Korigjim!

[Oqeani]

Ju përqafoj, e dashur Idila, dhe ta dini se po ta kisha lënë zemrën time të fliste krejt e lirshme, kjo do të kishte qenë ende më e vështirë. Më falni për këtë gjuhë të shkoqur, por në fatin tim që më është shkruar tashmë, është e pamundur që të zotëroj ende guximin e duhur për të vazhduar, duke pasë (pas) frikën e madhe se kjo do të më turbullonte deri edhe në harmonitë më të vogla të jetës sime të brendshme.

( duke pasur )*

[murrizi]

A ka edhe një pushk për mua

Do ti ipja në titull të tillë vetësfidimit për njohurit e Gjuhës së bukur shqipe. Pse jo, edhe ti gaboja ca fjalë në vendërënditje, apo edhe ti ngatërrojë ca nga shenjat e pikësimit? këtu jemi, këta që jemi !

Atë ditë thuajse të gjithë kishin ngarendur për të parë festen e parë të prezantimit të forcave tona, të atyre forcave që pritet të na e sigurojnë qetësin e rahatin tonë në të ardhmën. Goca ime, ajo më e vogla, sapo i kishte marrë këmbët si duhet, dhe nga ajo që kishte arritur të ma shtërngoje gishtin e vogël fort, dilte një burrëreshë e ardhshme, teksa përballonte tuke taket e të shtënave të nderit.
Nuk kaloi shumë gjatë dhe ja bëhu një buri me zërin e saj alarmues, të gjithë njëherëshi si me komandë i përdredhën qafat, e i drejtuan kokat nga atje ku vinte zëri i hollë i "sihariqit".
... e vogël, dukej të mos e kapte të tërën sa duhet se çfar po ndodhte rrethë e përqark saj, andaj edhe pash tek ngjiste shpines s'ime, për të kaluar në majë të kres, duke ngritur atë dorëzën e sajë të vockël dhe përshëndetur nga atje, ku edhe ishin drejtuar sytë e turmës.
Ta, raaaaaa.... ta ta ta...ta .............. dhe sakaq turma u hesht, su dëgjua as edhe një më i vogli bëz, nga të gjithë ata njerëz, e që thuja se numronin gati gjysmën e milionit.
,,Babi, a ka ele një pushkë për mua ?'', preu heshtjen vogëlushja e kalëruar në maje të kokës s'ime. Oooo...uuuuuu..... dhe të gjithë syt e botës mu pingulën në maj të kres sime, derisa kaqurrelja e vogël vazhdonte të përshëndeste me dorë turmën, sikur të mos kishte ndodhur asigjë.

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga murrizi

A ka edhe një pushkë për mua?!

Do (ti ipja në titull të tillë vetësfidimit) e titulloj të tillë vetsfidimin për njohuritë e Gjuhës së bukur shqipe. Pse jo, edhe sikur t`i gaboja ca fjalë në vendërënditje vendrenditje, apo edhe t`i (ngatërrojë) ngatrrojë ca nga shenjat e pikësimit?

këtu Këtu jemi, këta që jemi !(Pas pikës, pikëpyetjes dhe pikëcuditëses fillojmë gjithmonë me shkronjë të madhe)


Atë ditë, thuajse të gjithë kishin ngarendur për të parë festen e parë të prezantimit të forcave tona, të atyre forcave që pritet të n`a e sigurojnë (qetësin e rahatin) qetsinë dhe rehatinë tonë në të ardhmën. Goca ime, ajo më e vogla, sapo i kishte marrë këmbët si duhet, dhe nga ajo që kishte arritur të ma shtërngoje shtrëngojë gishtin e vogël fort, dilte një burrëreshë e ardhshme, teksa përballonte tuke taket e të shtënave të nderit.
Nuk kaloi shumë gjatë dhe ja bëhu një buri me zërin e saj alarmues, të gjithë njëherëshi njëkohsishtë, si me komandë i përdredhën qafat, e dhe i drejtuan kokat nga atje ku vinte zëri i hollë i "sihariqit".
... e vogël,( dukej të mos e kapte të tërën sa duhet se çfarë po ndodhte rrethë e përqark saj, andaj edhe pash tek ngjiste shpines s'ime,) dukej sikur nuk arrinte të kuptonte dot situatën që zhvillohej rreth saj,prandaj pa një pa dy, e ndieva tek ngjitej shpines sime, për të kaluar në majë të kres kokës, duke ngritur atë (dorëzën) dorën e sajë të vockël dhe përshëndetur nga atje, ku edhe ishin drejtuar sytë e turmës.
Ta, raaaaaa.... ta ta ta...ta .............. dhe sakaq turma u hesht, s`u (nuk u) dëgjua as edhe zëri më i vogël (një më i vogli bëz), nga të gjithë ata njerëz, e që thuaja se numronin gati gjysmën e milionit.

,,Babi, a ka ele një pushkë për mua ?'', preu heshtjen (vogëlushja) voglushja e kalëruar në (maje) majë të kokës (s`ime) sime.
Oooo...uuuuuu..... dhe të gjithë sytë e botës (mu pingulën në maj të kres sime) u ngulitën në majen e kokës sime, derisa kaqurrelja e vogël vazhdonte të përshëndeste me dorë turmën, sikur të mos kishte ndodhur (asigjë) asgjë.

2-

[DEA]

Postimi origjinal është bërë nga Idila

O Dea, ja për ty ja për kënd?

......DHEKYISHTEFILLIMIINJËLUFTETËGJATËQËVAZHDONTE PREJKOHËSH
DHEDUKEJSENUKDOTËMBARONTEKURRËATËDITËBËNTEVAPËEMAD HE
VERADONTETËDEMONSTRONTESETASHMËKISHTEARDHURDHENUK
KISHTEGJËQËTAKTHENTEMBRAPAAFSHIINGROHTËLËPIHEJNËPË RFASADAT
EGODINAVENËPËRRRUGËNËPËRTRUPINEATYREQËDUHETTËSHETI SNIN
RRUGËTTËPAMBROJTURDHETËSHKUJDESUR.....

Radhitjen e shkronjave/fjalëve ndajini sipas nevojës së fjalisë duke patur parasysh drejtëshkrimin dhe shenjat e pikësimit në vendin e duhur.

Drejtëshkrim të këndshëm pra!

Nese nuk e provoje, nuk do ta kuptoj kurre se ku jane veshtiresit e mija.......


.....dhe ky ishte fillimi i nje lufte te gjate, qe vazhdonte prej kohesh dhe dukej se nuk do te mbaronte kurre.
Ate dite bente vape e madhe, vera donte te demonstronte se tashme kishte ardhur dhe nuk kishte gje qe ta kthente mbrapa.
Afshi i ngrohte, lepihej neper fasadat e godinave, neper rruge, neper trupin e atyre qe duhet te shetisnin rruget te pambrojtur dhe te shkujdesur.......

[Artisti]

Çka ?



Ju lutem më korrigjoni!


.

[murrizi]

Postimi origjinal është bërë nga lovely

2-

cka ke bo o level ? hahahaha
Eshte tjeter drejtshkrimi, eshte tjeter te nxjerresh nje tekst te ri (te perpunuar).

[lovely]

Postimi origjinal është bërë nga murrizi

cka ke bo o level ? hahahaha
Eshte tjeter drejtshkrimi, eshte tjeter te nxjerresh nje tekst te ri (te perpunuar).

kqyrum ti djale, a din sa punen ma ke nxjerr? ni vend ta kom ndrru gjysmen e fjalise, kjo sepse ke shkru fjale qe nuk jan hiq ne guhen shqipe , si pasoje u dashte me ndrru gati krejt fjaline..

"e vogël, dukej të mos e kapte të tërën sa duhet se çfar po ndodhte rrethë e përqark saj, andaj edhe pash tek ngjiste shpines s'ime,...."

po t boj be sa jam munu qitu me dit qka ke dashte me thane, lexoje edhe vet nihere hahahahahahahaha, e ke perkthy bukfalisht prej gjermonishtes n shqip, e ashtu nuk shkon jarano

ni fjali e kam shkru komplet, e ato 400 gabimet tjera nuk i paske pa demek :D


"pingul n maj t krese" une nuk e di qe osht shqip as kjo merre dyshin e ec pej shpije sa nuk ta qita 1 :D


ps; ru se gaboni kush e m korrigjoni :D

msusja
level :D

[Fshatari]

Postimi origjinal është bërë nga lovely

kqyrum ti djale, a din sa punen ma ke nxjerr? ni vend ta kom ndrru gjysmen e fjalise, kjo sepse ke shkru fjale qe nuk jan hiq ne guhen shqipe , si pasoje u dashte me ndrru gati krejt fjaline..

"e vogël, dukej të mos e kapte të tërën sa duhet se çfar po ndodhte rrethë e përqark saj, andaj edhe pash tek ngjiste shpines s'ime,...."

po t boj be sa jam munu qitu me dit qka ke dashte me thane, lexoje edhe vet nihere hahahahahahahaha, e ke perkthy bukfalisht prej gjermonishtes n shqip, e ashtu nuk shkon jarano

ni fjali e kam shkru komplet, e ato 400 gabimet tjera nuk i paske pa demek :D


"pingul n maj t krese" une nuk e di qe osht shqip as kjo merre dyshin e ec pej shpije sa nuk ta qita 1 :D


ps; ru se gaboni kush e m korrigjoni :D

msusja
level :D

Murrizi qenka tregue shume "dorelehte" e i paska ra ne krye nje "dorerende"!
Ma mire mos me u fut hiç nga kjo teme se vend nuk te lane me gjet keta/o jarana/t/eshat!

[4peace]

***


O murriz,
Mos shkruj k’tu se je i papërshtatshëm, kështuqë nëse shkruan, shkrimi yt quhet shkrim për inati.
Edhe unë e bona ni „korrigjim“, ama pa idhnime, a?

Atë ditë thuajse të gjithë kishin ngarendur për të parë festen e parë të prezantimit të forcave tona, të atyre forcave që pritet të na e sigurojnë qetësin e rahatin tonë në të ardhmën.

Çat dit t’ishin çue krejt mileti me kshyrë rekmallimin e takateve tona, takateve çi na bojnë t’mundshme m’u knacë tuj u knaçë pi sodit e deri n’fund dynjasë.

Goca ime, ajo më e vogla, sapo i kishte marrë këmbët si duhet, dhe nga ajo që kishte arritur të ma shtërngoje gishtin e vogël fort, dilte një burrëreshë e ardhshme, teksa përballonte tuke taket e të shtënave të nderit.

Kjo çika jeme, ma e vogla, çi as s’dike me hecë n’komë t’veta e memzi mujke me ma mrri gishtin e vogël, u kallxue shumë burrneshë kur kërsitshin askerija me pushka e alltija.

Nuk kaloi shumë gjatë dhe ja bëhu një buri me zërin e saj alarmues, të gjithë njëherëshi si me komandë i përdredhën qafat, e i drejtuan kokat nga atje ku vinte zëri i hollë i "sihariqit".

Nuk zgati shumë vakt e kur t’ja krisi njani me buri, sa qi i trishtoj tuj jav shurdhue veshtë çatynve çi kishin çillue ngat, e mileti e kthej qafën (sikur n’lojë tenisi) tuj kshyrë se shka do t’bohet tash.

... e vogël, dukej të mos e kapte të tërën sa duhet se çfar po ndodhte rrethë e përqark saj, andaj edhe pash tek ngjiste shpines s'ime, për të kaluar në majë të kres, duke ngritur atë dorëzën e sajë të vockël dhe përshëndetur nga atje, ku edhe ishin drejtuar sytë e turmës.

Nime, kjo e vogël e s’mirrke xho vesh shka o ka bohet okolla për okolla edhe, pi tutës, t’mu nxhit shpinës përpjetë e m’hypi n’krye…edhe, tuj ju doke vetja e madhe, krejve ja bonte me dorë… (papaaaa)

Ta, raaaaaa.... ta ta ta...ta .............. dhe sakaq turma u hesht, su dëgjua as edhe një më i vogli bëz, nga të gjithë ata njerëz, e që thuja se numronin gati gjysmën e milionit.

(apet pushkat e alltijat) Ta, ta, taaaaa … edhe, pi tutës, krejt mileti u ndal, s’u ndike as miza pi krejt ktynve xhinve çi u dokshin si m’u konë ma shumë se xhys miljoni.

,,Babi, a ka ele një pushkë për mua ?'', preu heshtjen vogëlushja e kalëruar në maje të kokës s'ime. Oooo...uuuuuu..... dhe të gjithë syt e botës mu pingulën në maj të kres sime, derisa kaqurrelja e vogël vazhdonte të përshëndeste me dorë turmën, sikur të mos kishte ndodhur asigjë.

„Babi! A s’e pate edhe ti ndoj pushkë a allti për mu?“, e prishi renin çika tuj kcy si përmi kali n’kry temin…Ou au o… u çudit mileti e ja nisi me kshyrë përmi kryjën teme, e kjo krejve jav bojke me dorë „kshyre sa e male u bona!“.


***

[murrizi]

Postimi origjinal është bërë nga 4peace

***


O murriz,
Mos shkruj k’tu se je i papërshtatshëm, kështuqë nëse shkruan, shkrimi yt quhet shkrim për inati.
Edhe unë e bona ni „korrigjim“, ama pa idhnime, a?




Çat dit t’ishin çue krejt mileti me kshyrë rekmallimin e takateve tona, takateve çi na bojnë t’mundshme m’u knacë tuj u knaçë pi sodit e deri n’fund dynjasë.



Kjo çika jeme, ma e vogla, çi as s’dike me hecë n’komë t’veta e memzi mujke me ma mrri gishtin e vogël, u kallxue shumë burrneshë kur kërsitshin askerija me pushka e alltija.




Nuk zgati shumë vakt e kur t’ja krisi njani me buri, sa qi i trishtoj tuj jav shurdhue veshtë çatynve çi kishin çillue ngat, e mileti e kthej qafën (sikur n’lojë tenisi) tuj kshyrë se shka do t’bohet tash.




Nime, kjo e vogël e s’mirrke xho vesh shka o ka bohet okolla për okolla edhe, pi tutës, t’mu nxhit shpinës përpjetë e m’hypi n’krye…edhe, tuj ju doke vetja e madhe, krejve ja bonte me dorë… (papaaaa)



(apet pushkat e alltijat) Ta, ta, taaaaa … edhe, pi tutës, krejt mileti u ndal, s’u ndike as miza pi krejt ktynve xhinve çi u dokshin si m’u konë ma shumë se xhys miljoni.



„Babi! A s’e pate edhe ti ndoj pushkë a allti për mu?“, e prishi renin çika tuj kcy si përmi kali n’kry temin…Ou au o… u çudit mileti e ja nisi me kshyrë përmi kryjën teme, e kjo krejve jav bojke me dorë „kshyre sa e male u bona!“.


***

Jo qebesa pa asnji lloj idhnimi, ti veq e paske përkthye në gjuhën që e marrim vesh ne kombi kosovar
P.s. ku e dija mor vlla që e kam angazhue nji "ekip" të tërë të merret me mua.
Ani ani se ska dert, aiiii Kupa prej "falltores" po ja FUT, e spo bohet nomi, e naj prej korrneri...

[Idila]

Ju lus të vazhdojmë më tutje, tok të gjithë.


....gjithçka është e qetë, pothuajse e palëvizshme, si një lojë shahu e lënë përgjysmë një dekadë më parë.
Trotuarët qumëzhinë nga zhurma e gjetheve të zverdhura e të shkëputura mbi tokë. Të tjera bien të heshtura,
pa peshë, duke bërë harqe, si të deshën qoftë edhe një grimë të vononin rënien e tyre, të cilat të kujtojnë fatin e njerëzve, pasigurinë e tyre. Frikën para së nesërmes.
Vërtet e bukur është Vjeshta, por përtej kësaj bukurie ngjyrash të larushitura fshihet vdekja.
Vdekja e natyrës.
Por, a vdes natyra?

Padyshim jo, ajo veç ripërsërit ciklin e saj. Por ç`ndodh me njerëzit?


A jam unë Vjeshta apo Vjeshta unë?

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Idila

Ju lus të vazhdojmë më tutje, tok të gjithë.


....gjithçka është e qetë, pothuajse e palëvizshme, si një lojë shahu e lënë përgjysmë një dekadë më parë.
Trotuarët qumëzhinë gumëzhijnë nga zhurma e gjetheve të zverdhura e të shkëputura mbi tokë. Të tjera bien të heshtura, (pse nuk vazhdon këtu vargu?!)
pa peshë, duke bërë harqe, si të deshën donin qoftë edhe një grimë të vononin rënien e tyre, të cilat të kujtojnë fatin e njerëzve, pasigurinë e tyre. Frikën para së nesërmes.
Vërtet e bukur është Vjeshta, por përtej kësaj bukurie ngjyrash të larushitura (laryshitura) fshihet vdekja.
Vdekja e natyrës.
Por, a vdes natyra?

Padyshim jo, ajo veç ripërsëritë ciklin e saj. Por ç`ndodh me njerëzit?


A jam unë Vjeshta apo Vjeshta (jam) unë?

Gjithë këto gabime në një hapësirë kaq të ngushtë. Po me bo me shkru ma gjatë ti?!

[Shpat]

prej kurreshtejes ta shoh sa gabime ka ketu.


Nuk di a do zërë. Bën shumë ftohtë këtu te ky qytet ku jeton ti tani”. Kështu më tha ai burri. Por fikusi zuri. U rrit edhe ai dhe u bë trung i trashë. Përsëri ma theu vazon. E mbolla në një vazo më të madhe. Por vazot thyheshin nga rrënjët e forta. Se fikusi i ka rrënjët shumë të forta. U bë si pemë. Si ajo që kisha në fshat. Por në qytet nuk kisha oborr. Dhe zura t’ia pres degët dhe t’ua dhuroja njerëzve. Të njohur e të panjohur. E ata i mbillnin, kush nëpër vazo e kush nëpër oborre. Dimri dhe bora ua vyshkte atyre që i mbillnin në oborr, dhe kështu në pranverë vinin e kërkonin filiza të rinj dhe ua jepja….Ai qytet verior nuk kishte parë kurrë më parë një bimë të tillë.
Vitët kaluan. Shumë vite përsëri. Fikusi u plak e bashkë me të u plaka edhe unë.
Një ditë prej ditësh kohët ndryshuan prapë. Kish ardhur koha që zogjtë e korbit të ktheheshin. Dhe u kthyem në jug, buzë detit në vendlindje. U ngritëm me ç’kishim e ç’nuk kishim dhe erdhëm këtu. Lulet që më zbukuronin ballkonin ua dhurova të njohurve të atij qyteti verior ku jetova shumicën e jetës sime. Mora me vete vetëm fikusin. U vendosëm në qytet. Zumë këtë shtëpi me qira. Të nesërmen shkova në fshat bashkë me tët ëmë. Ec e ec e s’kish të sosur… Teqeja dhe shtëpia ishin braktisur, pothuajse rrëzuar…Eh...ç’të them aman…jetë plot vuajtje. Dhe plot kujtime. Varrit do ia tregoj…. Ja edhe pak…Po shkoj njëqind vjeçe tani. Mavria im vdiq atje larg, por as varri nuk i dihet. I dihet…afër piramidave e ka se aty afër banonte, por ne nuk do ia dimë se ku e ka… Sikur një brinjë të tij të kisha tani këtu…Një kockë të tij…ta mbaja ja këtu, në gjoks. Dhe ti më thua është larg. Eh, evlati im, ka dhe më larg...ka dhe më larg

[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga Shpat

prej kurreshtejes kurreshtjes ta shoh sa gabime ka ketu.


"Nuk di a do zërë. Bën shumë ftohtë këtu te ky qytet ku jeton ti tani”. Kështu më tha ai burri. Por fikusi zuri. U rrit edhe ai dhe u bë trung i trashë. Përsëri ma theu vazon. E mbolla në një vazo më të madhe. Por vazot thyheshin nga rrënjët e forta. Se fikusi i ka rrënjët shumë të forta. U bë si pemë. Si ajo që kisha në fshat. Por në qytet nuk kisha oborr. Dhe zura t’ia pres degët dhe t’ua dhuroja njerëzve. Të njohur e të panjohur. E ata i mbillnin, kush nëpër vazo e kush nëpër oborre. Dimri dhe bora ua vyshkte atyre që i mbillnin në oborr, dhe kështu në pranverë vinin e kërkonin filiza të rinj dhe ua jepja….Ai qytet verior nuk kishte parë kurrë më parë një bimë të tillë.
Vitët Vitet kaluan. Shumë vite përsëri. Fikusi u plak e bashkë me të u plaka edhe unë.
Një ditë prej ditësh kohët ndryshuan prapë. Kish ardhur koha që zogjtë e korbit të ktheheshin. Dhe u kthyem në jug, buzë detit në vendlindje. U ngritëm me ç’kishim e ç’nuk kishim dhe erdhëm këtu. Lulet që më zbukuronin ballkonin ua dhurova të njohurve të atij qyteti verior ku jetova shumicën e jetës sime. Mora me vete vetëm fikusin. U vendosëm në qytet. Zumë këtë shtëpi me qira. Të nesërmen shkova në fshat bashkë me tët ëmë. Ec e ec e s’kish të sosur… Teqeja dhe shtëpia ishin braktisur, pothuajse rrëzuar…_Eh..._ç’të them aman…jetë plot vuajtje. Dhe plot kujtime. Varrit do ia tregoj…. Ja edhe pak…_Po shkoj njëqind vjeçe tani. Mavria im vdiq atje larg, por as varri nuk i dihet. I dihet…_afër piramidave e ka se aty afër banonte, por ne nuk do ia dimë se ku e ka… Sikur një brinjë të tij të kisha tani këtu…Një kockë të tij…_ta mbaja ja këtu, në gjoks. Dhe ti më thua është larg. Eh, evlati im, ka dhe më larg..._ka dhe më larg.

(_)= hapësirë boshe

[Idila]

Postimi origjinal është bërë nga panta_rhei

Postimi origjinal është bërë nga Idila
Ju lus të vazhdojmë më tutje, tok të gjithë.


....gjithçka është e qetë, pothuajse e palëvizshme, si një lojë shahu e lënë përgjysmë një dekadë më parë.
Trotuarët qumëzhinë gumëzhijnë nga zhurma e gjetheve të zverdhura e të shkëputura mbi tokë. Të tjera bien të heshtura, (pse nuk vazhdon këtu vargu?!)
pa peshë, duke bërë harqe, si të deshën donin qoftë edhe një grimë të vononin rënien e tyre, të cilat të kujtojnë fatin e njerëzve, pasigurinë e tyre. Frikën para së nesërmes.
Vërtet e bukur është Vjeshta, por përtej kësaj bukurie ngjyrash të larushitura (laryshitura) fshihet vdekja.
Vdekja e natyrës.
Por, a vdes natyra?

Padyshim jo, ajo veç ripërsëritë ciklin e saj. Por ç`ndodh me njerëzit?


A jam unë Vjeshta apo Vjeshta (jam)(këtu nuk duhet "jam" por "eshtë" gjë që nuk e pashë të nevojshme të shtohet) unë?
Gjithë këto gabime në një hapësirë kaq të ngushtë. Po me bo me shkru ma gjatë ti?!

Larushitura e jo laryshitura
Dmth, i ke sytë larush ti apo larysh? :D
sqarim: vargu aty vazhdon me vargun tjetër më poshtë, e nuk e di pse qenka ndarë ashtu...
E ti djal mos më shty inatin që të shkruaj më gjatë tani.

Hajt po pres të të korrigjoj ty tani!