[Fshatari]

Arif Krasniqi



Rozafati

Ô këngë! Jehonë legjendare,
Ju rridhni si uji
I të shenjtit Rozafat
Mosha jote mijëvjeçare
S'e ndrroi kurrë ngjyrën
E shpresës së artë.
N'zemrën tënde Rozafat
Një natë mistike pandeh
Një grua, përmotshëm, pushon.
Fëmiu, i urtë, mediton
Ballë teje gjunjëzuar
Vëzhgon sharmin e gurit, përjetësi
Ô Rozafat:
Qëndresë e shkëmbit, ujë e bardhësi
Janë të emrit tim
E vetmja dëshmi.



Lotët post-mortem

Në lotët post-mortem lexova shumë ëndrra
Të kota, të gjora, lëngonjëse, të rënda
Sa re të paqarta në perlat e njelmëta
Gjithë pesha e jetës, shumë vite në lotë të kredhur.
Zhytem më ngadal në detin e pafund
Përgjoj ndonjë fjalë, ndjenjë, meditim
Tej valëve të jetës me aq mund
Mbase
Fshihet agu i ri, ndoj amshim magjik.
Sa e gjerë hapsira, zemrën e ngurosur
Nën kupolë të qiellit Sizifi i patundur
Dhe krenar qëndron përballë saj, nemitur
Ç'punë e mallkuar, ç'bsurd i pasosur.
Bilans i trishtuar, më kanë thënë në fund
Ne më kotë vrapuam nëpër botë gjithëkund
Për t'gjetur strehim atje larg ndokund
Ku dikush na dehte në një gjuhë t'panjohur
Parajsë po e quakanë
Të parët kanë pandehur!


Dikur...
Me hapa të lehtë
Patëm shkuar shumë larg pas
Ëndrrave rinore
Qetësia e natës dhe qielli vetë
Dëshmitarë të vegimeve tona qenë.
E sakaq më humbe
Në skëterrën e pafund
Se vdekja të shpuri
Tej kufirit ku
S'shkel dot këmbë njeriu.
Aq të kam ëndrruar
Që s'di as vetë më
Jam i gjallë ende
Mbase
Dikur, moti, gjetiu
Kam jetuar
E tash ndoshta
Edhepse s'jam më
Më duket sikur rroj
Në botën e të gjallëve!
_________________________________________
Këto tri poezi janë botuar në Zerin e Rinisë
Shtator 1985