Poezi nga Poetë të ndryshëm

[vjeshta]

GRUAJA E NJË ËNDRRE TË BARDHË (*)


Ajo grua që kalon në bulevard
Më duket se e kam parë prej vitesh.
Ndoshta është thjeshtë një imazh
Ndoshta zjarri i kujtimeve që digjen!
Por unë ve bast me të gjithë botën,
Se këtë grua, dikur, e kam takuar
Me buzën e nxehtë ia kam pirë lotët
Kur etja për puthje na kishte robëruar.
Kjo grua më ka dashuruar, dikur
Dhe ajri, për mua, kish aromën e saj
Më dukej si lodër kështjella me mur
Më dukej si gjethe një mal me zjarr.
Këtë grua unë e kam takuar vërtet
Është “gruaja e ëndrrës së bardhë”
S’ja mësova as emrin, i flisja “Jetë”
Gruaja që tani shkon në bulevard.
Në këtë qytet ka plotë gra të tjera,
Në sytë e burrave si mjelma liqeni
Por kjo grua me fustanin si era
Nga letargjia e viteve më përmendi!
Në flokët e saj shndrit akoma vjeshta
Ajo stinë që më marrosi dikur
Pa tualet, me ato faqe të zbehta
Dhe me diellin e gazit në sy e në buzë.
***
Ajo grua që kaloi në bulevard,
Më duket se e kam parë prej vitesh.
Ndoshta ishte thjeshtë një imazh
Ndoshta zjarri i kujtimeve që digjen!

M.M

[lovely]

Ah grate.. Edhe une ia kom nis me i dashte ...

[vjeshta]

Eh, lumja ti qe je e re.




SYTË E TU TË BUKUR
(Vajzës Iliridase)
Sytë e tu të bukur, si shkëndija ndezur
Rrezatojnë shikim aq depërtues n’behar
Stolis fëtyrën tënde kjo bukuri e rallë?!
E sikur t’mos ishe ti kjo që je vallë ?
Ata, do të shndritnin si dy Yje bashkë?!
N’hënën e plotë, qiellin që puthin me ashk !
Ngjyrat e detit në to janë shkrirë
Bashkë me t’qiellit puthen n’harmoni
Dashuria jote është dashuri e dlirë
Ëndrra e mëndafshtë të përkund në gji
Seç e pyet poeti realitetin tash !
Pse zgjohet Afërdita n’Pranverë ?
A thua vallë mosha mos ka vakur ?!
A Muzat e grishin dhe i bëjnë nder?!
Edhe Thinjosh t’i hypë Kalit me Flatra
Zemrën poetit për t’ia përflakur ?!
Akoma ka, them, do t’them e thash
Për miqësi s’ka zemër të plakur !!!
As që ka pasur dikur, as që ka dhe tash!
Eh! -sa do të kisha pasur dëshirë !
Të isha unë, pikërisht ai
Që me afsh do ta shuante zjarrin
E atij shpirti të kallur n’dashuri ?!
Thuan që, bukuria fizike bëhet e fortë atëherë,
Kur e ushqen fisnikria e shpirtit- të afshët !
Në djepin e përshëndetjeve të mia, ngrohtë !
Le të përkunden ëndrrat e tua të mëndafshta,
Deri në zhgjëndërrimin e vet, të ëmbel e t’fortë


Kasam Shaqirleva

[elvio]

Ne thithim ajër
pimë ajër,
Nxjerrë nga fryma
e njeri-tjetrit!
Ndaj duhet të quhemi
"Të dashur!"
Jo unë e ti,po gjithë njerëzit!
lindëm nga puthje
që nuk i pamë
(Puthjet i japin jetë
planetit!)
Ne thithim ajër,
pimë ajër,
Dhe prapë nga fryma
e njeri-tjetrit!
Jemi të lidhur me meridianë,
(Të lirë janë vetëm të vdekurit!)
Dhe thithim ajër,
pimë ajër,
Dhe veç nga fryma e njeri-tjetrit

I madhi Skender Rusi.

[Le jardin des disparus]

Më pyete pse të dua

Të dua për atë të qeshur të bukur
kur të shkëlqen syri i kthjelltë
nën ballë të qëruar

Të dua për ato flokët
ku është pështjellë
gjithë thellësi e natës
dhe për atë vështrimin
ku këndohet gjithë gaz i ditës
që është si një yll i lumturisë

Të dua se kur flet,
ai zë më zgjon në zemrën time
gjithë zërat e fshehtë të shpirtit

Të dua se pranë teje
e ndjej vehten time
më të madh dhe të fortë
se në dashurinë tënde
shoh zbardhëllimin e jetës

Të dua se edhe kur zbres
në thellësi të shpirtit
dhe në fund të zemrës
edhe atje thellë të gjej!

(M.F)

[vjeshta]

PABLO NERUDA

Ngadalë vdes

Dalngadalë vdes ai që bëhet skllav i zakonit,
që përsërit të njëjtat gjëra çdo ditë,
që nuk ndryshon rrugë,
që nuk rrezikon,
që nuk ndryshon ngjyrën e veshjeve,
që nuk i flet atij që nuk e njeh.
Dalngadalë vdes ai që nuk përmbys tryezën,
që është i pakënaqur nga puna,
që nuk rrezikon sigurinë nga pasiguria për të ndjekur një ëndërr,
që nuk i lejon vetes asnjëherë në jetë të thyejë rregullat e vendosura.
Dalngadalë vdes ai që nuk udhëton,
që nuk lexon,
që nuk dëgjon muzikë,
që nuk zbulon hijeshi tek vetja e tij.
Dalngadalë vdes ai që shpërfill krenarinë e tij,
që nuk i lë të tjerët ta ndihmojnë,
që i kalon ditët duke u qarë për fatin e tij të keq,
që ankohet për shiun që nuk pushon.
Dalngadalë vdes ai që i shmanget projektit para se të fillojë,
që nuk pyet për gjërat që nuk i di, dhe
që nuk përgjigjet për gjërat që di.
E shmangim vdekjen me doza të vogla,
duke kujtuar gjithmonë se të jesh gjallë
kërkon një përpjekje shumë më të madhe
se thjeshtë fakti që marrim frymë.
Vetëm durimi i paepur
do të na bëjë të arrijmë
lumturinë më të madhe.

[Ylli-1]

Dritero Agolli - Poçari

Vajta në Stamboll të bëj pazar,
për kujtim të ble një vazo balte:
- Paqe dhe selam, usta poçar,
Vazon më të mirë po e pate
Paqe dhe selam, usta poçar!

Vazoja nga dora shkau e ra
Dhe m'u bë njëzet e pesë copë,
Më erdhi rrotull deti Marmara
Dhe m'u hap dyqani turk si gropë,
Më erdhi rrotull deti Marmara.

Pa më shau poçari keq turqisht,
Unë e shava shqip e mend i rashë;
Për çudi poçari nuk u ligsht,
Veç dy lot në sytë e kuq i pashë,
Për çudi poçari nuk u ligsht!

Mos u çmend ky turk, ky musliman?
Unë e shaj, ai me duar në qafë!
Poçe tjeter mori në dyqan
Dhe më tha: " Më shaj, për besë, prapë!"
Poçe tjetër mori në dyqan.

Psheretiu si unë: " Jam shqiptar,
Shqip, vëlla, ti shamë dhe një herë,
Fjala shqipe s'blihet në pazar,
Në dyqan ka vjet që s'e kam ndjerë,
Fjala shqipe s'blihet në pazar!"

Ikën nga dyqani burra e gra,
Unë e një poçar e tjetër s'kishte,
Vazot frynte deti Marmara,
Vazove poçari shqip u fliste,
Vazot mbushte deti Marmara.

[vjeshta]

HEINRICH HEINE

Sa herë që shtëpisë sënde

Sa herë që shtëpisë sënde
Kaloj, e vogëlo,
Gëzimi është prej zemre
Dritares kur të shoh.

Ti syçkat si ulli
Mbi mua i pushon:
- I huaj, kush je ti,
Që dhimbjes i ngjason?"

- Unë jam poet gjerman,
I njohur n'atë vend;
Askush mua s'më ndan
Më t'mirët kur përmend.

Çka mua më mundon,
Mundon dhe shumë atje;
Në vuajtjen, që s'mbaron
Çdokush dhe timen njeh."

[vjeshta]

NJE FEMER




Ata u deshen me afsh e me zjarr.
Ajo capkene, ai kusar.
Kur ai ndonje mufke ja veshte,
Ajo kercente ne shtrat dhe qeshte.

Diten e kalonin per bukuri,
Naten ajo flinte mbi gjoksin e tij.
Kur e futen ne burg ate, ajo s'rreshtete
Ne dritare qendronte dhe qeshte.

Ai i fliste"O, eja ketu
se me merr malli kaq fort per ty...
ty te therres se do vdes..." i theshte
Ajo tundte koken dhe qeshte.

Ne oren gjashte ai u var.
Ne oren shtata e kallen ne varr.
Ne oren tete ajo qe e deshte,
Pinte vere te kuqe dhe qeshte..

H.H

[lovely]

Syte


Te zes a blu plot gaz e zjarr
Sy te panumert pane agimin
Tani po flene atje ne varr
Po dielli nuk e err shkelqimin.

Dite dhe nete, sa sy o Zot!
Shkelqyen mu si xhevahire
Shendritin yjet jete e mot
Po syte u krodhen ne erresire.

Vecse veshtrimin plot magji
Jo, jo, se humben syte e bukur
Do jene kthyer kushedi
Nga bote e shpirtit e padukur.

Si yjet qe kur perendojne
Na lene, po ne qiell mbesin
Keshtu dhe syte vine edhe shkojne
Po per te vdekur nuk vdesin.

Te zes a blu, plot gaz e zjarr
Celur ndaj Drites se vertete
Syte qe u mbyllen atje ne varr
Shohin ende, shohin perjete!

Nga poezia franceze

[vjeshta]

Botë pafundësie


Nata më tha:
ka natë e natë;
dita më tha:
ka ditë e ditë;
drita më tha:
ka dritë e dritë…
E panjohura foli:
Syri yt njeh pak errësirën,
pak e sheh ditën,
më pak e dallon dritën!
Të njohurat i ke afër,
s’di gjë për ato që janë larg,
e të fshehtat,
ah të fshehtat,
ato janë kudo,varg e varg,


Rr.S.

[ssara]

DHE SONTE..

Dhe sonte nata më vodhi ,tek ti më solli,
flisja me ty,,edhe në heshtje shpirti im të fliste,
zëri yt ,,mbrëmë tik-taket lodhi,
të një zemre që ëndërrat i ujiste.

Po me ëndërrat e tua,,që sot janë pak shpërndarë,
lodhur pak,,edhe pse ti prap dëshiron,,
në jetën ku dëshirat bëhen varg,
ku fjalët ëmbël thua: po kur thua se më don.

Dhe sonte i fola natës,,fola dhe me ty..
zëri yt gjumin keqas më largoi,
në melodinë e kësaj nate të dy,,
ëndërruam bashkë,,po ,,po..mendoj.

DRR

[Ylli-1]

PA TITULL

1.
Sa fuqi ka një shiqim
Që të therrë drejt në zemër,
Prej nga vjen tërë kjo forcë
Që të prekë gjer në thembër!

2.
Të molis, të këputë
Me gjithë forcën tej të shpon,
E ndjen dhembjen, e ndjen therrjen
Prap pa të dot nuk jeton!

3.
Të përplas nëpër gremina
Pastaj të bartë lart në qiell,
Shpesh të bëhet errësirë nate
Dhe pastaj dritë dhe diell!?

4.
Të bën me lotë, të bën me gaz
Pastaj në flatra të fluturosh,
Të bën të fortë, të bën të ditur
Dhe pastaj t'bën të gabosh!?

5.
Kush me botën kështu vepron
Kush e ka tër këtë fuqi,
Me ndjenjat tona kush kështu luan
Përveç teje DASHURI!?

SH.A.
11.01.2005/Ferizaj

[vjeshta]

Me piktoren vjeshtë



Risi ndër ne, na erdhi një piktore,
e pa fjalë, shumë punëtore,
e ta shtroi pëlhurën gjërë,
livadhe e fusha i mori model,
e t’i ngjyrosi, ashtu mbarë, të tërë!


Majat e lisave i ka bërë tërë lara,
diku nis e kuqja, nuk mungon e bardha,
kaltër e verdh i shkriu me mjeshtri,
gjithjë fëmijët u habitën: o, mrekulli,
vallë, sa e shpejtë, sa ka fantazi!


Ngjyra e gjelbër na është hidhëruar,
përzier me tjerat, ndjehet e harruar!
Edhe e zeza ka vend në atë pikturë,
ajo shikon veten, po, është e habitur:
se kam bukuri nuk do e besoja kurrë!


Nganjëherë në ndihmë i vjen bryma,
ajo natën se ku mbledh kristale,
i hedh nëpër degë, në livadhe,në kreshtë
mandej artistja në pikturë i mbarështron!
E, tre muaj nuk pushon piktorja vjeshtë!


Rr. S.

[vjeshta]

GJAKU S'MA LEJON.....

Një zonjë e bukur greke,që në dorë një trëndafil mban
Më shikon ëmbël dhe ma bën me sy
"Eja mik-më thotë-E di që je çam
Kjo hënëz e bukur na fton për dashuri."

O zonjës e bukur dhe fisnike e Greqisë.
Pak dashuri dhe shpirti im këtë natë me hënë kërkon.
Do desha të zhytesha sonte në puthjet e ëmbla të dashurisë.
Por është gjaku çam që nuk më lejon.

Për dashurinë do dhuroja gjithçka të shtrenjtë që kam.
Veç kurrë nuk do të shkelja mbi gjakun çam.



Kamber Cano.