Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Domira]

Postimi origjinal është bërë nga YanYan

Një vizitë në varrezë
Troket dhe thërret: “O plak!
Të lutem hapma portën pak,
Dhe shkopin merre, ec me mua,
të më tregosh një varr që dua.”

Ish një ushtar, një luftëtar.
Pa rruar, shkuar nëpër zjarr,
“Kush qe i ndjeri, ma rrëfe,
Dhe ti, o bir, atë ç’e ke?”

“Kam nënën, nënën kam atje,
Jam djali i Martës, nuk më njeh?”
“Sa qënke rritur ti, o Zot.
E si mund të të njihja dot?!”

“Ja pra dhe varri, eja shih
Ky është varri që do ti
Këtu mbuluar nën dhe
E gjora, nëna jote fle.”

Ushtari hesht, hesht e s’flet
Dhe kryet ul mbi gjoks të vetë
Qëndron, vështron të shtrejntin varr,
Me sytë plotë me lot e zjarr.

Pastaj tund kokën dhe thotë: “Jo!
Këtu nuk mund të jetë ajo,
Ky varr i ngushtë si ka nxënë
Aq dashuri sa ka një nënë?”

Johan Fogel

Sa e bukur kjo poezi uff

[YanYan]

Me ndrojtje në fillim të erdha pranë.
U shkul huri.
Tekefundit, unë jam burrë, dreqi ta hajë,
nuk jam prej druri.

Trokiti maji. Verdhashi këngën ka filluar.
Ndryshoi gjithçka.
Kush rastin le tani që t'i shkojë duarsh,
është budalla.

Se veç me lidhje shpirtërore - e shtrenjtë grua,
këto dy - tre vargje,
na thonë saktë, pa gabuar ty dhe mua:
Nuk shtyhet fare.

Nuk shtyhet kur erë bliri vjen prej fushe
dhe këndon mëllenja.
Kemi nevojë të gjithë për dy buzë të kuqe,
të na ndizet zemra.

Kemi nevojë për diçka që gjaku të lëvizë
me hov nëpër damarë.
Njeriu ngjishet dhe shtrëngohet dy herë më mirë
me femër pranë.

Por më i mprehtë do më tingëllojë zëri i lirës
po qe se s'vlen;
ajo që të ofrova ty kaq vjet të hidhët
nuk të pëlqen.

Kënga për dashurinë nuk ka kaq ëmbëlsi,
as dushi fresk,
asnjë gjoks i vogël s'është i dhembsur sa ai
që s'mund ta kesh.

Realiteti s'ia doli mbanë as sot, as mot.
Ai s'di ta mbajë.
Rezatues, prarimi YT si vello ma mbuloi
gjithë botën mbarë.

Kurt Tuholski

[YanYan]

Nën këto palma, me veshtrim të mpirë
Mundohem të lexoj, kjo erë
Seç zhgarravit nëpër të kaltrin ujë
Me penën që s’i ndal një herë

Miliona gërma shfryjnë edhe harbohen
Në mes të ujit gjithë zhurmë
Dhe rreken pa durim të më tregojnë
Kush qënkam e përse rrokam unë

Për kaq dhe asgjë tjetër
Zhurmon duke shkumëzuar
E gjithë kjo rrafshirë valë – valë
Që tundet, rrudhet pa pushuar?

Dhe i përgjigjem: Rroj ashtu si mund
Shpesh me halle, i sëmurë
Porse në dhé e ujë kam sundim
E s’i përkulem fatit kurrë!

Endre Ady

[YanYan]

Asgje s’eshte dhurate, çdo gje eshte borxh.
Jam mbytur ne borxhe deri ne fyt,
do jem e detyruar te paguaj per veten
me vetveten time,
te kthej jeten ne shkembim te jetes.

Keshtu eshte vendosur,
zemra duhet kthyer,
mushkeria duhet kthyer
dhe secili nga gishtat.

Eshte teper vone qe te rrokim kontraten.
Aq sa detyrohem
do me hiqet me gjithe lekure.

Po rend neper bote,
mes nje turme tjeter borxhlie.
Mbi dike rendon detyrimi,
qe te paguaje krahet,
te tjereve do u duhet,
me zor o me dashuri,
te pergjigjen per secilen gjethe.

Ne kollonen “Dhenie”,
çdo cope qe eshte ne ne.
Asnje qerpik, asnje syth,
qe ta ruajme pergjithmone.

Lista eshte e sakte
dhe me sa duket,
do na duhet te rrime me asgje.

Nuk arrij te kujtoj,
ku, kur dhe pse,
kam lejuar qe te hapnin,
kete llogari ne emrin tim.

Protesten kunder kesaj
ne e quajme shpirt.
Ky eshte i vetmi ze
qe mungon ne liste.

W. Szymborska

[Denim]

Bukuria jote, leshërat e tua
posi pëndë korbi, të gjata mbi thua,
ballëtë si diell, faqetë si mollë,
qafa jot' e gjatë, mesi yt i hollë,
sisëtë si shegë, dhëmbët si thëlpënjë,
buzët si burbuqe, sytë si gështënjë,
dora si dëborë, fjala jote mjaltë,
kurmi yt i derdhur, shtati yt i naltë;
gjithë më kënaqin, të tëra t'i dua,
po zëmëra jote u bë gur për mua!

Andon Z. Çajupi

[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO!

Ah, sa më vjen të qajë e të rënkoj.
Të lutem, pa më thuaj, si të mos lotoj?!
Madje në dënesje i rënduar të vajtoj,
E si jo, kur popullin tim më fare nuk e njoh!
...
Gjithandej aq shumë rini e hutuar,
Jo, as të moshave tjera s’janë duke munguar,
Të gjithë, disi në garë pas epsheve të lëshuar!
Po ç’u bë me at popull me të cilin dikur jam krenuar?!

O, si t’ia bëjë, kur as këshillat më s’ndihmojnë
Për t’i bindur që për të mirë të ndryshojnë.
S’di, të vazhdoj me ata që përmirësim dëshirojnë,
Apo nga sikleti të bërtas, që bjeshkët të ushtojnë.

Edhe ti, o Tokë, qajë e rënko,
Po deshe, gjëmo e ushto,
Ama të lutem, plasaritjet mos i zgjero,
Ende jo, se po u hape e zemëruar,
Kam frikë se asnjëri s’ka për të shpëtuar.

O ju shkrimtarë të hershëm që për skamjen keni shkruar,
Ju informoj se kërkesat e popullit plotësisht kanë ndryshuar.
Gjersa dikur kafshatë që s’kapërdihet ishte, or vëlla, mjerimi,
Jo më, sot kafshatë e madhe që ta zë frymën është shfrenimi.

Realitet i hidhur që ngulitet thellë në tru dhe të kap trishtimi,
Kur sheh gjithë ato fytyra të njoma, sy shëndoshë të verbëruar,
Me arsye të zbehur dhe tërësisht nga errësira të pushtuar,
Që moralin, gati se plotësisht me imoralitet e kanë zëvendësuar!

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 20.06.2012

.

[YanYan]

Ndarja ...
Një fjalë goje
Por ndarja është e rëndë, shpirtin ta qit.
Të ndërtosh një ndarje për të qenë
Ësht' m'e zorshme se të ngresh një piramidë.
Si yjet janë vërtetë dashuritë,
Kërkojnë hapsira të mëdha e po aq mund.
por jet` e njeriut s'është galaktikë
Që të nxejë kaq yje e katastrofa e shkrumb.

Ismail Kadare

[Alima]

...

E PRA, CILI NGA TA ËSHTË MË FUKARA?!

Ty, o i pakënaqur, që pasuria nuk të mungon,
O, jo, s’të them që është gabim nëse më tepër synon,
Ama, së paku një herë i kënaqur të thuash se mjaft posedon,
E jo aq shpesh ta ripërsërisësh se gati hiç,... ose fare pakë fiton.

Por jo, të pangopurit, ankesa që moti i është bërë shprehi,
Kërkesë pas kërkese, vetëm se i shtohen brengat e tij!
Çudi, krahasuar me ankesat e atij që ka pasuri,
Skamnori është duke jetuar për mrekulli!

E pra, cili nga ta është më fukara?!
Ai që pakë ka, dhe i gëzohet asaj që ka,
Apo ai tjetri që as vet nuk e di se sa ka,
Por kurrë s’mjaftohet me gjërat që i ka?!

Po i the një besimtari se është fukara,
Të hidhërohet, por jo për shkak që s’ka,
Ai ta thotë se ndoshta s’ka sa ai tjetri që ka,
Por është i bindur se vetëm dreqi është fukara.

Ai tjetri, nga dreqi i nxitur, pasurinë nuk e gëzon,
E që në vazhdimësi vetëm se dhimbje i shkakton,
Aq shumë net të pa gjumë, ku nuk e zë vendi vend,
Në fakt, për të, është një lloj mjerimi që e le pa mend.

Shpresoj, që pa u bërë vonë do ta kuptosh,
Se as pasurinë tënde kurrë s’mund ta gëzosh,
Nëse s’ke ndërmend që nevojtarëve t’u ndihmosh.
Të jesh i bindur se po nuk ndryshove, dikur do të pësosh.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 21.06.2012



.

[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO (pjesa edytë)!

A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi,
Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri,
Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi,
E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini.
...
Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar,
Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar,
Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar!
S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar.

Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar,
Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar.
Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë,
E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë.

Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet,
Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet.
E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet.
Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet.

Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri?
Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij,
Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet,
Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet.

Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri.
Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri.
Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki,
I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani!

Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin përplot krenari,
Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi!
Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë,
Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini.

Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra!
Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha,
Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda,
Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla.

E ti më thua të mos qajë e rënkoj!
O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj,
I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj,
Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj.

Padyshim se do të vazhdoj ...

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 22.06.2012



.

[Alima]

...

EDHE TI, O TOKË, QAJË E RËNKO! (pjesa e tretë)

Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti.
Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi.
Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari,
Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri.
...
Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty,
Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty.
Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë,
Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë.

E që veten më tepër të mos e shqetësoj,
Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj.
Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit.
Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.”

Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi!
Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati,
Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar,
Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?!

Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë,
Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë.
Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?!
I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!”

Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar,
Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar,
Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar,
U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar.

Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi,
Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi,
Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi!
Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi!

Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar,
Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar!
U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar,
Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar!

Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi!
Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?!
Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi,
I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di!

Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi!
Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi.
E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që të ndryshojmë për së miri,
Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, s’do të përfitonte asnjëri.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 23.06.2012



.

[Ora e ligë]

Ti hape nje teme; Poezi nga Komandant Hoxha.

[Denim]

Që ditën që vdiqe, që kur s'të kam parë
Lotët që kam derdhur, s'më janë dhe tharë
Shumë vjetë u bënë sot u mbushen dhjete
Që kur më ke lënë dhe s'të shoh ne jete!


Në ç'kopshte me lule ke qëndruar vallë?
S'të vjen keq për mua?S'të vjen mallë për djalë ?
O ëngjëll I bukur mos meno në botë
Kthehu të të shomë të na mbeten lotë


S'rrojmë dot pa tynë ti si rron pa neve?
Motëmot që rrojtëm bashkë s'më urreve
Atje tek rri janë qipariz' e varre
Kthehu të të shomë mos na lër përfare


Mos na lër të gjorë me zemër të ngrirë
Kthehu të gëzohesh kur të shoç tët birë
E ke lenë foshnje tani u bë burrë
S'arrite ta rritje s'të ka parë kurrë


Për ty shumë herë çoç do të më thotë
Por s'mund ti përgjigjem se më mbytin lotë
Kthej kokën mënjanë dhe vështroj përpjetë
Duke psherëtitur te zot' I vërtetë


O zot I vërtetë s'të erdhi keq për djalë
Kur i more mëmën dhe më le të gjallë
Të më keshe marrë do të qe më mirë
Dhe të rronte mëma të rriste të birë
Me se rrojnë foshnjat çi rrit çiliminjtë
Dashuri e mëmës dhe përkëdhelitë
Doje dritë o qiell more dritën time
dhe ma mbushe jetën plot me hidhërime
Tani rroj pa shpresë ndaj s'dua të rroj
Se dhe perëndinë tani s'e besoj.

[Alima]

...

ÇUDI, NË MAJE TË PLEHUT, PLOT KRENARI!

Ju që keni sy e nuk shihni, do të hasni në vështirësi,
Për ta kuptuar ashtu si duhet, drejtë e mirë këtë porosi.
Tjerët, që sytë nuk i kanë vetëm stoli, e kuptojnë me lehtësi,
E ata që qëllimisht janë... verbëruar, atyre këshilla s’u bën dobi.

Tregim për realitetin e hidhur që e hasim në përditshmëri,
Ku aktor janë pula dhe gjeli, që vetes ia kanë shumë lakmi,
Pa përfillur rregullat e moralit, bukuritë i shfaqin me krenari,
Ndërsa nga zëri i tyre tmerrohen të gjallët por edhe i vdekuri.

Gjeli, mëngjes e mbrëmje, në maje të plehut qëndronte,
Ku, pa bërë asgjë, me zërin e tij, tjerët tepër i shqetësonte,
I bindur se në bukuri e zë, askush, as për së afërmi s’ia kalonte,
Në vetëkënaqësi i thelluar, pulat që shkonin rrugës, i ngacmonte.

Disa nga to, për t’u parë dhe për ta parë, afër plehut afroheshin,
Kryesisht të po atij lloji, që me ato pakë puplat e tyre, krenoheshin,
Të hutuara pas gjelit, era e rëndë kundërmuese, aspak s’u pengonte.
Ai i gëzuar, nga njëri në grumbullin tjetër të plehut, pa ia nda fluturonte.

Gjelat tjerë përplot xhelozi, e lakmuan “suksesin” e tij,
Kështu që përzgjodhën grumbujt e plehut, jo aq larg nga ai.
Për ato pakë pula të lira, filloi gara e madhe, më s’kishte qetësi,
Kënga dhe kakarisja e tyre, në veshët e kalimtarëve, bënte kërdi!

Fatmirësisht, janë disa tjerë, që në zë e bukuri ua kalojnë,
Për ta turpi është vlerë, kryesisht brenda oborrit qëndrojnë,
Me besnikëri pasojnë rregullat e përcaktuara që në lashtësi,
Gjithmonë të paluhatshëm, jetojnë një jetë përplot harmoni.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 24.06.2012



.

[Alima]

...


POEMA E TRISHTIMIT! (E kompletuar / 25 strofa)

Ah, sa më vjen të qajë e të rënkoj.
Të lutem, pa më thuaj, si të mos lotoj!
Madje në dënesje i rënduar të vajtoj,
E si jo, kur popullin tim, më fare nuk e njoh!
...
Gjithandej aq shumë rini e hutuar,
Jo, as të moshave tjera s’janë duke munguar,
Të gjithë, disi në garë pas epsheve të lëshuar!
Po ç’u bë me at popull me të cilin dikur jam krenuar?!

O, si t’ia bëjë, kur as këshillat më s’ndihmojnë
Për t’i bindur që për të mirë të ndryshojnë.
S’di, të vazhdoj me ata që përmirësim dëshirojnë,
Apo nga sikleti të bërtas, që bjeshkët të ushtojnë.

Edhe ti, o Tokë, qajë e rënko, po deshe, gjëmo e ushto,
Ama të lutem, plasaritjet mos i zgjero,
Ende jo, duro, se po u hape e zemëruar,
Kam frikë se asnjëri s’ka për të shpëtuar.

O ju shkrimtarë të hershëm që për skamjen keni shkruar,
Ju informoj se kërkesat e popullit plotësisht kanë ndryshuar.
Gjersa dikur kafshatë që s’kapërdihet ishte, or vëlla, mjerimi,
Jo më, sot kafshatë e madhe që ta zë frymën është shfrenimi.

Realitet i hidhur që ngulitet thellë në tru e të kap trishtimi,
Fytyra të njoma, sy shëndoshë u është kufizuar shikimi,
Arsyen të zbehur, tërësisht nga errësira të pushtuar,
Moralin, plotësisht me imoralitet e kanë zëvendësuar.

A e di ti, or vëlla, sa ta kam lakmi,
Që ti më s’jeton në këtë shekull të ri,
Ku as bukët, më nuk gatuhen në shtëpi,
E burri nga gruaja dallon vetëm se në gjini.

Ti, or vëlla, që para një shekulli ke jetuar,
Tanimë nga shqetësimet e mia tërësisht i hutuar,
Gati edhe asnjë fjalë të vetme s’je duke e kuptuar!
S’të hidhërohem, s’ke si, kur aq shumë jemi tjetërsuar.

Ti, or vëlla, me gjasë kurrë s‘ke për ta kuptuar,
Se “modernizimi”, vlerat e mëhershme i ka shuar.
Or vëlla, ne jetojmë në shekullin ku jetohet jetë e pa jetë,
E që fare s’i ngjason shekullit tënd, kur morali ishte i shenjtë.

Në kohën tënde, atëherë kur populli ende quhej milet,
Hante bukë misri, pa u ankuar, krenaria i jepte vullnet.
E rrezikonte jetën, për ta ruajtur moralin e familjes së vet.
Të liruar nga rrena dhe pabesia, jetonin në harmoni të vërtet.

Or vëlla, a të kujtohet kur Oda e Burrave i bashkonte pleq e të ri?
Ku Plaku i Shtëpisë në ballë të oxhakut e vendoste mysafirin e tij,
Në skaj të odës uleshin më të rinjtë, ku secili e dinte vendin e vet,
Disa qëndronin përplot respekt, gjithmonë të gatshëm për hyzmet.

Fatkeqësisht, jo më, oda që moti është zëvendësuar me kafeteri.
Ndoshta më mirë, meqë llafet që i bëjnë, s’kanë lidhje me burrëri.
Aty, të zhytur në paturpësi, duke i cakërruar gotat me raki,
I tregojnë njëri-tjetrit, cili, sa femra i ka “nxënë” tani!

Burrat, që mjekrat dhe mustaqet dikur i bartnin me krenari,
Gati se fare nuk ekzistojnë, sikur dheu t’i kishte përpi!
Të rruar nën lëkurë, në dukje të jashtme porsi fëmijë,
Sa që nga larg mund t’i ngatërrosh me tjetrën gjini.

Ore vëlla, a ke dëgjuar se në dasma përzihen burra e gra!
Jo vetëm që rrinë bashkë, fis e pa fis, në sallone të mëdha,
Madje edhe vallëzojnë që të gjithë së bashku, pa ia nda,
Alkooli, edhe ato pakë mend që i kishin, ua ka shpërla.

E ti më thua të mos qajë e rënkoj!
O jo, mjaft më, s’përmbahem, s’mund të duroj,
I përlotur, së paku të gjitha me rend t’ua numëroj,
Mase e qartë se gjithë ata të shfrenuar do t’i hidhëroj.

Or vëlla, ma bën hallall, për këto pika loti.
Jo, të siguroj, ti je i liruar nga çdo fajësi.
Ty të lumtë, jetove dhe vdiqe me krenari.
Si i ka hije një trimi, e ruajte moralin me burrëri.

Ja që në shpirt i shqetësuar, të përzgjodha të qajë hallet me ty,
Meqë e dija, si i vdekur që je, nuk ma kthen fjalën aty për aty.
Sot, kur secili e pëlqen mendjen e vet, të pakët janë ata të gjallë,
Të cilët, pa kundërshtuar, qortimeve të shumta do t’u bënin ballë.

E që veten më tepër të mos e shqetësoj,
Fatmirësisht m’u kujtua se me ty lirshëm mund të bisedoj.
Kështu, gjatë bisedës me të vdekurin, t’ia përkujtoj të gjallit.
Ose si thotë mileti: “Duhet rrahur samarin, për t’ia kujtuar gomarit.”

Hair qoftë, as vet s’di, papritmas, se ç’më kapi gazi!
Aq shumë gomar me samar, të shpërndarë matanë shpati,
Assesi nuk e kuptoja, i gjori, si i bëri bashkë gjithë ata gomar,
Për ta rrahur, veç e veç, secilin samar?!

Ndoshta i ka joshur me karotë dhe misër të tharë,
Në dorën tjetër, pas shpine, thuprën ngrehur zvarrë.
Prit pakë, e nëse nuk i përkisnin po të njëjtit pronar?!
I heshtur, pyesja veten: “Athua si ia ka dalë mbarë?!”

Me gjasë, nga kokëfortësia e gomarit të tij i detyruar,
Pronari i shqetësuar, i thirri burrat e fshatit për të kuvenduar,
Tanimë, në livadh këmbëkryq të ulur, që të gjithë ishin tubuar,
U tregoi se gomari i tij i rebeluar, ishte arsyeja pse i kishte ftuar.

Fjala e parë, sipas rendit, më të moshuarit i takoi,
Ku ai, për çudi, gomarin e vet shumë e lavdëroi,
Sa që me shkencëtarët më të mirë të kohës e krahasoi!
Tjerët, ndoqën shembullin e të parit, asnjëri ndryshe s’veproi!

Kështu që me përjashtim të atij që i kishte ftuar,
Në atë ditë historike, s’mbeti gomar pa u lavdëruar!
U pru vendimi, që në mes të fshatit të varet një samar,
Që asnjëri të mos jetë i detyruar për ta rrahur të vetin, gomar!

Mase e qartë se e teprova, sërish më kapi gazi!
Po në rastet, kur pronari me sjelljet e tij s’dallon nga gomari?!
Detyrimisht e pranoj se pyetja, gjithashtu më zuri në befasi,
I lodhur nga gjithë ato vargje të shkruara, si të përgjigjem, s’di!

Dikur, pasi që të kem pushuar, ndoshta e vazhdoj këtë porosi!
Shpresoj që numri i të pakënaqurve nuk është rritur në pakufi.
E kam nga halli, vetëm se dëshiroj që për së miri të ndryshojmë,
Po s’treguam mirëkuptim me njëri-tjetrin, asnjëri s’do të përfitojmë.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 20-23.06.2012

.

[Alima]

...

S’JAM I KËNAQUR, ENDE I PIKËLLUAR, O SHQIPËRI!

Jo, më s’të fajësoj, e ç’faj ke ti?!
Si prind që jam, tanimë e di, si ndiheshe ti, Shqipëri.
Shqipëri, si fëmijë assesi s’kuptoja arsyen e largimit tënd,
... Mungesë, që përvëlon loçkën e zemrës, gati se të çmend.

Tërësisht i thelluar në lotët e mi,
S’dija që në dënesje vajtoje për ne, Shqipëri.
Shpesh dëgjoja: “Ja, përtej bjeshkëve është Shqipëria!”
Fjalët, nuk e zëvendësojnë ngrohtësinë që e dhuron afërsia.

Dëshira për të shijuar afërsinë,
Në rrugëtimin e vështirë, më dhuroi fuqinë.
Luftërat e qartësuan që kot së koti s’kam qarë,
Më në fund e kuptova që dhunshëm na kishin ndarë.

Angazhim shekullor, breza të shumtë trimash,
Sypatrembur, me të vetmin synim, jetësim ëndrrash.
Shumë prej tyre ranë si dëshmor (shehid) të vërtetë,
Insha All-llah gjaku i tyre u shërben si çelës për Xhennet.

Edhe pse i shijoj gjithë ato bukuri,
Vërtet, s’jam i kënaqur, o Shqipëri,
I pikëlluar për Motrat e Vëllezërit të veshur në zi,
Të cilët, në shtetet fqinje, ende sot, vuajnë në robëri.

E që gjithashtu, me të drejtë kërkojnë të njëjtën afërsi,
Një jetë të dinjitetshme pranë familjes së madhe, në Iliri,
Patjetër, s’guxojmë të harrojmë se duhet vendosur drejtësi,
Si duket, shumë për t’u bërë gjersa atyre t’u kemi ofruar siguri.

Të sqarohemi, s’na ka hije të keqkuptohemi.
Shqipëri, si vëllai i madh që je, ti ke përgjegjësi,
Të ra hise të marrësh përsipër detyrat e një prindi,
Ama, si “Republikë e Shqipërisë”, e vetmuar s'je Iliri.

Vëllai i dytë “Republika e Kosovës”, pjesë e Ilirisë,
Më në fund, pas një shekulli e largoi thundrën e Serbisë.
Vëllai i tret ndodhet në Maqedoni, i katërti ende nën Serbi,
I pesti në Mal i Zi dhe i gjashti në Greqi, ku asnjëri s’gëzon liri.

Më herët kishim disa vëllezër tjerë,
Fatkeqësisht, që moti, prej trungut familjar i kanë ndarë.
Të tjetërsuar, nga gjuha shqipe s’u ka mbetur asnjë fjali,
Jetojnë në Bosnje, Kroaci dhe Slloveni, në të njëjtën Iliri.

O, po, e di që ti e di, o Shqipëri,
Por fëmijët tu, farefisit pakë i kushtojnë rëndësi,
Madje disa nga ta, as pronat e tyre ende s’i dinë,
Të kujdesemi në edukimin e tyre, t’i mësojmë për Ilirinë.

Secili me aq sa ka mundësi,
Përndryshe s’do të gëzojmë pleqëri,
Ashtu si na ka hije, në emër të Zotit, në harmoni,
Përplot respekt me njëri-tjetrin, të bashkuar në Iliri.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 01.05.2011



.