Tregime

[emine]

Një njeri i mençur një ditë e uli djalin e tij pranë tij, teksa kujtonte sfidat që kishte pasur në jetën e tij. Ndërkohë filloi t'i fliste:
-Djali im, ik (largohu) nga armiku dhe kujdes se me kë po shoqërohesh dhe mos iu qas asaj që nuk të intereson.
-Djali im, shenjat e ziliqarit janë tri: e përgojon shokun në mosprani, kur dëshmon, bën lajka, gëzohet me fatkeqësinë e tjetrit.
-Djali im, nëse dës
hiron të zësh shok ndonjërin, së pari hidhëroje, nëse tregohet i drejtë në ato momente, shoqërohu me të, përndryshe largohu nga ai.
-Djali im, fjala e mirë dhe buzëqeshja jote janë më të dashura te njerëzit sesa ndihma materiale.
-Djali im, shokun vëre në atë pozitë sikur nuk ka nevojë fare për ty, ndërsa ti për atë çdoherë ke nevojë.
-Djali im, mos dëshiro që njerëzit të të lëvdojnë, as mos u jep shkas që të të fyejnë, ti çdoherë lodhu (përpiqu që t’i ndihmosh), ndërsa të tjerët të jenë nga ti të qetë.
-Djali im, mos u bëj më i paaftë se gjeli, i cili këndon para mëngjesit, ndërsa ti je në gjumë.
-Djali im, kam bartur gur dhe hekur, mirëpo nuk kam gjetur asgjë më të rëndë se borxhi. I shijova te gjitha mirësitë e nuk shijova asgjë më të mirë se shëndeti. I shijova te gjitha të hidhurat e nuk shijova asgjë më të hidhur se nevoja ime për njerëzit.

[Oltiana1]

Një çift i ri jetonin në një zonë të qetë të qytetit.
Një mëngjes, ndërsa pinin kafenë, gruaja duke pare nga dritarja, sheh fqinjën e saj duke varur disa rroba dhe thotë:
- Shiko sa të pista i paska rrobat, mbase ka nevoj për një lloj tjetër detergjenti. Mbase ndonjë nga këto ditë do t'i tregoj sesi pastrohen rrobat.
Burri e dëgjoi dhe heshti.
E njëjta skenë ndodhi prapë, ndërsa fqinja varte rrobat në erë dhe në shi .
Pas një muaji gruaja u mrekullua kur sheh rrobat e fqinjës të bardha dhe të pastra dhe i thotë burrit:
- Shiko, fqinja jonë paska mësuar sesi t`i pastroj rrobat, kush do t'ia ketë mësuar vallë?!
Burri i përgjigjet:
-" Askush nuk e ka mësuar, thjesht këtë mëngjes, u ngrita me shpejt, dhe ndërsa t'i rregulloheshe, pastrova xhamat e dritares sonë.
Kështu është në jetë. Gjithçka varet nga pastërtia e dritares që shohim faktet.
Përpara se të kritikojmë, duhet të shohim nëse e kemi pastruar zemrën tonë për të parë më qartë, atëherë mund të shohim më qartë dhe pastërtinë e zemrës së fqinjit ,apo të tjerëve !

[Oltiana1]

Gjëja më e bukur në botë

Një piktor që kishte realizuar shumë vepra të ndryshme dhe të bukura , ishte i bindur se akoma nuk kishte pikturuar punën e tij më të mirë.
Ai u nis në kërkim të frymëzimit , mund të ishte një rrugë me pluhur ,... një model , apo një dite ...
Rrugës takon një prift , ai e pyet : Për ku je nisur ?
...Nuk e di ? - përgjigjet piktori .Unë dua të pikturoj gjënë më të bukur në botë .Ndoshta ju mund të më tregoni se ku ta gjej .
Është shumë e thjeshtë - thotë prifti .
Në çdo kishë , apo besim ju mund të gjeni atë që kërkoni .Besimi është gjëja më e bukur në botë .

Piktori vazhdoi të ecte .Rrugës takoi një nuse të re .
Ai e pyeti : A mund të më thuash kush është gjëja më e bukur në botë ?
Dashuria !- përgjigjet nusja e re .
Është dashuria ajo që të varfërin e pasuron , kuron plagët , dhe mbush atje ku është boshllëk ...Pa dashuri nuk ka lumturi !

Piktori vazhdoi kërkimin e tij .
Një ushtar i rraskapitur shkëmbeu rrugën me të .
Kur piktori i bëri të njëjtën pyetje ,ai u përgjigj : Paqja !
Paqja është gjëja më e bukur në botë !Lufta është gjëja më e shëmtuar ...
Aty ku ka paqe do gjesh edhe bukurinë !Besim , Dashuri , dhe Paqe !
Si mund ti pikturoj ?! Ai mendonte i trishtuar ...Duke tundur kokën ai i drejtohet shtëpisë .
Duke hyrë në shtëpi , pa gjënë më të bukur në botë :
Në sytë e fëmijëve të tij pa Besimin .
Dashuria shkëlqente në buzëqeshjen e gruas së tij .
Në shtëpi mbizotëronte Paqja , për të cilën i kishte folur ushtari .
Artisti krijoi pikturën më të bukur dhe e titulloi " SHTEPIA IME "

[Alima]

...

DY ORGANET ME TE MIRA DHE ME TE KEQIJA

Transmetohet që Lukmani i urtë ka qenë shërbëtor te një i pasur.

Një ditë, zotëriu i tij e urdhëroi ta therrë një dele dhe t’ia sjellë dy organet më të mira. Lukmani pasi e therri delen, ia dërgoi zotëriut të tij gjuhën dhe zemrën. Pas një kohe përsëri e urdhëroi ta therrë një dele dhe tani t’ia sjellë dy organet më të këqija, dhe Lukmani përsëri solli gjuhën dhe zemrën.
I çuditur me sjelljen e tij, zotëriu i tha:

- Unë të urdhërova që të më sjellësh dy organet më të mira, e ti më solle gjuhën dhe zemrën, pastaj të urdhërova që të më sjellës dy organet më të këqija, e ti përsëri më solle gjuhën dhe zemrën - ku është fshehtësia e sjelljes tënde në këtë mënyrë?”

Lukmani u përgjigj:

- "Vërtetë nuk ka gjë më të bukur se gjuha dhe zemra kur janë të pastërta, dhe asgjë më të keqe se këto kur janë të prishura".




.

[Le jardin des disparus]

(...)

Ajo është një dhomë e cila ngjan me një univers ëndrrash; një dhomë me të vërtetë spirituale, ajri i së cilës ka mbetur si i ngrirë, ngjyrosur lehtësisht në rozë e blu. Shpirti aty zhytet në një banjë plogështie, parfumuar me keqardhje dhe dëshirë. Është një ndjenjë e çuditshme ajo që përjeton aty, diçka si perëndimi i diellit mes blusë e ngjyrës rozë, një ëndërr epshi në eklips. Në atë dhomë, mobilet kanë forma të shtrira, të sfilitura, të kapitura. Ato duket sikur përjetojnë ëndrra, sikur janë krijuar për të bërë jetë somnambuli, diçka vegjetale apo minerale. Mbulesat përreth, flasin një gjuhe memece, të shurdhet si lulet, si qiejt, si diejt në perëndim. Mbi mure, asnjë zhgaravinë artistike. Përgjithësisht, në ëndërr, në përshtypjen e pa analizuar, në artin e menduar, arti pozitiv është një blasfemi. Kurse, këtu, gjithçka ka dritën e mjaftueshme dhe errësirën delikate të harmonisë. Ndihet një aromë fare pakëz e lehtë, zgjedhur me delikatesë, në të cilën përzihet një lagështi tepër e lehtë, një atmosferë ku shpirti i përgjumur përkundet nga ndijimet e një serre të vaket. Perdja e bollshme dhe fine prej mëndafshi, derdhet si kaskadë e lehtë dëbore para dritareve dhe shtratit. Mbi shtrat është shtrire Idhulli, mbretëresha e ëndrrave. Po nga erdhi ajo, gjer këtu? Kush e solli ? Cila fuqi magjike e vendosi në këtë fron ëndrrash ?... Po ç’rëndësi ka kjo ? Ajo është aty e unë e njoh. Ja, ata sy ku flaka kalon perëndimin, ata sy finokë si dy shënjestra, të cilëve unë ua njoh prej kohesh dinakërinë e frikshme. Janë tërheqës, robërues. Përpijnë shikimin e atij që tregohet i pakujdesshëm dhe i sodit. Ata yje të zinj, të cilët imponojnë kureshtje e admirim, prej kohësh me vemendje i kam studiuar. Cilit demon dashamirës i detyrohem për ketë gjendje misteri, heshtje, paqeje dhe parfumesh? O, lumturi ! Ai emër me të cilin ne quajmë përgjithësisht jetën, bile edhe momentet tona më të hareshme, s’ka asgjë të përbashkët me ketë jetë supreme të cilën tashme po përjetoj e shijoj minutë pas minute, sekondë pas sekonde ! Jo ! S’behet fjalë për minuta, s’është fjala për sekonda. Koha vetë s'ekziston më. Ajo që tani mbretëron është Pafundesia, një pafundësi kënaqësish!
(... Por, një goditje e fortë, e tmerrshme, u dëgjua sakaq në portë e si në ëndrrat e lemerishme, m’u duk sikur një majë kazme m'u fut thellë në stomak. E, pastaj, në dhomë u duk një Spektër. Atë e mbanin njeheresh dora e një përmbaruesi, i cili vinte të më torturonte në emër të ligjit; një grua e paturp që sokëllinte me të madhe për mjerimin e saj duke dashur t`i shtojë gjithë banalitetin e saj dhembjeve te jetës sime apo me saktë, ishte servili i një drejtori gazete i cili më kërkonte vazhdimin e një shkrimi. Dhoma e parajsës, idhulli, princesha e ëndrrave - gjithë ajo magji u zhduk nga zhurma brutale e goditjes së Spektrit. Tmerr ! S'e harroj, s’mundem ta harroj ! Po ! Ajo dhomë, ajo karakatinë, ai çast zhgënjimi pa fund, ishin te miat. Dhe, para syve te mi, pashë të kthehej përmbys gjithçka. Mobilet humben hijeshinë, u vjetruan, u mbuluan me një okë pluhur; oxhaku humbi flakën dhe prushin, dritaret u errësuan e xhamat u mbushën me vijëza pisllëku, dorëshkrimet e mia u fshinë e u shndërruan në fletë të pashkruara e, ditari im, s'kish më shenime por ca zhgaravina bërë me laps ! E ai parfum i një bote tjetër, me të cilin isha dehur me një duf të pafund e tepër sensual, medet, ish zëvendësuar nga një arome e qelbur duhani, përzier me njëfarë ere tjetër myku që të përziente stomakun. Në ato çaste, unë po thithja, kutërbimin e zhgënjimit. Në atë botë të ngushtë, të mbushur plot përçmim e neveri, më buzëqeshi vetëm një send: shishja e vogël e verës, mikesha ime e vjetër dhe e tmerrshme, si gjithë mikeshat, për fat të keq ! Të mbarsura me përkëdhelje dhe tradhëti. Po ! Po ! Koha e ndalur, nisi të ecte. Ajo morri pamjen që kish pasur më parë : mbretëreshë e njëherësh perandoreshë! Ju betohem se, në ato çaste, sekondat nisin të ikin shpejt e me një zhurmë solemne e çdonjëra prej tyre, binte nga lavjerrësi i orës dhe thosh: Unë jam Jeta, e padurueshmja, e pamëshirshmja, Jetë!)

[Bona-us]

Charles Baudelaire - Spleen de Paris


Ideali dhe realiteti


Pata njohur një farë Benedikta, një vajzë çamarroke në sytë e së cilës shihja gjithmonë vetëm madhështi, bukuri, lavdi e gjithçka që mund të merret si e pavdekshme. Një vajzë e cila ngado që shkonte, rrezatonte e shpërndante, një atmosferë plot Ideale. Por ajo krijesë e mrekullueshme, ish shumë e bukur për të jetuar gjatë. Ajo, vdiq para ca ditësh, jo shumë kohë pasi isha njohur me të. Dhe e varrosa me duart e mia, pikërisht në një ditë pranvere që sa kish nisur të shpërndante, erërat e saj të mira... Po, isha unë që e futa në dhè, të mbyllur e të parfumuar si në arkëzat e Indisë ! E, ndërkohë që isha ulur pranë saj e sytë i kisha ngulur në vendin ku prehej thesari im, prej dheut endè të freskët, pashë të delte një krijesë e vockël e cila ngjante si dy pika uji me të zgjedhurën e zemrës sime. Ajo u shfaq para meje dhe me foli me një zë të çuditshëm, arrogant e plot qesëndi: - A s'po më njeh?... Jam unë !... Unë, Benedikta e vërtetë! Jam unë ajo vashëza e pacipë ! U ringjalla për të ndëshkuar marrinë e verbimin tënd e, që ti, paskëtaj, të më duash pafundësisht !... E, unë, plot zemërim, iu zbraza: - Oh, jo ! Jo! Jo ! S'eshte e vërtetë ! Dhe, për të shprehur edhe më tepër pakënaqësinë e refuzimin tim, përplasa këmbën mbi dhè aq fort sa që ajo krijesë e frikshme, u fut edhe më thellë në baltën e varrit endè të freskët, duke renë brenda si ujku në çark e duke mbetur përjetë, në atë që ishte ndofta: Varri i Idealit ...

[Oltiana1]

Një njeri kur arriti moshën e pleqërisë i mblodhi djemtë e tij dhe u tha:
- O djemtë e mi! Unë arrita pleqërinë dhe nga gjithë këto vite kam nxjerrë shumë mësime, prandaj o djemtë e mi, para se të vdes, dëshiroj t’ju këshilloj.
- Djemtë e mi! Kjo botë është kalimtare dhe njeriu është vetëm mysafir në të. Ju këshilloj, kur të jeni në mesin e njerëzve mbani gjithmonë tri...
gjëra me vete: Një metër, një gurë kandari dhe një gjilpërë.
Djemtë u çuditën me këshillën e babait dhe filluan ta pyesnin.
- Përse ta mbajmë metrin? Pyeti djali i madh.
- Që me të ta matni vendin ku do të rrini në mesin e të tjerëve, tha plaku.
- Po përse gurin e kandarit? Pyeti djali tjetër.
- Ta peshoni me të fjalën para se ta flitni, tha plaku.
- Po gjilpërën? Pyeti djali i vogël.
- Që me të ta thumboni vetën, para se ta thumboni tjetrin, tha plaku dhe nuk foli më..!

[emine]

Dhandrri dhe grueja e meçme

Ish kanë ni djalë koxha mênjemadh edhe ish kanë martue.
Masi fjet natën e parë me grue, t’nesërmen u çue e shkoi me mjellë grunë n’arë edhe u tha te shpija:

- Bukën me ma pru djali!
Kur shkon te ara edhe ja nis me livrue. Po pret çka po bâjnë robt e shpisë - kush po ja çon bukën.
Kta te shpija s’dinë qysh me ja ba. A bâhet prâmë me u martuee e sod me ja çue bukën djali te ara. Mirëpo, ajo nusja ish kânë e meçme edhe u thotë robve t’shpisë:

- Binma bukën edhe ni drapën , se une kam me ja çue bukën.
Ja bien bukën e drapnin e niset nusja me shkue te ara. Kur mrrin tu i shoqi i tha:
- Puna e marë!
- Marë paç!
- Ku me ja nisë me korrë, o njeri?
- Qysh me korrë - i tha i shoqi - po une qe sa ja nisa me livrue…!
- Po si qaj djali yt, o njeri - i tha grueja - promë u martove e sod po don me ta pru djali bukën.

[Zero Cool]

Rrëfim mbi jetën e padrejtë !

Na ishte njëherë një familje aristokrate ata kishin një bijë, nëna i jepte shtypje që bija e saj të bëj martesë racionale, babai poashtu dëshiron të jenë njerëz të krevatës e këpucëve.

Bija e don djalin e rëndom, nuk e don djalin, të cilin e kishin bindur se per t'u rritur pasuria duhej të ketë afër vetëm nivelin ku edhe ai i takonte. Cilen t'a zgjedh athua ?

U përgjigj një shkrimtarë : Në poezit që kam hasur patë shkruar:
- Paranë e fiton me punë dhe pa të !
- Bukurinë e ke dhunti por dhe e bën !
- Luksin e ke trashigimi por dhe e bën me mund por edhe pa të !

Por : zemërgjërësina, nderi, sinqeriteti mbillet në shpirt atë s'e blen dot dhe s'i ik dot të vërtetës !

Ai fëmijë që është rritur me shoqërimin e uritjes për bukën, etjes për ujin, shpresën për të mirën ai duhet ta dijë kodin e jetës i cili thotë:

''Zemrën dhe mendjen kurrë bashk mos i bë, po i bëre të dish se ke humbur shumë në këtë jetë''.

Ndëgjo zemrën, ndëgjo ndjenjën e shpirtit dhe rehatin e saj !

[Zero Cool]

Ai e pa dhe ajo gjithashtu. Syte e tyre per nje moment ndaluan duke pare njeri tjetrin. Zemrat e tyre rihnin fort, mbas atij shikimi te shpejt te fiksuar tek njeri tjetri secili nga nga te dy vazhdoi rrugen e tij, kjo pune dihej, asnjeri nga ata sdo e mar guximin te flase. Rrnofte krenaria.

[Zero Cool]

Një nënë në Britaninë e Madhe vendosi që të mos e abortojë fëmijën e saj, pavarësisht se mjekët i thanë se do të lindte me shumë probleme.

Shkak për këtë u bë një buzëqeshje që i dhuroi bebja në skanerin 3D. Kur pa fëmijën e saj në bark, Katyia Rowe vendosi ta mbante atë, edhe pse mjekët i thanë se truri nuk ishte formuar sa duhet dhe se ai nuk do ecte dhe nuk do fliste dot.
Por Rowe nuk u step dhe mori vendimin prekës.

Në mënyrë tragjike Luçiani vdiq nëntë orë pasi lindi.

Pavarësisht këtij tmerri, Rowe thotë se ajo nuk ndjehet keq, por shton se ishte e lumtur që mund ta përqafonte beben e saj

26 vjeçarja thotë se ajo dhe i shoqi ishin lumturuar kur morën vesh që do bëheshin me fëmijë.
Mjekët i thanë se nuk dihej sesa kohë do jetonte fëmija dhe i theksuan se do duhej kujdes 24 orë për të.

“Lindja e tij ishte pa dyshim momenti më i bukur në jetën time. Luçiani mund të kishte vdekur kurdo në mitër, por ai rezistoi sa të na takonte siç duhet,” thotë Rowe.

[Zero Cool]

E premtja e së vërtetës.

Lagjja ime është e qetë, një ndër lagjet më të qeta në këtv rrethinë. Është aq e qetë sa që mund të dëgjosh përshpëritjen e puhizës në gjethet e drunjëve të parkut të gjelbëruar. Edhe kur bie borë ka gjelbrim, ka zëra të puhizës e cila pandërpre përshpëritë me zërin e vet te këndshem.
Një vend idilik, një vend ku qetësia thjeshtë `dëgjohet`. Një vend pa trazira dhe pa lajme senzacionale. Thjeshtë një copëz i kopshtit te Edenit...

Me dy fjalë kjo është pasqyra e qetë e lagjes sime. Kjo është ajo që udhetarit të rastësishëm i bie në sy, kjo është ajo që shihet në shikimin e parë pa u thelluar në jetën e njerzve...

Mirëpo herë pas here edhe këtu shpërthejne lajme nga me te ndryshmet. Lajme të cilat si llava e një vullkani shkatërron të gjitha iluzionet e një lagjeje te qetë, të një parajse në tokë...

Ishte e premte, një ditë e zakonshme, kur një burri rastësisht iu nevojit ti telefononte beshkëshortës së vet ne punë. Në telefon iu lajmërua kolegu i saj. në pyetjen a mund te bisedoj me gruen time kolegu i saj përgjigjet: shoqja yte nuk punon të premteve, nuk ka punar kurrë të premteve, ditë e premte e ka të lirë !
Kjo i erdhi si bumerang burrit i cili nuk bëzajti por bëri termin në spitalin më të afërt për të bërë ADN-në e dy yllave të tyre, dy femijëve të tyre.

Rezultati nuk vonoi: asnjëri nga të dy femijët nuk janë fëmijet e tu !

E premtja e së vërtetës. E premtja kur lajmi shpërtheu dhe ndezi lagjen time te heshtur...

Mbetet pytja: është më mirë të vdesësh dhe mos ti dish disa gjëra kurrë ?!?

ps: është nje tregim i vërtetë e lagjës sime së qetë.

[Zero Cool]

Ah…, Ah..., ofshani thellë gjyshja. E shikova gjatë në sytë e saj të përlotur dhe e pyeta:

Ç´ke gjyshe?

Dëshiroja të më tregonte...të më ritregonte brengën e saj qindvjeçare. Prapë ofshani theeellë , pa lëshuar kurrfarë zëri dhe sytë iu mbushen lotë. Ishin lotë shkrumbi... lotë malli, që dendur i përshkuan faqet e saj të vyshkura. Në fillim me pika të vogla, por pastaj u rriten pikat duke u shndërruar në vrushkuj lotësh, që ia vijëzuan faqet rrudhake. Dhe hopa, më sillet në mend një mot i shkuar, kur me të vërtetë faqet e gjyshës sime kanë qenë të çara prej vuajtjesh, prej dhimbjes e lotëve të shkrumbit, si gjethet nën shiun vjeshtak.

Sikur e shikoj edhe sot pamjen e përlotur të gjyshes sime, me faqet e saja plotë rrudha... e çuditem. Po, çdo kush çuditet varësisht prej ndjenjës që ka brenda... ndërsa mua çudia me kthehet në tronditje, në përhumbje, në ndërgjegjje të vrarë ndaj atyre lotëve... ndaj atyre vrushkuj lotësh, që derdhën të parët tanë. Ah, lotë përvëlues!

Dhe?!

Midis nesh mbretëroi heshtje varri, heshtje gjakuese. Heshtje dhe mendim i heshtur, përvëlimtar. Dhe përsëri mendime, përsiatje, të dridhura e rrëqethje më kaplonin, me mbanin, kur shihja faqet e çara të gjyshes sime. Përsëri pyetje... pyetjedhe në fund heshtje dhe lot. Ndërkohë, më kaplonin të dridhura dhe lotoja bashkë me gjyshen, edhe pse nuk e dija mirë shkakun e vajit të saj. E lusja të më përgjigjej. Të fliste, sepse e dija, që kur njeriu flet, heq nga trupi barrët e rënda të kohës. Çlirohet. Të mendosh,ta kujtosh të ligën e përjetuar e të mos flasësh, do të thotë: një dekik e më parë ta palosësh vetën në tokën e zezë! Dhe i kthehem gjyshës, e lus të flas, të m´i tregoj brengat, vuajtjet e dhimbjet që i mban të mbyllura në shpirtin e saj të bardhë.
Gjyshja nisi të flas me atë zërin e saj të mekur nga pesha e viteve:

Po nipi im, linde në mesin e jetës pakëz më të re, në agimin pranveror përpopujt tjerë…, që erdhi së bashku me gjakun e lotët tanë. Dhe në truallin tonë dimri përsëri po vazhdon, vetëm me acar tjetër lloj. Po, linde pas kafshatës së bylmyer me lot e gjak. Linde pas një mijë gjinjsh nënash duarthata. Linde pas furtunës me ujq të uritur të motit të keq. Linde…, që të këndosh me zemër të përtërirë, për lulet e përgjakura në njomësinë e parë. Dhe të këndosh vetëdijshëm, për gjakun e derdhur në dimrin e parë dhe për jetën njëmijë ngjyrëshe që shkoi, është, e do të vijë. Të këndosh me gjuhë të zjarrtë:

Kopshtin e Lulëzimit të Artë, që është kërkuar, e pritur,dhe që është dashur ta ketë sot kjo Tokë, Toka Jonë, Toka e Kosovës Martire. Të këndosh, për të vënë në fund të zemrës porositë e motit të keq. Bëhu njeri i mirë , këndo për jetën e mbarë dhe mos harro se… linde nën hijen e mjegullave të dendura të kohës, që na i vrau edhe fëmijët në djep... njëherë e një kohë, dikush... një zë gruaje kishte thirrur në derë të oborrit.

Kishte dalë plaku:
“Si je bre fisnike?...” erdha, erdha he medet për ne... jam e shoqja e Fetah Gjelës, jemi kumtër, erdha... ika... mezi shpëtova... na dogjën, na poqën, na plaçkitën gjithë çka kishim... edhe gjënë e gjallë – tha me gjysmë zëri dhe e mbushur frymë. “Po kush breee…!” – e kishte pyetur plaku i egërsuar. Hajdutët... çetnikët! Eh! E rrahën keq Hamitin! Ah, vakt o vakt ! – ishte dëgjuar ofshama e rënduar e plakut. S´deshi t´ua lejojë lopët – kishte vazhduar gruaja me zërin e trazuar.

Në shtëpinë tonë, në bukën tonë... s´po na lanë rehat çetnikët... Nuk ka gajle pasi e lanë të gjallë... s´po mërzitem shumë besa – tha në fund me zë ngushëllues dhe iku duke psherëtitë vet me vete... ndoshta duke u lutur… e plaku mbeti me kokë ndër duar. Sillej vërdallë duke turfulluar... duke mallkuar hajdutët, çetnikët , kusarët , dhelpëraket, që ua kishin grabitur lopën e kosit fëmijëve buzë shkrumbuar. “Burrat kacafyten me burra e jo me gra a fëmijë” fliste gjyshi yt si në kllapi.

“Të poshtërit, të marrët, fëlliqanët, të tillët duhet… Ah medet, nuk na mbeti tjetër vetëm të vdesim për truallin tonë, për nderin tonë... më mirë të vdesim se sa të poshtërohemi botërisht. Heeej, iuuuuu, pooooshtë hajdutë, tradhtarë, çetnikë, gjakatarë!!! “– briti deri në çmendi gjyshi yt atëbotë. “Të ruajmë nderë, fytyrë , virtyte e emrin tonë. Nuk durojmë përbuzje... përçmim por as tradhëti, të çoroditur me lloj lloj ofiqesh. Jemi njerëz dhe duam jetën, nderin, burrërinë e bujarinë! Eheheheeeeeej, përgatituni... bashkohuni… zemrat t´i bëjmë një, sepse vetëm kështu mund t´u thyemë dhëmbët të gjithë atyre, që vërsulen si ujqit e uritur mbi delet e mbetura jashtë vathës... e kishte dhënë kushtrimin gjyshi yt at botë, jehona e të cilit sillet vërdallë edhe sot e kësaj dite!

[Dardanesha]

Një djalë i tha babait të tij: "Unë pashë një vajzë dhe unë dua të martohem me të. Ajo është aq e bukur dhe ajo ka sytë e mrekullueshëm . Babai iu përgjigj birit të tij: Natyrisht, le të kërkojmë dorën e saj për martesë. "

Kur babai pa vajzën, ai admironte bukurinë e saj dhe ai i tha birit të tij: " Ti nuk e meriton këtë vajzë, ajo ka nevojë për dikë që ka përvojë në jetë, për dikë si unë"

Djali ishte i befasuar nga qëndrimi i babait të tij dhe ai i tha atij: "Ajo do të martohet me mua, jo me ty" Ata filluan të luftojnë dhe në fund vendosën të dy për të shkuar në stacionin e policisë për të zgjidhur problemin e tyre..

Kur ata tregojnë historinë e tyre të oficerit të policisë, ai u tha atyre: "sjelleni vajzën këtu që ne të mund të japim mendimin në lidhje me këtë. "Kur zyrtari pa bukurinë e vajzës ai i tha djalit dhe babait të tij:" ju të dy nuk e meritoni atë, ajo ka nevojë për dikë që ka prestigj si unë ".

Të 3 burrat filluan një luftë dhe vendosën për të shkuar në ministri për të zgjidhur problemin e tyre. Kur ministri pa vajzën, ai tha: "Ajo meriton të jetë martuar me një ministër si unë"
Edhe Princi dëgjoi për problemin e tyre dhe I ftoi të gjithë për t’i ndihmuar ata të zgjedhin problemin, por dhe kur e pa vajzën e ai tha:. "Kjo vajzë do të martohet me mua ".

Të gjithë, 5 burrat filluan të luftojnë. Së fundi, vajza tha: "Unë kam një zgjidhje! Unë do të fillojë për të vrapuar dhe kushdo që më kap më parë, ai do të jetë burri im. "Kur ajo filloi të vrapojë, djali, babai i tij, polici, ministri dhe princi filluan të vrapojnë për ta kapur atë. Papritmas 5 burra ranë në një gropë të thellë.

Vajza u dukej atyre nga lart dhe ajo tha: "a e dini kush jam unë?"

Unë jam Jeta e kësa bote!!!

Njerëzit vrapojnë për të më kapur mua, ata janë në gara të më kenë mua. Duke bërë këtë, ata harrojnë fenë e tyre, derisa ata përfundojnë në varret e tyre dhe nuk do të më kenë më !

[Zero Cool]

Tregohet se një burrë i mençur kishte një kalë race të mirë. Ai preferonte të jetojë i vetmuar me familjen e tij, mbi një kodër të rrethuar nga pyje e drurë të shumtë. Një ditë, kali i tij mori arratinë dhe u zhduk. Të afërmit dhe fshatarët, vajtën ta ngushëllojnë, duke i thënë:”Çfarë qe kjo fatkeqësi?!”
Plaku i mençur u përgjigjej gjithë urtësie maturi:”E ku e dini ju se është fatkeqësi?”
Disa ditë më vonë, kali i tij i dashur kthehet në shtëpi, në shoqërinë e një tufe të madhe me kuaj të egër. Atëherë të gjithë komshinjtë dhe të njohurit vajtën ta urojnë duke i thënë:”Ah çfarë fati!”
Kurse plaku u përgjigjej me qetësi:”E ku e dini ju se është fat i mirë?”
Pa kaluar disa ditë, djali i tij, duke u orvatur të shalojë njërin nga hamshorët e egër, rrëzohet dhe thyen këmbën. Të gjithë të afërmit dhe fshatarët vajtën ta ngushëllojnë duke i thënë:”Ç’qe ky fat i zi kështu?”
Kurse plaku u përgjigjej me durim e urtësi:”E ku e dini ju se ishte fat i zi?”
Disa javë më vonë, shpallet gjendje lufte dhe të gjithë të rinjtë mobilizohen për luftë, sakaq djali i plakut të urtë shpëtoi pasi kishte thyer këmbën.
E kështu, fati i keq pasohej nga ai i mirë dhe anasjelltas, deri në pafundësi.


Diçka e ngjashme i ndodh secilit prej nesh në jetë. Njerëzit e mençur, nuk e teprojnë me dëshpërim për diçka të humbur, pasi nuk e dinë me siguri nëse ajo që u ka humbur ishte e hairit apo e sherrit. Ata nuk e teprojnë as me gëzim dhe ngazëllim për mirësitë, duke e falënderuar Zotin në çdo gjendje. Njerëz të tillë gëzohen me masë dhe hidhërohen me masë. Njeriu s’ka pse të ngazëllehet për fatin e tij të mirë, pasi kjo mund të jetë pikënisja e vuajtjeve dhe e kundërta. Njeri i lumtur është ai që arrin ta vërë në praktikë konceptin e të qenurit i kënaqur me caktimin e Zotit. Ai përballet me kaderin me besim dhe elasticitet. Këta janë njerëzit e vetëm të lumtur.