashur sta kam harruar
dhe as buzët që puthën sytë e mi.

Me afshin e jetës magjiplote
fjalën nënë në qiell skalisë
zëri, sytë, dora jote
jan proverbë i perëndisë.

Mbi flokët e thinjur nëna ime
nëse një ditë do të hedhë zhgënjim....
Në të falsha brengë a dhimbje
vdeksha si dielli në perëndim.

E shndërroj në lule një re të bardhë
dhe e vadisë me pika loti
se nëpër shekuj gjithë me radhë
Fjalën NËNË e bekoi zoti.