Skenderbeu Ne Burimet Osmane

[premium]

KRONISTËT DHE HISTORIANËT OSMANË JAPIN TË DHËNA TË PAMOHUESHME SE SKËNDERBEU ISHTE SHQIPTAR

Pjese te shkurtuara nga Magjistratura e mbrojtur ne Shkup, ku u gjunjezuan ata qe shkruan se Skënderbeu ishte sllavomaqedonas.

Kumtesa është lexuar në Konferencën shkencore kushtuar Kuvendit të Lezhës, organizuar me rastin e pavarsisë së Kosovës nga Universiteti Mbretërorë “Iliria”, Prihtinë më 2 mars 2008. Kumtesa është një polemikë dhe përgjigje shkencore kundër Petar Popovski nga Shkupi i cili në librin e tij për Skënderbeun, me anë të falsifikimeve mundohet të vërtetojë se heroi i shqiptarëve ka qenë me origjinë slavomaqedone.





Veprat e kronistëve dhe historianëve të hershëm osmanë, ndonse jënë shkruar nga autorë që në shumicën e tyre ishin historiografë zyrtarë, të cilët mbanin një pozitë armiqësore ndaj shqiptarëve, gjë që ka ndikuar në qëndrimin e tyre lidhur me ngjarjet që përshkruajnë, megjithatë në disa drejtime shënojnë një pasurim të njohtimeve që sjellin burimet e tjera joosmane. Autorët e këtyre veprave, megjithëse nga një anë vënë në dukje sulltanët dhe komandantët turq si figura që kanë luajtur rolin vendimtarë në zhvillimin e ngjarjeve, nga ana tjetër duke shkruar në bazë të kujtimeve të veta ose të tregimeve të atyre që i kanë jetuar ngjarjet, zgjërojnë rrethin shoqërorë të pjesëmarrësve në këto ngjarje dhe japin njoftime me vlere shume te madhe per heroin dhe komandantin shqiptar po edhe për masat popullore shqiptare.





1.Oruç Bin Adil*



Është autor i njerës nga historitë më të vjetra të shtetit osman “Tevari el Osman”, (Historitë Osmane). Të dy dorshkrimet e Orçut të gjetura në Oksford dhe në Kembrixh janë botuar nga Franc Babinger me titullin “Die Fruhosmanicshen Jaherbucher des Urudsch”, Hanover 1925. E para është një histori në formë të përmbëledhur ( Icmai tarihi) kurse e dyta është e hollsishme (Mufassal tarihi).

Uruç bin Adil kur shkruan për betejat e shumta kundër Skënderbeut, në faqe 96 të veprës së tij nuk e prmend Rumelinë, si që quhej pjesa evropjane e Perandorisë Osmane por ai e potencon shumë kjartë se sulltani shkoi të luftonte kundër Iskendert në tokat shqiptare, ose vendin e shqiptarëve (Arnavud ilinden) dhe jo në Maqedoni ose në Serbi.

Në faqe 115, tokat shqiptare Oruç i përmend edhe si Vilajeti i Shqipatrëve (Arnavud vilajetine). “Ali Beu, i biri i Evrenoz Beut, thotë ai, mbëlodhi ushtrinë dhe akinxhijtë e Rumelisë dhe hyri në vilajetin e shqiptarëve…..”

Në faqe 121 thotë se “Sulltan Murati II dërgoi akinxhijtë kundër vilajetit të shqiptarëve dhe pushtoi kështjellën e Sfetigradit. Sundimtari shqiptar Iskenderi u arratis…”. Në original është “Arnavud begi Iskender” ku potencohet shumë kjartë se Iskenderi ishte sundimtari i shqiptarëve dhe jo i serbëve, bullgarëve, grekëve, boshnjakëve, hungarëzëve, popuj të cilët poashtu ishin në luftë më sulltanin në kohën e Skënderbeut.

Në faqe 123 Oruç potencon se “Sulltan Murati II zbriti në vilajetine e Juvanit (Gjon Kastriotit), dhe plaçkiti edhe Vilajetin e Shqiptarëve, dhe sulmoi Krujën (Akçe Hisar) por nuk mundi ta pushtonte atë….”.

Nga kjo kuptojmë se përveç “Juvan Ili” (tokes së Gjonit ose vilajetit të Gjonit) ka pasur edhe principata tjera shqiptare e që përmenden si Vilajeti i Shqiptarëve (arnavud vilajeti).