Dashuria nën hijen e vdekjes

[Lapsi]

Dashuria nën hijen e vdekjes


Në atë ditë maji, Besniku ishte shtrirë në verdanen e vilës së gjyshit. Moti ishte shumë i mirë dhe fryente një erë e freskët. Ishte humbur në atë freski dhe kishte hedhur shiqimin drejtë horizontit ... shiqonte natyrën, këtë pikturë syverbuese e marramendëse të sjellë me formën e valljeve shumëngjyrëshe si shfaqje e bukurisë së fshehtë... Dikush i ra numrit të tij... Vallë mos ndodhë ndonjë mrekulli, tha në vete Besniku. Ngriti receptorin, ishte shoku i tij nga Prishtina, që ishin njohur gjatë ushtimës së krismave dhe buçitjeve friksuese të predhave. Ai e njoftoi për ardhjen e tij në Shkup. Fytyra e tij shkëlqeu nga gëzimi. Ai që çmon shokët dhe i pret e i gostit ata, fiton mbrojtje kundër armiqve... Hyri në dhomë dhe veshi rrobat për rrugë. U fut në makinë dhe u nis drejtë qytetit. Makina lëvizte me një shpejtësi të madhe dhe mbrapa vetes linte pejsazhin e bukur që e sodiste Besniku... Arriti ne qytet, tek sheshi “SKËNDERBEU”, aty e priste shoku. Ai nuk ishte vetë, me të ishte edhe Engjëllusha... Shoku e provokoi Besnikun, i tha se do të dalë në anën tjetër të Shkupit, ngase kjo anë nuk është e zhvilluar. Besniku e ruajti qetësinë. Në vete tha ahhh këta ndarësi... morri frymë dhe si me shaka i tha se e di që Prishtina është qytet i madh (hmmm jo më i madh se Shkupi), edi se ti nga fëmijëria ke urrejtur vendet e ngushta, që ndjenë ngulfatje, por mua më është bë përditshmëri kjo, dhe jam i mësuar me “ngushllëke”. Shoku e kuptoi se çdonte ti thonte dhe i buzëqeshi duke i thënë se ne jemi mysafirët e tu... U ulën në kafenenë “ TE SKENDERBEU”... filluan bisedat nga më të ndryshmet... Engjëlluesha ishte lexuese e shkrimeve të Besnikut. Ajo ndjente një kënaqësi të veçantë që më në fund u takua me te, kjo u vërejtë nga sytë jeshile që i shkëlqenin... çdo fjalë ajo ia kthente me buzëqeshje. Ajo u fut mbrenda tij...



???



Rruga në të cilën rrallë shkohet, ishte ajo e Besnikut... Bukuria që në varfëri sjellë njësoj të mirën dhe ligësinë..., e për te nuk paraqet boshllëk shpirtëror. Edhe punën që punonte nuk përputhej me shkollimin e tij. Kishte të kryer në filozofi, por punonte si keshilltarë në ministrin e Ekologjisë! U kthye nga puna, ate e kishin rrahur disa përfytyrime të llahtarshme. Shiqonte në drejtim të PC-së, por kur u ngrit u ndje shumë i raskapitur. Nga dhembja e kokës çdo gjë në dhomë merrte sinjalet e një çasti pëlcasëse të një bombe... Hapi email-in, vërejti se Engjëllusha e kishte komentuar. Ajo mestjerash kishte shkruar se shkrimi merriton të botohet në çdo gazetë... Ai buzëqeshi, harroi dhembjet e kokës...në të ra një rreze që shkëlqeu dhe ia ndriçoi shpirtërin. Doli jashtë, vështronte përtej hapësirës së pafund qiellore. Shiqonte shiun që bie... pikat e shiut vinin e shtoheshin... U fut mbrenda në dhomë, në vete thonte: O Zot, si s’kam fuqi t’i shkruaj një letër! Nuk kaluan disa minuta, kur ajo është në linjë... U përshëndetën... trajtuan tema te shumta, Besniku e kuptoi ate. E dinte se është një vajzë shumë delikate e i kushtonte rëndësi bisedës, në fakt ai përfitoi nga ajo, e përvetësoi Engjëllueshën. Kaloi një kohë, te dy kuptonin se ka lindë diçka ndërmjet tyre, asnjëri nuk guxonte të merrë hapin që duheshte. Për ta ishte një mesazh ajo që poeti grek thotë se: “Të jesh i dashuruar qenke në zjarrë, të jesh padashuruar do të thotë në akull je”. Besniku filloi ti flas për shumë momente, ajo me kënaqësi dëgjonte... Pas saj ajo pyeti: Je i fejuar apo i dashuruar? Jo, shkurt u përgjigj Besniku për të vazhduar me nje fjali të shkurtër: por duhet dhuruar dashuri e mos e le që ajo të të zbulon ty dhe fshehtësintë e tua apo te mijat. Pas kësaj mbretëroi heshtja... Engjëllusha u mundua të paraqitet sikur asgjë nuk ndjenë. Ajo bisedën atë ditë e përfundoi pa u përshëndetur...

Pas kësaj pasoi një shkrim nga Besniku: “KURRË MOS HARRO”( që më vonë do të jetë sinonim i fjalës të dua, ai i thotë Kurre mos harro, kurse ajo i përgjigjet edi...). Shkrimi mbante një mesazh të qartë, apo ishte shkrim çasti ku kishte mbrenda emocionesh që mbytë mërzinë dhe rutinën. Mesazhin e kuptoi ajo, por donte të jetë e sigurtë dhe e pyeti se për kë është e shkruar...Besniku sypatrmbur u përgjigj: Për ty! Shkrim i mirë ia ktheu ajo, ka elemente interesante në mbrendësi. Kurse ai i thotë se nëse je e dashuruar, mendon vetëm se si të shprehish fshehtësinë më të madhe që ke në shpirt, andaj lirohu, bëhu fleksibile e mos lejo që dashuria të jetë pika jote e dobët. Ajo filloi me një hahahaha, duke thenë po, po në momentin se kur e shehe se ke ngelë vetëm shfrytëzoje rastin, hape temën e dashurisë dhe tërthorazi tregoi se je i dashuruar. Besniku u ndal duke menduar, e i tha, ti je e dashuruar? Ajo nuk pranonte, andaj iu përgjigj me një JO të butë... Bisedat e përditshme e bënë të veten. Të dy pranuan se kishin hy në thesin e madh të dashurisë. Për të treguar këtë dërguan njëri tjetrit nga një email. Besniku, i ka shkruar se kryelartësia duhet të largohet nga ajo, duhet butësi, respekt dhe sjellje të mira, se vetëm nga këta njeriu lartësohet, mirëpo meqë ti i ke këta veti nuk gabojë nëse të them “Të dua”. Ajo nuk nguroi, menjëhere i dha përgjigje: JE TI AI QË HYRI NË ZEMRËN TIME TË NGURTË, JE TI AI QË MË FUTE NË MENDIME TË PA FUND, JE AQ I VEÇANTË SA MË BËRE TË NDRYSHOJ, E PAS GJITHË KËSAJ NUK THEM DOT MË SHUMË SE DY FJALË, TË DUAAA NGA ENGJËLLUSHA.

Ishte ky momenti vendimtar, shprehen të dy atë që ndjenin. Ishin shumë të afërt njëri me tjetrin, mendonin se ska fuqi që i ndanë... Problemi qëndron dikund tjetër. Te prindërit e Engjëllueshës. Babai i saj, Enveri, ishte nje njeri fanatik, që nuk donte me secilin të bisedojë. Ajo për te e paralajmëroi Besnikun, mirëpo ai as që mendoi se do të ishin prindërit pengesë për bashkimin e tyre, pra ka të bëjë me prindër “intelektual”. Ajo studionte në perëndim, dhe për vitin e ri, si zakonisht shkuan edhe prindërit tek ajo... Mendoi se kishte ardhur koha që t’iu tregoje prindërve për dashurin e saj. Ajo e bëri të veten!

Mirëpo, reagimi i prindërve kishte qenë shokues... ata ia kishin thënë një JOOO kësaj dashurie, që sipas tyre është fatale. Nëna e saj nga të keqi ishte shtrirë në shtratë, e sëmurë, kurse babai, njeriu energjik, i ka thënë të ndërpritet kjo lidhje se përndryshe nuk ke përkrahjen tonë. Ajo njëherë iu kishte bë ballë sulmeve, por më pas ishte dorëzuar. Disa ditë nuk paraqitet në telefon, as në internet nuk është... humbi! Një ditë kishte marrë guximin që të flas me Besnikun, ajo i tregoi se duhet ta ndërpresë dashurinë... ajo ia tha edhe fjalët e Xha Enverit, se Shkupi na qënka një qytet me mentalitet të ulët, se aty martohen vetëm kurvat... ajo i tha se edhe vete nuk ndjene dicka për te, thjeshtë nuk e do... Besnikut kjo i ngjalli një krupë të vërtetë. Mendonte për shumë gjëra, personaliteti i Xha Enverit iu shndërrua në kompleks... qyteti im, qyteti im psherëtiti ai, na qenka qytet i kurvave... kryeqyteti i Dardanis antike dhe kryeqendra e shqiptaris na qënka me mentalitet të ulët???!!! Hmmm, atëherë çkanë këta historian, pse flasin dhe pse mburen me këtë qytet? Vallë pse ka pasur mentalitet të ulët? Apo pse qenka i mbushur me kurva???!!!

Botë e botë, derisa ti shkëlqen... dikush me veprat e tyre po e njollosin dhe vjenë era qelbësirë...

Besnikut i erdhi keq për sjelljen e Xha Enverit, ai njihte veten dhe nuk u merrte me fjalët e tij të një “intelektuali”. Ai mendonte diçka tjetër, filloi të dyshojë tek dashuria e Engjëllushes, ai mendoi se ajo tërë kohën është tallur me te, se ajo është dashuruar në shkrimet e tija e jo në vetë ate. Mendonte, për ate e kishte lehtë, për ate... ajo më injoron, edi ajo ska pasur gjë me mua, por me shkrimet e mija, thonte në vete Besniku. Unë njeriu që bëra ndryshime, sot jam ai që shkaktova çrregiullime në jetën e saj...pse e bëri këtë???



???