Duke pritur vjeshtën

[e-uritura]

I lutem moderatorit përkatës, të paktën të më jep një arsye, pse më është fshirë një postim në këtë temë!?

Nëse nuk ka arsye, atëherë ndoshta do të ishte e rrugës të kthehet postimi!?

[e-uritura]

http://www.youtube.com/watch?v=--xW8HPJRY0

[e_martumja]

Duke pritur vjeshten na erdhe Dimri.

[Zero Cool]

Postimi origjinal është bërë nga e-uritura

I lutem moderatorit përkatës, të paktën të më jep një arsye, pse më është fshirë një postim në këtë temë!?

Nëse nuk ka arsye, atëherë ndoshta do të ishte e rrugës të kthehet postimi!?

Madhesia e fotos ishte ne pytje !

[e-uritura]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Madhesia e fotos ishte ne pytje !

Faleminderit. Morra përgjegjje nga Vjeshta në privat!

[jadore]

nje keso vjeshte uroj te vazhdoj deri ne pranvere ..
skllota ne Kosove nuk durohet, pranoni edhe lezetin e bores ta hjek ..,

[vjeshta]

POETI QË RRËMBEU PËRJETSHËM STINËN E TIJ TË JETËS


Nga Sabit Rrustemi

Në portat e jetës, trokasim me dëshirën e secilit prej nesh. Pa e menduar asnjëherë, se, ngjitur për trupi gjithnjë na përcjell dhe një e trokitur e papritur, e padëshiruar, tinzare, një troktije e akulltë, siç është vdekja vetë.

Kjo troktije tronditëse, befas, më 23 nëntor 2010 do shtangë dhe jetën e mikut, poetit e njeriut të 57-të vjeshtave, Ibrahim Ibisht.

Derisa ai, po përmbushte orarin e përditshëm të ditës, kafenë e mëngjesit, përgatitjen për të shkuar në tempullin e dijës ku e prisnin voglushët, pastaj, më pas, mqitë për kafe dhe, në mbrëmje vonë, vargjet që prisnin të pustonin hapësirat e bardha duke buruar nga zemra e tij vetmitare, ajo troktije, në pjesën e tij më të ndieshme, zemrën, do ta shtangë, sëpari në klasë, para atyre zogjve që syhapur prisnin prej tij, ushqimin e çdoditshëm, alfabetin e dijes dhe një ëmbëlsirë me metafora. Tevona, kolegët, miqtë, ata të cilët do përshpejtojnë drejt ambulancës, rrugës për në emergjencë, në përpjekjet e ngulmëta për ta shmangur atë shtrëngatë zemre.

Por…aty në hyrje të kryeqendrës, duke u lësuar rrëmbimthi tatëpjetës, shtrëngata e papritur, në një hapësirë të vogël veture, do t’ ia rrëmbejë dhe atë pak frymë që kish mbetur qenies së tij…

… e, unë me mikun tim dhe tijin, mbetëm pa e parë atë ditë, në ditën e fundit të jetës së tij… pa e ftuar dhe për kafe…për pak fjalë e, frymëzime…mbetëm duke e pritur për ta parë pas sa ditësh, ashtu siç e kishim lënë që më pare…po, edhe pa e faleminderuar për lirikën e fundme që lexuam nga Ai: Diçka si sheti apo sorollatje nëpër shi…

… se kush ia mendonte vdekjen, atij?! Ishte në majat e shpërthimeve krijuese, në moshën e tij më të mirë. Me afërsinë njerëzore, shpirtërore, krijuese. Me butësinë e njeriut të mirë të kësaj toke. Me ndjeshmërinë e përhershme dhe ndërrimet e papritura të gjendjeve shpirtërore, njësoj si vetë stina e lindjes dhe jetës së tij. Vjeshta.

Sa shumë kishte shkruar për Vjeshtën, Sa shumë ishte identifikuar e mishëruar me këtë stinë. Pa më shkuar mendja, se mes saj, edhe kish lindur. Lajtmotiv i muzës së tij ish bërë Vjeshta. De, sa kish për të thënë, oh, edhe shumëçka kish për të shkruar për Vjeshtën, të dashurën, jetën… sa kam filluar për ta shpluar këtë stinë që më rrëmben aq furishëm, më kish pas thënë më 18 tetor 2010 kur po hapnin në Gjilan, bashkë me të, një Manifestim të ri: VJESHTA LETRARE E GJILANIT.

Mos më dëshiro mirëseardhje, më tha. Unë për Vjeshtën shkoj dhe në fund të botës. Përtej saj. Shkoj. E, lëre më këtu, në Gjilan. I mora lakmi. Madje, pak sikur e xhelozova. Po, Vjeshta s’ është vetëm jotja, ia ktheva. Mos ma prek Vjeshtën, aman, m’u lut!

Edhe tash, më drithëron ajo lutje, ai zë, ajo poezi që e kisha lexuar vetëm pak ditë para asaj date. Përkatësisht me 10 nëntor 2010. Ti dhe Vjeshta ime. Ah, Po sikur të ketë dëgjuar zemrën time, atë ndjenjë që shprehet pazëshëm. Or, mik, po nuk je vetëm tin ë atë poezi. Jam dhe unë, ai, ajo…jemi të gjithë neve. Në bashkëautoriësi:

“Unë jam jeta unë jam poezia/ veç pak nectar buze më fal/ dhe kurrë nuk do të ta them/ sa fortë të dua/ sepse të vetmen dashuri/ me vete në varr do e marr/ emrin askush s’ do ia di”. E , çka të të them, Ibro, miku im, i shkrova në cast. Një ritëm i vargut me ritmin e dhembjes e të dashurisë, shkrihet lehtë e butë e pikon nëpër ëndrra, nëpër këto metafora që bosht kanë Vjeshtën, të dashurën, atë ëndërr të panxënë. Ibro…S’ gjeja fjalë që ta përgëzoja. Mos u mundo, më tha. Ngushëllova veten kur tjerët s’ ma ndiejnë e s’ ma shohin dhembjen që kam. Sërish mendja na iku te vjeshta, te e dashura, te poezia vetë… që rrodhi me “Diçka si sheti apo sorollatje nëpër shi”.

Autri i baladave me shi e mërzi, na tha troç: zjarri i vjeshtës vjen ndizet nga një re e mbarsur me shi. I dashuruari çmendurisht në Vjeshtën po udhëtonte që moti drejt saj, për ta nxënë përjetshëm si stinë të prehjes së tij.

Po, nuk harroj të na dëshironte dhe një natë për gjumë të ëmbël… para se të rrëmbehej furtunshëm prej saj. “ Gjumë të ëmbël…miq” na fali me tinguj parajse. Ai, i cili një natë më pas, u rrëmbye përjetshëm nga e dashura e tij me merin Vjeshtë dhe tashmë, krahë për krah shetit me të, pa farë droje, Parnasit të Pavdekësisë…

Gjilan, 27 Nëntor 2010

[jadore]

...ne Skoci.
( do ishte mrekulluese )

[lovely]

TINGUJ VJESHTE


… Më veshet e butë rrezja diellore,
Nis e mësohem me t'ëmblin e saj,
I vrazhdi djegës zë të harrohet,
Tinëzare vjeshta trokëllin në prag …


… Pak nga pak zhurma të shurdhëta,
Zukatje miqësore bien tinguj prekës,
Kanatat krakëllijnë lehtë të ngutura,
Sa ngrihet sipari ernave të vjeshtës …


… Më i shpejtë hapi rrugës hidhet,
Përgjumur dje, sot ndihen të zgjuara,
Njërzia në trumba përreth mblidhen,
Rrëfejnë radhë aventurat e shkuara …


… Mëngjeset mbushen plot cicërima,
Fëmijë e zogj së bashku përzier,
Vështrimi ngecet pemësh të hirta,
Tek një gjethe rënë a një degëz thyer …


… Ndjenja të cuditëshme kaplohen papritur,
E begatë kjo stinë bujare pjellore,
Ndehet në pritje përjetimesh intime,
Flukse të reja enigmash dashurore …



Ilir TARAJ

[Dardanesha]

Na erdh dimri

[natyra]

Nuk di dhe sa Muaj/Stine do i festoi pa Ty "Ditelindjen" (shoku im):(!?
..vetem di se QDO Muaj Vjeshte/Shtatori do jet me "Emocionuse" per mua!
Mocionuse e Dhimbje/Njekohesisht!
Kur per here te fundit festuam "Ditelindjen" time bashk..(te gjysem shekulli)!
Ishte dita me me e Hareshme per ne..
Sikur ta dinim se ishte hera e fundit!
S'do kishim pas gjithe Atmosferen qe patem... dhe ate Familjare
Por me nuk eshte,si me Ty!
Edhe sa do prezenta te blihen..po mungoin lulet nga Ti:(
Qe mi dhurojshe me plote buzeqeshje:)
E,Sa do qe tjeret mundohen t'me bejn te lumtur...Po ndihem bosh pa Ty!:(
...dhe sa keq do ndihem,nese femijet/nipat dhe mbesat/e perplot te afermt e mi cilet me duan aqe shum...do i loexoin fjalet qe kam then ketu!
Sepse ata/o po bejn qdo te mundur per t'me ber te lumtur ne syt e tyre
Dhe ti e din zemer!Se,ata/o asnihere s'do ken shancin t'me shofin te merzitur!

Ket ta kam premtua dhe Ty.
Atehere kur te thash TE DUA!...dhe kur nuk do jesh me mua(shoku im)!

..autore
Natyra-(Hajla)!

[vjeshta]

Une, vjeshta e ndoshta ti...

Letargjia e rradhes nis me dilemen e ekzistences tende, i panjohuri im i shtrenjte. Flene te qeta enderrat e brishta, mbuluar me gezofin e bute te qetesise… flene te patrazuara nga demonet gjumeprishes… prehesh dhe ti.
Me shoqerojne besnikerisht syte e kureshtareve kalimtare. Nje i huaj shet perla fallso me cmime te ekzagjeruara, ne cepin perballe… Edhe nje vere pa ty. Ne dantellat e pemeve vjeshta qendis gjurmet e ngrohtesise se fundit… kerkoj pa pushim fytyren e njohur mes kalimtaresh te huaj. Vdesin me dhimbje dhe klithma kercitjesh te mekura gjethet nen shkelje… vdesin te ngrira perpelitjet e mia vjeshtore per te te gjetur, i panjohuri im fisnik. Kalitur ne enderrime ngjethese, ti ekziston gjithekund, pervec se ketu me mua.
Iluzion apo fantazi…?
Ndoshta thjeshte mosekzistence…
Lapidar i nje shpirti te bardhe…
Ti fli i paprekur ne cerdhet e nje ndjenje qe ste largon dot, se endrrat do te ti ruaj une… ti dileme e ideales.
Syte e kureshtareve mbeten te vetmit shoqerues ne rruget e vjeshtes. Nje i huaj shet pikturat e kopjuara te nje artisti, dhe mbi te bie bore… Mbeta vetem edhe kete dimer…



Ps: E huazuar.

[Oltiana1]

Në heshtje ndjek lehtas qetësinë e vjeshtës,
ka kaq shumë ngjyra,
kaq shumë gjethe që bien,
po s’kan faj-dhe ato duhet të ikin,

ikin për t’ju lënë radhën fluskave të borës,
ikin për tu kthyër përsëri me gjelbrimin e ardhëshëm.
Sikur duan t’na lënë mbresa,
sikur duan t’na japin mesazh jete,
për të na konfirmuar se gjithçka është kalimtare,
se gjithçka vjen, qëndron e shkon,
se gjithçka që ngritet, bie
se gjithçka që lind, vdes.
Sikur duan të na lënë me nostalgjinë e peisazheve mahnitëse,
që kanë pikturuar me të kuqërremtë natyrën,
si copëza jete,
si fragmente shkrimesh të ndiera,
që të prekin brendësinë e mendimeve, brendësinë e shpirtit.
Një horizont i pakufishëm,
një tokë e pamatshme,
një jetë e panjohur,
qëndron e ecën bashkë me këtë stinë,
aq të verdhë,
pak të qeshur, pak të lagur,
e aq të heshtur.
Ndoshta se kjo është stina ime,
prandaj dhe e ndiej aq të afërt,
bashkë me pamjet e saj impresionuëse,
bashkë me diellin që përdor rrezet me rezerva,
bashkë me shirat që na trokasin në mbretërinë e fjalëve,
për t’na lënë shpirtërisht të qetë.
Sikur këtë qetësinë e saj e mbushin
vargjet e këngës së vjetër apo
ndoshta melodia e baladës së re,
i kthejnë optimizmin fjalës,
i thyejnë monotoninë ditëve,
i mbajnë të freskëta ato fotografitë e verdha,
fotografitë e kaltra, të bardha e të gjelbërta.
E tillë është dhe jeta,
me rrugë të drejta, me rrugë me kthesa,
me ngjyra të shumta,
herë më të ndezura, herë më të zbehta.


K.S