[lovely]

A bëhemi të varur nga të afërmit, që n`a rrethojnë?

Apo vetëm ndiejmë mungesë, zbrazëti kur ata shkojnë, edhe nëse vetëm për 10 ditë ose 2 javë.

Me ta ndihemi të fortë, të pathyeshëm.
Stres? Po! Shumë punë? Definitivisht. Por aty është knaqësia, apo jo?
Në mëngjeset plot ngutë, dikush në punë e dikush në shkollë..
Në ngutjen nga puna për në shkollë që të marrim fëmijët tanë sa më shpejt.
Në të dëgjuarit si ka qenë dita e tyre.
Drekë. Detyra. Aktivitete. Lojëra. Gjumë..
Pak a shumë, përditshmëria kjo!

Pastaj, ndodh dicka e pazakonshme. Ata shkojnë diku, një apo dy javë, dhe ti mendon;
Do të pushoj nga obligimet e përditshme. Do të mendoj vetëm për veten, do të mbush bateriat.

Ata shkojnë. Gjithcka është në rregull, derisa mbetesh vet.
Atëherë vjen vetmia fshehurazi, ndihesh e lënduar. Ndihesh e thyshme, nga i forti shndrrohesh në të ligun.
30 herë brenda ditës sytë të mbushen lot.
Rrugës për në shtëpi, asnjë ngjyrë nuk e sheh. Gjethet e pemëve me ngjyrat e bukura të vjeshtës, të gjitha të duken të largëta dhe të përhitura.

Papritmas, të mungojnë ditët e mbushura me stres, plot obligime.