Një histori dashurie.

[Dr. Leone]

Një histori dashurie.


Kjo është historia e dashurisë midis Zejneb bint Muhamed dhe Ebu El As ibn Rebia Zejnebja është vajza e Profetit as. dhe Ebu El As ibn Rebia, është nipi i Hadixhes. Ai ishe një ndër më të nderuarit e Kurejshëve dhe Profeti as e donte shumë.
Një ditë, para se t’i vinte shpallja, Ebu El As shkoi te Profeti as. dhe i kërkoi dorën e vajzës së tij. Profeti iu përgjigj: “Më lër të konsultohem me të”.Ai shkoi tek Zejnebja dhe i tha:”Ebu al As do të martohet me ty, a e pranon ti atë si bashkshort?” Ajo u skuq nga turpi dhe buzëqeshi.
Kështu Zejnebja u martua me Ebu El Asin, e midis tyre nisi një histori e bukur dashurie. Ata lindën dy fëmijë; Ali dhe Umama.
Një problem i madh lindi kur Profetit as. i zbriti shpallja, kjo ndodhi ndërsa Ebu El As nuk ishte në Mekë. Kur u kthye ai e gjeti gruan e tij myslimane. Sapo u kthye, e shoqja i tha: „Kam lajme të mira për ty“. Ai u ngrit dhe eci disa hapa larg saj. Zejnebja, e gëzuar, e ndoqi nga pas dhe i tha: “Babai im është bërë profet dhe unë jam bërë myslimane”. Ai ia ktheu, “Pse s’ma the më parë këtë gjë?”. Në këtë mënyrë zuri fill një ndarje midis tyre: një ndarje e karakterit fetar.
Ajo iu hakërrye, “Kurrë nuk do ta përgënjeshtroja tim atë dhe mesazhin e tij, ai s’është gënjeshtar. Ai është “ i ndershmi, besniku”. Unë nuk jam e vetmja besimtare, nëna dhe motra ime u bënë muslimane, kushëriri im Ali ibn Ebi talib, kushëriri yt Othman ibn Afan dhe miku yt Ebu Bekr u bënë myslimanë”.
Ai iu drejtua me fjalët: “Mirë, unë nuk dua që njerëzit të thonë ‘ai braktisi prindërit dhe farefisin e tij për t’i plotësuar dëshirën gruas së tij’. Unë nuk po e akuzoj babanë tënd për asgjë”. Kështu që ti duhet të më falësh dhe të më kuptosh mua“..
Ajo iu përgjigj: “E kush do të të falte dhe të të kuptonte ty në mos unë? Unë do të vazhdoj të qëndroj përkrah teje, të të ndihmoj derisa ti të arrish te vërtetën.“.
Ajo e mbajti fjalën për 20 vjet.
Ebu el As mbeti në mosbesim, ndërkohë që ndodhi emigrimi, ne Medine Zejnebja shkoi te profeti dhe i kërkoi leje që të qëndronte me të shoqin. Profeti i tha: “Rri me burrin tënd dhe me fëmijët e tu!”
Krahasojeni këtë më gratë që refuzojnë të udhëtojnë me burrat e tyre për në vendin e punës apo preferojnë të qëndrojnë më nënat e tyre.
Kështu që Zejnebja qëndroi në Mekë deri në betejën e Bedrit. Ebu El As ishte në anën e Kurejshëve, kundër muslimanëve, në këtë përballje. Për Zejneben kjo do të thoshte që burri i saj do të luftonte kundër babait të saj, gjë së cilës ajo i frikësohej gjithherë. Ajo qante ndërsa lutej: “O Allah! Kam frikë se një ditë fëmijët e mi do të gdhihen jetimë ose unë do të gdhihem pa babain tim të dashur.”
Beteja u zhvillua dhe përfundoi me ngadhënjimin e muslimanëve.
Ebu El As u kap rob dhe lajmi arriti në Mekë. Zejnebja pyeti: “Çfarë i ndodhi tim eti?”
Të kthyerit nga lufta i thanë:“Muslimanët fituan”.
Ajo e falenderoi Zotin për këtë.
Më pas pyeti: “Po me burrin tim çfarë ndodhi?”
Ata i thanë: “ E kapën rob.”
Ajo tha:“Unë do të dërgoj një plaçkë për shpagim dhe do ta liroj.”
Ajo nuk kishte ndonjë pasuri të madhe, kështu që mori gjerdanin e së ëmës dhe ia dërgoi Profetit as. përmes kunatit të saj.
Ndërsa Profeti p.q.m.t. po qëndronte ulur dhe po merrte shpagimet për robërit e luftës, pa gjerdanin e Hadixhes.
E kapi me dorë dhe pyeti: “Për kë është kjo plaçkë?”
I thanë: “Për Ebu Al Asin.”
Atij i rrodhën lotët dhe tha: “Ky është gjerdani i Hadixhes(gruas se profetit).”
Për një çast heshti dhe më pas shtoi: “O njerëz, ky është dhëndrri im, a mund ta liroj? A pranoni që këtë gjerdan t’ia kthejmë vajzës sime?”
Të gjithë njëzëri i thanë: “Po, o i dërguari i Zotit!”
Profeti as ia dha gjerdanin Ebu El Asit dhe e prositit t’i thoshte Zejnebes që të mos ia jepte kujt atë dhuratë të Hadixhes. Pastaj i kërkoi Ebu El Asit që të flisnin veçmas. E mori mënjanë dhe i tha: “Allahu më ka urdhëruar që muslimanja dhe jomuslimani nuk mund të jetojnë nën një kurorë. A mund të ma sjellësh vajzën time në Medinë?”
Ebu El Asi u pajtua me Profetin .
Zejnebja qëndroi në portat e Mekës, në pritje të kthimit të të shoqit. Kur më në fund arriti, ai i tha: “Do të largohem.”
Ku do të shkosh? - e pyeti ajo.
‘Nuk do të largohëm unë, por je ti ajo që do të largohesh për te yt atë, ne duhet të ndahemi sepse ti je muslimane. - Iu përgjigj Ebu El Asi.
Ajo iu lut atij që të bëhej musliman dhe të shkonte bashkë më të por ai nuk pranoi. Atëherë Zejnebja mori djalin dhe vajzën dhe udhëtoi për në Medine. Ajo refuzoi të martohej me tejtërkënd për 6 vjet me rradhë, me shpresë se Ebu El Asi do të kthehej një ditë”.

Gjashtë vjet më pas, Ebu El As po udhëtonte me një karvan nga Meka në Siri. Gjatë udhëtimit ai u zu rob nga disa shokë të Profetit p.q.m.t. Ai u iku dhe kërkoi të strehohej në shtëpinë e Zejnebes. Ai trokiti në derën e saj pak para Sabahut. Ajo hapi derën dhe e pyeti: “A mos je bërë musliman?”
Jo - pëshpëriti ai - erdha si i arratisur.
Ajo e luti përsëri ish- bashkëshortin e saj të bëhej musliman por sërish ai nuk pranoi. Mos u shqetëso - i tha ajo, mirëse erdhe o ish bashkeshorti im dhe babai i Aliut dhe Umames!
Pasi Profeti,fali sabahun me xhemat, dëgjoi një zë nga prapa xhamisë: “Unë e kam liruar Ebu El As ibn Rebian”
Zejnebja i kishte siguruar atij lirinë. Profeti pyeti të tjerët se mos dëgjuan një zë edhe ata siç dëgjoi ai, dhe ata ia miratuan.
Zejnebja më tej tha: “Ai është ish burri dhe babai i fëmijëve të mi, e unë e kam liruar atë.”
Profeti p.q.m.t. u ngrit në këmbë dhe foli:
“O njerëz! Unë dëshmoj se ky njeri ka qenë një dhëndërr shumë i mirë, kurrë nuk e ka thyer premtimin dhe nuk ka genjyer asnjëherë. Nëse ju pranoni, unë do t’ia kthej paratë e tij dhe do ta lë të lirë. Nëse ju nuk e pranoni këtë, atëherë kjo ju takon ju ta vendosni dhe unë nuk do të dal mbi ju për këtë çështje.”
Shoket e tij u pajtuan me propozimin e Profetit as.Profeti iu kthye Zejnebes dhe i tha; “Ne e liruam atë që ti e lirove, o Zejnebe!” me tutje i tha: “Sillu mirë me të, ai ka qene i dashur me ty dhe babai i fëmijëve të tu, por qëndro larg tij sepse ai nuk e ka të lejuar të martohet me ty.”
Ajo ju përgjigj: “ Patjetër o i Dërguari i Zotit, do të veproj siç më porosite.”
Ajo shkoi tek Ebu el Asi dhe i tha: O Ebu el As! A nuk të ka marrë malli për ne? A nuk do të bëhësh musliman dhe të qëndrosh me ne”? Por ai refuzoi.
Më pas Ebu el As u kthye në Meke bashkë më pasurinë e tij. Sapo hyri në Mekë, thirri me zë të lartë: “O njerëz, ja ku e keni pasurinë tuaj, a mos u mungon gjë?”
Të gjithë i thanë: “Jo o Ebu el As, asgjë nuk ka humbur, faleminderit!”
Në atë çast ai dëshmoi se kishte pranuar Islamin.
U kthye në Medine dhe kërkoi Profetin as. e i tregoi për futjen e tij në Islam. “A do të më lejosh mua të kthehem tek Zejnebja? - iu drejtua pastaj.
I dërguari buzëqeshi , e mori për dore dhe shkuan bashkë tek shtëpia e Zejnebes.
Trokitën dhe dera u hap. Profeti i tha të bijës: “O Zejnebe! Ebu El As erdhi tek unë dhe më pyeti nëse mund të kthehet te ti.”
Tamam si 20 vjet më parë, ajo u skuq nga turpi dhe buzëqeshi. Dhe si për të qenë gjëja me e dhimbshme e jetës së tyre, një vit pas kësaj ndodhie, Zejnebja ndërroi jetë. Ebu El As qau me aq ngashërim sa të gjithë e panë Profetin as. duke i dhënë kurajë dhe duke e qetësuar. Ai ndërroi jetë një vit pas saj.
O Zot kerkojme dashurine tende, dashurine e te gjithe atyre qe kerkojne dashurine tende, dhe dashurine per cdo pune qe na afron drejt dashurise tende

[lovely]

- Zotëri Hans, më vjen keq por duhet të zgjohesh që të marrësh ilaqet - i thashë me një zë të butë. Nuk doja t`a trembja, e pashë që po flinte një gjumë të thellë, edhe pse ishte vetëm një pasdite vjeshte!

- Ke dy minuta kohë? - më pyeti.
- Sigurisht - i thashë, dhe u ula në një kolltuk pranë shtratit të tij.
- A beson në dashuri ? - m`u drejtua me një zë të lartë dhe të kjartë.
- Dashuri? Po - belbëzova. Ishte pyetja që e prisja më s`paku.

- Unë e gjeta dashurinë time në gjysmë te jetës sime- vazhdoi ai.
Kam qenë inxhinier i maqinerisë nëpër anije të mëdha të ndryshme, si dhe inspektor në disa tjera, gjatë jetës sime. Rrinim larg shtëpisë me muaj të tërë.
Isha i martuar dhe kishim dy fëmijë. Familja ime ishte në shtëpi, pasi që fëmijët ishin të vegjël.
Isha njeri i respektuar, serioz dhe fjala ime ishte urdhër.

Unë haja drekën gjithmonë në orën 11.30, dhe të gjithë të tjerët hanin në 12.00.

Një ditë vura re një grua e cila rastisi të ishte gruaja e një kolegut tim. Moshatare e imja kjo.
Nuk kam qenë kurr tip aventurieri, por ajo qe më la përshtypje ishte mënyra se si vishej kjo grua.

Përfunduam duke ngrënë drekë s`bashku cdo ditë. Sa më shumë që bisedonim aq më shumë e doja këtë grua. Oh sa e bukur ishte.

Pas ca kohe filluam të bisedonim edhe për ndjenjat tona. Mësova se edhe ajo ndjenjte të njëjtën gjë.
Por kurr nuk shkuam më larg, sepse unë isha i martuar dhe kisha dy fëmijë si drita, dhe për mua kjo nuk ishte gjë e vogël. Edhe ajo ishte e martuar me kolegun tim, dhe gjithcka tjetër ishte gabim.

Ishte torture ndaj vetes sime të vazhdoja në atë anije, kështu që vendosa të largohesha para afatit të caktuar.

Sot jam 85 vjeqar, dhe kur ti më zgjove nga gjumi, unë po haja drekë me të në po të njëjtin vend. Akoma e ëndërroj atë grua, dhe nuk do t`a harroj gjer sa të vdes - shtoi me një zë shumë të vendosur.

Më falënderoi për dëgjimin, dhe u largova me vargjet e Pushkinit në mendje;


Une ju kam dashur!
Ndoshta dashuria
Ne shpirtin tim akoma nuk u shua,
Por s'dua qe t'ju kape merzia,
T'ju pikelloj tani jo kurre s'dua.

Ju desha heshtur fare dhe pa shprese,
I munduar nga zilia s'jua thashe,
Ju desha aq sinqerisht dhe me bese,
Sa dhente Zoti nje tjeter kaq ju dashte!

[lovely]

Mos je engjulli i vdekjes, veshur në të bardha? -tha me një zë të lodhur dhe me një buzëqeshje të lehtë.

Qesha edhe unë.

"Isha i shtrirë njëherë në spital, për një kohë të gjatë. Isha i sëmurë, nuk e mendoja se do të jetoja edhe 8 vite tjera.
Kam qenë shumë herë brenda-jashtë , por atë herë nuk do e harroj kurrë. Atë herë ma bëri të paharrueshme një infermiere.
Isha i lodhur nga jeta, me gjysmë trupi në funksion, kishte mbaruar gjithcka me mua, dhe nuk shihja dot asnjë dritë në rrugën time.

Ajo hyri një ditë në dhomën time, më pa në sy dhe buzëqeshi.
Nuk ke parë asnjëherë buzëqeshje të tillë.
Mendova me të vërtetë që ishte engjëll i vdekjes!
Ishte në të njëzetat kjo infermiere, dhe ajo bënte vetëm punën e saj.
Hynte, dilte, buzëqeshte, fluturonte..
Më beso, secilën herë që hynte në dhomë, ajo nuk ndriconte vetëm dhomën time me buzëqeshjen e saj, ajo ndriconte tërë jetën time.
Ajo ishte shpresa ime. E din c`do të thotë të jesh shpresa e dikujt në jetë?
Është gjëja më e madhe që mund të jepësh.
U ngjalla unë. M`u ngjall dëshira për të jetuar, m`u ndricua jeta në pleqëri.
As sot nuk i kam dhënë emër, nuk mund të ishte dashuri. Unë isha në të tetëdhjetat..
Dita më bëhej 100 vite kur nuk e shihja, dhe kur e dija se ishte vërdallë, sytë më shkëlqenin.
Asnjëherë nuk i thashë gjë, do të ishte gjëja më absurde dhe ajo sigurisht do të më qeshte në fytyrë me zë të lartë dhe me tallje..
Ajo vazhdonte të buzëqeshte, të ndihmonte, të fluturonte, dhe më vjen turp të them por unë vazhdoja ta doja..
U pikëllova pa masë kur dola nga spitali.."

Une? Une i dua historite e dashurive :))

[Alima]

...


Une dua divorc!

Kur shkova ate nate ne shtepi, gruaja ime me sherbeu darken. I kapa doren dhe i thashe se kisha dicka per t'i thene.Ajo u ul ne karrike dhe filloi te hante qetesisht. Veshtrova dhembje ne syte e saj. Nuk dija si te hapja gojen serish por duhet t'ia thoja ate qe kisha ne mendje.
"-Dua divorcin" i thashe. Ajo nu...k u duk e shqetesuar, dhe m'u pergjigj butesisht "-Pse?"
Iu shmanga pyetjes se saj. Kjo e beri te nervozohej. Hodhi lugen qe mbante ne dore dhe uleriti "-Ti nuk je burre".
Ate nate nuk i folem njeri tjetrit. Ajo po qante, donte te dinte c'kishte ndodhur me martesen tone. Dhe pergjigja ishte se zemra ime i perkiste dikujt tjeter, i perkiste te dashures dhe per gruan ndjeja vec meshire.
Me nje ndjenje faji hartova nje marrevshje ku i lashe gruas shtepine tone, makinen dhe 30% te aksioneve te kompanise. Ajo e lexoi dhe e grisi ne qindra copeza. Njeriu qe kisha ndare 10 vjet me te,tani ishte kthyer ne nje e huaj. Me erdhi keq per kohen e saj te humbur dhe energjite e shpenzuara kot, por nuk mund ta ktheja mbrapa ate qe e kisha thene, doja te dashuren tashme. Filloi te qante me te madhe, dicka qe e prisja. Ta shihja te qante ishte si nje lloj lehtesimi per mua, duke qene se ideja e divorcit me kishte torturuar per jave me rradhe. Diten tjeter shkova ne shtepi shume vone dhe e pashe te shkruante dicka. Nuk e pyeta dhe shkova te flija pas nje dite te ngarkuar ne pune dhe me te dashuren. Ne mengjes me dha marreveshjen e saj te divorcit, nuk donte asgje prej meje pervecse nje muaj vemendje. Kerkoi qe ne ate muaj te perpiqeshim te benim nje jete normale dhe arsyeja e saj ishte shume e thjeshte:djali yne kishte provime ate muaj dhe nuk donte qe divorci yne te ndikonte tek ai. Kjo ishte e pranueshme per mua, por ajo kerkoi edhe dicka me shume. Donte ta ngrija ne krahe cdo mengjes nga krevati deri tek dhoma e ndenjes ashtu sic kishim bere ne ditet e para te marteses sone. Mendova se ajo po çmendej, gjithsesi pranova. Kur ia tregova kete te dashures, filloi te qeshte me te madhe dhe iu duk absurde. Une dhe gruaja ime nuk kishim pasur kontakte fizike per nje kohe te gjate.
Kur e ngrita ne krahe diten e pare, djali yne erdhi mbrapa nesh dhe bertiti i lumtur -"Babi po ngre mamin ne krahe".
U ndjeva shume ne faj ne ato momente. Eca me te ne krahe per rreth 10 metra. Ajo me tha me ze te ulet"Mos i trego djalit tone per divorcin" . Serish vura re dhembje ne syte e saj. Diten e dyte ishte e lehte per ne. Ajo u mbeshtet ne gjoksin tim dhe munda te ndjeja parfumin e saj. Kisha kohe qe nuk e shihja me si femer. Vura re se nuk ishte me e re, floket i ishin bere gri dhe rrudhat i ishin shtuar. U ndjeva keq per ate cka i kisha bere. Ne diten e katert kur e ngrita serish ne krahe ndjeva njefare intimiteti te rikthehej. Ne ditet ne vazhdim filloi te rritej edhe me shume. Nje mengjes ajo po kerkonte cte vishte, por te gjitha rrobat i rrinin me te medha. Ne ate moment vura re sesa ishte dobesuar, ja pra pse e ngrija aq lehtesisht ne krahe. Ndjeva dhembje ne shpirt, ajo kishte mbledhur kaq shume vuajtje dhe lot ne zemren e saj. Pa vetedije iu afrova dhe i perkedhela floket. Ne ate moment vjen djali dhe thote " Babi eshte koha te ngresh mamin ne krahe". Kjo ishte bere tashme si pjese e jetes se tij. E ngrita serish, ajo me hodhi duart rreth qafes dhe cuditerisht u ndjeva si ne diten e pare te marteses. Diten e fundit te " marreveshjes" kur e ngrita serish ne krahe, nuk doja ta leshoja me.
Me pas shkova te takoja te dashuren.
"Nuk dua te divorcohem " - i thashe. Me pa, me vuri doren ne balle e me tha mos kisha temperature e ndaj flisja percart.
"- E degjove mire c'te thashe, nuk dua te divorcohem". Me dha nje shpulle dhe perplasi deren e iku. Martesa ime ishte bere e merzitshme sepse une nuk kisha vleresuar gjerat e vogla, jo sepse dashuria nuk ishte me. Shkova ne nje dyqan me lule dhe prosita nje buqete, ku ne nje shenim shkruajta " Do te te ngre ne krahe derisa vdekja te na ndaje". Vrapova ne shtepi me lulet ne dore dhe me buzeqeshje ne fytyre. Ngjita shkallet dhe ne krevat gjej gruan time ne shtrat....te vdekur....
Ajo kishte luftuar me kancerin per muaj me rradhe dhe une isha shume i zene me te dashuren , per ta vene re. Ajo e dinte qe do te vdiste shpejt , por donte qe ne syte e djalit tone une te mbetesha nje bashkshort i mrekullueshem...




VLERESOJINI GJERAT PERPARA SE TI HUMBISNI,
SEPSE ATEHERE DO TE JETE SHUME VONE PER T’I KTHYER PAS…


.

Eh po si ta prisja duarthate gjithe ate mrekulli sy mdhenje, gjifryre,..?
Dikur heret prej mengjesi me tha une do ik serish ne kthim, hmm sa budalla qe je m`thoshte-dhurata te njeri tjetrit jemi qe t`dy ani se pa letra.
Thash hmm viqi qe isha e se dija ne keto kohe te zeza. Vec nejse, tash jam rrite :D

...

...

[Zero Cool]

Koha ka kaluar. Ndoshta kemi ndryshuar, e ndoshta kur te te shoh perseri pas disa vitesh, s'do arrij te te njoh dot me.

Endrrat e bukura u fiken, e pamundur duket gjithcka tani, por ato dite cmendurie egzistuan.
Degjova diku se dashuria eshte miqesi ndertuar mbi zjarr. Ndoshta ky zjarr me kishte prekur edhe mua. Ky zjarr qe si shkrepse i mjaftoi cmenduria e moshes. Rrahjet e zemres, shikimi, netet kur yjeve endrrat do tua tregoja, tani me duket se i kam lexuar ne nje perralle. Sa keq qe perralles iu gris faqja e fundit ku shkruhej "...dhe ata jetuan te lumtur pergjithmone..."

Pergjithmone?

Kete fjale dua ta fshij nga fjalori. Asgje nuk eshte pergjithmone. Cdo casti i vjen fundi, dielli fshihet diku per t'i hapur rrugen pastaj erresires, qe ndonjehere do te plasaritet nga hena dhe yjet. Por vjen momenti qe mengjesi do te filloje perseri. Dhe vete jeta ka vendosur nje prag qe e ndihmon kunder fjales "pergjithmone", edhe natyra ka krijuar ligjet e saj. Ndaj frikesohem ta them e ta shkruaj kete fjale, sepse eshte nje nga ato gjerat abstrakte qe kur i degjon per here te pare ve doren ne zjarr dhe betohesh sepse u beson.

E tille ishte dhe ajo ndjenje qe provova per ty. Abstrakte. Por cuditerisht tani qe i rikthehem kujtimeve dua te buzeqesh. Se ne fund te fundit s'eshte krim te lejosh zemren te rrahe. S'eshte krim as te besosh. As te enderrosh.

Ne nderkohe ti po iken.Vertet po iken? Si keshtu? Mes renkime dallgesh, pa lene gjurme. Ti endrra ime e keputur. Si po iken keshtu? Jam une qe po te flas,nje gjethe vjeshte perlotur ne nje qiell blu.

Mora ne pyetje arsyen time dhe i kerkova te me thoshte se cfare ishte! Kjo pyetje e ka hutuar gjithmone.
I lire nga vuajtet ende nuk ka lindur njeri.

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Koha ka kaluar. Ndoshta kemi ndryshuar, e ndoshta kur te te shoh perseri pas disa vitesh, s'do arrij te te njoh dot me.

Endrrat e bukura u fiken, e pamundur duket gjithcka tani, por ato dite cmendurie egzistuan.
Degjova diku se dashuria eshte miqesi ndertuar mbi zjarr. Ndoshta ky zjarr me kishte prekur edhe mua. Ky zjarr qe si shkrepse i mjaftoi cmenduria e moshes. Rrahjet e zemres, shikimi, netet kur yjeve endrrat do tua tregoja, tani me duket se i kam lexuar ne nje perralle. Sa keq qe perralles iu gris faqja e fundit ku shkruhej "...dhe ata jetuan te lumtur pergjithmone..."

Pergjithmone?

Kete fjale dua ta fshij nga fjalori. Asgje nuk eshte pergjithmone. Cdo casti i vjen fundi, dielli fshihet diku per t'i hapur rrugen pastaj erresires, qe ndonjehere do te plasaritet nga hena dhe yjet. Por vjen momenti qe mengjesi do te filloje perseri. Dhe vete jeta ka vendosur nje prag qe e ndihmon kunder fjales "pergjithmone", edhe natyra ka krijuar ligjet e saj. Ndaj frikesohem ta them e ta shkruaj kete fjale, sepse eshte nje nga ato gjerat abstrakte qe kur i degjon per here te pare ve doren ne zjarr dhe betohesh sepse u beson.

E tille ishte dhe ajo ndjenje qe provova per ty. Abstrakte. Por cuditerisht tani qe i rikthehem kujtimeve dua te buzeqesh. Se ne fund te fundit s'eshte krim te lejosh zemren te rrahe. S'eshte krim as te besosh. As te enderrosh.

Ne nderkohe ti po iken.Vertet po iken? Si keshtu? Mes renkime dallgesh, pa lene gjurme. Ti endrra ime e keputur. Si po iken keshtu? Jam une qe po te flas,nje gjethe vjeshte perlotur ne nje qiell blu.

Mora ne pyetje arsyen time dhe i kerkova te me thoshte se cfare ishte! Kjo pyetje e ka hutuar gjithmone.
I lire nga vuajtet ende nuk ka lindur njeri.

lovely

:)

[Harisi]

....nje histori dashurije ka vleren e nje jete,