Nga këndi i një nëne

[lovely]

Ecja mbi borën e shtypur tashmë, zhurma e veturave arrinte gjer tek veshi im, dhe largohej ngadalë.
Papritur në vesh arriti një baladë, dhe kurrë nuk do të besosh cfarë pashë Yll.

Pashë funeralin tim.

Po po. Muzikë vajtuese, njerëz të veshur në të zeza, unë në arkivol dhe ti Ylli im ecje bashkë me turmën.
Asnjë lot në syrin tënd nuk pashë. Mendova; është në shok!

Vdekja.
Prindërit tanë asnjëherë nuk na folnin për vdekjen.
E bënin këtë për të na mbrojtur, por, nëse ka dicka në këtë botë, që nuk e dijmë, është momenti i vdekjes. E kemi më afër se këmishën, thonë të vjetrit.

E mendja, ku nuk shkon?
Cka nëse vdes unë? Si do ta përjetonte Ylli im këtë humbje?

M`u kujtua një bisedë e jona;

-Natën e mirë Yll.
-Natën e mirë mam.
-Të dua më s`shumti n`botë.
-Edhe unë të dua ty, edhe babin. Edhe ti e don babin apo mam?
-Po shpirt, por ty më s`shumti.

Dhe babin e mamin pashë si një rrethojë rreth fëmijës së tyre, duke mbrojtur atë nga kjo botë e egër.
Cka nëse njëra mburojë largohet, zhduket, humbet?

Kur shkonte Ylli në cerdhe, një fëmiu i vdiq babai. Neve na thirrën në telefon, që të përgaditemi, sepse fëmijët do të vinin me pyetje të ndryshme.

-Mam, Kristoferit i kishte vdekur babai- ishte fjalia e parë që dëgjova.
-Joo. Kur?- u befasova unë, duhej të bëheja sikur nuk dija asgjë.
-Nuk e di mam, por në cerdhe, kemi ndezur një qiri për të.
-Sa keq për Kristoferin. A qante? -e pyeta.
-Po, dhe mua më vinte shumë keq- tha dhe gati sa nuk i plasi vaji.
-A je mirë ti?
-Mirë- ma ktheu mendueshëm.
-Cka po mendon?
-Po mendoj shumë gjëra të ndryshme. Si psh, si vijmë në këtë botë, pse vdesim, ku shkojmë pasi vdesim, pasi vdesim a kthehemi prapë në këtë botë, nëse jo ku rrimë ne, si rrin toka në ajr, pse vdesin prindërit, mam unë kam frikë se ti ose babi do të vdisni- dhe plasi në vaj.

To be continued...

[lovely]

Psikologët thonë;

Për të ndihmuar tjetrin, gjëja e parë që duhet të bësh, është të biesh në nivelin e tij.
Duhet t`i shohësh gjërat nga këndi i përsonit në fjalë. Përndryshe, nëse ai është në shkallën e dyte, ti kot së koti i flet gjëra nga shkalla e 20-të.

Nëse ne si të rritur jemi në nivelin e pestë, një fëmijë është në nivelin -5.

Edhe pse jemi në një nivel aq të lartë krahasuar me fëmijët tanë, kjo nuk do të thotë asesi se kemi të gjitha përgjegjjet.
Ne, të gjithë kemi përjetuar të mbesim pa fjalë, pas një komenti apo një pyetje nga fëmijët tanë.

Ajo që dëgjova dje, nga Ylli im, ishte dicka në vete.
Ishim duke shkuar në kino, për të parë filmin; "Djali dhe delfini".

Papritmas, m`u drejtua; Mam, do të doja të mos kisha lindur fare.

Pse? - u habita me t`vërtetë.

Sepse ne do të vdesim ashtu-kështu. Cka është qëllimi të jetosh?

A nuk ka asgjë të mirë në këtë botë a? -e pyeta gati e nevrikosur.

Jo po- u ngut ai- përmendi disa nga shokët e tij, dhe disa lojëra me armë, të cilat ky nuk ka të drejtë t`i luaj pasi që ende nuk ka mbushur moshën.

Mami dhe babi? A nuk është dicka e mirë?

Po po, ju të dy, familjet e juaja- dhe mendohej të gjente dicka që i sjell knaqësi, dhe pas pyetjeve të mia; "tjetër? tjetër?", ai vazhdonte dhe ndër të tjera zbuluam se ishin edhe futbolli, skijimi, bazeni, pushimet në det, pushimet në Kosovë, shkolla, festimet e ditëlindjes, bowling-u, kino, snowboard, playstation, cokollatat, anijet e mëdha, Disneyland, etj.

E sheh- i thashë- se paska shumë gjëra të mira në këtë botë? Dhe kur të rritesh akoma, edhe gjëra tjera do të të duken interesant dhe të mira.

Si cka psh mam?

Ti duhet të zbulosh vet Yll.

Pse më quan Yll gjithë mam?

Një histori thotë, secili njeri që lind në këtë botë, e ka një yll të caktuar lart në qiell, i cili i ndriqon rrugën gjatë gjithë kohës. Kur linde ti Yll, mua m`u ndriqua jeta aq shumë, sa që jam e sigurtë se ai Ylli im lart në qiell, zbriti brenda në ty. Sepse ti vazhdon të më ndricosh secilën ditë. Dhe kjo është arsyeja ndër më të fortat, pse mua më duket kjo jetë shumë e mirë, dhe asnjëherë nuk mendoj se do të ishte më mirë sikur të mos kisha lindur.

Buzëqeshja i ndriti fytyrën.

Mendova; T`i them se kjo është hera e fundit që dëgjoj dicka të tillë, por prapë përmbajta veten, ngase dua që ai të flasë me mua, për mendimet e tij, cofshin ato edhe të errëta...


Aq shumë kohë më ka kërkuar ato lojëra me vrasje, mbytje, armë, gjakderdhje, mosha e të cilave është mbi 18-vjeqare. Përgjegjja ka qenë gjithmonë; JO.

A kanë fëmijët, imagjinatë të mjaftueshme, që të tentojnë të manipulojnë prindërit e tyre, në mënyrë që të marrin atë që duan?
Dhe frika ime ishte; Është vërtetë Ylli im ndriques duke menduar këto gjëra në kokën e tij të vogël? A po rriten ato mendime të tmerrshme s`bashku me të?
Apo ishte vetëm tentim për blerjen e lojërave të ndaluara? Shpresova shumë, të ishte kjo e fundit.
Ndoshta ishte vetëm mendim momenti? Me të cilin më duhet të punoj kujdesshëm, që të mos kthehet asnjëherë, as si mendim!

[Murgesha]

Mami si je?

Shumë mir jam, mamit.

Krejt mirë je?

O mirë jam moj, çka ke që po më pyet qe dy herë?

O mam ishte e tmerrshme jam zgju natën, krejt qull e kisha bërë jastëkun nga lotët, se të pash ëndërr që vdiqe, je e sigurtë që je shumë mirë?

Ha,hahahaahah u qesha, vetëm një ëndërr paska qenë mamit, se unë me sa po e shof veten gjallë qenkam e po flas me ty në telefon.

Qeshu ti qeshu, unë kesh ka kupi tuj qa e kesh ka tranohna deri sa e pash që ishte vetëm një ëndërr.

Të lutem i thash mbaj mend, edhe kur të më vijë ajo ditë e ti të jesh zgjuar e të më shofësh të vdekur duhesh të mos qajsh, dije që vdes e lumtur që ju lë juve mbrapa.

Mam mjaft se nuk po kam kohë me fol më tepër, e kur të takohemi po gabon po e nxen goje këtë muhabet më.

[lovely]

"Nuk është kurrë vonë të jesh ai/ajo që do të mund të ishe"


Familja, rrumbullaku dhe dasmat.


Në një dasmë, sheh lumturinë e këtyre krijesave, të lindura moti kohë, nga dy prindër, tashmë të mundur nga mplakja.

Një nënë ulur në një qoshe të lokalit, dy sytë mbushur lot krenaire, hidhërimi e gëzimi, mburrje e keqardhje, lumturie e dhimbjeje, mungese e pranie, dhe lista vazhdon.

Në mesin e lokalit të gjithë vallëzojnë me një buzëqeshje të madhe në fytyrë, dhe per disa orë, kan harruar të gjitha obligimet, detyrat, përgjegjësitë, brengosjet, shqetësimet, vuajtjet, mjerimet, të cilat jeta na i fali shumicës nga ne.
Të këqijat munden nga të mirat, dhe mirësinë sheh në secilën fytyrë.
Heton edhe shiqime të vjedhura të të rinjëve, të miturit duke vallëzuar shkujdesshëm, të moshuarit duke biseduar e qeshur me zë të lartë, dhe të martuarit të dashuruar.

Të gjithë së bashku më ngjajnë me molekula, të lidhura fort ndërmjet vete, të cilat formojnë një top të rrumbullakët, që fluturon lirshëm në hapsirë, dhe herë luftojnë, herë përqafohen, por në atë rrumbullak mbesin.

Kur nata lëshohet në tokë me qetsinë e saj, nëna bie në shtrat, pas 1001 punëve të lodhshme e të gëzueshme, një lot ia ngroh syrin.
Një lot sakrifice.
Një lot për një molekulë të tharë, zhdukur tashmë...

Një lot nëne, peshon sa?

[lovely]

Cfarë gjen nën lëkurën e një nëne?

S`pari, instinktin prej nëne ndoshta! Po qe nevoja, ajo bëhet tigër.
Ajo mbron të voglin e saj, me të gjitha mjetet e poseduara.
Edhe nëna më e urtë në botë, zbulon anët e saj të cilat nuk ka ide që i zotëron, do të thotë, kur është në pyetje mirëqenia e fëmiut të saj.
Nëna, ven fëmiun e saj në radhë të parë. Kjo është kryesorja. Të tjerat vijnë pastaj.

"Egziston vetëm një fëmijë më i miri në botë, dhe secila nënë e ka atë".
Proverbe kineze kjo. Mua, më pëlqen.

"Kur të vendosësh besimin, shpresën dhe dashurinë së bashku, mund të rrisësh fëmijë pozitivë në një botë negative" Z.Z.

Besimi në fëmijët tanë.
Këta bëjnë pikërisht atë që ne prindërit, rrethi, shoqëria presim nga ta.

Tek ne shqiptarët, kemi dëgjuar shpesh, vlerësimet e prindërve;

1. "Ky kurr nuk ka me vy kurgjo", "S`ka kush që e qet n`kry", "Na kalli"

2. "Ktij ka me ia pa hajrin ni katun", "Uh lumja unë për ty, pej qitij ka diqka", "Ky osht ma i miri nxons n`shkollë", etj.

Numri 1, kur dëgjon atë vlerësim negativ, prej gojës së prindërve te tij, dhe pastaj prej krejt familjarëve, rrethit, edhe ai beson se vërtetë është i papërmirsueshëm. Sjellja e keqe, vetëm përkeqësohet. Dhe as që tenton të behet më i mirë. Më i urtë, më i mirë në shkollë, etj.

Numri 2, do të mundohet me gjithë cka ka, të arrijë të gjitha ato që i dëgjon, sepse ky beson se është me i miri në shkollë, beson se do të arrijë dicka në jetë, shumë njerëz do të kenë të mira prej tij, dhe deshti apo nuk deshti, ke apo nuk ke, do të bëhet njeri më i mirë.


Kam lexuar një libër, një nënë, vajza e së cilës, kishte sjelljet më coroditëse që mund të ketë një fëmijë. Pështynte njerëzit në rrugë, rrihte të gjithë fëmijët që takonte, në shtëpi bënte vetëm rrëmuje, në cerdhe askush nuk guxonte të luante me të, etj etj.
E tërë shoqëria ishte larguar prej nënës e babit, për arsye të sjelljeve të saj.

Ishte e vogël për psikologë, nuk do të kuptonte asgjë, kështu që nëna e vajzës, vendosi të ndryshojë vajzën e vogël.
Asaj i dhimbte zemra, sepse askush nuk afrohej të luante me vajzën e saj, vajza ndihej e vetmuar, dhe situata përkeqësohej.

Sa herë ndodhte ndonjë nga ato epizodat e sjelljeve të këqija të vajzës, nëna i thoshte vetëm njëherë; Nuk duhet bërë atë... nuk duhet bërë këtë, dhe asnjë fjalë më për atë ndodhi. Nuk fokusohej në gjërat e këqija.
Nganjëherë vajza bënte dicka të mirë, dhe për këtë gjest,ajo dëgjonte fjalë të mira tërë ditën.

Vajzes i pëlqente vëmendja për gjërat e mira. Ishte mësuar se të gjithë fokusoheshin në të, vetëm kur bënte dicka të keqe. Meqë nëna e saj, nuk e bënte këtë gjë më, ajo gradualisht i la ato.
Muar kohë, afër një vit, por vajza u bë tjetër fëmijë.

"Njeriu mëson shumëcka kur të bëhet prind, si psh se sa ka durim".

Fëmijët duan vëmendje. Provojnë të gjitha mënyrat, por vëmdendjen do ta kenë. Ne prindërit, vendosim, cilës rrugë t`i biejmë.

Nën lëkurën e një nëne, gjen te gjitha armët që i nevojitet asaj!

[lovely]

Ne nje program shkollor, Ylli me te gjithe femijet kenduan kete kenge.

"Ne.

Ka shume femije ne vende tjera,
Te cilet nuk kane asgje, por bejne me te miren qe munden
Dhe ata enderrojne per nje bote, ku asnje arme nuk deperton
Te kene ushqim mjaftueshem, dhe te luajne ku te duan.

Ne nuk kemi kohe te humbim, duhet bere diqka tani,
Te ua shtrijme nje dore, jo vetem te shiqojme

Ne jemi femije nga vende te ndryshme,
qendrojme bashke dhe duam te tregojme
se ne mundemi te krijojme unitet nese ne vetem duam,
Nuk ka kufinje, ne ate qe ne mund te bejme.

Ne kendojme fort, me zerin me te larte qe mundemi,
duam te degjohemi ne te gjitha vendet e botes,
Sepse kemi diqka shume te rendesishme per te thene,
Ne jemi femije te cilet kemi shume per te dhene.

Ne nje qytet te vogel, larg ne veri jemi mbledhur,
dhe kendojme me ze te larte ne kor
Sepse ne enderrojme per nje bote, atje ku te gjithe femijet mund te qeshin,
ku ne jemi te sigurte dhe lufta eshte bere paqe.

Nuk kemi kohe per te humbur, duhet bere diqka tani,
Te shtrijme nje dore, dhe jo vetem te shiqojme."


Bajlozi tha; Ne buzeqeshjen e bebes sheh buzeqeshjen e Zotit.
Thenie fantastike, permbledhur mire mrekullite e jetes ne nje buzeqeshje te vetme.

Po, sheh te padukshem, misteriozen, sheh engjujt e gjalle dhe te vertete.
Eshte sikur te gjitha te keqiat e kesaj bote, mbledhen dhe zhduken ne ate buzeqeshje. Magjia e shpirtit shkelqen nepermes atyre syve te dlire.
Dhe ti e sheh pa pike dyshimi, te miren e kesaj bote.

[lovely]

Nuk ka kush të më ndryshojë mendjen se, nuk ka ndjenjë më të plotë, më të fortë, më të kthjelltë, sesa ndjenja e të qenurit prind.

"Asnjëherë mos merr më shumë se sa atë që jep."

Mirë. Fëmijët, u falin prindërve të tyre, kënaqsinë origjinale të vetme në bote. Ndjenjën e të plotësuarit total në jetë.
Prindi, si prind, (shumica e tyre), mundohen tërë jetën për fëmijët e tyre.
Po na del se ajo knaqësi paguhet tërë jetën.

Më ngjan me barazpeshim.
Fëmijët mbushin jetërat e prindërve të tyre plot kuptim, dhe këta të fundit paguajnë për pjesën tjetër të mbetur të jetës.

[lovely]

Gjërat nën lëkurën e një nëne përveq asaj të lartëpërmendurës?

Jeta, dëshirat, mendimet, bota përsonale e saj.

E din kur ke aq shumë mendime të mbështjellura në kokë, sa që nuk ia gjen dot fillin?

E dua kur jemi vetëm unë dhe mendimet e mia.

Të gjithë e dijmë se jemi këtu përkohësisht. Absolut të gjithë. Edhe fëmijët 6-vjeqar.

Ecja pas dy kolegeve në punë, i shiqoja tek bisedonin dhe qeshnin. Ua shiqoja edhe rrudhat e të qeshures. Ato flisnin dhe qeshnin sikur të jetonin përgjithmonë. Më dukej se nuk kishin ide se do të vdisnin një ditë. Edhe pse vdekjen e shohim perditë.

Hapa gojën tu them; Hej, e dini se do të vdisni? Pse qesheni?

Ndala.

Nuk të nevojitet shkollë që të studiosh njerëzit, kur ke mundësinë ta bësh të njëjtën gjë në jetën reale, në përditshmëri.

Shpejt u largova nga ato mendime.
Nuk e preferoj vuajtjen. Kam zgjedhur dashurinë.

Thonë se ndihesh gjallë kur vuan.

Ndoshta.

Kam vendosur të ndihem gjallë perditë ngapak. Të përjetoj vuajtjen, dashurinë, knaqësinë, gëzimin, tradhtinë, hidhërimin, humbjen, fitoren, në një sasi mesatare.

Nën lëkurën e një nëne, mund të gjesh vetëbesimin hekur, fituar nga përvoja të ndryshme. Humbje e fitore. Por kurrë dorëzim.

Një nënë e tillë, nuk ka nevojë për komplimente. Ajo e din, se ajo mundet!

"Të gjithë kemi nevojë për dikënd me të cilin mund të jemi budalla!"

Pse të mos jemi budallenjë përditë ngapak?
Pse të mos jemi vetvetja, me të mirat dhe të këqijat tona?

Halle Berry tha;

Bukuria nuk është vetëm fizike.
Për mua burri është qershia në tortë.
Por unë jam torta dhe edhe e vetme jam shumë e mirë.
Edhe nëse nuk e kam qershinë.

[natyra]

Shum thenje te bukura per nenen..Si dhe "Emocionuese"me perkushtim i lexova..Faleminderit-Lovely&Murgesha..:))

P.s.E per gjyshet a ka mbetur diqka te thuhet?LOL..me kenaqesi do ju lexoja,Sa do e thjeshte te jetet

Me dashamiresi ju pershendes,qe te dyjavee..Suksese ne vijim

by-Natyra.

[lovely]

Përsëri, po afrojnë festat e fundvitit.
Ti e ndjen gëzimin, atmosferën festive, mungesën e atyre që nuk janë më në mesin tonë..

Njerëzit nxitojnë, kohë e stërngarkuar nga punët e ndryshme që duhen përfunduar para festave.

Ti kë mësuar tashmë të vlerësosh gjërat e vogla, ato që janë falas në jetë.

Nga këndi i një nëne, në qendër janë fëmijët e tu. Janë këto krijesat e pafajshme, falë të të cilëve bota vazhdon rrjedhën e saj.

Ata janë aq të vegjël, janë aq kurioz, janë aq të mire e të dashur, sa që zemra të mbushet dashuri. Të futesh në botën e tyre plot e përplot ëndrra është mrekullia vet.
Të krijosh kujtime fëmijërie për ta, është obligim i nënave në këtë jetë, apo jo?

Janë këta të cilët na ngrisin lart.

O nënë shtatzënë, shijo cdo lëvizje në barkun tënd. Shijo jetën brenda teje dhe ji krenare për fatin që ke të bëhesh nënë.

Ti tjetri, mos kërko edhe aq shumë. Mësohu të ulesh, të jesh falënderues për gjërat që i ke. Duaji njerëzit që të rrethojnë, që mbushin përdtishmërinë tënde me jetë. Mos u bë i pangopur. Një ditë do të shkosh nga gjithëcka. Do të mbetet vetëm kujtimi për ty. Cfarë kujtimi do që të lësh pas?

Nga përvoja kemi mësuar se gjithmonë është një arsye pse gjërat ndodhin. "Kur mbyllet një derë, hapet një tjetër". Mos u mërzxit pse gjërat nuk vajtën ashtu si planifikove ti. Ndonjëherë planet më të mira i ka jeta për ne. Shko me rrymen. Pa marrë parasysh, ngulite vështrimin tek e mira, dhe do e shohësh se gjithcka do të shkojë mirë.

[Le jardin des disparus]

...dhe nga këndi i një fëmije:

Nëna ime! Vetëm tek ti kam besuar. Zot tjetër nuk kam pasur kurrë!

[Jana]

Nga kendi i nje femije ....

... se di a kam me mujt me ti kthy te gjitha ato qe i ke be per mua Nena Ime ...

..nje e di ti je Mbreteshea ime ...dashuria ime ....

[lovely]

Terri i nates, edhe njehere me zuri trotuareve te botes.
Serish u dashurova ne deboren e bardhe e cila binte aq e organizuar dhe dukej mahnitese ne dritat e neonit.

Ne facebook te ze syri cka jo. Nje dite, njera nga "friends-at" e mi, kishte bere like nje status.
Ne status shkruhej; "Edhe sot te vendosa nje gjethe vjeshte ne grushtin tend te vogel, shpirti im. Ti hap syte, por nuk me sheh shtrire prane teje. Kanceri te hengri trurin. Dhe trupi yt i vogel , dita dites po behet me i dobet. Frymemarrja nganjehere te eshte aq e veshtire sa qe me duhet te dal nga dhoma.
-Ylva, mund te shkosh tani e dashur. Une nuk do te te humbas kurre. Ne vetem nuk do te shihemi per nje kohe. Kanceri po vdes bashke me trupin tend, dhe ti dole fitimtare ne kete beteje. Kur te bashkohemi "ne anen tjeter" do e festojme kete fitore."

Klikova ne profilin e tij, dhe fillova ta "ndjek".

Ishte ky nje baba, te cilit vajza e vetme 7 vjeqare, po i vdiste nga kanceri.
Dhe ky ne vend qe te tmerrohej, ky e pershkruante vdekjen si diqka te bukur. Si nje pushimore nga jeta.

Nganjehere e admiroja per forcen qe kishte ne momentet me te veshtira te jetes- humbjen e nje femije. Por, cfare do te besh, kur zgjedhja e vetme qe ke eshte te jesh i forte?
Nganjehere me irritonte, ngase shkruante per gjendjen e vajzes dhe shprehte ndjenjat e tij, 5-6 here ne dite ne facebook, ne vend qe te shfrytezonte secilin sekond te fundit me femijen e vet.

E "ndiqnin" mbi 20 mije njerez nga ane e mbane vendi. Kishte hyre ne zemrat e tyre me sinceritetin e tij, me dhimbjen e tij, me menyren si fliste hapur per vdekjen, me dashurine e tij per princesen e vogel, etj.

Por kishte edhe te tjere. Disa e akuzonin se ai permes facebook-ut kishte arritur te fus Ylvan ne zemrat e shume njerezve, dhe per kete arsye Ylva nuk mund te vdiste. Nuk mund te shkonte nga kjo bote, sepse ishte ne zemrat dhe mendjet e shume njerezve dhe ata po luteshin per sherimin e saj.

Me tutje babai shpjegonte se e vetmja arsye pse ai kishte filluar te shkruante ne facebook dy vite me pare, ishte sepse ndihej sikur te gjithe ata njerez nga ane e mbane vendi, e kuptonin, dhe ne kete menyre ia lehtesonin dhimbjen.

Prandaj, nuk dija si te ndihesha me. Ta admiroja, apo ta urreja? Ta urreja sepse me solli ne jeten time, nje vajze te vogel, te cilen nuk e kam pare asnjehere dhe as nuk e njoh perveq nga pershkrimet dhe fotot e babit ne fb ,dhe s`bashku me te nje dhimbje te jashtezakonshme.
Apo ta admiroja sepse me beri t`i shoh gjerat me nje sy total tjeter?

"Fatlum ne fatkeqesine e tjetrit"

Babai shkruan; "Shfrytezojeni kohen me femijet tuaj. Luani me ta, qeshni dhe jeni falenderues qe keni femije te shendoshe. "

Ylva simbolizohet sot me nje gjethe vjeshte, nga me se 20 mije persona...