Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Barbaroza]

LETER POPULLIT TIM

Populli im, buken e mengjesit nen sqetull,
nje cigare tymzeze,
sy rrathenxire nga pagjumesia.

Ku po shkon kete fundshekull?

Hapat e tu-. simfoni e nente bethoviane,
mengjesi. dileme hamletiane,
mesdita-. plak urt, femije rebel,
ne c'enderr hyn, valle naten,
nga c'enderr ne mengjes, valle del?

Ti, i pasigurti si nje syth marsi,
Ti, i sigurti si deti,
me i urte se vete Buda,
Me martir se Krishti,
Me profet se Muhamedi.

Lerme te t'i puth syte
serish
S
E
R
I
SH
Syte, ah, syte,
fole dhembjesh,
arene tragjikomedish.

T putha dhe putha gjithe pellumbat,
Te qafova dhe qafova gjlthe detet.

Ku po shkon, i bukuri im, kete fundshekull?

Kudo shkofsh me merr me vete.

Me merr ashtu thjesht,
pa karrige, pa veture.


Bardhyl Londo

[Kesna]

qe nje poezi qe me pelqen shume,

I am nobody! Who are you?
Are you nobody too?
Then there's a pair of us - don't tell
They'd banish us you know.

How dreary to be somebody!
How public, like a frog
to tell your name the live long day
To and admiring bog!

eshte e Emily dickinson, shume sen i mire nese analizohet mire.

[Barbaroza]

Dy fjalë nga autori Llemadeo

Në shënje rrespekti e ngushllimi për prindrit, motrat e vllezrit e të afërmit e atyre të rinjëve që humbën jetën në udhet e Shqipërisë, si dhe ne shenje kujtimi për ata nxënes të njomë gjimnaziste që po shkonin për herë të parë për të parë atdheun amë Shqipërinë, unë po u kushtoj këtë elegji në vargje, si një simbol kujtimi të përjetshëm për ata të rinjë!

Jo Fati juaj nuk ishte ashtu!

Elegji

Kjo pendë zeza më dridhet sonte,
Nëpër fjalë të përvajshme udhën ka marrë
Nepër lot e lagur për ju o nxënës,
Për ju o vllezër, o djem shqipëtarë.

Në qiejet e pafund zutë vënd atje,
Në emër të mallit për Shqipërinë.
Një udhë e gjatë që kurrë më sju kthen
Ta shihni atdhun, kosovën e lirië.

Nënat kur iu nisën, motrat baballarët,
Fjalen „udhe e mbarë“ ua thanë me zemër,
Ua dhanë me vete uratën e shpirtit,
Në udhët e atdheut ngado që të venit.

Por ah, ai çast i zi që jetën ua mori,
Humnerës së udhëve të Shqipërisë
Zemrat e nënave e të motrave i dogji,
Baballarët e vllezrit i plasi në shpirt.

Ah, shoqerisë mbarë në trojet shqipëtare
Edhe ne këndej detrave e udhve në mërgime…
Na mbyti dhëmbja për ju në lot e vaje,
Kështu siç po më qan sot, ah’ kjo zemra ime!

Çtë qaj me parë o engjuj shqipëtarë?
Beratin, Rifatin, Xhevdetet, Agronin,
Visarin, Mëgzonin…, cilin me parë?
Ju të gjithë jeni në shpirtin tonë si yje të radhë!

Si Ëngjuj u niset me mallin në gji,
Shqipërinë mëmë ta shihni e ta gzonit,
Por ah, ai fat i hidhur si një helm i zi,
Të gjithve na rrëzojë, atje ku ju u hodhi.

Nuk ishte fat i juaj vdekja kobzezë
Por ishte fat i zi i mëmë Shqiperisë
Që dashurinë tuaj të ua shpërblejë,
Me pritje humnerave të pakujdesisë.

Nuk ish’ veç faj i rëndë i të gjithve atje,
Pse përpara nuk u dolën o bij të mirë,
Por ishte fat i zi i atyre që mbi dhe
Bëjnë vetëm hije bashkë me qeverinë…

Nuk ishte faj i udhve i maleve Shqipëtare,
Sepse asfaltet maleve nuk zgjërohen vetë,
Por ishte dhe do jete faj i i pushtetarve,
Që kujdesin për njerzit e lënë gjithnjë të zbehtë!

Por ah, tash kur jeta juaj shkojë në gji të dheut,
Është e kotë të thuhen kritika nëpër rradhë…
Ajo dhëmbje e thellë që nënave u ther
Nuk zbutet lehtë jo, kurrë, nga asnjë fjalë!

Kjo vjeshtë aq e hidhur u erdhi nënave,
Që shpresën aq të ndezur e patën në gji,
Me nuse të iu shihnin, me punë të reja
Për Kombin, për Kosven për nënën Shqipëri !

Motrat e gjora që lotin derdhin lumë,
Iu patën dritë të syrit në ditet më të mira.
Udhët më si shohin për ju, jo kurrë,
Por lule do të mbledhin për ju nëpër lendina.

Dhe do vijnë aq shpesh tek koka tej tek varri,
Atje në lendinë, ku ju, rrini pushuar,
E ashtu me dhimbje do ta nisin vajin,
Për ju o më të mirët që heret na shkuat !

Babat edhe vllezrit jo nuk mbahen dot,
Vështirë e kanë o njerëz, tepër të vështirë,
Cilit mund ti themi, “ndali ata lot”!
Kur ai Vajë i tyre malet po i dridhë!

Nuk mbahet jo dhëmbja, gjama nuk ndalon,
Se ikja e juaj ishte krejt pa radhë,
Nuk ishte luftë e rrebtë që ju u rrëzoj,
Por ishte fat i keq i Atdheut krahthatë!

Që ecën i gjymtuar ashtu i sakatosur,
Pa asnjë fuqi për vete as për ju…
Sepse ca zuzarë me shpirtin e helmosur
I qëndrojnë në kyre si krerë pa Tru!

Pranvera kur të vijë e vera të lulezojë
Atje tej në lendinë do të vijnë me trëndafila
Shokët edhe shoqet që sot për ju vajtojnë
Nënat, baballarët dhe motrat zemër thyera.

Do qajnë nëpër vite koha vetë me lot,
Për ditën e zezë që i ndodhi Shqipërisë,
Pse në udhët e liga humnera iu përpiu,
Për fajet e shtetit, të vetë qeverisë!

Nuk mundëm që të hesht pa i thënë dy fjalë,
Për vetë kyrenministrin atë zemër keq,
Që kur atdheu ka zi për vdekje tragjike
Ai dëndet turrneve në Turq e Grek e dreq!

Oh, por ju o shpirtra të mirë të perëndisë,
Që shkuat të njomë porsi Trëndafila,
Iu qau një komb i tërë me lotët e dashurisë,
Në gji iu mban me mall e gjithë shqiptaria!

Ju nëna e ju motra që lotësh jeni mbuluar,
Mbahuni fisnikrisht në kohën që iu vrau,
Ata nuk i harrojmë kurrë në ditët tona,
Se dhëmbja edhe ne zemrat na i thau!

Autori: Llemadeo Dukagjini 17.10 2004 Gjermani

[ShEjToNkA]

Mama Dhe Bijtë

Gjithmonë e më rallë të shohë,
Gjithmonë e më tepër
Cuditëm
Si dola nga barku yt ,dhe ti je ime bije.
Sepse je e vogël, mama, e pafajshme
Dhe lotët i ke të brishtë e të rinjë.

Ti qe u plake dhe qanë si foshnje
Kur duhët të gëzohesh
E që pikëllimi të ndjek si urith
Pikërisht kur liria hapë një shtegë.
Po ti je e vogel, mama, e
pafajshme...

O zot, c'deshi nje njeri si ti
Në këtë botë të sprovuar...
Ti akoma s'ke mësuar të gënjesh,
E shtrenjtë dhe duart i ke si dy
Bonbone të vogla, të ëmblat duar, të sheqerta
Nga lotët e tu.

Mireserdhe mama!
Ja shtëpia, filaxhani i kafesë dhe mirësjellja ime
Të sërviret me kujdes, sofostike është, megjithatë
Në mode...

Coje kokën, perse qan?
Bijte e tu janë rritur tashmë-
Bisha sfiduese, s'i ndjek dot rreziku;
Ty të duan
Misheredhimbsur, mama,
Nuk të harrojnë,
Më mirë vdesin,
Ke dhe ti ne zemen e tyre nje dritare,
Nje oval gezimi, drite e shprese,
Sepse të tute ishin naivët,
Si kuaj lufte, me syte e medhenj
Ushqyer me ujëra kroi.

I deshe fort, mama, sic dite i deshe,
I mallkove fort, mama, sa munde i mallkove,
Me zerin qe e kishte si varg rruazash mbi gur...

Dikur...e mban mend, mama?
Në shtëpi këndoje,
Ishe e re, e bukur
Tani e kuptoj.
Perëndimi vdiste i lumtur për atë llojë kënge,
Dhe syri yt i lumtur për atë llojë kënge,
Dhe jeta ishte oganike, mama:
Luanin kalamajtë,
Naivett që ti i rite me delir horizonti...

Ja ku i ke përballë, të rrahur me jetë e me sprovë,
Felligeshtia i ka vrarë, por gjakun nuk ua ka sterpikur.

Jane të virgjer, mama, të përdalet e tu,
Jane të virgjer,
Lakuriq të pambrojtur, me gjithcka të fituar me
Dhembe.

Mos i shajë, mama, se ben fajë. Mos i truaj.
Te kane dashur, mama, te kane dashur.
I duaj. (Kurre prindi nuk mund te
mberrije dashurine e femijes.)

Kthehu, ece në vete, mama,
Mos qaj më.
Jane te fundit vjete te tute, ne
Këtë femijeri te dytë
Mund të ngrohë pak dielli,
Po t'i teresh syte.
Fshiji lotet, mama, jemi dermuar,
Të buzëqeshësh pak, kjo është bukë për ne.

O femija im i deshperuar,
Mekati me i madh i perendise mbi dhe.


-------Mimoza Ahmeti

[ShEjToNkA]

Koha e Pamjaftuëshme

S'kam kohë të harrojë shumë gjëra
Që nga mëndja ti nxjerr përjetë.
Për tragjiket e vjetër e shkreptimat
Do t'me duhen se paku dy vjet.
Dhe ndoshta po aq për Danten,
Për frengjishten tok me plazhët po aq,
Ndoshta gratë do të jen duke fshirë
Kur muzgu do të afrohët ndërkaq.

Si udhëtari me peshë të tepërt
Para avionit që niset pas pak
I ngarkuar rëndshëm ende
Do t'afrohem tek varri humbak.

Nga supet si ta heq këtë barrë?
Ku ta hedh këtë peshë, si?
Me të s'mundë të zbresë atje poshtë
Por as lart dot s'e le kurrsesi.

I menduar gjerë në cast të fundit
Nga mosthënia, nga pengu tragjik,
Një shenje ndoshta te pakuptuëshme
Do t'iu bëjë të gjithëve e do ik.


------------Ismail Kadare

[mickoja]

Dita e Bardhè

Pse nuk vjen ti o ditè e bardhè
Kur tè presim me padurim
Pse nuk nxiton ti o ditè e re
Tè na i mbushèsh zemrat me gèzim.

Athua zoti mos na mallkoi
Qè tè mbesim nè errèsirè
Pse nuk vjen ti ditè e bardhè
Pse nuk vjen ti ditè e dèlirè.

Pse s`i lèshon rrezet e sè mirès
Qè ajo zemrat tè na i galdojè
Pse nuk na e ndritè fatin
E tè keqijat tè na i largojè.

Pse nuk vjen ti ditè e bardhè
Kur ne tè presim me padurim
Nè zemrat tona ndèrto folenè
Nè shpirtèrat tanè tè mos ketè trishtim.


Hanmije-Mimka Gashi

[ShEjToNkA]

Pelegrini

Unë jam prej kohësh Pelegrin
Udhëtar në vëndin e shpresës së thyër
Jam ndarë pa dashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gryer.

Kërkoj karvanin tim në rene e shpat
Karvanin që e ka ndruar drejtimin me kohë
Ndaj në udhë jam krejt i humbur,jam fillikat
Me shami të grisur lidhur në kokë.

Për ujë buza ime u dogjë u bë zhur
Dhe sytë më shpojnë nga shterja e lotit
Më duhët të arrij karvanin e tretur qëkure
Capitur mes vapës,mes shiut e të ftohtit.

Unë jam prej kohësh Pelegrin
Shtegtar i karvanit të humbur
Dhe bartë në kurriz një premtim
Të dhënë gjyshërve të mundur


-------Dritero Agolli

[Barbaroza]

Ti do te heshtesh

Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta per fare ate nate,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe vec lirise i perkasin,
qe ti ti i deshe aq shume.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,nje nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne nje,ne nje,ne nje.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.
Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m'u desh aq rruge te eci per ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne nje burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)
Do te heshtesh.Do te cohesh.Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t'ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe ketu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen cati.



Mimoza Ahmetaj

[ShEjToNkA]

Poema e Mjerimit


Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi
kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta
që t'shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tan jetën e vet derisa të vdesin.


E mbi ta n'ajri, si në qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulën e vet t'shëmtueme,
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin -
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
t'mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi t'cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.


Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e majë, flamujt e një shprese
t'shkyem dhe të coptuem me t'dalun bese.


Mjerimi tërbohet n'dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, t'qelbta, t'ndyta, t'lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; t'verdhë e pisa,
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin t'marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.


Mjerimi në dritzën e synit t'kërthinit
dridhet posi flaka e mekun e qirit
nën tavan t'tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smume qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna t'zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!


Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.


Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet,
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që n'gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Nji fryt kur s'piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia n'bark t'dheut mbaron.


Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri n'gjujë, n'baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".


Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin përmendore e një tregtis s'ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë,
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.


Mjerimi gjithashtu len dhe n'trashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e n'gjoks ndoj dhimbë,
mund që t'len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambët'randë t'zotit t'egërsuem -
thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.


Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.
Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
n'fyt për me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni-
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Tê gjitha hallet skami n'gotë i mbyt
kur njiqind i derdh një nga një në fyt.
Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.


Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese qe t'bajnë t'çmendesh,
që t'ap in litarin të shkojsh fill' e t'varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.


Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
t'cilt n'mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' n'shplakë.


Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
n'ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

---------Migjeni

[Murgesha]

FEMIJA BRENDA MEJE





Kam nje femije diku ne qenien time,

qe cdo mengjes me zgjon me nje deshire te cmendur,

te harroj kush jam e te kthehem mbrapsht ne kohera.

Te rend ne rruge e te luaj kukafshehtasi,

te harrohem pas trungje pemesh e detyrat t'i le pa bere,

e kur e lodhur nga dita te jem,

t'i ulem gjyshes ne preher

e t'i lutem t'me tregoje perralla

derisa te me zere i embli gjume.

Te me zgjoje cukitja e zogut ne dritare,

e ne aventura me Tipin te kridhem,

te shtrihem mes gjethesh e te mos leviz,

derisa dielli te puthet me perendimin,

e dashuria perveluese e atij bashkimi

te shkrije friken e strukur tek une.

Te ndaloj ne rruge e cdo vjershe qe mbaj mend

ta recitoj me ze te larte,

t'i varem degeve te kumbulles

derisa te me dhembin krahet,

mamin ta mbys me kersheri

e vellait te vogel floket t'ia shkul

sa per te marre mbrapsht nje te share;

te ha dhe cokollate pas cokollate,

pa u merakosur per linjat,

e paraleleve t'u gjarperosem

me elasticitetin e nje gjimnasteje, si dikur...



Kam nje femije te prape brenda vetes,

qe nuk e njeh fjalen "mos" e i pelqen te thote "s'dua",

nje femije qe seriozitetin e te rritures nuk e duroka dot me.

E dua, e dua cmendurisht kete rebele te pafajshme,

ne heshtje e kundroj e fanatisht e ruaj.



Cfare bekimi te kesh nje femije brenda vetes,

qe pafundesisht ta duash e ta kesh zili!

Irma Spaho.

[Barbaroza]

NOLI

Marshi i Barabajt

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhen me hithr’ e me shtok turfanda
Gumezhit, o zinxhir e kamcik, baterma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

Trathetor, ti na nxive, na le pa atdhe,
Ti na cthurre, na ckule, na cduke cdo fe,
Varferi, poshtersi, roberi ti na dhe,
Derbeder, ujk e derr: Hosanna, Barabba!

Ne budrum, neper llom’ e kufom’ u mallkofsh,
Ne sketerren, katran e tiran, u harbofsh,
Me tam-tam e allarm’ e me nem’ u shurdhofsh,
Ne zendan mbreterofsh: Hosanna, Barabba!

O i cgryer, i shyer, i vyer per hu,
Turpendotkundermonjes te krrusen mbi gju
Dallkauket, kopuket e turmat pa tru,
Zemerkrundegerdhu: Hosanna, Barabba!

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhen me hithr’ e me shtok turfanda,
Gumezhit, o zinxhir e kamcik, baterma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

[Barbaroza]

DRITERO AGOLLI

I Perndjekuri I Dashurise

Une jam i burgosuri yt
Rroj me prangat qe ti me ke vene
Po cudi as qelia s'me mbyt
Dhe s'me mbyt as dritarja e zeze
Kur ti prangat m'i hodhe ne mish
Une i putha duart e tua
Eshte rast i pashembullt ta dish
Qe xhelatin ta puth a ta dua
I perndjekuri yt erotik
I perndjekur te mbetet gjithmone
Erotim i mire a i lig
Hidhmi duart ne fyt, torturome
Ky burgim sa do zgjase s'e di
I perjetshem do kisha deshire
Vec ti eja me shih ne qeli
Te perndjekurit tend i vjen mire.

[ShEjToNkA]

Netë Shkurti

Të shtëna
Nata shpohet e pikon
U mbush qyteti me ujë prej macesh
Të shtëna, të shtëna
Rrëzohet gjumi përmbi nënat
Rrjedh nëpër udhë qumështi i gjirit
Valiumi
Frika qytetare, meshë e mekur nën bankat e drunjta
Të shtëna të shtëna
Zhurmojnë nëpër qepalla këpucët e rënda
Me këmbë të mitura ushtarësh brenda

---------Ervin Hatibi

[ShEjToNkA]

Eja trishtim

Eja, trishtim ,
Eja me hapa fletësh që biën nga degët,
Eja me hapa shiu qe këputet nga fletët...
Eja trishtim ,
Eja me hapa tingujsh që dridhen në mbrëmje,
Eja me hapa zemrash që rrahin më dhimbje...
Eja , trishtim,
O preher i ëmbël qe nuk më braktise kurrë,
O strehë e qetësise sime,
O ëndërrime të mia,
O gji i shpresës sime.
Eja , trishtim,
Trishtim ,
Eja.


---------Bilal Xhaferi

[Barbaroza]

AZEM SHKRELI

Liqeni

Flas me ty
Ti hesht e luan me valë.

Ti s'je më syri
Im as loti i saj.

Flas me ty
Ti shikon pulëbardhat.

Për Shën Naumin
Paske zemër t'gjerë

Flas me ty,
Ti kotesh mrekullie.

Më vjen të zbres në fund t'fundit
Të vdes i gjelbërt me algjet.