Osho

[jadore]

Pranojeni veten

''Pranojeni veten ashtu si jeni. Dhe kjo është gjëja më e vështirë në botë, sepse kjo shkon kundër trajnimit tuaj, arsimimit, kulturës suaj. Nga fillimi ju kanë thënë se si ju duhet të jeni. Askush nuk ju ka thënë ndonjëherë se ju jeni të mirë ashtu siç jeni.

Mos u fiksoni me veten - por një vetë-dashuri natyrore është një domosdoshmëri, një dukuri themelore. Vetëm atëherë nga ajo mund ta duani dikë tjetër. Pranojeni veten tuaj, duane veten.

Askush tjetër nuk ka qenë ndonjëherë si ju dhe askush tjetër ndonjëherë nuk do të jetë si ju, ju jeni thjesht unik, të pakrahasueshëm. Pranojeni këtë, duane këtë, festojeni këtë - dhe në këtë festim ju do të filloni ta shihni veçantinë e të tjerëve, bukurinë e pakrahasueshme të të tjerëve. Dashuria është e mundur vetëm kur ka një pranim të thellë të vetes, të tjerëve, të botës. Pranimi krijon mjedisin në të cilin dashuria rritet, tokën në të cilën dashuria lulëzon.''

Osho

[jadore]

Guximi

"Ta pranosh sfidën e panjohur përkundër të gjitha frikave, është guxim. Frikat janë aty, por në qoftë se ju vazhdoni t'i pranoni sfidat vazhdimisht, gradualisht ato frika zhduken. Përvoja e gëzimit që sjell e panjohura, ekstazia e madhe që fillon të ndodh me të panjohurën, ju bën mjaft të fortë, ju jep një integritet të caktuar, e bën inteligjencën tuaj të mprehtë. Për herë të parë ju filloni të ndieni se jeta nuk është vetëm një mërzitje, por një aventurë. Pastaj ngadalë zhduket frika, atëherë ju jeni gjithmonë duke kërkuar dhe kërkoni për një aventurë. Guxim është të rrezikosh të diturën për të paditurën, të njohurën për të panjohurën, për ndonjë destinacion të pacaktuar. Njeriu kurrë nuk e di se a do të jetë në gjendje për ta bërë atë apo jo. Eshtë lojë fati, por vetëm lojtarët e fatit e dinë se çfarë është jeta."

Jeta


"Japni jetë gjërave të cilat janë të bukura. Mos japni jetë për gjëra të shëmtuara. Ju nuk keni shumë kohë, shumë energji për të humbur. Me një jetë të tillë të shkurtër, me një burim të tillë të vogël të energjisë, është thjesht një budallallëk për ta humbur atë në trishtim, në zemërim, në urrejtje, në xhelozi.

Përdoreni atë me dashuri, përdoreni në ndonjë akt krijues, përdoreni në miqësi, përdoreni në meditim, bëni diçka me të që t'ju ngris lartë. Dhe sa më lartë që të shkoni, burimet e më shumë energjie bëhen të disponueshme për ju.
Në pikën më të lartë të vetëdijes, ju jeni gati një Zot.
Kjo është në duart tuaja."

Vdekja

"Vdekja tashmë është duke ndodhur. Se a jeni përballur me atë apo jo, se a e shikoni apo jo, ajo është tashmë këtu. Ajo është vetëm si frymë. Me çdo frymëmarrje ju jeni të lindur, me çdo frymënxjerrje ju vdisni. Një person i cili me të vërtetë jeton nuk ka në asnjë mënyrë frikë nga vdekja. Nëse jeni duke jetuar drejt ju keni përfunduar me vdekjen, ju jeni tashmë shumë mirënjohës, të plotësuar. Por nëse ju nuk keni jetuar, atëherë brengosja konstante vazhdon: "Unë nuk kam jetuar ende dhe vdekja po vjen. Dhe vdekja do t'i ndalojë të gjitha, me vdekjen nuk do të ketë të ardhme ". Pra, bëhet i shqetësuar, i frikësuar dhe përpiqet për ta shmangur vdekjen. Në përpjekje për ta shmangur vdekjen, e vazhdon humbjen e jetës. Harrojeni shmangien. Jetojeni jetën. Në të jetuarit e jetës, vdekja është e shmangur. Në të jetuarit e jetës, ju bëheni të përmbushur kështu që nëse momenti i vdekjes vjen dhe të ardhmen e ndalon, ju do të jeni gati. Ju do të jeni lumturisht të gatshëm. Ju keni jetuar jetën tuaj, ju jeni lumturuar në ekzistencën, ju e keni njohur atë, ju jeni të kënaqur. Nuk ka asnjë ankesë, asnjë murmëritje, ju nuk keni mëri. Ju e mirëprisni vdekjen. Dhe nëse ju nuk mund ta mirëprisni vdekjen, një gjë është e sigurt - ju nuk keni jetuar."

Pjekuria

Person i pjekur është ai që nuk imiton, ai i cili fillon të ndjejë rrugën e vet, i cili fillon të jetë në mënyrën e vet, i cili fillon të kërkojë natyrën e tij: "Kush jam unë?"
Dëgjojeni qenien tuaj. Ajo vazhdimisht ju jep shenja, por është ende një zë i vogël. Ajo nuk bërtet, kjo është e vërteta. Dhe nëse ju jeni pak të heshtur, ju do të filloni ta ndjeni rrugën tuaj. Jini ai që jeni. Asnjëherë mos u përpiqni të jeni dikush tjetër, dhe do të bëheni i pjekur. Pjekuria (maturimi) është pranimi i përgjegjësisë për të qenë vetvetja, sado që të kushtojë. Rrezikoni të gjitha që të jeni vetvetja, kjo është ajo që pjekuria është mbi të gjitha. Nëse ju do të imitoni vazhdimisht bini në hendek, sepse çfarëdo që ju imitoni nuk përputhet me realitetin. Realiteti është vazhdimisht në ndryshim, ky është një fluks, asgjë nuk është kurrë e njëjtë. Ky është si lumi, ai shkon me rrjedhën. Papjekuria ju mban në gjumë. Pjekuria ju bën të zgjuar.

Bollëku

Të jetuarit në bollëk është e vetmja gjë shpirtërore në botë.
Vetëm shikoni ekzistencën dhe bollëkun e saj. Çfarë nevojiten aq shumë lule në botë? Vetëm trëndafilat do të kishin qenë të mjaftueshëm, por ekzistenca është e bollshme: miliona e miliona lule, miliona zogj, miliona kafshë.
Natyra nuk është asketike.

Bollëku është natyra e vërtetë e ekzistencës, ajo pasuri është shumë thelbësore, se ekzistenca nuk beson në varfëri. Dhe përpjekjet e mia janë që ta rikthehej njeriun në veten e tij natyrore.

[jadore]

Kolektivi është një fjalë e rrezikshme. Në emër të kolektivit, individi ka qenë gjithmonë i sakrifikuar. Kombet kanë sakrifikuar individët, në emër të kombit, - e "kombi" është vetëm një fjalë. Linjat që keni tërhequr në hartë nuk janë askund në tokë. Ato janë vetëm loja juaj. Por në ato linja që ju keni tërhequr në hartë, miliona njerëz kanë vdekur - njerëz real, që vdesin për linja jo reale. Dhe ju i shpallni ata heronj, heronj të kombit!
Nëse ne në të vërtetë e duam një botë të lirë, atëherë ne duhet ta kuptojmë që në emër të kolektivit shumë masakra kanë ndodhur dhe tani është koha ta ndalim këtë.


Askush nuk i kushton vëmendje të mjaftueshme individit.
Dhe kjo është shkaktari themelor i të gjitha problemeve.
Por për atë se individi duket aq i imët, kurse shoqëria aq e madhe, njerëzit mendojnë se, po e ndryshuan bashkësinë, atëherë edhe individi do të ndryshohet.
Por kjo është marrëzi – sepse “shoqëria” është vetëm fjalë; në realitet ekziston vetëm individi, shoqëria nuk ekziston. Atë që quajmë “shoqëri” është vetëm fjalë pa substancë dhe aty nuk ka se çfarë të ndryshohet. Ti mund ta ndryshosh vetëm individin, more sado i imët të duket ai. Dhe kështu përnjëherë do ta kuptosh shkencën me të cilën ndryshon njeriu – ajo vepron në çdo individ, more kudo qoftë ai.
Po ndjej se do të vijë dita kur do të jetojmë në shoqërinë harmonike, dhe ajo do të jetë më e mirë se të gjitha idetë të cilat utopia i ka krijuar gjatë mija viteve.
Dhe atëherë realiteti do të jetë shumë më i bukur.

Osho

[jadore]

OSHO PËR QESHJEN
Kjo është konsideruar vlerë. Kjo është e rëndësishme. Gjëja e parë për të kuptuar është se me përjashtim të njeriut, nuk ka kafshë që është e aftë për të qeshur. Kështu që qeshja tregon një pikë shumë të lartë në evolucionin e jetës. Nëse ju shkoni jashtë në rrugë dhe e shihni një buall duke qeshur, ju do të jeni të frikësuar për vdekje. Dhe nëse ju raportoni, atëherë askush nuk do t’ju besoj se kjo mund të ndodhë. Kjo është e pamundur. Pse kafshët nuk mund të qeshin? Pse drunjët nuk mund të qeshin?
Ka një shkak shumë të thellë për të qeshur. Vetëm ajo kafshë e cila mund të mërzitet ajo mund të qesh. Kafshët dhe pemët nuk mund të mërziten. Mërzia dhe qeshja janë dualitete polare, ato janë të kundërta polare. Ata shkojnë së bashku. Dhe njeriu është kafshë e vetme që është e mërzitur. Mërzia është simbol i njerëzimit. Shikoni qentë dhe macet,ata kurrë nuk janë të mërzitur. Njeriu duket të jetë thellë në mërzi. Pse nuk janë kafshë të tjera të mërzitura? Pse vetëm njeriu vuan nga mërzia?
“Sa më e lartë që është inteligjenca, mërzitja është më e madhe. Inteligjenca e ulët nuk mërzitet aq shumë. Kjo është arsyeja pse primitivët janë më të lumtur. Ju do të gjeni njerëz në shoqëritë primitive që janë më të lumtur se ata të civilizuar. Bertrant Rasel u bë xheloz kur për të parën herë, ai erdhi në kontakt me disa fise primitive. Ai filloi të ndjehet xheloz. Aborgjinët ishin aq të lumtur, ata nuk ishin të mërzitur fare. Jeta ishte një bekim për ta. Ata ishin të varfër,të uritur, pothuajse lakuriq. Në çdo mënyrë, ata nuk kishin asgjë.
Por ata nuk ishin të mërzitur me jetën. Në Bombei, në Nju Jork, në Londër, çdokush është i mërzitur. Sa më i lartë niveli i inteligjencës dhe qytetrimit, aq më e madhe mërzia. Në këtë mënyrë fshehtësia mund të kuptohet. Sa më shumë që mendoni, aq më shumë do të jeni të mërzitur, sepse përmes të menduarit ju mund të krahasoni kohën si e kaluara, e ardhmja dhe e tashmja. Përmes të menduarit ju mund të shpresoni. Përmes të menduarit ju mund të kërkoni për kuptimin e të gjithave. Dhe në momentin kur një person pyet: “Çfarë kuptimi ka kjo?” Mërzitje hyn, sepse nuk ka kuptim në çdo gjë, me të vërtetë.
Nëse kërkoni pyetjen, “Çfarë kuptimi ka kjo?” Ju do të ndiheni të pakuptimtë. Dhe kur e pakuptimta ndjehet, një mërzitje do të jetë. Kafshët nuk janë të mërzitur. Pemë nuk janë të mërzitur. Gurët nuk janë të mërzitur. Ata nuk pyesin se çfarë është kuptimi dhe qëllimi i jetës. Ata kurrë nuk pyesin, kështu që ata kurrë nuk mendojnë se është e pakuptimtë. Ashtu siç është, ata e pranojnë atë. Jeta si e till, ajo është pranuar. Nuk ka asnjë mërzi. Njeriu ndjehet i mërzitur. Dhe qeshja është kundërhelm. Ju nuk mund të jetoni pa qeshur, sepse ju mund të mohoni mërzin tuaj me anë të qeshjes.
Ju nuk mund të gjeni një shaka të vetëm në shoqëritë primitive. Ata nuk kanë ndonjë shaka. Hebrenjtë kanë numrin më të madh të shakave. Dhe ata janë njerëzit më të mërzitur në tokë. Ata duhet të jetë i mërzitur, sepse ata fitojnë më së shumëti çmime nobel se çdo komunitet tjetër. Gjatë tërë shekullit të kaluar, të gjithë emrat e mëdhenj janë pothuajse të gjithë hebrenjë – Frojd, Ajnshtajn, Marks. Dhe të kërkoni në listën e fitues të çmimit Nobel. Pothuajse gjysma e fituesve të çmimit Nobel janë hebrenjë. Ata kanë numrin më të madh të shakave.
Dhe kjo mund të jetë arsyeja pse në të gjithë botën hebrenjtë janë të urryer. Gjithkush ndihet xheloz ndaj tyre. Kudo që ato mund të jenë, ata gjithmonë do të fitojnë çdo lloj të konkurrencës. Gjithkush ndihet xheloz ndaj tyre. E gjithë bota është e bashkuar kundër tyre. Ndihet urrejtja e plotë kundër tyre. Kur ju nuk mund t’i konkurroni dikujtë, urrejtja bëhet rezultat. Hebrenjtë duhet të ndihen shumë të mërzitur. Pra, ata duhet të krijojnë shaka. Shakatë janë kundërhelm për mërzitje.
Qeshja është e domosdoshme që ju të ekzistoni. Përndryshe, ju do të bëni vetëvrasje. Tash përpiquni ta kuptoni mekanizmin e qeshjes dhe se si ajo ngjanë. Nëse e rrëfej një shaka, pse po qeshni? Çfarë ju bën të qeshni? Cili është mekanizmi i brendshëm? Nëse unë e them një shaka pritja është krijuar. Ju filloni të shpresoni. Mendja juaj fillon të kërkojë se çfarë përfundimi do të jetë. Dhe ju nuk mund të konceptoni mbarimin.
Qeshja lëvizë në dy dimansione. Së pari ajo do të shkojë në një dimension logjik. Ju mund të konceptoni atë. Në qoftë se shakaja shkon logjikisht deri në fund, ajo do të pushojë të jetë një shaka, nuk do të ketë të qeshura. Kështu papritmas shakaja merr një kthesë dhe bëhet në mënyrë të palogjikshme se ju nuk mund ta krijoni atë. Dhe kur shakaja merr një kthesë dhe si rezultat bëhet e palogjikshme, pastaj pritja, tensioni që u krijua në ju, papritmas shpërthen. Ju relaksoheni. Qeshja del jasht.
Qeshja është relaksim. Por së pari nevoitet tensionimi. Një tregim krijon pritje, pasiguri, tensionim. Ju filloni të ndjeni kulminacionin. Tash kulminacioni do të vijë. Diçka do të ndodhë. Kurrizi juaj është i drejtë si i një Jogi. Ju më nuk keni mendime në mendjen tuaj. Dhe e tërë qenia është vetëm pritje. E gjithë energjia është duke lëvizur drejt konkludimit. Papritmas diçka ndodh për të cilën mendja nuk mund të mendojë. Diçka absurde ndodh - diçka e palogjikshme, irracionale.
Dhe përfundimi ishte i tillë sa ishte e pamundur logjikishtë të mendohej për atë. Dhe ju shpërtheni. E tërë energjia e cila ishte bërë e tensionuar papritmas relaksohet. Qeshja vjen përmes këtij relaksimi. Njeriu është i mërzitur. Për këtë arsye atij i nevoitet qeshja. Sa më shumë mërzi, aq më shumë për qeshje ai do të ketë nevojë. Përndryshe, ai nuk mund të ekzistojë.
E treta, kjo duhet të kuptohet se ekzistojnë tri lloje të qeshjes. E para është kur ju qeshni me dikë tjetër. Kjo është e pandershme, më e ulët, më e zakonshme dhe vulgare kur qesh në kurriz të dikujt tjetër. Kjo është e dhunshme, agresive, fyese dhe thellë poshtë kjo e qeshur është gjithmonë një ndjenjë e hakmarrjes.
Lloji i dytë i të qeshurit është kur ju qeshni me veten. Kjo është me vlerë të arritur. Kjo është e kulturuar. Dhe ky njeri është i vlefshëm që mund të qesh me veten e tij. Ai është ngritur mbi vulgaritetin. Ai është ngritur mbi instinktet e ulëta – agresionit, urrejtjes, dhunës.
Dhe e treta është e fundit - më e larta. Kjo nuk ka të bëj me askënd - as me tjetërt e as veten. E treta është vetëm kozmike. Ti qesh me situatën në tërësi ashtu siç është. Situata e tërë, ashtu siç është, është absurde - asnjë qëllim në të ardhmen, nuk ka filluar në fillim. Situata e tërë e Ekzistencës është i tillë që në qoftë se ju mund të shihni Tërësinë - një pafundësi e tillë e madhe pafund duke lëvizur drejt një caku të pafiksuar, nuk ka qëllim - qeshja do të lindë. Aq shumë ngjanë duke shkuar askund, askush nuk është aty në fund për të krijuar atë, askush nuk është atje në fund të përfundojë atë.
I tillë është i tërë Kozmosi – lëvizë aq mrekullueshëm, në mënyrë sistematike, në mënyrë racionale. Nëse ju mund ta shihni këtë tërësi të Kozmosit, atëherë qeshja është e pashmangshme. Unë kam dëgjuar për tre murgj. Emrat nuk iu dihen, sepse askujt nuk ua kishin treguar emrat e tyre. Ata kurrë nuk ishin përgjigjur asgjë.
Në Kinë, ata thjesht janë të njohur si tre murgjit e qeshur. Dhe ata kishin bërë vetëm një gjë: ata kishin hyrë në ndonjë fshatë, ishin ndalur në pazar dhe kishin filluar të qeshin. Ata kishin qeshur me tërë qenien e tyre dhe papritmas njerëzit ishin bërë të vetëdijshëm. Dhe të tjerët ishin infektuar nga turma e mbledhur. E tërë turma fillonte të qeshte shkaku i tyre. Çfarë po ndodhë? I gjithë qyteti përfshihej në këtë. Mandej ata shkonin në qytetin tjetër. Ata kishin qenë shumë të dashur. Ky kishte qenë predikimi i tyre i vetëm, porosia e tyre e vetme, që të qeshin. Ata nuk kanë ligjëruar, ata thjesht kanë krijuar situatë.
Pastaj ndodhi që ata u bënë të famshëm në gjithë vendin. Tre murgjit e qeshur. E gjithë Kina i kishte dashur ata, i kishte respektuar ata. Askush nuk kishte predikuar ndonjëherë në mënyrë të tillë që jeta duhet të jetë vetëm një e qeshur dhe asgjë tjetër. Ata nuk kishin qeshur me asgjë të veçant. Ata kishin qeshur thjesht sikur e kishin kuptuar shakan Kozmike. Dhe ata shpërndan aq shumë gëzim nëpër gjithë Kinë pa përdorur asnjë fjalë të vetme. Njerëzit kishin kërkuar t’i dinë emrat e tyre, por ata thjesht vetëm kishin qeshur. Kështu emri i tyre u bë tre murgjit e qeshur.

[jadore]

Pastaj ata u plakën. Dhe derisa qëndruan në një fshat, njëri nga tre murgjit vdiq. I tërë fshati ishin në pritje shumë të madhe sepse ata mendoni se kur njëri nga ata vdes, dy të tjerët me sigur do të vajtojnë. Kjo duhet të jetë shumë interesant për t’u shikuar sepse askush kurrë nuk i kishte para ata duke qarë. I tërë fshati u mblodh. Por dy murgjit qëndronin në këmbë pranë kufomës së murgut të tretë dhe qeshnin – me një qeshja barku. Kështu që fshatarët kërkuan nga ata t’jua shpjegojnë këtë.
Kështu që për të parën herë, këta dy murgj folën dhe thanë: “Ne jemi të qeshur sepe ky njeri ka fituar. Ne gjithmonë pyesnim se cili do të vdes i pari dhe ky burrë na ka fituar. Dhe ne jemi të qeshur për humbjen tonë dhe fitoren e tij. Gjithashtu ai ka jetuar me ne për shumë vite dhe ne kemi qeshur së bashku dhe jemi kënaqur në bashkësi, prezencë të njëri –tjetrit. Ne nuk kemi mënyrë më të mirë për t’i dhënë lamtumirën e fundit. Ne vetëm mund të qeshim.
Por i tërë fshati ishin të pikëlluar. Dhe kur trupi i murgut të vdekur u vë mbi turrë druve funerale, mandej fshati e kuptoi se nuk ishin vetëm dy murgjit e mbetur të qeshur, edhe i treti i cili ishte i vdekur kishte qenë gjithashtu i qeshur. Ai kishte kërkuar nga shokët e tij të mos i ndërrohen rrobat. Ajo ishte konvencionale se kur një njeri vdes ata ia ndërrojnë rrobat dhe ia pastrojnë trupin. Pra murgu i tretë kisht thën: “Mos më lani sepse unë kurrë s’kam qenë i palarë. Aq shumë qeshje ka pasur në jetën time saqë nuk ka papastërti që mund të akumulohet, mund të vijë tek unë. Unë nuk kam mbledhur asnjë pluhur. I qeshuri gjithmonë është i ri dhe i freskët. Kështu që mos më lani dhe mos m’i ndërroni rrobat.”
Kështu që ata e respektuan dëshirën e tij dhe nuk ia ndërruan rrobat. Dhe kur trupit të tij ia vunë zjarrin, papritmas ata u bën të vetëdijshëm se ai në rrobat e tij kishte fshehur fishekzjarre dhe ato filluan të shpërthejnë. Nga kjo i tërë fashti filluan të qeshin dhe dy murgjit tjerë thanë: “Ti kopuk, ti je i vdekur, por ti na munde edhe një herë. Qeshja jote është e fundit.”
Është një qeshje Kozmike e cila vjen në jetë kur e tërë shakaja e këtij Kozmosi kuptohet. Kjo është më e larta. Dhe vetëm Buda mund të qesh në këtë mënyrë. Këta tre murgj duhet të kenë qenë tre Buda. Por nëse ju mund të qeshni me llojin e dytë të qeshjes, e cila është gjithashtu e vlefshme për t’u provuar. Mohone të parën, mos qeshni në kurrizë të askujtë. Ajo është e shëmtuar dhe e dhunshme. Nëse dëshironi të qeshni, atëherë qeshni me veten tuaj.
Kjo është arsyeja pse Nasradini, në të gjitha shakat dhe tregimet e tij, gjithmonë e dëshmonë vetëveten si një budalla, kurrë askënd tjetër. Ai gjithmonë qesh me vetëveten dhe ju lejon juve të qeshni me të. Ai kurrë nuk e vë dikë tjetër në situatë me qenë qesharak. Sufistët thonë se Nasradin është budalla i mençur. Mësone të paktën shumë këtë – qeshjen e dytë.
Nëse e mësoni qeshjen e dytë, atëherë e treta nuk do të jetë shumë larg. Shumë shpejtë do ta arrini të tretën. Por largohuni nga lloji i parë i qeshjes. Kjo qeshje është poshtruese. Por gjithmonë 99% e qeshjes suaj është e llojit të parë. Nevoitet guxim i madh me qesh me vetëveten. Nevoitet besi i madh në vetëvete për të qeshur me vetëveten.
Për gjurmuesit shpirtëror, edhe qeshja duhet të bëhet pjesë e Sadana. Mos harroni ta largoni llojin e parë të qeshjes. Mbane mend vetëm qeshjen e dytë. Dhe mos harroni për ta arritur qeshjen e tretë.

[Bajlozi i Zi]

1. Martesa nuk do të thotë familje. Familjet jane krijuar edhe krijohen pa prezencen e martesës. Kur lindi interesi, paraja, ekonomia, perfitimi material etj, lindi martesa (si kontratë "biznesore").

2. Martesa, si e lindur (relativisht vonë) gjate historise, është kategori historike. (Kategorite historike lindin edhe zhduken gjate historise.) Familja është kategori natyrore. Ka lindë bashkë me lindjen e natyrës, edhe nuk ka me u zhdukë pa u zhdukë edhe natyra.

3. Moralizimet e tipit "martohu sepse qeshtu e poshte e larte e sakrificat pik me rrema shero shero", jane format ma klasike te jomoralitetit.

[jadore]

OSHO - MOS E SHTYNI LUMIN

Pjesë nga libri “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”

Diku natyra është bërë mal dhe pyll, e diku shitore dhe treg. Dhe njëherë kur ta njihni të fshehtën e pranimit, atëherë qofshi edhe në shitoren e pemë-perimeve keni për t’u kënaqur. Tregu ka bukurinë vetanake, hovin, jetën, marrëzinë specifike brenda vetes. Dhe mbajeni në mend, malet dhe pyjet nuk do të ishin aq të bukura e të qeta po të mos ishte zhurma dhe rrëmuja e tregut. Një treg i mirë gjithmonë ia jep thellësinë qetësisë së një pylli të mirë.

Nxënësi:

“Osho, a është e vërtetë se nëse duam përnjëmend të depërtojmë në esencë, të jemi vërtet të pranishëm, të bëhemi re e bardhë – se atëherë duhet t’i përjetojmë të gjitha ëndrrat tona dhe fantazitë?

Dhe si ai realitet mund të jetë i vërtetë në raport me “Hare Krishna Hare Ram” në Puna, siç do të ishte i vërtetë në kopshtin e parajsës, në vetë zemrën e natyrës?”

Osho:

Çështja nuk është se a duhet dikush ta bëjë; a duhet ju këtë ta bëni domosdo apo jo. Ju jetoni përmes ëndrrave tuaja. Përherë jeni në to. Kjo nuk është çështje e zgjedhjes suaj. Ju nuk mund të zgjidhni.

A mund të zgjidhni? A mund t’i hidhni ëndrrat? A mund t’i hidhni fantazitë? Po qe se e hidhni një ëndërr, automatikisht e zëvendësoni me tjetrën, ëndrra në ndërrim me ëndrrën, fantazia për fantazinë; por, me këto ndërrime edhe më tutje do të mbeteni në to.

Dhe – ç’duhet bërë? – pranojini. Përse të jeni kundër? Ky dru ka lule të kuqe, ai druri atje ka lule të verdha. Dhe kjo është në rregull. Dikush tjetër ka llojin e caktuar të ëndrrave – ëndrra të kaltra, ëndrra të kuqë. Edhe kjo po ashtu është në rregull.

Përse të luftoni me ëndrrat? Përse të provoni që ato të ndryshohen? Nëse provoni t’i ndryshoni, ju atëherë së tepërmi iu besoni. Ju nuk mendoni se ato janë ëndrra, ju mendoni se ato janë të vërteta dhe ai ndërrim i ëndrrave do të jetë shumë domethënës. Po qe se ëndrrat janë vetëm ëndrra, pse atëherë thjesht nuk i pranoni?

Në momentin e pranimit, ato zhduken. Këtu është fshehtësia. Mendja mbetet e pushtuar nga ëndrrat vetëm duke i refuzuar. Vetë fenomeni i mendjes së fjetur është refuzim.

Keni refuzuar nga vetja shumë gjëra – mu ato po ju lajmërohen në ëndrrat tuaja. Jeni duke ecur rrugës dhe drejt jush vjen një bukuroshe apo bukurosh;dëshira shfaqet dhe ju e ndrydhni me fjalët: “Kjo është keq”. Ju e refuzoni, meqë e tërë tradita, kultura, shoqëria, morali, klithin mbi ju: “keq është ta shikosh! Nuk është mirë kjo që bën!”

Ju shikoni në një lule të mrekullueshme dhe nuk shihni në këtë veprim asgjë të keqe. Por, po u lajmërua ndonjë fytyrë e bukur, përnjëherësh sikur diçka nuk është në rregull – e refuzoni. Dhe tashi kjo fytyrë do të bëhet ëndrra juaj e re, dëshira e refuzuar bëhet ëndërr. Tashi kjo fytyrë do të fillojë t’ju ndjek nëpër ëndërr, ka për t’ju zënë natën për fyti – ëndrrat dhe fantazitë janë produkt i dëshirave të ndrydhura.

Pra... si krijohet ëndrra? – dhe përgjigjja është: Duke u mohuar dëshirat. Sa më shumë që të mohoni, ju jeni prodhues edhe më i madh i ëndrrave.

Dhe pikërisht ata që e mohojnë jetën e zakonshme njerëzore janë fabrika të vërteta të ëndrrave më të thjeshta. Kurse ëndrrat e tyre bëhen halucinacione aq bindëse sa që ata pothuaj as nuk e shohin dallimin në mes të realitetit dhe fantazisë.

Mos mohoni, përndryshe do të jeni të pushtuar nga ëndrrat. Pranojini. Çkado që ka për t’ju ndodhur, pranojeni, dhe mos e gjykoni.

Sa më tepër t’i pranoni ëndrrat, aq më shpejt ato avullohen. Njeriu që i pranon ëndrrat në tërësi – ka për t’i zgjidhur njëherë e përgjithmonë. Kjo është çështja e parë.

Çështja e dytë: e tëra është natyrë – çdo gjë, e përsëris. Jo vetëm drunjtë, retë, bari – çdo gjë. Nuk ka asgjë që është jonatyrore - jonatyrore edhe nuk mund të ketë. Çdo gjë është natyrore.

Pra, mos krijoni ndasi: Kjo është e natyrshme, kurse kjo e panatyrshme. Krejt çka është – e natyrshme është. Por, mendja jeton përmes dallueshmërisë, nëpër dallime. Mos e lejoni ndasinë; pranoni çkado që të jetë, dhe pranojeni pa kurrfarë analize.

Ju jeni në po të njëjtën natyrë, qofshi në treg, qofshi ndoku në kodrina. Diku natyra është bërë mal dhe pyll, e diku shitore dhe treg. Dhe njëherë kur ta njihni të fshehtën e pranimit, atëherë qofshi edhe në shitoren e pemë-perimeve keni për t’u kënaqur. Tregu ka bukurinë vetanake, hovin, jetën, marrëzinë specifike brenda vetes. Dhe mbajeni në mend, malet dhe pyjet nuk do të ishin aq të bukura e të qeta po të mos ishte zhurma dhe rrëmuja e tregut. Një treg i mirë gjithmonë ia jep thellësinë qetësisë së një pylli të mirë.

Dhe për këtë... kudo që të jeni, çkado që të punoni – në treg, apo e këndoni “Hare Krishna Hare Ram”, apo rrini qetësisht nën kurorën e ndonjë druri – gjithmonë merreni atë përvojë si ndonjë ekspanzion, mos ndani. Kjo është mënyra e duhur që pikërisht në këtë moment të lulëzoni plotësisht.

“Hare Krishna Hare Ram” mund të bëhet lulëzim në ju; kjo shumëkë e ka sjellë gjer te lulëzimi. Çejtanja Mahaprabu ka përjetuar lulëzim të plotë gjersa ka vallëzuar nëpër fshatrat e Bengalit duke kënduar “Hare Krishna Hare Ram”. Kjo është njëra nga gjërat më të bukura që ndonjëherë kanë ndodhur; nuk është vetëm Buda nën drurin Bodhi i mrekullueshëm në palëvizshmërinë e tij apsolute; edhe Çejtanja i cili vallëzonte rrugëve me “Hare Krishna Hare Ram” po ashtu është i mrekullueshëm – është njëjtë po aq i mrekullueshëm... kjo është skajshmëria tjetër.

Mund të uleni nën dru dhe ta harroni veten në masë të tillë sa thjesht filloni të mungoni. Mund të vallëzoni e ta këndoni Hare Krishnën dhe të jeni aq të absorbuar në këngë dhe valle sa, po ashtu, në çast të filloni të mungoni. Vallëzimi apo poza meditative – nuk është e rëndësishme. Qetësia apo këndimi – nuk është e rëndësishme. Sekreti është – të jesh i absorbuar plotësisht.

Supremja njerëzve të ndryshëm iu ndodh në mënyra të ndryshme. Ne vështirë mund ta imagjinojmë Budën sesi vallëzon. Ai nuk është tip i njeriut të hareshëm. Por ndoshta ju jeni ai tip – dhe për këtë mos e torturoni veten; se, përndryshe, kurdo që do të uleni nën drurin Bodhi, keni për të qenë në sekëlldi të tmerrshme. Duke e detyruar veten, keni për t’u bërë të dhunshëm, dhe, jo: atëherë fytyra nuk ka për t’i ngjarë as fytyrës së Budës – do të jetë e keqtrajtuar. Jo, ju mund të jeni si Çejtanja, apo si Mira Bai.

Përpiquni të shihni sesi reja juaj lëviz, kah lundron – dhe lejojani lirinë e plotë të lëvizjes, le të lundrojë kudo që të lundrojë. Kudo që të shkojë – ka për ta gjetur hyjnoren. Vetëm mos luftoni – lundroni. Mos e shtyni lumin – lundroni me të.

Vallëzimi është i tejmrekullueshëm. Por, jo: ju duhet të jeni plotësisht në të.

Mos mohoni asgjë – mohimi është anti-shpirtëror. Pranoni plotësisht – pranimi është lutje.

[jadore]

[FONT="Book Antiqua"][SIZE="3"] Ligjërime nga OSHO

PYETJET NGA: Nxënësit e Rajneesh - GJERMANI


“Po udhëtoni si Papa. doni që të gjithë të bëhen sanjasin?”


Osho:

E para që duhet mbajtur në mend: kurrsesi s’duhet të më krahasoni me Papën. Ai e përfaqëson Jezu Krishtin, e përmes Jezu Krishtit ai e përfaqëson Zotin.
E unë nuk e përfaqësoj askënd.
Unë e përfaqësoj vetëm veten time.
Ai është kopje karbonike; unë jam origjinal.
E tërë ideja se dikush tjetër mund ta përfaqësojë të vërtetën, përvojën e dikujt tjetër, në themel është e pavërtetë. O e njihni të vërtetën o nuk e njihni. Ata që e njohin të vërtetën s’kanë mundësi ta përfaqësojnë askënd tjetër. Ata që nuk e njohin, përfaqësimi i tyre është gënjeshtër, fundamentalisht është pavërtetësi. Ata pretendojnë të jenë dikush që nuk janë.
Papa është i pagabueshëm; unë jam vetëm qenie njerëzore – më i gabueshëm se çdokush tjetër, sepse siç e shoh unë atë, sa më shumë gabime që bëni, më të pjekur do të bëheni. Çdo gabim është shans për të mësuar. Por mos e bëni gabimin e njëjtë përsëri e përsëri – kjo është marrëzi. Por bëni aq gabime sa jeni të aftë – mos u frikësoni – sepse kjo është e vetmja mënyrë të cilën natyra e lejon për t’u mësuar. Vetëm mendoni për personin i cili kurrë s’ka bërë gabim. Ai nuk do të ketë kurrfarë rritje, kurrfarë pjekurie, kurrfarë përqendrimi, kurrfarë vetëdije. Ai do të jetë vetëm bimë.
Papa pretendon të jetë i pagabueshëm. Ai e ka pretenduar këtë, sepse është e logjikshme se ai e përfaqëson Jezu Krishtin: nëse ai është i gabueshëm atëherë edhe Jezu Krishti është i gabueshëm. Jezu Krishti e përfaqëson Zotin: nëse ky është i gabueshëm atëherë edhe Zoti është i gabueshëm. Ta bësh Zotin të gabueshëm ti do ta bësh të gabueshëm Polakun (është fjala për Papa Vojtillën v.p.), për t’u larguar nga kursi i logjikës – në këtë nuk ka të vërtetë ekzistenciale.
Udhëtimi i tij rreth botës është politik, nuk është religjioz. Kjo s’ka të bëj asgjë me shpirtëroren. Kjo është një përpjekje për të konvertuar numër më të madh njerëzish në kishën katolike, sepse numri nënkupton fuqinë. Posaçërisht në botën në të cilën sundon mobokracia (mob, ang = masa, turma), numrat janë fuqia më e madhe. Tash Papa i ka 600 milion katolik në botë, dhe ai numër shtohet për çdo ditë. Por konvertimi i njerëzve në katolicizëm nuk është konvertim në shpirtëroren…
Islami përdor forcën për t’i konvertuar njerëzit, me shpatë në njërën dorë, shpatë të hapur, dhe në dorën tjetër me, Kur’anin e Shenjët. Mund të zgjedhni. Tash, shumë është vështirë për qeniet njerëzore të zgjedhin jetën e diçkahit me të cilën ata nuk pajtohen, por ata do ta zgjedhin atë sepse kjo nuk është më pyetje e zgjedhjes në mes dy doktrinave, dy filozofive: kjo ka qenë zgjedhje në mes jetës dhe vdekjes. Jeta është e mirë – kush po mërzitet për Kur’anin?
Muhamedanët kanë konvertuar me miliona njerëz vetëm duke i detyruar ata me shpatë; i vetmi argument i tyre ka qenë shpata. Tash bota ka ndryshuar, këto strategji kanë ndryshuar. Nëse shkoni tek dikush me shpatë do të burgoseni.
Misionarët e krishterë ende e bëjnë të njëjtën gjë, me pak ndryshime: në njërën dorë mbajnë Biblën e Shenjët, e në dorën tjetër bukën dhe gjalpin. Bota është aq e varfër…dhe këta njerëz dëshirojnë që bota të mbetet e varfër, sepse ata janë në gjendje të konvertojnë vetëm varfëri. Kjo çështje duhet të mbahet në mend. Krishtenizmi nuk ka qenë në gjendje ta konvertojë një person të edukuar, arsimuar të shtresës së lartë askund në botë. Ai ka qenë në gjendje të konvertoj vetëm lypsarët, bonjakët, të uriturit, gjysmë të vdekurit, dhe të sëmurët.
Këta njerëz nuk e kanë zgjedhur krishtenizmin, ata e kanë zgjedhur bukën dhe gjalpin. Ata janë të uritur. Ata kanë zgjedhur barëra dhe spitale. Ata kanë zgjedhur shkolla për fëmijët e tyre. Ata s’kanë të bëjnë asgjë me krishtenizmin, por nëse të gjitha këto gjëra vijnë përmes krishtenizmit ata me – padëshirë dhe pavullnet – janë të gatshëm ta pranojnë këtë.
Por, me dëshirë apo pa dëshirë, ata e rrisin numrin e katolikëve në botë. Kjo shumë e ma shumë e bënë Papën të fuqishëm: kudo që katolikët janë në shumicë, ai popull është nën thundrën e tij. Politikanët duhet ta dëgjojnë atë.

Ju s’mund ta krahasoni udhëtimin tim rreth botës me udhëtimin politik të papës.
Në të vërtetë unë duke udhëtuar rreth botës jam kundër strukturave politike.
Për shembull, në vendlindjen tuaj, në Gjermani: unë kurrë s’kam qenë atje, dhe ata kanë shumë frikë – nga njeriu që s’ka qenë atje, i cili kurrë nuk ka aplikuar për ndonjë vizë apo ndonjë udhëtim – e ata kanë miratuar ligjin me të cilin unë nuk mund të hyjë në Gjermani. Botë e çuditshme! Unë nuk kamë bërë kurrfarë krimi në atë vend, unë s’kam qenë atje; as nuk i kam pyetur. Ata kanë mundur ta refuzojnë vizën: s’ka pas nevojë të bëjnë kurrfarë ligji, por të jenë në anën e sigurt…
Unë po flas për udhëtimin rreth botës, nuk po e konvertoj askënd – unë nuk e kam konvertuar askënd në jetën time; kjo është gjëja më e shëmtuar që bëhet.
Duhet ta kuptoni realitetin e brendshëm të personit të konvertuar. E para ju duhet ta pranoni se keni të drejtë dhe tjetra se jeni gabim, dhe ai të vihet në rrugë të drejtë – në çdo mënyrë. Askush nuk ka kurrfarë të drejte të vendos këtë. Çdo përpjekje për të konvertuar dikë është kundër të drejtës themelore të njeriut. Ky është interferim në lirinë e tyre, të mendimit; ajo përpiqet t’i robërojë ata.
Ju mund ta shprehni cilëndo ideologji që keni dhe mandej t’ia leni njerëzve. Nëse është më e mirë se e tyre, ata mund ta pranojnë; nëse nuk është më e mirë, ata mund ta refuzojnë. Por çfarëdo që ata pranojnë apo refuzojnë ai nuk është problemi juaj.
Konvertim është emër i mrekullueshëm për robërinë shpirtërore.
Unë kurrë s’e kam konvertuar askënd.
Njerëzit që janë bërë sanjasin janë bërë sanjasin për veten e tyre. Ai ka qenë vendim i tyre. Ata kanë ndier diçka, ata kanë njohur diçka, ata kanë përjetuar diçka.
E vërteta e ka aromën e vet.
Dashuria e ka fuqinë e vet.
Qetësia e ka ndikimin e vet. Por ajo nuk është çështje e konvertimit të askujt. Sanjasin nuk është i konvertuar. Ju nuk shkoni prej një ideologjie në tjetrën – prej hinduaizmit në krishtenizëm, prej krishtenizmit në budizëm. Kjo thjeshtë është ndërrim i burgut. Ndoshta burgu tjetër mund të jetë pak më i mirë, por pas të gjithave burgu është burg, edhe burgu më i mirë mund të bëhet edhe më robërues.
Sanjasin është i çliruar prej të gjitha ideologjive, prej të gjitha burgjeve. Kjo nuk është ideologjie e re të cilën ju e zgjedhni – ju keni zgjedhur lirinë prej të gjitha ideologjive. Unë nuk kam kurrfarë ideologjie t’ju predikoj. Unë nuk kam doktrinë t’ju jap, nuk kam katekizëm, nuk kam religjion.
Unë thjeshtë mund t’ju them se edhe unë kam qenë i burgosur në mënyrë të njëjtë siç jeni edhe ju. Dhe aty janë mënyrat – sikur unë që kam dal nga burgu, edhe ju gjithashtu mundeni. Askush nuk mund t’ju ndaloj, sepse burgu juaj ekziston vetëm përmes pajtueshmërisë suaj.
Nëse ju jeni të krishterë ajo është pajtueshmëria juaj; nëse ju jeni budist ajo është pajtueshmëria juaj – e pandërgjegjshme. Në fëmijërinë tuaj ata ju kanë detyruar në pajtueshmëri dhe e kanë shkatërruar çiltërinë tuaj, lirinë tuaj, gjurmimin e të vërtetës.
Udhëtimi im rreth botës është t’i bëj njerëzit të lirë kush vuan nga robëria e panevojshme, vuajtja nga sistemet e besimit – në kisha, në sinagoga, në tempuj , por ky është tregim i njëjtë me emra të ndryshëm; ku nuk ka dallime esenciale. Të gjitha religjionet i kanë ndaluar njerëzit ta njohin të vërtetën.
Nëse nuk e dini të vërtetën e qenies suaj, ju kurrë nuk do ta ndjeni bekimin e madh të jetës. Ju kurrë nuk do të mund të vërshoheni nga lumturia bazë për faktin e dukshme të ekzistencës.
Nëse nuk mund ta përjetoni të vërtetën, nuk do të jeni në gjendje të bashkoheni personalisht me këtë gjithësi të pafundme e cila është shtëpia juaj, e cila ua ka dhënë lindjen, dhe e cila jashtëzakonisht shumë shpreson në ju se do të rriteni në majën më të lartë të vetëdijes… sepse përmes juve, ekzistenca mund të bëhet e vetëdijshme; nuk ka mënyrë tjetër.
Ekzistenca e njeriut është thesar shumë më i vlershëm – e cila është humbur nga të krishterët, çifutët, hindusët, budistët, muhamedanët. Ai është eksperimenti më i madh i ekzistencës. Në këtë univers të pafund, vetëm në këtë planet të vogël ekzistenca ka qenë në gjendje të krijojë këtë njerëzim, i cili ka potencial të bëhet plotësisht i vetëdijshëm.
Ekzistenca pret shumë prej juve.
Vetëm mendoj: nëse njerëzimi zhduket nga toka, e tërë ekzistenca do të jetë e vdekur. Jo vetëm ky planet, të gjitha ata miliona të sistemit diellor dhe me miliona planetë dhe yje thjesht do të jenë të vdekura. Kjo përmes mija vjetëve të përpjekjes enorme të cilën natyra e ka pru çështjen deri tek pika ku ajo bëhet e vetëdijshme, e gjallë.
Tash të gjitha religjionet janë në parandalim të rritjes së vetëdijes. Të gjithë ata janë kundër ekzistencës, të gjithë ata janë kundër natyrës, të gjithë ata janë kundër jush.
Udhëtimi im është t’i bëj njerëzit të vetëdijshëm për burgun e tyre, t’i bëjë ata të vetëdijshëm për potencialin e tyre – çka janë ata dhe çfarë mund të bëhen – t’i bëj ata të vetëdijshëm se ekzistenca po pret diçka llahtarshëm ekstatike të ndodhë dhe se në këtë askush nuk e ka të drejtën t’i ndal. Ju këtë ia keni borxh ekzistencës. Ajo jua ka dhënë lindjen, jua ka dhënë të gjitha. Vetëm si shenjë falënderimi, ju mund ta ktheni këtë si qenie të vetëdijshme.
Sanjas nuk është religjion, nuk është kishë.
Unë kisha dashtë t’i shoh të gjitha qeniet e botës si sanjasin, por nuk dua të bëj asnjë përpjekje që dikë ta konvertoj në sanjasin. Unë thjesht do ta shpjegoj situatën. Unë besoj në inteligjencën tuaj. Nuk shoh asnjë nevojë t’ju konvertoj. Inteligjenca juaj është thirrur.
E di se nuk ka asnjë qenie njerëzore i cili nuk dëshiron të jetë i lirë, i cili nuk dëshiron të dashurojë më shumë dhe të jetë i dashur, të cilit nuk i pëlqen t’i njoh misteret e ekzistencës, të cilit nuk i pëlqen ta jetoj jetën në lumturi, ekstazë, këngë dhe vallëzim.
Pse duhet dikush të konvertohet? Unë vetëm do t’jua shpjegoj gjërat të cilat dikush veç i di, por religjionet e juaja i kanë konvertuar ato, i kanë detyruar në nënvetëdijen tuaj, dhe nuk i kanë lejuar të vijnë në vetëdijen tuaj.
Puna ime është deprogramimi.
Unë jam kundër të gjitha programeve.
Unë s’ka kurrfarë programi me vete. Kështu unë shkoj nëpër botë duke ua shkatërruar programet njerëzve dhe duke i bërë ata të lirë. Unë nuk do ta ndërroj asnjë program, sepse kjo prapë është tregim i njëjtë: burg tjetër – ndoshta ndërtim i ri, arkitekturë moderne, por kjo s’është me rëndësi.
Unë dua që ju të jetoni në liri të skajshme, nën yje, nën qiell, dhe ta ndjeni ekzistencën në sa më shumë mënyra që është e mundur kështu që jeta juaj të bëhet poezi. Kjo është ajo që sanjas do të thotë për mendimin tim.
Kur jeta e njeriut bëhet poezi, bëhet këngë, bëhet vepër artistike, kreativitet, ai është bërë sanjasin. A e di ai këtë apo jo, nuk është me rëndësi. Fjala “sanjas” nuk është e rëndësishme, përmbajtja është me rëndësi.
Kështu që askënd nuk dua ta konvertoj. Por me miliona njerëz të ri inteligjent janë të gatshëm – ajo është vetëm se ata janë të rrethuar me aq shumë plehra, me aq shumë tradita të kalbura, ortodoksi, the ata nuk shohin mënyrë të dalin nga kjo.
Ekziston mënyra të dilet nga kjo.
Në fakt të gjitha këto kondita nuk ju kanë burgosur; ju i mbani dhe i përmbaheni atyre. Dhe ky është i tërë arti sanjas: si të bëhet relaksimi dhe të lihet që këto kondita të bien dhe të thyhen për tokë, duke ju bërë juve të çiltër siç keni lindur.
Sanjas është rilindje, por shumë më e rëndësishme se lindja e parë, sepse në lindjen e parë keni qenë shumë të paaftë. Keni pasur prindër, dhe keni qenë të varur. Ata e kanë shfrytëzuar paaftësinë tuaj, ndoshta me qëllime të mira; unë kurrë nuk dyshoj në qëllimet e askujt. Ata ju kanë çuar në kishë, ata ju kanë çuar tek prifti; keni qenë pjesë solemne e religjionit. Dhe ata kanë menduar se janë duke vepruar mirë - duke mos menduar ndonjëherë se çfarë ata ka bërë mirë për ta, çfarë të mire kanë bërë për prindërit e tyre. Ata thjesht i kanë përsëritur ritet, gjeneratë pas gjenerate.
Rilindja është një fenomen plotësisht i ndryshëm: ju përsëri bëheni të çiltër si fëmijë, por këtë herë ju nuk jeni të varur, këtë herë nuk jeni të paaftë. Këtë herë askush s’mund t’ju detyroj për asgjë: ju posedoni inteligjencë të mjaftueshme, logjikë të mjaftueshme, fuqi të mjaftueshme argumentuese – nuk është e lehtë të detyrohet besimi i marrë në juve. Kjo është mbrojtja juaj. Lindja e dytë është fillim i jetës së re.
Unë dua që e tërë bota ta fillojë jetën e re. Ajo është bërë e amullt. Ajo jeton në mjerim dhe vuajtje, por ende askush s’është aty të thotë këtë – o njerëz ju vareni nga dituria juaj, urtësia juaj, për shkaktarët e mjerimit tuaj.
Të gjitha religjionet e botës janë kundër kontrollit të lindjes. Natyrisht se ata duhet të jenë kundër kësaj, sepse sa më shumë fëmijë që ka, aq ma shumë varfëri do të ketë. E varfëria është bekim i madh për religjionet: ata mund t’i konvertojnë njerëzit, ata mund të hapin spitale, jetimore, shkolla. Ata mund të japin vetëm një pjesë të vogël të bukës, dhe komfori bëhet shumë i lehtë.
Nëse bota është e pasur dhe s’ka askush që është i varfër, i tërë tregu prej nga religjionet i fitojnë robërit e tyre zhduket. Ata nuk brengosen për atë se çka mos kontrolli i lindjes mund të shkaktojë. Kjo shkakton mjerim të madh. Gjatë gjithë këtij viti në Etiopi njerëzit kanë vdekur pandërprerë – me mija njerëz për një ditë – dhe ende priftërinjtë e Etiopisë nuk janë për kontrollin e lindjes. Asnjë lider fetar në botë nuk ka thënë se të paktën në Etiopi duhet të legalizohet kontrolli i lindjes, abortimi duhet të legalizohet.
Ata abortin e quajnë mëkat, sepse Zoti është ai që jep lindjen e fëmijëve. E gjithë kjo është marrëzi e kulluar! Ose Zoti është absolutisht idiot…Ai nuk i kupton ekonomitë e thjeshta, të cilën nëse ju lindi aq shumë fëmijë të paktën të dërgojë një copë toke, fabrikë, diçka për t’i dhënë atyre përkrahje.
Toka mbetet e njëjtë. Produktiviteti i saj zvogëlohet për çdo ditë sepse ju keni qenë prodhues për miliona vjet. Toka e humbë fuqinë e saj, bëhet jopjellore, e Zoti s’po bën asgjë për tokën, por Ai po vazhdon me dërgimin e fëmijëve. E priftërinjtë e përfaqësuesit i kanë skicat e tyre vetjake – ata nuk brengosen për Zotin.

[jadore]

Aq gjatë sa e di unë, Zoti e praktikon kontrollin e lindjes, sepse Ai e ka pasur vetëm një djalë, Jezu Krishtin. Çfarë ka ngjarë më pas? E vetmja mundësi është që Ai ka filluar me përdorimin e metodës së kontrollimit të lindjes; përndryshe, deri më tash do të ishin krijuar me miliona Jezu Krishta.
Nëse e përcillni Zotin ju të paktën mund ta kuptoni një gjë: se në tërë amshimin ai ka krijuar vetëm një djalë, edhe atë tepër, jo nga gruaja e tij. Ai nuk e ka marrë rrezikun të martohet, sepse gratë janë gra: ato mund t’ia fillojnë ngacmimit, ankimit, “Unë dua edhe një fëmijë; Unë dua vajzë. Djalë është në rregull por unë dua vajzë.”
Kështu ai ka bërë krim dhe e ka mbarsur Marinë e Virgjër. Askush këtë nuk e quan mëkat, e nëse kjo është virtyt, atëherë përse ai e ka ndal? Ka aq shumë virgjëresha; posaçërisht në Greqi ka aq shumë virgjëresha – ai do të duhet të gjitha t’i mbarsojë.
Përpjekja ime është të shkoj rreth botës për t’i takuar njerëzit e mi, shumë prej të cilëve më njohin, shumë prej të cilëve nuk më njohin. Por unë dua që të kem shikim brenda syve të tyre; ndoshta diçka ngjanë.
Ky është transformim, jo konvertim.
Ndoshta ata dashurohen në mua. E të dashurohesh në dikë i cili është kundër të gjitha religjioneve, i cili është kundër të gjitha kombeve, i cili është kundër të gjitha qeverive, i cili është kundër të gjitha politikave, merr guxim.
Siç e ka aprovuar Gjermani ligjin me të cilin ata nuk më lejojnë të hyjë në Gjermani…Ata më së shumti frikësohen prej njerëzve, sepse numrin më të madh të sanjasinëve nga Evropa e kam në Gjermani – për arsye shumë të thjeshtë se Adolf Hitleri plotësisht e ka shkatërruar besimin në politikanët e gjeneratës së re. Gjithashtu e ka shkatërruar besimin e tyre në të ashtuquajtura religjione.
Papa në Itali ka qenë i bekuar dhe iu është lutur Zotit për fitoret e Benito Musolinit i cili ka qenë fashist dhe partner i Adolf Hitlerit në luftën e dytë botërore. Kisha Gjermane është lutur për fitoren e Adolf Hitlerit në luftë, e Adolf Hitleri ka vrarë me miliona Çifut; akoma kisha lutet për të, jo për ata Çifutët e shkretë të cilët s’kanë pas kurrfarë lidhje me krejt këtë. Edhe në Angli kryepeshkopi i kishës së Anglisë është lutur për fitoret e Anglisë. Të gjithë ata iu janë lutur të njëjtit Zot, dhe të gjithë ata kanë qenë përfaqësues të të njëjtit Zot! A mund t’i shihni kontradiktat?
Rinia më e frustruar në tërë botën është rinia në Gjermani. Nderi i shkon Adolf Hitlerit, ai i ka vendos themelet për mua.
Tash të ritë në Gjermani nuk janë të gatshëm të futen në asnjë burg, as religjioz as politik; ata dëshirojnë të mbesin plotësisht të lirë. E ata politikanët e marrë thonë se mund t’i ndalin…
Tash kur jam këtu, të gjithë sanjasit e mi Gjerman do të vijnë këtu. Unë do të shëtisja nëpër Gjermani. Nuk më lejoni të hy brenda, por ju nuk mund t’i ndaloni sanjasit e mi të dalin jashtë. Në Indi, ata së pari kanë tentuar të ma marrin pasaportën kështu që nuk kam mundur të shkoj askund jashtë Indisë. Ata i kanë informuar të gjitha ambasadat e Indisë në tërë botën të mos i japin askujt vizë kushdo që dëshiron të më vizitoj; as mediave nuk iu është lejuar të më afrohen, kështu që kam qenë plotësisht i izoluar, i ndarë nga njerëzit. Por politikanët, gjithmonë kam këtë mendim: i përkasin klasës më të retarduar të inteligjencës. Ata nuk kanë pasur idenë se unë mund të shkojë në Nepal ku nuk ka nevojë për pasaportë, as viza nuk është e nevojshme.
Unë i kam sfiduar të gjitha qeveritë e botës, kështu nëse ndonjë qeveri ka guxim dhe trimëri dhe pak krenari atëherë unë jam i gatshëm të bëhem banor i atij vendi – ma jepni pasaportën. Dhe pesë qeveri janë përgjigjur se janë të gatshme; pavarësisht prej pasojave ata më dëshirojnë të jem qytetar i tyre. Tash unë mund të zgjedhë në mes pesë shteteve.
Ata nuk mund të më ndalojnë: unë do të shkoj nëpër botë. Unë do t’i the sanjasëve të mi në Gjermani të luftojnë kundër qeverisë me mjete paqësore, të shkojnë në gjyq, sepse absolutisht është e kundërligjshme të ndalohet personi të hy në shtet i cili nuk ka bërë kurrfarë të keqe në shtet, i cili kurrë s’ka qenë në atë shtet. Kjo është e pashembullt.
Unë me të vërtetë besoj se ju do ta fitoni rastin – dhe kjo do të jetë një goditje e mirë në fytyrë që i bëhet politikanëve gjerman. Unë do të vij në Gjermani; por së pari ju rregullojeni me qeverinë tuaj. Mandej ata do të kthejnë në shans të mirë, sepse para se unë të vij atje do të jetë një publicitet i madh, e tërë Gjermani do të jetë e involvuar në këtë.
Përse duhet qeveria të bëjë ligj i cili kurrë s’është bërë në asnjë shtet tjetër, ndonjëherë? Kështu lufta paqësore me qeverinë, shkon në gjyq. Ligji ju shkon në favor, edhe simpatia e publikut do t’ju shkoj në favor. Përdorni këtë si themele të mirë për ardhjen time. Dhe atë ditë ju do të jeni fitimtar, unë do të hy në Gjermani. Me mijëra njerëz të cilën ndoshta nuk kanë mundur të më kontaktojnë….qeveria do t’i detyrojë të vijnë në kontakt me mua.
Ky është totalisht lloj tjetër udhëtimi. Për pesë vjet shumë sanjas të mi nuk i kam parë: Amerika ka qenë shumë e shtrenjtë për ta të vijnë tek unë. Dhe ky ka qenë pikëllim në zemrën time, dhe atë vetëm për para – kjo s’do të thotë asgjë – njerëzit nuk mund të vijnë në kontakt të drejtpërdrejtë me mua. Kështu vendosa nëse ata nuk mund të vijnë tek unë, nëse i eturi nuk mund të shkoj tek pusi…
Këtë e thotë edhe Muhamedi: pusi nuk mund të shkojë tek i eturi – por kjo ka qenë para xxxëmbëdhjetëmijë vjetësh. Sot mund t’i çoni gypat në çdo shtëpi! Kështu i eturi nuk ka nevojë të shkoj tek pusi; pusi mund të shkojë në thellësinë më të madhe të zemrës e të eturit – vetëm gypi duhet të lidhet!
Teknologjia ka ndryshuar; proverbat zgjasin pak më shumë për t’u ndryshuar në përputhje me teknologjinë. Por mua më pëlqen t’i ndryshoj ato: Nëse i eturi nuk mund të shkoj tek pusi, tash pusi mund të shkoj tek i eturi. E kjo nuk ngjanë vetëm me një udhëtim, dhe nuk ngjanë vetëm për një ditë a dy: unë do të jem në çdo shtet për dy muaj, tre muaj, kështu që unë do të jem në kontakt me njerëzit. E kjo do të jetë në rrjedhën e ngjarjeve.
Unë do t’i kem disa vende si seli, kështu që kur të jem lodhur do të jem atje, përndryshe do të jem në turne. Në këtë mënyrë njerëzit nuk kanë nevojë të vijnë tek unë, unë do të shkoj tek ata. Kjo duket se është më e thjesht, më ekonomike. Në këtë mënyrë njerëzit të cilët nuk kanë pasur mundësi të vijnë në kontakt me mu do të vijnë në kontakt.
Unë do të trokas në çdo derë. E as personi më i rëndë nuk do të mund të refuzojë ta hap derën, të paktën vetëm ta shoh se cili është ai person. Dhe kjo është më se e mjaftueshme: para se të mbyllet dera, unë do të jem brenda.
Por ky nuk është konvertim. Kjo është përhapje më e madhe e dashurisë, lirisë më të madhe, individualitetit më të madh, vetëdijes më të madhe.

Nga libri :''Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej''

[jadore]

Ligjërime nga OSHO


Pyetje.

“Si po ndiheni këtu në Greqi, në tokën e Sokratit?”

Osho:

Sokrati është një prej personave të cilin e dua më së shumti. Dhe kur vij këtu ndjej lumturi të llahtarshme, sepse është ajri i njëjtë të cilin Sokrati e ka frymuar, është toka e njëjtë të cilin ai e ka kaluar, njerëzit e njëjtë me të cilët ai ka biseduar, ka komunikuar.
Për mua, Greqia pa Sokratin është asgjë. Me Sokratin, është gjithçka. Atë ditë kur Athina ka zgjedhur ta helmojë Sokrartin, ajo e ka helmuar tërë shpirtin Grek. Ajo më kurrë s’ka qenë në lartësi të njëjtë. Njëzet e pesë shekuj kanë kaluar, por asnjë njeri nuk ka mundur të arrijë lavdinë e njëjtë, dritën e njëjtë, mendjemprehtësi të njëjtë.
Me vrasjen e Sokratit, Greqia ka bërë vetëvrasje.
Dhe kjo mund të shihet lehtë. Po ta kishin dëgjuar Sokratin ma mirë sesa që e kanë helmuar, dhe t’i kishin kapërcyer kushtëzimet e tyre, të cilat ai ka kërkuar prej tyre t’i bëjnë, Greqia do të ishte sot në vetë majën botërore të inteligjencës, vetëdijes, dhe të gjurmimit të së vërtetës. Por njerëzit janë injorantë.
Atyre duhet t’ju falet, por nuk duhet t’ju harrohet. Nëse jua harroni, ju jeni të gatshëm të bëni prapë gabimin e njëjtë. Faljau atyre njerëzve të cilët e helmuan Sokratin, por mos e harro, kështu që kurrë më mos të përsëritet e njëjta.
Ka pasur njerëz të ndritur në botë, por Sokrati është diçka i veçantë. Ka qenë Gautam Buda, Lao Ce, Çuang Ce – në Greqi vetë Pitagora ka ardhur, Herakliti; në Persi, Zaratrustra…e shumë të tjerë, por asnjëri prej tyre nuk i ka pasur kualitetet specifike të cilat i ka poseduar vetëm Sokrati. Dhe kjo është qasje shkencore në çdo gjë – dhe në këtë ka qenë "krimi" i tij.
E ju të gjitha të mirat që ekzistojnë nga shkenca në tërë botën i shfrytëzoni, duke mos ditur se Sokrati e ka sakrifikuar vetveten për pyetjet e njëjta shkencore. Ai ka pyetur vetëm një gjë: se asgjë nuk duhet të besohet. Çdo gjë duhet të përjetohet, të eksperimentohet, përpos nëse ekzistojnë dëshmitë, dëshmitë pa shqyrtim, nuk duhen të jenë të pranuara. Madje edhe faktin kur ta pranoni si të vërtetë, pranojeni atë si të vërtetë hipotetike, sepse kush e di? – nesër mund t’i zbuloni faktet e reja, dhe ju do të duhet ta ndryshoni të vërtetën.
Askush nuk ka qenë në shërbim të së vërtetës më shumë se Sokrati. Madje edhe nëse ju e keni zbuluar të vërtetën – sot duket absolutisht e vërtetë, s’ka asnjë të metë, s’ka mundësi që ndonjëherë të jetë e pavërtetë – ende ai thotë se shpirti shkencor do ta pranoj vetëm si diçka hipotetike, për kohën ekzistuese…sepse përjetësia është përpara. Çdo ditë faktet e reja do të zbulohen, dhe këto fakte mund të mos shkojnë me të vërtetën e juaj. Ju ndoshta duhet ta ndryshoni atë, ndoshta ju duhet të krijoni hapësirë për të vërtetat e reja. Kjo është diçka absolutisht unike në gjithë botën.
E ky burrë nuk e ka proklamuar vetveten si Jezu Krishti që thotë se është i vetmi djalë i Zotit, e as si mesi apo profet. Dhe kjo më bënë të kem respekt shumë të thellë ndaj Sokratit, dhe mosrespekt ndaj të gjithë atyre pretenduesve të cilët kanë folur se janë profetë, shpëtimtar dhe mesi. Sokrati ka qenë shumë më inteligjent se çdonjëri prej tyre, por ende aq i përulur saqë ka mbetur vetëm qenie njerëzore, me papretendim të jetë më i veçantë, më i lartë.
Para njëzetepesë shekujsh ka qenë edhe më vështirë, sepse në çdo shtet ka pasur mesi, profetë, lajmëtarë të Zotit, djem të Zotit. Në atë mjedis përulja e njeriut me të vërtetë është befasuese dhe e bënë atë një prej qenieve më të respektuare njerëzore i cili ndonjëherë ka ecur mbi tokë.
Sokrati nuk beson në asnjë Zot, por ai nuk thotë se nuk ka Zot. Ai është shumë racional. Ai thotë: “Sa i përket njohurisë që kam, duket se Zot nuk ka, por kush e di se çfarë do të jenë rezultatet e hulumtimit të mëtejshëm? Le ta marrim si hipotezë se Zoti nuk ekziston, por nëse një ditë e zbuloni Zotin, hipoteza mund të ndryshohet."
Sokrati nuk thotë se jeta vazhdon pas vdekjes. Ai thotë: “Më duhet të pres dhe ta shoh. Kur të vdes, tek atëherë mund ta shoh se a ekziston jeta pas vdekjes apo jo, sepse askush nuk është kthyer mbrapa nga vdekja për të na treguar se jeta ekziston.”
Dhe kurrë mos harroni se kjo ka qenë para njëzet e pesë shekujsh. Ky njeri ka pasur guxim të tillë saqë kur ia kanë dhënë helmin, ai i ka tubuar të gjithë nxënësit e vet dhe ju ka thënë: “Ju gjithmonë keni për të pyetur rreth asaj se a ekziston jeta pas vdekjes apo jo. Ky është rast i mirë, shans e madhe! Po të kisha vdekur me vdekje të zakonshme atëherë s’do të kishte pasur as shans. Por tash helmi do të më jepet – e helmi vret shumë ngadalë – kështu do t’ju flas deri në çastin e fundit, derisa gjuha ime mos të mpihet dhe të mos mund të them asgjë.”
Dhe kur iu është dhënë helmi ai ka vazhduar të flas me sy të mbyllur: “Këmbët e mia deri në gjunjë janë të vdekura. Nuk po i ndjej; madje edhe nëse i preki ato prapë nuk i ndjej. Jeta ka ikur prej tyre. Por një gjë duhet mbajtur mend: unë ende po ndihem si i tërë siç kam qenë gjithmonë. Kështu vdekja e këmbëve nuk e ka dëmtuar vetëdijen time.”
Mandej vazhdon: “Gjysma e trupit tim, pjesa e poshtme e trupit, është e vdekur, por unë komplet jam i tërë: gjysma e vetëdijes sime nuk ka vdekur.” Mandej thotë: “Duart e mia janë mpirë, sytë më janë varur, dhe unë mund të ndjej se gjuha ime mund të ndalet në çdo çast, kështu kjo është ndoshta deklarata e fundit që e bëj për ju – se jeta ekziston pas vdekjes, sepse po mund ta shoh se vdekja po ngjanë. Pjesët e trupit tim janë të vdekur por unë jam plotësisht i gjallë. Asgjë s’po mungon. Kështu unë jam i sigurt vetëm atëherë kur më ndalet gjuha, sytë më mbyllen dhe zemra më pushon, kjo nuk shkon në thelb. Por mos më besoni, kjo për juve është vetëm hipotezë. Kur ju të vdisni, provojeni.” Çfarë shpirti shkencor!

Ndihem pamasë i lumtur që jam këtu.
Unë e dua Sokratin më shumë se çdokush tjetër – për përulësinë e tij, për pyetjet e tij shkencore, për moskrijimin e religjionit, për moskrijimin e teologjisë, për moskrijimin e pasimit, për atë se nuk është bërë profet…e për të cilën ka qenë i aftë, shumë më i aftë se që kanë qenë Jezusi, Moisiu apo Muhamedi. Të gjithë këta njerëz kanë qenë analfabet.
Sokrati ka qenë shumë më i sofistikuar, më i kulturuar sesa mund ta imagjinoni. Joshja se ka detyruar ta proklamoj veten e ti si zot, dhe nga ky proklamim ai ndoshta do të kishte qenë i adhuruar e jo i helmuar. Njerëzit e njëjtë të cilët e kanë vra do ta kishin adhuruar atë; ata do të kishin ndërtuar kisha, dhe ata edhe më tutje do ta kishin adhuruar.
Nevojitet trimëri e hatashme kur keni vetëdije të tillë, qartësi të tillë, të mbeteni të përulur dhe njeri i drejtë – duke e ditur në mënyrë të përkryer se kjo rrugë çon në vdekje. Herët e vonë njerëzit e njëjtë do t’ju vrasin, këta njerëz të cilëve përpiqeni t’jua hiqni të gjithë zinxhirët.
Prapë Sokrati ka zgjedhur të mbetet NJERI. Kjo është ajo përse nuk shihni asnjë religjioni të cilën e ka lënë Sokrati, asnjë kishë, asnjë teologji, asnjë shkrim të Shenjët.
Por Sokrati ka bërë një shërbim të madh: ai e ka bërë të qartë se profetët tuaj dhe mesit tuaja janë injorant. E ju në atë kurth injoruese keni ra shumë lehtë, sepse ato e forcojnë pozitën tuaj shoqërore, ato ju ndihmojnë të qëndroni në burg. Dhe ata e quajnë burgun tënd me emra të mirë, dhe ju jeni të lumtur.
Me njeriun si Sokrati ju nuk jeni të lumtur sepse ai saktë ju tregon se çfarë është situata – se ju jeni të burgosur, dhe se ju duhet të dilni prej aty.
Njerëzit janë përtac; njerëzit nuk dëshirojnë të ndryshojnë.
Njerëzit dëshirojnë vetëm shpëtim.
Dikush duhet të vij, sikur nga diku është më i lartë, të vije nga vetë Zoti t’ju thotë atyre, “Ju jeni të përkryer – vetëm vazhdoni të besoni në Zot. Vetëm vazhdoni të luteni për çdo mbrëmje nga dy minuta, dhe çdo gjë është perfektë, në rregull me ty.” Kjo do t’ju kënaqë, sepse ju kursen nga të gjitha vështirësit e ndryshimit.
Njerëzit si Sokrati duket të jenë shumë të rrezikshëm sepse ata rënd goditin në shpëtimin tuaj: ata i largojnë të gjitha pozitat tuaja shoqërore, ata e vënë në dukje realitetin tuaj. Puna e tyre është kirurgjike. Kjo dhemb, kjo është e dhembshme, por kjo është mënyrë për të lindur njeriu i ri.
Atë që ka bërë Sokrati para njëzet e pesë shekujsh, unë po e bëj tash.
Njëzet e pesë shekuj ka kaluar pa kurrfarë shanse për të ndryshuar sa i përket njerëzimit. Tre herë kanë tentuar të më vrasin…tre atentate në jetën time. Në çdo mënyrë të mundshme të njëjtit njerëz të cilët kam provuar t’i bëj të lirë, kam provuar t’jua heq zinxhirët, e ata janë të gatshëm të më vrasin. Njerëzimi nuk ka ndryshuar. Akoma do ta bënin të njëjtën.
Por atë, të cilën Sokrati nuk ka qenë i aftë ta bëj, unë jam i aftë ta bëj.
Ai ka qëndruar në një hapësirë shumë të vogël në Athinë, madje as në tërë Greqinë. Athina ka qenë qytet-shtet, dhe ai ka qëndruar aty gjatë tërë jetës së tij.
Unë i përkas tërë botës.
Në vende të vogla ju ndoshta nuk do të gjeni njerëz të guximshëm, por në tërë botën ju duhet të jeni të gatshëm se do të gjeni me mijëra njerëz të cilët kanë kapacitet të bëhen Sokratist. Kështu unë jam në pozitë më të mirë.
Për këtë ju jeni fakt. Në tërë botën kemi tre deri në katër milion njerëz të cilëve iu rrah zemra me mua. Ky është revolucion i madh. E numri i tyre po shkon duke u rritur kështu unë do të jem në çdo skaj e kënd të botës.
Ne kemi për ta krijuar fuqinë botërore kundër masës injorante, kështu ata më nuk do ta helmojnë Sokratin, kështu ata më s’do ta kenë guximin ta bëjnë atë. Përndryshe do të shkoni duke ecur në rrethin e njëjtë vicioz: çdo herë Sokrati është aty, ju do ta vritni.
Në tërë historinë greke nuk ka asnjë emër tjetër që mund të krahasohet me këtë burrë. Askush nuk mund t’i vij as deri tek supet. Ai qëndron lartë si maje e madhe mali. Ndoshta njerëzit bëhen xheloz kur shohin njeri kaq të madh – kaq të përulur, kaq inteligjent, kaq i mprehtë, kaq i bukur. Ndoshta ata fillojnë ta krahasojnë veten e tyre me atë dhe ndjejnë inferioritet të madh, dhe inferioriteti bëhet revanshiste.
Në Indi ekziston proverbi i cili thotë se deveja nuk dëshiron të shkojë afër malit – asaj i pëlqen të jetojë në shkretëtirë. Këtu, ai është mal. Por afër malit ai ndihet shumë keq – ai bëhet burracak i drejtë.
Por nëse ne kemi me miliona njerëz në tërë botën, atëherë turma injorante mund të parandalohet, dhe duhet të parandalohet, kështu që më kurrë të mos ketë prapë Sokrata të kryqëzuar, helmuar, vrarë. Ata janë elita jonë e madhe. Ne duhet mësuar artin e tyre të rritjes, transformimit, dhe se si ata e kanë fituar përulësinë e tillë, heshtjen e tillë, qetësinë e tillë, madje ai edhe duke vdekur…
Vendimi është marrë që saktësisht kur të perëndojë dielli Sokratit t’i jepet helmi. Ai ka shikuar nga dritarja dhe ka thënë: “Dielli ka perënduar! Njeriut, i cili jashtë ka përgatitur helmin, thoni se po vonon dhe se ai kurrë nuk duhet të vonohet kur është në detyrë.”
Burri kishte hyrë brenda dhe i kishte thënë: “Ju qenkeni njeri i çuditshëm! Vetëm dashuria ndaj jush më ka shtyrë ta prolongoj procesin për të mundur të jetoni ju edhe pak më gjatë. Unë shumë njerëzve ua kam dhënë helmin – ky është profesioni im – por zemra ime po dridhet, duart e mia po dridhen. Atë që po e bëj nuk është e drejtë. Dëshiroj ta shtyj afatin sa më gjatë që mundem.”
Sokrati kishte thënë: “Jo, kjo nuk është e drejtë. Ju bëjeni punë tuaj; ndjenjat e juaja personale nuk do të duhej të futen në këtë. Aq më shumë, unë jam shumë kureshtar të shkoj në vdekje sepse kam jetuar jetë të gjatë, dhe i di të gjitha fshehtësitë e saj, por vdekja është aq aventurë e madhe, aq e panjohur. Kështu që mos vono, vetëm bjere helmin.”
Njerëzit të cilët nuk kanë frikë nga vdekja, ne i vrasim. E këta janë njerëz të cilët e kanë njohur jetën: kjo është arsye përse ata nuk frikohen nga vdekja. Thellë poshtë ata e dinë se ekziston diçka që do të vazhdojë, por ta nuk kanë kurrfarë dëshmie, kurrfarë shënimi. Kjo është arsye përse Sokrati nuk flet për të; ai do të flet vetëm kur dëshmia është aty. Devotshmëri kaq e madhe për shpirtin shkencor! Kjo është arsyeja përse pas tij nuk është krijuar religjioni që e pason atë.
Dhe përpjekja ime është që e ardhmja e religjionit të jetë, asgjë tjetër, përpos shkencë. Pikërisht siç ekzistojnë shkencat tjera – ato janë shkenca mbi botën objektive – aty duhet të jetë edhe një shkencë tjetër, e brendshme, mbi botën subjektive. Aty nuk ka hapësirë apo sferë për asnjë religjion në përgjithësi. Shpirti shkencor është i aftë për zbulimin e të vërtetës së objektit dhe është i aftë për zbulimin e të vërtetës së subjektit, brendisë suaj.
Unë jam pamasë i lumtur që jam këtu shkaku i Sokratit, por pamasë i pikëlluar shkaku i grekëve që e kanë helmuar njeriun.

[jadore]

OSHO
“Dimensionet e së andejshmes”

Në intervalin mes vdekjes dhe inkarnimit të ardhshëm, jemi pa ndjenja. Trup nuk ka, andaj çfarëdo që të eksperimentosh në këtë dimension është e ngjashme me ëndrrën.

Duket sikur ëndërron. Kur ëndërrojmë assesi nuk dyshojmë në realitet. Kjo është mjaft interesante: dyshojmë më vonë, por kurrsesi gjatë ëndërrimit. Ëndrra na duket e vërtet. Edhe dyshimi më i vogël e thyen ëndrrën më të thellë! Për këtë ëndrra na duket më reale se vet realiteti.

Gjatë qëndrimit tim në Varanasi (Benares), më vizitoi një profesor nga Universiteti hindu. Ai më pyeti: “A besoni në ferr?” I thashë: “Nuk ka nevojë të besoj në ferr, sepse ferri ekziston. Besimi është i nevojshëm atëherë kur diçka nuk e shohim se ekziston. Ferri është këtu, deri në atë masë prezent sa nuk ka fare nevojë që të besohet në të”.

“Ku ndodhet ferr?” -pyeti profesori.

“Ju jetoni në të. Jeni lindur në të, frymoni në të, do të vdisni në të - nëse nuk ndërmerrni diçka që të dilni nga ai”.

Njeriu e harron ferrin ngase është i lindur në të. Ai jeton në ferr, siç jeton peshku në oqean. Peshku për këtë nuk është i vetëdijshëm përveç nëse rastësisht do të nxirrej jashtë oqeanit. Vetëm atëherë kupton se tërë kohën ka jetuar në oqean.

Pa përjetuar diçka nga parajsa, ju kurrë nuk do të kuptoni se jetoni në të, ju jeni krijuesit e tij; ju jetoni në botën të cilën vet e krijoni. Vendi i vetëm ku mund të jetoni është vendi të cilin ju vet ia keni përshtatur vetes. Ajo që keni krijuar rreth vetes duhet të ekzistojë së pari në qendër të qenies suaj, vetëm atëherë ajo mund të zgjerohet në rrethinë.

Në intervalin mes vdekjes dhe inkarnimit të ardhshëm, jemi pa ndjenja. Trup nuk ka, andaj çfarëdo që të eksperimentosh në këtë dimension është e ngjashme me ëndrrën. Duket sikur ëndërron. Kur ëndërrojmë assesi nuk dyshojmë në realitet. Kjo është mjaft interesante: dyshojmë më vonë, por kurrsesi gjatë ëndërrimit.

Ëndrra na duket e vërtet. Edhe dyshimi më i vogël e thyen ëndrrën më të thellë! Për këtë ëndrra na duket më reale se vet realiteti. Realiteti gjithmonë lë pas vete një dromcë dyshimi. Shembull: në ëndërr e sheh njeriun duke u shndërruar në qen.

Në asnjë moment nuk dyshon: “Si është e mundur kjo?!” Ajo ka ndodhur dhe duhet të jetë e mundur. Me të zgjuar do të mendosh: “Çfarë absurdi!” Befasisht shoku yt i ngushtë, e drejton revolen në ty. Në mendjen tënde as për një çast nuk hamendesh: “Pse ma bënë këtë shoku?”...

Në intervalin mes vdekjes dhe lindjes frymojnë dy lloje shpirtrash. Njëri lloj - shpirti i mallkuar. Këtij shpirti është vështirë t’i gjendet barku, në të cilin do të mund të lind. Këta shpirtra janë quajtur shpirtra të këqij. Lloji i dytë i përfshin shpirtrat e mirë. Këta janë quajtur Deva (hyjnor). Edhe për këta shpirtra është vështirë të gjendet ndonjë bark nëne.

Në mes këtyre dy ekstremeve ndodhen të gjithë shpirtrat që nuk ndryshojnë shumë njëri nga tjetri, përveç në variacione karakteristikash, personalitetesh dhe qëndrimesh mentale. Përgjithësisht i takojnë llojit të njëjtë, vetëm se përvojat u ndryshojnë.

Më parë kam thënë se pasi të zgjoheni, do të arrini t’i kujtoni ëndrrat në maksimum deri në një orë. Po në këtë mënyrë pas lindjes së sërishme, në gjashtë muajt e parë, personit i kujtohet gati gjithçka. Me kalimin e kohës, kujtesa humb.

Personi me imagjinatë të zhvilluar apo sensibilitet të madh, ndoshta do të mbaj mend më gjatë, por vetëm nëse ka ushtruar dha ka tejkaluar vetëdijen në jetën e tij të kaluar. Atëherë do të jetë në gjendje të mbaj mend më gjatë.

Muajt e fundit të jetës duhet t’i kushtohen Sadhanu-së, ushtrimeve shpirtërore. Mirëpo, kjo përgatitje nuk mund të të jepet në momentin e vdekjes.

Kjo duhet ushtruar! Vetëm personi që është përgatitur në gjashtë muajt që pasojnë vdekjen, mund të jetë i ushtruar në gjashtë muajt e parë, pas lindjes. Në jetën time kam takuar miliona njerëz, por asnjëri prej tyre nuk më ka pyetur se ç’ndodh para lindjes - me mijëra më kanë pyetur: Çka pas vdekjes?

Gjithmonë kam menduar pse njerëzit lindjen a kanë pranuar pa bërë asnjë pyetje? Pse edhe vdekja nuk është pranuar në mënyrë të njëjtë? M’u kujtua... Mulla Nasradini lajmërohet në një shpallje për punësim në anije. Njëri prej anëtarëve të komisionit i parashtron pyetjen: “Nëse deti është i trazuar, era shtrëngatë, ç’do të bëje ti për ta shpëtuar anijen?”

“Kjo nuk është problem. Do ta hidhja spirancën për ta mbajtur drejtpeshimin e anijes!” -përgjigjet Nasradini.

I njëjti vazhdon: “Supozojmë se vjen edhe një valë e madhe sa bjeshka?”

Nasradini ia kthen: “Asgjë - edhe një spirancë!”

“Paramendojeni një tajfun të fortë?!” - këmbëngulë komisioni.

“Asgjë, prapë edhe një spirancë!” -thotë Nasradini.
Në fund ata të komisionit nuk durohen: “E ku do t’i marrësh tërë ato spiranca?!”

Nasradini ua kthen: “Nga i njëjti vend ku i morët edhe ju të gjitha ato valë e tajfune. Ju shkoni e merrni tuajat e më pas unë do t’ju sjell spiranca e spiranca”.

OSHO “Dimensionet e së andejshmes”

[jadore]

Çdo fëmijë lind si individ, por tepër rrallë njeriu vdes si individ

Me gjitha qëllimet më të mira, prindët, mësuesit, udhëheqësit, klerikët dhe të ngjashmët na mbjellin idenë e konkurrencës, rivalitetit, ambicies, duke krijuar kështu prej çdo fëmiu qenien e cila me jetën takohet në lufta mendimesh, me fjalë të tjera, në dhunë, në agresivitet...

Çdo masë është e llojllojshme, vetëm individi nuk është i llojllojshëm. Çdo individ është vetëdije autentike. Me çastin e shkrirjes në masë ai e humb vetëdijen e vet; atëherë kolektiviteti zotëron mbi të, atëherë ai bëhet mendje mekanike.

Nuk është me rëndësi se për çka mblidhet masa, qoftë nëse mblidhen në emër të religjionit ose të racës - kjo nuk është e rëndësishme. Masat si të tilla janë të shëmtuara, masat edhe i kanë bërë krimet më të rënda sepse ato nuk kanë vetëdije. Ato janë vetëm mosdije kolektive.

Masa gjithmonë është kope e deleve, ndërsa e gjithë e kaluara ishte vetëm një përpjekje që çdo individ të mishërohet me një dhëmbëzor në mekanizëm, të mishërohet me pjesën e vdekur të masës së vdekur.

Sa më shumë që është i mosdijshëm, dhe sa më tepër që i ka sjelljet e shkaktuara nga dominimi i kolektivit, ai gjithnjë e më shumë bëhet i parrezikshëm. Në të vërtetë, ai kështu bëhet i padëmshëm.

Ai kështu s'do mund ta shkatërrojë as robërinë e vet, religjionin, ngjyrën e lëkurës. Këto janë robëritë e tij, e këto ai madje edhe i feston.

Çdo fëmijë lind si ndivid, por tepër rrallë njeriu vdes si individ.

Në kolektivitet dhe masë ti gjithmonë i kthehesh vdekshmërisë së të kaluarës. Njeriu i cili jeton sipas urdhërave të masës ndalet së jetuari. Ai thjesht e përcjell dikënd si robot.

Njëzet vjet kam jetuar në vendet në të cilat barabartë ishin të përfaqësuar hindusët dhe myslimanët. Ishin barabartë të fuqishëm dhe gati çdo vit kacafyteshin. E kam njohur një profesor në universitetin ku jipja mësim.

Kurrë s'më ka shkuar mendja se ai njeri do t'ia vënte zjarrin një tempulli hindus. Ishte xhentëllmen i vërtetë - i mirë, me edukim të lartë, i kulturuar. Kur ndodhën njëherë trazirat mes hindusëve dhe myslimanëve, unë vështroja nga anash.
Myslimanët ia vunë zjarrin një tempulli hindus, e më pas hindusët e dogjën një xhami.
E shihja atë profesor të zënë rreth djegies së tempullit hindus. Ndërhyra dhe e nxorra për krahu. E pyeta:
"Profesor Farid, ç'jeni duke bërë?"

Mbeti i befasuar. M'u përgjigj: "Më vjen keq, por e humba veten në këtë masë. Pasi që të gjithë e bënin këtë, unë harrova në përgjegjësinë vetjake, të gjithë të tjerët ishin përgjegjës për këtë. Për herë të parë e ndjeva veten të lirë prej përgjegjësisë. Askush nuk mundi të më qortojë. Ishte një grumbull i myslimanëve, e unë isha vetëm një pjesë e atij grumbulli".

Me një rast tjetër, një shitore myslimane e orëve plaçkitej. Ishte një shitore mjaft e shtrenjtë me një koleksion të orëve me vlerë. Të gjithë hindusët, të cilët i morën ato orë dhe shkatërruan shitoren, e mbytën edhe pronarin.

Një prift i vjetër qëndronte në shkallë, dhe me plot vrer i bërtiste masës:"Ç'jeni duke bërë? Kjo i kundërvihet religjionit tonë, moralit tonë, kulturës sonë. Kjo nuk është në rregull".

E vështroja atë skenë nga libraria, që gjendej në anën e kundërt të asaj shitoreje. Befasia më e madhe filloi të ndodhë. Kur njerëzit i morën të gjitha gjërat me vlerë, në shitore mbeti një orë e vjetër muri - ishte tepër e madhe, me siguri kishte një vlerë antikiteti.

Duke parë se masa u shpërnda, plaku e ngarkoi atë orë në shpinën e vet dhe e mori. Ishe tepër e rëndë për të,sepse ishte orë e madhe. Nuk mundja t'u besoja syve. Ishte ai që i ndalonte njerëzit të plaçkitnin, e pikërisht ai edhe e mori gjënë e fundit. Dola jashtë dhe e ndala priftin e moshuar. E pyeta: "Kjo është e çuditshme, gjithë kohën bërtisje se është kundër moralit tuaj, religjionit, e ti sapo e vodhe orën më të madhe nga shitorja".

Ai m'u përgjigj: "Unë bërtisja tepër shumë, mirëpo askush s'më dëgjoi. Pastaj, befas, në mua lindi ideja se hidhërohesha pa nevojë dhe se kot e çava kohën time. Ata, edhe përkundër britjeve të mija, i merrnin gjërat nga shitorja. Për këtë dhe mendova se më mirë është të marr edhe unë diçka para se ta merr ndokush tjetër."

E pyeta: "Mirëpo, ç'ndodhi me religjionin tënd, me moralin, kulturën? "M'u përgjigj me turp në fytyrë: "Kur askush nuk kthen kokën kah religjioni, kultura e morali, pse të jem unë viktima e vetme?

Edhe unë, poashtu, jam pjesë e kësaj mase. I dhashë vetes mundin më të madh që t'i ndaloj, mirëpo askush nuk deshi t'i përmbahet religjionit, moralit dhe rrugës së drejtë, për çka edhe unë nuk dua të mbetem humbës dhe budallakisht të qëndroj këtu. Askush madje as nuk më dëgjoi, askush nuk e pranoi asnjë vërejtje timen". Pastaj me nguti e vazhdoi rrugën me orën e madhe në shpinë.

Njeriu e humb edhe atë pak vetëdije individuale mjaft lehtë, duke e tretur në oqeanin e mosdijes kolektive. Në po këtë shtrihet shkaku i të gjitha luftave, trazirave, pushtimeve, vrasjeve.

Çdokush lind i padjallëzuar, i mbushur paqë e dashuri... pa dije mbi ndalesat që e presin në botë, pa dije mbi armatimin nuklear me të cilin ia tregojnë mirëseardhjen, pa dije mbi politikat e ndyra që e terrorizuan njeriun me shekuj.

Me gjitha qëllimet më të mira, prindët, mësuesit, udhëheqësit, klerikët dhe të ngjashmët na mbjellin idenë e konkurrencës, rivalitetit, ambicies, duke krijuar kështu prej çdo fëmiu qenien e cila me jetën takohet në lufta mendimesh, me fjalë të tjera, në dhunë, në agresivitet. Ata e dijnë fort mirë se gjithmonë do të mbetesh në prapavijë deri sa je agresiv.

Kështu pastaj përherë sillesh zaten se je gjithmonë me dikë në rivalitet; e thekson veten aq for=
t si të ishte ndonjë çështje e jetës a vdekjes. E gjitha kjo është bazë e sistemit tonë edukues.

Të gjithë të mësojnë të jesh para të tjerëve pa e marë parasysh çmimin. Herët a vonë, fëmiut do t'i duket sikur ta ketë gjithmonë shpirtin në fyt, gjithnjë do të garojë. Madje edhe nëse e lëndon dikënd në atë garë, ai do të përpiqet të jetë i pari.

Duket se dhuna do të jetë pjesë e shoqërisë që shpreh rivalitetin. Në shoqëri të tilla ti nuk mund të kesh mik. Të gjithë të shtiren se të janë miq, e në të vërtetë janë armiq, sepse luftojnë të mbërrijnë në shkallën e njëjtë. Të gjithë ata janë armiq, sepse përpiqen të ngadhnjejnë dhe ti të humbësh.

E gjithë shoqëria është e dhunshme, dhe ti duhet të jesh edhe më i dhunshëm nëse dëshiron të jesh ambicioz. Unë e dua njeriun jo-ambicioz, jo-konkurent, njeriun i cili nuk ka afsh për fuqi. Çdo fëmijë mund të jetë rebel. E gjitha çka i duhet atij është të mos jetë i ndarë prej padjallëzisë së vet.

Çdokush e ka rebelin në vete, mirëpo shoqëria është tepër e fuqishme. Ajo të bën qyqar, dinak. Ajo nuk orvatet ta ndërtojë autenticitetin tënd. Ajo nuk i lejon askujt të bëhet autentik, sepse kështu mund të bëhet rebel kundër të gjithave.

Një mik nga Japonia ma dërgoi një statujë të Gautam Budës. Ishte statujë e rrallë, kurrë më parë s'kisha parë gjë të tillë. Në një dorë të asaj statuje ishte llamba e vogël. Duhesha të vendosja ca vaj që të mund të shndërriste.

Miku më tha: "Ky është kushti: duhet të ndizet flaka përherë". E në dorën tjetër të statujës qëndronte shpata e nxjerrë jashtë. Kjo është e mundshme vetëm në Japoni - vetëm Japonia mundi të krijojë shkathtësi luftarake dhe gjuajtjen e shigjetës me hark që bazohet në meditim. Ishte ky arti meditativ i tyre.

Ne në Indi nuk mundemi të kuptojmë se Gautam Buda ka shpatë. Mirëpo, bukuria e statujës ishte në atë se gjysma e fytyrës, e cila mbulohej me dritën e asaj llambe, tregonte paqen, harmoninë - aq i qetë dhe i heshtur, ndërsa në anën tjetër fytyra e tij ishte e mprehtë sikurse edhe shpata që mbante në dorë, ishte kjo një fytyrë e një luftëtari të madh.

Artisti që e ka punuar këtë vepër duhet ta ketë bërë një punë të madhe. Në fytyrën e njëjtë ai na tregon sintezën e madhe - shpatën në duart e paqes.

Kjo është ideja ime e rebelimit, rebelit. Ai duhet të rrjedh prej dashurisë sate ndaj njeriut, e jo nga tërbimi e hidhërimi nga e kaluara. Ti nuk duhet ta shkatërrosh të vjetrën; ideali yt, caku yt është ta krijosh të renë.

Pasi që e reja nuk mund të krijohet deri sa nuk largohet e vjetra, duhet ta rrënosh atë. Mirëpo, nuk ka kurrëfarë zemërimi në këtë. Ky është një proces i rëndomtë. Kur e rrënon ndonjë godinë të vjetër, atëherë ti nuk ke hidhërim e zemërim në vete. Ti vetëm e pastron atë vend ashtu që ta ndërtosh një godinë të re më të bukur.

Ti jeton me njerëzit që e kanë këtë ëndërr, atë që e patën kur ishin fëmijë të vegjël. Ajo ëndërr është e po atyre kualiteteve, por është e ngulfatur, e nënçmuar. Pengesat e kësaj ëndërre mund të mënjanohen.

Dhe do të mbetesh i befasuar, sepse nuk ka njeri i cili nuk e ëndërroi ndonjë ëndërr të bukur mbi ardhmërinë, i cili nuk ka qenë në gjendjen e padjallëzisë, i cili madje njëherë nuk e ka shijuar shijen e paqes, dashurisë, bukurisë. Mirëpo e gjitha kjo qe e shkatërruar, e ndyrë, e njollosur prej sistemeve të ndryshme shoqërore e të shëmtuara. Fuqia e vetme shtrihet në lashtësinë e tyre.

Por, lashtësia, si fuqi e tyre, tash u tregua si një dobësi e madhe. Këtë duhet shtyrë vetëm pak, është shoqëri thuaja e vdekur. Ajo gërmon varrin e vet me duar të veta dhe qëndron buzë atij varri. Ti duhesh vetëm ta shtyesh dhe menjëherë do të zbulosh se në varr shtrihet ndonjë njeri si Ronald Regani. Dhe me njerëzit e këtillë shkon e gjithë bota që e paraqiste ky.

Ne duhet të fillojmë prej fillimit, prej pikës fillestare. Sërish si Adami dhe Eva, sërish nga kopshti i parajsës,... sërish fillimi i vërtetë.

Osho

[Pilati]

Osho per personin religjioz.

Çdokush lind në liri, por vdes në robëri. Fillimi i jetës është plotësisht e çlirë dhe e natyrshme, por mandej futet shoqëria, mandej futen mësimet dhe rregullat, morali, disciplina dhe shumë lloj trajnimesh; e çlirësia, natyrshmja dhe spontaniteti fillojnë të humben. Njeriu rreth vetes fillon ta krijoj një lloj mburoje. Fillon gjithnjë e ma shumë të bëhet rigjid. Butësia e brendshme më nuk shfaqet.
Në kufijtë e qenies së vet çdo njeri krjin fenomenin ngjajshëm me kështjellën për ta mbrojtur, të mos lëndohet, të reagojë për shkak të sigurisë, dhe liria e qenies humbet. Njeriu fillon të shikojë në sytë e tjetrit; në miratimin e tyre, refuzimin, gjykimin e tyre, dhe pranimi i tyre bëhet gjithnjë e më i rëndësishëm. Të tjerët bëhen kriter, dhe ai fillon t’i imitoj dhe t’i përcjellë, sepse i duhet me ta të jetojë.
E fëmija është shumë i butë. Ai mund të formëzohet në cilëndo mënyrë; dhe shoqëria fillon ta modelojë – prindërit, mësuesit, shkolla – dhe me kalimin e kohës bëhet karakter, e jo qenie. Ai i mëson të gjitha rregullat. Dikush bëhet konformist, që është poashtu robëri, apo bëhet rebel, që është poashtu tjetër formë e robërisë.
Nëse bëhet konformist, ortodoks, i pajtueshëm, kjo është një lloj robërie; mund të reagojë, mund të bëhet hipik, mund të shkojë në ekstremin tjetër, por edhe kjo gjithashtu është robëri – sepse reagimi varet nga vetë gjëja ndaj të cilës reagohet. Mund të shkosh në fund të botës, por thellë përbrenda mendjes ti proteston kundër të njëjtave rregulla. Të tjerët i pasojnë, ti reagon, por fokusi mbetet në të njëjtat rregulla. ata mund të konfrontohen, shpinë për shpine, por janë në barkë të njëjtë.
Personi religjioz nuk është as reaksionar, e as revolucionar. Personi religjioz thjesht është i çlirët dhe i natyrshëm: as nuk është për diçka, e as kundër diçkahi, ai thjesht është vetja; nuk ka rregulla të cilat i ndjekë, dhe nuk ka rregulla të cilat i mohon, ai thjesht nuk ka rregulla. Personi religjioz është i lirë në qenien e vet, ai nuk ka shabllon shprehish dhe kushtëzimesh. Ai nuk është qenie e kulturuar – por jo në kuptimin se është i pacivilizuar dhe primitiv, ai është model i civilizimit dhe kulturës më të lartë, por nuk është qenie e kultivuar. Ai është pjekur në vetëdijën e tij dhe nuk i nevoiten kurrfarë rregullash, ai rregullat i ka transcedentuar. Ai është i vërtetë jo pse e vërteta është rregull; me qenë i çlirët dhe i natyrshëm thjesht do të thotë me qenë i vërtetë, vërtetësia ndodh. Ai është i mëshirshëm, por jo për shkak se i pason rregullat: Bëhu i mëshirshëm! Jo. Duke qenë i çlirë dhe i natyrshëm, ai thjesht ndien se mëshira noton rreth e përqark, nuk ekziston asgjë tjetër në lidhje me këtë të cilën ai duhet ta bëj; kjo është vetëm nënprodukt i vetëdijsimit të tij. Ai nuk është as pro a kontra shoqërisë – ai thjeshtë është përtej saj. Ai përsëri bëhet fëmijë, fëmijë i botës plotësisht të panjohur, fëmijë në dimensionin e ri – ai përsëri është i lindur.
Çdo fëmijë është i lindur i natyrshëm, i çlirët; mandej futet shoqëria, duhet të futet për arsye të caktuar – asgjë të keqe nuk ka në këtë, sepse fëmija kurrë s’do të ishte zhvilluar dhe kurrë s’do të ishte aftësuar për të qenë religjioz nëse ishte lërë stihisë, ai do të kishte mbetur si shtazë. Shoqëria duhet të vijë; shoqëria duhet të kalojë – kjo është e domosdoshme. E vetmja gjë të cilën duhet mbajtur në mend se shoqëria është kalim të cilin duhet kaluar; nuk ka nevojë që aty të ndërtohet shtëpia. Vetëm kjo duhet mbajtur mend: shoqëria duhet përcillet dhe transcedentohet. Rregullat duhen të mësohen e mandej të çmësohen. Rregullat vijnë në jetën tënde sepse këtu ekzistojnë edhe të tjerët, ti nuk je vetëm.
Kur fëmija është në mitrën e nënës ai është plotësisht vetëm, rregullat nuk janë të nevojshme. Rregullat kërkohen vetëm kur të tjerët vijnë tek ti; rregullat vijnë me marrëdhënie – sepse nuk je vetëm duhet të mendosh edhe për të tjerët dhe t’i respektosh. Në mitrën e nënës fëmija është vetëm; nuk ka rregulla, moral, për kurrfarë discipline nuk ka nevojë, kurrfarë rendi; por në momentin kur lind, madje edhe me frymëmarrjen e parë ai socializohet. Nëse fëmija nuk qanë, mjekët përnjëherë do ta detyrojnë, sepse nëse nuk qanë do të vdes për disa sekonda. Ai duhet të qajë se në këtë mënyrë e hapë kalimin nëpër të cilin do të mund të merrë frymë. Ai duhet të detyrohet për të qarë – edhe frymarja e parë është madje sociale; të tjerët të kanë modeluar që nga fillimi.
Në këtë s’ka asgjë të keqe! Kjo duhet të bëhet, por duhet të bëhet në atë mënyrë që fëmija kurrë mos ta humbë vetëdijën e vet, të mos identifikohet me shabllonat e kulturës, duke mbetur thellë në brendi ende i lirë, duke ditur se rregullat duhet ndjekur por jo se ato janë jeta, dhe gjithashtu duke e ditur se ato duhen të mësohen. Dhe kjo është ajo që shoqëria e mirë do ta bëjë, do t’i mësojë: “Këto rregulla janë të mira, por ka edhe tjera, dhe ato nuk janë absolute dhe prej teje nuk pritet që të kufizohesh vetëm në to – një ditë duhet t’i tejkalosh.” Shoqëria-komuniteti është e mirë po qe se pjesëtarët e vet i mëson për civilizimin DHE transcedencën; atëherë shoqëria bëhet religjioze. Nëse ajo kurrë nuk i mëson se këto transcedentohen, atëherë ajo është sekulare dhe politike, atëherë në atë shoqëri nuk ka religjion.
Duhet dëgjuar të tjerët deri një një distancë të caktuar, e mandej fillon ta dëgjosh veten. Në fund duhet të kthehesh në gjendjen origjinale. Para se të vdes, përsëri duhet të bëhesh fëmijë i pafajshëm – i çlirë, i natyrshëm; se me vdekje ti përsëri hyn në dimesionin ku je vetëm. Pikërisht si në mitrën e nënës, në vdekje përsëri do të hysh në mbretërinë e vetmisë. Atje kurrfarë shoqërie nuk ekziston. E gjatë jetës duhet t’i gjesh disa vende, disa çaste të cilat janë si oaza në shkretëtirë, ku vetëm i mbyllë sytë dhe kalon përtej shoqërisë. Lëvizë përbrenda vetes, përbrenda mitrës personale – kjo është ajo që do të thotë meditim. Shoqëria është aty; ti vetëm i mbyllë sytë dhe e harron atë dhe qëndron vetëm. Atje nuk ka rregulla, nuk nevoitet karakteri, morali, gjuha, bota. Brenda mund të jesh i çlirët dhe i natyrshëm.
Të rritesh në çlirësinë dhe të natyrshmën tënde. Madje edhe nëse duhet disciplina e jashtme, por përbrenda qëndro i egër. Nëse përbrenda mund të qëndrosh i egër e ende bën gjëra të cilat i nevoiten shoqërisë, së shpejti do të arrish deri tek pika ku thjesht do të transcedentosh.
Do t’jua rrëfej një tregim e mandej do të kaloj në sutra.
Ky është sufi tregim: një plak dhe një djal i ri kishin udhëtuar. Derisa i afroheshin qytetit; te dytë ecnin pranë gomarit. Fëmijët e shkollës kanë kaluar pranë tyre, dhe me përqeshje kanë thënë: “Shikoni këta budallenjët, pranë vetes e kanë gomarin e shëndosh, e këta ecin në këmbë. Të paktën plaku kishte mundur të jetë mbi gomarin.”
Duke i dëgjuar fëmijët, plaku dhe i riu janë pyetur: “Çfarë të bëjmë? Njerëzit po tallen me neve e së shpejti do të hymi në qytet, më mirë të dëgjojmë atë që thanë.” Kështu plaku ulet mbi gomarin, e djaloshi e përcjellë.
Kur iu kanë afruar grupës tjetër të njerëzve, këta i kanë shikuar dhe iu kanë thënë: “Shikoni, plaku po rrin ulur mbi gomar e djaloshi i gjorë po i shkon pas. Kjo është poshtërsi! Plaku mund të ecën djaloshit duhet dhënë shansin ta shalojë gomarin.” Kështu këta dy i kanë ndërrue vendet: plaku ka filluar të ecën e djaloshi ta shalojë gomarin.
Kanë hasur edhe në grupën tjetër të njerëzve edhe këta kanë thënë: “Shikoni këta budallenjët! Duket se ky djali është shumë arogant. Ndoshta plaku është baba apo mësues i tij e po ecë në këmbë, derisa djali po rrin ulur mbi gomarin – kjo është kundër rregullave!” Por çfarë të bëjnë? Vendosen se ekziston edhe një mundësi: do të ulen bashkë në shalë: kështu edhe vepruan.
Përsëri kanë hasur në grupën tjetër të njerëzve të cilët kanë thënë: “Shikoni këta njerëz, sa janë mizorë! Gomari i gjorë sa s’ka ngordhë – dy njerëz mbi një gomar. Kishte qenë më mirë që ata ta bartin gomarin në supet e veta.”
Kështu këta dy përsëri kanë diskutaur, dhe gjatë bisedës kanë mbërri tek lumi dhe ura. Para se të mbërrinë në fund të qytetit ata i thonë njëri tjetrit: “Më mirë të sillemi si na thonë banorët e këtij qyteti, se përndryshe do të na konsiderojnë si të marrë.” Kështu vendosën t’i gjejnë dy shkopinjë bambusi, ia lidhin gomarit këmbët, dhe nisin ta bartin gomarin në supet e veta. Gomari ka refuzuar sa mundet gomari, gomarët nuk mund shumë lehtë t’i detyrosh për diçka. Është munduar të ikë se ai nuk është ithtar i shoqërisë dhe të asaj çfarë të tjerët thonë. Por dy veta për të kanë qenë shumë, e kanë detyruar, kështu që gomarit iu është duhur të lëshoj pe.
Në gjysmë të urës, grupa e njerëzve iu janë afruar dhe i kanë rrethuar duke thënë: “Shikoni këta budallenjë! Kurrë s’kemi pa idiota si këta dy – gomarin duhet shaluar, e jo për ta bartur në supe. A jeni çmendur?”
Këta dy kanë dëgjuar derisa turma është grumbulluar. Gomari aq fortë është trembur saqë ka kërcyer nga ura në lum dhe ka ngordhur. Te dytë kanë vrapuar te poshtë, por – gomari kishte ngordhur. Ishin ulur pranë tij dhe plaku kishte thënë: “Tash dëgjo…” Ky nuk është rrëfim i zakonshëm – plaku ka qenë sufi Mjeshtër, njeri i ndritur, e djaloshi ka qenë nxënës, dhe Mjeshtri i vjetër është munduar t’i jep leksion, sepse sufistët gjithmonë krijojnë situata; ata thonë se nuk mund të mësosh thellë krejt derisa nuk krijohet situata e njëjtë. Kjo për djaloshin ka qenë situatë e parë, e ka plaku i ka thënë: “Shiko, si ky gomar që është i vdekur, edhe ti do të jesh i vdekur po qe se i dëgjon njerëzit së tepërmi, mos u brengos se çfarë të tjerët thonë sepse ka me miliona njerëz dhe secili e ka mendjen e vet, dhe gjithsecli do të thotë ndryshe; çdokush e ka mendimin e vet, dhe nëse i dëgjon mendimet e të tjerëve, e jotja do të merr fund.”
Askend mos e dëgjo, qëndro vetvetja. Vetëm kalo, bëhu indiferent. Nëse çdokend e dëgjon, çdokush do të shty të shkosh në këtë apo atë rrugë. Kurrë nuk do të jesh në gjendje të arrish deri tek qendra e jote më e thellë.
Gjithsecili njeri duhet të bëhet ekcentrik. Kjo fjalë angleze është e mrekullueshme; kjo do të thotë jasht qendrës,e ne e përdorim si term për të çmendurit. Por të gjithë janë ekcentrik, jasht qendrës, dhe e gjithë bota përpiqet të të ndihmojë të bëhesh ekcentrik sepse çdokush në këtë të shtynë. Nëna jote të shtynë kah veriu, babai kah jugu, daja bën diçka tjetër, vëllau diçka tjetër, gruaja jote, natyrisht, prapë diçka tjetër, dhe të gjithë përpiqen që diku të të shtynë. Me kohë do të vije çasti kur s’do të jesh askund. Do të mbetesh në udhëkryq, duke qenë i shtyer nga veriu në jug, nga jugu në lindje, nga lindja në perëndim, nuk shkon askund. Me kohë ajo do të bëhet situatë e jote e vërtetë – do të bëhesh ekcentrik.
Situata është e tillë. Nëse vazhdon t’i dëgjosh të tjerët e jo qendrën tënde, këto situata do të vazhdojnë. Të gjitha meditimet shërbejnë për t’u bërë i përqendruar, e jo ekscentrik, të arrish deri tek qendra personale. Me kohë do të bëhesh i aftë të qeshesh me mendimet e të tjerëve apo thjesht do të jesh indiferent.E njëherë kur të jesh në qendër, do të bëhesh qenie e fuqishme; atëherë askush nuk do të mund të të predikojë, thjesht do ta kesh opinionin personal, askush nuk do të mund të shty kah të dojë. Thjesht, askush nuk do të jetë aq i pacipë. Ti je aq i fuqishëm, në qendër të vetes sate, kështu që nëse dikush vjen me opinionin e vet, do të harrojë të të afrohet; kushdo që vjen të të shty diku thjesht do të harrojë se për çfarë ka ardhur. Apo, ma mirë me thënë, posa të afrohet, përnjëherë rreth teje do ta ndien forcën.
Kjo është mënyrë që njeriu të bëhet aq i fuqishëm sa që e gjithë shoqëria, e gjithë historia nuk mund ta lëvizin as për një centimetër. Në këtë mënyrë kanë ekzistuar Buda, Jezusi. Mund ta vrasësh Jezusin, por nuk mund ta lëvizësh. Mund ta shkatërrosh trupin e tij, por për asnje milimetër nuk mund ta lëvizësh. Jo që ai është jo-tolerant, kokëfortë, jo, ai është vetëm i koncentruar në qendrën e tij personale – dhe ai e di se çka është mirë për të, dhe ai e di se çka është për të e bekuar. Kjo veç ka ndodhë; tash nuk mund ta joshësh me caqe tjera, asnjë tregtar mund mund ta joshë me asnjë synim tjetër. Ai e ka gjetë shtëpinë e vet. Ai mund të të dëgjojë me durim, por nuk mund ta lëvizësh. Ai është i centruar.
Ky centrim do të jetë e para me të cilën do të jesh i çlirët dhe i natyrshëm; përndryshe, nëse je i çlirët dhe i natyrshëm askush nuk mund të të çoj askund. Për këtë arsye fëmijëve nuk iu lejohet të jenë të lirshëm dhe të natyrshëm, ata nuk janë akoma mjaft të pjekur të jenë të tillë. Po qe se ata kishin me qenë të çlirët dhe të natyrshëm ata do të kishin bredhur poshtë e lartë, jeta e tyre do të kishte qenë dështim. Për këtë arsye, unë them se shoqëria ka detyrë e cila kërkohet. Ajo i mbronë fëmijët; ata janë shumë të brisht; çdokush mund t’i shkatërrojë; e shenjëta është aty, ajo nuk është në gjendje ta gjej rrugën e vet – asaj i nevoitet mburoja e karakterit.
Por nëse kjo mburojë e karakterit bëhet e gjithë jeta jote, atëherë do të jesh i humbur. Nuk duhet të bëhesh fortifikatë, duhet të bëhesh mjeshtër dhe duhet të bëhesh i shkathët të dalësh nga ajo. Përndryshe ajo nuk do të jetë mburojë; do të bëhet burg. Duhet të bëhesh i aftë të veprosh jasht karakterit tënd. Nevoitet të bëhesh i shkathët që, po qe se e kërkon situata, të përgjigjesh në mënyrë plotësisht të re. Nëse kjo shkathtësi është humbur, bëhesh rigjid, atëherë nuk mund të jesh i çlirët. Nëse kjo shkathtësi është humbur, bëhesh jo i natyrshëm, atëherë nuk je fleksibil.
Fleksibiliteti është rini, rigjiditeti është pleqëri; ma shumë fleksibilitet, ma shumë rini; ma shumë rigjiditet, ma shumë pleqëri.
Këtë duhet mbani mend, e mandej përpiquni ta kuptoni Tilopën.

[Pilati]

Osho per Nasradin Hoxhen Marrezi e Urti

Pyetje: Cila është gjëja më e marrë që ka bërë ndonjëherë Nasradin Hoxha?

OSHO – Është vështirë të thuhet, sepse ai është ende gjallë. Dhe një gjë është e sigurtë - ai nuk do të vdesë para meje. Kështu që mos pyet, sepse askush nuk mund të parashikojnë këtë; ai është e paparashikueshëm. Dhe ai do të bëjë shumë e më shumë gjëra të marra, një rritje përmes përvojës.
Ai nuk do të vdesin para meje, unë nuk mund ta përballojë këtë. Pra, unë nuk mund ta them. Kur të shkoj unë, edhe ai do të shkojë gjithashtu. Mandej ju mund të mendoni për atë. Shumë hulumtime do të nevojiten. Nasradin Hoxha nuk është një person i caktuar, ai është i tërë njerëzim. Ai është ti, ai është ju, të gjithë së bashku. Çdo gjë që ju mund të bëni,Nasradini mund të bëjë me shumë budallallëk më të madh. Ai është i përsosur!
Çdo gjë që çdo qenie njerëzore mund të bëjë, ai mund të bëjë shumë më përkryeshëm. Ai është marrëzi juaj. Dhe në qoftë se ju mund të kuptoni atë ju do të qeshni dhe do të qani gjithashtu. Ju do të tallen me qesharaken e saj dhe ju do të qani se se qesharakja është e juaja. Kur qeshni me Nasradinin, mos harroni, ju jeni duke qeshur me veten tuaj. Ai vetëm ju sjell ballë për ballë me atë çka ju jeni, në mënyrë që ju të mund të takoheni.
Nasradini nuk është i ri, ai është një mjet i vjetër sufi. Janë tregimet të cilat janë njëqind, dyqind, edhe treqind vjet të vjetra, rreth Nasradinit. Ai është një mjet i vjetër. Ka pasur shumë pretendime, të cilit thonë se kujt i takon Nasradini. Rusët thonë se ai i takon atyre. Ata kanë një gur varri që dëshmon se ai i përket atyre. Iranianët thonë se ai i takon atyre. Arabët thonë se ai i takon atyre. Në Bukhara, ata kanë një vend të përkushtuar për të përkujtuar Nasradinin.
Ai ka qenë në të gjithë botën. Në fakt, kudo ku ka marrëzi, është edhe Nasradini. Ai i përket të gjithëve, askush nuk mund të pretendojnë se i përket vetëm ati. Dhe unë them se ai është ende gjallë. Ai mund të ketë vdekur në një vend, por ai është ringjallur në një tjetër. Shumë herë, unë vetë e kam parë atë që po vdes dhe ditën tjetër ai troket në derën time. Kjo është e pamundur. Duket se ai nuk mund të vdesë. Ai është budallallëku njerëzor. Por nëse shikoni thellë në marrëzi ju do të shihni edhe urtësinë. Në të gjitha marrëzitë e tij ka një embrion i urtësisë së fshehur.
Kjo ka ndodhë para ca ditësh…Ai ishte ulur në shitoren e tij të ushqimit dhe unë isha pranë tij. Një grua e imët, nazeli, erdhi në orën e pikut dhe e ktheu mbrapsht tërë shitoren. Për orë të tëra ajo e shqetësoi dhe e mërziti Nasradinin. Vetëm pas disa orë lufte ai ia doli ta kënaqë atë; ajo më në fund bleu atë që dëshiroi dhe mbet e kënaqur.
E mandje gruaja i tha: “Nasradin, ti nuk mund ta dish, por kur kam ardhur në shitoren tënde kam pasur kokëdhimbje të hatashme – dhe tash ajo ka shkuar plotësisht.” Nasradini i tha: “Zonjë e nderuar, mos u mërzitni. Mos u merzitni! Ajo nuk ka shkuar. Ajo ka ardhur te unë.”
Ai mund të duket i marrë, por ai është i urtë gjithashtu. Nëse ju e kuptoni atë ju do të qeshni dhe ju do të qani, sepse do ta shihni veten dhe tërë njerëzimit në të.

Mos pyetni: CILA ËSHTË GJËJA MË E MARRË QË KA BËRË NASRADINI NDONJËHERË?
Ai gjithmonë bënë gjëra shumë më të marra se më parë. Çdo akt i tij është i veçant. Nëse shikoni në atë që ju mendoni se është më e mira, por kur vjen akti tjetër është diçka absolutisht e re, diçka jashtëzakonisht e madhe. lexoni për Nasradinin dhe përpiquni për ta kuptuar atë. Bëjeni atë një meditim. Ai ka qenë, për shekuj, një Sufi meditim.
Sufi mësuesit iu japin Nasradinin dishepujëve të tyre për të menduar dhe analizuar dhe medituar. Sepse çfarëdo që ai thotë ka kuptim në të, çfarëdo që ai bën ka kuptim në të. Ato nuk janë shaka të zakonshme – mbane mend. Unë nuk do t’jua kisha rrëfyer ato vetëm sa për të qeshur. Jo, ato nuk janë thjesht shaka; ato janë të çëllimshme.
Ju nuk duhet vetëm të qeshni dhe t’i harroni ato; ju duhet t’i bëni ato pjesë të kuptueshmërisë suaj. Dhe atëherë ju do ta shihni se Nasradini lindë shumë herë përbrenda jush – duke vepruar, duke u sjell. Dhe atëherë ju do të jeni në gjendje të qeshni. Dhe nëse ju mund të qeshni me veten tuaj, ju keni për të qesh për të parën herë.

[jadore]

Trupi i takon tokës, ju i takoni qiellit, trupi i takon materies, ju i takoni Zotit. Trupi është bruto, ju nuk jeni. Trupi ka kufij, është i lindur dhe do të vdes. Ju nuk jeni të lindur dhe ju kurrë nuk do të vdisni.

..Ne nuk kemi nevojë për një njeri më të mirë, ne kemi nevojë për një njeri të ri. Përmirësimi ka vazhduar nëpër shekuj me radhë dhe asgjë nuk ka ndodhur. Tani ne nuk kemi nevojë për ndonjë njeri më të mirë - Mjaft është mjaft! Tani ne duam një njeri krejtësisht të ri, të shkëputur nga e kaluara. Ne duam të fillojmë përsëri sikur të ishim Adami dhe Eva, të sapopërjashtuar nga Kopshti i Edenit.

..Falenderoni për atë që ju është dhënë - dhe jeta do t'ju jap aq shumë sa falënderimi juaj gjithmonë do të mbetet i pakët. Por zemra falenderuese rritet lehtë, me mirënjohje, ju jeni të ushqyer. Ju bëheni më të fortë duke lëvizur në të panjohurën. Përveç mirënjohjes, nuk ka lutje të tjera.

..Dy persona qe mendojne jane dy, dy persona qe nuk mendojne jane nje , sepse nuk ka dallim, nuk ka kufij te dy jane ne gjendje te njejte.

..Mbaj mend rregullin themelor te jetes: nese e adhuron dike behu gati per hakmarien e tij nje dite.

..Ji i vetdishem dhe mos lejo asnje te manipuloj me ty,more sado qofshin qellimet e tij te mira.

..Do te duhet ta mbrosh vetveten prej aq shume njerzve qellimtare, bamirseve, te cilet pa dallim te japin keshilla te jesh i ketille, te jesh i atille .
Ti vetem degjo dhe falendero.
Ata nuk mendojne kurgje keq, por keq eshte ajo qe bejne.
Degjo vetem zemren tende , ajo eshte mesuesi yt i vetem.

Osho