Eliza Dushku

[Zero Cool]

Unë jam shqiptare


Shkruan:
Eliza Dushku







Duke pasur mundësinë të udhëtoj nëpër botë, gjatë gjithë jetës kam qenë në një numër vendesh të mrekullueshme. Pasi kam vizituar 15 qytete unike në udhëtimin tim të fundit në Shqipëri (dhe marrjes së dyshtetësisë) dua ta ndaj përvojën time rreth Lonely Planet's #1 Travel Destination of 2011.
Unë jam një shqiptaro-danezo-amerikane nga Bostoni. Ata që më njohin, e dinë se unë jam shumë krenare që jam bostoniane. Sidoqoftë, gjithmonë kam qenë kureshtare për Shqipërinë dhe e magjepsur nga vendim im “jetim”, një vend për të cilin nuk flitej pothuajse kurrë. Im atë Filipi u rrit në South End, një lagje shumëkulturëshe e Bostonit, nga prindërit e tij Gjergj (George) dhe Villermini Dushku, që emigruan në Amerikë nga ky vend i vogël ballkanik në fillim të viteve ’20. Nuk i kam njohur gjyshërit e mi. Ata ndërruan jetë para se të lindja unë. Kurrë nuk kam pasur ndjenja të forta përkatësie ndaj Shqipërisë, apo për qytetin e vogël të Korçës, prej nga rridhnin ata, por ndjenjat u rritën teksa unë rritesha. Kjo është edhe historia ime.
Teksa fillova të tërhiqja vëmendjen nëpërmjet karrierës së aktrimit, shqiptarët shpejt filluan të vënë re se një prej gjakut të tyre po ngjitej në botën e artit…gjë e rrallë dhe nuk bëhej fjalë për një nga Belushët! Edhe më parë, diku në lagjen time, dikush më shihte dhe më thoshte në një të folur me theks “ti je shqiptare”. Njëherë tjetër, si familje, shkuam për të parë filmin italo-amerikan ‘L’Amerika’. Kur kamera ngadalë ra mbi një anije të vjetër të mbushur përplot me emigrantë shqiptarë pashë në fytyrat e zmadhuara portrete shumë të ngjashme me të tim eti, tim vëllai dhe vetes.
Ftesa e parë për të shkuar në Shqipëri erdhi në vitin 2004, kur m’u qas një fotograf shumë i njohur shqiptaro-amerikan, Fadil Berisha, ndërkohë që luaja në një pjesë teatrale në New York. Fadili është aktualisht fotografi zyrtar për Rolex, Misss Universe dhe Miss USA. Ai ka fotografuar për Elle, Vogue, Mademoiselle etj. Dhe është shumë i famshëm ndërmjet shqiptarëve. Ai më tha se mëmëdheu i gjyshërve të mi më thërret, se unë jam bërë njëfarë heroine kombëtare dhe se ai donte të më çonte në “shtëpi” për një vizitë. Im atë, dy vëllezërit dhe unë ramë dakord dhe udhëtimi ynë i parë në Shqipëri ishte magjepsës dhe interesant. Pak vende kam parë aq të bukura sa Shqipëria, pozicionuar mes deteve Adriatik dhe Jon, nga thembra e çizmes italiane- vendi që Lonely Planet e pagëzoi si destinacionin nr. 1 për vitin 2011-por i njohur gjithashtu për izolimin dhe dy gjenerata komunizëm mbi shpinë.
Kur u ktheva në Amerikë ndjeva diçka më shumë se kurioziteti i fillimit. Doja “ta kuptoja” Shqipërinë, të përpiqesha në njëfarë mënyre ta ngërtheja e ta ndaja përvojën që kisha patur, përkimin që gjetëm me pjesën tjetër të botës. Ideja për të bërë një film dokumentar rreth Shqipërisë, për të promovuar turizmin dhe udhëtimet, u ngjiz nga Fadil Berisha, im vëlla Nate Dushku dhe unë. Pasi hodhëm idenë rreth filmit, nuk na zinte vendi. U bë një punë dashurie. Filluam ta quanim “Letër dashurie Shqipërisë”. Ku e dija unë se do të kthehesha në shtëpi si nënshtetase e këtij vendi!
Tani, kur kthehem mbrapa dhe kujtoj javët që kalova atje, ndihem naive që prisja ta kuptoja Shqipërinë në një jetë të vetme, por procesi ka qenë tërheqës dhe në të njëjtën kohë ngashnjyes. Nuk mund të jem shteruese rreth diversitetit që hasa kur u përpoqa të mësoja më shumë se për plazhet magjepsëse, fshatrat malore përrallore-secili me njëqind vitet e tij të historisë për të zbuluar. Është një aventurë e cila më ushqen dhe e kuptoj se do të rikthehem shumë herë të tjera dhe ende ndihem sipërfaqësore kur them se i kuptoj shqiptarët.

Dikush mund të thotë të njëjtat gjëra rreth Italisë, Greqisë apo Kroacisë, teksa ata që kanë qenë në këto vende me histori të pasur mund të dëshmojnë. Disa mund të fillojnë me një tur me anije që të çon në ishuj të ndryshëm të njohur për plazhet me rërë të zezë dhe vullkanet-por, nëse kalon kohë në një vend, ti zbulon kuptime të reja e të fuqishme. Kur qeshë vajzë e vogël, gjatë udhëtimit tim të parë në Greqi shkuam në një fshat të vogël dhe shkuam në rrugën përballë për të ngrënë mëngjes, pa e ditur se sa shumë u fye mikpritësi ynë që zgjodhëm atë restorant. Pa e ditur, u futëm në një zënkë që na çoi mbrapsht në periudhën e luftës ndërmjet fashistëve dhe komunistëve. Kur pyetëm sesi kishte mundësi që kjo të kishte ende rëndësi, zbuluam se për miqtë tanë ishte si të kish ndodhur dje. Turistë të verbër? Apo fillimet e një mësimi që m’u rizgjua kur e ulur mbi një shkëmb në një plazh të Shqipërisë vështrova kah një rrënojë antike në faqe të malit. E dija se kishte histori atje, nëse mund të gjeja njerëzit e duhur.
Në krye të herës ne ishim të vendosur që dokumentarin për Shqipërinë ta bënim me stil, shkëlqimtar dhe kinematik. Projekti do të përfshinte personalitete të forta, imazhe mahnitëse dhe shenja kulturore, si ushqimi, muzika, moda, sporti dhe jeta e natës. E gjithë kjo kombinuar me një shije të zakoneve shqiptare dhe problemeve mjedisore, socio-ekonomike dhe politike me të cilat përballej vendi. Prirja ime për aventura do të përcaktonte tonin e një palë pushimesh aktive, siç edhe rezultuan.
Teksa pamë qytete e fshatra, duke u ngrohur në diellin e një bukurie natyrore dhe duke marrë nga energjia e shqiptarëve, mund të shijonim klubet bashkëkohore të natës dhe butikët seksi, por etja për më shumë nuk na ndahej. Me vrull pamë Tiranën, kryeqytetin e gjallë dhe më pas qytetet bregdetare dhe ishujt e Rivierës shqiptare, për t’iu ngjitur fshatrave të ashpër të Alpeve shqiptare dhe përmes kufirit në Maqedoni dhe në Prishtinë, kryeqytetin e Kosovës me shumicë shqiptare.
Shokët e udhëtimit qenë im vëlla Nate, i dashuri im Rick Fox, shpura jonë prej tre amerikanësh dhe një tjetër shpurë ngazëllimtare shqiptarësh. Për fat, udhërrëfyesi im ishte Fadil Berisha, kushëri me kryeministrin e vendit, Sali Berisha, gjë që na ndihmoi për aksesin në media, qeveri dhe rrethet sociale në mbarë vendin. Ne ndaluam në 15 qytete dhe të gjithë na shijuan dhe ikëm më të uritur se sa kur erdhëm.
Më është futur në gjak. Shqiptarësia ime bëhet gjithnjë e më thellë sa herë shkoj atje. Së herë që shkoj kuptoj se ka diçka më shumë në gjithë këtë. Ka kaq shumë gjëra për të treguar-shumica janë të një lloj historie të lashtë që kërkon në vëzhgim më të thellë dhe më të gjerë. Ndjeva diçka shumë më të ndryshme në këtë udhëtim në “atdhe”. Pas bisedash të pafundme me njerëz të hapur dhe pasionantë, që ndiejnë shumë për Shqipërinë, për herë të parë mund të them se “e di çdo të thotë të jesh shqiptar”. Po filloj të kuptoj kompleksitetin e përzierjes së krenarisë dhe trishtimit, rreth asaj jetë që shumë vetë kanë kaluar pa dëgjuar të përsëritur në veshët e tyre rinorë nga të dashurit e tyre, rreth triumfeve dhe humbjeve që ka provuar ky komb-si individë dhe si komunitet.
Kësisoj, kur u ftova bujarisht për t’u bërë qytetare shqiptare, nuk ndjeva hezitim. U ndjeva e nderuar dhe e zonja për ta pranuar këtë dhuratë. U ndjeva edhe më shumë e ngjashme me ç’jam në të vërtetë. Sigurisht që vazhdoj ta mbaj nënshtetësinë amerikane. Unë jam amerikane gjithashtu. Por nuk është mundim për mua të shpall se që nga 17 gushti 2011, unë Eliza Patricia Dushku, jam një shqiptar-amerikane.

[Zero Cool]

Dushku, Catwoman





Këtë vjeshtë aktorja e njohur me origjinë shqiptare, Eliza Dushku do të shndërrohet në një mace të ëmbël.

Ajo do t’i japë karakterit të Catwoman-it zërin e saj në versionin e animuar të filmit më të ri “Batman: Year One”. Siç kanë bërë me dije mediet amerikane, te Catwoman, femra fatale Selina Cyle përballet me bosin e krimit Rough Cut.

“Mendoj se është nder dhe privilegj të interpretosh “mjaullimat” e Catwoman-it, ndaj unë jam shumë krenare për këtë projekt”, ka thënë për rolin Dushku.

[Zero Cool]

Nga Eliza Dushku, tek ‘Falja e Gjakut’ dhe filmi për Shkëlzenin





Pas takimit me Eliza Dushkun, aktoren me origjinë shqiptare në Hollivud, Lulzim Basha ka takuar sot edhe regjisorët dhe producentët e filmit “Falja e Gjakut”, fitues i Ariut të Argjendtë në festivalin e filmit të Berlinit, për skenarin më të mirë. “Falja e Gjakut” është realizuar nga amerikani Joshua Marston dhe bashkëproducenti shqiptar. Sipas një njoftimi të Bashkisë, filmi gëzon shumë shanse që të nominohet për çmimin Oskar, për skenarin më të mirë.
E kështu në mbarë botën do mësohet historia e një familje shqiptare, që ngujohet brenda për shkak se babai i tyre vret komshiun për një copë tokë. Babai arratiset, vajza e tij, e shkëlqyer në mësime, dhe djali, mjaft tip popullor, mbyllen brenda. Ata kanë Facebook, përdorin teknologjinë, por janë të izoluar për shkak të një krimi mesjetar. Në njoftimin e bashkisë thuhet se Basha e ka vlerësuar si shumë realist skenarin e filmit. Kështu, ish-ministri i Brendshëm është krenar që e mbarë bota do mësojë se këtu njerëzit kanë frikë nga vetëgjyqësia, se një norma kanunore mesjetare shkatërron jetë njerëzish. Përballë përpjekjes së Eliza Dushkut për të dokumentuar se sa e mirë është Shqipëria, kjo duket një bombë. Por nuk është e vetmja. Një nga emrat më të njohur në Hollivud do prodhojë një film për historinë e trafikut të armëve përmes Shqipërisë. Në qendër të tij do jenë emra si Shkëlzen Berisha e Fatmir Mediu. Këtyre shembujve kaq të rëndë i shtohen të tjerë filma të Hollivudit, ku imazhi për shqiptarët është rrënues si Taken, Inside Man, My Moms’ New Boyfriend, disa seri të Law and Order, nga The Simpsons etj. Në këtë vend skenare filmash të shfaqen gjithandej. Vetëm nga jeta politike e Bashës kushedi çfarë perlash hollivudiane do dilnin,me vjedhje, gjyqe, vrasje e grabitje zgjedhjesh.

[Zero Cool]

[murrizi]

O sa mir me kon Shqiptar.

[Zero Cool]

Për ditëlindje jo dhurata, dua para për bamirësi


Aktorja me prejardhje shqiptare, Eliza Dushku, ka kërkuar nga fansat që të mos i dërgojnë dhurata për ditëlindjen e saj, por t’i dhurojnë para për bamirësi.

Ylli i filmit “Bring it On” më 30 dhjetor mbush plot 31 vjet dhe dëshiron të grumbullojë sa më shumë para për organizatën e Ugandës, “Tharce-Gulu”, e cila ndihmon viktimat e luftës.






Ndërkaq, si shpërblim për fansat donatorë, Dushku i ofron njërit prej tyre shansin që të fitojë një bisedë ballë për ballë dhe të xhirojë me aktoren.

“Është sërish periudha më e bukur e vitit… Ditëlindja ime po afron, në datën 30 dhjetor, dhe unë do të jem sërish 18 vjeçe…! Në rregull, mbase jo tamam, por sidoqoftë ende e kam një dëshirë për ditëlindje. Në vend të dhuratave ju kërkoj të gjithë ju miqve të mi zemërgjerë, që të merrni pjesë me dhurimet për “Tharce-GULU”, organizatën tonë të dashur në Ugandën Veriore, e cila ofron mjekim të traumave dhe mjekim psikik për ish-fëmijët ushtarë dhe viktimat e luftës”, ka shkruar Dushku.

Vitin e kaluar, Dushku grumbulloi rreth 30.000 dollarë për bamirësi në ditëlindjen e saj të 30-të.

[Zero Cool]

[Zero Cool]

[Zero Cool]

http://www.elizapatriciadushku.com/n...source=twitter