Njoftimet pejgamberike pėr ardhjen e Muhammedit a.s.

[Albanian eX|PerT]

Pyetja:
Ku ka lindur Muhammedi a.s.?

Përgjigjja:
Falënderimi dhe mirënjohja i takojnë Allahut të Plotfuqishëm, salavatet dhe përshëndetjet tona qofshin mbi Muhammedin alejhi selam, mbi familjen, shokët dhe mbi të gjithë ata që e ndjekin këtë rrugë deri në Ditën e Kijametit.
Muhammedi (Lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të!) ka lindur në Mekë. Tanimë ai vend shfrytëzohet për bibliotekë të Mekës dhe nuk është larg nga Haremi i Mekës – Qabes. Për më tepër në vijim po japim ca foto që tregojnë vendin ku ka lindur i Dërguari i Allahut, Muhammedi alejhi selam. Allahu e di më së miri!

Bahri Curri, 22.11.2006

[Albanian eX|PerT]

MUHAMMEDI [ALEJHIS-SELAM] - SIMBOL I PAQES, MĖSHIRĖS DHE TOLERANCĖS
Shkruar nga Minire Ceka

Minire Ceka

“Nėse madhėshtia e qėllimit, thjeshtėsia e mendimit dhe rezultatet e arritura janė tri kritere tė gjenialitetit njerėzor, kush mund tė marrė guximin tė krahasojė cilindo njeri tė madh nė historinė njerėzore me Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]?”
(Lamartini)

Nė kėtė mėnyrė e pėrshkruajnė Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] shumė jomuslimanė.
Ndėrsa si duhet ta pėrshkruajmė ne atė, njeriun i cili ishte, ėshtė dhe gjithmonė do tė jetė udhėrrėfyes yni nė arritjen e kėnaqėsisė sė All-llahut tė Madhėrishėm; mėsuesit qė na mėsoi si tė veprojmė nė kėtė jetė tė pa lakmueshme pėr syrin dhe shpirtin e njė muslimani tė vėrtetė; shembull i mirėsisė, moralit tė lartė, tolerancės, solidaritetit, pėrkushtimit ndaj All-llahut dhe fesė sė vetme tė drejtė, Islamit? Ēfarė duhet tė themi pėr njeriun i cili ėshtė i lartėsuar nga tė tjerėt me virtytet mė tė larta; pėr tė cilin lirisht mund tė themi qė ėshtė Kur’ani mbi tokė; hėnėn qė ndriēoi jetėrat e miliona personave me rrezatimin e vet Islamit nė veprat e tij; shpėtimtarin tonė, ndėrmjetėsimin e tė cilit insha’All-llah e arrijmė duke ndjekur rrugėn e tij?



Mund tė themi shumė, por pėrsėri kjo do tė jetė shumė pak, sepse nuk ka fjalė qė njeriu ka shpikur e qė denjėsisht mund ta pėrshkruajnė personalitetin e ngritur tė Muhammedit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. E vetmja mėnyrė pėr ta bėrė kėtė ėshtė nėpėrmjet tė folurit tė zemrės e cila me gjithė forcėn e vet dashuron kėtė Pejgamber tė All-llahut, qė ushqehet duke e pėrkujtuar Muhammed Mustafanė [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe duke i dėrguar salavate, dhe e cila forcohet nė aspektin e moralit dhe zbutet nė aspektin empatik dhe altruistik duke mėsuar pėr jetėn e tij tė ndritshme. Zemėr e cila vuan qė nuk kishte mundėsinė qė sė paku pėr pak kohė tė kish shijuar afėrsinė e tij, por e cila gjithashtu ėshtė e bindur se me arritjen e devotshmėrisė do tė ketė mundėsinė tė jetė fqinj me tė nė ahiret.
Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] erdhi si shpėtimtar pėr mbarė njerėzimin. Me ardhjen e tij si Pejgamber, nė kėtė botė u rregulluan shumė gjėra si: imoraliteti, tradhtia ndaj vėllait, dredhitė qė bėheshin nė ato kohėra etj. Ai e solli paqen dhe lumturinė ndėrmjet njerėzve. Sjellja dhe morali i tij kanė bėrė qė shumica e njerėzve tė marrin rrugėn e Islamit pasi qė duke lexuar jetėn e pejgamberit Muhammed [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] dhe kanė vėrejtur ndershmėrinė, mėshirėn dhe gjithė pėrpjekjet e tij pėr tė drejtuar Ummetin drejt rrugės sė vėrtetė, si dhe arritjen e kulminacionit nė fe dhe moral.
Pejgamberi Muhammed [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ishte dritė e sjellur nga vet Zoti i plotfuqishėm, tė cilėn dritė e shpėrndau nė gjithė Ummetin. Tė tjerėt u vunė kundėr tij duke menduar se do tė mund ta mposhtin, por ai ishte i aq durueshėm sa mundohej t’i kthente tė njėjtit me urtinė e fjalėve dhe veprave tė tij, duke i ngulitur ato nė zemrat e tyre me dashuri, respekt, e jo me forcė. Kėshtu, ai nė emėr tė Zotit arriti tė dominojė pėrgjatė tėrė Arabisė, Persisė, Horosanit, Indisė, Sirisė, Abisinisė dhe shumė vendeve tė tjera. 1/3 e tėrė botės sė banuar i takonin vetėm njė njeriu tė vetėm i cili nuk mundohej pėr poste, pėr pushtet dhe fronte, por vetėm pėr mėshirėn dhe dashurinė e tė madhit All-llah. Nuk ishte shpata ajo qė ia siguroi Islamit vendin nė botė, por modestia e plotė, thjeshtėsia e Pejgamberit, tė qenit rigoroz ndaj obligimeve, guximi dhe trimėria, respekti ndaj prindėrve dhe miqve, dhe si kulminacion, besimi dhe bindja e paluhatshme ndaj Zotit dhe Pejgamberit tė tij.
Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] gjithė punėn qė e bėnte, e bėnte pa asnjė interes. Ai nuk la as edhe njė fotografi me tė cilėn do tė adhurohej nga pasuesit e tij, pėr shkak se donte qė e gjithė vėmendja dhe adhurimi tė ishin pėr All-llahun e Plotfuqishėm dhe mėshirėplotė, Njė dhe i vetėm. Ishte themelues i 20 perandorive tokėsore dhe 1 perandorie shpirtėrore; sjelljet e tij dėshmonin se ai ishte i dėrguar, lajmėtar e jo udhėheqės fitimtar. Ka qenė shumė i dėshpėruar kur dikush mbetej nė zinxhirin e injorancės dhe mosbesimit. Ishte i mėshirshėm dhe tolerant ndaj bashkėqytetarėve tė vet dhe triumfin e tij e kurorėzoi me mėshirė dhe falje. Gjatė kohės qė predikonte fenė, u bė mjet i nėnēmimit, sulmeve, torturave dhe ishte i detyruar tė largohej nga vendlindja e vet, Mekka, dhe tė shpėrngulet nė Medine. Braktisi ēdo gjė pėr hir tė pėrhapjes sė besimit, e jo pėr interes vetjak. Kishte pėr qėllim krijimin e njė shteti islam, ishte modest dhe i thjesht. Gjatė gjithė kohės, qeverisi me drejtėsi dhe kurrė nuk u mundua qė sundimin ta bėjė trashėgim pėr familjen e tij. Duke marrė parasysh tė gjitha kriteret me tė cilat do tė matej madhėshtia njerėzore, e qė ai i posedonte, me tė drejt pyesim: A ekziston njeri mė i madh se ai?
Ai ėshtė njė ndėr reformatorėt mė tė mėdhenj tė njerėzimit, atij i takon lavdia mė e madhe, qė e udhėhoqi njerėzimin nė dritėn e vėrtetė, nė drejtėsi dhe paqe dhe pengoi gjakderdhjen e tė pafajshmėve. Ai ishte njė njeri i drejtė dhe i ndershėm tė cilin e pasonin njerėz tė drejtė dhe tė ndershėm, njerėz tė cilėt e meritonin respektin e njeriut me moral mė tė lartė nė tėrė rruzullin tokėsor; njeriun me mėshirė mė tė madhe dhe njėkohėsisht mė tolerant se tė gjithė. Njeriun i cili edhe nė momentet e fundit tė jetės sė vet e luste Zotin pėr mėshirė pėr Ummetin e tij.
Ishte dinjitoz Pejgamberi i All-llahut me tė mėdhenjtė, e modest me tė vegjlit, gjė qė bėnte ta donin tė dy palėt. Ishte i pa shkolluar, por ndikonte shumė te njerėzit, ashtu sikur mėsuesi te fėmija; asnjėherė nuk e ngriti veten mė lart se tė tjerėt; kafshatėn e gojės e ndante me skllevėrit dhe ēdo herė mundohej tė jetė i barabartė me tė tjerėt si krijesa tė All-llahut.
Ata qė e njihnin mirė Pejgamberin e All-llahut, Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e pėrshkruanin atė nė mėnyrė tė rrjedhshme dhe tė drejtė.
“Ai nuk e ka qortuar askėnd, kurrė tė keqen nuk e ka kthyer me tė keqe, ua falte tė tjerėve, ishte tolerant, asnjėherė nuk e ka kėnaqur veten me hakmarrje, nuk i ka dėmtuar ndjenjat e shėrbėtorit ose robit, e as qė i ka shqetėsuar ndonjėherė shtazėt. Atė qė ka ardhur me ndonjė lutje tek ai, kurrė nuk e ka kthyer prapė”. Kėshtu e pėrshkruan Aishja [radijall-llahu anha] Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].


Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Ndėrsa Aliu [radijall-llahu anhu] ka thėnė: “Pejgamberi ka qenė gjithmonė i disponuar, fytyrė ndritshėm dhe natyrė mirė, modest, kishte pamje tė rėndomtė, i mėshirshėm, zotėronte moral tė lartė. Kurrė nuk ka pasur temperament dhune e as qė ka qenė zemėrgurė, asnjėherė nuk ka pėrdorur fjalė tė pakėndshme, s’ėshtė mburrur me gabimet e njerėzve dhe kurrė nuk i ka zbuluar tė metat e tyre...”
Politikani dhe burrėshtetasi i madh, themeluesi i Gjermanisė, Bizmarku, e pėrshkruan Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] si njė personalitet tė jashtėzakonshėm dhe thotė se jo rastėsisht Zoti e zgjodhi atė e jo dikė tjetėr nė skenėn e ngjarjeve mė tė rėndėsishme nė botė si predikues tė fesė sė pastėr dhe tė vėrtetė dhe se njerėzimi vetėm njėherė ka parė njė figurė tė tillė unikale, siē ishte Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem].
Ēfarė virtyte tjera duhet tė ketė njė njeri cili bėn qė ēdo kush qė e lexon biografinė e tij tė pėrqafojė Islamin apo tė shprehė fjalė miradije pėr tė arriturat e tij, pa marrė parasysh se cilės fe i takojnė apo i kanė takuar mė parė.
Kjo na bėn qė tė jemi tė vetėdijshėm se ēfarė njeriu na ka caktuar Zoti si vulė predikuese, ta pasojmė dhe t’i kryejmė detyrat me tė cilat ai na ka urdhėruar nė emėr tė Zotit tė Plotfuqishėm.
Do ta pėrmbyll kėtė ese me njė fragment tė njė poeti turk me prejardhje shqiptare, Mehmet Akif Ersoji:
Bota me tėrė atė qė ka,
Respekt kanė pėr atė Mustafa,
Borxh i ka kjo shoqėri,
Borxh i ka ēdo njeri,
Borxh i ka kėtij tė pafajshmi njerėzia,
Me kėto fjalė nė Mahsher na tuboftė Perėndia



1 KKy tekst mori Ēmimin e Parė nė lėmin e prozės (eseistikės) nė Konkursin letrar dhe shkencor me temė: “Muhammedi [alejhis-selam] - simbol i paqes, mėshirės dhe tolerancės”, tė shpallur nga Forumi Rinor Islam me rastin e Vitit tė Ri Islam - HIXHRI 1428

http://www.furkan.com.mk/vepra/index.php?option=com_content&task=view&id=36&Itemi d=26

[Albanian eX|PerT]

Vlera e dhikrit të Allahut në Kur'anin Fisnik

Shkruar nga Bahri Curri
e enjte , 21 korrik 2005

Vlera e dhikrit të Allahut në Kur'anin Fisnik


Allahu i Lartësuar thotë: "Pra, ju më kujtoni Mua (me adhurime), Unë ju kujtoj juve (me shpërblim). Më falënderoni e mos më mohoni." [Bekare, 152] Po ashtu thotë: "Për ata që e përmendin Allahun me përkujtim kur janë në këmbë, kur janë ulur dhe kur janë të shtrirë.." [Ali Imran, 191]
Po ashtu thotë: "Ti përmende shumë Zotin tënd dhe madhëroje mbrëmje e mëngjes." [Ali Imran, 41] Po ashtu thotë: "Ti përmende Zotin tënd në vete (heshtas), me respekt e me dro." [A'rafë, 205] Poashtu thotë: "Po ti përmende Zotin tënd dhe plotësisht përkushtoju Atij." [Muzzemmil, 8]

Dobitë e dhikrit të Allahut
1.E përzë shejtanin, e thyen dhe e shkatërron.
2.Kënaq Allahun azze ve xhel-le.
3.Eviton brengën dhe pikëllimin nga zemra.
4.I jep zemrës gëzim, ngazëllim dhe kënaqësi.
5.Forcon zemrën dhe trupin.
6.Shndrit fytyrën dhe zemrën.
7.Sjell rrizkun dhe të mira.
8.Është fidanishte dhe kopsht i xhenetit. Transmeton Xhabiri ga Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i cili ka thënë: "Kush thotë: "Subhanallahi ve bihamdihi" do të mbillet për të një pemë (palme) në xhenet."
9.Dhikri bën që Allahu dhe melaiket të bëjnë dua dhe salavat mbi atë që bën dhikër.

Vlera e salavatit mbi Pejgamberin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem në Kur'anin Fisnik
Allahu i Madhëruar thotë: "Është e vërtetë se Allahu dhe engjëjt e Tij me madhërim e mëshirojnë Pejgamberin. O ju që keni besuar, madhëronie pra atë (duke dërguar salavate) dhe përshëndeteni me selam." [Ahzabë, 56] Poashtu thotë: "Ai ju mëshiron juve e edhe engjëjt e Tij për t'ju nxjerrur juve prej errësirave në dritë. Ai është shumë mëshirues ndaj besimtarëve." [Ahzabë, 43]

Dobitë e salavatit mbi Pejgamberin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem
1.Zbatimi i urdhërit të Allahut të Lartësuar.
2.Miratimi i Allahut për salavatin mbi Pejgamberin sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.
3.Miratimi i melaikeve në këtë.
4.Arritja e dhjetëfishit të shpërblimit dhe salavatit për një herë që bie salavat.
5.Ngritja për dhjetë shkallë.
6.I shkruhen dhjetë sevape dhe i fshihen dhjetë gjynahe.
7.Shpreson në përmbushjen e lutjes së tij kur e fillon falënderimin e Allahut me të (salavat).
8.Me këtë fiton ndërmjetësimin (shefa'atin) e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.
9.Robi me këtë afrohet në Ditën e Kijametit afër Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.
10.Robi me këtë përgëzohet me xhenet para vdekjes së tij.
11.Me këtë robi shpëton nga llahtaria dhe tmerri i Ditës së Kijametit.
12.Me këtë fiton mëshirën e Allahut.

Rastet kur lexohen salavatet mbi Pejgamberin
1.Në teshehudin (uljen) e parë, në fund të kunutit dhe në fund të namazit pas teshehudit.
2.Në namazin e xhenazes pas tekbirit të dytë.
3.Në hutben e namazit të xhumasë, të namazit të bajrameve dhe të namazit të shiut.
4.Pas përgjigjies së muezinit, para ikametit dhe tek duaja.
5.Kur hyjmë në xhami dhe kur dalim nga ajo.
6.Kur të përmendet dhe kur të shkruhet emri i tij.
7.Kur të njohtohemi për ndonjë humbje apo për ndonjë nevojë, në fillimin dhe mbarimin e ditës.
8.Pas përfundimit të abdesit dhe hyrjes në shtëpi.

Vlera e lutjes Allahun (duasë) në Kur'anin Fisnik
Allahu i Lartësuar thotë: "Zoti im, më falë edhe mua nga ana Juaj një pasardhës (fëmijë) të mirë, vërtet, Ti je dëgjues i lutjes." [Ali Imran, 38] Poashtu thotë: "O Zoti im! Më bën mua nga ata që e falin namazin, e edhe prej pasardhësve të mi dhe pranoje lutjen time o Zot!" [Ibrahim, 40] Poashtu thotë: " Zoti juaj ka thënë: Më thirrni Mua, Unë ju përgjigjem, e ata që nga mendjemadhësia i shmangen adhurimit ndaj Meje, do të hyjnë të nënçmuar në xhehenem." [Gafir, 60]

Dobitë e lutjes Allahun (duasë)
1.Është argument i imanit të tij në Allahun dhe të mbështetjes në Të.
2.Kjo shkakton zbritjen e mëshirës dhe largimin e fatkeqësive.
3.Duaja është e dashur te Allahu.
4.Është nënshtrim ndaj Allahut dhe largim i hidhërimit të Allahut.
5.Hap gjoksin, zhduk brengën e pikëllimin dhe i lehtëson punët.

Kohë dhe vende, në të cilat Allahu i përgjigjet duasë-lutjes
1.Nata e Kadrit.
2.Dita e Arafatit.
3.Muaji Ramazan.
4.Nata e xhumasë, dita e xhumasë dhe ora e xhumasë.
5.Pjesa e fundit e natës.
6.Në kohën e syfyrit.
7.Takimi i rreshtave (grupeve) në dyluftim në luftë.
8.Mes ezanit dhe ikametit.
9.Në sexhde.
10.Pas namazeve farze.
11.Në syfyr.
12.Kur imami në namaz thotë: Vel-led-dal-lin.
13.Kur pin ujë zem-zem.
14.Kur gjeli këndon.
15.Kur muslimanët mblidhen në mexhlis të përkujtimit.
16.Kur bjen shi.
17.Në kohën e iftarit.

Vendet, në të cilat Allahu përgjigjet në lutje:
1.Me rastin e qëndrimit në Safa dhe Merve, ngase Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka ardhur në Safa, shikoi në drejtim të Qabes, i ngriti duart duke e falënderuar Allahun dhe e luste Atë çfarë dëshironte.
2.Me rastin e hedhjes së guralecëve në Mine, në vendet e shenjta, vërtetohet se Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem i ngriste duart tek xhemeratet (vendet ku hidhen guralecët gjatë haxhit) dhe lutej.
3.Brenda Qabes, ngase Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem kur hynte në të lutej në një skaj të tij.

Kushtet e duasë
1.Të jesh i bindur se Allahu është i Vetmi që mund të të përgjigjet në lutje.
2.Falënderimi ndaj Allahut dhe salavati mbi Pejgamberin.
3.Kërkimi nga Allahu gjërat e lejuara me kushtet e duasë.
4.Mendimi i mirë për Allahun.
5.Mosnxitimi.
6.Ushqimi, pija dhe veshja të jenë hallall.

Rregullat e duasë
1.Dije se nevoja për Allahun dhe nënshtrimi para Tij, kërkesa e ndihmës prej Tij haptas dhe fshehtas janë prej kushteve të rëndësishme në përgjigjien e duasë.
2.Nuk prish punë nëse ngriten duart me rastin e duasë, ngase Pejgamberisal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: "Kur robi i drejton duart kah Allahu, Allahu turpërohet t'i kthejë ato bosh." [Hadith i vërtetë]
3.Mos e fërko fytyrën me duar pas duasë, sepse kjo nuk ka ardhur nga Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, madje Izz bin Abduselam thotë: "Këtë nuk e bën përveç atij që është injorant." [Në librin e tij: "Sahihul edhkar min kelam hajril ebrar"]


http://www.fjalaebukur.com

[Albanian eX|PerT]

LINDJA E MUHAMMEDIT ALEJHIS SELAM

Shkruar nga Sulejman Osmani


Muhammedi alejhi selam lindi në mëngjesin e ditës së hënë më 20 prill të vitit 571 e.r. ky vit veçohet edhe me sulmin që deshi ta bëjë Ebreheja (një mbret nga Jemeni) ndaj Qabes dhe në histori njihet si ‘viti i elefantit’.

Rreth mrekullive që ndodhën në natën e lindjes së Pejgamberit alejhi selam flasin shumë burime të ndryshme, nga ato të vërteta dhe të pavërteta. Ato që na kanë arritur me varg interpretësh (sened) të vërtetë duhet të pranohen dhe të argumentojmë me to, ndërsa ato që nuk janë të sigurta dhe kanë dyshime, duhet shikuar në to dhe studiuar. Asgjë nuk duhet të pranojmë e as të refuzojmë pa u mbështetur në argumente.
Vitet e para të fëmijërisë së tij i kaloi në fisin Beni Sead, sipas traditës së mekasve, të cilët i dërgonin fëmijët e tyre në fshat larg qytetit. Aty qëndroi pesë vjet, e në këtë kohë ndodhi edhe hapja e gjoksit të Muhammedit alejhi selam, andaj e frikësuar nga kjo ngjarje, Halimeja (gruaja, e cila kishte marrë në mbikëqyrje) e kthen atë te nëna e tij.
Kur i mbushi gjashtë vjet, nëna e mori në rrugë për në Medinë për t’i vizituar disa të afërm të saj, por duke u kthyer rrugës vdes në vendin e quajtur ‘El Ebvau’, i cili gjendet rreth 40 km larg Medinës, e me të mbeti ta vazhdojë rrugën shërbëtorja Ummu Ejmen. Muhammedi alejhi selam mbeti edhe pa nën, e babin as që e kishte parë, por mërzia iu shtua edhe më tepër kur vdiq gjyshi i tij, i cili e kishte marrë atë në mbikëqyrje pas vdekjes së nënës. Tash muhammedi alejhi selam kishte tetë vjetë kur gjyshi i kishte arritur të njëqin e njëzetat. Pas vdekjes së gjyshit, atë e mori në përkujdesje xhaxhai Ebu Talibi. Dy herë udhëtoi së bashku me të deri në Siri. Herën e parë gjatë rrugës, në qytezën Busra në veri të Shamit, u takua me priftin e quajtur Behira, i cili i frymëzuar nga lajmërimet e Tevratit për Pejgamberin që do të vie, e porositi xhaxhain e tij që të mos e marrë me vete në rrugë, ngase frikohej se mos do t’i bënin keq çifutët e Sirisë.
Udhëtimin e dytë për Siri e bëri me karavanin e Hatixhes, kurse ajo e mahnitur me sinqeritetin e tij kërkoi që të martohen.
Muhammedi alejhi selam atëbotë i kishte 25 vjet, kurse Hatixheja 45 vjet. Që të dy e pranuan njëri tjetrin me dëshirë, e si rezultat i kësaj ishte jeta e tyre e lumtur me respekt të ndërsjellë. Gjatë jetës bashkëshortotre me të Pejgamberi alejhi selam nuk kishte grua tjetër, kurse për dashurinë që kishte ndaj saj flasin shumë hadithe. Ajo ishte e vetmja me të cilën pati fëmijë 9përveç Marisë, e cila i kishte lindur një djalë, i cili quhej Ibrahim, e që kishte jetuar vetëm tetëmbëdhjetë muaj).
Kështu jetoi Muhammedi alejhi selam i paprekur nga çdo e keqe, në mesin e një shoqërie të shaktërruar në të gjitha aspektet. Marrëdhëniet njerëzore kishin marrë tatëpjetën. Luftërat ndërfisnore zgjatnin me vite, e në besim kishin devijuar nga e vërteta. Qaben e kishin mbushur me idhuj, të cilët i adhuronin për zotëra. Vajzat e tyre i varrosnin për së gjalli dhe vërtet ishte një krizë e rëndë shoqërore. Muhammedi alejhi selam nuk ishte i kënaqur me këtë gjendje. Asnjëherë nuk i shoqëronte as në lutjet e tyre, e as në tubimet, në të cilat pinin dhe dëfreheshin. I shtyrë nga kjo gjendje, filloi të vetmohej në shpellën “Gari Hira” dhe siç tregojnë burimet e transmetuara, aty qëndronte gjatë tërë muajit të Ramazanit, dhe kohë pas kohe vinte në shtëpi që të furnizohej me gjëra të nevojshme (hadithin lidhur me këtë e transmeton Buhariu në Sahihun e tij, shiko: “Fet’hul bari”, vëll. I, f. 30-31).
Rreth asaj se si e adhuronte Allahun nuk ka burime të sigurta, por anohet në atë se lutej sipas Sheriatit të ndonjë Pejgamberi të mëparshëm. Dihet se arabët deri vonë i përmbaheshin besimit të Ibrahimit alejhi selam, derisa një mekas i quajtur Amr bin Luhej solli nga Siria një idhull dhe me këtë idhujtaria e zëvendësoi besimin që e kishin trashëguar nga gjyshi i tyre, Ibrahimi alejhi selam. Për dallim nga të tjerët, Muhammedi alejhi selam kurrë nuk i bëri ibadet ndonjë idhulli, nuk i ra në sexhde dhe nuk kërkoi fatin nga zotërat e imagjinuar. Allahu e zgjodhi dhe e ruajti nga çdo e keqe. Ia pastroi zemrën duke qenë fëmijë i vogël. Tregohet se si bari në Mekë, Muhammedi alejhi selam ishte marrë vesh me një shok të tij që t’ia ruajë delet derisa ky të shkonte në një dasmë, e cila po bëhej nga të parët e Mekës. Por në të hyrë të Mekës, nga tingujt e një melodie hyjnore, atë e zuri gjumi dhe nuk diti asgjë për veten deri të nesërmen, kur e zgjoi vapa e madhe.E njëjta ngjarje i ndodhi edhe një herë tjetër, andaj këto janë dëshmi se Allahu ka dashur ta ruajë dhe veçojë.
Kur Muhammedi alejhi selam i mbushi të katërdhjetat, Allahu e dërgoi mëshirë për mbarë njerëzimin, thirrës në Rrugën e Tij dhe kandil që ndriçon.
Ajetet e para të Kur’anit i zbritën në shpellën Hira (aty ku vetmohej) duke e urdhëruar që të mësojë dhe lexojë në emër të Allahut, i Cili ka krijuar qiejt, tokën dhe gjithë atë që ekziston.
Tash do të fillojë një sistem i ri njerëzor. Botën do ta ndritë besimi i pastër, i bazuar në Njësinë e Zotit xhel-le shanuhu. Fjala e Tij do të lartësohet e besimi monoteist do të formojë shtetin e parë islam i bazuar në ligjin e Allahut dhe Sunnetin e Pejgamberit alejhi selam. Si rezultat i këtyre mësimeve lindën gjenerata, të cilat kurrë më nuk u përsëritën. Luftuan për Islam me pasuri dhe shpirt. Allahu u premtoi Xhenetin dhe kënaqësitë e tij. Të gjitha këto ishin si rezultat i edukatës së bazuar në mësimet hyjnore të Islamit.
Rruga deri në fitore ishte e gjatë dhe me plot pengesa, por besimi i vërtetë në të Vetmin Zot dhe durimi i pashembullt ishin mbi të gjitha.
Sahabët, të bindur në Pejgamberin alejhi selam, përcillnin çdo gjë që bënte ai, e imitonin edhe nëse nuk e dinin qëllimin, duke ditur se nuk flet tjetër përveç asaj që i shpallet nga Allahu xhel-le shanuhu. Prej këtu zë fill një bazë e re islame që do të quhet Sunnet, ose gjithçka që ka të bëjë mbi të Dërguarin e Allahut – Muhammedin alejhi selam.





Referencat:
1.”Es-Siretu en-nebevie es-sahiha”, Ekrem Dijaul Omeri, vëll. I, f. 99-101, 106-111, 113-114, 125.
2.”Mustedreku” i Hakimit, vëll. III, f. 182.
3.”Suneni” i Tirmidhiut, vëll. V, f. 590.
4.”Sijer ve megazi”, Ibn Is’hak, f. 79-80.

Marrë nga libri “Sunneti bazë e Sheriatit”



http://www.fjalaebukur.com

[Albanian eX|PerT]

GJENEALOGJIA E MUHAMMEDIT ALEJHIS SELAM

Shkruar nga Sulejman Osmani

Kur flitet për shkencën e Hadithit duhet ditur se bëhet fjalë për bazën e dytë të Sheriatit Islam dhe pjesën e dytë të vahjit-Shpalljes nga ana e Allahut xhel-le shanuhu. Kjo shkencë bazën e ka në të Dërguarin e Allahut, Muhammedin alejhi selam, i cili nuk flet asgjë tjetër përveç asaj që i është shpallur nga Allahu.

Para se të flitet për Hadithin si shkencë ligjdhënëse duhet ditur diç për Muhammedin alejhi selam, duke filluar nga gjenealogjia e tij e mëhershme, pastaj një vështrim të shkurtër të periudhës kohore prej lindjes deri në dërgimin e tij për pejgamber. Duhet studiuar gjenealogjinë dhe periudhën para dërgimit për pejgamber, ngase në të ka argumente të gjalal për atë se Allahu e ka përgatitur dhe zgjedhur për të dërguar mëshirë për mbarë njerëzimin.
Emri ‘arab’ do të thotë ‘vend i pa bimë ose tokë e thatë, e cila nuk ka ujë’. Këtë emër këto vende e bartën që nga kohët më të hershme e kështu edhe banorët që jetuan në to.
Paraardhësi më i largët i Muhammedit alejhi selam është Ibrahimi alejhi selam, i cili rrjedh nga Iraku i sotëm, nga qyteza e quajtur ur, e cila gjendet në bregun perëndimor të lumit Eufrat në afërsi të Kufes. Për këtë kanë vërtetuar studimet shkencore dhe gjurmimet që janë bërë në ato vende. Pastaj Ibrahimi emigroi në haran, e prej këtu në Palestinë, të cilën e bëri qendër të thirrjes së tij. Kishte shkuar edhe deri në Egjipt ku Faraoni deshti t’i bëjë një të keqe gruas së tij, por kur u bind për moralin e familjes së Ibrahimit alejhi selam ia dhuroi një robëreshë (sipas disave një princeshë egjiptase) të quajtur Haxhere me të cilën Ibrahimi alejhi selam u martua më vonë pasi ishte kthyer nga Egjipti në Palestinë. Këtu u lindi një djalë, të cilin e quajtën Ismail, por nga zilia që shprehi gruaja e parë, Sara, ndaj Haxheres, Ibrahimi u detyrua ta largojë atë. Ai duke kërkuar vendstrehim për familjen e tij u ndal në një vend të pabanuar dhe pa bimë, pranë Qabes, e cila deri atëherë nuk ishte ngritur, kurse Meka e sotme ishte një vend i shkretë, ashtu siç na e përshkruan edhe Kur'ani lutjen e Ibrahimit për pasardhësit e tij: “Zoti ynë! Unë një pjesë të familjes sime e vendosa në një luginë ku nuk ka bimë e pranë Shtëpisë Tënde të Shenjtë. Zoti ynë! (I vendosa aty) që të falin namazin, pra bën që zemrat e disa njerëzve të mallëngjehen për ata dhe për të falënderuar me mirënjohje, furnizoi ata me fruta.” [Ibrahim, 37]
Ismaili filloi jetën në mekë, e cila pas burimit të Zemzemit filloi të bëhet vend i banuar, kurse babai i tij, Ibrahimi, e vizitonte herë pas here. Nga këto vizita më të njohura janë katër. Në njëren prej tyre ia kishin ngritur themelet Qabes. Ismaili u martua me një vajzë nga fisi Xhurhum, i cili më herët kishte ardhur nga Jemeni dhe banonte diku në afërsi të Mekës, por më vonë me lejen e familjes së Ismailit u shpërngulën në Mekë. Ismaili, i cili jetoi 137 vjet dhe ishte 13 vjet më i vjetër se Is’haku, kishte 12 djem, të cilët u shpërndanë nëpër Siujdhesën Arabe, kurse njëri prej tyre i quajtur Kajdar bin Ismail mbeti në Mekë, e këtu vazhduan jetën edhe pasardhësit e tij, nga të cilët rrjedh Adnani, njëri nga gjyshërit e Muhammedit.
Rreth vargut të gjenealogjisë së Pejgamberit alejhi selam janë bërë shumë studime. Disa nga dijetarët janë munduar që atë ta lidhin pa shkëputje deri te Ademi alejhi selam, por më reale është se nesebin-vargun e Pejgamberit alejhi selam mund ta ndajmë në tre pjesë:
1.Pjesa e parë: Radhitja e lozës duke filluar nga Muhammedi alejhi selam deri te Adnani është e vërtetë pa farë dileme, e këtë e vërteton vetë Muhammedi alejhi selam.
2.Pjesa e dytë: Prej Adnanit deri te Ibrahimi alejhi selam, në të ka të vërteta dhe të pavërteta, edhe Pejgamberi alejhi selam kur arrinte te Adnani ndalej dhe thoshte: “Kanë gënjyer gjenealogët”, do të thotë se nga kjo pjesë ka të vërteta dhe të pavërteta.
3.Pjesa e tretë: prej Ibrahimit alejhi selam deri te Ademi alejhi selam, nuk ka dyshim se në këtë pjesë ka gjëra të pavërteta, të cilat nuk mbështeten në farë argumenti dhe si të tilla nuk duhet marrë për bazë.
Kur thamë se në pjesën e dytë ka të vërteta dhe të pavërteta, me këtë kemi për qëllim radhitjen e paraardhësve, e sa i përket asaj se Muhammedi alejhi selam rrjedh nga Ibrahimi alejhi selam nuk ka kurrfarë dileme dhe është e vërtetë se Zoti e ka zgjedhur nga më të zgjedhurit. Siç transmeton Imam muslimi në Sahihun e tij, Pejgamberi alejhi selam ka thënë: “Me të vërtetë Allahu ka zgjedhur nga të bijtë e Ibrahimit Ismailin, e nga bijtë e Ismailit Kinanen, pastaj ka zgjedhur nga bijtë e Kinanes Kurejshët, nga Kurejshët bijtë e Hashimit dhe nga bijtë e Hashimit më ka zgjedhur mua.”
Familja e Pejgamberit alejhi selam ishte e njohur edhe me pozitë të lartë në shoqëri. Ajo kishte në mbikëqyrje Qaben dhe bënte organizimin e haxhit. Ata i kishin edhe çelësat e Qabes, punë këto që ishin më të ndershmet. Burimi i Zemzemit u rigropua në kohën e gjyshit të tij, e me këtë fituan nder dhe autoritet nga të gjithë. Gjyshi i Pejgamberit alejhi selam, Abdulmutalibi kishte dhjetë djem, e më i vogli ishte babi i muhammedit alejhi selam, Abdullahu, të cilin e donte më së shumti. Është i njohur betimi që e bëri Abdulmutalibi se nëse Allahu i fal dhjetë djem, njërin do ta therë për kurban, por pas shortit u zëvendësua me njëqind deve. Kur Abdullahu mbushi 25 vjet, babi e martoi me Eminen, të bijën e Vehbit, me të cilën kaluan jetë të shkurtër, por të lumtur. Abdullahu kishte shkuar në Medinë te disa të afërm të tij (sipas disa historianëve në Siri për qëllime tregtare), por në të kthyer u sëmur nga një sëmundje e shkurtër, por e rëndë dhe vdiq në afërsi të Medinës. Kjo ndodhi dy muaj para lindjes së Pejgamberit alejhi selam.






Referencat:
1.”El Mu’xhemul vesit”, grup autorësh, f.591.
2.”Fet’hul bari”, Ibn Haxher, vëll. VI, f. 458-459.
3.”Hadhel habib ja muhib”, Ebu Bekr Xhezairi, f. 17.
4.”Es Siretu en-nebevijjetu es-sahiha”, Ekrem Dijaul Omeri, vëll. I, f. 90-91.
5.Muslimi me koment të Neveviut, vëll. XV, f. 26.
6.”Mustedreku” i Hakimit, vëll. II, f. 605.

Marrë nga “Sunneti bazë e Sheriatit”



http://www.fjalaebukur.com