Kush po drejton sulmet terroriste dhe krizen e refugjatëve në Evropë dhe pse

[Izraeliti]

Kriza e Refugjatëve

Fluksin e refugjatëve Arab dhe Afgan drejt Evropës e drejtonin „Armiqët e Evropës“ me qëllim destabilizimin e Unionit Evropian. Qëllim të cilin pothuajse e arritën meqenëse Britania e Madhe kërkoj shkëputje nga Unioni, dhe një numër i partive konservative në Holand, Francë, Gjermani e Austri po flasin për mundësinë e daljes nga Unioni nëse nuk ndërmirren reforma në politikat sociale.

Edhe pse luftërat në Afganistan dhe në lindjen e Mesme kishin filluar që në vitin 2001, vala e refugjatëve ju vërsul Evropës tek në vitin 2015. Valë e cila shkaktoj kaos gadi në të gjitha shtetet që u ballafaquan me fluks refugjatësh. Taktika dhe rruga e ndjekur për deportimin e refugjatëve në Evropë të shpie deri te dyshimi se fluksi ishte i mirë planifikuar dhe qëllimi ishte i errët.

Përveq destabilizimit dhe paknaqësisë publike, qëllim tjetër ishte edhe mbjellja e urrejtjes kundër popujve arab te popujt evropian.


Sulmet terroriste

Gjithashtu edhe sulmet që po ndërmirren janë tejet karakteristike. Po sulmohet zemra e Evropës (Franca dhe Gjermania), si dhe periferia toksore Evropiane (Turqia). Qëllimi është futja e ushtrive Evropiane në luftë me grupe të ndryshme luftarake të kombeve Arabe.

Skenari duket të jetë tepër i errët. Parashikohet që brenda 8 viteve të ardhshme të ketë përplasje dhe aksione guerile edhe ne Unionin Evropian, përplasje që do ta demtonte shumë ekonominë dhe të ardhmen e Unionit. Shtetet Balkanike si Greqia dhe Maqedonia si dhe Republika e Turqisë mbase do ta pësojnë më së keqi. Unë mendoj se egzistenca e tyre do të vëhet në dyshim.

Qëllimi siq duket është kryekëput ekonomik – ndalja e zhvillimit të ekonomisë Evropiane, sepse Ekonomia Evropiane ka treguar tendenca të qarta për rritje të vrullshme, si dhe pengesa që po i bëhet shteteve Evropiane për lidhje të reja ekonomike me shtetet e Euro-Azisë.


Mbase në shkrimet në vijim do të sqarojm më në detale termin “Armiqët e Evropës”!

[Pulebardha]

Ufaaaaaaaaa sa u kam lakmi, këtyre kokave, secila shkronje ka nje dmth. ata u shtuan si kakarlake, per me ndyre nje kontinent....nuk dua me prishe kete shkrim kaq domethenes.

[Izraeliti]

Merkel, Hollande, Renzi - Takim para Samitit Evropian

22.08.2016

Merkel, Hollande, Renzi konsiderojnë si detyra të rëndësishme për BE-në sigurinë, ekonominë dhe mbrojtjen.

Gjatë një takimi tripalësh në një vend simbolik, Kancelarja Angela Merkel (CDU), Kryeministri italian Matteo Renzi dhe presidenti francez François Hollande diskutuan për impulse një një përtëritje të BE-së. Mikpritësi Renzi bëri thirrje për "një faqe më të mirë në historinë e BE-së." Merkel bëri thirrje për një angazhim më të madh të përbashkët për çështjet e sigurisë.

"Shumë mendonin se pas Brexit-it BE-ja do të merrte fund, por nuk është kështu", tha Renzi. "Është e lehtë për t'u ankuar dhe për të gjetur koka turku dhe Evropa është kokë turku përsosur ", theksoi Renz. Por Bashkimi Evropian lidhet shumë më tepër me çështje të tilla si "paqja, prosperiteti dhe liria." Evropa ka nevojë për të marrë masa për të nxitur rritjen ekonomike dhe për të luftuar papunësinë e të rinjve.

Takim plot me elemente simbolike

Renzi i kishte ftuar kolegët e tij nga Gjermania dhe Franca në ishullin e Ventotenes. Para fillimit të bisedimeve ata ishin për vizitë në varrin e aktivistit dhe gazetarit komunist Altiero Spinelli, një nismëtarët e integrimit evropian. Gjatë internimit të tij në këtë ishull nga regjimi fashist i Benito Musolinit, Spinelli kishte shkruar manifestin "Për një Evropë të lirë dhe të bashkuar".
Më pas samiti tripalësh u mbajt në aeroplanmbajtëses "Giuseppe Garibaldi", e cila si flamurtare e misionit të BE-së "Sofia" ka gjithashtu një vlerë të fortë simbolike.

Siguria dhe mbrojtja e kufijve

Si detyrë të rëndësishme për BE-në Merkeli quajti sigurinë, për të cilën tha ajo nisur nga terrori islamik dhe lufta civile në Siri, ne duhet të bëjmë më shumë. Merkel kërkoi përmirësimin e punës së shërbimeve sekrete dhe të bashkëpunimit në fushën e mbrojtjes.

Si ndër detyrat e mëdha për të gjithë BE-në ajo përcaktoi mbrojtjen e kufijve për të garantuar edhe më tej qarkullimin e lirë brenda BE-së. Një detyrë tjetër, duhet të jetë sipas saj stimulimi i ekonomisë.

Edhe Hollande theksoi se Evropa kërcënohet nga ndasitë dhe shpërbërja dhe për këtë nevojiten impulse të reja në fushat e ekonomisë, të sigurisë dhe të mbrojtjes.

Në mes të shtatorit në Bratislavë do të zhvillohet një samit i ri i BE-së pa Britaninë e Madhe.

Marre nga DW.COM

[Izraeliti]

Shansi i fundit i Europës



Shumë ngjarje po ndodhin në Europë aktualisht, por ai që ishte një projekt i paqes së përhershme po e humbet fuqinë çdo ditë e më tepër. Ish-zv.kancelari gjerman Joshka Fisher bën parashikimin e tij për Bashkimin Europian

Shumica e historisë së Europës është shënjuar nga konflikti. Historiani amerikan Robert Kagan shkroi në vitin 2003 se “amerikanët janë nga Marsi dhe europianët nga Afërdita”; por Europa ka qenë prej shekujsh shtëpi e perëndisë romake të luftës, jo e perëndeshës së dashurisë.

Afërdia gjeti strehim në Europë vetëm pas Luftës së Dytë Botërore, kur shumë institucione të qeverisjes globale u shfaqen, përfshirë Kombet e Bashkuara, Bankën Botërore dhe sistemin financiar Bretton Woods. Gjatë Luftës së Ftohtë, vendet europiane humbën të gjitha sovranitetin e tyre ndaj dy superfuqive të reja globale, Shteteve të Bashkuara dhe Bashkimit Sovjetik.

Kontrolli i ndarë i dy superfuqive me kalimin e kohës u dobësua dhe sistemi i vjetër shtetëror europian u zëvendësua nga Bashkimi Europian, me premtimin e paqes së përhershme mes shteteve të BE-së dhe Europës e pjesës tjetër të botës. Rënia e komunizmit në Europë, pasuar nga ajo e Bashkimit Sovjetik në 1991, u përshkrua triumfalisht në Europë dhe në Shtetet e Bashkuara si “fundi i historisë” – triumfi global i demokracisë liberale dhe kapitalizmit të tregut të lirë.

Disa dekada më pas, vitin e tmerrshëm 2016, e gjitha kjo tingëllon shumë naive. Në vend të ruajtjes së paqes dhe “bashkimit edhe më të ngushtë”, europianët po përjetojnë episode të mungesës së rendit dhe dhunës pothuajse çdo ditë. Këto përfshijnë vendimin e Mbretërisë së Bashkuar për t’u larguar nga Be-ja; një rritje të sulmeve terroriste në Paris, Nisë, Normandi dhe gjetkë; agresion të ri të Rusisë; dhe një grusht shteti të dështuar në Turqi, pasuar nga kundërsulmi i presidentit turk Erdogan mbi shoqërinë civile turke, që ka rritur tensionet për idenë e Turqisë si partnere e Perëndimit.

Për më tepër, kriza e refugjatëve në Europë, me azilkërkuesit që po vërshojnë nga Lindja e Mesme dhe Afrika e Veriut, mbetet ende për t’u zgjidhur. Efektet e luftërave civile dhe diktaturave ushtarake te fqinjët e Europës vazhdojnë të kërcënojnë kontinentin dhe SHBA duket se po lodhet nga roli i saj si garantuesi universal i sigurisë dhe rendit global. Këto dhe faktorë të tjerë kanë çuar që shumë europianë të besojnë se vitet e paqes kanë marrë fund.

Dikush mund të mendojë se ky grup problemesh do të çonte në forcimin e BE-së nga europianët, në mënyrë që të kontrollonin situatën dhe të përballeshin me rreziqet në rritje. Por në vend të kësaj, shumë europianë po ndjekin thirrjet populiste drejt nacionalizmit dhe izolimit ashtu si në shekujt 19 dhe 20.

Kjo nuk është shenjë e mirë për europën. Në shekullin 21, t’i kthesh krahët bashkëpunimit dhe integrimit është njëlloj sikur të zhysësh kokën në rërë dhe të shpresosh se rreziqet do të kalojnë. Dhe, ndërkohë rritja e ksenofobisë dhe racizmi po prish përmbajtjen sociale për të cilën Europa ka nevojë në mënyrë që të parandalojë kërcënimet ndaj paqes dhe rendit.

Si arritëm deri këtu? Duke kthyer shikimin 26 vite pas, ne duhet të pranojmë se shpërbërja e Bashkimit Sovjetik – dhe me të fundi i Luftës së Ftohtë – nuk ishte fundi i historisë, por fillimi i fundit të rendit liberal perëndimor. Në humbjen e armikut ekzistencial, perëndimi humbi subjektin e superioritetit të vet moral.

Vitet 1989-1991 ishin fillimi i një tranzicion historik nga bota e globalizuar dhe bipolare e periudhës post luftës së dytë botërore, një vend familjar, por që ne ende nuk e kuptojmë plotësisht.

Një gjë është e qartë: fuqia politike dhe ekonomike po ndryshon nga Atlantiku në Paqësor dhe larg nga Europa. Kjo na çon në shumë pyetje të hapura: “Cili pushtet (pushtete) do të formësojnë rendin e botës në të ardhmen? A do të jetë tranzicioni paqësor dhe do të mbijetojë perëndimi i bashkuar? Çfarë lloj institucionesh të qeverisjes globale do të shfaqen? Dhe çfarë do të ndodhë me Europën e vjetër – dhe transatlantizmin – në një “periudhë Paqësori”?

Ky mund të jetë shansi i fundit për Europën që të përfundojë projektin e unifikimit. Dritarja historike e mundësisë që u hap gjatë periudhës së internacionalizmit liberal të perëndimit po mbyllet shpejt. Nëse Europa e humbet shansin e saj, nuk e ekzagjerojmë po të themi se e pret katastrofa.

Politikanët europianë sot i ofrojnë votuesve një mundësi mes pragmatizmit modest dhe nacionalizmit të vrullshëm. Por ajo që Europa ka nevojë tani është një mënyrë e tretë: lidership politik që mund të mendojë në mënyrë kreative dhe të veprojë guximshëm për një kohë afatgjatë. Ndryshe, Europa ndodhet përballë një zgjimi të ashpër.


Marrë me autorizim nga Project Syndicate, 2016. Përkthimi: Reporter.al