Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Antika]

KUR NJE MENGJES!

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
".....Y"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohesh:
"I....!"

[Antika]

S´ka asgje per te qeshur

S´i kam dashur kurre gjerat e bujshme
Dhe shpesh jam menduar duhan duke pire;
Ka gjera lakuriqe qe sjane te turpshme,
Sic ka dhe gjera te cndershme te veshura mire.

Ja,e verteta rri lakuriqe ngahere,
Ja,dhe genjeshtra me petka rri veshur!
Me thoni:cila ka turpin dhe cila ka ndere?
Kjo qe ju thashe s´ka gje
per te qeshur!

[Antika]

- Mos ma kujto

E shkuara ka caste dhe ore te hidhura, mos ma kujto
per shembull, me pe me duar te lidhura, mos ma kujto!
Per shembull me pe ne rruge te pire, mos ma kujto,
Te pire e te humbur, te share e te grire, mos ma kujto!
Per shembull me rrahen dy-tre vagabonde, mos ma kujto,
Tek shihja nje grerez tek rrinte mbi gonxhe, mos ma kujto!
Per shembull pesova diku nje disfate, mos ma kujto,
Dhe gjumi s’me zinte me dite e me nate, mos ma kujto!
Per shembull me pe duke ecur e qare, mos ma kujto,
Mbeshtetur pas murit me zemer te vrare, mos ma kujto!
Per shembull me pe duke ngrene e genjyer, mos ma kujto,
Te prishur, te shturur, te rene e te thyer, mos ma kujto!
Per shembull ne shtrat s’u bera per burre, mos ma kujto,
I turpshem i drodha si qengj nen lekure, mos ma kujto!
E shkuara ka ore dhe caste te hidhura, mos ma kujto,
Ka drojtje dhe heshtje kur lipsen te thirrura, mos ma kujto!

[Antika]

Vallja shqiptare

Tri here opinga rrahu dheun
sikur kerkoi leje prej tij;
pastaj shamia palet ndehu
me qetesi dhe madheshti.

Keshtu mes qiellit dhe tokes
vallja u lind, vallja u shpall;
kemba sinjale i con tokes
dhe dora qiellit i jep lajm.

Dhe vallja rrokulliset tutje
mbi kohra hedhur si hobe;
prilli persiper i hedh lule,
dhjetori boren shkund atje.

Valle shqiptare, shenja ne ere
ylbere tirqesh tej-e-tehu;
kush ju kerceu ju njehere
dhe kembet rob s'i mbene tek ju?

Kush ra midis vorbulles suaj
dhe s'u pershit dhe s'u perflak,
ju bubullima me opinga
qe neper shekuj brodhet varg?

[elvio]

I tremburi ikën si i ndjekur prej egërsisë
N’jerm bën tunele n’ajër t’hapësirës
Si mbas formës së tij, lëvizjes së tij.
Ah sikur mbas çdo hapi
Ajri të ngrinte-beton,
Duke ruajtur gjithmonë lëvizjen
Kallëp-shabllon
E të tregojë ta gdhendë Sa kohë iku zvarrë
E sa në këmbë.
Sikur të mbeteshin e shiheshin
Rrugët nga vjen kujtimi, mendimi
Brenga, shpresa, vegimet
Të dukej krejt i jetës zigzagu i gjatë
Që nga ardhja në këtë botë e gjer
Tek varri, pikës e llahtartë.

***

A s'e patët ditën plot me diell
Qe bën natë koha dhe e nxin...!
I jep hënë e yje, lart në qiell
E, së fundmi, fare e përpin...!?

A se shkuat shpejt ju fëmininë?
Kjo s'u fsheh për ju e s'humbi fare?
A s'po mbani mbi sup pleqërinë,
E në mendje thellë vitet mitare?

A s'e mbani mend atherë te plepi
Loznit në oborr me hijen tuaj?
Po tani më larg nga ju është djepi
Apo arkivoli, pa më thuaj?

Gjithçka e marrin vitet duke shkuar,
Sërish kthen gjithçka që shkon, humbet
Troket lehtë kujtimi i trishtuar
Mysafiri në shtëpi të vet.

***
Sërish dukesh në udhë
Që ngjan si vijë gjaku
Mes gëlbazës së murrme
Të pështyrë
Nga turbekulë.
I lodhur,
Vetveten mbi kurriz
Shket
Dhe mendja lodhur
Klith: po shkoj,
Mbeç me shëndet...!
Dhe rend barkbosh
Në zorrën bosh të rrugës
Si një shtrëngatë
E qetë.
Dhe gurët kthejnë nga ti
Anën e mprehtë
Dhe njerëzit, ata
Stërnjerëzit,
Ajkë mbi jetët-hirrë
E kanë vështirë
Mëngjesit.
Edhe mbrëmjes
Vështirë,
Kur mbi ju ngecin vështrimin
Mbi ju rreckë-njerëzore,
Masë zhelesh mishi e shpirti
E qepur me fije damarësh
Mendimesh
E hedhur, pa mëshirë
E pa të drejtë
Në anë të rrugës së ndotur
Ku të qetë
Ata rrjedhin gjithë nder e dinjitet
Këllirë.
Dëshirat
Që i ndez thëngjilli i zemrës,
Mbuluar thellë
Me hirin e trupit...
Dhe brodhe prapë rrugëve
Me bujë e pohe
Kërkoje ti vetveten
Që më në fund e gjete
E s'e njohe
Ngaqë pandehje
Është shumë vështirë ta gjesh.
Kur të doli rastësisht
The: s'është kjo
Dhe kalove
Dhe u zhy te mes territ
Të zi pa fund.
Kërkon - një dorë e kurm
Dhe një këmbë
Dhe mbete cung.
Po prap sulesh përpara
Me tallas
Me me gjysmën e thatë
Dhe gjysmën e njomë
E at' që kërkon e arrin
E lë pas
Dhe zvarrë hiqesh përpara
Kërkon...
Vazhdë lënë mbi pluhur
E gjak
Gjymtyrët gjysmë të thara
Gërvishtin trak - trak
Dhe gjer thellë të ngushen
Ato kër - kër - kër - krak.
... kërkon
Mbi këtë tokë shkëmb
Mbi këtë tokë gur
Mbi këtë tokë kockë
E lëkurë.
E as e di ç'të dhemb
Veç sulesh para, shkon
Me zemrën e rëndë plumb
Dhe sa më shumë kërkon,
Ç'kërkon,
Më tepër
E humb.

VILSON BLLOSHMI.

[YanYan]

Rri urtë o Brenga ime dhe falmë qetësinë;

Ti mbrëmjen e kërkoje, ja tek po zbret tani;


Pëlhurën mbi qytet të mugëtit po e shtrin,


Disave u sjell paqe, të tjerëve mërzi.

Kur turma e ndyrë e njerzve, që veç dëfrime dinë,


Të fshikur nga kamxhiku i Epshit në gosti


Të poshtër zhgryhen krejt ndërsa pendime u vinë,


O Brengë, nëma dorën, me mua eja e rri

Larg tyre. Shih si kërrusen gjith'vjetët e harruar


Lart nga ballkoni i qiellit me petka të vjetruar,


Si ngrihet Mall' i hidhur nga ujrat buzëgaz;

Nën urë Diell i mekur si bje kur vjen ndajnata


Dhe, si qefin ne Lindje, nga hijet ndjekur pas,


Dëgjo, dëgjo, e dashur, si ecë e ëmbël Nata.

Sharl Bodler

[YanYan]

<3

Me m’i kputë krahët, duart me m’i kputë
e di se kanë me më dalë prapë
se nuk mundem mos me i përkëdhelë
e shtërngue e me i mbushë duart plot me gjinjtë e tu
nuk mundem mos me të kapë e shtërngue gjithkund
në trupin tënd, me ta dëgjue zërin tek bërtet
auuaaa… më vrave, më sakatove, më nxive…
nuk mundem mos me të kapë për beli a për barku
tek më rrëshqet si ngjalë nën krahë e lumë nën urë
nuk mundem të mos ndjej dridhjen e dehjen e trupit tënd
e djersën e lehtë të lodhjes së ëmbël që të bulëzon mbi lëkurë…

Me mi nxjerrë sytë e ballit, me mi qorrue krejt
e di se prapë kanë me më ardhë sytë
se nuk mundem mos me të pa ty
e sytë e tu përmes të cilëve shoh botën…
nuk mundem pa e pa qetësinë hyjnore të syve të tu të qielltë,
s’mundem pa i pi ato dy pika loti që bulëzojnë në ato sy
teksa unë i thith e i pi që të mos rrjedhin faqeve tua,
tek perëndojnë e tulatën e derdhin një dritë qiellore në mua
teksa më thua fjalën tënde të zakonshme, ah i lig, i lig…

Me ma këput kryet në qafë si të pulës
e di se më ngjitet prapë, më del një krye tjetër
se s’mundem me ndenjt pa e vu kryet në gjoksin tënd
mes gjinjve të tu, s’mundem kurrë mos me e futë kokën
mes gjinjve të tu e me heshtë, me heshtë, me heshtë
s’mundem mos me e mbulue kryet me flokët e tu
e me u bë nervoz në çast tek më derdh flokët në fytyrë…

Me më mbytë krejt, me më blue gur për guri a me më djegë
e di se prej hiri kam me u ngritë kështu si jam
njeri që ha përditë fatin e vetën time me dhëmbë
që humbas pa mëshirë si në kumar orët, ditët, kohën time
që i ha e nuk i sos dot as në ëndërr thonjtë e mi
që të puth e të puth e nuk ngopem kurrë me buzët e tua që më çmendin
që qaj, qesh, flas e hesht, ulërij e vdes në të njejtën kohë
që e vras ditën me plumb në ballë dhe ashtu të vdekur e mbaj në krahë
udhës së yjeve me vaj e kujë ditë e natë
e gris, e çjerr përnatë natën e përdalë
ia shpërthej barkun e zi me thonjtë e mi të pistë
në prushin e yjeve ia pjek zorrë e mushkëri

Kam me u ngritë prej hirit të yjeve të djegur e kam me u ba
kështu, si më ke dashtë gjithmonë
ti, që për fatin tim të bardhë, nuk ke kërkue në mua dikënd tjetër...
ti, që më ke dhënë nga vetja jote plot sharm gjithë gruan e botës
dhe pafundësitë e saj…
prej hiri pra kam me u ngritë
e kam me ardhë, i gjallë…

Rexhep Shahu

[Zero Cool]

Më prit se po vij shpejt

Nëse sëmundja vjen tek unë,
Ju mos më shpini në spital,
Më merrni fshehur e pa zhurmë,
më ngjitni lart diku në mal.


Atje dyshek e shtrat nuk dua
Dhe as carcaf e as jorgan,
Por te një cezmë e të një krua
Më shtroni dushk e jorgavan.


Ma lidhni kokën me një kulpër,
Ma njomni buzën në burim,
Dhe kur të vijë andej një flutur
S`ka gjë se rri mbi ballin tim.


As infermier nuk dua pranë,
As nevrolog, as profesor,
Të kem përkrah një dash të bardhë,
Të kem përbri një cjap përcor.


Të m'i lëpijë faqet dashi,
Të qajë cjapi laraman,
Ta ulë sqepin shpejt larashi
Të mors të japë telegram.


Të presë plot trishtim fshatari,
Në shkop mbështetur me mërzi,
Duke përtypur fije bari,
Duke këputur kullumbri.


Nga guvë e lisit të moshuar
Të derdhet bleta gjithë zgjim,
Mbi trupin tim e turbulluar
Si lëmsh të sillet me tërbim.

Të ndalet udhëtari i mirë,
Të pijë heshtur një duhan,
Të thotë: mjaft qëndrove shtrirë,
Për ty e gjora rrugë qan!


Dhe, ju betohem, po s'u ngrita
I madh, i bukur, plot shëndet
Dhe rrugës sime nga u nisa
T'i them: më prit se po vij shpejt!


Dritëro Agolli

[Antika]

Përtej thellësisë

S’e dija, e pranoj, që s’e dija
Veten time përtej thellësisë
Aty ku errësira dhe drita
Tjetërlloj ngrysin-gdhijnë ndjesitë.

Kujtoja, e pranoj që kujtoja
Se fundin e vetvetes kisha mbritur
Vazhdova, e pranoj që vazhdova
Eksplorimin e një bote të paditur.

E fillova, e pranoj që e fillova
Prekjen e një fundi pa fund
E kafshova, vërtet e kafshova
Mollën e Adamit dhe unë.

U zhgënjeva, vërtet u zhgënjeva
Për Evën e kthyer në sirenë
Renda, as vetë s’di sa renda
Pa ditur që po zhytesha më thellë.

mondishall..

[Zero Cool]

Të gjitha Mrekullitë që në botë kanë Ndodhur
që po ndodhin edhe Sot e gjithë Jetën e lume
jam i sigurt se do të Ndodhin edhe në t’ ardhmen e Bukur
si gjitha dashuritë e Hyjnoremëdha Princesh ime e bekueme!

e pastërt dhe e Virgjër si loti Yt kristal i bardhë!
është Ndryshe kjo nga tjerat Dashurimrekullibukuri
t’ vërbërvet Sytë ua kthjellon e Kthen sërish
të Sëmurëvet iu bëhet shërim: ilaq dhe Hajmali!

mos dëgjo Monafiket xhelozar Smirzinjtë çehrepishur
Zemërshpirtëdielldritë këndo Perjetsisht për t ‘madhen dashuri
dashuro Dashurisht gjer në Ekstazë-çmenduri-llahtari
perjetëso Hire e shijo ëmbëlsi të binjakëzura Pakufi!

ndjehem Tepër i lumtur dhe Princ i vërtetë
që ma Dhurove dashurinë shenjtërore pa asnjë të Metë
zemra jote Princesh e madhe ka gjak të kaltër Fisnikërie
ka hiperzotësi e Mbipeshon t'Tokëjetës peshëçmimet !!!

Ti je Zana nimfa mikja magjike e lashtësise Ilirike
strrall e zjarrë i Votrës dhe dashurisë Amërore!
kur fluturoi n’ qiell: Ti dashurisht me zbret mbi Tokë
t’ zhytur n' oqean Vetmie- nga t’ mbyturit si Sirenë më shpëtove!

si Flutura floribardhë me sjell gëzime dhe Dritë
trupi yt si Shtojzavalle nate përherë rrugën ma Shëndritë
nga pika me e ulët e Tokës gjerë n’qiellin e Lartë
të kam aq shumë të Afërt dhe mistikisht Qenie të dashur!

Shpirt,ah shpirt engjëllor dhe i paanë si Kozmosi
je Univers i tërë i një figure Elite të përndritur
gdhendur nga Brilantë të çmueshëm dhe Aurorablicesh
si nusja e Yjësisë së yjeve me Xherdan shqiptarë stolisur!

hej ! kjo Dashuria qenka dhuratë si Kryengjëlli i madh
që vjen kur se Presim as kujtojmë:me urdhër t’ lartë Perëndie
na bën Tepër krenar dhe të paarritshëm nga Xhelozmjerët
diademe Shkëlqimesh stërgjyshore dhe Strumbullarë lumturie!

[Zero Cool]

Deshta te t`harroj por nuk
mundem dot
nga larg kur te shoh syt
me mbushen lot
Deshta te t`harroj por e
kam veshtir
nuk po mundem dot emrin
pa ta thirr
Deshta te t`harroj e per ty
mos t mendoj
zeri yt i embel te mos me
mungoj
deshta nga mendja ime
pergjithmon me t`fshi
por s mundem dot pa i pa
ata sy

Deshta nga jeta t largoj
por u mundova kot
si t largoj nga jeta
kur nga zemra s mundem dot...!!!


e vodhe n`fb

[YanYan]

Ti në kanape tani dremit
Ndofta gjumi ende s'të ka zënë,
Abazhuri mbi qerpikë ndrit
Libri nga gishtrinjtë të ka rënë.

Para teje ndal mendimi im:
Jemi dashuruar edhe sharë
Jemi ndarë shpesh në udhëtim,
Por drejt njeri- tjetrit kemi ngarë.

Dhoma hesht e rruga larg gjëmon
Ti sheh ëndrra kaltëroshe shumë
Unë, ndonëse pi dhe mogadon,
Mezi fle, se jam njeri pa gjumë.

Të kam pasur ëndërr çast e orë,
Endërr të trishtuar dhe të mirë
Po të jem vërtetë një Pitagorë
Ti je teorema më e vështirë…


Dritero Agolli

[Oltiana1]

Nëse më harron

Nëse më harron,
atëherë të dish
një gjë.
Ti e di si është:
kur vështroj Hënën e kristaltë, degëzën e kuqe
të vjeshtës kërmill në dritaren time,
kur pranë zjarrit prek
hirin e shpërbërë
ose trupin gërvishtës të drurit,
gjithçka më sjell tek ti,
gjithçka që ekziston: Aromat, drita, metalet,
barka nisur drejt ishujve të tu që më presin.
Mirë, atëherë.
Nëse pak nga pak s`do më duash më,
pak e nga pak s`do të të dua as unë.
Nëse dikur më harron, mos më kërko më kot,
sepse atëherë do të të kem harruar.
Po t’u duk e gjatë dhe e marrë
valvitja e flamujve
te jetës sime,
dhe vendos
të më harrosh në bregun
e zemrës ku kam rrënjët,
dije se
atë ditë,
atë orë,
do t`i ngre krahët
do shkul rrënjët e mia
për diku tjetër
Por
nëse çdo ditë,
çdo orë,
ndjen se je përjetësisht e imja
me ëmbëlsi të paprekshme,
nëse çdo ditë një lule çel
në buzët e tua për të më kërkuar,
ah, e dashura ime, ah, e imja,
në shpirtin tim ndizet përsëri ai zjarr
tek unë asgjë nuk shuhet, as harrohet,
dashuria ime jeton në dashurinë tënde, e dashur,
dhe sa të jesh gjallë do e kesh në krahët e tu,
të mbështjellë nga të mitë…

Pablo Neruda

[Zero Cool]

..kur te jem larguar fare
jo nga bota,
por nga ti,
do kerkoj nje varr per shpirtin
Shpirti vdes pa dashuri...

Permbi varr nuk do ve gur,
s'do ve shenj, e as selvi,
se ai lugat do ngrihet,
e do kthehet prap te ti....

Here do shfaqet porsi engjell,
here do shfaqet porsi xhind,
neteve ankth ne enderr,
diteve diell qe rilind.

[YanYan]

Bie borë
Ti nuk do të vish këtë mbrëmje
Bie borë
Nuk do të shihemi, e di
Qyteti fle, mbulohet me të bardhë
Zemra ime ndrydhet në vetmi.

Bie bore
Nga qielli lehtë lehtë
Në rrugën time të shkretë
Të paktën një zë
E ndjej se po vdes
E ti s’më je pranë
Më kot po të pres.

Këtë mbrëmje nuk do të vish
Më është mbrëmje e zbehtë!
Dhe bie borë, ta dish’
Nga qielli lehtë lehtë.

V.P.