Ditari i ndjenjave....!

[Honesty^uk.]

EH DITAR!
Sa i vogel me dukesh sot!!!!....
I vogel sepse nuk i nxen dot te gjitha ndnjenjat e mia qe kam....!
Dua te them shume cka, por prap nuk i nxen dot shenimet e pa thene deri me sot....
Eh DITAR mendo sa ndnjena mbaj brenda qe nuk i din ti..!!
Po ç'rendesi ka ndjenja ime? ....ti nuk je ta ngushllosh me duket jetime:

[Urata]

...ditet po ecin e ne po zvogelohemi!

[shfletuesi_]

Dikur...!!!

Ndjeja aq fort sa qe edhe kur bente nxet 36 apo 40grad kisha emocione dhe kisha te rrenqethura dridhje nga fresku qe me krijoje ti....
Athua , do me kthehen ndonjehere ato ndjenja...

[ShEjToNkA]

Për herë të parë dëshiroj të bëj monolog në Dardani,,, por nuk e bëj dotë sepse s'e dua.
Dua të shkruaj, por kam frikë se do më celë mëngjesi me shkronja të mallkuara!

Nuk do shkruaj, jo!!!
Dua t'i mbajë për vete dhe t'i gris kur të dua!

[Jana]

....Sot u zgjova ashtu si edhe koha e Vranet....
Se di pse por me doli gjumi heret....nata nuk ishte shum e qet per mua....
Ndoshta nga malli dhe nostaligjia qe ndjej...

[Domira]

...nuk gjej mjet ne kte bote te te nxjerr nga fundi i detit, o ditar o shpetimtar, e te qendis shkronja te tretura e qe m'treten dit e per dit, shum e me shum...ne vend se te jesh i pamjaftueshem per penin tim te arte, o ditar i tretur....

[Murgesha]

Deshta, o sa shum deshta të iki prej këtu e prej gjithku, po shumë shpejt e kuptova se njeriu nuk mund të ikë prej vetvetes.

[Buqja_ch]

Sot me shkoi dita duke shpalosur ditarin e shpirtit ,,i cilli rri aty i palosur po jo edhe i shkruar apo i renditur siq duhet !!!
Ne cilat qoshe te shkoi te takoi ty , te cilla dite te ndalem apo me thuaj nga cilla stin e vitit te veqoi diq te bukur ....... jo jo nuk mundem qdo gje e ytja ishte e bukur ..!!!!!!

Kenga eshte ajo qe me beri te te ndij me afer sot, sikur ateher ,eshte edhe stina popo edhe dita e hene ,, e sidomos ora 00:00 pershndetja e ambel ne driten e henes qe ate nate te vetme me dukej bente drit vetum per ne ...... !!!
Shume her MALLI me djeg me shume se dielli ,,per te degjuar zerin tend !!
por perseri ju gezohem diteve qe ikin nje nga nje .....
shkruaj e po shkruaj por seq me dridhej dora ,po sikur ate dite kur zbrita nga makina dhe shikimi me iku tek dritarja yte,te shikoja duke e levizur perden dhe me ni buzqeshje te ambel ne fetyr ,buzqeshje e cila mi ktheu rrahjet e zemres dhe me dha forc te ecja drejt teje zemra ime .... !!!!

Me gjysmen e frymes time, mora guximin dhe trokita ,tak-tak hapa deren e cila ishte gjysum e hapur ,nuk e dija e hapa un apo Ti , nuk ju besoja syve te mi vetum e di se tu hodha ne perqafim dhee ........ belbzova disa fjal ...... !!!!
Ajo dite ishte ni befasi kur te takova zemer , me dukej se fluturoja atyre rrugeve .... per te arrit pran teje ...
Ne tryez na prisnin kafet ,u ulum Ti e more filgjanin dhe ma afrove te buzet .......
une te degjoja tik takun e zemres tende, e cilla rrihte me ritmin e zemres time ........
Vendosa te thej heshtjen e cilla mbizotronte ,,ti shiqoja syt e bukur dhe te thash ... KETU JAM ZEMER ......kam ardh vetum per Ty ..!!!! .... E DI me the dhe buzen vure ne gaze ....
isha e lumtur se e kuptove dashurin qe e ruaj vetum per Ty ...
Prap zgjate doren dhe me afrove filgjanin tek buzet e mia,me ni shikim te mpreht nga syt e tu ..........
Ndizem nje cigare sa te them qe endizem ,sepse ajo tymosej pa e prek fare me dore ,, e harruam po po e harruam PSE ...
sepse ne prehrin tend gjindesha perseri ........
qe edhe buza nese do te me shkurtohej as qe do te reagoja,
sdo ndija dhimbje sepse te gjitha u hargjuan duke vuajtur,njeri per tjetrin se ishim larg po po larg ahhhhh
Qe nga ajo dite akoma i kujtoi me MALL puthjet ne balle ..puthjet qe me ngjallen e ende me duket se i ndjej ato buz sa te nxeta sa te ambla !!!!!!


Me prit se shpejti tek vendi - shtepia jone ,, aty ku harrojm cdo gje ,,aty ku jemi vetum une e Ti ....
me prit se edhe nje her dua te jem pran teje e te them ... me fal qe te Dua ... shuuuuuuuume

[Murgesha]

Edhe pse ti ngulmon se kemi diç të përbashkët, ne jemi të huaj për njëri tjetrin.
Ndoshta dikur ishim të afërt, të dashur e kishim shumë çka të përbashkët sot nuk është ashtu. Sot ne i takojmë botërave të ndryshme, kufij të ndryshëm na ndajnë..

Ndoshta në të ardhmen do të jemi prap siç ishim dikur, por a do ta kuptojmë se pikërisht NE jemi ata që dikur ishim të largëtit me shumë të përbashkëta???

[YanYan]

Ditari i ndjenjave - libri i jetes time!
Sot nuk ia vlejti te genjeja veten. E di mire sesi po shkojne gjerat.
Mundohem te buzeqeshi e te shtirem sikur cdo gje eshte ne rregull
por erdhi perseri momenti ku eshte vetem terri i zi i nates dhe dhimbja
ime. Jam shtri por nuk dua te fle. Ne fund te shpirtit ndjej nje uragan
qe me thith te gjithe forcen, deshiren, e dalengadale me konsumon.
Vjedhurazi me puth trishtimi dhe le pas edhe hijen e vet.
Neser nis nje faqe e re...

[lovely]

Ai eshte vetem 5 vjeq. Shkon ne cerdhe, e don futbollin, qesh, lendohet, qan, han, flen, zgjohet gjithmone me buzeqeshje ne fytyre..

Si i shpjegohet femiut 5 vjeqar se babai te ka vdekur?????

......................

[lovely]

Po, ne vijmë në këtë botë.
Lindim duke qarë, rritemi, jemi fëmijë, lozim, pa e kuptuar krejt botën në të cilën jetojmë. Kënaqemi. Duam nënën dhe babanë tonë, motrat e vëllezërit. Duam lodrat, lojën, shoqërinë..
Koha kalon, e ne rritemi me të. Gjithcka është vetëm bardhë. Në shkollë shkojmë me gëzim, ndoshta më s` shumti për t`u takuar me shoqërinë...
Koha ecën prapë, me shpejtsinë e rrufesë. Edhe ne me të, pa e kuptuar fare.
Papritmas, një i dashur, shumë i dashur na lë. Dhe ne kuptojmë se gjithcka nuk është vetëm bardhë. Diqka që quhet vdekje na rrëmben një ditë. Të gjithëve, herët a vonë. Ne, nuk mund të kuptojmë PSE apo ku na dërgon ajo gjë e quajtur vdekje?!

Sa hap e mbyll sytë kemi familje, punë, obligime, e kohen, përse nuk e ndal askush? ...

Dhe, prapë, ajo e mallkuar vdekje, krejt papritur, rrëmben prapë. Këtë herë ajo ishte e keqe, këtë herë rrëmbeu një të ri...

Dhembja fillon e bëhet e padurueshme. Mendimet nuk kanë kuptim më. Ato nuk lidhen më me njëra tjetrën.

Jeta vazhdon - thotë një thënie. Po, vazhdon, nga se atë dreq kohe askush nuk e ndali ende..

Unë e dua atë kohën kur ti ishe këtu.. Kur koha ndalej nga shiqimi yt plot jetë, por ajo e mallkuar vdekje, e ngriu atë.. E ngriu edhe trupin, ku mbeti shpirti?

Sot, fotografinë tënde shiqoj, dhe dua të di; a nuk ka ndenja vdekja? Si mund të rrëmbente dikë si ty? Si nuk deshi të dij për zbrazëtirën që do lije pas? Pse loti nuk ndalet dhe si lidhet ai me dhimbjen?

Sonte sec nuk kanë fund pyetjet..

Edhe kur dhembja qan krahërorin, prapë lind një pyetje; a më dëgjon? Mund të të flas? Të të them se më mungon, se këtu në lotin tim ti po jeton ende.. Të të them se vazhdimisht po më del përpara me atë buzëqeshjen tënde të madhe?! Dhe mendoj se atëherë ndiej kulmin e dhimbjes.. Mu atëherë më kujtohet se nuk do të shoh më atë buzëqeshje.. E si të pajtohemi me faktin se nuk do të shohim më KURRË atë buzëqeshje???

Kush e zbuloi fotografinë?
Ku shkoi koha?
Pse lindëm?
Më dëgjon?
Pse, thellë diku më vret ndërgjegjja kur unë qeshi / jetoj?
.....

[Giovanni]

Kur akrepi i ores mbrrini te 6 shi beri zilja, nga dritarja pash qe qielli po rrezonte ahhh edeh sot nje dite tjetre pune pas pastrimit dhe kaffes se mengjesit tani ne pune deri sa po shikoja ne faqe te ndryshme te internetit pash disa nga viktimat e luftes, mendova me veten keta po te ishin te gjalla do te ishin te lumtur sikur de mund te punonin dhe te zgjoheshin ne mengjes.
Kjo m ben te bej punen time me knaqesi dhe te falenderoj Zotin per ate qe me ka dhene....

[tipi engjellor]

Mar ditarin ne te te shkruaj, zemra e permalluar per ty duke vuaj. Pika loti me bien ne flete, dora me dridhet nga zemra e shkrete. Nga shpirti me dalin keto fjale, nga malli qe kam lotet smund me i ndal. Lumturia ime ishte ne duar tua, me ty hapa zem...ren ty te thash te dua. Te doja te dua dhe do te dua gjithmone, edhe pse dit muaj vit do ikin dikush do me haron. Fillove lumturi me dike tjeter, dashuroj ne heshtje skam rugdalje tjeter. Ndalova zemren mos reh per ty, sme degjon. Ndalova syrin mos loton , por prap lot derdh. Ndalova veten mos te te shoh me, me zhgenjeu zemra. Ndalova veten te mos te flas, me buzqeshje te pershendeta. Ishe pran u mundova te te ndjej larg, luftova me vetem por prap smund tia dal.............

[Zero Cool]

Rënkimi i nënës.
Retë e zeza mbuluan qiellin
Bubullima se ç'gjëmojn
Retë s'derdhin mbi ne shiun
Është Shqipëria që vajton.
Me zë të vrarë po thotë nëna
E mjera ku kam përfunduar
Deri dje fqinjët më shqyen
Sot fëmijët më shkatërruan.
Qan e qan e mjera nënë
Me oi vajin ç'e merr
Për një votë këta fëmijë
Po më shtyjnë në humbner.
Kam patur fëmijë të mbar
Që mi kish zili gjith bota
Sot më kanë nxjerrë në treg
Po më shesin copa copa.
Po më vrasin nëpër sheshe
Po bëhen zotët e mij
Unë Shqipëria e shqiptarëve
Sot po kthehem në çiflik.
Njëri don të më vesh blu
Thotë në qiell do më çojë
Por krahët përdit mi pret
Si mundem të fluturoj?
Ai tjetri më nxjerr në rrugë
Ndonëse jam e strapacuar
Po shesin nënën e mjerë
Për karriken e mallkuar.
A ka te tjerë bijë Shqipëria
Që nënës t'i gjënden pranë?
Në e lënçim kështu në dhimbje
Lumi ka për të na marrë.