Ta mësojmë Islamin së bashku!

[Albanian eX|PerT]

Do të thuash: Zoti im është All-llahu, feja ime është Islami dhe pejgamberi im është Muhammedi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], thëret një thirrës nga qielli dhe thotë: të vërtetën e tha robi im, shtroni atij shtroje prej Xhenneti dhe visheni atë me tesha prej Xhenneti, hapjani ati një derë për në Xhennet, e të vjen ty një erë e këndshme dhe të zgjerohet varri sa largësia e të pamurit, paraqitet një njeri me fytyrë të bukur, tesha të bukura dhe erë të mirë, i cili thotë: gëzohu për atë që të gëzon, gëzohu për kënaqësinë e All-llahut dhe Xhennetit me begati të përheshme, kjo është dita që të premtohej, i thotë ky atij. Edhe ti, u gëzofsh gjithmonë, kush je ti? Fytyra jote është e atij që vjen me hajr, i thotë: unë jam puna jote e mirë, betohem në All-llahun, unë nuk të njohë ndryshe përveçse të shpejtë në bindjen ndaj All-llahut dhe të ngadalshëm në mosbindjen ndaj Tij, All-llahu të shpërbleftë me të mira! Pastaj i hapet një derë nga Xhenneti dhe një nga Xhehennemi dhe i thuhet ky do të ishte vendi yt (në Xhehennem) po të mos e respektoje All-llahun, All-llahu të nderoi me këtë (vend të Xhennetit), e kur ai sheh se çka ka në Xhennet thotë: O Zoti im, shpejtoje, shpejtoje ndodhinë e Kijametit. Ah, sa lumturi e sa gëzim për ty, o sa shpëtim i mirë për ty.
Nëse është robi - All-llahu na mbroftë - i cili e ka lënë fenë e tij pas shpine, lënës i namazit që tallet me robërit e devotshëm, që bën vepra të këqija dhe vdes në këtë gjendje, a e din se me çka do t'u përgjigjet melekëve kur do të pyetet se kush është Zoti yt? Cila është feja jote? Kush është pejgamberi yt? Do të thotë: ah, ah, nuk e di! Kemi dëgjuar disa duke thënë një gjë të tillë, dhe thoja: thëret një thirrës nga qielli: gënjeve, shtrojani atij një shtrojë nga zjarri dhe hapjani atij një derë për në zjarr, nga nxehtësia dhe flaka I ngushtohet varri derisa edhe i mbështillen edhe pjesët e trupit të tij, atëherë i paraqitet një njeri me fytyrë të keqe me rroba të ndyta dhe erë të keqe e I thotë gëzohu për atë që të shqetëson. Kjo është dita jote që të premtohej. I thotë ai: kush je ti? Zoti të gëzoftë me sherr! Fytyra jote është e atij që vjen me sherr. I thotë: unë jam puna jote e keqe, betohem në Zotin se ti çdoherë ishe i ngadalshëm në respektin ndaj All-llahut dhe i ngutshëm në mosbindjen ndaj Tij, All-llahu të shpërbleftë me sherr. Pastaj All-llahu ia dërgon atij një të verbër dhe shurdhmemec i cili mban në dorën e tij një shufër, sikur me të t'I bijë malit do ta bënte pluhur, me të njëjtin i bie atij dhe e bën pluhur, pastaj All-llahu e kthen ashtu siç është më parë dhe i bjen atij edhe njëherë me ç'rast lëshon një britmë të cilën e dëgjon çdo gjë përveç dy grupeve (njerëzit dhe xhinnët), pastaj i hapet atij një derë për në zjarr dhe i shtrohet atij shtrojë nga zjarri, e ai thotë: o Zot, mos e bën Kijametin.
Një ditë doli Ali Ibën Ebu Talibi [radijall-llahu anhu] me disa shokë të tij në varreza, pasi që i përshëndeti banorët e tij tha: "O ju banorë të varrezave, na lajmëroni neve apo ne t'ju tregojmë, sa na përket neve, pasuria është shpërndarë, gratë janë martuar dhe shtëpitë të banuara nga tjetër kush", pastaj heshti pak iu drejtua shokëve të vet duke thënë: po qe se u jepet rasti të flasin do të thoshin: "Edhe përgatituni me furnizim (për rrugë) e furnizimi më I mirë është devotshmëria …" (El-Bekare:197)
O ti, i cili do të jeshë nesër prej banorëve të varrit, kush të mashtroi ty për dunjanë, a e di se ti do të mbetesh për dunja apo ajo për ty? Ku është ajo shtëpi e gjerë? Ku është ajo veshje e bukur? Ku është ai misk dhe parfum i yt? Ku janë shërbëtorët e tu? Ku është ajo fytyra jote e bukur? Ku është lëkura jote e hollë? Ku është trupi yt i mirë? E si do të jetë me ty pas tre netëve kur do të varrosin, të kaplojnë brengat dhe përhapen rreth teje krimbat, kur do të shkyhet qefini, largohen ngjyrat, e kur të hahet mishi, e kur të bëhen eshtrat pluhur, kur do të copëtohet trupi.
U ndal Hasan Basriu pranë një varri dhe shikoi në të një kohë të shkurtër, pastaj iu drejtua njërit prej njerëzve duke i thënë: "Çka do të vepronte nëse dilte prej varrit? Tha: Do të pendohej dhe do ta përmendte All-llahun. Atëherë, Hasan Basriu tha nëse ai kishte për ta vepruar këtë, atëherë bëhu ti ai."
Shiko në vetën tënde çka ke përgatitur, ashtu që varri yt të jetë një kopsht prej kopshteve të Xhennetit. Vëllai im, si do të jetë gjendja jote: "Ditën kur thëret thirësi prej një vend të afërm ditën kur e dëgjojnë thirjen për të vërtet (ringjallja) e ajo është dita e daljes (prej varrezave)." (Kaf: 41-42)
Si do të jetë gjendja jote: "Në ditën ku njerëzit ngriten (prej varrezave) për të dalë para Zotit të botëve)." (El-Mutaffifin:6)
Si do të jetë gjendja jote: "E kur do të çahet qielli dhe kur të shkapërderdhen yjet dhe kur të përzihen detërat dhe kur të trazohen varret." (El-Infitar: 1-4)
Do të dalim unë dhe ti duke u paraqitur para All-llahut xh.sh., a e ke menduar o ti i mjerë, o ti rob i dobët, qëndrimin tonë para All-llahut: Në këtë qëndrim frikësues dhe trishtues në të cilin: "… secila gjidhënëse braktis atë që ka për gjini dhe secila shtatëzëne e hedh para kohe barrën e vet ndërsa njerëzit duken të dehur por ata nuk janë të dehur, por dënimi i All-llahut është i ashpër." (El-Haxhxh: 2)
Me se do t'i përgjigjemi Zotit tonë kur do të pyetemi për çdo gjë të vogël apo të madhe? "…ç'është puna e këtij Libri që nuk ka lënë as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë? dhe atë që vepruan e gjejnë të gatshme, prezente, e Zoti yt nuk i bën të padrejtë askujt." (El-Kehf: 49)
Si do të jetë me ty kur do të dëshmojnë sytë, duart, këmbët, veshët dhe gjuha për atë që punove për këtë botë të kalueshme? "Sot ne ua mbyllim gojët e tyre, Neve na flasin duart e tyre kurse këmbët e tyre dëshmojnë për atë që punuan." (Ja Sin: 65)
"Ju nuk fshiheshit (kur bënit mëkate) se do të dëshmojnë kundër jush të dëgjuarit tuaj, të parit tuaj dhe lëkurat tuaja, bile ju menduat se All-llahu nuk di për shumë gjëra që ju i bënit." (Fussilet: 22)
Enes Ibën Maliku r.a. thotë: "Ishim te Resulull-llahu [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], ndërsa ai filloi të qeshë dhe tha: A e dini se përse qesha? Tha (Enesi): Thamë: All-llahu dhe i Dërguari i Tij e dinë më së miri. Tha (Muhammedi [sal-lallahu alejhi ve sel-lem]): Me të folurit e robit me Zotin e tij, e ai thotë: O Zoti im, a nuk më ke shpëtuar nga zullumi (padrejtësia)? All-llahu thotë: Po si jo! (Robi) Thotë: Unë nuk ja lejoj vetes përveç një dëshmitar. All-llahu thotë: Mjafton për dëshmitar sot vetja jote dhe Kiramun Katibin, pastaj atij i mbyllet goja e i thuhet gjymtyrëve të tij flitni, e ata do të flasin sipas veprave të tyre, pastaj veçohet mes tij dhe të shprehurit të tij, e i thuhet: larg (gjymtyrëve) për ju, të mallkuar qofshit, unë për ju kam bërë luftë".
Me se do të përgjigjesh kur do të pyet Zoti yt, jetën ku e harxhove, rininë ku e çove, pasurinë nga e fitove dhe ku e shpenzove, dhe me diturinë tënde çfarë punove? Parafytyro veten si fëmijë, kur nuk pate mëkate e as gjynahe, mendo si të ruajti All-llahu nga çdo sherr dhe prej pasuesve të sherrit.
E kur foshnja është varur për nënën e saj, frikohet prej ndëshkimit me zemër të trishtuar. Dhe duke qenë pa mëkat frikohet nga trishtimi i tij, e si ai që vazhdon tërë jetën në mëkate. A jemi përgatitur të japim përgjigje për pyetjen që do të na parashtrohet në Ditën e Gjykimit, e të japim një përgjigje të saktë.
O vëlla i dashur e I bekuar, përkujto, të përkujtoftë All-llahu me shehadet në çastin e vdekjes, në atë çast të vështirë. Pastaj, mendo o vëlla, si do të jetë gjendja e krijesave që bëjnë krahasimin me fatkeqësitë e Kijametit dhe trishtimet e tij. Ata duke qenë në këtë gjendje, duke qëndruar në këmbë, presin vërtetësinë dhe lajmet e asaj dite dhe ndërmjetësimet e ndërmjetësuesve në atë ditë, e kur t'i kaplojë kriminelët errësira në shumë rrugë dhe i kaplon zjarri me flakë të madhe, do të dëgjojnë aty dihatje dhe zhurmë që del nga mllefi dhe hidhërimi. All-llahu thotë: "Që posa të duket ai prej një vendi të largët, ata ia dëgjojnë atij edhe vëlimin edhe kërhamzën e tij (Xhennemit)." (El-Furkan:12)
Atëherë kriminelët do të binden se do të jenë të shkatërruar: "Kriminelët e shohin zjarrin dhe binden se do të hudhen në të, dhe se nuk gjejnë shtegdalje prej tij." (El-Kehf: 53)
Del një thirrës prej zebanive duke thënë: "Ku është filani i biri filanit I cili i linte punët pas dore duke shpresuar jetë të gjatë, i cili e ka kaluar jetën në humbje me vepra të këqija, fillojnë e nxitojnë kah ai me shufra të hekurit dhe e presin me kanosje më të rrepta, e shpiejnë në një dënim të vështirë dhe e përmbysin me fytyrë në fund të Xhehennemit, i thuhet atij: "(I thuhet) Shijoje! se ti je ai i forti, i autoritetshmi." (Ed-Duhan:49)
E vendosin në një vend ku dy anët i ka të ngushta, me rrugë të errëta që e shpiejnë në shkatërime, e thërasin atë me mallkime e qortime dhe përgjegjësi të madhe. "E kur të hudhen duart lidhur në një vend të ngushtë në të, aty do të kërkojnë shkatërrimin (vetëzhdukjen) tash mos kërkoni vetëm njëherë shkatërrimin, po atë kërkonie shumë herë." (El-Furkan: 13-14)
Dëshirat apo shpresat e tyre do të jenë shkatërime dhe për banorët e Xhehennemit nuk ka rrugëdalje, u shtrëngohen këmbët, u nxihen fytyrat prej errësirës së mëkatëve, thërrasin dhe gërhasin nëpër anët e saj dhe përqark saj: O Malik, e kemi merituar dënimin, na ka rënduar hekuri dhe na janë djegur lëkurat, o Malik, për ne zhdukja është më e mirë se ekzistojmë, o Malik, na nxjerr prej këtu se nuk do të kthehemi: "Dhe ata thërasin: O Malik, le të na I marrë shpirtin Zoti yt! ai thotë: Ju do të jeni aty përgjithmonë." (Ez-Zuhruf:77). "Ata thonë: O Zoti ynë ne na patën mundur të këqijat (u dhamë pas epsheve të dunjasë) dhe si të tillë ishim popull i humbur! Zoti ynë, na nxjerr prej tij, e nëse gabojmë përsëri, atëherë, vërtetë, jemi mizorë! Ai thotë: Heshtni aty e mos më folni." (El-Mu'minun: 106-108)
Atëherë, në ato çaste do të humbin shpresë në atë që kanë lënë mangut respektimin ndaj All-llahut dhe do të kërkojnë ndjesë, paramendo gjendjen e atyre, o vëlla i dashur, zjarri do të jetë mbi ta, ndër këmbët e tyre, nga ana e djathtë e tyre, dhe nga ana e majtë e tyre… "Se ata do të kenë shtresa të zjarrit edhe sipër edhe përfundi." (Ez-Zumer: 16)
Do të jenë të fundosur në zjarr, ushqimi dhe pija e tyre do të jetë zjarri, rrobet e tyre do të jenë nga zjarri "…e atyre që nuk besuan u qepën rroba prej zjarri u hudhet uje i valë mbi kokat e tyre, që me atë u shkrihet krejtë ç'ka në barqet e tyre edhe lëkurat." (El-Haxhxh:19-20)
Dëshirojnë të vdesin, por nuk ka vdekje për ta: "…atij i vjen vdekja nga të gjitha anët (sipas shenjave shkatërruese), po ai nuk vdes (e të shpëtoj prej vuajteve), atë e pret dënim shumë i rëndë." (Ibrahim:17)
Sillen kriminelët, do të jenë të zhveshur, të lidhur në pranga, e masë ndëshkuese.
Do të bërtasin: Mjerë për neve, mjerim të gjatë! E do të ngrisin zërat, në prangat e mëdhenj. Nuk do të jenë të vdekur, e të jenë të qetë. Të gjithë do të hyjnë në zjarr e nxehtësi.

[Albanian eX|PerT]

Ah, sikur ta dija si do të jetë me ty kur do t'i shikosh ato fytyra të atyre që do të jenë të nxira, do t'u verbërohen sytë, do t'u mbyllen gojët. Ah, sikur ta dija si do të jetë kur t'i shihja ato duke i kapluar flaka e zjarrit në brendinë e pjesëve të tyre, gjarprinjtë e Xhehennemit dhe akrepat, të varur nëpër gjymtyrët e tyre, si do të jetë kur t'i shihje ato mes flakave të zjarrit me rroba të katranit: "Ndërkaq, kujt i jepen librat e veta nga e majta e tij, ai thotë: O i mjeri unë, të mos më jepej fare libri im. Dhe të mos dijsha fare se çka është llogaria ime. Ah, sikur të kishte qenë ajo (vdekja e parë) mbarim I amshueshëm për mua. Pasuria ime nuk më bëri fare dobi. U hoq prej meje çdo kompetencë imja. U thuhet zebanive: Kapeni atë, vënja prangat! Pastaj atë shtinie në Xhehennem… Mandej, lidhne atë me një zinxhirë të gjatë shtatëdhjetë kutë. Pse ai ka qenë që nuk besoi All-llahun e madhëruar. Ai nuk nxiste për t'I ushqyer të varfërit. Ai sot nuk ka këtu ndonjë mik. As ushqim tjetër përveç të të shplarave. Që atë nuk e ha kush, pos mëkatarëve." (El-Hakka: 25-37)
Ndërsa vëllai im i dashur, dije, All-llahu na mëshiroftë, se ky vend me pikëllimet dhe vështirësitë e saj të cilin e njoftove, e përballë të cilit qëndron një vend tjetër, praeja të mendojmë për disa kënaqësi dhe mirësi të saj, po, të mendojmë o vëllai im për banorët e Xhennetit pasi që e kalojnë rrugën e Siratit që është i ngritur përmbi Xhehennem, ndërsa duke pritur te dera e Xhennetit vjen Muhammedi a.s. e trokit derën e tij, thotë Ridvani, roja e Xhennetit: Kush është? Thotë: Muhammedi a.s.: Atëherë, thotë rojtari: Jam urdhëruar vetëm ty të ta hapi derën, hyn Pejgamberi a.s. dhe me atë hyjnë banorët e Xhennetit, paramendoe veten tënde o vellai im, nëse ke qenë I penduar në dunja, duke qarë për mëkatet, duke iu frikësuar Zotit tënd, mendo veten tënde kur do të hysh me ata që do të hynë në Xhennet, me mëshirën e All-llahut xh.sh., do të hysh në Xhennet në të cilin ka gjëra që syri nuk i ka parë, që veshi nuk i ka dëgjuar, dhe as që i ka shkuar mendja ndonjëherë. Mendo kur do të kënaqë me hyritë në të, të jetosh në pallate të Xhennetit, të hash nga frytet e tij, të pish nga lumenjt e tij, po mendo veten kur do ta shikosh fytyrën e Mëshiruesit në Ditën e Gjykimit. Vëlla i dashur, ndoshta ti don të thuash: çfarë janë cilësitë e grave të bukura, ndoshta do të thuash për lumenjt e Xhennetit, për ushqimin e banorëve të tij, për pirjen, për enët e tij, për tokën dhe kulmin e tij, për ndërtimin dhe gjerësinë e tij, nëse pyet për Ditën e Gjykimit se çka është?
Eja e ulemi me mjekun e zemrës, Ibën Kajjimin [All-llahu e mëshiroftë], që t'u përgjigjemi për këto pyetje dhe pyetje të tjera, pra të lexojmë së bashku dhe të dëgjojmë çka thotë ky dijetar. Nëse pyet për nuset e xhenneteve, ato janë vasha të reja të një moshe në gjymtyrët e të cilave rrjedh ujë i rinisë. Kur e takon të dashurin e saj, atëherë, thuaj ç'të duash për takimin e dy dritave, e nëse i flet, atëherë ç'do të thuash për bisedën e të dashurve, e nëse e përqafon, atëherë ç'do të thuash për përqafimin e dy degëve, lidhja e saj është më e këndshme për atë se sa dëshirat tjera. Sa më shumë të zgjatë kjo, u shtohet bukuria dhe estetika, sa më tepër vazhdon kjo, shtohet lidhshmëria dhe dashuria, mirëpo janë të pastërta nga shtatëzania, hajdi dhe nifasi, të pastërta nga çdo e metë dhe ndytësirë njerëzore, mbesin të reja përgjithmonë dhe rrobet e tyre nuk u vjetërohen. Këto nuk i ka prekur përpara as njeri as xhinn, sa herë që shikon kah ajo, i mbushet zemra me lumturi, sa here kur të flet ajo, ia mbush veshin me margaritarë të thurrur, e kur të paraqitet e mbush pallatin dhe dhomat me nur, nëse pyet për sjelljet dhe kënaqësitë atje, ato (hyritë), janë të këndshme dhe të dashura, e kur të këndon, ah, sa kënaqësi për shikim dhe dëgjim që është, e kur të shoqëron dhe të kënaqë, sa shoqërim dhe kënaqësi e madhe, e nëse e puthë nuk ka gjë më të këndshme se kjo.
Vëllai im i dashur, nëse pyet për lumenjt e Xhennetit, aty janë lumenjt prej ujit të kthjellët, lumenj prej qumështit të pandryshuar, lumenj prej verës të këndshme për pirësit, lumenj prej mjaltit të kulluar. Nëse pyet për ushqimin e tyre, janë fryte nga të cilët zgjedhin edhe mish shpeze që ua ka ëndja. Nëse pyet për pijet e tyre ato janë: tesnim (ujë më i mirë), zenxhebil (bimë aromatike) dhe kafur (aromë). Nëse pyet për enët, ato janë nga ari dhe argjendi, nëse pyet për dheun e Xhennetit, ai është misk zaferan. Nëse pyet për kulmin ai është Arshi I Mëshiruesit. Nëse pyet për ndërtesat në të, një tullë është prej argjendi e tjetra prej arit, e nëse pyet për gjerësinë e tij, banori i tij me gradën më të ulët ec në sundimin e vet në Xhennet nëpër pallate dhe kopshte, udhëtimi i cili zgjat 1000 vjet. Nëse pyet për fytyrat dhe bukuritë e banorëve të tij, ato kanë pamjen e hënës, nëse pyet për shërbëtorët në Xhennet, janë fëmijë të amshueshëm si margaritarë të ruajtur.
Kjo pra, edhe nëse pyet për ditën në të cilën ka (tepricë për të mirat) dhe takim me të Lartësuarin dhe Falënderuesin, atëherë dëgjo në ditën kur të thëret thirësi: "O banorët e Xhennetit, për ju ka premtim që do ta përmbush (realizon), ata thonë: C'është ajo? A nuk na ke zbardhur fytyrat dhe na ke rënduar peshojat tona me punë të mira, na ke bërë banorë të Xhennetit dhe na ke larguar nga zjarri. Duke qëndruar kështu, u paraqitet një urë që ua ndriçon Xhennetin, pastaj i ngrisin kokat para Krijuesit (All-llahut), të shenjtë janë emrat e Tij, del para tyre dhe thotë: O ju banorë të Xhennetit, paqja qoftë mbi ju, e ata ia kthejnë me përshëndetjet dhe fjalë të urta: All-llahumme entes-selam ve minkes-selam tebarekte ja dhel-xhelali vel-ikram! O All-llahu im, ti je paqe, dhe prej teje është paqja e madhëruar, je Ti o Zoti ynë Bujar dhe i Madhëruar! Pastaj thotë: Ku janë robërit e Mi të cilët më adhuronin pa më parë, kjo është Dita e tepricës. Ata mblidhen në një fjalë, ne jemi të kënaqur, kënaqu edhe ti prej neve, pastaj thotë: O ju banorët e Xhennetit, po mos të kisha qenë i kënaqur nga ju, nuk do t'ju kisha strehuar në Xhennetin Tim, kjo është Dita e tepricës kërkoni prej meje. Atëherë, bashkohen në një fjalë: Na trego fytyrën tënde, që të shikojmë, pastaj Krijuesi zbulon mbulesën dhe u paraqitet atyre, drita e Tij i kaplon të gjithë, mirëpo All-llahu xh.sh. ka gjykuar që në atë tubim mos të djegë askë, saqë nuk mbetet askush në atë tubim pa iu paraqitur All-llahut. Sa kënaqësi për dëgjim në atë tubim dhe sa kënaqësi për sytë e të devotshmëve duke shikuar në fytyrën e Zotit Bujar në Xhennet. "Atë ditë do të ketë fytyra të shkëlqyera (të gëzuara), Që Zotin e tyre e shikojnë." (El-Kijame: 22-23)
Shtëpia e paqes, shtëpia e strehimit, shtëpi e grupit besnik që i janë përmbajtur Kur'anit. "Kujt t`i jepet libri i vet nga ana e djathtë e tij, ai do të thotë: O ju, që lexoni librin tim!, Unë kam qenë i bindur se do të jap llogarinë time. Dhe ai atëherë është një jetë e të kënaqshme. Në një Xhennet të lartë. Pemët e tij i ka krejt afër. (E thuhet) Hani e pini shijshëm, ngase në ditët e kaluara ju e përgatitët këtë." (El-Hakka:19-24)
Pas gjithë kësaj vëllezërit e mi, a nuk janë këta çaste të cilët nxisin që të qajnë dhe lotojnë sytë tanë, a nuk është ky udhëzim që kërkon nga ne që të pendohemi e të kthehemi tek All-llahu. Vëllezër, nxitoni, nxitoni… Shfrytëzoni frymëmarrjet e juaja të rëndësishme sa keni mundësi.
Përkujto të gjitha veprimet tuaja që ju bëjnë e t'ju afrojë në Xhennet apo në zjarr. Në fund të këtij fragmenti po ju përkujtoj për çdo person i cili është fundosur në dëfrime dhe epshe, që ka harruar Zotin e qiejve dhe të tokës, për çdo të penduar i kthyer sinqerisht, që kërkon falje nga All-llahu ju themi që të dyve, sikur atij që I ka thënë Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve selem]: "Në Ditën e Gjykimit e sjellin njeriun që është kënaqur në këtë dunja e që është prej banorëve të zjarrit, e zhytin në zjarr një çast, pastaj i thuhet: O biri Ademit a ke pare ndonjë kënaqësi? A ke përjetuar ndonjë kënaqësi? Ai thotë: Jo, vall-llahi o Zot, e sjellin njeriun që ka jetuar në dunja me përjetime dhe vështirësi, por është nga banorët e Xhennetit, e fusin në Xhennet një çast, pastaj i thuhet: O biri Ademit a ke parë ndonjë vështirësi? A ke përjetuar ndonjë vështirësi? Thotë: Jo, vall-llahi, nuk kam përjetuar as që kam pas vështirësi."

Përktheu:
Jusuf Hajrullahu

http://www.ankebut.com

[Albanian eX|PerT]

Sinqeriteti dhe këshilla e sinqertë


Tamim Dariu r.a ka thënë: "Profeti (a.s) tha tri herë: \'Kjo fe është këshillë (sinqeritet dhe këshillë e sinqertë).\' Ne i thamë: \'Për kë?\' Ai u përgjigj: "Për Allahun, për librin e Tij, për të Dërguarin e Tij, për prijësit e myslimanëve dhe për njerëzit e thjeshtë." (Transmeton Muslimi në sahihun e tij (nr. 55)





</SPAN>
Në komentin e këtij hadithi imam Neveviu ka thënë:</SPAN>
"Përsa i përket sinqeritetit ndaj Allahut- më të Lartit- do të thotë të kesh besim tek Allahu dhe të mos i shoqërosh Atij shok askënd. Të braktisësh ihadin (mohimi apo ndryshimi i kuptimit të emrave dhe cilësive të Allahut) lidhur me cilësitë e Tij. Ta përshkruash Atë me cilësitë e tërësisë, përsosmërisë dhe madhështisë dhe të deklarosh se Ai qëndron larg çdo të mete. Të shmangësh ç\'do mosbindje ndaj Tij. Të duash për hir të Tij dhe të urresh për hir të Tij. Të mbash marrëdhënie të mira me ata që i binden Atij dhe armiqësi me ata që nuk i binden Atij. Të luftosh ata që nuk e besojnë Atë. Të jesh i sinqertë në çdo çështje. Të thërrasësh në atë që përmendëm më lart dhe të nxisësh të tjerët për tek ajo. Të shfaqesh mirësi ndaj njerëzve, në formën më të mirë të mundshme, gjatë kësaj thirrjeje. El-Hatabi (388 hixhri) ka thënë: "Ky pohim i referohet sinqeritetit te robit me veten e tij, sepse Allahu i Lartësuar nuk ka nevojë për sinqeritetin e askujt. </SPAN>


</SPAN>
Përsa i përket sinqeritetit ndaj Librit të Tij- do të thotë të besosh se është Fjala e Allahut- më të Lartit- dhe shpallje prej Tij. Asnjë ligjërim krijues nuk është i ngjashëm me të. Asgjë nga krijimi nuk mund të matet me të. Pra të respektohet siç i takon, duke e lexuar dhe duke vepruar sipas udhëzimeve të tij. Dhe të jesh i përkushtuar tek vepron kështu. T\'i lexosh me kujdes shkronjat e tij. Ta mbrosh nga keqinterpretimet e tahrifxhinjve (atyre që shtrembërojnë domethënien e tij) dhe nga sulmi i atyre që e sulmojnë. Të besosh çka thuhet në të dhe të pohosh rregullat e tij. Të mësosh shkencat dhe të mësosh nga shembujt e tij. Të marrësh mësim nga paralajmërimet e tij dhe të meditosh mbi çështjet domethënëse. T\'i vësh në zbatim ato që janë të qarta dhe t\'u nënshtrohesh atyre që nuk janë të qarta. Të kuptosh çështjet e përgjithshme dhe të veçanta, të pezulluara dhe pezulluese. Të përhapësh shkencat e tij dhe të bësh thirrje në to. E gjithë kjo është sinqeritet ndaj tij.</SPAN>


</SPAN>
Përsa i përket sinqeritetit ndaj të Dërguarit të Allahut- të dëshmosh për të vërtetën me të cilën ai u dërgua. T\'i bindesh në atë që urdhëroi dhe ndaloi. Ta ndihmosh atë në jetë e në vdekje. Të jesh në armiqësi me ata që janë armiqtë e tij dhe të jesh aleat me ata që janë aleatë të tij. Të respektosh të drejtat dhe nderin e tij. Të ripërtërish rrugën dhe traditën e tij. Të thërrasësh njerëzit në rrugën dhe Sheriatin e tij. Të largosh dhe luftosh çdo dyshim që ngrihet kundër tij. T\'u kushtosh vëmendje të plotë shkencave të hadithit. Të mundohesh të kuptosh domethënien e tyre dhe të thërrasësh në to. Të jesh i butë dhe i mirë kur i mëson dhe kur ua mëson të tjerëve. T\'u japësh atyre vendin dhe rëndësinë e duhur. Të kesh sjelljen e duhur kur i lexon. Të mos flasësh për to pa pasur njohuri. T\'i respektosh njerëzit që u përmbahen atyre. Të duash ehlil bejtin dhe sahabët. T\'u largohesh atyre që sajojnë bidate për sahabët e tij, madje dhe atyre që flasin hidhur qoftë dhe për njërin prej tyre. </SPAN>


</SPAN>
Sinqeriteti ndaj udhëheqësve: t\'i ndihmosh për të vërtetën. T\'u bindesh atyre në të. T\'i urdhërosh me të. T\'i përkujtosh dhe t\'i këshillosh me mirësi dhe butësi. T\'i ndërgjegjësosh kur janë të pavëmendshëm dhe neglizhentë dhe t\'i ndihmosh të përmbushin të drejtat e myslimanëve, dijenia për të cilat nuk u ka arritur akoma. Të mos ngresh krye kundër tyre. T\'i ushqesh zemrat e njerëzve me bindje ndaj tyre. El-Hatabi (v. 388 hixhri) thotë: "Prej sinqeritetit ndaj tyre është falja pas tyre, xhihadi me ta, zekati tek ata dhe të mos u kthehesh me shpatë kur padrejtësia apo trajtimi i keq shfaqet tek ata. Të mos lëvdohen me lëvdata të rreme dhe të bëhen dua të sinqerta për devotshmërinë e tyre." E gjitha kjo bazohet në faktin se kur themi udhëheqësi i myslimanëve kemi për qëllim kalifin dhe të tjerët përveç tij, gjer tek administratorët që marrin përsipër çështjet e myslimanëve. El-Hatabi gjithashtu thotë: "Ajo gjithashtu ju referohet dhe imamëve që janë dijetarët e fesë. Sinqeriteti ndaj tyre përfshin: të pranosh çka ata transmetojnë, t\'i pasosh në rregullat e fesë dhe të kesh mendime të mira për ta." Sinqeriteti për myslimanët në përgjithësi- përfshin të gjithë të tjerët përveç udhëheqësve dhe dijetarëve. Sinqeritet ndaj tyre do të thotë t\'i udhëzosh për tek ajo që është në dobi të tyre, në dynja e ahiret. Të largosh dëmin prej tyre dhe paditurinë fetare. T\'i ndihmosh për këtë me fjalë dhe vepra. T\'i urdhërosh për mirë dhe t\'i ndalosh nga e keqja, duke qenë i butë, i sinqertë dhe i dhembshur me ta. Të kesh respekt për të moshuarit dhe mëshirë për të vegjlit. T\'u japësh të drejtën dhe të mos jesh hileqar ndaj tyre. Të duash për ta atë të mirë që do për veten tënde dhe të urresh për ta atë të keqe që urren për veten tënde. Të mbrosh pasurinë dhe emrin e tyre me fjalë dhe vepra. T\'i nxisësh dhe t\'i këshillosh të përvetësojnë në moralin e tyre gjithçka përmendëm dhe t\'i frymëzosh për punë të mira. Ka pasur nga selefët (Allahu qoftë i kënaqur prej tyre) këshilla e të cilëve ishte aq e fortë sa i shkaktonte dëm të pallogaritshëm në çështjet e dynjasë. Allahu e di më së miri." </SPAN>

http://www.vizion-islam.com

[Albanian eX|PerT]

DASHURIA DHE PASIONI


I biri: Baba, disa tė ri bien nė pasione tė palejuara. Ēfarė do t'u
thoni atyre?


Babai: Tė jesh viktimė e pasionit tė ndaluar ėshtė ēėshtje e
rrezikshme, sepse ka gjasa qė ai shkakton njė varg veprimesh tė
ndaluara. Sė pari, nėse ky pasion shpie nė marrėdhėnie seksuale tė
paligjshme, ai do tė shkaktojė shumė mėkate dhe nėse dėshira seksuale
nuk kėnaqet, pikėllimi do tė mbetet nė zemėr. Sė dyti, i dashuruari
zakonisht preokupohet me zonjėn e tij dhe kjo e largon nga detyrat
fetare dhe punėt e pėrditshme. Kur vazhdojnė kėto simptome, ato
shndėrrohen nė dhimbje dhe vuajtje shpirtėrore. Sė treti njė obsesion
i tillė ka gjasa ta largojė nga dashuria pėr Allahun. Mė nė fund,
zonja e tij do tė jetė nė krye tė prioriteteve.
Pėr mė tepėr, thuhet se fjalėt e fundit tė njeriut para se tė vdes
janė mendimet, tė cilat ia kanė preokupuar zemrėn. Mė ėshtė treguar se
njė i ri u dashurua me njė vajzė qė quhej Islame. Mirėpo, pasi qė
dashuria nuk ishte reciproke, atij iu thye zemra dhe u sėmurė. Gjendja
e tij u keqėsua dhe fjalėt e fundit qė i shqiptoi ishin: "O Islame.
Preferoj dashurinė tuaj ndaj mėshirės sė Allahut." Kjo tregon se
dashuria shpie nė fund katastrofal. Kėto janė pasojat e rrezikshme tė
dashurisė sė paligjshme. Tani, ju ndoshta po mendoni pėr alternativat.
Mbushe zemrėn me dashuri dhe kujtim tė Allahut gjithė kohėn. Ēdo ditė
kalo pak kohė duke lexuar Kur'anin Fisnik. Shoqėrohu me njerėz tė
mirė. Ule shikimin. Shmangu dashurisė sė paligjshme dhe mundohu ta
ndalėsh qysh nė syth, sepse njėherė kur zhvillohet, do tė jetė
vėshtirė tė ndalet.

[Albanian eX|PerT]

Drejt lartësirave

Fotografi të ambicieve të larta dhe vendosmërisë së vërtetë të selefit

Në rrugën tonë drejt lartësirave duhet të kemi nozull, i cili na ndihmon për ta kaluar këtë rrugë dhe për të arritur në qëllimin e kërkuar…
Nozulli ynë në këtë rrugë është vendosmëria e vërtetë, ambicia e lartë dhe drejtimi kah All-llahu me përplot dashuri, mallëngjim dhe sinqeritet.
Muslimanët e parë, selefus-salihu, ato gjenerata të arta, i kanë poseduar të gjitha këto vlera, vendosmëria e tyre i ka shtyrë të ngjiten në hapësirat e adhurimit dhe të ç'vishen nga përtesa, pasiviteti dhe ambicia e ultë, ata i janë drejtuar All-llahut me zemra të përulura, kalojnë nga një stacion të adhurimit në tjetrin, marrin hise në secilën vepër, sepse e dinin se janë në mejdan të garës, kurse jeta e tyre është koha e kësaj gare, nëse e humbin ymrin e tyre, ata do të humbnin e nëse e shfrytëzojnë ata do të fitojnë.

Realiteti i ynë i hidhur

Nëse ajo që treguam më lartë përshkruan përpjekjen e muslimanëve të parë, selefus-salih, vendosmërinë dhe ambiciet e tyre, fotografitë tona tregojnë prapambeturin tonë nga pozita e të parëve në mejdanin e adhurimit, respektove dhe drejtimit kah All-llahu.
Ne, pa dyshim, e dëshirojmë mirësinë, e dëshirojmë shpëtimin, e dëshirojmë fitimin e xhenetit dhe shpëtimin nga zjarri i xhenetit, mirëpo këto lartësira a mund të arrihen vetëm me dëshirë dhe shpresë?
Ku janë veprat e mira?
Ku është flijimi dhe sakrifica për Islamin?
Ku është përpjekja, përvjelja e krahëve dhe orientimi i vërtetë?
Ku është dhënia përparësi interesit të xhematit dhe metit para interesit personal dhe parcial?
All-llahu, azze ve xhel-le, në Kur'an thotë:
﴿وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً﴾ [الاسراء:19] .
"E kush e ka për qëllim botën tjetër, duke qenë ai besimtar, përpiqet për të ashtu si i takon asaj, angazhimi i tyre do të jetë i pranishëm (te Zoti)". (El-Isra: 19).
Pra, arritja e lartësirave nuk mund të ndodh vetëm me dëshira dhe shpresë, por me:
﴿وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ﴾
"... duke qenë ai besimtar, përpiqet për të ashtu si i takon asaj...".
Besimi dhe veprat e mira janë të pandarë, kurse shpresat e kota janë kapitali i të falimentuarve.

Dobësimi i vendosmërisë

Ti, vëllai im i dashur, mund të parashtrosh pyetjen: pse njeriu nuk mjaftohet me shpresa për çështjet e dynjasë, por punon dhe përpiqet, sepse e di se nëse nuk vepron kështu, nuk do të arrin asgjë nga ajo që ka shpresuar?! Mirëpo nëse shpreson kënaqësinë e All-llahut, Mëshirën dhe Faljen e Tij, fitimin e xhenetit dhe shpëtimin nga zjarr, ai nuk punon për to, por mjaftohet me shpresat e kota?! Shpresat e tija janë në një kodër e veprat e tija në kodër tjetër!
Cili është sekreti që njerëzit punojnë për dynja dhe braktisin veprimin për ahiret?
Shumë njerëz, edhe pse janë të mirë, atyreve u mungon vendosmëria e vërtetë, e cila i aftëson që të perceptojnë ato projekte të të mirës që i synojnë. Krijohen shumë pengesa mes tyre dhe realizimit të këtyre detyrave, prej tyre është: koprracia, frika, prolongimi, shpresa e madhe, mendimi i keq, dhe shumë shkaqe tjera, të cilat projektet e të mirës i bëjnë vetëm ëndrra që i përcjellin njerëzit, të cilët vazhdojnë në këtë gjendje. Domethënë pasiv dhe me mungesë vendosmërie.

Roli i shejtanit

Shejtani luan rol shumë dinak në pasivizimin e besimtarëve nga arritja e çdo vlere.
 Nëse është vepër që ka të bëjë me shpenzimin në rrugë të All-llahut, azze ve xhel-le, atëherë ai ia kujton varfërinë, numrin e anëtarëve të familjes, harxhimin e pasurisë, kërkesat e shumta dhe vazhdon ti hedhë dyshime derisa ta ndal nga shpenzimi.
 Nëse është vepër që ka të bëjë me xhihadin, ia kujton dynjanë, stolitë e saja, gjendjen e fëmijëve pas tij, mundësinë e rënies në sprovë nga shkëlqimi i shpatave, dhe vazhdon në këtë mënyrë derisa ta zmbraps dhe ta braktis përkrahjen dhe ndihmimin e fesë.
 Nëse është ndonjë vepër që ka të bëjë me adhurime, ia stolis përtesën, dëshirën për rehati, i jep përparësi ç'lodhjes para lodhjes në adhurime, etj.
Enes ibën Maliku, radijallahu anhu, rrëfen se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
(( يعقد الشيطان على قافية رأس أحدكم إذا هو نام ثلاث عقد، يضرب على مكان كل عقدة: عليك ليل طويل فارقُدْ ، فإن استيقظ فذكر الله انحلت عقدة ، فإن توضأ انحلت عقدة ، فإن صلى انحلت عقده كلُّها، فأصبح نشيطاً طيب النفس، وإلا أصبح خبيث النفس كسلان)) [ متفق عليه ]. "Shejtani lidh nyje te koka e secilit prej jush kur të bie në gjumë dhe te çdo nyje thotë: ke natë të gjatë, fli. E nëse zgjohet dhe përmend All-llahun, i zgjidhet një nyjë, e nëse merr abdest i zgjidhet edhe një nyje, e nëse falet i zgjidhet edhe nyja e fundit, atëherë gdhin shpirtmirë dhe aktiv, përndryshe shndërrohet në shpirtkeq dhe dembel". (Buhariu dhe Muslimi).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Njeriu i vendosur duhet të merret me vetveten seriozisht, duhet të vazhdon në luftën ndaj vetvetes, epshit dhe shejtanit, të kapet për All-llahun dhe të kërkon nga Ai ndihmë dhe sukses derisa të arrijë në lartësirat.

Disa çaste me selefin

Ajo që e dallon selefin, radijallahu anhum, është besimi i fuqishëm, bindja e vërtetë dhe pastërtia e brendshme e tyre nga çdo dyshim dhe mëdyshje, kurse kjo ka rezultuar vepra gjigante dhe fitore të paharrueshme, të cilat akoma i përjetojmë dhe shijojmë.
Ibën Xhevziu, rahimehullah, ka thënë:
(( واعلم أن فضائل الصحابة على جميع صحابة الأنبياء ظاهرة ، وكان لسبقهم سببان :
أحدهما : خلوص البواطن من الشكّ بقوة اليقين .
والثاني : بذل النفوس للمجاهدة والاجتهاد . [ التبصرة ] .
"Dije se vlera e sahabeve është e dukshme mbi vlerën e të gjithë shokëve të pejgamberëve, kurse fakti se ata kanë qenë të parët në çdo mejdan i kthehet dy arsyeve:
Një: Pastrimi i brendësisë nga mëdyshja me forcën e bindjes.
Dy: Flijimi i vetvetes për luftë dhe përpjekje. (Shiko: "Et-Tebsireh").
Në vijim u paraqesim disa tregime të njohura, mirëpo shumë interesante nga jeta e sahabeve.
 Rasti i Umejr ibën Humamit, radijallahu anhu.
Umejr ibën Humami, radijallahu anhu, dëgjoi Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në betejën e Bedrit duke thënë:
(( قوموا إلى جنة عرضها السموات والأرض )).
"Ngrihuni drejt xhennetit gjerësia e të cilit është sikurse qiejt dhe toka".
Tha: Resulullah, xhenneti sa qiejt dhe toka?
Tha: po.
Tha: Behin, behin. Fjali që shpreh zmadhimin e një gjëje.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem tha: çka të shtyri të thuashË behin, behin?
Tha: Jo pasha All-llahun, për asgjë tjetër përpos se nga shpresa që të jem unë prej banorëve të tij.
Tha: ti je prej banorëve të xhennetit.
Umejri, i nxori disa hurma nga qesja që kishte që t'i hajë dhe filloi të hajë prej tyre, e pastaj tha: nëse mbetem gjallë derisa t'i ha këto hurma, me të vërtetë kjo është një jetë shumë e gjatë!! I hodhi hurmat që i kishte me vete dhe luftoi kundër kafirave derisa i vra, radijallahu anhu". (Muslimi).

 Njeriu që dëgjoi hadithin nga Ebu Musa El-Eshariu, radijallahu anhu.
Një njeri i pakrehur dëgjoi nga Ebu Musa El-Eshariu, radijallahu anhu, një hadith të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i cili mes tjerash kishte thënë:
(( إن أبواب الجنة تحت ظلال السيوف ))
"Dyert e xhennetit janë nën hijen e shpatave".
U ngrit para Ebu Musës e i tha: Ebu Musa! Ti ke dëgjuar këtë nga Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem? Tha: po. U kthy te shokët e vet e u tha: ju jap selam, pastaj theu këllëfin e shpatës dhe e hodhi dhe u nisë me shpatën e tij drejt armikut, e luftoi me këtë shpatë derisa u vra". (Muslimi).

 Rasti me Enes ibën Nadrin, radijallahu anhu.
Enes ibën Maliku na rrëfen për axhën e tij, Enes ibën Nadrin, radijallahu anhum, e thotë:
Axha im, Enes ibën Nadri mungoi në betejën e Bedrit, e tha: Resulullah, kam munguar në luftën e parë që ke luftuar kundër idhujtarëve, nëse All-llahu ma mundëson të marr pjesë në ndonjë luftë kundër idhujtarëve do ti mundësoi All-llahut të sheh se çka do të veproj. Në betejën e Uhudit, kur u zmbrapsën muslimanët tha: All-llahu im, kërkoj falje te Ti nga ajo që bënë këta, domethënë sahabet, dhe distancohem nga ajo që kanë bërë ata, domethënë idhujtarët dhe u nisë drejt armiqve. Në rrugë u takua me Sad ibën Muadhin, e i tha: Sad ibën Muadh, aromën e xhennetit e nuhas këtu në Uhud, pasha Zotin e Nadrit. Sadi tha: pasha All-llahun, Resulullah unë nuk munda të bëjë atë që bëri ai!
Enesi, radijallahu anhu, tha: e gjetëm dhe në trupin e tij gjetëm tetëdhjetë e ca goditje me shpatë, me shtizë apo me shigjetë, kurse idhujtarët e kishin masakruar kufomën e tij, andaj askush nuk e njohu përpos motrës së tij edhe atë nga shenjat e gishtit. Ne mendonim se ajeti Kuranor:
﴿ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلاً﴾ [الأحزاب:23] .
"Prej besimtarëve kishte burra që vërtetuan besën e dhënë All-llahut, e disa prej tyre e realizuan premtimin duke dhënë jetën, dhe ka prej tyre që janë duke pritur (ta zbatojnë) dhe ashtu nuk bënë kurrfarë ndryshimi". (El-Ahzab: 23). Ka zbritur për këtë dhe të ngjajshmit me të.
Kjo pjesë e ajetit: "... që vërtetuan besën e dhënë All-llahut...", është argument për vendosmërinë e vërtetë të atyre burrave.

Ti kthehemi edhe një herë fillimit

Duhet të mësojmë realitetin e vendosmërisë së vërtetë, e cila na shtynë drejt çdo vepre fisnike dhe të ndershme, sepse kur njeriu zgjohet nga gjumi i neglizhentëve dhe synon All-llahun dhe ahiretin, ka nevojë për vendosmëri të vërtetë.
Imam Ibën Kajimi, rahimehullah, thotë:
((فإذا استحكم قصده صار عزماً جازماً ، مستلزماً للشروع في السفر، مقروناً بالتوكل على الله، قال تعالى:﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ﴾[آل عمران: من الآية159]
والعزم : هو القصد الجازم المتصل بالفعل ، ولذلك قيل إنه أول الشروع في الحركة لطلب المقصود ، والتحقيق : أن المشروع في الحركة ناشئ عن العزم ، لا أنه هو نفسه ، ولكن لما اتصل به من غير فصلٍ ظنّ أنه هو . [ مدارج السالكين ] .
"Qëllimi i njeriut kur të dominon mendjen e njeriut bëhet vendosmëri e prerë, shkakton futjen në udhëtim i shoqëruar me tevekul në All-llahun. All-llahu, azze ve xhel-le, thotë:
﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ﴾
"...e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten". (Ali Imran: 159).
Vendosmëri është: synimi i prerë i cili lidhet me veprën, andaj edhe kanë thënë se është fillimi i lëvizjes për të arritur qëllimin. Mirëpo sipas mendimit më analitik del se vendosmëri është: hyrja në projekt lind nga vendosmëria, jo se është vet vendosmëria, mirëpo për shkak se lidhet me veprën pa ndonjë ndërprerje, kanë menduar se vendosmëri është fillimi i veprës". (Shiko: "Medarixhusalikin").
Imam Ibën Rexhebi, rahimehullah, thotë:
"Vendosmëria në udhëzim është fillimi i çdo të mire, sepse njeriu mund ta di udhëzimin, mirëpo mos të ketë vendosmëri, e nëse e vendos për ta bërë një vepër atëherë shpëton. Vendosmëri është: qëllim i prerë i cili ndërlidhet me veprën.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Dikush ka thënë: grumbullimi i forcave të vullnetit për të bërë një vepër, kurse njeriu nuk mund të ketë forcë për të bërë diçka të këtillë përpos se me ndihmën dhe përkrahjen e All-llahut, andaj prej gjërave më të rëndësishme është: kërkimi nga All-llahu vendosmëri për udhëzim.
Njeriu ka nevojë për të kërkuar ndihmë prej All-llahut, kurse që të mbështetet në Te për ta arritur vendosmërinë dhe për të vepruar sipas vendosmërisë pas fitimit të vendosmërisë.
﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ﴾ [آل عمران: من الآية159].
"...e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten". (Ali Imran: 159).

Llojet e vendosmërisë

Vendosmëria është dy lloje:
Një: vendosmëri për të hyrë në rrugë, kjo është fillimi.
Dy: vendosmëria për të vazhduar në adhurime pasi ke hyrë në to dhe në kalim nga një gjendje të plotë në një tjetër gjendje më të plotë, kjo është mbarimi.
Vendosmëria e parë i ofron njeriut hyrje në çdo mirësi dhe largim nga çdo e keqe, sepse me këtë vendosmëri jobesimtari hyn në Islam dhe mëkatari del prej mëkateve dhe hyn në adhurime. Nëse ka vendosmëri të vërtetë dhe insiston në te, e lufton epshin, egon dhe shejtanin me luftë të sinqertë dhe hyn adhurimet që ia urdhëron All-llahu, ai do të fiton.
All-llahu i ndihmon një njeriut aq sa ka vendosmëri të fuqishme, andaj që synon të mirën, atij i ndihmon dhe e stabilizon, sikurse ka thënë poeti:
على قدر أهل العزم تأتي العزائم *** وتأتي على قدر الكرام المكارمُ
Aq sa ke vendosmëri aq të vijnë detyrat
Aq sa je fisnik aq të vijnë nderimet

Disa informata mbi Omer ibën Abdul-Azizin

 Kur i erdhi hilafeti Omer ibën Abdul-Azizit pas vdekjes së Sulejman ibën Abdul-Melikut, së pari ai u anagzhua me varrimin e Sulejmanit.
Kur u kthye nga varrimi ia radhitën karavanin e hilafetit, kurse ky tha: mashall-llah, la haule ve la kuvvete il-la bil-lah, ma afroni mushkën time. I hipi mushkës që edhe më parë i hipte. Pra vazhdoi në atë vendosmëri, kurse All-llahu e ndihmoi sepse e dinte se e ka sinqerisht.
 Para tij dolën njerëzit, ai i largoi e u tha: edhe unë jam njeri sikur ju.
Zbriti nga mushka dhe u ul, e njerëzit qëndronin para tij në këmbë. U tha: uluni, sepse njerëzit rrinë në këmbë vetëm para All-llahut, Zotit të botëve.
 Ishte i vendosur tua kthen hakun dhe të drejtat njerëzve.
E kaploi koha e pushimit dhe hyri të pushon, sepse ishte lodhur natën pa gjumë duke përgatitur xhenazen e Sulejmanit. Ndërkohë i erdhi djali i tij, Abdul-Meliku e i tha: flenë akoma pa ua kthyer hakun njerëzve?!
Tha: si ta fali drekën do t'ua kthej.
Tha: kush të garanton se do të jetosh deri në drekë? E nëse jeton kush ta garanton qëllimin e mirë?
Doli dhe i grumbulloi njerëzit dhe ua ktheu secilit hakun e vet.
 Ai thoshte: Unë kam shpirt shumë ambicioz, çdo herë që arrinte diçka, synonte diçka më të madhe dhe më të mirë! Kur arrita të bëhem halife, përmbi këtë gradë nuk ka gjë më të madhe në dynja, më mori malli për ahiret.
 Poeti thotë:

وإذا كانت النفوس كباراً
تعبت في مرادها الأجسامُ

من يهن يسهل الهوان عليه
ما لجرح بميتٍ إيلامُ

Nëse shpirti është i madh
Lodhet trupi në realizimin e aspiratave të tija
Ai që mposhtet, i lehtësohet kjo gjë
Të vdekurit nuk i shërohen plagët
 Ushqimi i tij gjatë hilafetit ishte ades, thjerrëza dhe vaj dhe kur e kritikonin pse kaq modest e ka ushqimin, ai thoshte: kështu ma lehtë do të çlirohemi nga prangat e zjarrit nesër!!
 Kur pa fëmijët e tij duke ngrënë pak më mirë se ai, hanin thjerrëza dhe qepë, tha: bijat e mija, a gëzoheni të hani llojlloj ushqimesh e të digjet babai juaj në zjarr.
 U thoshte fëmijëve: babai juaj ka patë mundësi të zgjedh mes varfërisë dhe të hyjë në xhennet dhe mes pasurimit dhe të hyjë në zjarr, kurse ai ka zgjedh që të hyjë në xhennet.
 U thoshte bashkëpunëtorëve: nëse më shihni se largohem nga e vërteta vendoni dorën në fytin tim dhe më dridhni e më thoni: çka je duke bërë Omer?!
 Aq shumë i dobësohej trupi saqë brinjët mund t'ia numëronin ata që ia shihnin.
 Ai aq shumë e donte All-llahun, saqë kishte arritur në gradën e kënaqjes me caktimet e All-llahut, andaj edhe thoshte: unë gëzimin e gjej vetëm në vendet e caktimeve të All-llahut.
 Bashkëpunëtorët e tij në të mirë i vdiqën një pas një. I vdiq djali i tij Abdul-Meliku, vëllau i tij Sehli dhe shërbëtori i tij Muzahimi, e pas vdekjes së tyre dhe kur lutej thoshte: Ti e di se kjo vetëm se ma ka shtuar dashurinë dhe më ka inkurajuar për atë që është te Ti. (Shiko traktatin e Ibën Rexhebit "Komenti i hadithit "Kur njerëzit do të shkojnë pas arit dhe argjendit").
 Ai thoshte: Po të jetoj gjatë nuk do të lejoj që të vejat e Irakut të kenë nevojë për dikë tjetër pas meje.
 Kur u bë Halife Omer ibën Abdul-Azizi u dëgjua një e qajtur në shtëpinë e tij, e thanë: çka u bë? Thanë: grave dhe robëreshave u tha: kush do le të rri e kush do le të shkon, sepse kam marrë një detyrë që më angazhon nga ju.
 Omeri, radijall-llahu anhu, edhe pse ishte i pari i muslimanëve, shtëpia e tij i ngjante shtëpisë së fukaraje.

Ku është vendosmëria! Pasiviteti është ortak i privimit kurse dhënia përparësi rahatllëkut trashëgon lodhje.

Drejt lartësirave

Vëllezër!
Vendosmëria në zemrat e njerëzve është sikurse zjarri i cili flakëron, e përdor trupin dhe aspak nuk ndjenë lodhje.
 Burrat e vendosur nuk janë në rrobat e juaja, ata kanë dhënë besën për vdekje, por e fituan jetën, ata edhe në radhët e xhihadit janë më stabil se shkëmbi i madh në vendin e vet.
 Ai që nuk e kërkon lavdin seriozisht nuk mund të flenë nën hijen e nderit.
 Të gjithë sahabet u shpërngulën ilegalisht, kurse Omeri, radijall-llahu anhu, publikisht e u tha idhujtarëve: jam duke u shpërngulur e ai që dëshiron të takohet me mua le të vjen në këtë luginë.
 Laje fytyrën e seriozitetit nga pluhuri i përtesës dhe shpenzo një thes sabër në rrugën e vlerave.
 Nëse je njeri i vendosur në gjuhën e tyre nuk ka: "ndoshta" apo "shpresoj". (shiko: "El-Lutfu fil-Vadhi", Ibën Xhevziu, fq. 33).

Vëllezër!
 Tërë mirësia ka të bëjë me vendosmërinë e vërtetë për udhëzim dhe me këtë kampanjë mposhtet ushtria e të kotës dhe arrihet fitorja për ushtarët e të vërtetës.
 Ebu Hazimi thotë: Nëse njeri vendos të le vetjaksinë i vijnë çlirimet.
 Disa nga dijetarët e selefit i kanë pyetur: Kur shpërngulet dynjaja nga zemra? Tha: kur të jesh i vendosur, atëherë shpërngulet dynjaja nga zemra.
 Edhe shejtani humb shpresat në njeriun me vendosmëri të vërtetë, kurse kur njeriu është labil e lakmon shejtani dhe e shtinë që të shpreson dhe prolongon.
 Ti që u rite dhe nuk u pendove, ti që ske vendosmëri për udhëzim e as për kthim, ke gëzuar shejtanin dhe ke zemëruar Rahmanin. (Shiko: "Dy traktate" të Ibën Rexhebit).

Vëllezër!
Jini të vendosur, sepse xhenneti me dhe të këndshëm, me nur që shkëlqen, aromë jasemini që depërton larg, bukuroshet që presin, duhet paguar mehrin për to!
وصلَّى الله على نبينا محمد وعلى آله وصحبه وسلَّم
Përshtati: Bekir Halimi</SPAN>

Sektori shkencor pranë shtëpisë botuese "Medarul-Vatan".,
9.3.2007

[Albanian eX|PerT]

Shëmbëlltyra

Shëmbëlltyrë gjuhësisht d.m.th. Diçka shumë e ngjashme, pasqyrë e një tjetri që vështrohet si model a si shembull; Përfytyrim i ngjashëm me dikë a me diçka; Model; shembull;
Allahu subhanehu ue teala, thotë: "Për ju, shëmbëlltyra më e mirë është i dërguari i Allahut". (Ahzab 21)
Imam Kurtubiu thotë: "Ka divergjencë se, urdhri për të marrë shembull nga Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, është detyrues ose preferues. Disa kanë thënë se është detyrues, përderisa nuk ka argument që e bën të preferuar. Të tjerët thonë është preferues, përderisa nuk ka argument se është detyrues. Por e vërteta është se të merret shembulli nga ai për çështjet fetare është e detyrueshme, ndërsa për çështjet e kësaj bote është e preferuar.
Thyerja e akullit:
Thyerja e akullit nuk ndodhë përveç duke parë shëmbëlltyra, duke parë njerëz të cilët dalin para të tjerëve me shembuj të mrekullueshëm. Njerëzit kanë drojë të marrin guximin, por në anën tjetër e respektojnë trimërinë. Kur të shohin veprimin e tjetrit u zgjohen ndjenjat dhe u hapen dyert e kuptimit të vërtetës, ashtu që u bëhet i lehtë pasimi. Grada më e lartë e trimërisë është trimëria e kuptimit të vërtetës, thirrjes në të dhe durimit në atë rrugë. Sikur të mos ishte Muhamedi, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë për të, nuk do të ishin shokët e tij, e sikur të mos ishin shokët e tij, nuk do të ishin edhe besimtarët që kanë ardhur pas tyre.
Shpallja nga Allahu ishte ajo që u ndihmonte në thyerjen e akullit në shumë sfera të jetës. Shpallja ishte ajo që u ndihmoi të veprojnë ndryshe nga ajo që vepronin të tjerët. Muhamedi, salallahu alejhi ue selem, nuk kishte nevojë për shembull, sepse ai vet u bë shëmbëlltyrë.
Rrugë të shëndoshë përveç kësaj nuk ka. Të shkojmë pra, pas rrugës së Resulullahut, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë për të, dhe shokëve të tij, hap pas hapi, pëllëmbë pas pëllëmbe, në jetën private para asaj publike, në gjërat e vogla para atyre të mëdhave. Gjegjësisht, në adhurim, në meditim, në luftë, në planifikim, në politikë, në thirrje, në trimëri dhe në urtësi.
"Kjo është rruga ime e drejtë, andaj pasoni atë, e mos pasoni rrugë tjera, të cilat do t'ju largojnë nga rruga e drejtë. Kështu ju këshillojmë që të jeni të devotshëm". (En'am 153)
Duhet të dimë se gjendja jonë nuk do të përmirësohet, përveç ashtu si është përmirësuar gjendja e myslimanëve të parë. Njeriu me besim është rruga e vetme për shërimin e çdo gjëje negative.
Shëmbëlltyra është dy lloj:
Shëmbëlltyrë e mirë: Pasimi i njerëzve të mirë dhe me vlerë në çdo gjë që ka të bëjë me vlera dhe virtyte. Dhe,
Shëmbëlltyrë e keqe: Ecja në drejtimet e urrejtshme, dhe pasimi i njerëzve të këqij pa ndonjë argument.
Rëndësia e shëmbëlltyrës:
1 – Shembulli i gjallë dhe i ngritur, lë gjurmë në shpirtin e punuesit, me një sasi të madhe në aspekt të pëlqimit, respektit dhe dashurisë.
Ja një shembull: Ibën Omeri radijallahu anhu, ka thënë: "Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, filloi të përdorë unazë të arit, ashtu vepruan edhe njerëzit tjerë. E më vonë, Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, tha: "Unë kam unazë të arit, dhe e hoqi, e tha: Unë nuk do të mbaj këso unaze asnjëherë", atëherë, të gjithë njerëzit i hoqën unazat e arit që kishin. (Buhariu 7298).
2 – Shembulli i mirë i bind të tjerët se arritja e këtyre cilësive do t'ju sigurojë atyre jetë të mirë dhe shpërblim të madh.
Hudhejfeja rrëfen se një njeri në kohën e Resulullahut, salallahu alejhi ue selem, erdhi dhe lypte, por askush nuk i dha gjë, më vonë dikush i dha diçka, dhe të gjithë pas tij i dhanë. Atëherë Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, tha: "Kush bën një të mirë dhe të tjerët e pasojnë në të, ai ka shpërblimin e tij dhe shpërblim tjetër që është sa shpërblimet e atyre që e kanë pasuar, duke mos u pakësuar asgjë nga shpërblimi i tyre. Ndërsa, kush bën një të keqe dhe të tjerët e pasojnë në të, ai ka mëkatin e tij dhe mëkat tjetër që është sa mëkatet e atyre që e kanë pasuar, duke mos u pakësuar asgjë nga mëkati i tyre". (Ahmedi, Hakimi, Ibën Maxhe dhe Tirmidhiu).
3 – Pasuesit shikojnë drejt shëmbëlltyrës me shikim të mprehtë, pa e ditur ai.
Lexoje këtë ngjarje me vëmendje: Omeri radijallahu anhu, pa Talha b. Ubejdullahin se kishte veshur ihrame të lyera me ngjyrë (1), dhe i tha: Ç' është kjo rrobë e lyer o Talha? Është nga dheu, o i pari i myslimanëve, u përgjigj Talha. Omeri ia ktheu: "Me të vërtetë, o ju grup i vogël, ju jeni imama, të cilët pasoheni nga njerëzit dhe ka mundësi që ndonjë i paditur të sheh këtë dhe të thotë se Talha ibën Ubejdullahi ka veshur ihram të lyer. Andaj, mos i vishni këto rroba të lyera". Pra, ia tërhoqi vërejtjen nga shikimet e mprehta të njerëzve, te të cilët kjo sjellje mund të ketë ndikim negativ.
Bazat e shëmbëlltyrës:
a- Mirësia, kjo përbëhet prej tre gjërave: besimi, adhurimi dhe sinqeriteti.
b- Sjellja e mirë
c- Pëlqimi i fjalës me veprën.
Mendoj se këto baza janë të përmbledhura në këtë hadith: "Çdo pejgamber që e ka dërguar Allahu, subhanehu ue teala, te ndonjë popull para meje, ka pasur ndihmëtarë dhe shokë (baza e parë), të cilët e kanë pasuar në çdo vepër dhe kanë respektuar çdo urdhër të tij (baza e dytë). E pas tyre, erdhën njerëz që ndryshuan, flasin atë që nuk e punojnë dhe punojnë atë që nuk janë të urdhëruar ta punojnë (baza e tretë). Kush i kundërshton ata me dorë, ai është besimtar, kush i kundërshton me gjuhë është besimtar, kush i kundërshton me zemër është besimtar, e pas kësaj nuk mund të ketë besim në atë zemër as sa një grimcë.
Ndikimi i shëmbëlltyrës në përhapjen e Islamit: Nga metodat më të rëndësishme në përhapjen e fesë dhe në thirrjen e njerëzve në Islam, për t'iu nënshtruar urdhrave të Allahut është shëmbëlltyra e thirrësit (davetxhiut), veprat e mira të tij, dhe morali i lartë e i pastër që ka. Këto bëjnë që ky person të jetë shembull për të tjerët. Të jetë një kopje ku njerëzit do të mund të shohin Islam të gjallë dhe të nxitojnë kah ai për të përfituar në mësimin e fesë. Sepse dihet fare mirë, se ndikimi që bëhet me vepra dhe sjellje është shumë më i madh sesa ndikimi vetëm me fjalë. Në këtë formë Islami është shpërndarë në shumicën e vendeve të botës.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Allahu i madhëruar thotë:
"Ju e keni shembullin më të mirë te Ibrahimi dhe te ata që ishin me të, kur i thanë popullit të vet: "Ne largohemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos Allahut, nuk besojmë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm Allahun, Një!" (Mumtehane 4). Nga ky ajet kuptojmë se e kemi detyrë të pasojmë shëmbëlltyrën e mirë, pavarësisht a do të jemi në pëlqim me popullin, shoqërinë apo familjen tonë. Kjo është veçori e shëmbëlltyrës së besimit dhe të fesë, e jo të çdo lloj shëmbëlltyre.
Rreth shëmbëlltyrës së mirë:
a- Shëmbëlltyra më e mirë dhe më e lartë është Resulullahu, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë për të, në sjelljen e tij, veprat e tij, fjalët e tij dhe në çdo cilësi të tij.
b- Kur myslimani e di se është nën mbikëqyrjen e Allahut gjatë adhurimeve dhe marrëdhënieve tjera, të cilat i kryen ashtu si ka urdhëruar Allahu, dhe si na ka mësuar Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, ai do të jetë pasues i vërtetë i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem. Me siguri ke dëgjuar rastin kur Omeri radijallahu anhu, iu afrua gurit të zi në Qabe, e puthi dhe tha: "Unë e di se ti je gur, nuk dëmton e as që sjellë dobi. Sikur mos ta shihja Resulullahun, salallahu alejhi ue selem, duke të puthur, nuk do të puthja as unë".
c- Argument se ne e duam Resulullahun, salallahu alejhi ue selem, është kur e pasojmë atë.
d- Kur myslimani shfaqet në sy të njerëzve si pasues i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem, njerëzit do ta duan, do t'i besojnë dhe do ta marrin për shembull të mirë.
e- Muslimani që pason drejtimin e Resulullahut, salallahu alejhi ue selem, dhe ecë rrugës së gjeneratave të para (selefit), ai do të gjejë në vete lumturi, pas së cilës nuk ka lumturi tjetër përveç xhenetit. Sepse do ta vërejë se është në qartësi dhe udhëzim, shikon me dritë dhe ecë në rrugën e vërtetë.
f- Hoxhallarët e kanë për obligim të jenë shëmbëlltyrë në veprat e tyre për të tjerët, ngase ata, vetëm se e kanë marrë pozitën e shëmbëlltyrës së mirë. E pas tyre edhe çdo mysliman tjetër i mirë. Muxhahidi lidhur me ajetin واجعلنا للمتقين إماما – "na bëj imama të devotshmëve" ka thënë: "Imama që do të pasojmë ata që ishin para nesh, dhe imama që do të na pasojnë ata që vijnë pas nesh".
g- Kuptimi i fesë nga Kur'ani dhe suneti konsiderohet pasim i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem.
h- Nëse je shembull i mirë, do të arrish sukses të paparë në sferën e edukimit të tjerëve.
i- Ashpërsia dhe ekstremizmi janë dalje nga pasimi i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem. Omeri radijallahu anhu, i kishte thënë Sa'dit: Njerëzit po ankohen në ty, bile edhe për namazin tënd. Ai tha: Në dy rekatet e para lexoj gjatë, e në të dytat lexoj shkurt. Nuk e lë në mangësi atë që kam mësuar nga Resulullahu, salallahu alejhi ue selem. Omeri tha: Kështu mendon ti për vete, a thua si mendoj unë? Pra, ia tërhoqi vërejtjen nga teprimi (ekstremizmi) në adhurime.
j- Në fe, pasimi bëhet duke shikuar atë që është më lartë se ne, ndërsa në çështjet e kësaj bote, duke shikuar atë që është më ulët se ne. Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: "Po të shihni dikë që është më lartë se ju me trup dhe pasuri, atëherë shikoni në ata që janë ndër ju...". (Buhariu dhe Muslimi)

(1) Ngjyra që përdornin përmbante edhe erë, gjë që është e ndaluar gjatë ihramit. </SPAN>

Omer Berisha,
9.2.2007

http://www.albislam.com

[Albanian eX|PerT]

Jeta e njerëzve të lumtur

Vëllezër dhe motra!
All-llahu [subhanehu ve teala] njerëzit i ka krijuar prej një baze… i ka bërë të dallojnë në forma dhe gjendje…
Disa prej tyre janë të pasur e disa të varfur…disa të bardhë e disa të zinjë…disa koprac e disa fisnik…disa falënderues e disa bukëshkelë…disa të devotshëm e adhurues e disa mëkatar e të prishur…
Disa prej tyre të mirë e asket e disa mosbesimtar e smirak…
Mirëpo të gjith ata veprojnë pa ndalur për të arritur një qëllim…e ajo është lumturia…
Tregtari i cili e kalon tërë ditën në tregti…studenti, që i kalon vite e vite në shkolla dhe univerrsitete…nëpunësi i cili hulumton rrogën më të lartë…Njeriu, i cili marton gruan e bukur…ose ndërton shtëpi luksoze…të gjith këta, hulumtojnë lumturinë…
Madje edhe djemt dhe vajzat që dëgjojnë muzikën… e shikojnë haramet…të gjith ata hulumtojnë lumturinë…
Gjërësia e gjoksit…qetësia e mendjes…pastërtia e shpirtit… janë synime për të cilat veprojnë njerëzit…
Çudi është puna e kësaj lumturie, të cilën shumë njerëz e kërkojnë…dhe shtyhen njerëzit në rrugën e fitimit të sajë…
Mirëpo pyetja e madhe është: a e ka arritur këtë lumturi ndonjëri prej këtyreve që e shpreson?!
A qëndron në kënaqësinë dhe gëzimin e vërtetë, në të cilin nuk ka shtirrje dhe artificialitet?
Asesi, pasha All-llahun, shumica e tyre janë sikurse ka thënë një poet:
ما لقيت الأنــام إلا رأوا مني ابتساماً وليس يدرون ما بي
أُظهر الانشراح للنــاس حـتى يتمنــوا أنهم في ثيابي
لو دروا أني شـقي حزين ضاق في صدره فسيح الرحاب لتناءوا عـني
ولم يقربوني ثم زادوا نفـــورهم باغتيابي
فكـأني آتي بأعظم ذنب لو تبدت تعاستي للصــحاب
هكذا الناس يطلبون المنايا للذي بينهم جليل المصــاب
Çdo herë që jam takuar me njerëzit, më kanë parë duke u buzëqeshur, mirëpo ata nuk e dinë se çka kam unë
U shfaqi rehatinë njerëzve, gjersa të shpresojnë të jenë në rrobat e mia
Po ta dini se unë vuaj, i mërzitur e më është ngushtuar gjoksi
Do të iknin prej meje e nuk do të më afroheshin, e do të iknin edhe më shumë duke më përfolur
Sikurse të kem bërë mëkatin më të madh, nëse u shfaqet mërzia ime shokëve
Këtë ia shpresojnë njerëzit atij që mes tyre kështu është goditur.
I pari që e humb lumturinë është njeriu që e kërkon ate duke bërë mëkate ndaj All-llahut [subhanehu ve teala]…
Mëkatarët në realitet nuk janë të lumtur…edhe në qoftëse shfaqin zemërgjërësi dhe gëzim…
Mos u mashtro nga pamja e skllavit të epshit…sepse ata buzëqeshen dhe qeshen…
Mirëpo zemrat si kanë të tilla…
Poeti thotë:
ووالله لو شاهدت هاتيك الصدور رأيتهــا كمراجل النيران
ووقودها الشهوات والحسرات والالآم لا تخبو مدى الأزمان
أرواحهم في وحشة وجسومهم في كدحها لا في رضى الرحمن
ما سعيهم إلا لطيب العيش في الدنيـا ولو أفضى إلى النيران
هربوا من الرق الذي خلقوا له فبلوا برق النفس والشيطان
لاترض ما اختاروه هم لنفوسهم فقد ارتضوا بالذل والحرمان
لو ساوت الدنيا جناح بعوضة لم يسق منها الرب ذا الكفران
لكنها والله أحقـر عنده من ذا الجناح القاصر الطيران
طبعت على كدر فكيف تنالها صفواً أهذا قـط في الإمكان
والله لو أن القلوب سليمة لتقطعت أسفا من الحرمان
لكنها سكرى بحب حياتها الدنيا وسوف تفيق بعد زمان
بالله ما عذر امرئ هو مؤمن حقا بهذا ليس باليقظان
تالله لو شاقتك جنات النعيم طلبتهـا بنفائس الأثمان
Vall-llahi po të shohish ato gjokse do ti shihje si kazanet mbi zjar
Lëndë djegëse janë epshet, keqardhjet dhe dhimbjet, yë cilat nuk ndalen gjith kohën
Shpirtat i kanë në egërsi, kurse trupat në lodhje për te e jo për ta kënaqur Mëshiruesin
Ata veprojnë për jetë të këndshme në dunja, edhe nëse kjo i shpien në zjar
Ikën nga skllavëria për të cilën u krijuan, e u bën skllevër të vetvetes dhe shejtanit
Mos u dakordo me ata që ata kanë zgjedhur, sepse ata janë dakorduar me mposhtjen dhe privimin
Poqëse dunjaja vlen sa një krah mushkonje, qafiri nuk do të kënaqej në te
Mirëpo ajo është edhe më e pavlerë se sa një krah i mushkonjës
Natyrë e tij është njollosja, e si ka mundësi të arrijë pastërti, kjo asnjë herë nuk mund të arrihet
Vall-llahi, poqëse zemrat janë të sëndosha do të këputeshin nga privimi
Mirëpo janë dehur me dashuri ndaj jetës së kësaj bote, e do të zgjohet pas një kohe Pasha Zotin, çfarë arsyetimi ka një njeri që kësaj i beson, mirëpo nuk është i zgjuar

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Pasha Zotin, poqëse do të kishte mallëngjuar xhennetun-neimi do ta kërkoje me çmime të shtrenjta.
Mirëpo All-llahu ka disa njerëz që kanë jetuar të lumtur…
Kanë shijuar shijen e dashurisë…kënaqësinë e lutjes drejtuar Atij…kanë pastruar brendësinë me vetëdije për kontroll të Atij…kanë zbukuruar kokën e tyre me kurorë të dashurisë ndaj tij…
Kanë shijuar kënaqësinë e xhennetit para se të hynë atje…
All-llahu i mbrojtë, këta njerëz që kanë njohur rrugën e lumturisë dhe në këtë rrugë kanë ecur…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] mallëngjohej për këtë jetë, andaj lutej duke thënë:
اللهم إني أسألك الفوز عند القضاء .. ونزل الشهداء .. وعيش السعداء .. ومرافقة الأنبياء .. والنصر على الأعداء ..
“All-llahu im, kërkoj prej Teje fitim gjatë Vendimit, vedbanim të shehidave, jetë të të lumturëve, shoqërim të pejgamberëve dhe ngadhnjim ndaj armiqve”. (Tirmidhiu, daif).
Ata të lumtur… kur tu ngushtohet gjoksi për shkak të fatkeqësive…ose mallëngjohen për ndonjë nevojë… i zgjasin duart në erësirën e natës duke u lutur…bëjnë sexhde me shpirt të devotshëm…dhe kërkon prej Zotit të mirat e çdo gjëje që i vijnë…
Ka mendim të mirë për All-llahun… e di se do të del para Mbretit…Atij nuk i përzihen gjuhët…e as zërat…nuk mërzitet prej lutësve të shumtë dhe kërkesave të llojllojshme…
Kur tu vjen nata…kur tua hap Zoti i tyre dyert e faljes…këta njerëz të lumtur janë të parët që hynë në këto dyer…ata janë që me të vërtetë u besojnë argumenteve të All-llahut…
{ إِنَّمَا يُؤْمِنُ بِآيَاتِنَا الَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّداً وَسَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَهُمْ لا يَسْتَكْبِرُونَ (15) تَتَجَافَى جُنُوبُهُمْ عَنْ الْمَضَاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَطَمَعاً وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ (16) فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (17) أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كَانَ فَاسِقاً لا يَسْتَوُونَ (18) أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلاً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (19) وَأَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمْ النَّارُ كُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا وَقِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ (20) وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنْ الْعَذَابِ الأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ (21)...}
“Argumentet tona i besojnë, në të vërtetë, ata që kur këshillohen me to, bien në fytyra (bëjnë sexhde), që madhërojnë Zotin e tyre në shenjë falënderimi dhe ata nuk bëjnë kryelartësi, I heqin trupat e tyre prej dyshekëve, duke e lutur Zotin e tyre nga frika dhe nga shpresa dhe nga ajo që Ne ua kemi dhënë (pasuria) atyre, ata japin. Pra, për ata që kanë vepruar, nuk di askush për atë kënaqësi (të zemrës e shpirtit) që u është caktuar atyre si shpërblim. A mos është ai që ishte besimtar, sikurse ai që ishte jashtë rrugës? Jo! Këta nuk janë të barabartë. Për sa u përket atyre që besuan dhe bënë vepra të mira, ata, për hir të veprave që i bënë, vendpritje e kanë xhennetin. E ata që nuk e respektuan All-llahun, skutë e tyre është zjarri. Sa herë që të tentojnë të dalin nga ai, kthehen në të dhe atyre u thuhet: "Shijoni dënimin e zjarrit që ju e konsideronit rrenë". Ne do t'u shijojmë atyre dënimin më të shpejtë (në Dunja) para dënimit të madh (në Ahiret), ndoshta do të tërhiqen (prej të këqijave)”. (Es-Sexhde: 15- 21).
Transmeton Buhariu dhe Muslimi nga Abdull-llah ibn Omeri [radijall-llahu anhu], i cili thotë:
كان الرجل في حياة النبي صلى الله عليه وسلم إذا رأى رؤيا قصها على رسول الله صلى الله عليه وسلم .. فتمنيت أن أرى رؤيا فأقصها على رسول الله صلى الله عليه وسلم .. وكنت غلاماً شاباً ، عمري 14.. وكنت أنام في المسجد على عهد رسول الله صلى الله عليه وسلم .. فرأيت في النوم كأن ملكين أخذاني .. فذهبا بي إلى النار فإذا هي مطوية كطي البئر .. وإذا لها قرنان .. وإذا فيها أناس قد عرفتهم .. فجعلت أقول : أعوذ بالله من النار .. قال : فلقينا ملك آخر .. فقال لي : لم ترع .. فقصصتُها على حفصة .. فقصّتها حفصةُ على رسول الله صلى الله عليه وسلم .. فقال : نعم الرجل عبد الله .. لو كان يصلي من الليل ..
فكان عبد الله بعدها لا ينام من الليل إلا قليلاً ..
قال عنه مولاه نافع : كبر سنّ عبد الله بن عمر ..
“Në kohën e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] nëse një njeri sheh ndonjë ëndër, ia tregonte Resulull-llahit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]… Andaj shpresoja që të shihja ëndër e tia tregoj Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]…unë isha djalosh i ri, kisha 14 vjet….fleja në xhami….Një natë pash në ëndër sikurse më morën dy melek… më dërguan në zjar, të cilin e pashë të paluar sikurse muri i bunarit…ky zjar i kishte dy brirë…aty kishte njerëz që i njihja… e fillova të them: All-llahu më ruajt nga zjari…pastaj takuam një melek tjetër…e ai më tha: nuk do të trishtohesh…këtë ëndër ia tregova Hafsës, kurse Hafseja ia tregoi Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]. Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: Abdull-llahi është shumë njeri i mirë…po të kishte falur namaz nate…
pas këtij rasti Abdull-llahu vetëm pak flente natën.
Këto katër fjali që i degjoj prej Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ia ndryshuan tërë jetën. I dëgjoj këto fjali kur i kishte 14 vjet, kurse jetoj një qind vjet.
Shërbyesi i tij, Nafiu thotë: u plak Abdull-llah ibn Omeri, iu dobësua trupi dhe u verbërua, e nuk e la këtë namaz. Merte me vehte një enë me ujë, saqë pas çdo dy reqatesh e lante fytyrën me ujë. Kështu vazhdonte deri në mëngjes.
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka urdhëruar të falet namazi i vitrit duke thënë:
( إن الله وتر يحب الوتر فأوتروا يا أهل القرآن ) ..
“All-llahu është tek dhe e do tekun, andaj falne vitrin, e ju të dhënë pas Kur'anit”. (Buhariu dhe Muslimi).
All-llahu [subhanehu ve teala] atij që e fal namazin e vitrit ia grumbullon të mirat e dunjasë dhe ahiretit…dëgjo këtë hadith, të cilin e transmeton Tirmidhiu, ku Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] thotë:
( قال عليكم بقيام الليل فإنه دأب الصالحين قبلكم وإن قيام الليل قربة إلى الله ومنهاة عن الإثم وتكفير للسيئات ومطردة للداء عن الجسد ) ..
“Kujdesuni për namazin e natës, sepse është zakon i burrave të mirë që kanë qenë para jush, sepse namazi i natës është afërsi, largim nga mëkati, shlyerje e të këqijave, largim i sëmundjeve nga trupi…”. (Hadithi hasen).
Për çudi namazi i vitrit është ibadeti më i lehtë, mirëpo sërish njerëzit e lënë pas dore…
Sikurse të fal njeriu namazin e akshamit…do ti thonim fal edhe dy rekate sunnetet e akshamit. Por mund të thotë ato janë shumë, dëshiroj vetëm një, mirëpo vetëm një nuk mund ta falish, ose e fal dy ise hiç.
Nëse një njeriut i tregon vlerën e namazit duha… edhe ky namaz nuk mund të falet më pak se dy rekate. Mirëpo namazi i vitrit është namazi më i mirë i natës…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e falte njëmbëdhjet rekate… e nëse të vjen rënd fali nëntë, e nëse është rëndë, fale shtatë, ose pesë ose tre…e nëse aq shumë përtac je bërë, atëherë, së paku fale një rekat.
All-llahu ekber, e fal një rekat e të shënohet sikurse të kishe falur tërë natën namaz nate…
Disa njerëz kur tu flasim për namazin e natës, mendon se duhet të zgjohet para sabahut…jo mjafton ta falish edhe pas jacisë.
Pra bëhu prej këtyre njerëzve të lumtur…të cilët kanë krijuar raporte të mira me Zotin e tyre…
Nëse ke ndonjë nevojë…renditi këmbët në mihrab…fërkoje fytyrën tënde për dheu…dhe kërko ndihmë në Mbretin e gjithfuqishëm…
Je i sinqertë dhe qaj para Tij…e nëse All-llahu sheh prej teje mposhtje dhe përkulje…nevojë dhe arsyetim të vërtetë… ti largon të këqijat…e të ofron gjërësi të gjoksit…
Atëherë do të shijosh lezetin e burrave të devotshëm…e jeton jetë të njerëzve të qetë…
Njeriu në zemër ka nevojë, të cilën se mbush asgjë tjetër përveç dashurisë së All-llahut, udhëtimi drejt Tij… dhe pendimi te Ai.
Ibn Asakiri [rahimehull-llah] tregon në historinë e tij se:
Një njeri i varfur kishte mushkë me të cilin punonte me qira nga Damasku e në Zebdani. Ky njeri tregon: një herë me mua erdhi një burrë, e kur kaluam në disa rrugë të panjohura tha: zgjidhe këtë rrugë, se kjo është më e afër…i thashë: skam nevojë për këtë rrugë se nuk e njoh…më tha: mirëpo është më afër…morëm këtë rrugë dhe erdhëm në një vend të trishtueshëm dhe afër një lugine të thellë, ku kishte shumë njerëz të vrarë, më tha: kape mushkën për koke derisa të zbres. Zbriti, i përvjeli krahët dhe më sulmoi me një thikë… ika prej tij, kurse ai erdhi pas meje. E luta në emër të All-llahut e i thashë: meri mushkat me gjith mallin. Kurse ai mu përgjigj: dëshiroj të të vras…e frikësova me All-llahun dhe denimin, mirëpo nuk pranoi…iu dorëzova dhe i thashë: më le ti fali dy rekate? Tha: shpejto…u ngrita të falem, dëshirova të filloj të lexoj Kur'an, nuk mu kujtua asnjë shkronjë…qëndrova një kohë i hutuar, kurse ai thoshte: më shpejtë, më shpejtë, atëherë All-llahu më solli në gjuhë ajetin:
"أمن يجيب المضطر إذا دعاه ويكشف السوء" “A është Ai që i përgjigjet nevojtarit (të mjerit) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen …”. (En-Neml: 62). E përsërita këtë ajet disa herë.

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Për moment na erdhi një kalorës nga brendësia e luginës, në dorë kishte një shtizë, me të cilën e gjuajti këtë njeri dhe e qëlloi në zemër, e vdiq… u kapa për këtë kalorës e i thashë: Pash Zotin, kush je ti? Tha: unë jam i dërguari i atij që i përgjijget lutjes së nevojtarit dhe i largon të këqijat. Unë jam melek nga qielli i katërt. Më ka dërguar All-llahu që ti përgjigjem lutjes tënde dhe ta largojë të keqen. Tha: i mora mushkat dhe mallin e u ktheva shëndosh.
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kur brengoseshte nxitonte në namaz… e thoshte: na rehato me namaz, o Bilal, e thoshte:
جعلت قرة عيني في الصلاة ..
“Më është bërë kënaqësia më e madhe në namaz”. (hadith sahih).
Burrat e devotshëm kishin sjellje të çuditshme me namazin…
Ebu Salihu, i biri i motrës së Malik ibn Dinarit tregon: daja im, Malik ibn Dinari, kur të vinte nata, mbyllej në dhomë dhe tërë natën e kalonte në atë dhomë. Habiteshim, çka bënë daja jonë në këtë dhomë. Një natë u përvidha dhe hyra në këtë dhomë e u fsheha në disa qoshe të saja. Pastaj hyri daja im e nuk më pa. E shtroi sexhaden e tij dhe dëshiroi të fillon të fal namaz. Mirëpo posa i ngriti duart për të marur tekbirin, qau dhe nuk mundej të ndalet duke qarë. Pasiqë u ndal pak u bë gati të mer tekbirin, mirëpo sërish nuk mundi nga të aqrit e shumtë. Kështu vazhdoi deri në ezanin e sabahut. Kur thërriti ezani i sabahut e kapi mjekrrën e tij e tha: All-llahu im, kur të grumbullosh tërë njerëzit, privo këto thinja nga zjari i xhehenemit. …
Ebu Sulejman Daraniu tregon e thotë: një natë isha në sexhde, e më erdhi gjumi…pash një huri në ëndër, ajo më goditi me këmbë e më tha: i dashuri im, po flenë…kurse Mbreti është i zgjuar shikon ata që përpiqen në adhurime? I pafat, i mallkuar qoftë ai që i jep përparësi kënaqësisë së gjumit para kënaqësisë së bisedës me All-llahun… ngritu se është afruar ndarja…kurse të dashuruarit do të takojnë njëri tjetrin…pse po flenë? I dashuri dhe kënaqësia ime, a të flejnë sytë? Kurse unë përgaditem për ty qe pesëqind vjet?...
All-llahu ekber, ata janë lodhur në namaz…janë ndarë nga epshet…saqë u janë zbukuruar huritë në xhennete….
{ إِنَّ الَّذِينَ يَتْلُونَ كِتَابَ اللَّهِ وَأَقَامُوا الصَّلاةَ وَأَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرّاً وَعَلانِيَةً يَرْجُونَ تِجَارَةً لَنْ تَبُورَ (29) لِيُوَفِّيَهُمْ أُجُورَهُمْ وَيَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ (30) ...}
“Ata që lexojnë librin e All-llahut, e falin namazin dhe nga begatitë që Ne u kemi dhënë japin fshehtazi e haptazi, ata e shpresojnë në një fitim që kurrë nuk humbet. Që Ai (All-llahu) do t'ju plotësojë shpërblimin e tyre, e edhe do t'ju shtojë nga mirësia e Tij, vërtet Ai është mëkatfalës dhe shumë mirënjohës”. (Fatir: 29- 30).
Kur do që të ulesh me këta njerëz të lumtur… do ti gjesh se janë njerëz që qëndrojnë shumë larg asaj që e hidhëron Zotin e tyre…
Frika ua ka coptuar zemrën…kurse dashuria ndaj Tij ua ka mbushur zemrën…
Ata e dinë se All-llahu është Falës i mëkateve…pranues i pendimit… mirëpo kjo nuk ua ka haruar se Ai është edhe që denon rëndë…që llogarit preciz…
Kur të dakordohet mëshiron… sepse mëshira e Tij kaplon çdo gjë…e kur të Hidhërohet mallkon, kurse mallkimin e tij askush s’mund ta reziston…
Transmeton Buhariu nga Abdull-llah ibn Mesudi [radijall-llahu anhu]…se në ditën e Hajberit duke u kthyer nga beteja një djalosh ia mbante devenë Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], në këtë moment duke i ndihmuar Muhammedit [alejhis-selam] e godet një shigjetë dhe e mbytë. Të gjithë sahabet bërtasin, All-llahu ekber, ky njeri e fitoi xhennetin. Kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] reagoi e tha: ky djalosh nuk ështrë banor i xhennetit, sepse ka vjedhur një manto në këtë ditë…prej ganimetit që s’ishte ndarë akoma, e me këtë vepër digjet në zjar…
Njeriun te mëkatet e mëdha e sjellin toleranca në të voglat…
Transmeton Buhariu nga Enesi [radijall-llahu anhu], i cili duke u folur tabiinëve, të cilët ishin të dalluar në adhurim dhe devotshmëri, u tha:
إنكم لتعملون أعمالاً .. هي أدق في أعينكم من الشعر .. إن كنا لنعدها على عهد رسول الله صلى الله عليه وسلم من الموبقات يعني المهلكات ..
“Ju sot jeni duke bërë disa vepra…që në syrin tuaj duken më të imta se qimeja, mirëpo ne në kohën e Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i konsideronim prej mëkateve shkatërruese”.
Omeri [radijall-llahu anhu] i shkroi letër Ebu Musa el-Eshariut, ku mes tjerash qëndronte:
وإذا أحببت أن تحقر عملك .. فتفكر فيما أنعم الله عليك .. وقدر ما عمل الصالحون قبلك .. وقدر عقوبته في الذنوب ..
إنما فعل الله بآدم الذي فعل بأكلة أكلها .. فقال عنه : [ وعصى آدم ربه فغوى ] ..
وإنما لعن إبليس وجعله شيطاناً رجيماً .. من أجل سجدة أبى أن يسجدها ..
ولعن اليهود .. وجعل منهم قردة وخنازير من أجل حيتان أصابوها يوم السبت وقد نهوا أن يصيدوا فيه ..
فتفكر في نعيم الجنة .. وملكها .. وكرامتها ..
فإذا فكرت في هذا كله عرفت نفسك ..
وعلمت أن عملك لن يغني عنك شيئاً .. إلا أن يتغمدك الله برحمته وبعفوه ..
“Nëse dëshiron të kuptosh vlerën e veprave tuaja…mendo rreth dhuntive që ti ka dhënë All-llahu…vlerëso atë që kanë bërë burrat e devotshëm para teje…vlerëso denimin për mëkatet.
All-llahu [subhanehu ve teala] e denoi Ademin në atë formë për një ushqim të ndaluar… e tha:
“Ademi bëri mëkat ndaj Zotit të vet dhe devijoi”.
Kurse Iblisin e mallkoi dhe e bëri të mallkuar…për shkak të refuzimit të një sexhdeje…
I mallkoi çifutët e i bëri derra e majmuna për shkak të peshkimit ditën e shtunë, kurse e kishin të ndaluar…
Mendo rreth të mirave të xhennetit, pronësinë dhe bujarinë…
E nëse tërë këtë e mendon, atëherë e kupton vetveten. Kupton se vepra yte s’të bën aspak dobi…përveç nëse All-llahu të kaplon me mëshirën dhe faljen e Tij…
Sa njerëz është tolerant në harame, e kur të këshillohet, thotë:
“Kjo që e bëj unë është shumë pak, e njerëzit bëjnë edhe më shumë…
kurse All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
[ وتحسبونه هيناً وهو عند الله عظيم ] ..
“…duke menduar se ajo ishte imtësi e parëndësishme, ndërsa te All-llahu ajo është e madhe.”. (En-Nur: 15).
Ai që nuk vlerëson madhërinë e All-llahut, tregohet tolerant në mëkate e kundërshtime, le ta dijë se vetëm vehtes i bën dëm…
Le ta dijë se All-llahu ka robër (melaqet) që nuk i bëjnë mëkate All-llahut…urdhërat e All-llahut në vend i çojnë…
Ata janë më shumë se ne në numër dhe më shumë se në në adhurim dhe frikë prej Tij…
Transmeton Buhariu dhe Muslimi se:
في السماء بيتاً يسمى بالبيت المعمور يدخله كلَّ يوم سبعون ألف ملك فيصلون ثم يخرجون منه .. ولا يعودون إلى يوم القيامة ..
“Në qiell ka një shtëpi që quhet “Bejtul-Ma’mur”, çdo ditë hynë nga shtatëdhjet mijë melek, falen e pastaj dalin prej atje dhe kurrë nuk kthehen më deri në Ditën e Kijametit”.
Transmeton Ebu Davudi dhe të tjerët nga Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] se ka thënë:
( أُذن لي أن أحدث عن ملك من ملائكة الله عز وجل من حملة العرش ما بين شحمة أذنه إلى عاتقه مسيرةُ سبعمائة عام ) ..
“Më është dhënë leja që tu tregoj se ka melaqe të All-llahut që e bartin Arshin e Tij, mes pulpës së veshit dhe qafës së tij hapësirë udhëtimi shtatëqind vjet”. (Sahih).
Poashtu Tirmidhiu transmeton se Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
( إني لأرى ما لا ترون .. وأسمع ما لا تسمعون .. إن السماء أطت ( يعني ثقلت من شدة ما فوقها ) وحق لها أن تئط .. ما منها موضع أربع أصابع .. إلإ وعليه ملك واضع جبهته ساجداً لله .. والله لو تعلمون ما أعلم .. لضحكتم قليلاً .. ولبكيتم كثيراً .. ولخرجتم إلى الصعدات تجأرون إلى الله عز وجل ) ..
“Unë shoh atë që ju nuk shihni…dëgjoj atë që ju nuk dëgjoni…rënkon qielli dhe meriton të rënkon…në çdo hapësirë prej katër gishtave ka nga një melek që bën sexhde All-llahut…pasha All-llahun, po ta dinit atë që e di unë…pak do të qesheshit dhe shumë do të qanit, do të dilnit në rrugë që ti luteni All-llahut”. (Sahih).
Transmeton Merveziu me sened, për të cilin Ibn Kethiri thotë se është i mirë, se Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:
( إن لله تعالى ملائكةٌ ترعد فرائصهم من خيفته .. ما منهم ملك تقطر منه دمعة من عينه .. إلا وقعت على ملك يصلي ..وإن لله عز وجل ملائكةٌ سجود لله مذ يومَ خلق الله السماوات والأرض .. لم يرفعوا رؤوسهم ولا يرفعون إلى يوم القيامة ..وملائكةٌ ركوع لم يرفعوا رؤوسهم .. ولا يرفعونها إلى يوم القيامة ..وصفوفٌ لم ينصرفوا عن مصافهم .. ولا ينصرفون عنها إلى يوم القيامة ..وإذا رفعوا ونظروا إلى وجه الله تعالى قالوا : سبحانك ما عبدناك حق عبادتك ) .. “All-llahu ka melaqe që dridhen nga frika…çdo pikë loti që u bjer nga syri bjer në ndonjë melaqe që falet. All-llahu [subhanehu ve teala] ka melaqe që i bëjnë sexhde All-llahut që nga janë krijuar qiejt dhe toka…nuk e kanë ngritur kokën asnjë her e as që do ta ngrisin deri në ditën e kijametit. Disa melaqe të tjera në ruku që se kanë ngritur kokën dhe nuk e ngrisin deri në ditë të Kijametit, safe që s’i kanë prishur aspak që nga ajo ditë që janë rreshtuar dhe nuk do t’i prishin deri në ditën e Kijametit…e kur të ngriten do të shikojnë Fytyrën e All-llahut [subhanehu ve teala] e do të thonë: i lartësuar qofsh o Zot, nuk të kemi adhuruar ashru si duhet”…

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
{ فَإِنْ اسْتَكْبَرُوا فَالَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ يُسَبِّحُونَ لَهُ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَهُمْ لا يَسْأَمُونَ (38)...}
“Po nëse ata (kufarët) janë kryeneç (e nuk bëjnë sexhde), atëherë ata që janë pranë Zotit tënd (engjëjt më të lartë), Atij i bëjnë tesbih natën e ditën dhe ata nuk mërziten prej adhurimit”. (Fussilet: 38).
إِنَّ الَّذِينَ عِنْدَ رَبِّكَ لا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ (206)
“S'ka dyshim se ata që janë pranë (afër) Zotit tënd (melekët) nuk tërhiqen nga adhurimi ndaj Tij nga mendjemadhësia, Atë e madhërojnë dhe vetëm Atij i bëjnë sexhde”. (El-Araf: 206).
Pasiqë këta të lumtur e madhëruan All-llahun ashtu si e meritonte…u ngritën me frikë…u frikuan nga pasojat e mëkateve…lanë kënaqësinë e jetës së tyre…me qëllim që të arrijnë kënaqësinë e Zotit të tyre…
Maiz ibn Maliku [radijall-llahu anhu]…
Ky tregim gjindet në sahihun e Buhariut dhe Muslimit, do ta sjellim sipas të gjitha transmetimeve:
Maizi ishte djalosh prej sahabeve..ishte i martuar në Medinë…
Një ditë shejtani i bëri vesvese…e mashtroi me një shërbëtore të një ensariut…
U larguan prej syve të njerëzve…kurse shejtani ishte i treti…i cili nuk u ndal duke ua zbukuruar njëri tjetrin derisa ranë në zina…
Pasiqë e kreu Maizi këtë krim…e u largua shejtani prej tij…filloi të qajë dhe ta llogarit veteveten…e qortoi dhe u frikua nga denimi i All-llahut [subhanehu ve teala]…iu ngushtua jeta… e kaploi gabimi nga çdo anë…derisa ky mëkat ia dogji zemrën…
Erdhi te mjeku i zemrave… u ndal para tij dhe bërtiti me të madhe, nga nxehtësia që e kishte ne brendësi, duke thënë:
O i Dërguar i All-llahut, ky njeri i largët ka bërë zina, më pastro…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] u largua prej tij…atëherë i doli në anën tjetër e tha: O i Dërguar i All-llahut…kam bërë zina, më pastro…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: vaj për ty, kthehu…kërko falje dhe pendohu te Zoti…
Shkoi, u largua pak…mirëpo nuk duroi dot…
Sërish u kthye te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: o i Dërguar i All-llahut më pastro…
Kurse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i thotë: kthehu e kërko falje dhe pendohu te Zoti yt…
U largua pak, mirëpo sërish u kthye dhe tha: më pastro o i Dërguar i All-llahut! Atëherë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i tha: vaj për ty, a e di se çka është zinaja?! Pastaj urdhëroi të përzihet dhe e nxorën jasht…
I erdhi përsëri, e i tha: o i Dërguar i All-llahut kam bërë zina…më pastro…
I tha: vaj për ty, a e di se çka është zinaja?!
Urdhëroi që ta nxjerin jasht dhe e nxjerën…
I erdhi për së treti, për së katërti…e kur e teproi, Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] pyeti për këtë: mos është i çmendur? I thanë: o i Dërguar i All-llahut nuk e njohim si të çmendur…
Tha: mos përdor alkool? U ngrit një njeri, i mori erë dhe nuk ndjeu aromë alkooli…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] iu drejtua e i tha: a e di se çka është zinaja?
Tha: po…kam pasur marëdhënie me një grua që e kam të ndaluar, ashtu siç bën njeriu me gruan e tij që e ka të lejuar…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: çka dëshiron të thuash?
Dëshiroj të më pastrosh, tha.
Atehëre Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: po…urdhëroi të gurëzohet, e u gurëzua derisa vdiq…
Kur ia falën xhenazen dhe e varrosën, pran këtij varri kaloi Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] me disa shokë të tij. Pejgamberi dëgjoi prej shokëve të tij duke i thënë njëri tjetrit: shiko këtë, e mbuloi All-llahu, mirëpo ky e shaplosi vehten derisa u gurëzua sikurse qentë…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] heshti, e pas një kohe…kur kaluan pranë një gomari të cofur, të cilin e kishte djegur dielli, saqë ishte fryrë dhe i kishte ngritur këmbët…
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ku janë filani dhe filani?
Thanë: ne jemi ata dy…o i Dërguar i All-llahut [subhanehu ve teala].
Hani nga ky gomar…
Thanë: O i Dërguar i All-llahut!! All-llahu ta faltë, po kush han prej këtij mishi, prej kësaj coftine?
Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha: ajo që folet për nderin e vëllaut tuaj është më rëndë se të hani këtë mish, ai u pendua me një pendim që poqëse i ndahet tërë ummetit do tu mjaftonte…pasha Ate në Dorë të të cilit është shpirti im, ai tani jeton në lumenjt e xhennetit…
Lum për Maiz ibn Malikun…po, ra në zina…zbuloi mbulesën mes tij dhe Zotit të vet…mirëpo pasiqë bëri mëkatin…shkuan kënaqësitë… mbet keqardhja dhe pendimi.
Është penduar me një pendim që nëse i ndahet tërë ummetit do tu mjaftonte…
صبروا قليلا فاستراحوا دائما يا عزة التوفيق للإنسان
والرب ليس يضيع ما يتحمل المتحملون من أجله من شان
ويذكر الرحمن واحدهم مذاكرة الحبيب يقول يا بن فلان
هل تذكر اليوم الذي قد كنت فيه مبارزا بالذنب والعصيان
فيقول رب أما مننت بغفرة قدما فانك واسع الغفران
فيجيبه الرحمن مغفرتي التي قد أوصلتك إلى المحل الداني
“Kan duruar pak e janë rehatuar përgjithmon, sa krenari është suksesi për njeriun
Zoti nuk humbë atë që e bartin njerëzit për hirë të Tij
E kujton Rahmani secilin prej tyre sikurse i dashuri të dashurin e vet duke thënë: o bir i filanit
A të kujtohet dita, kur publikisht bëshe mëkate dhe gabime
Do të thotë: Zot a nuk më ke falur që moti, sepse ti je Falës i Madh
I përgjijget Rahmani: mëshira ime të ka sjellur deri në këtë post të afërt.
Nga ky tregim duhet të mësojmë që zemra mos të adaptohet në mëkat e mos të ketë nevojë për pendim, sepse Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] na ka treguar për zemrën duke thënë:
تعرض الفتن على القلوب كالحصير عودا عودا .. فأي قلب أشربها نكت فيه نكتة سوداء .. وأي قلب أنكرها نكت فيه نكتة بيضاء .. حتى تصير على قلبين ..
على أبيض مثلِ الصفا .. فلا تضره فتنة ما دامت السماوات والأرض ..
والآخر أسود مرباداً .. كالكوز مجخياً لا يعرف معروفاً ولا ينكر منكرا إلا ما أشرب من هواه ..
“I Prezentohen sprovat zemrës sikur krëndet e hastrës, ajo zemër që i thithë, aty pikohet një pikë e zezë…ajo zemër që i refuzon, pikohet një pikë e bardhë, gjersa të bëhen dy zemra: e bardhë e pastër, këtë se dëmton asnjë sprovë sa të jenë qiejt dhe toka dhe e zezë, ngjyrë hiri dhe e përmbysur, nuk njeh të mirën e as që mohon të keqen, përveç epshit të vet…”. (Muslimi).
Ku janë ato zemra të bardha që dridhen kur të binë në mëkat…e nxitojnë në pendim dhe kthim… Me të vërtetë toleranca në mëkat është rrugë e të keqes dhe dështimit në dunja e ahiret…

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Ibn Xhevziu përmend në librin e tij “Dhemul-Heva”, një njeri i cili jetonte në Bagdad, e lëshonte shikimin e tij në harame…ecte pas epsheve të tija…u përkujtua dhe këshillua, mirëpo nuk përfitoj prej këshillave, iu tërhjek vërejtja, mirëpo nuk u largua prej këtyre gabimeve…
Një dit, ky njeri, kaloi para derës së një krishteri…shikoi mbrenda shtëpisë së tij dhe pa një vajzë të bukur dhe u dashurua në te fortë. Tentoi të futet në këtë shtëpi, mirëpo nuk e lan. Tentoi të martohet me te, mirëpo nuk ia dhan. Vazhdimisht interesohej për te, përcjellte lajmet e saja dhe i dërgonte letra, derisa edhe ajo u dashurua në te dhe u lidh pas tij. Filloi secili prej tyre ti dërgojë letër njëri tjetrit dhe tentonin të shihnin njëri tjetrin, mirëpo nuk ia arritën qëllimit. U mallëngjua shumë për te saqë u sëmur në mendje. Andaj e dërguan në Maristan (shtëpi për të sëmurë mentalisht). Këtu e vizitonte vetëm një shok i tij, i cili kujdesej për të dhe hallin e tij. Dhe ia sillte lajmet e kësaj vajze në të cilën u dashurua. Një ditë i erdhi nëna, e ky as nuk e shikoi e as nuk i foli. Nëna iu ankua shokit të tij, ky e mori për dore dhe e futi te ai në dhomë. Filaneja (ajo vajza në të cilën është dashuru) të ka dërguar letër me nënën tënde, degjoje letrën që ta ka dërguar. E shikoi nënën e vet dhe e pyeti për atë vajzën, çka bën dhe çka të ka thënë? Kjo nënë e mjerë, filloi të shpikë biseda dhe tregime e ndodhi. Sikurse fjalë se ajo të don, është e mallëngjuar për ty, ka interesim të madh për ty, etj. ndërkohë dëgjoi zërin e djalit të saj duke thënë: vazhdo më trego sa ma shumë për te. Iu shtua edhe më tepër dashuria ndaj saj dhe çmenduria për te. Dolën nëna dhe shoku prej dhomës. Pas një kohe i erdhi shiku në vizitë. E pa se kishte ndryshuar, ishte dobësuar dhe ishte molisur. Tha o burrë, çka e ndryshoi gjendjen tënde? Tha: kjo është sëmundja e njeriut të pasionuar pas dashurisë (ashik)! E tha: shoku im, ka ardhur koha e exhelit…ka arritur koha e vdekjes…kurse unë nuk kam takuar shoqen time në dunja…mirëpo dëshiroj ta takoj në ahiret…I thashë: do të takosh gjëra edhe më të mira se kjo në ahiret…Tha: vetëm këtë e dua…
I thashë: nuk ka mundësi, sepse ti je musliman e ajo krishtere…
Ateherë rënkoi me zë të madh dhe tha: ajo është krishtere e unë musliman, nuk do të takohemi në ahiret, atëherë unë kthehem nga feja e Muhammedit….e i besoi Isaut dhe kryqit të madh…
I bërtita duke i thënë: ke frikën All-llahut…mos ban kufër..ajo që është te All-llahu është më e mirë dhe më e përhershme…filloi të qajë dhe filloi të rënkon derisa vdiq…pasi vdiq përgjegjësit e këtij spitali u kujdesën për te…
Pas vdekjes së tij, unë shkova te ajo grua…e gjeta të sëmurë…hyra dhe fillova ti flas për atë njeri….
Pasi kuptoi se ka vdekur i dashuri i sajë, bërtiti duke thënë: unë nuk kam takuar të dashurin tim në dunja…dëshiroj ta takoj në ahiret…dëshmoj se s’ka hyjni tjetër përveç All-llahut… dëshmoj se Muhammedit është rob dhe i dërguar i All-llahut… unë distancohem nga krishterimi…hyj në Islam.
Babai i saj e qortoi…ajo qau shumë…
Babi i saj tha: merrne me vehte, se nuk banoj me ate që del prej fesë së vet…Pas këtij rasti jetoj vetëm pak…dhe vdiq.
All-llahu na ruajtë nga mashtrimi dhe kurthet e shejtanit.
Sa grue dhe burrë janë kënaqur syte e tyre duke shikuar njëri tjetrin…sa u janë kënaqur veshët me zërin e njëri tjetrit, mirëpo fundi i kësaj është mposhtja dhe nënçmimi, denimi i zjarit..sepse Zoti yt askujt nuk i ban zullum…
Ai që përqëndrohet në fenë e All-llahut jeton jetën e njerëzve të lumtur…i përfundon ymri me përfundim të njerëzve të devotshmë dhe ringjallet me miqtë e Zotit…e shoqerohet me pejgamberët…
{ إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمْ الْمَلائِكَةُ أَلاَّ تَخَافُوا وَلا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ (30) نَحْنُ أَوْلِيَاؤُكُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَفِي الآخِرَةِ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَشْتَهِي أَنفُسُكُمْ وَلَكُمْ فِيهَا مَا تَدَّعُونَ (31) نُزُلاً مِنْ غَفُورٍ رَحِيمٍ (32)}
“E, s'ka dyshim se ata që thanë: "All-llahu është Zoti ynë", dhe ishin të paluhatshëm, atyre u vijnë engjëjt (në prag të vdekjes dhe u thonë): të mos u frikësoheni, të mos pikëlloheni, keni myzhde xhennetin që u premtohej. (u thonë) Ne kujdesemi për ju, si në jetën e kësaj bote, ashtu edhe në botën tjetër, kudo të keni atë që dëshironi dhe gjithçka kërkoni. Pritje e nderuar prej Atij që falë mëkatet dhe që është mëshirues!”. (Fussilet: 30- 32).
Njerëzit e lumtur shumë përpjeken në dynja…andaj edhe gradat i kanë të larta në mesin e njerëzve…saqë nuk mund të krahasohen te All-llahu me format dhe trupat e tyre, por ngriten te All-llahu me veprat e tyre…
Transmeton Imam Ahmedi dhe të tjerët se Abdull-llah ibn Mesudi [radijall-llahu anhu] ishte duke udhëtuar me Pejgamberin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], kaluan pran një drurit dhe Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] kërkoi prej tij që tia sjell një krende, për ta përdorur si misvak..
U ngrit Abdull-llah ibn Mesudi që të mer një krende, mirëpo ishte i dobët dhe mundohej që ta kap, fryri era dhe ia zbuloi këmbët, ato ishin dy kërcikë të hollë dhe të vegjël…
U qeshën njerëzit për shkak këmbëve të holla që i kishte…
U tha Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem]: pse po qesheni? Për shkak këmbëve të holla që i kishte? Pasha Ate që në Dorë të Tij është shpirti im, ato janë më të rënda në peshoje se Uhudi…
Vallë, pse janë të rënda, për shkak të namazit të gjatë që e ka falur gjatë natës..për shkak të agjërimit të pandarë..për shkak se këmbët e tija nuk kanë ecur në haram…
Kurse të tjerët përveç Ibn Mesudit, ata që kanë zbukuruar pjesën e dukshme, kurse kanë neglizhuar pjesën e brendshme…kanë zbardhur rrobat, mirëpo kanë nxirë zemrat…për këta njerëz, Ebul-Kasimi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë, siç na tregojnë Buhariu dhe Muslimi:
( إنه ليأتي الرجل العظيم السمين يوم القيامة لا يزن عند الله جناح بعوضة ..)
“Do të vjen njeriu i shëndosh dhe i madh në Ditën e Kijametit, mirëpo nuk do të peshon te All-llahu as sa krahu i mushkonjës, pastaj Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] tha:
lexoni nëse dëshironi ajetin:
[فَلا نُقِيمُ لَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَزْناً (105)] ..
“…dhe në ditën e gjykimit atyre nuk do t'u japim kurrfarë vlere”. (El-Kehf: 105).
Njeriu sado që largohet nga respekti i Zotit të vet, aq sa ma shumë fundoset në lezati dhe pason epshin, aq më tepër mirren prej tij shkaqet e lumturisë, e kaplon brenga dhe ngushtica, e kjo nuk largohet ndryshe përveç se me pendim dhe kthim te All-llahut [subhanehu ve teala].
Pse?
Sepse zgjërimi i gjoksit…kënaqësia e ymrit, janë dhunti shumë të mëdha, të cilat All-llahu nuk ia jep secilit, por ia jep vetëm atij që e do…andaj All-llahu [subhanehu ve teala] ia dha këtë dhuratë Pejgamberit [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] duke i thënë:
أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ (1) “A nuk ta hapëm Ne gjoksin tënd?”. (El-Inshirah: 1).

Vazhdon

[Albanian eX|PerT]

Denimi i parë i mëkateve është ngushtica e gjoksit…andaj po ta dinte mëkatari dhe mëkatareja se çfarë kënaqësie dhe lumturie ka adhurimi dhe nderi, çfarë zgjërim të gjoksit dhe hare, do të kuptonin se ajo që u ka ikur nga lezatia e besimit është shumë më e madhe se kënaqësia kalimtare që kanë përjetuar gjatë disa mëkateve…e mos të flasim për Ditën e Kijametit…
Ibn Abbasi [radijall-llahu anhu] thotë:
إن للحسنة نوراً في القلب .. وضياء في الوجه .. وسعة في الرزق .. ومحبة في قلوب الناس .. وإن للسيئة ظلمة في القلب .. وسواداً في الوجه .. ووهناً في البدن .. وبغضة في قلوب الخلق ..
“Vepra e mirë shkakton dritë në zemër, shkëlqim në fytyrë, gjërësi në rizk dhe dashuri në zemrat e njerëzve, kurse vepra e keqe shkakton errësirë në zemër, nxirje në fytyrë, dobësim të trupit dhe urrejtje në zemrat e krijesave”.
Xhabir ibn Abdull-llahi [radijall-llahu anhu] thotë:
من كثرت صلاته بالليل حسن وجهه بالنهار ..
“Ai që shumë falet gjatë natës, i zbukurohet fytyra gjat ditës”.
Të vërtetën e thotë All-llahu [subhanehu ve teala] kur thotë:
فَمَنْ يُرِدْ اللَّهُ أَنْ يَهدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلإِسْلامِ وَمَنْ يُرِدْ أَنْ يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقاً حَرَجاً كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِي السَّمَاءِ كَذَلِكَ يَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ (125)
“Atë që All-llahu dëshiron ta udhëzojë, ia zgjeron zemrën për (të pranuar) Islamin. Atë që dëshiron ta lërë të humbur, zemrën e tij ia bën shumë të ngusht sikur të ngjitej në qiell. Kështu All-llahu lëshon dënimin mbi ata që nuk besojnë”. (El-Enam: 125).
Ata që kanë udhëzim dhe besim, ata kanë zemërgjërësi dhe gjoks të hapur, kurse të devijuarit kanë ngushticë të shpirtit dhe sprova…mërzi dhe pafatsi, shkapërderdhje të çështjeve të tija dhe jetë jo të lumtur…
All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
وَلا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِكْرِنَا وَاتَّبَعَ هَوَاهُ وَكَانَ أَمْرُهُ فُرُطاً (28)
“… mos iu bind atij që ia kemi shmangur zemrën e tij prej përkujtimit ndaj Nesh dhe i është dhënë epshit të vet, pse puna e tij ka mbaruar”. (El-Kehf: 28).
Mërzinë e përhershme që ua zbret Zoti atyreve që bëjnë mëkate ndaj Tij…ose atyreve që kërkojnë lumturinë dhe rehatinë në vepra tjera pos kënaqësisë së Tij, atyreve u ngushtohet dynjaja…u bëhet e padurueshme jeta e tyre, saqë kënaqësia pas së cilës vrapojnë bëhet denim, me të cilin denohen.
Pse?
Pse shndërrohet dëgjimi i muzikës, dhënja pas epsheve, konsumimi i alkoolit, shikimi në gjëra të ndaluara, pse e tërë kjo shndërrohet në ngushitcë, pasiqë ka qenë rehati, pse shndërrohet në mërzi, pasiqë ka qenë gëzim…
Pse?
Për shkak se All-llahu [subhanehu ve teala] e ka krijuar njeriun për një detyrë, andaj edhe nuk mund të vazhdojë jeta në rrugë të drejtë përderisa angazhohet me detyra tjera:
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ (56)
“Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë”. (Edh-Dharijat: 56).
Nëse njeriu e përdor trupin dhe shpirtin e tij në gjëra tjera e jo në detyrën e tij për të cilën është krijuar, jeta e tij do të shndërrohet në ferr…
Poqëse një njeri ecë në një rrugë, e i prishen këpucët papritmas, pasiqë e sheh këtë thot: ska gjë, do të sjfrytëzoj lapsin në vend të këpucëve, dhe e mori lapsin dhe e vendoi në këmbë, do ti kishim thënë: ti je i çmendur, lapsi është krijuar që të shkruaj e jo që të ecish mbi te…
Po sikurse një njeri që nuk gjen laps, thotë, ska problem do të shkruaj me këpucët e mia, dhe mer këpucët e mundohet mbi letër të shkruan me to. Do ti kishim thënë: ti je i çmendur, këpucët janë krijuar për një detyrë e lapsi për një detyrë tjetër!!
Poashtu edhe njeriu, është krijuar për një detyrë, e ajo është të respektojë dhe adhurojë All-llahun [subhanehu ve teala]…andaj ai që shfrytëzon jetën në detyra tjera, patjetër që do të devijojë dhe do të vuajë…
Po të shikosh jetën e atyereve që nuk e kanë shfrytëzuar për qëllimin për të cilin janë krijuar do të shohish se në jetën e tyre ka çorodi dhe humbje që se gjenë te të tjerët…
Pse shtohet numri i vetvrasjeve në vendet ku është përhapur imorali dhe nihilizmi…
Pse në Amerikë bëjnë vetvrasje më shumë se 25 mijë njerëz…
Thuaje të njejtën edhe për Britaninë, për Francën, për Suedinë, për Italinë, etj.
Pse, a nuk kanë gjetë alkool për ta konsumuar? Jo alkooli është në sasi të mëdha i pranishëm atje!
A nuk gjejnë ku të udhëtojnë? Shtetet janë të mëdha dhe ka shumë vende atraktive…
Nuk kanë të drejtë të miren me marëdhënie jashtmartesore? Ose ka pengesa mes tyre dhe argëtimit dhe lozjes…
Ua kanë mbyllur pabet dhe kafenetë?
Jo, asesi…ata veprojnë si të dëshirojnë…rrotullohen mes kënaqësirave të syve dhe gjymtyrëve të tyre…
Atëherë, pse bëjnë vetvrasje? Pse mërziten nga jeta e tyre?
Pse e lënë alkoolin, jetën epshore dhe argëtimin e lozjen e zgjedhin vdekjen, pse?
Përgjigja është e qartë:
وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكاً وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَى (124)
“E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në ditën e kijametit do ta ringjall të verbër”. (Taha: 124).
E përcjell jeta e vështirë në vajtje dhe ikje…në udhëtim dhe në qëndrim…me te ha dhe me te pi…me te ulet dhe me te qëndron, nuk ndahet prej tij as në gjum e as në zgjim…
Ia bën jetën të padurueshme deri në vdekje, sepse ai që ia kthen shpinën Zotit dhe tregohet mendjemadh…All-llahu [subhanehu ve teala] hedh mbi te trishtim të vazhdueshëm, All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:
سَنُلْقِي فِي قُلُوبِ الَّذِينَ كَفَرُوا الرُّعْبَ بِمَا أَشْرَكُوا بِاللَّهِ مَا لَمْ يُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَاناً وَمَأْوَاهُمْ النَّارُ وَبِئْسَ مَثْوَى الظَّالِمِينَ (151)
“Ne do to mbjellim frikën në zemrat e atyre që nuk besuan…”.
Pse?
“…sepse ata All-llahut i trillojnë e i mveshin zota të tjerë, duke mos pasur për këtë kurrfar fakti, ndaj vendbanimi i tyre do të jetë xhehennemi. Sa i shëmtuar është vendi i mizorëve”. (ali Imran: 151).
Kurse ata që e njohin Zotin e tyre, ata që zemrat e tyre janë nisur drejt Tij, ata janë të lumtur:
مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (97)
“Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre”. (En-Nahl: 97).
Më ka treguar një thirrës që ka shkuar të sherohet në Britani.
Tregon e thot: hyra në një prej spitaleve më të mëdha atje. Në këtë spital hynin vetëm njerëz të caktuar. Kur hyri mjeku e më pa, tha: ti je musliman?
I thash: po…
Tha: ka një problem që më ka krijuar dilemë që nga dita që kam njohur vetveten… a mund të më degjosh?
I thash: po. Tha: kam shumë pasuri…detyrë të mirë…diplom të lartë dhe i kam provuar të gjitha kënaqësirat; kam konsumuar alkool…kam bërë zina…kam udhëtuar në shumë shtete, mirëpo sërish ndiej ngushticë të vazhdueshme dhe mërzi prej këtyre kënaqësirave, saqë i kam vizituar disa psikolog. Kam menduar të bëj vetvrasje disa herë, me shpresë se gjejë jetë tjetër…ku ska mërzi. Ti a nuk e ndien këtë mërzi dhe ngushticë?

Vazhdon