Nga streha e lotit

[Skofiar]

KOHA

Unë e kam bërë zgjedhjen
Por tash duhet vepruar ndryshe
Duhet t’ia lë kohën kohës
Për sherimin e plagëve
Para se t’i numrojmë
Ata që po na i fshehin akoma

[Skofiar]

KOHA

Sikur të mund ta ktheja kohën
Do t’i akordoja notat e mia me nota tua
Pastaj do t’i akordoja notat e mia
Me diapazonin e dashurisë tënde
Për të kënduar melodinë e zemrës
Do t’i bëhesha bilbil trupit
Që ta dridh shpirtin dhe ta ngroh flakën
Do të bëhesha hija jote
E do ecja me ritmin e hapave tu.

[Skofiar]

(pakë prozë)

TAKIMET E MIA

Ndodhen në një rrugë të gjatë, në të cilën marshoj tashmë prej ditësh, mund të thuhet dhe muajsh apo gjithmonë. Një rrugë plot kthesa, trajektore që u shndërruan në rrugica pak të çuditshme, pak të shtrembëruara sikur jeta. Normalisht, nuk isha vetëm. Kisha dëshirë të njoftohem sepse aty kishte shumë njerëz që nuk ecnin nëpër të njëjtën rrugë. Atëherë vazhdova drejtë por një dyshim më kaploi. Nuk kuptoja çka bëja aty edhe më pak ku duhej të shkoja. Gjatë rrugës, realizova shumë takime sekrete. Gjëra impresiononte që gjithsesi ia vlen të thuhen. Personat që i kam takuar nuk janë qenje njerëzore të vërteta. Mund t’iu flasësh, por jo edhe t’ua shtrëngosh dorën.
Së pari, në trajektoren time kam takuar Pafajësinë. Një qeneje e urtë, shume gjentile por pakëz me mungesë eksperience. Kemi ecur bashkë një moment të shkurtër, më pak se ç’kisha menduar. Kur takova qenie tjera, Pafajësia u zhduk.
Në një moment në rrugën time kam takuar Sportin. Një njeri fizik, pakëz llafazan, por afër tij edhe ti bëhesh i fortë. Për arsye teknike u deshtë të ndahemi. Ndarje e vështirë ka qenë, por përfundimisht më mirë kështu edhe pse sporti është benefik, prandaj edhe pse iu kam ndarë disa herë prapë iu kam kthyer.
Pastaj e kam takuar poezinë. Kishte një pamje pretencioze. Mendonte që me fjalë mund të kalohen qiejt. I pata thënë që e kisha takuar edhe më parë, por, sinqerisht, s’ia vlente hesapi. Më kanë folur për ty në shkollë, i thash, dhe vërtetë kishe pasur pamje të bukur. Por, poezia ka insistuar të më kap në forma tjera. E kam kuptuar veçse ishte cool dhe shumë e guximshme në normat e saj. I kam kërkuar nëse mendonte qe mund te jetonim bashkë. Mendoj që jam i denjë i thash.
Më ka thënë të mos shqetësohem se bota u takon atyre që ëndërrojnë shumë.
Pastaj e kam takuar Nevojën, që sinqerisht më ka dehur. Kemi diskutuar përngutshëm dhe shpejt e kam përzënë. Ajo është shumë e sigurt ne dukje por plot tensione. Por a dini çka ? Me te nuk bisedohet.
Në një moment, në rrugën time, e kam takuar Dashurinë. I thash, hëmmm, sa mirë qëllove. Mundohem të flas që moti me ty. Në absoluten, ti je një ide e mirë por në fakt je krejt zero.
Dashuria më tha dëgjo vogëlush : po bëhen shekuj të tërë që kam bërë jetën time. Folëm me një ton tjetër nëse nuk ke dëshirë të të jap shpulla. Dua të jem gjentile, por secili duhet të jap diçka nga vetvetja. Njerëzit nuk mundohen fare, e unë nuk jam magjistare. Për një moment u ngatërruam, por mu kujtua që më pati thënë se duhej të shkonte, kishte takime me qindra të tjerë. Madje po atë mbrëmje që u ndamë, më tha se do të darkonte me gjysmë-motrën e saj : urrejtjen. Para se të shkonte, nuk e kuptova mirë, por më duket më tha se duhet të besoj gjithmonë. Pastaj u largua pa kthyer kokën dhe më erdhi keq që tashmë i kishim ndërruar fjalët e fundit. Megjithatë, jam i kënaqur që e kam takuar dhe i lumtur që e kam kuptuar. E di që prapë do ta takoj, por nuk e di as ditën as datën, veçse jam i sigurt se do ta takojë në rrugën time kryqësore.
Pak më vonë e kam takuar Butësinë. Ajo është gjithçka që mbetet pas barrierave të dashurisë që i ngrit koha.
Në rrugën time labirinte e kam takuar edhe Nostalgjinë. Nostalgjia është e fejuara e kujtimeve të mira që i ndriçojmë me qirinj.
Gati harrova. Që në ditët e para të rrugëtimit tim e kam takuar Miqësinë, e cila edhe sot e gjithë ditën ec krah për krah me mua. Me te kemi pasur shumë peripeci, të kohë pas kobshme. Tash jam i sigurt, Miqësia është mikesha ime më e mirë.
Hëmmm, e kam takuar edhe Ardhmërinë, por është shumë misterioze. Zërin e kishte të deformuar dhe një maskë në fytyrë. E pamundur ta njohësh më mirë, nuk ma ka dhënë asnjë mundësi. Normalisht i kam takuar edhe disa vështirësi, por edhe shumë gëzime gjithashtu. Shpesh është në pyetje fati, nganjëherë një histori e zgjedhur.
Mund të them se nuk jam në fund të befasive të mia.
Çdo ditë vazhdoj t’i mësoj kodet e rrugës sime. Në këtë rrugë kam vërejtur se kam udhëtuar prej fëmijërisë së hershme, me ditë të tëra, javë e muaj, aty kam udhëtuar gjithmonë. Pra një rrugë plot kthesa, e cila bëhet një rrugë pak e çuditshme, pak e përdredhur, ashti, disi, sikur vetë JETA.

[Skofiar]

ZHURMA

Në kokën time kam diçka të çuditshme,
Një zhurmë që ulërin,
Një zhurmë me forcë metalike,
Është një zëri i një qenjeje që vuan.

Kjo zhurmë është gjithmonë aty,
Më shfaqet me epizoda e ma çan kokën,
Dhe sa herë më merë përpara vuaj shumë,
Sepse më harxhon,
Sepse e ndiej më shumë se çdo gjë.

Kur nuk më dhemb,
Jam mësuar aq shumë me te,
Saqë më duhet ta kërkoj,
Duke ditur se është fshehur diku në mu,
E kërkoj prapa meje, në shpinë, në qafë.

E urrej këtë zhurmë,
Ani pse s’mundem pa te,
Sepse është një shajni për mua,
Sepse më përcjell aq gjatë sa pa te nuk mundem.

Ja sot nuk e gjej,
Është ç’vendosur,
E di që do ta gjej, pasi e kërkoj,
Dhe pasi nuk ia kam frikën dot,
Kjo zhurmë që nuk është më britmë.

Do ta gjej këtë zhurmë dhe do ta vras,
Sendet që e animojnë i kam shurdhua,
I kam bërë memece për gjithë jetën,
Ia kam mallkuar vendin, shtëpinë që e strehon,
Edhe ata që mundohen ta qetësojnë e shërojnë,
Për ta paraqitur më të bukur.

Kjo zhurmë
Është heshtja ime
Heshtja ime
Është zhurmë shurdhuese

[Skofiar]

ATJE...

1.

ku statuja statujes
në heshtje i flet
jam i fortë
edhe kur jam vetëm

2.

atje ku të zhdukurit
nuk ankohen
për lagështi a thatësi
të stinëve kapriçe
as për shi e borë
atje jam trim
edhe kur jam vetëm

3.

atje ku liria
ka kushtuar shtrenjtë
e zotërinjë blejnë
filiza të njom
veç shpirtin
askush s’ua shet
atje larg jam trim
edhe kur jam vetëm

4.

atje ku lapidari lapidarit
në vesh i flet
për gjakun e rënë
për Pavarësinë që po vonon
atje jam trim
mes dëshmorësh
edhe kur jam vetëm

[Dr. Leone]

BRAVO
Me te vertet me ter zemer po ta them ket fjal se meriton vellau im.
Poezit qe i ke shkruar ke tregu shum gjera ne metoden tende te mprehur poetike stilin melankolik e ke shum te ushqyer dhe besoj se duhesh te vazhdosh te shkruash me shum edhe ne ate stil.
Pastaj prozen e ke shum karakteristike ka nevoj edhe pak te ushqehet por megjith ate eshte e shkelqyer.
te uroj sukses dhe besoj se do vazhdosh nuk do e lesh me kaq se kemi nevoj te lexoj kriaturen tende.

Me respekt
Dr. Leone

[Skofiar]

KTHIM VISHKULL

Shtëpia me të njëjtin numër në rruge
Rruga në të njëjtin vend në hartën e rastit
Aty ku është një kryq me ngjyre të zeze
Para dhjetë viteve e më shumë


Kthimi
Bjerrakohës të ndalur në trotuar nuk janë plakur
Nuk kanë ndryshuar asnjë milimetër
Buzëqeshja me zor e tyre me ngacmon
Kur kërkojnë të më njohin


Kthimi
Nga ana tjetër e rrugës të njëjtit fëmije
Luajnë të njëjtat lojëra me lodra te njëjta
Dielli qe godit vazhdimisht çatinë
Hije të palëvizshme kush e di prej kurit


Kthimi
Qeni leh me ritëm dhe ngjyrë të zërit identik
I ndjek të njëjtat baca tashmë dhjetë vjet
E pastë tij i shkon i zoti pa u mërzitur për kohën


Kthimi
I njëjti plak pa me pak dhembë
Që cilëve ajri ua ka vrug ngjyrën
E çon dorën të më përshëndes
Si çdo herë kur kaloja aty pari


Kthimi
Në lagjen ku s’ka ndryshuar gjë
Ku grumbujt e mbeturinave janë shpeshtuar
Ndoshta s’ka kush t’i mbledh më


Kthimi
Askush i panjohur
Në diametrin prej dy kilometrash
Fytyra të njëjtat
as rrudhat nuk ua kane ndryshuar pamjen


Kthimi
Në mes të tashmes dhe të kaluarës
Me kujtime qe i ka gërvishtur koha
Një veturë qe askush nuk di ta lëkund nga vendi
Kopshti me ngjyra monotone
Pas asnjë vizitor sa për t’u shtirë
Me porta të njëjta qe kërcasin nga era e njëjtë

[Skofiar]

DEHJE

Sikur do të duhej ndryshuar gjë
do të bëja prapë njësoj
për asgjë s’më vjen keq?
ndoshta për dehjen
dehje o kurvë
sa të dua
sa më mungon...

sa deshiroja të ik nga ti
dehje e pistë
sa të adhuroj
kur jam me ty

sa e urrej të nesërmen
sa e urrej të kaluaren
kur të dua ty o dehje

dehje
dashuria ime
e përjetshme.

[Skofiar]

EPITAF

Është një poezi e mallkuar që nuk do ta shkruaj
Sepse është tmerrësisht e bukur
I ngjan heshtjes së netëve pa gjumë.


Është një poezi e mallkuar që nuk do ta shkruaj
Një thirrje tundues që flen në mua
Iu ngjan natëve ku sundon heshtja.

Është një poezi e mallkuar që nuk do ta shkruaj
Epitaf i dashurisë sonë...i një dhimbjeje
Që do ta ha grimca-grimca.

[Urata]

Mora mundin te kerkoj poezite e Skofiarit, nga kendi i deshires per t'pushuar ...!

2008-ta edhe me inspiruese dhe mundesuese per Skofiarin dhe penden e tij...!

Urata

[Skofiar]

Urata, të përshëndes me respekt dhe Urime Pavarësia e Kosovës.
Në Vazhdim një poezi për Fetën e PAVARËSISË.

SONTE

Jam dehur… si anije midis deti
Rimbeau, sikur ti kam lundruar
Në dorë gotën, gëzuar i thosha veti
O, sa kam pi, sa kam kënduar !

Kah donte anija merrte drejtimin
Herë lëvizte, herë në vend qëndronte
Unë ngritja gotat pa parë mbarimin
Sa mirë … askush nuk m’i numëronte !?

Pas shumë sjelljeve majtas-djathtas
Herë para, herë mbrapa, anija shkonte
Një nga një gotat i ngritja shkathtas
Sipas muzikës… vallë kush këndonte !?

Veç kur erdhi Ora të përkulem u deshtë
Për festën e madhe, për hir të Atdheut
Si ëndërr intime mbaroi kjo festë
Para Bacë Ademit dhe Skënderbeut.

17.02.2008

[Skofiar]

SONTE

Jam dehur… si anije midis deti
Rimbeau, sikur ti kam lundruar
Në dorë gotën, gëzuar i thosha veti
O, sa kam pi, sa kam kënduar !

Kah donte anija merrte drejtimin
Herë lëvizte, herë në vend qëndronte
Unë ngritja gotat pa parë mbarimin
Sa mirë … askush nuk m’i numëronte !?

Pas shumë sjelljeve majtas-djathtas
Herë para, herë mbrapa, anija shkonte
Një nga një gotat i ngritja shkathtas
Sipas muzikës… vallë kush këndonte !?

Veç kur erdhi Ora të përkulem u deshtë
Për festën e madhe, për hir të Atdheut
Si ëndërr intime mbaroi kjo festë
Para Bacë Ademit dhe Skënderbeut.

17.02.2008

[Skofiar]

... NË MUNDSH...

(à la Kipling)

1.

Në mundsh në heshtje t’i durosh sulmet,
Në mundsh t’i tejkalosh të gjitha xhelozitë,
Në mundsh huqet t’i shndërrosh në fitore,
Në mundsh të ligjve t’ua mbulosh ligësitë,
Në mundsh ta kesh moto durimin prore,
Me fisnikëri atëherë i ke mundur smirëzinjtë.

2.


Në mundsh tradhtinë ta luftosh me besnikëri,
Dhe zemërimin ta miklosh me fjalë të mira,
Në mundsh goditjet e ulëta t’ i durosh me urti,
E të jesh zemërgjerë në momentet e vështira,
Del fitimtar i madh dhe njeri mbi njeri,
Dhe të gjithë ziliqarët i shëron nga smira.

3.

Në mundsh t’iu qëndrosh goditjeve të miqve,
Dhe mashtrimeve t’iu hakmerresh me harresë,
Në mundsh të mos iu rrëfesh asgjë armiqve,
Dhe dëshpërimin ta kthesh në shpresë,
Në mundsh t’i durosh zhurmës së pëshpëritësve,
Atëherë, je i mbuluar me virtyte pa asnjë ves.,

4.

Në mundsh ndaj koprracëve të jesh bujar,
E kafshimeve të dashurve stoik t’iu qëndrosh,
Në mundsh të mos lëshosh asnjë të sharë,
Dhe fajtorëve ndërgjegjen t’ua shërosh,
Atyre që të puthin e tinëz të quajnë të marrë,
Je shpirt fisnik dhe çdo betejë do ta fitosh.

5.

Në mundsh humbësve t’ua lirosh foltoren,
E fitimtarëve ordinerë t’iu thurësh legjendë,
Në mundsh të pajtohesh kur ta vjedhin fitoren,
E të pranosh të të quajnë i sëmuri për mend,
Ta zgjedhësh të shëmtuarën e jo madhështoren,
Atëherë, je Princ i mbi princër në çdo vend.

(E huazuar dhe postuar me lejen e autorit-Spleen)

[lirik]

I Nderuar Skofiari
Pergezimet E Mia Per Disa Poezi Tuaja Që I Lexova Nes E Ato Jan Tuajat
Jeni I Talentuar Keni Prirje Dhe Ju Shoh Me Perspektivë
Nuk E Di Qfar Moshe Jeni Po Bukur Keni Shkruar Disa Nga Ato Nese Jan Tuajat
Nese Ju Jeni Autor I Tyre Kan Bukuri Dhe Kan Stlistikë Esenca Emocione
Motive Dhe Permbajtje Te Fuqishme
Pergzimet Emia Per Krijimtarinë Tuaj Vazhdoni

[Skofiar]

EJA

Eja atje ku dita ngjizet me natën,
Ku mëngjesi, muzgun e pret,
Ku dashuria e ndërron datën,
E secili ka gjetur gjysmën e vet.

Eja pa frikë në mbretërinë time,
E vetmja dritë do të jeshë veç ti,
Besom njëherë, pa hezitime!
Tek unë do gjesh veç dashuri.

Eja atje ku ndjenjat përtrihen,
Ku dashuria ka harruar të vdes,
Atje ku ylberi botën magjeps.

Eja atj ku buzëqeshja sundon,
Ku jeta eshtë si puthja e parë,
Atje ku dashuria është emocion