Poezi të përzgjedhura nga e Poetët e Forumit

[Afrimi_17]

VENDI IM
Atje qeshnim atje qanim
atje pinim atje hanim,
Ty te dua moj fole
se je vendi ku kam le.

Ku u rrita ku veprova
rinin time ku e kalove,
Pere her tpar ku thirra nene
shokt e mi ku i kam lene.

Atje tash me nuk jame
por ne mendje ty te kam,
Dua ta krijoj nje bindje
se do kthehem ne Vendelindje.

Te Vleresoi Te enderroi
gjithmon n'mendje te kujtoj,
Me ty lidha Besa-Bes
Atje do kthehem Atje do vdes.

Autor: Afrim Sokoli

[Afrimi_17]

LINDJE E RE
Nje lule në saksi
një shpresë përë ardhmeri,
Një shpresë përë lumturi
përë paqë dhe harmoni.

Një lule e papar
një lule e pandar,
Një lule e bashkuar
me shpirt dhe truall.

Tashe lindi nje fëmijë
me emrin Kosovë,
Verdh,bardh dhe kaltersi
simbol shtetërorë.

Një Kosovë Shqipërore
me bashkime shpirtërore,
Nje Shqipëri Kosovare
me bashkime qytetare.

Autor: Afrim Sokoli

[Afrimi_17]

TOKA
SHkenc,Jetë,Vdekje
opsione jetësore,
Natyrë,Oqean,Det
fenomene tokesore.

Verdh,Bardh,Zi
ngjyra natyrale,
Ujë,Ajrë,Tokë
bukuri neutrale.

Qiellë,Ujë,Shi
spekter te gjithësisë,
Bimë,Kafshë,Njeri
zbukurim i magjisë.

Tokë pa përfundimë
gjithmon ne vazhdimë
përë një kërkimë
të iluzionit timë.

Autor: Afrim Sokoli

[GURI SYLAJ]

Dashuria

Tash , ne e kemi n`dore , fati im.
Vec dy gishte , s`mund t`i jap.
Ti jap deshirat e mia ,
Andrrat ,
Kujtimet e mia,ato te largetat,
Prej qe te kam prite ty !
Ti jepma fjalen.

Dua t`i preke ngjyrat e tua,
Te ua zgjoj shkelqimin !
Te me cfaqen ne njemije nuancat me te bukura,
Qe mahnite vezullimi !

Floket e tua te me puqin butesisht,
Ne oret tona !
Le te me flasin vet syte e tu,
Si sot , ne ditet e vona !

Uren do ta ndertojme me nge ,
Pa vrap .
Vec dy gishte , s`mund t`i jap.
Ti ruaje nderin tend.
***************************************

Kete poezi e zgjodha nga poeti
Gega 1

[Idila]

E përzgjodha këtë poezi nga poetesha e forumit tonë Deas.


Ti m`u rrefeve per separi shkreptimtar ne stoli,
Un` enderrova se ne zemer po me valon nje mall i ri.
O, c'ka qe t'u vrenjt qepalla me kaq te ngjethur te pafaj?
Haj!shkretetire-e-zemres`s`ime! Dhe haj! e zeza jete,haj!

Posi nje yll i perenduar me pate humbur gjithnje me larg...
Nga malli yt i thura fjalet gjith sere-sere-e-varg-e-varg;
E cdo mendim e pata tretur vetem n`argjend e ne flori,
Ohh,djal-i lotit te zhuritur qe vetetin nder syt` e mi.-

Prej largesise se pa ane kalon durimi mot-me-mot...
Pas kaqe kohe dhemshurije,ndaj vendi-i lum ah eja sot!
Ne gjirin t`end te llaftaruar m`a lere mendjen t`a humbas,
Te ndjej si zemra gatohet plot me deshir` e plot me gaz.


Ti buzeqesh-me-ziliqare,e me shkelqen si vetetim,
E me veshtro me sy pellumbi drejt mu ne fund te shpirtit t`im;
Se gazi-i-kthjellt` i lumterise, qe cel si lulja ne mengjes,
Si lule-e paster do me mbije ne kraharor mu ne mes:


Kur te jesh i zemeruar, me shpirt te vrare-e varfanjak,
N`e mbajc ne zemer zemeraten, prej helmit t`end s`do heq aspak;
S`do pshereti ne me lenc te vdese,a ne `m`a thenc,ne mos m`a
thenc:
Mjafton nje mvrejtje-e buzes s`ate,qe te me besh te prishem
mendsh.

P.s. të këtilla poezi recitohen emocionalisht ...

[Fshatari]

Arif Krasniqi



Rozafati

Ô këngë! Jehonë legjendare,
Ju rridhni si uji
I të shenjtit Rozafat
Mosha jote mijëvjeçare
S'e ndrroi kurrë ngjyrën
E shpresës së artë.
N'zemrën tënde Rozafat
Një natë mistike pandeh
Një grua, përmotshëm, pushon.
Fëmiu, i urtë, mediton
Ballë teje gjunjëzuar
Vëzhgon sharmin e gurit, përjetësi
Ô Rozafat:
Qëndresë e shkëmbit, ujë e bardhësi
Janë të emrit tim
E vetmja dëshmi.



Lotët post-mortem

Në lotët post-mortem lexova shumë ëndrra
Të kota, të gjora, lëngonjëse, të rënda
Sa re të paqarta në perlat e njelmëta
Gjithë pesha e jetës, shumë vite në lotë të kredhur.
Zhytem më ngadal në detin e pafund
Përgjoj ndonjë fjalë, ndjenjë, meditim
Tej valëve të jetës me aq mund
Mbase
Fshihet agu i ri, ndoj amshim magjik.
Sa e gjerë hapsira, zemrën e ngurosur
Nën kupolë të qiellit Sizifi i patundur
Dhe krenar qëndron përballë saj, nemitur
Ç'punë e mallkuar, ç'bsurd i pasosur.
Bilans i trishtuar, më kanë thënë në fund
Ne më kotë vrapuam nëpër botë gjithëkund
Për t'gjetur strehim atje larg ndokund
Ku dikush na dehte në një gjuhë t'panjohur
Parajsë po e quakanë
Të parët kanë pandehur!


Dikur...
Me hapa të lehtë
Patëm shkuar shumë larg pas
Ëndrrave rinore
Qetësia e natës dhe qielli vetë
Dëshmitarë të vegimeve tona qenë.
E sakaq më humbe
Në skëterrën e pafund
Se vdekja të shpuri
Tej kufirit ku
S'shkel dot këmbë njeriu.
Aq të kam ëndrruar
Që s'di as vetë më
Jam i gjallë ende
Mbase
Dikur, moti, gjetiu
Kam jetuar
E tash ndoshta
Edhepse s'jam më
Më duket sikur rroj
Në botën e të gjallëve!
_________________________________________
Këto tri poezi janë botuar në Zerin e Rinisë
Shtator 1985

[Zero Cool]

Ka ca njerëz me të cilët më lidhin shumë kujtime,
të mirë janë a të kqinj, nuk është aq me rëndësi,
se t’gjithë janë personazhe n’roman të jetës sime...
pa të cilët përfundimi do të kthehej në tragjedi...
Shumë kend e kam lënduar, e shumë kush më lëndoi,
intrigat janë si valët që t’gëlltisin o t’hedhin n’breg...
E unë gjithmon kundër erës dëshirë kisha që t’shkoj,
m’pëlqente kundër rrjedhes prore t’kërkoja shteg...
Mëkatet ndaj meje gjithkujtë unë mund t’iu falë,
pos atyre që m’prekin n’të pashërueshmen varrë,
me gjuhen e tyre prej kobre veç kob që dijnë me ndjellë...
Krenarin time kombtare nëntë plagë që veç ka marrë,
s’e lë kend t’ma vrasi, qoft ai edhe zoti n’qiellë...

[Zero Cool]

Kur mungon ti,
Kapakët e buzëve thahen nga ajëri i thinjur,
I hidhur, si në një minierë qymyri, e
Sytë ulin qepallat e rënda,
Përtej viteve të ngrira.

Kur mungon ti,
Akacia mbi dritaren e dhomës sime të punës
Vyshket e gjitha, gjethe-e-lulerënë
E degët ngjajnë si këmbë të verdha
Ushtarësh kthyer nga Lufta e Gjirit

Kur mungon ti,
Drita ka vdekur në shpella trishtimi
E humnerash pa fund, e
Hëna e hedhur mbi pusin e qiellit
Coptuar shihet si monedha e asgjësë.

Kur mungon ti,
Skllavëria zbret në tokën e pluhurt
Të mendimeve barbare,
Me drithërima gjaku e mënçuri
Të fikur..

Kur mungon ti,
Heshtja perandorinë e vet krijon përdhunshëm,
Nëpër mijëra gërma – milingona
Që ngrijnë si ushtri e tharë
Në shkretëtirat e bardha
Të romaneve të papërfunduar.

Kur mungon ti,
Koha është vrarë diku në Luginën e Gjoksit!

[Zero Cool]

kur mbi librin e jetes te shfletosh
dhe me mall apo dhimbje te kujtosh
mos harro ne fletet e mia te qendrosh
dhe kujto cdo moment me nostalgji
sic te desha une nuk do te doje njeri

[VoOoglushja]

Mendova se e gjeta Dashurine,
kurr se kisha besu se aq shume ko mem helmu.
Mi mori te gjitha mbrenda meje,
qe dikur ishinvlershme.

Ne fund me mbeti Zemra ime e thyr,
dhe smundet teme sherohet me....


Bota ime u thyrbrenda Sekondav,
kur Fjalet qe dolen nga Buzet tuaja e aq keq me preken mua...!

Ato i hapen Dhimbet, Varre te hershme,
mendonten ndoshta qe doti perballonten.

Prap u duft qe ta kuptoj,
te kaluaren smundem ta muhoj...e..te harroj...!

[Zero Cool]

Pa ty
Trendafil pa arome
Syri pagjume
Enderr ne furtune
Zemer pa rrahje

Pa ty
Jete e pajetuar
Lendine pa gjelberim
puthje pa buze
Lot i ngrire

Pa ty
Diell pa shkelqim
Gjysme hene e trishte
Lule e thare n'lulezim
Ndjenje e fikur n'zgjim

[Antika]

Në qoftë s eun nuk te kam dashtë
---------------
autori xhelal ferizi
ne qofte se un nuk te kam dashtë
më marrtë era e sufurina
ne qfotë se ty kult s' të kam pasë
më vraftë moti e murmurima
..........
dije mirë se sytë i mi
në dritë kërkimki i kam shëndrrue
sa her loti më ka ra në hi
sa her ne kohra esht pervlue
.......
neper shkrumb me ka ra loti
dashurisë duke i ndeze zjarre
sot po me shkojne mua stina e moti
por si hesjtja thell nen varre
.......
në qoftë s eun nuk te kam dashtë
namë të madhe i shkrofhsa vetit
permbi vorr mo me mebete perjasht
sy as zemer kthye prej detit
-------
po te betohem ne treqind yje
e ne behare te dashurisë
ne shum bilbila neper pyje
qe jan zogjt e perendisë
.....
e i kam dashte si zemren time
art e shopirtë un ju kam falë
ne gjuhe mahnitse me cicerime
e kam derdhe lotin mbi valë
.........
veq per hire te dashurisë
ne mija fjalë e kam lulzue
zemren time te pa djallzisë
ty si qiell me ta kushtue

.............
aq e gjerë ka qenë mahnija
pa kufij neper zgjerime
por si e qiellit pa fundsia
per ty rrahu zemra ime
..........
pasha at zot qe i sjellë ato yje
per rreth henes tokë e qiellit
zemra ime hiq pa nyje
ka lshue lirshem rreze te diellit
---------
veq per ty per dashurinë
qdo qelizë e gjenetikë
pyte vet ti perendinë
loti i mallit si po me pikë
.......................
autori xhelal ferizi

[lirik]

Në qoftë s e un nuk të kam dashtë
---------------
autori xhelal ferizi
ne qoftë se un nuk të kam dashtë
më marrtë era e sufurina
ne qoftë se ty kult s' të kam pasë
më vraftë moti e murmurima
..........
dije mirë se sytë e mi
në dritë kërkimi i kam shëndrrue
sa her loti më ka ra në hi
sa her ne kohra esht pervlue
.......
neper shkrumb me ka ra loti
dashurisë duke i ndezë zjarre
sot po me shkojnë mua stina e moti
por si heshtja thell nën varre
.......
në qoftë s e un nuk të kam dashtë
namë të madhe i shkrofsha vetit
permbi vorr mebetesha perjasht
sy as zemer kthye prej detit-
-------
po te betohem ne treqind yje
e ne behare te dashurisë
ne shum bilbila neper pyje
qe jan zogjt e perendisë
.....
e i kam dashtë si zemren time
art e shpirtë un ju kam falë
ne gjuhë mahnitse me cicerime
e kam derdhë lotin mbi valë
.........
veq per hirë të dashurisë
në mija fjalë e kam lulzue
zemren time të pa djallzisë
ty si qiell me ta kushtue

.............
aq e gjerë ka qenë mahnija
pa kufij neper zgjerime
por si e qiellit pa fundsia
per ty rrahu zemra ime
..........
pasha at zot qe i sjellë ato yje
per rreth henes tokë e qiellit
zemra ime hiq pa nyje
ka lshue lirshem rreze t' diellit
---------
veq per ty per dashurinë
e qdo qelizë e gjenetikë
pyte vet ti perendinë
loti i mallit si po me pikë
.......................
autori xhelal ferizi

permirsova disa gabime

[lirik]

Udhet perplot me gurë

autori xhelal ferizi

e un zbathur

kerkoja urë

lidhje
ne mes
shpirtrave
q e nuk flisnin
e un
ne

gjuhen time
nganjiher me pak gezim


diqka stinet peshperisnin

kureshtare fjala ime

e kur pikonte loti im
neper mallengjime


udhet ishin
me gurë

un zbathur

un
e vuajteria ime

sa shum endrra

ishin bere cope e therrime

kah udhet me gure

qe nuk kishin mbarime
ah toka ime


sa udhet ishin
mbi globe

qe nuk kishin ure

sa shum u mundove
te lidhesha brigje
errsirat ishin llahtare


o penda ime
e kohrat nganjiher si varre


deshten te thyejne

fjalen time
e ty
atdhe
e ty o shpirtë dashurie


deshten me te vu ne qivurë

e ti o fjala ime
e drita e syve
e o hapi im
o shpirte
o iliri
ti ece
ne udhen
plot me gurë

edhe ti poet
i zbathur
me shpirtin e plagosur

plot gjak e lot


neper vuajteri
ece

u bëre shpirte
neper kerkime
sa her buze vdekjes ngece
neper nje far cicerime


vargun deshten
me ta perthurë
ah toka ime
penda ime
fjala ime
dje e pardje
e sot
e deri kure
edhe ather dikure


mbi gure
me piku loti
e fjala
e mohuar
syte e mi
shikuan larg
mbi gure
kam shkruar shpirta
qe mund te lexohen edhe nga larg



e ti kuptim
i fjales tende

e un
rob
i fjales time
mbetem
neper udhen me gure


ma gjej
o kuptim ku je
mbi dhe
nje urë


se metaforat

me mbeten neper mundime

o kohë
o toka ime


pse mohim

deri kurë

neper udhet
me gurë

te ece
zbathur fjala ime

autori xhelal ferizi

[Denim]

Dhe nuk ka ilaç që të shëron
Nuk ka forcë që të ndalon
Se unë çdo gjë e bëj per ty
Dhe ti e di që
E jap dhe jetën për ty

Do të vij dhe do të gjej
Lule e fshehur në lendinë
Unë aromën ty ta ndjej
Je ushqim për shpirtin tim

Dhe nëse do mbetem gjallë
Pa imazhin tënd në sy
Dije zemrën ma ke marrë
Perjetësisht të perkët ty