[budo785]

Pjesa e pestë
Pra, lexuam nga kujtimee e irakianit të arrestuar nga forcat amerikane dhe për torutrimet e tij, kështu që pas gjithe atyre vuajtjeve dhe maltretimeve, i lejuan atij që ta takoj familjen dhe të pranoj kushtet e bashkpunimit me ta. Nje ndër kushtet themelore ishte jeta e tij dhe jeta e familjesë së tij. Edhe ai më në fund vendosë që të bashkëpunoj me kriminelët, vetëm e vetëm që familja e tij të jetoj e shëndosh dhe në liri. Tani të njihemi me vazhdimin e këtyre kujtimeve…

Bashkëpunimi me kriminelët
Më në fund e shpreha gatishmërinë time që do të bëja çfardo që të dëshironin nga unë. Prap nuk e dij se sa zgjati kjo dramë; por vetëm e mbaj në mend se në fund ai njeriu i poshtër nga aparati më nxorri shiritin e letrës dhe duke studijuar atë më tha: “E pe, të thashë!!? Në fillim protestoje, por pastaj u bërë më i butë dhe ky shirit tregon se ti je i gatshëm për bashkëpunim. Tani duhesh që këtë vendim ta zbatosh edhe në vepër.” Edhe tani nuk më besohet qe ai shirit të kishte treguar diçka, por ai mua më kishte njohur aq mirë sa mund të kuptonte çdo reagim timin, dhe ai mund të ndjente çdo reagim normal që kisha. Ai ma tregoi edhe shiritin ku shpjegonte shenjat që kishin domethënie, dmth, aparati në fjalë ma kishte lexuar mendjen. Megjithë atë, prap m’u nderrua ambienti i hapur i burgut. Tani qëndroja në një qeli më të madhe me gjashtë të burgosur tjerë. Edhe ushqimi ndryshoi plotësisht, mund të dilnim në natyrë thuajse tërë ditën, po ashtu u shtuan edhe vizitat e mjekut. Por gjëja e vetme që na shqetësonte ishte se të gjithë e dinim se në mes nesh ka informatorë, dhe në vend se këtë ta diskutonim në mes vete, ne të gjithë frikësoheshim nga njëri-tjetri. Çdo ditë dy ose tre persona nga ne i merrnin dhe na dërgonin për të na marrë në pyetje dhe për t’i dëgjuar ligjëratat e një amerikani. Pyetjet e tyre ishin për mundësitë dhe për disa karakteristika që posedonim, psh. a mund të vozisim automobilin, çfarë arme mund të përdorim, sa jemi të shkathët të kryejmë ndonjë detyrë të thjeshtë, etj. Çështjet që na shpjegonin dhe që mundoheshin të na bindnin me çdo kusht, ishin t’i tregojmë shkathtësitë tona për t’u kyçur dhe për të ndikuar në grupet terroriste, apo të formojmë edhe ne grupe të atilla. Po ashtu te kemi talent dhe të jemi të kujdesshëm që të përfitojmë besimin e terroristëve të Al-Kaidës, madje edhe të marrim pjesë në sulmet terroriste që do të na caktoheshin nga autoritetet e larta. Vetëm në këtë mënyrë ne do të arrinim të shpëtojmë familjet tona dhe që ata të jetojnë të qetë dhe të lumtur. Shokët e qelisë më thonin që fjalët e amerikanëve tregojnë qëllimet e tyre që të huajt asnjëherë nuk do të largohen nga Iraku, vrasjet dhe gjenocidi do vazhdoj akoma, kurse shteti irakian do të ndahet në pesë republika dhe republikat do t’i udhëheqin po ata persona të cilët ishin nën ndikimin e amerikanëve gjatë luftës së tyre kundër Sadam Hysejnit. Po ashtu, sipas tyre, minoritetet të cilat kanë qenë të shtypura nga Sadami, me vite të tëra nuk kanë patur mundësi që të udhëheqin administratën, për këtë gjë edhe tani nuk kanë kuadro për të udhëhequr, andaj do të jenë të varur nga amerikanët. Madje, ata kishin deklaruar se, gjeneratat e ardhshme të Irakut do të ndikohen nga kultura dhe civilizimi perëndimor dhe me çdo kusht do të dëshirojnë një udhëheqje, gjoja të moderuar me synime perëndimore, apo thënë më qartë amerikane. Për t’i arritur këto qëllime duheshin shkatërruar terroristët e huaj, si psh. Al-Kaida dhe përkrahësit e hapur e të fshehur të saj. Njëri nga ta, mua më kishte thënë se ne mundemi që familjen tënde ta dërgojmë në një vend të civilizuar, dhe me ndihmën tonë ata të arrijnë të ngriten në shkallën tonë, por një gjë të këtill nuk mund ta bëjmë për gjithë banorët e Irakut. Për këtë

dhe ne kemi ardhur këtu në vendin tuaj që banorët e shtetit tuaj t’i bëjmë njerëz dhe t’i civilizojmë. Unë shumë mirë e kisha vlerësuar njerëzinë dhe civilizimin e tyre në burg, gjatë sjelljeve me të burgosurit, por çka të bëja pos që t’i konformoja fjalët e tij. Në realitet, fjalët e tyre aq shumë ishin të cekëta dhe stereotipe sa që i kisha arritur që t’i mësoja përmendësh një nga një. Nga ne dëshironin që të shprehim gatishmëri të plotë për bashkpunim me ta në fushat si, gjuajtje me snajper, shpërthim të bombave të telekomanduara nga larg, të formojmë grupe dhe banda terroriste, spiunim, të kemi ndikim në grupet tjera, e shumë gjëra tjera që kshin të bëjnë më gjakderdhje dhe trazira. Unë isha njëri nga të parët që shpreha gatishmëri për bashkëpunim në të gjitha lëmitë, sepse vërtetë më brengoste shumë fati i familjesë sime, dhe me çdo kushte dëshiroja që atyre mos t’i ndodhe asgjë e keqe, dhe besoja që nëse do t’i kryej urdhërat e tyre gruja dhe fëmijët e mi do të shpëtojnë nga duartë e tyre. Edhe shokët e qelisë pak a shumë kishin të njëjtat mendime, madje ata kishin edhe propozime vullnetare vetëm e vetëm që kjo gjë të përfundonte pa ndonjë sherr dhe me ëmbëlsi. Këto fjalë i flisnin edhe derisa ishin në qeli me qëllim që informatorët të informonin ata se filani është i gatshëm për bashkëpunim, madje ka edhe disa propozime të vetat. Pas një kohe filluan ushtrimet, në fillim na ushtronin dy-tre persona në formë të marrjesë në pyetje, kurse më vonë formuam një klasë ku ishim rrethë 15 veta. Kështu që në këto klasa të ushtrimit u njohtova me të burgosur tjerë nga burgjet si “Et-Tesfirat”, “Er-Risafe”, “Um Kasr”, dhe që tani e kuptova se ndodhesha në burgun “Kundur”.

Shokët e klasës më flisnin për ngjarjet e të burgosurve të burgjeve “Talil”, “Ebu Gurejb”, “Es-Silahijje” dhe kampin “Buka”, ngjarje të cilat më shumë i përngjanin periudhës së mesjetës. Njëri tregonte se si e kishin zhveshur lakuriq, ia kishin lidhur këmbe e duar dhe e kishin detyruar të ecë në të katërtat (me duar dhe kembe pernjehere), madje duke ecur, disa persona i kishin hypur mbi shpinë. Në këtë mënyrë ia kishin mbyllur sytë dhe në gojë i kishin vërë fre që ia vejnë kuajve, i kishin hypur mbi shpine dhe e kishin detyruar që të vraponte nëpër qeli. Ai tregonte: “Njëherë, e vërejta se mbi shpine ishte një person shumë i lehtë, dhe me vete mendova se duhet të jetë ndonjë fëmijë, por nga zëri dhe të qeshurat kur e kuptova se ishte ofieciere apo ushtare amerikane, aq shumë u ndjeva i fyer sa që nuk mund të shprehem në këtë moment.” Kur ajo me ato duar të ndyra më prekte dhe qeshte neveritshëm, vazhdonte të tregonte shoku im i klasës, atëherë çka më mbeste

mua vetëm se të kthehem e ta godas për ta shtrirë për vdekje. Ai tregonte se ajo gruaja, të cilën e thërrisnin Geruhban (toger), e cila ma kishte vurë frerin në gojë, dhe më tërhiqte si qen, nga të qeshurat e saj vërehej se ajo kënaqej dhe zbavitej nga kjo që bënte. Në dorë kishte një shkop të madh dhe gjithnjë më godiste në trupin e zhveshur.”

Ky i burgosur thoshte se, deri atëherë nuk mendonim se në botë mund të ketë njerëz me tipare të këtilla, dhe pyeste: “Po çfarë njerëz janë këta?” Kështu që, gjithë shokët e kalsës, po ashtu edhe unë e kishim harruar fare gjithë personalitetin tonë, na kishte ikur nga mendja tërë filozofia dhe vullneti i ekzistëncës, ishim dhënë plotësishtë në zbatim të urdhërave të tyre. Nganjëherë nga njëri-tjetrin pyesnim se, athua i gjithë populli amerikan ishte i këtillë? Athua të gjithë oficierët dhe ushtarët e tyre sillen në këtë mënyrë, apo vetëm gardianët e burgjeve të tyre. A është e mundur që të gjindet njeri më këso lloj karakteri moral? A është kjo e vërtët, të cilën jemi duke e parë, apo vetëm një ëndërr? Madje edhe nuk kishim shumë kohë të thellohemi aq shumë në këso lloj pyetje. Vetëm kur isha vetëm në qeli, kur doja të flija më vinin të gjitha këto pyetje në kokë, dhe përpiqesha aq shumë të gjej përgjigje por ishte e kotë. Mendoja se tashmë kam humbur të gjitha dëshirat, personalitetin, veten dhe gjithçka që kisha. Në mendjen time zinin vend vetëm gruaja dhe fëmijët, dhe vazhdimisht mendoja si si mund t’u ndihmoja atyre. Në atë kohë nuk e dija se do ta humbë çdo gjë që kisha, dhe gjëja e vetme që do të më mbetej ishte trupi, dinjiteti i humbur dhe një botë e mbushur plotë ndjenja hakmarrjeje. Por atëherë mendoja dhe bëja gjithçka që të bëhesha më i besueshëm për amerikanët dhe të

tërhiqja drejt vetes vemendjen e tyre. Një i burgosur tjetër, i quajtur Said, i cili kishte marrë pjesë në disa sulme terroriste me urdhër të tyre, dhe ishte pëlqyer nga ta, vazhdimisht më rivalizonte mua, dhe nuk e dij se pse e bëntë këtë gjë, por për një gjë isha i sigurt se edhe ai e ka të njëjtën dhimbje, mu sikur unë. Sepse kjo vërehej nga shikimet e tij me plotë urrejtje që ia bënte gardianëve dhe ushtruesve amerikan. Ai kishte më shumë se krejt urrejtje, kjo shihej sepse vazhdimisht ai shprehte gatishmërinë i pari për çdo sulm vetvrarës, madje edhe jepte propozime se si ta dërgonin atë dhe ku ta dërgonin për ndonjë sulm vetvrarës.