Fragmente librash

[Edonisi]

Të besosh në dashuri, sot të quajnë ëndërrimtar,
Ta vlerësosh dhe ta kërkosh përkëdheljen,
Të shprehësh ndjenjat që ke në zemër,
Rrezikon të të përqeshin pas krahëve.
Njeriu që ende guxon të ëndërrojë, harron se është vetëm një dritë e vetmuar në kopshtin e madh përplot me ëndrra të shuara.
A thua, vallë, duhet të heqim dorë nga ëndrra jonë, vetëm e vetëm pse të tjerët i kanë vrarë të vetat?
Nëse nuk guxojmë ta vlerësojmë më të bukurën në zemër, atëherë ç’tjetër gjë e bukur mbetet për të jetuar?
Le të të quajnë ëndërrimtar!
Ëndërro, se jo të gjithë ata që marrin frymë me të vërtetë jetojnë!

Fragment nga "Ditari i një shkrimtari" Albatros Rexhaj
Botimet DUDAJ 2012

[emine]

Edhe mua ndodh të më lidhet goja. Ta humb rrjedhën e mendimeve, të djersitem e të mbetem peng i një çasti të vetëm.
Ndonjëherë, kur qëllon të jesh përballë me atë që i jep krahë zemrës sate, në vend që të shprehesh me fjalë zemre, nga goja të dalin fjalë me shumë pak kuptim. Thjesht humb në magjinë e çastit. Thuajse një forcë e padukshme, njëfarë
gjyçi, të pengon të flasësh e ta mpin deri dhe mendjen.
Edhe pse mund të duket e panatyrshme, unë asnjëherë nuk pendohem pse më ndodh kështu. E marr më tepër si dëshmi se edhe unë kam zemër. Se edhe mua mund të më dridhen deri edhe gjunjët para dikujt.

(fragment nga "Ditar dashurie i një shkrimtari", Albatros Rexhaj, Botimet DUDAJ 2012)

[emine]

Mos k?rko keqardhje.
Sidomos nC? dashuri nuk ka vend për keqardhje.
Duhet të të dashurojë dhe jo të ndjejë mëshirë për ty. Sepse nëse nuk të dashuron, nuk të duhet gjë m?shira.
Rri dinjitoz deri në fund.
Krenar për atë që je.
(A.R)

[emine]

Dhe isha atje e vetme , me nje tufe njerezish kunder meje . Te gjithe me kujtonin kush isha , te gjithe me tregonin qe s'mund t'ia dlija , te gjithe me vinin perball fytyres deshtimet e mija . Gjithcka benin keta njerez per te me bere te ndihesha sa me keq , per te me bere te nenvlersoja veten , une qe veten s'do ta nenvlersoja kurre . Une qe kisha fuqin time ne dore . Eshte bukur te kesh fuqin tende ne dore , eshte bukur ta dish sa vlen , eshte bukur te dish te lexosh njerezit . Dhe une i lexoja te gjithe , nje nga nje , e vetmja arsye per te cilen me urrenin ishte sepse pranoja dicka qe ata se pranonin kurre : Te verteten .

[Zero Cool]

Mashtruesja
Autori: Christine Gran






Felicitasi e do luksin, por ka borxhe dhe pak talent për punë të ndershme. E ku ka zgjidhje më të thjeshtë, sesa të bëjë karrierë si mashtruese? Në një botë të orientuar drejt grumbullimit të parave dhe kulmit të qejfit, mashtruesja është një qenie me aftësi të mëdha përshtatjeje, e cila i shijon fitoret e saj, nxjerr mësime nga dështimet dhe respekton tri rregulla:
Rregulla e parë: Varfëria është turp.
Rregulla e dytë: Paraja s’vjen erë kurrë.
Rregulla e tretë: Mendjelehtësia e meshkujve është tejet fitimprurëse.

“Një vepër letrare me shumë shijë dhe ligësi të përzgjedhur, ironi fekëse dhe trishtim të thellë.” Journal für die Frau “Ndryshe nga shumica e kolegeve të saj, Christine Grän është një vajzë vërtet e keqe që di të shkruajë libra argëtues si dreqi.”

[Zero Cool]

'...Shpesh herë zgjohem netëve. Dua të fle. Kujtimet më bucisin në kokë. Shikoj draprin e hënës. Ajo varet si një gjerdan në gjoksin e qiellit. Jam vetëm me hënën përballë, kaq larg e kaq afër njëri-tjetrit. Dua të zgjas dorën, të rrëmbej draprin e saj dhe të korr kujtimet. Pastaj të fle, të fle…

Por, duke kaluar nëpër llagëmin e thellë të natës, vjen frymëzimi. Ai vjen tek unë në mënyrë tinzare, prek si me shkop magjik, kujtimet dhe ato hedhin valle para syve të mi. Dua të thërras në ndihmë, megjithë mushkëritë e mia, gjumin, harrimin. Po ndjej një shtrëngim në gjoks.

O Zot!
Përse u dashka të rijetoj ato që kam jetuar? Përse u dashka të vuaj sërish ato, që i kam vuajtur njëherë? Mbyll sytë. Po vallja e kujtimeve sillet rreth meje më kryeneçe dhe ironike. Ajo ironizon dëshirën time për gjumë, për harrim. Ajo më sugjeron vetëm një zgjidhje: të kap stilolapsin dhe të shkruaj. Kujtimet nuk duan të vdesin. Në botë çdo gjë vjen një moment dhe vdes. Për mua ky është një moment dhe vdes. Për mua ky është i vetmi ngushëllim. Po kujtimet, duke mos pranuar vdekjen, mohojnë këtë ngushëllim.

Ndez dritën. Shikoj pezhishkat e merimangave të varura nëpër qoshe. Vetë nata është një merimangë e madhe dhe unë përpëlitem në pezhishkën e saj. Siç duket kujtimet e dinë këtë, prandaj më nxisin t’i hedh në letër, që të mos vdesin bashkë me mua. Unë orvatem të shkruaj.
Gjerdani hënës që varet në gjoksin e qiellit, sikur varet dhe në gjoksin tim. Kujtimet braktisin vallet dhe vërshojnë mbi letrën e bardhë. Unë dua që të kenë durim, të mbajnë radhë, ashtu siç kishim durim në burg, kur na numëronin rojet, kur ktheheshim nga puna rraskapitëse, ashtu siç mbanim radhë me tasin në dorë përpara kazanit me lëtyrë…'


Fragment nga proza poetike 'Netëve'

[Zero Cool]

Ujku dhe kësulëkuqja

Në një fshat gazmor të vendosur buzë një pylli, jetonte një vogëlushe e hirshme me nënën e vet. Ishte shumë e bukur. Kishte një fytyrë të trëndafiltë porsi një mollë, sy të kaltër si qielli i pranverës dhe flokë kaçurrela e të verdhë si gruri i pjekur.
Përtej pyllit banonte gjyshja e saj, një plakë simpatike, që e donte shumë të mbesën, së cilës, kur mbushi shtatë vjeç, i kishte dhuruar një mantel fort të bukur me një kapuç të kuq. Sa herë që dilte nga shtëpia, vogëlushes i pëlqente ta vishte atë, prandaj gjithë banorët e fshatit ia ngjitën emrin Kësulkuqja. Sapo mbaronte punët e shtëpisë, vajza vraponte në pyll, ku jetonin kafshë të vockëla, me të cilat kishte miqësi. Çdo mëngjes herët ajo i merrte me radhë për të parë nëse kishin ushqim të mjaftueshëm, nëse putra e ketrushit ishte shëruar dhe nëse lepurushët kishin pushuar së bezdisuri iriqin plak.


Në një mëngjez pranvere, një lepurush i bardhë arriti duke gulquar te shtëpiza e Kësulëkuqes dhe i tha:

Më dërgoi gjyshja e jote. Ka zënë krevatin, ka kollë dhe i janë mbaruar ushqimet. Duhet të nxitosh për tek ajo!

Nëna përgatiti me kujdes një sjportë të vogël plot me gjëra të mira, nëtë cilën vuri edhe një shurup për kollën. Kurse vogëlushja veshi mantelin e saj me kapuç të kuq.



Të lutem, - i tha nëna, - çoja të gjitha këto gjyshes dhe mos u ndalo rrugës sepse nuk do të dëshiroja që të takohesh me njerëz të këqinj.

Vogëlushja u vu për rrugë e shoqëruar nga miku i saj i vogël.



Kaluan pak çaste dhe ajo nuk ishte më e vetëm. Një drenush i vogël doli shpejt nga pylli dhe eci përkrah saj. Edhe ketrushi nuk deshi të mbetej pas, ai doli nga strofka dhe filloi ta ndiqte me kërcime të vogla. Shoqërinë e vogëlushes e plotësuan edhe zogjët, që njëri pas tjetrit uleshin mbi shportën e Kësulëkuqes, duke çukitur ndonjë thërrimë nga ëmbëlsira, që nëna kishte bërë për gjyshen. Pas një ore rrugë Kësulëkuqja u tha;

Tani kthehuni nëpër shtëpitë tuaja pa bërë naze, sepse nënat mund të jenë shqetsuar.

Prisheqefas e disi buzëvarur kafshët e vogla morën rrugën e kthimit por më parë e këshilluan;
Ki kujdes Kësulëkuqe, sepse ujku i keq andej nga mbrëmja del nëpër pyll dhe, po takoi fëmijë, i hanë përnjëherë. Ec shpejt e mos u ndalo!

Mos keni merak!...Do të kem kujdes! - tha vajza dhe vazhdoi të ecte vetëm e me hap të shpejtë.


Por në pyll kishte shumë luleshtrydhe të vogla e të kuqe me aromë të mirë dhe Kësulëkuqja mendoi: "Luleshtrydhet e pëlqejnë edhe gjyshes! tani do të mbledhë ca shpejt e shpejt e di t'ia çoj...kam për të humbur vetëm gjusëm minute." Por, luleshtrydhe në këtë anë e këputë një në anën tjetër, kaloi kohë dhe vogëlushja s'po kujtohej.


Papritur dëgjoi një kërkëllimë të lehtë që vinte nga një grumbull shkurresh. Ngriti kokën, shikoi andej dhe
pa dy sy të mëdhenjë.
Kësulëkuqja u rrënqeth dhe filloi të dridhej edhe më shumë kur e kuptoi se ata sy të këqinj ishin sytë e ujkut!


Ujku doli nga vendi ku ishte fshehur dhe, duke u përpjekur ta hollonte e ta ëmbëlsonte zërin, i tha;

Ku po shkon në këtë orë, vogëlushe e bukur?

Po shkoj te gjyshja ime e sëmurë për t'i çuar mjaltë, një ëmbëlsirë dhe gjithë ato luleshtrydhe. - u përgjigj Kësulëkuqja.
E ku banon gjyshja jote? - pyeti prap ujku.
Përtej pyellit. - tha vajza e padjallëzuar.
Ujku dinak i uroi shërim të shpejtë për gjyshen dhe, pasi e përshëndeti Kësulëkuqen, me katër kërcime të shpejta u zhduk nëpër gjethnajën e pyellit. E habitur vogëlushja morri rrugën përsëri, ndërkohë që ujku, duke vrapuar si era, kishte arritur në afërsi të shtëpisë së gjyshes.


Që të mund të hynte mbrenda pa e njohur kush, ujku mblodhi një tufë të madhe lulesh dhe u fsheh pas tyre, me shpresën se do të dukej si Kësulëkuqja dhe se do të bënte çmos që gjyshja ta kuptonte sa më vonë të ish e mundur se kishte përballë saj ujkun. Iu afrua shtëpisë me hapa hajduti dhe trokiti tri herë në portë.

Kush është? - pyeti nga mbrenda një zë i hollë.

Ujku plak u përpoq t'i përgjigjej me një zë si fëmijë:
Jam Kësulëkuqja. Kam ardhur të të sjellë ca ushqim dhe ilaçet.

Tërhiqe spangon e shulit dhe dera do të hapet. - u përgjigj gjyshja.
Ujku i prapë këtë priste dhe hyri.
Afrohu, vogëlushe! Hajde e më jep një të puthur! - tha gjyshja, e cila nuk e dinte rrezikun që po i kanosej.

Ujku nuk priti ta lusnin më. Ai bëri një goxha kërcim dhe e kullufiti menjëherë gjyshen e shkretë.


Pasi e kishte shijuar mirë e mirë ate që hëngri, filloi të rrëmonte në dollap. Gjeti një këmishë nate dhe një shkufe e u sajua me to. Pastaj u shikua me kujdes në pasqyrë për t'u bindur se midis tij dhe gjyshes nuk kishte asnjë ndryshim. U afrua te porta, e mbylli duke i dhënë një të shtyrë me putër, pastaj shkoi e u shtri në krevatin e gjyshes, duke pritur Kësulëkuqen, që nuk vonoi të vinte.


Pas pak minutash, në portë u dëgjuan tri trokitje të lehta.

Kush është? - pyeti ujku, duke u përpjekur të shkërbente zërin e gjyshes.

Jam unë, Kësulëkuqja, gjyshe! - tha vajza.

Ujku u mbulua mirë me batanije, priti ca, pastaj bërtiti:
Tërhiqe shulin dhe porta do të hapet!

Kësulëkuqja tërhoqi shulin dhe porta u hap. Vuri shportën mbi tavolinë e iu afrua ghyshes.
Si ndjehesh, gjyshe? - e pyeti.

Ndërkohë, ujku filloi të bënte ca lëvizje të ngathëta, duke zbuluar pa dashur putrat e tijë.


Ujku, që më në fund ishte i ngopur, ra përsëri në krevat i kënaqur dhe fjeti. Kishte humbur në një gjumë kaq të thellë sa që, kur gërrhiste, tundej e gjithë shtëpia sikur po binte tërmet. Në këtë kohë kaloi atypari me pushkën kraheqafë gjuetari Ubaldo, një i njohur i ghyshes. Kur dëgjoi këtë zhurmë, u afrua me vrap te shtëpia dhe mendoi: "Ç'farë mund t'i ketë ndodhur plakës së mirë? "
Ç'është e vërteta, Ubaldoja nuk ishte ndonjë gjahtar i guximshëm dhe gjatë jetës kishte vrarë vetëm ca miza mbi hundën e vet.


Në vend që të hynte nga dera, babaxhani shikoi me kujdes nga një dritare gjysëm e mbyllur, që binte në dhomën e gjyshes. Në krevatin e saj pa ujkun të shtrirë qetësisht, që po flinte për shtatë palë qejfe.


Atëherë Ubaldoja mbushi armën, e futi tytën e saj te dritarja dhe mori çastin e fundit. Papritur, ai goditi shkarazi stomakun e ujkut, që plasi si një tullumbace.


Në këtë pshtjellim, Ubaldoja u turr me vrap në shtëpi. Para syve të tijë u shfaqen Kësulëkuqja dhe gjyshja shëndoshë e mirë pranë lëkurës së ujkut, që tashmë kishte ngelur top në vend.


Ato të ngratat e falenderuan me gjithë zemër Ubaldon, duke e puthur e përqafuar disa herë. Gjuetarit të ndrojtur i vinte turp nga kjo dashuri e mashe që po tregonin për të, por ama kuptohej se i pëlqente që, krejt papritur, po e vështronin si hero.
&Nbsp Në pyll, kur e morren vesh që Kësulëkuqja dhe gjyshja e saj kishin shpëtuar, ndërsa ujku i egër nuk do të mund t'i bënte më dëm askujt, të gjithë u gëzuan pa masë. Edhe nëna e fali Kësulëkuqen. Kjo premtoi se, në të ardhmen, do të tregohej më e mënçur dhe nuk do të ndalej më për të biseduar në rrugë me të panjohur, sepse ujq ka gjithandej dhe sepse më të rrezikshmit janë ata që shtiren sikur janë të mirë e të sjellshëm.