Rekomando nje liber

[Zero Cool]

Vjen në shqip "Alefi" i Paulo Coelhos






I përkthyer në 20 gjuhë dhe me mbi 2.5 milionë kopje të shitura në të gjithë botën, objekti i tij është udhëtimi i Coelhos, gjatë muajve mars dhe korrik të vitit 2006, nëpër tri kontinente, në kërkim të vetvetes. Romani fillon me Paulon, duke folur për pakënaqësitë e jetës: Të rinj që mbarojnë universitetin dhe nuk gjejnë punë, të moshuar që dalin në pension pa asnjë grosh në xhep, të rriturit që nuk kanë kohë për të ëndërruar; që nga teta e mëngjesit deri në pesë të pasdites luftojnë për të mbajtur familjen, për të paguar shkollën e fëmijëve, duke u përballur me atë që të gjithë e njohim me emrin "realitet i vështirë".

Bota, sipas Paolos, nuk ka qenë asnjëherë kaq e përçarë sa tani: Luftëra fetare, gjenocide, mungesë respekti për planetin, krizë ekonomike, depresion, varfëri. Të gjithë kërkojnë rezultate të menjëhershme për të zgjidhur të paktën disa nga problemet e botës, ose të jetës së tyre private. Por gjërat duken gjithnjë e më të errëta sa më tepër që i afrohemi së ardhmes. Një nga arsyet e shumta të këtij udhëtimi është pikërisht kthimi në të kaluarën, në atë që është nën tokë, në rrënjët e tij. Një tjetër personazh, jo më pak i rëndësishëm, është Hilali, një violiniste e talentuar që do ta shoqërojë gjatë gjithë udhëtimit. Për herë të parë ai përjeton Alefin, pikërisht në tren, teksa ishte në kërkim të syve të saj. Tashmë e kishte takuar gruan që duhej të takonte në këtë rimishërim. Iu deshën vetëm tri martesa, por tani nuk dëshironte ta linte për askënd në këtë botë. I dukej sikur njihej që prej shumë shekujsh dhe do të vazhdonin së bashku në shekujt që do të vinin. E çfarë është Alefi? Alefi nuk mund të shpjegohet. Megjithatë, në traditën magjike shfaqet në dy forma. E para, është ajo e një pike në univers që përfshin gjithë të tjerat, të tashmet dhe të kaluarat, të mëdhatë dhe të voglat. Në përgjithësi e zbulojmë rastësisht, siç ndodhi në tren. Që të ndodhë kjo, njeriu (ose njerëzit) duhet të jetë në pikën fizike ku gjendet. Këtë e quajmë Alef i vogël. Po tjetër, si mund të jetë Alefi?

Kur dy njerëz mund të jetojnë gjithë jetën së bashku, të punojnë së bashku, ose edhe mund të takohen vetëm një herë dhe të ndahen përgjithmonë, sepse nuk e përshkuan pikën fizike që e bën të shpërthejë në mënyrë të pakontrolluar atë çka i bashkoi në këtë botë. Domethënë, largohen pa e kuptuar, tamam si ajo çka i afroi. Por, në qoftë se Zoti e dëshiron një gjë të tillë, ata që e kanë njohur një herë dashurinë do të takohen përsëri.

[Lapsi]

1 Tetori i ktheses: levizja studentore 1997 - 1999
Autor: Bujar Dugoll
Per te gjithe ata qe duan te verteten rreth ngjarjeve te para luftes, ne fakt ata qe nxiten nderkombetaret te mendojn ndryshe

[Zero Cool]

Rrëfimi për jetën e 7 motrave dhe 7 vëllezërve







Prishtinë, 17.12.2013

Solidariteti në familje i ka bërë përshtypje autores zvicerane, Elisabeth Kaestli. Uniteti i në familje dhe vështirësitë me të cilat janë përballur gjatë jetës së tyre, kanë qenë motive shtesë për të ndërtuar rrëfimin e saj për familjen Reka. “Shtatë vëllezër, shtatë motra - një familje kosovare nëpër botë”, është romani i cili pasqyron jetën e 14 fëmijëve që morën rrugët e botës për t’i shpëtuar mjerimit. Libri është promovuar në pasditen e së dielës në hotel “Graçanica” në Graçanicë.

“Romani është një pasqyrë nga Kosova, që pasqyron ngjarjen, historinë e emigracionit të këtij vendi”, ka thënë shkrimtarja Kaestli.

Ajo është njohur në Zvicër me dy nga familjarët e familjes Reka, të cilët pastaj e kanë ftuar në fshatin e tyre të lindjes, në Kaçanik, ku ajo nga afër ka njohur këtë familje.

“Këta janë një familje e fortë që e mbajnë njëri-tjetrin, në krahasim me çfarë kanë kaluar, nga emigracioni e jeta e vështirë”, ka treguar më tej Elisabeth Kaestli. Ajo ka thënë se shteti kosovar nuk ka arritur që të krijojë kushte për të mbështetur familjet me probleme sociale.

Derisa lexonte pjesët e shkëputura nga romani i saj, Kaestli ka treguar edhe për shkollimin e të 14
fëmijëve, duke e krahasuar me atë të babait të tyre.

“Babi i tyre që ka qenë autodidakt ka mësuar shkrim dhe lexim në ushtri, e këta që shumica e kanë kryer fakultetin kanë punuar në shumë vende të botës dhe kanë krijuar një bazë materiale, e cila iu siguron mirëqenie”, është shprehur Elisabeth Kaestli, derisa ka thënë se për t’i takuar familjarët ka udhëtuar nëpër vendet ku ata jetojnë, si në Zvicër, në Gjermani, në Belgjikë e në Danimarkë, në mënyrë që të dëgjojë rrëfimin prej secilit prej tyre.

“Me 12 nga 14 vëllezërit dhe motrat kam mundur të zhvilloj biseda, ndërsa dy nga ata nuk kam mundur t’i takoj, Ganimeten e cila ka vdekur në vitin 2008 dhe Bedrijen e cila është pak e distancuar, nuk ka dëshirë të shprehet”, ka thënë shkrimtarja Elisabeth Kaestli.

Në librin e saj flet për biografinë e secilit prej tyre, ku kanë lindur, si e kanë kaluar fëmijërinë e tyre.
Para të pranishmëve, Kaestli ka lexuar dy rrëfime të viteve të ’80-ta të shekullit të kaluar, ku përshkruan jetën e varfër e të vështirë të familjes, e që janë bërë motive për të emigruar. Po kështu, në mes tjerash ajo ka lexuar edhe dy rrëfime që lidhen me regjimin e Milloshoviqit, si thotë autorja është kohë kur ata kanë qenë studentë, dhe kur janë bërë spastrime etnike.

“E çmoj shumë këtë familje sepse janë tepër guximtarë dhe të zellshëm, dhe krenohem me ta”, ka treguar Kaestli.

Ajo ka thënë se në Kaçanik ata i kanë të gjitha kushtet, dhe Elisabeth Kaestli siç e ka quajtur, më të rëndësishme ata e kanë një shtëpi.

“Çfarë mund të kërkosh më shumë se këto kushte”, ka thënë ajo, për shtëpinë ky jetojnë dy anëtarë të kësaj familje. Stina e verës e bashkon familjen në Kaçanik. Ata ulen rreth tavolinës së madhe në kopsht dhe tregojnë për jetën dhe për dhembjen. Në promovimin e librit në Zvicër, kanë qenë të pranishëm dy anëtarë të familjes, ndërsa në promovimin e ditës së djeshme, për shkak se nuk kishte përkthim nga gjuha gjermane në gjuhën shqipe, familjarët nuk kishin ardhur.

[Zero Cool]

A e keni lexuar përvojën e vajzës Liz Murray?

Ajo ka marrë pjesë në kumtesat e Bler, Gorbaçov dhe Dalai Lama.

Prindërit e linin krejt vetëm dhe pa ushqim, saqë detyrohej të shuajë urinë me kuba akulli të frigoriferit, ose me pastë dhëmbësh.

Kur filloi shkollën dhe u ul në bankë, morrat i binin nga flokët në fletoren e detyrave.
Qëndronte zgjuar që të bënte kujdes që i ati të mos e dhunojë fizikisht kur kishte nevojë për drogë!
Falë rezultateve të larta në mësime, ajo fitoi një bursë në universitetin e Harvardit, prej ku startoi suksesi i saj.

Nga një e pastrehë, ajo u shndërrua në një burim frymëzimi për njerëzit.

Kur lexon për përvoja jetësore të tilla të cilat të lënë me gojë hapur, menjëherë fillon e bën krahasime mes kushteve të saj dhe kushteve të tua, vuajtjeve të saj dhe vuajtjeve të tua, por edhe rrugën që mund të ndjekësh.

Fjalët e shkruara mbi një letër, apo të regjistruara në video, nuk janë simbole të vdekura, por pulsojnë jetë, ato janë fjalë me shpirt. Jo, nuk janë shkronja shurdhe, por janë zëra që buçasin, që dëgjohen nga veshi, regjistrohen nga truri dhe që ngushëllojnë zemrën.

Disa tekste, fjalë dhe histori, shndërrohen në një pjesë të pandarë të qenies tënde.
Fukarallëku, vuajtjet dhe mungesa e strehës, njëlloj si pasuria, fama dhe rinia, nuk zgjasin shumë. Njohja dhe dije mbeten lavdia më e madhe personale e robit. Prandaj, lexoje dhe shihe librin si njeri, shihe tekstin e shkruar si një botë që gëlon jetë.

Bota është një libër madhështor, produkt i dorës hyjnore, e cila ka perfeksionuar gjithçka. Sendet dhe gjithçka në natyrë, janë abc-ja për këdo që mund të lexojë.

Ti je një shkronjë nga libri i këtij universi të mrekullueshëm, prej të cilin mund të përfitosh maksimalisht, nëse motivon veten.

Shikimi, dëgjimi, imagjinata, zemra, mjetet e leximit për një që shikon si ti... mund të shërbejnë si frymëzues për të nxjerrë mesazhe të paharrueshme. Ato janë porta hyrëse drejt botës së njeriut.
Babai lexon fytyrat e fëmijëve të tij, i dashuri lexon ndjenjat e të dashurës, bujku lexon natyrën pa surpriza, i mençuri lexon veten para se të lexojë të tjerët.

Një i ditur thotë:”Përqafoje librin para se të kullufitësh ushqimin, bëhu “qen” i cili e ruan një kockë, ndërkohë që po han një tjetër që i është hedhur!

Që atë ditë, më kujtohet se asnjëherë nuk kam qenë vetëm, edhe kur jam gjendur në një dhomë të kyçur.
Rrënjët historike të librit janë këtu, pranë nesh, në Babiloni, aty ku derdhen lumenjtë. Megjithatë, ato emigrojnë larg, duke na lënë në injorancë të thellë.

Leximi është kënaqësia që nuk shuhet dhe që vetëm sa vjen e rritet, ndërkohë që fishken kënaqësinë e tjera.

Njeriu që lexon është njeri që pulson jetë.
Leximi i vërtetë ndërthuret me ndërtimin dhe prishjen, me formulimin dhe riformulimin, me sistemimin dhe analizën.

Akoma vazhdoj ta shoh librin si një thesar i cili zgjon brenda vetes habi dhe kënaqësi, ai më rrëmben nga bota ime e rëndë dhe më çon drejt horizonteve të gjera dhe pafund.
Ashtu siç kam qenë dhe fëmijë, edhe sot e kësaj dite i gëzohem librit, të cilin e konsideroj si dhuratën më të vyer.

Leximi për të gjithë, është njëlloj si ushqimi për të gjithë!
Në rrugën Frankfurt, gjen objekte që përmbajnë libra, të cilët mund ti lexosh por dhe ti marrësh dhe ti kthesh sërish.

Besimi që u përcillet njerëzve, se mund të jenë të besueshëm pa u mbikëqyrur, është besim tek aftësitë e tyre racionale se mund ta dallojnë gabimin nga e mira.

Leximi i fëmijëve në librat me përralla të ilustruara, është tregues dhe sihariq i pjekurisë së tyre edukative.

Ti analizosh shkronjën një analfabeti apo një fëmije, është e barabartë me prishjen e një magjie, pasi është një eksplorim dhe zbulim i rrezikshëm. Kur isha fëmijë, kaloja pranë tabelave dhe i lexoja shpejt e shpejt, sikur po zbuloja një shqisë të re përveç asaj të shikimit dhe dëgjimit.

Panairet e librave janë një traditë kulturore e cila shpreh ndërgjegjësim dhe dinamikë pozitive në këtë fushë.

Studenti që i hedh një shikim të fundit librit, para se të hyjë në sallën e provimit, sikur i jep lamtumirën e fundit. Një student i tillë, nuk diplomohet asnjëherë, madje, ai as që ia ka nisur studimeve.