Keshilla per muslimanet

[Lijanna]

Largoje vetveten nga vesveset dhe rreziqet e këqija.

Ta bësh të qartë se përmirësimi (udhëzimi) i nefsit është në dorë të ALlahut.

Ta dish se nefsi ka të këqija, në hadith sahi thuhet: “Dhe kërkoj mbrojtje nga të këqiat e vetvetes tonë", largoji këto të këqia.

Mos u dëshpëro nga përmirësimi dhe udhëzimi i shpirtit.

Nuk mund të përmirësohesh vetëm se me adhurimin e Allahut dhe përmbajtja e urdhërave të Tij.

Shpirti ndien dhembje nga mëkatet dhe kundërshtimi.


Nefsi ka nevojë për Allahun në çdo moment. "Ju keni nevojë për Allahun" (Fatir: 15)

Përmirësimi i vetes ka nevojë për kohë të gjatë.

Sheriati të tregon se si ta përmirësosh nveten, prandaj përmbaju atij.

Kujtoji vetës se kjo dynja është e shkurtër dhe kalimtare.

Gjithmonë kujto ahiretin dhe se ai është i përgjithmonshëm.


Plogështia është e mundshme në cdo nefs, por ki kujdes mos të jetë vazhdueshme me ty.

Kuro veten me të përmendurit e Allahut të Lartësuar dhe llogaritje të vetvetes.

Nëse bën ndonjë mëkat shpejtohu në istigfar dhe pendim.

Shoqërohu me ato të cilët janë më të mirë se ti në fe që të shtohet aktiviteti yt.

Nëse bën mëkat ndiej keqardhje sepse në hadith thuhet: "Keqardhja është pendim."

[Shqiptare]

Askush nuk shpëton nga sprovat

Kur sprovohen në mënyrë të tillë besimtarët dhe të përqendruarit në fenë e Allahut, atëherë të mos u shkoj nëpër mend jobesimtarëve, injorantëve dhe atyre që pasojnë epshet, se do të shpëtojnë nga sprovat, dhimbjet dhe mundimet, të cilat nuk ka dyshim se për ata do të jenë shumë e shumë më të mëdha nga ato të besimtarëve. Allahu thotë:
"Elif, Lam, Mim. A mendojnë njerëzit se do të lihen pa u trazuar ngaqë thonë: ‘Ne besojmë’ dhe nuk do të sprovohen?
Dhe sigurisht që Ne i sprovuam ata të cilët ishin para tyre. Dhe vërtet që Allahu do ta bëjë të njohur (të vërtetën e) atyre që janë të vërtetë dhe (po kështu) vërtet që Allahu do ta bëjë të njohur (gënjeshtrën e) atyre që janë gënjeshtarë (edhe pse Allahu di gjithçka para se t’i vërë ata në provë). Apo ata që bëjnë poshtërsi, a mos mendojnë se ata mund të na kalojnë Ne (pa u dënuar nga Ndëshkimi Ynë)? Sa i lig është gjykimi i tyre! Kushdo që shpreson për Takimin me Allahun dhe sigurisht që Përcaktimi i Allahut po vjen. Dhe Ai është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri. Dhe kushdo që përpiqet, ai përpiqet vetëm për veten e vet. Sigurisht që Allahu është i Lirë nga çdo nevojë për askënd në univers."Ankebut, 1-6.
Ibn Kajim el Xheuzije -Allahu e mëshiroftë!- thotë në lidhje me komentimin e këtij ajeti: "Allahu i Madhëruar në këtë sure ka përmendur se Ai patjetër do t’i sprovojë robërit e Tij, në mënyrë që të dallohet i drejti nga gënjeshtari, besimtari nga qafiri, ai që e falënderon dhe e adhuron Atë të vetëm, nga ai i cili e lë pas dore adhurimin e Tij dhe adhuron në vend të Tij të tjerët. Ai në këtë sure ka treguar për gjendjen e tyre në këtë botë dhe ato që i presin në botën tjetër. Më pas Ai tregon gjendjen e prijësve në sprova, profetëve dhe pasuesit e tyre dhe atë që do të përfitojnë ata në botën tjetër. Ndërsa ata të cilët pretendojë se besojnë dhe që mendojnë se nuk sprovohen, Ai i ka qortuar duke u bërë të ditur se nuk është ajo që ata mendojnë Urtësia e Tij tek krijesat…
Po ashtu Ai ka qortuar edhe ata të cilët nuk e besojnë Atë dhe të dërguarit e Tij nga frika se mos vihen në sprovë, duke menduar se me këtë që po veprojnë po shpëtojnë nga sprovat. Por këta njerëz janë të pavëmendshëm ndaj sprovave, të cilat i kërcënojnë ata, vërtetë se para tij gjenden sprova, mundime e dënim shumë herë më shumë nga ato prej të cilave ai është larguar.
Njerëzit, pas ardhjes së profetëve, janë mes dy zgjedhjesh: ose të thonë besuam, ose të thonë nuk besuam dhe të vazhdojnë në kundërshtimin e Zotit të tyre. Ata që thonë besuam do t’i sprovojë Allahu, në mënyrë që sprovat të nxjerrin në pah besimin dhe përqendrimin e tij në fenë e Allahut. Ndërsa ata të cilët nuk besojnë të mos mendojnë se me mohimin e tyre ata do të shpëtojnë, përkundrazi ata to t’i kapin sprova dhe mundime shumë herë më të mëdha se sprovat e besimtarëve…
Patjetër që çdo person do të sprovohet, besimtarë apo jobesimtarë qoftë, porse besimtari përjeton mundime dhe dhimbje në këtë botë më pas ato mbarojnë e në botën tjetër ato kthehen në kënaqësi. Ndërsa jobesimtari përjeton kënaqësi në fillim (pra në këtë botë) pastaj ato ndërpriten dhe menjëherë pas tyre ai nuk do të përjetojë vetëm se dhimbje, mundime e dënim të pa imagjinueshëm.” Shefau el-Alil 345-346.
Allahu për këtë thotë në Kuran:
"Jo, por (ju njerëz) e doni shumë jetën e shpejtë të kësaj bote. Dhe e lini pas shpine të Pastajmen (Ahiretin). Disa fytyra atë Ditë do të jenë që shkëlqejnë, duke parë Zotin e tyre. Dhe disa fytyra do të jenë të nxira, (të zymta, të mjeruara), Duke menduar se ndonjë fatkeqësi shkatërruese është duke u rënë sipër. Por kur të arrijë (shpirti) tek fyti (te gryka, në dalje e sipër), Dhe kur të thuhet (nga të afërmit): ‘Kush mund ta shërojë dhe ta shpëtojë atë nga vdekja?’ Dhe ai (që po jep shpirt) do ta kuptojë më në fund se ishte ndarja (koha e vdekjes); Dhe t’i bashkohen këmbët me njëra-tjetrën. Drejtimi atë Ditë do të jetë drejt Zotit tënd (Allahut)! Kështu pra, ai (mosbesimtari) as nuk besoi, as nuk u fal (në namaz)! Por përkundrazi, ai përgënjeshtroi dhe ktheu shpinën. Pastaj shkonte gjithë krenari drejt familjes së vet duke i pëlqyer vetja. Mjerë për ty (o njeri mosbesimtar)! Dhe pastaj (prapë) mjerë për ty! Përsëri mjerë për ty (o njeri jobesimtar)! Dhe pastaj (prapë) mjerë për ty"! Kijame, 20-35.
Pra Allahu i Madhëruar ka qartësuar në këto ajete përfundimin e besimtarëve dhe të atyre të cilët ia kthyen shpinën Allahut dhe pëlqyen jetën e kësaj bote para ahiretit. Ndaj le t’i bëj apel çdokush prej nesh vetvetes së tij dhe ta pyesë atë se kë nga këto dy përfundime dëshiron?
Si përfundim, meqenëse njerëzit besimtarë qofshin apo jo do të vihen në sprovë e do të kenë mundime, atëherë lum për atë i cili zgjedh të jetë besimtar dhe të sprovohet e mundohet në këtë dynja, me sprova e mundime kalimtare dhe mjerë për atë që zgjedh mos bindjen ndaj Allahut dhe sprovat e mundimet e jetës tjetër që janë të përjetshme e pa fund.
Një herë një çifut i varfër dhe i vobektë pa një dijetar musliman të pasur që kishte hipur në një kalë të stolisur dhe i tha:
-Ç’është me ju xhanëm, besoni se Muhamedi, profeti juaj ka thënë: "Dynjaja është burg për besimtarin (musliman) dhe xhenet për qafirin." (Muslimi), kurse ti je në bollëk e unë i varfër e në gjendje të mjerueshme, të lutem si ta kuptoj një gjë të tillë? Dijetari me qetësi ia ktheu:
-Të vërtetën ka thënë Profeti ynë, kjo begati që jam unë në krahasim me atë që i është përgatitur besimtarit në xhenet nuk llogaritet, prandaj dhe ai është në këtë botë si në burg, ndërsa gjendja që ti je tani në krahasim me atë që i ka përgatitur Allahu jobesimtarëve është si të ishe në xhenet.
E lusim Allahun të na bëjë besimtarë të denjë, të na bëjë prej atyre të cilët sprovat nuk u sjellin vetëm se të mira, siç ka thënë Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): "E habitshme është çështja e besimtarit! Vërtet çështja e tij është e gjitha mirësi dhe një gjë e tillë nuk është vetëm se për të. Atij nëse i vjen ndonjë mirësi, ai falënderon dhe kjo është dobi për të, por edhe nëse i vjen ndonjë fatkeqësi dhe ai bën durim sigurisht që edhe kjo është dobi për të." (Muslimi, 2999)
Betohem në Allahun se Profeti ka thënë të vërtetën. Nëse besimtarit i dhurohen mirësi dhe ai është falënderues ndaj Allahut, sigurisht që Ai do t’ia shtojë atij mirësitë, por nëse e godasin fatkeqësitë dhe ai duron atëherë ato janë shlyerje gjynahesh.
Edhe njëherë, lum për atë që ka zgjedhur këto sprova e mundime, të cilat nuk vijnë vetëm se me mirësi për besimtarin dhe mjerë për atë që i ka zëvendësuar ato me sprovat dhe mundimet e kësaj bote dhe botës tjetër, të cilat janë të pa fundme dhe të padurueshme dhe në të cilat nuk ka as edhe një lloj mirësie, porse vetëm vuajtje dhe mjerim!
E lusim Allahun të na bëjë besimtarë të devotshëm! E lusim Allahun të na dhurojë xhenetin Firdeus, të na bashkojë në të me profetët dhe të mirët! E lusim Allahun t’i kthejë muslimanët në fenë e Tij me një kthim të bukur!
Kjo ishte e tëra dhe paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të dërguarin e Allahut, Muhamedin, familjen e tij dhe të gjithë besimtarët e vërtetë deri në Ditën e Gjykimit! Amin!

Bledar Haxhiu
27.10.2006

[Shqiptare]

Ja tetë mënyra të rritjes së imanit.


Ibni Kajjim ka thënë: “Nëse në zemër mbillet pema e dashurisë dhe vaditet me ujin e sinqeritetit dhe me pasimin e zotëriut të njerëzve do t’i japë të gjitha llojet e fruteve në çdo kohë në emër të Allahut, rrënjët e saj janë thellë në zemër të besimtarit, ndërsa degët e saj janë të lidhura me Sidretul Munteha”.
Kur njeriu i dëshmon dy dëshmitë dhe e njëhson Allahun ka mbjellur farën e imanit ose do të kujdeset për të, e të bëhet pemë e madhe ose do ta lë të vyshket e të prishet.
Gjëja ndër më të rëndësishmet për të arritur te akidja e ehli sunneh ëe xhemaah, është të kuptuarit e domethënies së imanit (besimit) se iman është të besuarit me zemër, të shqiptuarit me gojë dhe të vepruarit me gjymtyrë, imani shtohet me bindjen ndaj Allahut dhe dobësohet me kundërshtimin e Tij.

Ja tetë mënyra të rritjes së imanit.

1- Njohja e Allahut të Lartësuar.
Njohja e Allahut të Lartësuar është mënyra e parë për rritjen e imanit (besimit). Nuk është njohje e tij vetëm njëhsimi me gjuhë, por a e ke njohur Allahun e Lartësuar me emrat, lartësinë, madhështinë dhe cilësit e Tij të përsosura, që të mbushet zemra me dashuri dhe frikë sëbashku e më pas ta adhurosh Atë me këto cilësi.
Kur njeriu e njeh Zotin e Tij dhe beson në Të shpërthejnë burimet e hajrit në zemër dhe shpërndahen nëpër gjymtyrët e tij në bazë të dijes dhe forcës së imanit (besimit) për aq sa e njeh ky njeri Zotin e tij dhe e adhuron Atë.
Dija është rruga e njohjes së Allahut.
Më i ditur te Allahu është ai njeri i cili i frikësohet Atij më së shumti. Allahu i Lartësuar thotë: “… po Allahut i kanë frikën nga robërit e Tij vetëm dijetarët …” (El Fatir: 28)
Cdo musliman duhet ta forcojë themelin e fesë së tij duke studiuar akiden (besimin) e saktë dhe duke iu ruajtur besimit të prishur.

2- Të medituarit mbi domethënien e Kuranit.
Në kohën e sotme shumë prej muslimanëve e lexojnë Kuranin por rëndësia e tyre është që të bëjnë hatmen (leximin e të gjithë Kuranit) pa medituar në domethënien e tij dhe pa i kuptuar shprehjet. Të medituarit në domthënien e Kuranit është ndër shkaqet më të rëndësishme për rritjen e imanit. Allahu i Lartësuar për cilësitë e besimtarëve të sinqertë thotë: “E besimtar të vërtetë janë vetëm ata, të cilët kur përmendet Allahu u rrënqethen zemrat e tyre, të cilëve kur u lexohen ajetet e Tij u shtohet besimi, dhe që janë të mbështetur vetëm te Zoti i tyre.” (El Enfal: 2)
Allahu i Lartësuar na ka urdhëruar që të meditojmë në domethënien e Kuranit ku thotë: “(Ky është) libër i begatshëm. Ne ta shpallëm ty këtë, që t’i studiojnë argumentet e tij që të marrin mësim prej tij ata që kanë mend.” (Sad: 29)
Ndërsa ai i cili vetëm e lexon dhe nuk mediton në domethënien e ajeteve, për të thotë i Lartësuari: “A nuk e studiojnë me vëmendje Kur’anin? Por jo, ata janë zemra që kanë drynat e vet.” (Muhammed: 24)
Ibni Kajjim ka thënë: Nëse dëshiron që të përfitosh prej Kuranit bëje që zemra jote të jetë prezent gjatë leximit dhe dëgjimit të tij, lëshoje dëgjimin tënd dhe koncentrohu kur dikush të drejtohet me të, sepse ky është fjalim i Allahut për ty me gjuhën e të Dërguarit të Tij. Allahu i Lartësuar thotë: “Në të gjitha këto, për atë që ka mendje të shëndoshë dhe që i ka vënë veshin me vëmendje, ka argumente.” (Kaf: 37)

3- Njohja e të Dërguarit të Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të.
Njohja e të Dërguarit, sires (autobiografisë), mrrekullive të tij, me këtë rritet imani dhe beson jobesimtari.
Nuk plotësohet imani i besimtarit derisa të jetë i Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, për të më i dashur se vetvetja e tij.
Allahu i Lartësuar thotë: “Thuaj: Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që Allahu t’ju dojë…” (Ali Imaran: 31)
Cdo musliman duhet ta lexojë sirën e të Dërguarit të Allahut, të njohë karakterin e tij mrekullitë tij, ta marrë atë për shembull dhe ta pasojë në të gjitha punët e tij.

4- Të medituarit në krijimet e Allahut.
Të medituarit në ato cfarë i ka krijuar Allahu i Lartësuar, është ndër ibadetet më madhështore. Këtë shumica e muslimanëve e kanë harruar tani. Kjo është mënyra më e rëndësishme për arritjen e të vërtetës dhe largimi nga dyshimet, si dhe rritjen e imanit.
Kur ka zbritur thënia e Allahut të Lartësuar: “Në krijimin e qiejve e të tokës, në ndryshimin e natës dhe të ditës, ka argumente të qarta për ata që kanë arsye dhe intelekt.” (Ali Imran:190) I Dëguari i Allahut paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të, ka thënë: Mjer për atë që e lexon e nuk mediton në të.
Shiko përreth teje, në qiell dhe tokë, kodra dhe pemë, si dhe shiko në cdo fryt që e han, përkundrazi shiko në veten tënde sepse të shikuarit në vetveten të mjafton. Allahu i Lartësuar thotë: “Edhe në tokë ka argumente për ata të bindurit. (20) Po edhe në veten tuaj. A nuk jeni ka e shihni.” (Edh Dharijat: 20-21)

5- Të vepruarit e sa më shumë nafileve pas farzit.Të shpeshtuarit e nafileve sjellën dashurinë e Allahut ndaj teje, prandaj fal nafile pas farzit, si namaz nate, agjëro të hënën dhe të enjtën, jep sadeka. Cdo punë e mirë shkakton rritjen e imanit në zemër. Sepse është rruga e cila sjellë dashurinë e Allahut. Në hadith kudsij thuhet: “Nuk më afrohet robi im me asgjë më të dashur te Unë sesa me atë që ia kam bërë farz (obligim). Robi do të më afrohet pandërprerë përderisa të mos e dua. E kur ta dua, do të bëhem ndëgjimi i tij me të cilin ndëgjon, të pamurit e tij me të cilin shikon, duart e tij të cilat i shtrin, dhe këmbët e tij me të cilat ec, e mbrotje nga Unë, Unë do ta mbroj. Nëse më lutet do t’i përgjigjem e nëse më kërkon do t’i jap.” (Sahihul Buhari)

6- Të afruarit nga veprat e mira.
Të afruarit nga ambientet e hajrit ta rrisin imanin, ndërsa të afruarit nga gjërat e ndalura ta dobësojnë imanin.
Largoje zemrën tënde nga filmat dhe telenovelat, nga këngët, nga lakmia e të shikuarit e haramit, dhe largimi nga shoqëria e keqe dhe shoqërohu me besimtarë. I Dërguari i Allahut, paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të ka thnë: “Shembulli i shoqëruesit të mirë është si shembulli i bartësit të miskut. Nëse nuk arrin të marrësh prej tij atëherë bile të arrinë era e tij. Shembulli i shoqëruesit të keq është si shembulli i farkatarit, nëse nuk ndytesh me katranin e tij do të arrijë tymi.” (Muttefekun Alejhi) dhe thotë: “Njeriu është në fenë e shokut të vet, cdonjëri prej jush le të shikojë se cilin e shoqëron.” (Ebu Davudi)

7- Dhikri (të përmendurit e Allahut të Lartësuar)
I Dërguari i Allahut paqja dhe shpëtimi i Zotit qofshin mbi të ka thënë: “Dallimi ndërmjet atij që e kujton Allahun dhe atij që nuk e kujton, është si i gjalli me të vdekurin.” (Buhariu)
I Dërguari i Allahut ka thënë: Fjalët më të mira pas Kur’anit janë katër, e ato janë nga Kurani, Subhanall llahi wel hamdulil lahi we la ilahe il lall llahu wall llahu ekber…” (Muslimi)

8- Thirrja në rrugë të Allahut.
Allahu i Lartësuar thotë: “Nga ju le të jetë një grup që thërret në atë që është e dobishme, urdhëron për punë të mbara dhe ndalon nga e keqja.” (Ali Imran: 104) dhe thotë: “Kush është në rrugë më të mirë se ai që thërret në rrugën e Allahut, që bën vepra të mira, dhe që thotë unë: Unë jam prej muslimanëve” (Fussilet: 33)
I Dërguari i Allahut ka thënë: “Feja është këshillë, thamë: Për kë o i Dërguari i Allahut? Tha: Për Allahun, librin e Tij, për imamët e muslimanëve, dhe njerëzit e rëndomtë prej tyre.” (Muslimi)

[Shqiptare]

NAMAZI I PAKUJDESSHËM

E kujton gjyshën dhe vërejtjet e saja që namazin e tij ta kryen me kohë: »Djali im, nuk duhet lënë namzin deri në momentin e fundit!« Gjyshja e tij ishte shtatëdhjet vjeçare, por, sa herë që e dëgjonte ezanin, menjëherë ngrihej dhe i përgjigjej thirrjes së myezinit.
Ai, përkundrazi, kurrë nuk mundi ta mposhtë egon e tij, të ngritet menjëherë e të falet. Çfarëdo pune të bënte, namazi ishte në rend të fundit dhe çdo herë e kryente me shpejtësi të madhe që të arrijë me kohë. Duke menduar për këtë, u ngrit dhe e kuptoi se i kishin mbetur vetëm pesëmbëdhjetë minuta deri në ezanin e jacisë. Shpejtë morri abdest dhe filloi të falë namazin e akshamit.
Derisa bënte tesbih, sërish e kujtoi gjyshën e tij dhe filloi t’i vie turp nga lutjet e veta. Ajo u falte me aq përulësi dhe qetësi. Filloi me duanë e tij, pastaj e lëshoi kokën në sexhde dhe për një kohë qëndroi në atë pozitë. Kishte qenë tërë ditën në shkollë dhe ishte shumë i lodhur…
Papritmas, e zgjoi një zë i çuditshëm, zhurmë dhe bërtimë. Filluan ta kaplojnë djersët e ftohta. Shikoi rreth vetes, në secilën anë që shikonte – shihte shumë njerëz. Turmë e madhe. Disa qëndronin të ngrirë, duke shikuar rreth vetit, disa vraponin herë djathtas e herë majtas, krejtësisht të humbur, përderisa disa prej tyre ishin gjunjëzuar me duar të mbledhura, vetëm duke pritur… E kaploi një frikë e madhe dhe panikë kur e kuptoi se ku gjendet. Kjo ishte Dita e Gjykimit!!!
Derisa ishte gjallë kishte ndëgjuar për dhënjen e llogarisë në Ditën e Gjykimit, por kjo i dukej shumë largë! A thua kjo mund të jetë fryt i imagjinatës së tij, diçka çka mendja e tij kishte trilluar?! Jo, pritja dhe frika ishin aq të mëdha – është e pamundshme që kjo të jetë e pavërtetë. Hulumtimet ende vazhdonin. I dëshpruar filloi të vrapojë herë tek njeri e herë tek tjetri duke pyetur se a e kishin thirrur emrin e tij. Askush nuk kishte mundësi t’i përgjigjet.
Papritmas, ndëgjoi një zë duke thirrur emrin e tij, turma e njerëzve filloi të ndahej duke i bërë rrugë për të kaluar. Dy veta e kapën për dore dhe e tërhiqnin përpara. Kaloi në mes të turmës duke mos shikuar fare. Melekët e sollën deri në qendër dhe aty e lanë. Derisa koka e tij ishte e përulur, e gjithë jeta e tij i kalonte para syve, si të jetë ndonjë film.
E shikontë babain e tij duke vrapuar nga ligjerata në ligjeratë, duke hargjaur shëndetin e tij në rrugën e islamit. E shikonte nënën e tij duke ftuar mysafir në shtëpinë e tyre, duke shtruar sofrën e mbushur me të gjitha të mirat. Filloi të mbrohet: »Edhe unë gjithnjë isha në atë rrugë. I kam ndihmuar të tjerët, e kam përhapur fjalën e Zotit, namazin e kam kryer, kam agjëruar Ramazanin. Të gjitha obligimet e All-llaht i kam kryer, ndërsa ato që i ka ndaluar, nuk i kam bërë« Filloi të çajë dhe të mendojë për atë sa e ka dashur All-llahun. E dinte se të gjitha që i bëri në jetë nuk ishin aq sa e meriton All-llahu. E dinte se All-llahu është Mbrojtësi i vetëm i tij…
Djersitej dhe dridhej sa asnjëherë në jetën e tij. Sytë e tij ishin të ngulitur në peshojën e veprave, duke pritur vendimin. Më në fund, vendimi është marrë. Dy melekë, duke mbajtur fletët në duart e tyre, u kthyen në drejtim të turmës. Këmbët i kishte para kolapsit. I mbylli sytë posa filluan të lexojnë emrat e atyre të cilët shkojnë për në Xhehennem. Emri i tij ishte i pari. U gjunjëzua dhe filloi të bërtasë me zë të lartë »Si mund të jamë unë për në Xhehennem? Tërë jetën time i kam shërbyer të tjerët, e kam përhapur fjalën e All-llahut në mesin e njerëzve të tjerë…«
I humbi shikimi, filloi të dridhej në tërë trupin. Ata dy melekë e kapën për duar. Përderisa këmbët i zvarriteshin, ata e tërhiqnin nëpër turmë në drejtim të humnerës së Xhehennemit. Bërtiste, dhe i dëshpruar mendonte se a ka ndokush prej njerëzve që mund t’i ndihmojë… I thërriste të gjitha veprat e mira të cilat i kishte bërë: ndihmën të cilën ia kishte bërë babait të tij, agjërimin e tij, namazet e tij, Kur’anin të cilin e kishte lexuar, pyeste se amund t’i ndihmojë ndonjëra vepër të cilën e kishte kryer!? Por, melekët edhe më tej e tërhiqnin në drejtim të Xhehennemit.
Iu afruan zjarrit. Shikimi i tij i fundit pas vete… A nuk kishte thënë Resulullahi s.a.v.s., i pastër është ai person i cili pastrohet në lumë pesë herë në ditë, ashtu edhe namazi i kryer pesë herë në ditë pastron nga gjynahet?! Filloi të bërtasë: »Namazi im? Namazi im? «
Melekët nuk u ndalën dhe arritën buzë grëminës së Xhehennemit. Filloi ta ndien nxehtësinë e zjarrit në fytyrën e tij. Shpresat e fundit ishin humbur, është dënuar në zjarr të përhershëm…Njëri nga melekët e shtyri në zjarr dhe ai filloi të bie, duke shikuar fundin i cili afrohej sa më shumë … Papritmas, një dorë e fortë e kapi dhe e tërhoqi prapa. E fshiu pluhurin nga fytyra dhe para veti pa një plak me mjekërr të gjatë dhe të bardhë. E pyeti: » Kush je ti?« Plaku u përgjigj: »Unë jam namazi yt«
»Po ku ishe deri tani? Më shpëtove në momentin e fundit! edhe pak dhe do të përfondoja në fund të Xhehennemit!«
Plaku buzëqeshi dhe tha: » Po, edhe ti mua më ke kryer gjithmonë në momentin e fundit, a ke harruar?!«
Në atë moment i hapi sytë dhe e ngriti kokën nga sexhdeja. Ishte tërësisht i djersitur. Ndëgjonte zërat të cilat vinin nga jashtë dhe ndëgjoi ezanin e jacisë. Menjëhërë u ngrit dhe shkoi të marrë abdest.
“Pra shkatërrim është për ata që falen, Të cilët ndaj namazit të tyre janë të pakujdesshëm”. (El Ma’un, 4,5)

[Shqiptare]

Shkaqet e shkatërrimit të popujve

Sa e sa prej popujve dhe vendbanimeve i ka shkatërruar Allahu, disa prej tyre ende ndihen gjurmët e tyre, ndërsa disa të tjerë nuk dihen as gjurmët e tyre. A thua ku janë ata? Ata shkuan tek Allahu? Ai i ka shkatërruar dhe i ka asgjësuar dhe nuk ka lënë prej tyre asnjë. A thua ky është një zullum prej Allahut? Thotë Allahu:
“Allahu nuk i bën mizori askujt, por ata i kanë bërë zullum vetes së tyre.”
“E sikur banorët e këtyre vendbanimeve të kishin besuar dhe të ishin ruajtur, Ne do t'ju hapnim begati nga qielli e toka, por ata përgënjeshtruan, andaj i dënuam me shkatërrim për atë që merituan.”

Sa nga njerëzit i ka shkatërruar Allahu për shkak të mëkateve të tyre, për shkaqet që do ti cekmi më poshtë.

“Sa e sa gjenerata i kemi shkatërruar pas Nuhut. Mjaft është Zoti yt vëzhgues i mëkateve të robërve të Tij.” Isra, 17.
Allahut nuk i fshihet asgjë dhe nuk bën dallim në mes popujve, Ai është i drejtë, nëse e shkatërron një popull për shkak të disa gjynaheve, Ai shkatërron edhe popujt e tjerë për shkak të atyre gjynaheve. Kjo është urtësia e Allahut.

Shkaqet e shkatërrimit të popujve
Nëse në një popull gjendet një shkak prej këtyre shkaqeve dije se atë vendbanim, atë popull, atë shoqëri e pret shkatërrimi i menjëhershëm apo i mëvonshëm.

Zullumi

Mizoria (zullumi) është prej shkaqeve më kryesore që Allahu me të e shkatërron një popull. Thotë Allahu:
“Ja, kështu është ndëshkimi i Zotit tënd, kur dënon vendet që janë zullumqare. Vërtet, ndëshkimi i Tij është i dhembshëm, i ashpër.” Hud, 102.
Sa zullum bëhet sot në disa vende. Zullumi që bëhet ndaj Allahut, zullumi që e bëjnë njerëzit në mes vete. Sheh shumicën e punëtorëve dhe ata të cilët punojnë me paga që kalojnë disa muaj dhe nuk e marrin hakun e vet që kanë punuar. Sa ka njerëz të këtij lloji ka që punëtorit të tij nuk ia jep rrogën e punës? Sa njerëz ka që vijnë dhe qajnë dhe ankohen nga zotëria i tij i cili ia ka ndaluar kafshatën e fëmijëve të tij? Presin me muaj të tërë dhe nuk marrin asgjë prej asaj që kanë punuar, jo vetëm kaq, por edhe nëse ia kërkon zotërisë së tyre i kërcënohen me lloj-lloj kërcënime. Zullumi më i madh është kur u bëhet zullum besimtarëve të cilët e njësojnë Allahun, zullum ndaj thirrësve në Islam, zullum ndaj miqve të Allahut. Nëse këtyre u bëhet zullum, dije se ai vend i ka shpallur luftë Allahut dhe ky vendbanim nuk pret tjetër përveç se t’i vijë Allahu me urdhrin e tij për ta shkatërruar atë. Ja se ç’thotë Allahu:
“Ato janë fshatra (vendbanime) që kur bënë zullum, Ne i shkatërruam dhe për shkatërrimin e tyre u patëm caktuar kohë të sakta.” Kehf, 59.

Thotë shejhul islam Ibën Tejmije: “Allahu e shkatërron një shtet zullumqar edhe nëse është mysliman, edhe nëse banorët e tij janë mysliman edhe nëse janë namazxhi shkatërrohen ata për arsye se kanë bërë zullum. Kujdes mizorisë, sepse Allahu e ka ndaluar zullumin ndaj vetes dhe gjithashtu e ka bërë haram ndaj robërve të Tij.

Luksi dhe begatitë e shumta

I gjen disa njerëz që veshin rrobat më të mira dhe banon në pallatet me luksoze dhe blen mjet udhëtimi më të shtrenjtin dhe ky luksoz ndikon dhe e çon njeriun pastaj në mëkate dhe në haram. Gjersa ai duke qenë në këtë gjendje e harron Allahun, i harron urdhrat e Allahut dhe nëse dikush e urdhëron atë në të mirë dhe mundohet ta ndalojë nga të këqijat i vjen mërzi. Thotë Allahu: “Kur duam të shkatërrojmë ndonjë vend (popull), i urdhërojmë pasanikët (parinë) e atyre (të jenë në rrugë), e ata kundërshtojnë; atëherë zbatohet dënimi i merituar kundër tyre dhe i shkatërrojmë krejtësisht.” Isra, 16.

Nëse do ta dish se Allahu do ta shkatërrojë një popull dëgjo në shenjat e tij. Allahu urdhëron ata që kanë shumë pasuri me dhënien e zeqatit, me faljen e namazit, i urdhëron ata që të gjykojnë me ligjin e Allahut dhe respektimin e të Dërguarit të Tij. Pra, e kanë kundërshtuar urdhrin e Allahut dhe nuk shikojnë në të varfrit e vendit të tyre, në ata që janë të gjorë, nuk shikojnë në të dobëtit. Pra, nëse do ta dish se ky popull a është më afër shkatërrimit apo më afër qëndrimit, shiko në njerëzit e pasur të atij populli, në njerëzit e lartë të atij populli, a janë ata që e praktikojnë fenë e Allahut apo jo dhe nëse jo, atëherë dije se ata janë më afër shkatërrimit se sa qëndrimit.

Thotë Allahu:
“Urdhërojmë pasanikët (parinë) e atyre (të jenë në rrugë), e ata kundërshtojnë; atëherë zbatohet dënimi i merituar kundër tyre dhe i shkatërrojmë krejtësisht.”

Mohimi i begative të Allahut

Disa njerëz i gjen që Allahu i ka dhënë shumë begati, ndërsa ata nuk e falënderojnë Allahun dhe e harron hakun që ka ndaj Allahut për këtë begati.

Shumimi i hipokritëve

Prej shkakut të shkatërrimit të popujve është edhe kur i marrin në duar punët e muslimanve hipokritët të cilëve nuk u takon që t’i udhëheqin muslimanët. Hipokritët të cilët e paraqesin Islamin dhe e fshehin kufirin, i luftojnë miqtë e Mëshiruesit, i luftojnë thirrësat që thërraisn në rrugën e Allahut, i luftojnë ata që janë të kapur pas fesë së Allahut, ndërsa në anën tjetër paraqesin veten si mysliman dhe pas tërë kësaj ata flasin edhe ne emër të muslimanve. Siç ka thënë Pejgamberi: “Kur çështjet i marrin në dorë ata që nuk e meritojnë, prite Kiametin.”
Thotë Allahu: “E paraqesin veten se ata po mundohen që t’i përmirësojnë punët e muslimanve, ndërsa disa prej tyre thonë: ‘O popull, unë po frikësohem që juve mos t’ju rrokë shkatërrimi, frikësohem se do të shkapërderdhet kjo shoqëri, frikësohem se mos po ju ndërrojnë juve fenë tuaj dhe për këtë unë i mbyta këta, për këtë i burgosa’.” Paraqitet hipokriti se e mbron këtë fe dhe këtë shoqëri. Kjo është njëra prej shenjave që e shkatërron këtë popull.

vazhdon........

Përgatiti: Shaban Murati
14.04.2007

[Shqiptare]

Shkaqet e shkatërrimit të popujve - II

Marrja e jobesimtarëve për miq

Sheh disa njerëz të cilët i bëjnë miq armiqtë e Allahut, por bëhen armiq të besimtarëve. Thotë Allahu: “Ata që e mohuan të vërtetën janë miq të njëri-tjetrit.” (Enfal, 73)
Pra, nëse muslimanët nuk bëhen miq të njëri-tjetrit dhe nuk duhen në mes tyre, do të përhapet fesadi dhe shkatërrimi në tokë. Siç thotë Allahu: “E nëse nuk e bëni atë (të ndihmoni e të kujdeseni për njëri-tjetrin), bëhet trazirë dhe rrëmujë e madhe në tokë.” (Enfal, 73)
D.m.th. shkatërrim që përfshin shoqërinë, shkatërrim që përfshin popuj të shumtë dhe i shpartallon radhët e muslimanëve për një shkak, sepse i kanë bërë miq armiqtë e Allahut dhe kanë lënë pas dore robërit e Allahut, sepse ndihmat dhe të gjitha të tjerat i dërgojnë për jobesimtarët, por që muslimanët vdesin urie, ata nuk merakosen fare.

Lënia e urdhërimit në punë të mira dhe ndalimi nga të këqijat
Thotë Allahu: “Ruajuni nga e keqja (nga dënimi), që nuk godet vetëm ata që bënë mizori prej jush, (por edhe të mirët) dhe ta dini se All-llahu është ndëshkues i rreptë.” (Enfal, 25)
Dhe të gjithë ne e dimë shembullin e anijes, të cilën Pejgamberi e ka marrë shembull duke thënë: “Shembulli i atyre që urdhërojnë në punë të mira dhe i atyre që nuk urdhërojnë në punë të mira është sikur shembulli i disa njerëzve që kanë hipur në anije dhe ata që janë poshtë në anije marrin ujë prej atyre që janë lart. Dhe një ditë thonë: “Sikur ta kishim bërë një vrimë në anije, që mos t’i pengojmë ata duke marrë ujë dhe të marrim prej poshtë.”
Pra, nëse ata që janë sipër nuk i ndalojnë në këtë veprim, atëherë do të fundosen të gjithë. E, nëse e ndalojnë këtë veprim, atëherë do të shpëtojnë të gjithë.
Pra, nëse ne nuk i ndalojmë ata që bëjnë keq, nëse ne nuk i ndalojmë zullumqaret nga zullumi i tyre dhe nuk i themi atij që ka bërë zullum se ti je zullumqar, ndërsa atij që është gabimtar se ti je gabimtar, atëherë do të fundosemi të gjithë. Nëse i ndalojmë këto gjëra, atëherë do të shpëtojmë të gjithë.

Përhapja e kamatës
Nëse në një popull paraqitet kamata, dije se ata janë në luftë me Allahun dhe të Dërguarin e Tij; i godet fatkeqësia, i godet varfëria, i godasin borxhet e mëdha dhe atë shoqëri e sundojnë armiqtë e Allahut.

Thotë Allahu: “O ju që besuat, keni frikë All-llahun dhe nëse jeni besimtarë të sinqertë, hiqni dorë prej asaj që ka mbetur nga kamata.” (Bekare, 278)
Lëre kamatën edhe nëse është një dinar, edhe nëse është një dërhem, edhe nëse është një euro. E, si është puna me ata të cilët marrin me miliona euro kamatë? Si është puna me ata të cilët e kanë mbushur shtëpinë dhe shoqërinë e tyre me kamatë?

“E në qoftë se nuk e bëni këtë (nuk hiqni dorë nga kamata), atëherë binduni se jeni në konflikt me All-llahun dhe të Dërguarin e Tij.” (Bekare, 279)

Shtetet e vogla frikësohen nga lufta kundër shteteve të mëdha dhe nuk kanë mundësi të mbrohen. Por si është çështja kur Allahu i shpall luftë një populli që punon me kamatë? E, nëse Allahu i shpall luftë ndonjë populli, a thua si do ta luftojë atë?
A nuk e shkatërroi Allahu një popull me zë të tmerrshëm? A nuk i shkatërroi Allahu të tjerët me erë të fuqishme? A nuk shkatërroi Allahu shumë njerëz me ujë të furishëm, me ngritjen e detit, siç ndodhi me cunamin, siç ndodhi me uraganin Katrina të Amerikës? A nuk janë këta shembuj nga të cilët duhet të marrim mësim?
Nuk e di urdhrin e Allahut askush përveç Tij. Deti çdo ditë kërkon leje prej Allahut që t’i fundosë njerëzit, sepse hidhërohet nga gjynahet e njerëzve. Po ashtu, toka nuk mund t’i mbajë ata të cilët bëjnë shkatërrime në tokë dhe kërkon leje nga Allahu që të lëkundet me gjithë ata. Por mëshira e Allahut ndaj nesh bën që ne të jetojmë ende. Pra, thotë Allahu se nëse nuk e lini punën me kamatë, Allahu atëherë do t’ju shpall luftë juve.
Po ashtu, Pejgamberi salallahu alejhi ue selem thotë: “Nuk ka ndonjë popull që paraqitet në të kamata, përveçse Allahu do t’i marrë ata me vite të tëra.” D.m.th., do t’i godasë thatësi e madhe, do të futen në borxhe të mëdha dhe njeriut nuk do t’i dalë rroga as për të mbajtur familjen e vet për shkak se është i zhytur në borxhe.

Lënia e luftës në rrugën e Allahut
Nëse një popull e ka lënë luftën në rrugën e Allahut, dije se atë popull e pret një shkatërrim. Thotë Allahu: “Dhe jepni për një rrugë të All-llahut e mos hidhni veten në rrezik dhe bëni mirë, se me të vërtetë All-llahu i do bamirësit.” (Bekare, 195)
Thotë një shok i Pejgamberit salallahu alejhi ue selem: “Ky ajet ka zbritur për ne pasi luftuam në rrugë të Allahut dhe e ndihmoi Allahu këtë umet me ne. Thamë: Sikur të kthehemi në shtëpitë tona dhe në arat tona të punojmë, të mbjellim. Dhe Allahu e zbriti këtë ajet.”
Pra, nëse njerëzit e lënë luftën në rrugën e Allahut dhe janë të kënaqur me të mirat e kësaj bote, me të mbjellat e tyre, me firmat e tyre, me dyqanet e tyre, Allahu i poshtëron ata dhe nuk e largon këtë poshtërim derisa të kthehen në dinin e Allahut.

Përhapja e amoralitetit
Nëse në një popull janë përhapur të këqijat, dije se ai popull është afër shkatërrimit. Prandaj shohim nëpër rrugë e nëpër spitale fëmijë që nuk e dinë se kush është nëna e tij. Edhe përhapja e shtëpive publike dhe e prostitutave më së shumti rrjedh nga ata që bëjnë muzikë dhe merren me këto gjynahe, siç është thënë: “Muzika është posta e zinasë”. Vëllezër të nderuar, sot shtetet perëndimore ankohen prej përhapjes së zinasë me të madhe dhe për përhapjen e sëmundjeve të ndryshme, të cilat nuk po gjejnë shërim, siç është sëmundja e Sidës, për të cilën thuhet se në vitin 2000 në mbarë botën kanë qenë përafërsisht 40 milionë të sëmurë.

Fjalë përmbledhëse rreth shkaqeve të shkatërrimit të popujve
Thotë Pejgamberi salallahu alejhi ue selem: “O ju muhaxhirë, nëse sprovoheni me pesë gjëra, e lus Allahun që mos t’ju zënë: Nuk shfaqet amoraliteti haptas në një popull përveçse në atë popull do të përhapet murtaja dhe sëmundje që nuk kanë qenë te të parët tuaj.”
Sa është i përhapur amoraliteti sot në shoqëri, madje edhe haptas? Bëhen reklama, ftohet haptazi në amoralitet dhe prostitucion përmes gazetave pornografike, përmes kanaleve pornografike, besa edhe përmes kanaleve publike. Këto sëmundje, të cilat janë sot tek ne dhe prej te cilave nuk ka shërim, sëmundje të cilat nuk kanë qenë të përhapura në mesin e të parëve tanë, kanë ardhur si rezultat i përhapjes së amoralitetit, si shkak i përhapjes së zinasë e kështu me radhë.

[Preshevar]

Keshilla per martese te lumtur!


Postuar nga Burhan


Nusja dhe dhendrri te emocionuar dhe te mahnitur me dasmen dhe martesen, vetem disa muaj me vone, e kuptojne se martesa nuk eshte detyre e lehte, por ajo merr shume mund dhe durim. Keshillat e meposhtme jane per burrin dhe per gruan qe te marrin shume shperblime ne kete lidhje te mrekullueshme dhe te nderlikuar.

Hyj ne martese me qellim te paster

Te dy bashkeshortet duhet te hyjne ne martese me qellimin e paster: Vete martesa eshte nje akt i adhurimit dhe secili nga bashkeshortet do te shperblehet. Allahu do te jete i kenaqur me ta dhe ky do te jete elemeneti me vendimtar i sigurimit te paqes, stabilitetit dhe lumturise ne jeten martesore. eshte e rendesishme te ceket se kur akti i adhurimit vazhdon per nje kohe te gjate, atehere behet e domosdoshme te perterihet nijeti dhe te qendrohet ne rrugen e drejte duke fituar shume dobi.

Mos mbani shpresa joreale

Para marteses, njerezit shpesh kane ide joreale per burrin (gruan) e ardhshem te tyre, posacerisht persosmeri ne te gjitha aspektet. Kjo rralle ndodh ne realitet dhe mund te sjell probleme dhe shqetesime te panevojshme. Ne duhet ta dime se Allahu, xhele shanuhu, i krijoi njerezit si qenie te papersosura, qe do te thote se gjate jetes mund te behen shume gabime. Duke pasur parasysh jopersosmerine e njeriut, ne do te jemi perzemersisht te befasuar dhe te kenaqur kur burri yne eshte me i mire se sa kemi shpresuar.

Theksoji te mirat e burrit tend

Perderisa askush nuk eshte i pajisur me te gjitha cilesite e mira, theksimi duhet te bie mbi cilesite positive qe i ka burri. Inkurajimi, lavderimi dhe mirenjohja duhet t’i shprehet rregullisht burrit sepse i forcon keto cilesi dhe ben dobi edhe ne paraqitjen e cilesive te tjera. Duhet te behen perpjekje per injorimin e vetive negative, sic ka thene Pejgamberi alejhi selam: “Besimtari nuk duhet te kete inat kunder besimtares. Ai mund te mos e pelqeje ndonje veti te saj, por mund te gjej dicka te mire te ajo qe e kenaq.” (Muslimi)

Behu shoku me i mire i burrit

Mundohu te kujtosh se cfare mendon ose ben shoku me i mire per burrin tuaj. Kjo nenkupton ndarjen e interesave, pervojave, endrrave, deshtimeve dhe merzitjeve. Kjo mund te nenkuptoje kuptimin e deshirave dhe jodeshirave te burrit dhe perpjekjen per ta kenaqur ate ne cdo menyre te mundshme. Shoku me i mire eshte gjithashtu dikush qe eshte i sigurte per t’i besuar dhe per t’u mbeshtetur ne te. Bashkeshorti duhet te jete shok qe njeriu deshiron ta mbaje gjate gjithe jetes.

Te kalosh kohen e vecante me te

Nuk eshte e mjaftueshme te ndani shujtat, punet e perditshme dhe bisedat e shkurtra se bashku. Bashkeshortet, gjithashtu, duhet te gjejne kohe te perqendrohen per ta forcuar lidhjen e tyre. Shpesh cifti eshte i zene me detyrat e tyre te ndara dhe harrojne te punojne ne njerin prej elementeve me te rendesishme ne jete. Koha e vecante mund te jete edhe dicka modeste, bisede e gjate, te ecurit e gjate ne natyre(sheti), etj..

Shprehni ndjenjat shpesh

Ky mund te jete koncept shume ‘perendimor’ dhe dicka qe disa njerez veshtire mund ta plotesojne, por eshte e rendesishme te jesh i hapur dhe i sinqerte per ndjenjat positive dhe negative. Komunikimi duhet te jete gjithmone i hapur dhe edhe ndonje shqetesim mund te nxis vemendjen e bashkeshortit shume shpejt. Arsyeja e kesaj eshte se ajo qe fillon si shqetesim i vogel mund te rritet ne problem te madh nese nuk drejtohet sic duhet. “Tretmani i qete” nuk ka qene kurre ilac per dicka.

Pranoj gabimet dhe kerko falje

Ashtu si e lusim Allahu te na fale neve kur gabojme, ashtu duhet te veprojme edhe me bashkeshortin. Njeri i forte eshte ai i cili e pranon gabimin, kerkon falje nga tjetri dhe punon shume per t’i ngritur pikepamjet e tij per te ndryshuar. Kur personi nuk deshiron ta beje kete, atehere do te kete pak perparim dhe rritje ne martesen e tij.

Kurre mos i paraqit gabimet e te kaluares

Mund te jete shume e prekshme per personin tjeter t’ia kujtosh gabimet e kaluara. Ne Islam, pergjithesisht, nuk eshte e pelqyeshme te jetohet ne te kaluaren. Dikush mund t’i kujtoje gabimet qe jane bere ne menyre qe ato te mos perseriten me, por kjo s’duhet te behet jashte mase. Natyrisht, si njerez, ne s’jemi ne pozite t’i gjykojme personat tjere. Keshilla mund te ipen, por jo ne menyre te demshme.

Befasoni njeri-tjetrin kohe pas kohe

Kjo nenkupton te sjellim ne shtepi ndonje dhurate te vogel ose lule, pergatitjen e nje shujte te vecante, te vishesh dhe ta zbukurosh vetveten (kjo s’vlen vetem per femra), etj.. Pak imagjinate mund te beje shume. Ideja eshte te ndryshojme pak ne martese dhe ta largojme rutinen e merzitshme qe mund te ndikoje negativisht ne martese.
Te kesh sens per humor
Ky aspekt i vecante mund te sjelle atmosfere ne shtepi. Gjithashtu, duhet te kuptosh se kjo karakteristike i pelqen burrit tend dhe per kete shkak ai kerkon ta kaloje kohen me ty.

Disa keshilla per diskutime dhe mospajtime

Fillo me qellimin per ta zgjidhur ceshtjen. Nese te dy bashkeshortet e kane kete qellim dhe planifikojne te keshillohen se bashku, ka me shume mundesi se do te kete zgjidhje te suksesshme.
Perkujto se duhen dy veta per t’u grindur. Nese vetem nje person zgjedh te mos sjelle prova, atehere s’do te kete argument. Pergjithesisht, ai qe ka gabuar flet me se shumti.
Te dy bashkeshortet nuk duhet te zemerohen ne te njejten kohe. Nese njeri prej bashkeshorteve zemerohet, me se miri eshte qe tjetri te mundohet te mbetet i qete dhe i permbajtur.
Kurre mos i bertisni njeri-tjetrit pervec kur digjet shtepia. Natyrisht, djegia e shtepise nuk ndodh shpesh, e keshtu duhet te ndodh edhe me bertimen.
Kurre mos shko per te fjetur me nje diskutim te pazgjidhur. Kjo eshte njera prej gjerave me te keqija qe mund te ndodhin ne martese dhe duhet te largohet sa me shume qe mundet. Kjo shkakton cenimin e ndjenjave dhe pergjithesisht acaron problemin.
Nese njeri bashkeshort duhet te fitoje, le te fitoje bashkeshorti juaj. Mos u mundo te fitosh vete; kjo eshte arsyeja kryesore qe diskutimet behen te nxehta.

[Albanian eX|PerT]

Letër studentit musliman

Nga: Sejjid Hassan el Benna

(I lindur më 1906 në Egjipt, Hassan el Benna, rrjedh nga një familje dijetarësh. Më 1928, ai formoi shoqërinë e quajtur Ikhvan el-Muslimin (Vëllezërit Myslimanë). Kjo lëvizje, që kishte për qëllim ripërtëritjen e Islamit u shtri shpejt nëpër Egjipt e rajon. Në dhjetor 1948, Organizata e Vëllezërve Myslimanë u shua përderisa mijëra nga anëtarët e saj u arrestuan. Hassan el Benna i pati shpëtuar arrestit për tu vrarë në shkurt të vitit 1949.

Letër Studentit Mysliman është përkthimi i një letre të cilën Hassan el-Benna i shkroi njërit prej nxënësve të tij i cili atëbotë po studionte në Perëndim. Këshillat e sinqerta që përmban kjo letër burojnë nga vlerat dhe karakteri i përhershëm i Islamit. Përmes saj, ai përpiqet t’ia përkujtoj të adresuarit dhe në të vërtetë gjithë myslimanëve, se qëllimi primar në jetën e një myslimani është ta kënaq Allahun dhe të jetoj sipas ligjit të Tij të shenjtë. Po ashtu, kjo letër na jep të kuptojmë se studimi nuk duhet të jetë vetë fundi i çdo gjejë dhe se qëllimi primar i studimit nuk është përfitimi i të mirave materiale. Myslimani duhet të dallohet në studimet e tij në mënyrë që të punoj për Islamin dhe t’i shërbej njerëzimit.)

Vëllai im në islam (mbrojtja dhe kujdesi i Allahu qofshin mbi ty). Falënderimet qofshin për Allahun, përveç Tij tjetër nuk ka. Paqja dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi Muhamedin, i cili u dërgua mëshirë për mbarë njerëzimin, mbi familjen e tij, shokët dhe gjithë ata që ndjekin rrugën e tij deri ne Ditën e Gjykimit.

Paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi ty tash kur udhëton me një qëllim të përkryer dhe synim fisnik, dhe atëherë kur të kthehesh me një përgatitje të theksuar për një mision bujar.

Paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi ty përderisa i shërben Islamit me frytet më të përsosura të shkencës dhe diturinë më të mirë .

Vëllai im më i dashur, shpejtë ke për tu gjetur në mesin e njerëzve që nuk i ke njohur më herët, me sjellje dhe tipare me të cilat nuk je mësuar. Në ty ata do të shohin shembullin e një myslimani. Andaj ki kujdes që të shohin në ty shëmbëlltyrën më të mirë dhe imazhin më të bukur, në mënyrë që ta kuptojnë se fjala ‘Mysliman’ shpreh virtyt dhe fisnikëri.

Me vete ke një besë të çmuar, ajo është bashkëshortja jote e ndershme, çmoje këtë. Ndaj saj të jesh shokë besnik. Siguroj asaj qetësi dhe lumturi. Ndaje lumturinë me të, duke qenë i kujdesshëm në të drejtat tua dhe të mos jesh neglizhent gjatë kryerjes së detyrave tua.

Lexo këto pak fjalë që burojnë nga dashuria dhe sinqeriteti im ndaj teje, si një vëlla më i vjetër që i dëshiron vëllait dhe motrës së tij dëshirat më të mira dhe një jetë të lumtur.

1. O vëllai im, dallohu për nga respekti ndaj Allahut (xh.sh.) në të gjithë sjelljet tua. Kuptoje se Ai vazhdimisht vështron sipër teje, të sheh dhe posedon çdo gjë për të cilën ke nevojë - kudo që të jesh. Ai di tradhtinë e syve tu dhe gjithçka që zemra jote fsheh. Përpiqu që Allahu mos të sheh ndryshe, përveçse është i kënaqur me ty.

Mos u bë i pa kujdesshëm në respektimin e atij që është Një (i Lartësuar dhe i Madhërishëm është Ai), përndryshe djalli do të depërtoj në ty dhe do të pushtohesh nga teket e dëshirat tua. Beso, vëlla i dashur, se nëse një zemër është e vetëdijshme nga vështrimi i Allahut, djalli kurrë nuk do t’i afrohet asaj. Mirëpo, kur ajo largohet nga Allahu, e keqja bëhet tërheqëse për të dhe shpejt do ta vërshojnë lakmitë dhe dëshirat trupore. Kështu që, bashkoje zemrën me shikimin e Allahut dhe në vigjilje kërko strehim prej mjedisit dhe mos u bë në mesin e të shkujdesurve.

2. Kryej detyrat tua obliguese me të cilat të ka urdhëruar Allahu, në kohën e tyre të caktuar. Mos i lë pas dore me pretekst për t’i kryer më vonë, ngase je i zënë me punë apo arsye tjera justifikuese. Ky është një mashtrim i vetvetes: ‘E mos shko pas dëshirave se ato të shmangin prej rrugës së Allahut’ (Sad, 26).

Gjithashtu kuptoje vëllai im i dashur se askush nuk afrohet tek Allahu me diçka më të dashur tek Ai se sa kryerja e detyrave obliguese në kohën e tyre, siç theksohet në sahihun e Buhariut. Andaj ke mendjen e mos i lë pas dore ato e as mos ndiej përtaci për t’i kryer; ato janë e drejta e Allahut mbi ty. Qëndro i pa lëkundur në namaz dhe plotësoje agjërimin.

Vështirësitë që i do t’i përjetosh gjatë agjërimit në tokën e Perëndimit do të mundësoj ty një shpërblim të vlefshëm dhe një pasuri më tepër në llogarinë tënde; është një kënaqësi tek Zoti yt si dhe nder për ty. Kështu që mos tento të prishësh agjërimin, përpos nëse nuk je në gjendje ta kompletosh atë. Nuk kam nevojë të këshilloj më shumë për detyrat obliguese, në fund të fundit ato janë kapitali yt. A mund ta imagjinosh dikë që ka humbur kapitalin e tij, çfarë do të jetë gjendja e tij nesër?

3. Kurdo që të kesh kohë kryej detyra vullnetare si shenjë nënshtrimi. Fali namazet sunnete. Shto lutjet tua për të kërkuar falje dhe shto falënderimin ndaj Zotit tënd Bujar. Mbaje në mend se, lutja e atij që është në rrugëtim apo atij që është larg atdheut, do të përgjigjet; prandaj, shto lutjet tua në fshehtësi dhe me përulësi. Vazhdo përkujtimin ndaj Allahut.

Profeti pat këshilluar Aliun që vazhdimisht ta lag gjuhën e tij duke përkujtuar Allahun. Mos braktis rrugën që të qon drejt asgjëje tjetër përpos detyrave dhe nënshtrimit, ato janë një lloj investimi që i shumon shpërblimet. Përkujtimi i Allahut në mesin e një populli të shkujdesur është si një fener ndriçues. Kështu që, shfrytëzoje këtë kohë, sepse është një stinë për të mbjellë shpërblimet e Botës tjetër, vetëm për ata që dëshirojnë të zënë këtë mundësi dhe të përfitojnë nga kjo stinë.

4. Shto leximin e Kuranit të Famshëm me kuptim dhe shpjegim. Është shërim për shpirtin dhe qetësim për zemrën. Përcakto një pjesë për ta lexuar në fillim të ditës dhe një tjetër në fund të saj, që të kesh kështu një fillim të mbarë dhe një fund të mirë.

5. Në qejfet e jetës dhe kënaqësitë e kësaj bote, do të gjesh atë që përkul zemrën, impresionon mendjen, tërheq syrin dhe huton atë shpirti i të cilit është i dobët. Mos lejo të joshesh nga to, sepse ato të largojnë nga vlerat dhe bëjnë që të harrosh botën tjetër: ‘Dhe mos ia ngul sytë bukurisë së kësaj jete me të cilën i bëmë të kënaqen disa prej tyre (mosbesimtarë), e për t’i sprovuar me të, sepse shpërblimi i Zotit tënd është më i mirë dhe është i përjetshëm. Urdhëro familjen tënde të falë namaz, e edhe ti vetë zbatoje atë, ngase ne nuk kërkojmë prej teje ndonjë furnizim (për ty as për familjen tënde), Ne të furnizojmë ty (dhe ata), ardhmëria e mirë është e atij që ruhet (Ta Ha: 131-132)

[[[...vazhdon...]]]

[Albanian eX|PerT]

Ji i vetëdijshëm vëlla i dashur se në shikim të Allahut gjithë këto kënaqësi nuk peshojnë as sa krahu i mushkonjës dhe nuk të qojnë as te nderi e as te virtyti. Ato nuk janë tjetër përveç se manifestime të qejfeve dhe gracka të joshjes. Andaj ke kujdes që mos të lejosh djallin të mashtroj, përndryshe do të zhytesh në greminën e mëkatit dhe korruptimit.

Gjithmonë përkujto fjalët e Allahut: ‘Njerëzve u është zbukuruar dashuria ndaj të këndshmeve, ndaj grave, djemve e ndaj pasurisë së grumbulluar nga ari e argjendi, ndaj kuajve të stolisur, bagëtisë e bujqësisë. Këto janë kënaqësi të kësaj bote, po tek All-llahu është e ardhmja më e mirë’.(Ali Imran:14). Libri i Allahut përsërit këto fakte ditë e natë. Andaj mos u bë në mesin e atyre që i japin përparësi jetës së kësaj bote para Botës tjetër, apo në mesin e atyre që mashtrohen nga pamja e jashtme e gjërave pa gjykuar esencën e tyre.

Gjithë kënaqësitë që na ka sjellë qytetërimi aktual do të rezultojnë në asgjë tjetër përveç dhimbjes. Një dhimbje që do të pushtoj kënaqësinë e tyre dhe largoj ëmbëlsinë. Prandaj shmangu ëndjes materiale të këtyre njerëzve; mos lejo që të komandohesh dhe të mashtrohesh, nëse dëshiron të jesh në mesin e trashëguesve.

6. Vëlla i dashur, atë që Allahu e ke bërë Haram (të ndaluar) për ne, ata njerëz e konsiderojnë Hallall (të lejuar) për vete. Kështu që, kur bëjnë një akt të ndaluar, as nuk do të ndihen të turpëruar e as nuk do të mundohen t’i shmangën për të mos e përsëritur. Ti as nuk duhet të pajtohesh me teket e tyre e as të përzihesh me ta në mëkatet e tyre. Përndryshe, nuk do të lëshohesh pa u përgjigjur para Allahut dhe nuk do të kesh justifikim ditën e Gjykimit.

7. Mos u shoqëro me vajzat e tyre, dhe mos lejo që mes teje dhe atyre të lind ndonjë miqësi e veçantë apo lidhje emocionale. Nëse ky lloj shoqërimi është mëkat edhe për të tjerët, atëherë ky mëkat është dy fish më i madh për ty dhe ti e di mirë domethënie e kësaj. Edhe pse në mesin tonë ti njihesh si njeri i besueshëm dhe modest, po ta përmendi këtë, si paralajmërim karshi gremisë së mëkateve, në mënyrë që këmbët tua kurrë mos të rrëshqasin.

8. Sa i përket alkoolit, mos iu afro atij dhe mos përdor mjedisin si justifikim, sepse kur Allahu e bëri Haram, Ai ishte në dijeni për të gjitha llojet e mjediseve, mirëpo Ai nuk përjashtoi ndonjë vend apo popull nga ky ndalim. Allahu e bëri të ndaluar për të gjithë, pa dallime apo përjashtim. Andaj ke kujdes dhe mos lejo që ai të zë vend në barkun tënd, në të kundërtën do të mbetej si një pikë e zezë në lëkurë të pastër.

Qëndro i vendosur sa më shumë që të mundësh para pijes së parë. Sepse kur mendja humbet, vijon edhe pija e dytë dhe e tretë, me anë të së cilave ke rënë në humnerë, nga e cila është vështirë të ikësh, pasi se ke diskriminuar vetën dhe të tjerët. Pastaj, edhe sikur t’i largohesh këtij mëkati me keqardhje e pendim, prapë nuk mund të krahasohesh me pastërtinë origjinale dhe besueshmërinë madhështore që ke gëzua dikur.

9. Mos shijo gjësend në ato restauronte që shërbejnë ushqime haram, si mish derri apo ngordhësira. Në atë që është hallall ke zëvendësimin dhe kënaqësi. Andaj mos provo haramin dhe mos lejo që trupi yt të rritet me të, përndryshe zjarri është ai që meriton ai trup. Allahu ka ndaluar atë që është e pa pastër: ‘...e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet’ (Araf: 151)

10. Sa u përket kazinove, klubeve të natës, dhe vendeve tjera të kota, koha jote është shumë më e çmuar për tu humbur në to. Kam parë thënien, koha është flori, por nuk jam pajtuar me të. Koha është shumë më e vlefshme se floriri, sepse koha është jetë. Nuk është e vërtetë se jeta jote s’është gjë tjetër pos një grumbull orësh përfundimin e të cilave kurrë nuk mund ta di? I dashuri vëlla, bëhu i rreptë me kohën tënde dhe mos e harxho atë përveç në atë që është e rëndësishme, dhe merr kënaqësi vetëm nga ajo që është e ligjshme.

Në qiej ka qetësi kurse në tokë ka bukuri. Në kopshte ka freski kurse në ty ka gjurmë. Në det ka fuqi kurse në ajër ka ushqim. Merr nga të gjitha këto qetësi për shpirtin dhe shërim për mendjen tënde. Dhe mos e humb kohën duke qenë i shkujdesur, kjo do të pengonte nga të mirat dhe drejtoj drejt së keqes.

11. Bëhu kritik, me mendjemprehtësi, bëhu i drejtë dhe mundohu t’i njohësh njerëzit si duhet. Mos lejo që mirësia jote të bëj të harrosh të keqen e tyre, dhe e keqja e tyre të lëndoj sa të harrosh të mirën e tyre. Më saktë, studioj ata ashtu si bën një hulumtues apo pedagog. Rretho me dituri gjithë punët e tyre, pastaj me një sy të mprehtë, shqyrtoje atë. Shfaqi të mirat që ke gjetur tek ata njerëz dhe ai populli, dhe kthehu fitimtar dhe i përkrahur. Diçka tjetër pos kësaj, lë prapë tek ta dhe mos u kthe përderisa ke ç’pluhurosur duart tua dhe ke zbrazur mendjen nga e gjithë ajo.

Atje do të gjesh një grup njerëzish të cilët çnderojnë të Dërguarin tënd, përgënjeshtrojnë Kuranin tënd dhe turpërojnë popullin tënd. Mos u ul me njerëz të tillë, derisa ta ndërrojnë temën e diskutimit, çoftë edhe nëse të duket e domosdoshme të futësh në dialog me ta. Diskuto me ta në mënyrën më të mirë. Shpjegoju atyre të mirën që di ti dhe shmangu polemikave që qojnë në urrejtje dhe rebelim (fitne).

‘Është e vërtetë se ti nuk mund ta udhëzosh atë që do ti, por All-llahu udhëzon kë të dojë dhe Ai është që di më së miri për të udhëzuarit’ (Kasas: 56)

Vëlla i dashur, mbaje mend se thirrja e njerëzve përmes shembujve praktik është shumë më e mirë se thirrja e tyre përmes fjalimit. Është më frutdhënëse dhe më e dobishme ta përdorësh karakterin tënd të lëvdueshëm, përsosjen e vetës tënde dhe sjelljet e çiltra që të mbrohesh dhe të ftosh ata në fenë dhe kombin tënd. Kurdo që të jepet mundësi për të mbajtur një fjalim apo ligjëratë në ndonjë vendtubim apo shoqëri të tyre, përgatitu mirë për të. Zgjidh diçka që nuk nxit trazira dhe nuk cenon integritetin e dikujt. Mos u druaj nga pozita e tyre, sepse ndihma e Allahut është me ata që janë të sinqertë. Bëhu pozitiv, dhe mos nënçmo besimin e të tjerëve, përkundrazi shpjegoju atyre mirësinë e brendshme dhe zbuloju besimin tonë. Duke vepruar kështu, ti ke promovuar si duhet vetëdijesim dhe nxitje.

Në fund, edhe pse ka shumë për të thënë, po ndaloj, ngase kam frikë se sikur ta zgjasja këtë bisedë më shumë, ti mund të harrosh shumicën e asaj që ta kam thënë; sepse të folurit e tepruar mund të hutoj nga ajo që thuhet. Atëherë, dhashë Allahu që të bëheni nga trashëgimtarët më të mirë dhe siguria e Tij të ju shoqëroj kudo.

Allahu ju ruajt dhe ju ktheftë në mirësi, ashtu si kanë dëshirë të sinqertit. Unë i lë në dorë Allahut fenë tuaj, obligimet si dhe rezultatet e veprave tuaja. Le të jetë paqja dhe bekimi i Allahut me ju. Amin.

Nga anglishtja: Jeton Mehmeti

[Albanian eX|PerT]

MBAJ MEND!
“Dhe mbaj mend, se Ai që zotëron thesaret e qiejve e të tokës, ta ka dhënë lejen që t’i lutesh dhe ta ka premtuar pranimin e lutjes. Ai ka urdhëruar t’ia kërkosh Bekimin, që të mund të të bekojë dhe t’ia kërkosh Mëshirën, që të mund të të mëshirojë. Ai nuk ka vendosur ndonjë pengesë midis teje e Vetes, që do mund të të veçonte prej Tij. Ai s’të kërkon të gjesh ndërmjetësues midis vetes dhe Atij. Dhe nëse ti gabon, Ai s’ta ka ndaluar të pendohesh. Ai s’nxiton në të ndëshkuar dhe nuk e poshtëron të penduarin as kur meriton të poshtërohet. Ai s’është i kursyer në pranimin e pendesës dhe s’të merr me dhunë në pyetje për mëkatet që ke bërë. Ai s’të zhgënjen me Mirësinë e Tij. Ai e quan pendesën virtyt e përkushtim ndaj Tij, kurse qëndrimin larg mëkatit veprim të perëndishëm
Ai e quan ‘një’ secilin prej mëkateve të tua dhe e quan ‘dhjetë’ çdonjë prej virtyteve të tua.
Ai ta mban hapur portën e pendesës; ta dëgjon thirrjen, sa herë që i flet, dhe e di ç’i pëshpërit, sa herë i pëshpërit. Thuaja nevojat e tua, zbuloje veten përpara Tij, qaja hallet vetëm Atij, kërkoja Atij largimin e brengës, lypja Atij ndihmën për punët e tua dhe lutju mëshirës së Tij për thesaret që s’ka fuqi të t’i japë tjetërkush e që janë vetëm jetëgjatësia, shëndeti i trupit dhe bollëku i mjeteve të jetesës. Ai t’i ka dhënë në duar çelësat e tyre qysh në çastin që të tregoi si t’ia kërkosh.

Pra vetëm lutju, dhe lutja do t’i hapë dyert e thesareve të Tij sa herë që të duash: Mëshira e Tij do të të vijë si krua ujëshumë në ditë thatësire e zije. Mos u zhgënje po t’u vonua pranimi i saj, se lutja miratohet në pajtim me përmasën dhe natyrën e vërtetë të qëllimit të saj. Herë-herë vonohet që lutësi të presë shpërblim më të madh e durimtari të shpresojë dhuratë më të mirë. Ndodh që të kërkosh diçka e të mos jepet, e kjo se do të jepet diçka më e mirë në vend të saj; mund të humbasësh diçka tjetër, që të të jepet një e mirë e vërtetë, e kjo se ke kërkuar gjëra që rrënojnë fenë, po të jepen. Pra, ji i matur kur kërkon, lutu për gjëra vërtet të dobishme, me vlera të përjetshme e pa pasoja që mund të të dëmtojnë një ditë. Se nëse do lutesh për pushtet e pasuri, mbaje mend, biri im, që ato s’mund t’i kesh përjetë me vete dhe veç të këqija do të të sjellin në jetën tjetër.”

[Shqiptare]

BASHKËSHORTJA JUAJ ËSHTË E GJITHË BOTA PËR TY

Kur të martohesh, nuk merr vetëm grua, por e merr gjithë botën. Prej këtij momenti e tutje, ajo çdo ditë do të jetë partneri yt, shoqëruesi yt dhe shoku yt më i ngushtë.
Ajo do të ndajë momentet me ty, do të ndajë ditët, lotët. Ajo do të ndajë kënaqësinë dhe dëshpërimin me ty, sukseset dhe dështimet, ëndrrat dhe frikat. Kur të sëmuresh ajo do të kujdeset më së miri për ty, kur të duhet ndihmë, ajo do të bëjë çmos për ty.

Kur të kesh ndonjë sekret, ajo do ta ruajë; kur të duhet këshillë, ajo do ta jep këshillën më të mirë. Ajo çdoherë do të jetë me ty: kur të ngrihesh në mëngjes, gjënë e parë që sytë e shohin është ajo; gjatë ditës ajo do të jetë me ty, nëse për ndonjë moment ajo nuk është me ty fizikisht, ajo do të mendojë për ty, duke u lutur për ty me gjithë zemër, mendje dhe shpirt; kur bie të flesh natën, gjënë e fundit që sytë e tu e shohin është ajo; dhe kur je duke fjetur e sheh atë edhe në ëndërr. Thënë shkurt, ajo do të jetë e gjithë bota për ty, njëjtë siç je ti e gjithë bota për të.
Përshkrimin më të mirë që deri tani e kam lexuar ku përshkruhet afërsia ndërmjet bashkëshortëve është ky ajet kur’anor, që thotë: “…ato janë prehje për ju dhe ju jeni prehje për ato…” (Bekare, 187).
Vërtet, bashkëshortët janë si prehje (mbulesë/mbulim) për njëri-tjetrin për shkak se ata njëri-tjetrit i ofrojnë mbrojtje, komfor, mbulesë, përkrahje dhe ëmbëlsi që prehja/mbulimi ua ofron njerëzve. Paramendoni një udhëtim nëpër Alaskën e ftohtë të pa mbuluar! Bashkëshortet tona na ofrojnë të njëjtën shkallë të komforit, mbrojtjes, mbulesës, dhe përkrahjes në udhëtimin e jetës në këtë botë, njëjtë sikurse mbulimi gjatë udhëtimit nëpër Alaskë.
Marrëdhëniet ndërmjet dy bashkëshortëve janë më interesantet nga të gjitha marrëdhëniet njerëzore: sasia e dashurisë dhe ngrohtësisë, intimja dhe afërsia, mëshira dhe ngushëllimi, paqja dhe qetësia që mbush zemrat e bashkëshortëve është thjesht e papërshkrueshme. Sqarimi i vetëm racional për këto ndjenja më interesante nga të gjitha ndjenjat njerëzore është se: ky është një akt i Allahut, subhanehu ve teala: “Allahu krijoi për ju bashkëshorte nga vetë lloji juaj…” (Nahl, 72).
Vetëm Allahu ynë i Gjithëfuqishëm, subhanehu ve teala, me fuqinë e Tij të pakufishme, mëshirën e pafund, dhe mençurinë e madhe mund t’i krijojë dhe t’i vendosë këto ndjenja të çuditshme e të paprekshme në zemrat e bashkëshortëve. Në fjalë, Allahu, subhanehu ve teala, i rikujton ata që i kërkojnë shenjat e Tij në gjithësi, se këto ndjenja në zemrat e bashkëshortëve janë ndërmjet shenjave që duhet t’i udhëzojnë njerëzit për ekzistimin e Tij, siç thotë në Kur’an: “Dhe nga faktet (e madhërisë së) e Tij është që për të mirën tuaj, Ai krijoi nga vetë lloji juaj palën (gratë), ashtu që të gjeni prehje tek ato dhe në mes jush krijoi dashuri dhe mëshirë. Në këtë ka argumente për njerëzit që mendojnë” (Rrum, 21).
Mirëpo, Allahu, subhanehu ve teala, e di se zemra njeriut nuk është një send i ngurtë, ajo ndonjëherë është e dobët, e ndonjëherë është dinamike. Ndjenjat ndryshojnë me kohë. Dashuria mund të dobësohet dhe vyshket. Lidhja martesore mund të dobësohet nëse nuk i kushtohet kujdesi i duhur.
Lumturia në martesë nuk mund duhet të merret falas; lumturia e vazhdueshme kërkon dhënie të vazhdueshme nga të dyja palët. Që druri i dashurisë martesore të mbahet gjallë e të rritet, toka, dheu duhet të mbahet, mirëmbahet, ujitet dhe t’i kushtohet kujdes.
Mos harro se i Dërguari ynë, Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka gjetur kohë të shkojë në shkretëtirë dhe të garojë më bashkëshorten e tij, Ajshen. Ajo në fillim e ka fituar atë, mirëpo më vonë, pasi kishte shtuar pak në peshë, ai kishte filluar ta fitojë atë.
Mos harro se do të shpërblehesh nga Allahu, subhanehu ve teala, për çfarëdo emocioni që ia tregon bashkëshortes tënde. Për këtë Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Madje edhe ushqimin që e vendos në gojën e gruas tënde është sadaka.”
Asnjëherë mos e nënçmo rëndësinë e gjërave, që në shikim duken të vogla, siç është vendosja e ushqimit në gojën e bashkëshortes, hapja e derës së veturës, etj.. Mos harro se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, zakonisht ka zgjatur këmbën (gjurin) për t’i ndihmuar gruas së tij të hip në deve.
Përpiqu të gjesh kohë që të dy të faleni së bashku. Përforcimi i lidhjes ndërmjet juve dhe Allahut, subhanehu ve teala, është garancia më e mirë që lidhja juaj martesore çdoherë do të jetë e fortë. Paqja dhe rehatia me Allahun, subhanehu ve teala, çdoherë do të rezultojë me paqe dhe rehati në shtëpi.
Mos harro se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i ka lavdëruar çiftet bashkëshortore që janë zgjuar për të falur namaz nate së bashku. Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, madje edhe ka nxitur atë që zgjohet më herët të zgjojë bashkëshortin/bashkëshorten edhe nëse është e nevojshme, duke ia lagur fytyrën me ujë. Çdoherë mundohu të jesh sa më i mirë me gruan në fjalë dhe në vepra. Fol me të, buzëqeshi, kërko këshillën e saj, kërko mendimin e saj, kalo kohë të mirë me të dhe mos harro se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Më të mirët prej jush janë ata që janë më të mirët me gratë e tyre”.
Dhe më në fund, është e zakonshme që bashkëshortët pohojnë se i duan dhe i nderojnë bashkëshortët e tyre deri në vdekje. Besoj se ky pohim është i mirë, madje i shkëlqyeshëm, mirëpo nuk mjafton vetëm kjo! Nuk mjafton vetëm ta duash gruan. Duhet të duash atë që ajo e do. Familjen e saj, të afërmit e saj duhet të bëhen edhe të afërmit e tu. Mos u bë si një mik i imi, i cili ishte dëshpëruar se prindërit e bashkëshortes do t’i vinin mysafirë për disa javë. Ai drejt dhe thjesht i kishte thënë bashkëshortes: “Nuk i dua prindërit e tu”. Natyrisht, ajo me mllef e ka shikuar drejt në sy dhe i ka thënë “As unë nuk i dua prindërit e tu”.
Po ashtu, nuk mjafton ta duash atë deri në vdekje. Dashuria nuk duhet të përfundojë asnjëherë dhe ne besojmë se ka jetë pas vdekjes ku ata që kanë bërë vepra të mira në këtë botë do të bashkohen me bashkëshortët. Shembulli më i mirë në këtë kuptim është Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dashuria e të cilit për Hatixhen, bashkëshorten e tij për 25 vjet është zgjeruar dhe ka përfshirë të gjithë ata që ajo i ka dashur, dhe ka vazhduar edhe pas vdekjes së saj. Kishin kaluar shumë vjet nga vdekja e saj dhe ai asnjëherë nuk e harroi atë, dhe çdoherë që priste ndonjë edh (kurban) në shtëpinë e tij, ai do të dërgonte një pjesë familjes së Hatixhes, radijallahu anha.

Marrë nga:
Revista periodike fetare kulturore shkencore “Drita e besimit” nr.7, shkurt 2007
Organ i Unionit të Studentëve Shqiptar në Medinë

[Albanian eX|PerT]

2. Mos u hidhėro!

Hidhėrimi tė çon deri tek morali i keq, sepse hidhėrimi t'i shkatrron nervat dhe tė bėn qė tė grindesh me tė tjerėt. All-llahu [Subhanehu ve Teala] na ka ndaluar nga kėto sjellje e padashur tek Ai. Gjithashtu edhe i Dėrguari i All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] na ka nxit qė tė mos hidhėrohemi.
All-llahu [Subhanehu ve Teala] nė Kur'anin famėlartė thotė:
"…Dhe ata qė e frenojnė mllefin, qė ua falin (tė keqen) njerėzve, e All-llahu i do bamirėsit." [Ali imran, 134]
Erdhi nje njeri tek i Dėrguari i All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] dhe i tha: "O i Dėrguari i All-llahut, mė kėshillo! I Dėrguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: Mos u hidhėro! I tha prap: Mė kėshillo! I tha i Dėrguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: Mos u hidhėro! I tha prap: Mė kėshillo! I tha i Dėrguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: Mos u hidhėro! Kėshtu disa herė."
I Dėrguari i All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thėnė pėr atė qė ka falimentuar: "I falimentuar ėshtė ai i cili vjen nė Ditėn e Gjykimit, ka plotėsuar namazin e tij, ka plotėsuar agjėrimin e tij, ka plotėsuar dhėnien e zekatit, por e ka fyer (sha) kėtė e atė, e ka mallkuar kėtė e atė, dhe ėshtė bėrė prej tė falimentuarve, sepse All-llahu [Subhanehu ve Teala] ia ka marrė tė mirat e tij dhe ia ka dhėnė atyre qė i ka fyer e i ka mallkuar."
I Dėrguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thėnė: "Nuk ka dozė tė shpėrblimit mė tė madhe tek All-llahu [Subhanehu ve Teala] sesa frenimi i mllefit."
I Dėrguari i All-llahut [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thėnė: "Kush e frenon mllefin, dhe ai ka mundėsi qė ta shfaqė atė (mllefin), All-llahu e thirrė atė nė Ditėn e gjykimit para tė gjitha krijesave, derisa ky njeri ta zgjedh njė nga hyritė e xhenetit".
Dhe si pėrfundim i kėsaj ėshtė se hidhėrimi ėshtė ēelėsi i shumė sherreve dhe prishjes sė moralit, dhe prej gjėrave qė mė sė shumti takohet muslimani kėtyre ditėve qė tė ēojn deri tek hidhėrimi janė: Telashet, kokėēarjet, papastėrtia, gringja pėr kafshatėn gojės, por me anė tė Kur'anit dhe Sunetit tė mudohet qė ta kthej edukatėn dhe moralin tek besimtari.

[BaNu Ne JeT I sInQeRt]

.....................Skedarët e Bashkëngjitur 687

[BaNu Ne JeT I sInQeRt]

Ilija Ebu Ma´di i thuri keto vargje:

THa: QIelli eshte nxire! E u mrrol ne fytye.

I Thashe: Buzeqesh, mjafton vrazhdesia ne qiell, behu ti i clire.

Tha: Rinia me kaloi, e hodhi si mbeturine te kroi.

I Thashe: Buzeqesh, dhimbjet e rinise qe mban ne tru copetoje, se ne kete jete askush pergjithmone s´qendroi.

Tha: Ajo qe ,e ishte me e shtrenjta ne dashurine time, e helmoi shpirtin tim, e me la te djegur ne perkujtime. I Theu te gjitha premtimet dhe pasi zemra ma pervetesoi, shpirtin me eshte vrare, shpresat mr jane fshire, fytyra buzeqeshjeve iu tha lamtumire, e si mund te qesh kur vdekja e shpirtit me la pershqesh?!

I thashe: Buzeqesh, ngrihu sypattrembur, trego se jeton dhe ende nuk ke vdekur. Perballoje flaken e trathtareve, mos lejo nje kembe fytyren te a prek.

Tha: Tregtia s´me ecen, dita - dites me humbet e ne hiq me tretet.
Njelloj si i ngrati ne shkretetire, s´gjen nje pike uje per te pire, i shrire ne pluhur i vdekur mbetet.
Njelloj si vajza e bukur e zbehte, e semure; kolle me copa gjaku nxjerr, s´ka dobi kur te njejten vjell!

I thashe: Buzeqesh, se ti sike baretat dhe sherimin e saj ne dore. E ndoshta buzeqeshja jote te shume te tjere hidherimiet i korr.
Tjeter kush qe kriminel, ai fajrot le te ngele, me veprat e tyre mos u zemero, e shpirtra njerezish ende s´ke vrare!

Tha: SI te gezohem kur armiqte rreth meje me zera e tyre me trishtojne?! Kur cerdhen time me zogjte e mia, me rrethojne!

I thashe: Gezohu dhe krenohu, nuk do te ta kishin shkelur ujqerit oborrin, po te mos kishe famen e njerezise. Ti je njeri qe akullin ke thyer, per kete te versulen e te vijne me te rrembyer!

Tha: Festave ju doli lajmese, para pragjeve jane, mua sikur me thone `Robat e reja dhe lodrat femijet ku i kane?! PEr kete obligim te pandare ndaj te dashurve qe kam, syri e zemra pareshtur me qan. Kur dora nuk me arrin, e xhepat e shqyera te holla nuk mbajne!

I Thashe: Buzeqesh, mjafton ti qe ne mesin e tyre je i gjalle, nuk je i vdekur e i ndare, qe te lajne festen me lot e syve e perseri mos me te pare!

Tha: Netet e mia me dhane ujin e hidhur, nga vuajtjet te shtrydhur.

I thashe: Buzeqesh, nga ky uje pive mos rri duke u dridhur. Ndoshta te tjeret kur t´ju shohin te qeshur do ju bashkengjiten, vuajtjet anash duke i hedhur.
Valle, athua te pasuron hidherimi, apo ta humb pasurine gezimi?!
Shoku im i dashur, buzet e tua nese qeshin nuk kane üer te plasur, dhe asnje fytyre nga te qeshurit para kohe s´eshte plakur! Buzeqesh si shkendije e zjarrte, qe lundron dhe vallezon ne qiellin e mjegulluar.

Tha: Buzeqeshja asnjeri ne kete bote s´e pergezon, perderisa deshi apo s´deshi ai ne kete dunja vjen, dhe ashtu ngadale dikur shkon.

I thashe: Buzeqesh, perderisa je gjalle dhe ende s´ke vdekur, se pasi te mbullohesh me dhe kurre s´ke per te qeshur!


M´falni nese kam ber donje gabim shtypje.

ME respekt...

[Albanian eX|PerT]

Kibla e zemrave te devotshme

16.06.2007 11:21

Në brendinë e qytetit të vjetër aty ku zemra gurllullonte valë valë , si jehonë brenge stilizohej një ndjenjë e mbështetur për mur. Nuk kishte as mamanë as babanë , e vetme e harruar nga koha dhe jeta si strofull e pëllumbave blu mallëngjente , shkëlqente , thërriste pandalë drejtë karizmës së pastër njerëzore. Ishte i vetëm përderisa nuk i besonte Zotit , i vetëm përderisa heshte përballë çdo filantropi demagogjikë në histerinë e numrave të syrgjynosur dhe lyer me brenga strategu. Ishte dite e diel kur unë u nisa për në rrugën e gjatë të murnajës së fshatit tonë. Kaloja rrugës si një lum i shterpur dhe harroja çdo servilizëm të mahnitur nën thundrat e botës pafund. Isha i kobshëm! Orientim i vetëm i mendjes dhe zemrës sime ishte shndërruar egoja e cila me fliste për kënaqësitë në ferr. Egoja mahnitej nga ficizienti , ajo fliste me kimistin, fshihej pas biologut , fliste për sociologun , por ne asnjë çast nuk me orientonte kah Zoti i Plotfuqishëm. Kush është Zoti , kush është Zoti , ku është Ai , bërtisja si një i çoroditur rrugëve të humbura të dynjasë. Nuk dija pse kam ardhur dhe kah të shkoj , kisha harruar mendjen , më kishin lënë veshët në sorollatjen patologjike të mizantropit fashist. Në vete ndjeja se jam i lirë si një sorkadhe e bredhur pas gjetheve të verdha të vjeshtës. Pasqyroja çdo mendim të renditur si një flagrant i vdekur i bukurisë. Thellohej në çdo shkronjë, në çdo çast të hedhur mbi mur si përroskë e hidhëtisë. Kisha harruar se pas çdo çasti , vjen një çast tjetër që më pyet , më ledhaton , ose edhe me humb, më sulmon ! Por , nuk mund të besoja se çastet më humbin, më venisin, më vrasin, më pushkatojnë. Ja arritën qëllimit , më hudhën në anën tjetër të medaljes së jetës.

Përderisa flisja me veten papritmas mu ofrua një i thinjur dhe me një mjekër të bardhë shëndërriste nga drita e tij , buzëqeshja e tij më frikoi në vend që të më gëzoi , më turpëroi nga pamja e tij. Më afroi në pusin e zemzemit dhe më tha shpirti pi o zemër e etur , pi o shqiptar i tretur , pi e çelu oj blegërin e fshehur pas sensit tim.. Isha në transformimin më të madh që mund të ndodhte në botën e shpirtrave , atë sentimentalizëm virtuoz që mund të humbej në botën e hapur të mençurisë sizifike.
Nga bota e nxehur e saharasë që më vlonte si afishe e zverdhur e drenushës mu kujtua plaga e mbjellur si rezultat i dezorientimit tim bashkë më popullin tim drejtë krijimit të putit , për putin dhe drejtë putit. Po , po populli im putit i ra në sexhde dhe orientoi veten kah ai, Bushit i ra në sexhde , Skenderbeut i ra në sexhde , Rugovës i ra në sexhde!!! Ahh , populli im i mjerë , ahh populli im i mjerë! Duke vajtuar protagonisti ynë zbret nga deveja dhe i fshin sytë prej lotit e niset për në rrugën e Mërgimit .

Letër nga mërgimi- I dashur besimtar! Të njoftoj se filantropi yt i dikurshëm u shëndërrua në një mysliman magjikë me prejardhje arvanitase. Kam bërë të mundur që ky mysliman tashmë i rilindur për së dyti të punojë në institutin për hulumtime statistikore. Është martuar dhe ka dy fëmijë. Sivjet ka themeluar themeluar fondin për ndihmën e studentëve shqiptar në trojet shqiptare , ku ky fond të ardhurat kryesore do t`i ketë prej xhematit të xhamisë sonë.

Hulumtimin e dukurive negative në shoqëri e ka bërë përditshmëri , pritet që së shpejti të botojë edhe librin e tij të parë. Rrugës për në një seancë shkencore në Mekke , aty drejtë gjirit Persik , vdes , vdes me fjalën e fundit , mos harroni shqiptar , kibla e zemrave të devotshme është All-llahu , All-llahu... Pas shehadetit që iu ishte përkujtuar nga ana e një mikut të tij në autobus , ky shpirt i lirë prej zemreje të devotshme , kaloi në botën e xhenetit