[budo785]

Shokët e qelisë
Kishte kaluar gjysma e natës kur disa zëra të të burgosurve, që si duket atë natë i kishin burgosur rrethë tridhjetë personave, më zgjuan nga gjumi. Zërat vazhduan me orë të tëra derisa u hap dera e qelisë dhe në te futën katër persona tjerë, dhe mbyllën derën dhe shkuan. Ishin bërë dy muaj që as nuk kisha parë dhe as nuk kisha folur me njeri tjetër pos gardianëve dhe atyre që më merrnin në pyetje. Takimi me katër bashkatdhetar, të cilët edhe ata i kishin vuajtjet e njëjta si të mijat, tek unë krijoi një ndjenjë sa të gëzueshme po aq edhe të frikshme. Isha i gëzuar se më nuk do të isha vetëm dhe do të kisha me kend që të qaja hallet, madje në këto momente mu turbullua edhe fjala që ia kisha dhënë torturesve dhe atyre që më merrnin në pyetje. Reagimet e ndryshme dhe të shumëllojshme të miat u bën shkaktar që ata të përfitojnë, sepse edhe ata qëndronin në të njëjtën pozitë sikur unë. Shpjet u njohëm dhe e kuptova se Naseri kishte qenë oficier në ushtrinë e Sadamit dhe gjoja se edhe pas pushtimit të Irakut ku kishte vazhduar luftën e tij kundër frocave të koalicionit. Habibi, i cili para dhjetë vjetëve kishte ikur nga torturat psiqike të regjimit të Sadamit dhe me familjen e tij ishte strehuar në Europë, kështu që pas çlirimit të Irakut ishte kthyer përsëri në atdhe. Talibi, ishte një kryengritës kundër forcave të koalicionit. Madje më kishte thënë mua se kishte vrarë disa amerikan dhe nuk e kishte ndërmend fare të bashkëpunonte apo t’i jepte ndonjë premtim bashkëpunimi amerikanëve. Hamidi, ishte një djalosh 17 vjeçar, po me gjithë këta pak vjet që kishte ishte trupëmadh, i fortë dhe i qëndronte shumë mirë torturave që i bëheshin nga

amerikanët. Por atë ndjenjat për nënën dhe motrën të cilat i kishtë vetëm dhe në gjendje tragjike çdo ditë ia shkatërronin shpirtin dalngadal. Shpejt e kuptova se ata kishin arrestuar para meje ose në një kohë me mue, por mbi të gjitha nuk mundja të merja informacione për ta nga jashtë. Në ditën e parë të njohtimit në mes vete folëm mbi qëndrimet tona përballë torturave dhe maltretimeve. Duhet ta them se kur shokët e qelise më floën për torturimet që kishin përjetuar në ate dhomën famkeqe ishin të papërshkruara, dhe vërtetë harrova krejt torturimet e mia dhe nuk më lejuan që unë t’i përshkruja ato gjëra që i kisha përjetuar në qeli dhe në dhomën e torturimeve.

Njëherë Talibin e kishin zhveshur dhe pas torturimeve të shumta dhe me dhimbje të mëdha e urdhërojnë që të veproj gjëra të shumtuara, që është turp edhe të përshkruhen, por ai pasi që nuk u bindej këtyre urdhërave e sjellin një qen i cili ia shqyen mishin e trupit dhe e kafshon në të gjitha anët. Në këtë gjendje disa nga ushtarët që ndodheshin aty gjatë torturimeve hapin zinxhirin e pantollonave dhe fillojnë të urinojnë mbi plagët e përgjakura të Talibit të mjerë.

Kurse Naseri tregon se njëherë, pasi e kishin rrahur, shqelmuar dhe kishin torturuar në mënyrë më ç’njerëzore, atij ia sjellin një një grua të zhveshur tërësishtë, e cila ishte e pavetëdishjme apo ndoshta edhe e vdekur, kurse nga Naseri kërkojnë që sipas shprehjesë amerikane ‘pairing’, të bashkohet me te, apo të kryej akte seksuale kurse ata të inçizojnë me kamer këto skena. Po ashtu, ngase ai ishte oficer tankist dhe i kishte premtuar për bashkpunim me qëllim që ndoshta do ta ndalnin torturat, bashkë me dy apo tre ushtarak të tjerë e detyrojnë që të gjuaj me tankë kundër njerëzve civil. Hamidi i cili ishte burgosur në të njëjtën kohë me mua, shumë herë kishte qenë objekt i përdhunimit nga disa persona të panjohur, gjoja të cilët ishin me rroba që i ngjanin të burgosurve, kështu që këto ngjarje shihej se ia kishin shkatërruar shpirtin atij. Në ditën e tretë Naserin, Habibin dhe Talibin i morën dhe i çuan në dhomën e torturimit. Tortura ndaj tyre zgjati tre orë. Pastaj në një gjendje tragjike i sollën Naserin dhe Habibin. Gjysmë ore asnjëri nuk mundi të flase asnjë fjalë. Kur u ndjen pak më mirë filluan ta pyesnin njëri – tjetrin: “Si është e mundur ?Kaq lehtë? Shpëtoi nga të gjitha!!, Ah,

sikur të më kishin mbytur edhe mua….”, më në fund edhe ne e kuptuam se e kishin mbytur Talibin. Na treguan hollësishtë se si kishte ndodhur ngjarja, në fillim njëherë e kishin maltretuar tepër, dhe pastaj nga ai kishin kërkuar që të bënte një gjë shumë të urryer, që as shtazët nuk bëjnë një gjë të tillë dhe që nuk mund të përshkruhet apo t’i thuhet dikujt me fjalë. Kështu që, pasi që ai iu kishte kundërvyer kërkesës së tyre ia kishin thyer çdo kockë të trupit dhe pasi e kishin kuptuar se më nuk mund të ket ndonjë dobi nga ai dhe për të na treguar neve si shembull, me qëllim që edhe ne mos të kundërshtonim diçka, ia kishin vërë pistoletën në sy dhe kishin gjuajtur, në këtë mënyrë dhe kishte vdekur Talibi i shkret, ndoshta në mënyrën më barbare që nuk e ka bërë askush në hisotri një gjë të tillë. Ata e urrenin Talibin shumë. Sepse në një rast derisa parasyve të tij e përdhunonin një grua arabe, ai me gjithë duart dhe këmbët e lidhura kishte arritur që me kokë t’i sulmonte ata. Ditën tjetër na erdhi rradha për të shkuar në dhomën e torturimit mua dhe Hamidit, atij djaloshit të ri. Këtë rradhë si duket nuk do të përdornin dhunë dhe tortur, po torturuesit e mëparshëm gjendeshin aty për të na bërë me dije se duhet të përgjigjemi dhe tiI zbatojmë urdhërat.

Personi që do të na merrte në pyetje ishte bjond, sy kaltër dhe gjithçka të bardhë, sikur e kishin prodhuar nga akulli. Nga ahengu i zërit e kuptova se ishte ai personi që ditën e parë me mua kishte folur në gjuhën arabe dhe kishte dialekt arab. Ne të dyve na foli shumë gjatë, sipas fjalëve të tij ne që moti ishim të vdekur, dhe të gjithë na llogaritnin si të vdekur ngase duart e tona të pista i kishim përzier në gjakun fisnik të amerikanve. Në atë moment unë kundërshtova dhe i thash që nuk kisha bërë as gabimin më të vogël dhe nuk i kisha shkaktuar asnjë problem ndonjë amerikani, pas një heshtjeje të shkurt më tha: “Fjalët e tua për ne nuk mund të jenë kritere, ajo që është me rëndësi për ne është raporti

i përgatitur nga autoritetet e sigurimit, i cili ka konstatuar një gjë të tillë”. Mandej vazhdoi duke thënë: “Jeta që tani jeni duke jetuar mund të vlejë vetëm për një gjë, e ajo është shpëtimi i familjes suaj dhe lumturia e tyre. Vetëm kjo dhe asgjë tjeterë. Hamidi, i cili gjatë gjithë bisedes sonë e kishte mbajtur kokën ulur, ngadale e ngriti kokën lartë dhe e shikoi personin që na merrte në pyetje dhe sikur deshi ti komentoj fjalet e tij. Por prapë e uli kokën poshtë dhe ra për toke.