[jadore]

Ligjërime nga OSHO


Pyetje.

Çfarë është dallimi në mes dashurisë dhe urrejtjes, në mes të mirës dhe të keqes?"

Ato janë dy anë të së njëjtës monedhë; aty nuk ka shumë dallim. Dashuria mund të shndërrohet në urrejtje, urrejtja mund të shndërrohet në dashuri. Dhe ky ndryshim është i mundur vetëm nëse te dy i posedojnë të njëjtat kualitete. Kur jeni të dashuruar, urrejtja është pjesë e ndrydhur e cila pret të hakmerret. Nga ky revanshizëm buron xhelozia, dhe të gjitha llojet e luftërave në mes të dashnorëve. Herët a vonë urrejtja e shtypur do ta shkatërrojë vetë fenomenin e dashurisë. Më, ju nuk jeni dashnor, ju bëheni armiq. Gjëja më e vështirë në këtë botë është ta duash dikë, mandej të dilet nga dashuria dhe ende të mbeteni miq.
E njëjta vlen edhe rreth të mirës dhe të keqes, Zotit dhe djallit; ata ekzistojnë bashkë. Kjo është befasuese se askush nuk ka marrë ndonjë shënim se ka religjione të cilat nuk besojnë në djall, por ato gjithashtu janë religjione të cilat nuk besojnë në Zot. Ato nuk mund të besojnë në Zot pa djall. Djalli është pothuajse si hije e Zotit. Aty janë religjionet të cilat besojnë në Zot dhe që dëshirojnë ta shkatërrojnë djallin me mijëra vjet. Por ato nuk mund ta shkatërrojnë djallin, sepse ta shkatërrosh djallin, do të thotë ta shkatërrosh vetë Zotin.
Kjo është e rëndësishme të dihet se fjala (devil) “djall” rrjedh nga rrënja e fjalës sanskrishte “Deva”, që do të thotë “Zot”. Ata (Zoti dhe djalli) janë dy anë të së njëjtës monedhë, duke i ndihmuar njëri tjetrit dhe duke e ushqyer njëri tjetrin... shpesh mendohet se ata janë imagjinatë e pastër. Madje edhe në imagjinatë ju nuk mund t’i ndani ata.
Atë që ju e quani e mirë mund të bëhet e keqe në çdo çast. Atë që e quani e keqe mund të shndërrohet në të mirë. Për shembull, të gjitha gjërat që i quani të këqija gjatë kohës së paqes, papritmas e ndryshojnë karakterin e tyre gjatë kohës së luftës. Vrasja bëhet e mirë, sa ma shumë njerëz që vritni, aq ma shumë respekt do të keni, ma shumë virtyt ju fitoni. Dhe krejt çka bëni është keq – për veprën e njëjtë gjatë kohës së paqes do t’ju çojnë në burg apo ndoshta edhe në vdekje.
Dhe akti i njëjtë gjatë kohës së luftës ju sjell medalje të arta, shpërblime të mira. Çka është e mirë gjatë kohës së paqes, nuk është e mirë gjatë kohës së luftës…
Fenomeni më i çuditshëm që duhet cekur është ai se ata janë të këmbyeshëm. Kështu që unë nuk do t’ju mësoj për të mirën, sepse për t’ju mësuar për të mirën, ju mësoj edhe për të keqën. Unë nuk ju mësoj për Zotin, sepse t’ju mësoj për Zotin është t’ju mësoj për djallin. Unë nuk ju mësoj për dashurinë e zakonshme të cilën ju e njihni; sepse ajo sjell me vete edhe urrejtjen.
Këtu është krejtësisht një lloj tjetër i dashurisë dhe krejtësisht lloj tjetër i të mirës e cila vjen nga gjendja meditative, e cila vjen nga qetësia, nga gjendja e patrazuar. Ky nuk është veprim i juaji. Nuk i pasoni dhjetë urdhëresat, nuk e pasoni asnjë shkrim të shenjët; ju thjesht e pasoni inteligjencën tuaj personale.
Atëherë ju nuk do të mund të thoni: “Unë kam ra në dashuri!” Jo vetëm mund të thoni: “Unë jam ngritur në dashuri.” Dhe derisa nuk e thoni këtë (“Unë jam ngritur në dashuri,”) nga thellësia e zemrës suaj, dashuria juaj gjithmonë do të ketë diçka të bëj me urrejtjen. Kjo do të jetë e ndotur dhe e helmuar.
Kjo është dialektika e botës materiale: ajo funksionon përmes të kundërtave të saja reale. Nëse dashuria është tezë, atëherë urrejtja është antitezë; nëse Zoti është tezë, atëherë djalli është antitezë; nëse e mira është tezë, atëherë e keqja është antitezë.
E mjerimi i tërë botës është ajo, se njerëzit të cilët kanë predikuar për Zotin, dashurinë, të mirën, nuk kanë qenë të vetëdijshëm për të kundërtën e cila vjen automatikisht.
Dhe ata nuk kanë mundur të japin sintezë, sepse në sintezë, e mira do të zhdukej e keqja do të zhdukej – dhe diçka plotësisht e re do të krijohej. Zoti do të zhdukej, edhe djalli do të zhdukej, dhe diçka plotësisht e re do të krijohej. Të gjitha religjionet janë frikësuar prej sintezës.
Jezusi thotë: "Duani armiqtë e juaj, sikur që e doni vetveten." Në fakt ju gjithmonë i doni armiqtë e juaj. Kush është gruaja jote? Kush është burri yt? A mund të gjeni armiq më të mirë? Dhe ju i doni armiqtë e juaj më shumë se vetveten. Ju kurrë nuk e keni dashur vetveten.
Por religjionet nuk kanë qenë në gjendje, deri më tani, të krijojnë sintezë – dhe kjo është e tërë puna ime: t’ju jap sintezën. Për shembull, nëse dashuria juaj buron nga gjendja meditative, e jo nga epshi, atëherë do të jetë më shumë si dhembshuri. Dhe në atë dhembshuri nuk ka mundësi për urrejtje.
Nëse përvoja juaj prej besimtarit ka ardhur përmes meditimit, ajo nuk do të jetë përvojë prej Zotit personalisht; ajo do të jetë vetëm aromë prej besimtarit. Atëherë nuk do të ketë nevojë për djallin.
Nëse veprimet e juaj dalin nga vetëdija meditative, e jo duke i pasuar rregullat fikse se çka është e drejtë e çka e gabuar, atëherë veprimet e juaja do të jenë diçka që është shumë më larg mbi dualitetin e të mirës dhe të keqes. Ato do të jenë aksion i pastër. Ato do t’ju plotësojnë me kënaqësi, ato do t’ju japin përvojë të madhe ekstatike, dhe ky është shpërblimi i tyre. Nuk është ajo: bën mirë këtu dhe shpërblimin do ta kesh pas vdekjes sate, në parajsë; bën keq këtu dhe dënimi yt do të jetë në ferr, pas vdekjes. Të gjitha këto janë teori të rreme, që nuk kanë dëshmi në fakt, s’ka shkencë prapa tyre.
Çdo veprim e sjell shpërblimin apo dënimin e tij menjëherë.
Provoni të bëheni pak të vetëdijshëm, dhe jashtë vetëdijes sate gjërat le të ndodhin dhe shihni: ju jeni aq shumë të zhytur në kënaqësi, pa kurrfarë arsye – vetëm se e keni larguar gurin që ka qenë i shtrirë në rrugë dhe që ka mundur dikë ta lëndojë, ka mundur të shkaktojë aksident. Asnjë skripte religjioze nuk ju thotë ta bëni këtë. Kjo nuk është një prej urdhëresave, por zgjuarsia juaj, humaniteti juaj, ndjen për një çast se duhet larguar atë.
Jashtë vetëdijes suaj ju nuk do të mund të bëheni ushtar në luftë, sepse do të jeni në gjendje ta shikoni - me shikim të qartë, se do të vrisni njerëz – njerëz të cilët nuk ju kanë shkaktuar kurrfarë lëndimi personalisht juve, njerëz siç jeni edhe ju. Ata kanë fëmijët e tyre, gratë e tyre, nënat e tyre, baballarët e tyre pleq për të cilët ata kujdesen – dhe ju e vritni personin vetëm për të fituar medalje të artë. Revolja do t’ju rrëshqet nga dora, dhe ky do të jetë veprim i vetëdijshëm. Dhe ju do të ndiheni pamasë të bekuar që ka ngjarë kjo; nëse ndodhë që ju të goditeni, vdekja juaj do të jetë lavdi, paqe, një aventurë, udhëtim në botën e re.
Kështu që, sa më përket mua, të gjitha dualizmat janë pjesë e botës materiale, pjesë e mendjes së njeriut. Por nëse keni fituar një pjesë pak më të madhe nga materia dhe mendja – e që prapë është dualizëm…Në këtë mënyrë unë nuk do t’jua mësoj materializmin, nuk do t’jua mësoj shpirtëroren. Unë ju mësoj për sintezën, diçka që është më e lartë se te dyja dhe që nuk ka të kundërtën e saj. Dhe ky është kriteri: nëse arrini deri tek kualiteti që nuk e ka të kundërtën, atëherë mund të jeni të sigurt se keni arritur diçka në jetë.