[Urata]

4. Ta lexosh mendimin filozofik të Ibrahim Rugovës



Principi rugovian, se ato ngjarje ishin çeshtje e brendshme e Serbisë, bënte njëkohësisht me dije se "Kosova ndjehej de facto jashtë Serbisë". Koha kishte dëshmuar largpamësinë e Rugovës. Kur Ai nuk kishte pranuar ti bashkohej institucioneve të shtetit serb e as protestave të opozitës serbe, pak kush mendonte se opozita antiMilosheviç dhe vetë diktatori serb ishin e njëjta gjë dhe kishin të njëjtin qëndrim antishqiptar në ndjenja e në principe. Ndërkohë Rugova kishte thënë prej kohësh se në raport me Kosovën si pozita (shteti i dhunshëm serb), ashtu dhe opozita, pra, si Milosheviçi, ashtu dhe Drashkoviçi, Shejshel apo të tjerë nuk kishin asnjë ndryshim esencial e joesencial. Që në qershor të vitit 1990 Rugova përcaktonte qartë në përgjigje të një gazetari kroat, kur bënte pyetjen retorike: "Ju lutem shumë çfarë dallimi ka ndërmjet Milosheviçit, Qosiçit e Drashkoviçit kur është në pyetje Kosova dhe shqiptarët? Kurrfarë. Të dyja janë kombëtarisht ekstreme dhe si të tilla plotësojnë dhe ndihmojnë njëra-tjetrën. Sipas kësaj, me gjasë mund të konkludohet se në zgjedhjet eventuale në Serbi do të fitojë ai që do të jetë më ekstrem dhe më jotolerant. Eshtë e mundur që përsëri në shpinë të Kosovës të fitohet apo të humbet pushteti në Serbi..." ( ) Ibrahim Rugova: Intervistë në revistën e Zagrebit "Hrvatski rubikon", qershor 1990.

Ky përceptim i Rugovës në vitet e fillimit të veprimtarisë së tij politike kishte shumë rëndësi për faktin se shërbente si bazë njohjeje për të ndërtuar strategjinë e qëndrimeve të rezistencës shqiptare. Por ky është vetëm një rast i shqyrtimit të aftësisë përceptuese të liderit shqiptar të Kosovës. Të gjitha definicionet e tij, të gjitha "nenet" e pashkruara si në një konventë ose memorandum, që ai ka formuluar, kanë për bazë parimin filozofik të njohjes në themel jo vetëm të teorisë, por edhe të praktikës së zhvillimeve, të mentaliteteve që përplasen, të karaktereve që i kundërvihen njëri-tjetrit. Ibrahim Rugova ishte një njohës i shkëlqyer i historisë kombëtare të shqiptarëve si dhe i historisë ballkanike e më gjerë. Ishte një periudhë mjerimi, kur disa njerëz të ideoligjizuar dhe pa kurrëfarë gjykimi për të ardhmen kishin kundërshtuar gjithçka kishte propozuar presidenti historik i Kosovës sa i përket simboleve të shtetit të ri. Ishte një shenjë e injorancës në kulturë, në dije e në gjithçka djegja e flamurit, të cilin Rugova e kishte propozuar dhe duartrokitja e një flamuri pa identitet, të cilin e ka skicuar komuniteti ndërkombëtar.

Ndonëse Ai kishte studiuar letërsi dhe ishte shquar në fushën e kritikës letrare, kjo e kishte ndihëmuar që të gërmonte me pasion në gjurmët e histrorisë dhe të realizonte lidhjet e kuptimeve që ekzistonin në zingjirin e ngjarjeve historike të zhvilluara. Vetëm një kritik letrar i afirmuar dhe një teoricen i shquar në këtë fushë, duke pasur pasion studimin e historisë e të kulturës së popullit të tij si dhe të popujve që e rrethojnë atë, mund të arrinte në përfundime aq të sakta e të qëndrueshme dhe mund të ishte i prerë dhe i vendosur në maksimum në principet dhe qëllimet e tij nacionale e politike......



5. Papa Gjon Pavli i II dhe Nënë Tereza frymëzimi i Presidentit



Në zyrën e Presidentit gjithnjë vizitorët do të përballeshin me dy portrete: Atë të Papa Gjon Pavlit të II dhe portretin e Nënë Terezës. Të dy këta "idhuj" të Rugovës kishin zënë vend në faqet e murit të kësaj zyre, sepse mbeteshin frymëzimi i liderit legjendar, ndaj dhe ishin shndërruar në ikonë e qëndrimeve të Tij moderatore e njëkohësisht radikale.

Papa Gjon Pavli i II vinte nga një vend ish-komunsit, Polonia. Vendi i tij kishte afërsisht një përvojë historike si edhe të Kosovës e të Shqipërisë, pra si të shqiptarëve. Polonia ende sot jeton me paragjykimet reale e jo reale të "rrethimit" nga armiqtë e saj. Në rastin e vlerësimit të Rusisë dhe me karakterin imperialist që ajo manifeston, mund të përligjet "Frika e vazhdueshme polake". Në rastin e Gjermanisë, ndoshta kjo "frikë" është e mbingarkuar.

Papa Vojtila, ashtu si Rugova, i kishte përjetuar dhimbjet e vendit të tij të kërcënuar sa nga Lindja dhe nga Perendimi. Ndërkohë Rugova kishte përjetuar dhimbjet nacionale, familjare e personale të kombit të tij të kërcënuar kryesisht nga veriu e nga jugu i gadishullit ballkanik, por jo pak dhe nga Lindja e këtij gadishulli. Këto dhimbje i bashkonnin këto dy figura të përbotshme, ndaj dhe Papa kishte manifesuar vendosmërinë e tij për të qëndruar në krah të Kosovës, ndërkohë që Rugova kishte dëshmuar se e respekton dhe e nderon deri në amshim personalitetin, figurën dhe veprën e Papës së Vatikanit......