Ditari i ndjenjave....! - Page 11

**Zero Cool** · 03-02-12, 20:55

Kanibali ka qenë një gjeneral, burrë shteti i madh afrikan. Ai ka tejkaluar pengesa të mëdha dhe e ka realizuar të pakalueshmen, sepse ka menduar se mundet, Ai e ka kuptuar se pengesat reale në jetë janë ato që ne ia vëmë vetes. Kanibali ka qenë, nga qyteti i Kartagjenës, armiqtë më të këqij të së cilës kanë qenë romakët.

Në vitin 220 para Krishtit filloi një luftë midis Romës dhe Kartagjenës. Trupat e Kanibalit ishin më të pakët në numër dhe kishin më pak armë dhe furnizime sesa armata e madhe romake. Kanibalin nuk e pengonte kjo që të besonte se mund të fitoje, dhe nuk e pengonte që të veprojë bazuar mbi këtë besim. Ai bëri një plan të guximshëm për shpartallimin e romakeve. Duke e ditur se nuk do të fitonte në një konfrontim frontal, vendosi që të bënte të pamundurën: Të sulmonte nga prapa, mbi Alpet. Por thuhej se kjo ishte e pamundur, për shkak se Alpet ishin të pakalueshme.
Ai krijoi një strategji sipas të cilës do të përdorte elefantë të mëdhenj për të kaluar mbi Alpe. Ai i mblodhi trupat e tij dhe kaloi mbi Alpe, male që konsideroheshin të pakalueshme, dhe me sukses i shpartalloi romaket. Kështu u bë një nga strategët dhe liderët më të mëdhenj ushtarakë të të gjitha kohëve.

Ne ende e përsërisim një nga thëniet e tij klasike: "O gjej një rruge, o hape një!"

Prandaj ndiqni ëndrrat tuaja, madje edhe ato për të cilat njerëzit mund të thonë se është e pamundur të realizohen.
Nëse nuk ka rrugë, hape një.
Nëse nuk ka shteg, hape një dhe bëhu pionier.
Çfarëdo që mendoni se mundeni, do të shihni sesi do të bëhet realitet.

Oqeani · 03-02-12, 21:11

Nese guxoj te pershkelli pak ca shkrimin tuaj Z ... C ....

Kanibali !

Sa i perket nje historie te tille, prijes i kartagjenasve ishte - HANIBALI - dhe me strategjine e tille siç e pershkruat ju, permbysi romaket qe edhe ne dite e sotme mbeti thenia : Hanibali ante portas. Thenie qe perdorej per te i friguar femijet ne kohen romake, ashtu siç perdornin dikur tek ne : Shuj se arusha !!!!

**Zero Cool** · 03-02-12, 21:22

Njëherë ishte një ankand që konsiderohej si ankand për gjëra të pavlefshme. Shpallësi i ankandit u ndal tek violina shumë e vjetër dhe e përdorur, me pamje të çuditshme. Ai mori violinën dhe preku telat e saj që lëshuan zëra të çjerrë. E shikoi violinën e vjetër e të pluhurosur, u vrenjt dhe pa kurrfarë entuziazmi dha një çmim: 10 dollarë.
Por nuk kishte të interesuar. Pastaj, ai e uli çmimin në 5 dollarë. Prapë nuk kishte përgjigje. Ai vazhdoi ta ulte çmimin gjersa ra në 50 centë. Thoshte: "50 centë, vetëm 50 centë, e di se nuk vlen shumë, por mund ta blini për 50 centë".
Në atë moment, një plak me flokë të hirtë dhe me mjekër të gjatë doli para dhe pyeti nëse mund ta mbante violinën. Plaku nxori faculetën dhe fshiu pluhurin nga violina. Me shumë kujdes akordoi telat dhe e vuri violinën e vjetër nën mjekrën e tij dhe filloi t'i binte.
Dhe nga ajo violinë e vjetër erdhën tingujt më të bukur muzikorë që ishin dëgjuar ndonjëherë.
Këngë dhe melodi të bukura dilni nga ajo violinë e vjetër dhe e katandisur. Shpallësi i ankandit pastaj pyeti se cili ishte çmimi fillestar.
Njëri tha: 100 dollarë. Tjetri: 200, dhe zuri të ngrihej e të ngrihej çmimi e më në fund u shit për 1000 dollarë, Një mijë dollarë për një violinë të vjetër e të katandisur, që pak më parë askush nuk donte ta blinte as për 50 centë.
Një gjë e vogël mund të bëhet e madhe kur ajo është në duart e mjeshtrit...

Duhet të jemi mjeshtër dhe instrumenti i jetës do të magjeps me tingujt që ka!

halla e madhe · 03-02-12, 21:30

Citim:

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Njëherë ishte një ankand që konsiderohej si ankand për gjëra të pavlefshme. Shpallësi i ankandit u ndal tek violina shumë e vjetër dhe e përdorur, me pamje të çuditshme. Ai mori violinën dhe preku telat e saj që lëshuan zëra të çjerrë. E shikoi violinën e vjetër e të pluhurosur, u vrenjt dhe pa kurrfarë entuziazmi dha një çmim: 10 dollarë.
Por nuk kishte të interesuar. Pastaj, ai e uli çmimin në 5 dollarë. Prapë nuk kishte përgjigje. Ai vazhdoi ta ulte çmimin gjersa ra në 50 centë. Thoshte: "50 centë, vetëm 50 centë, e di se nuk vlen shumë, por mund ta blini për 50 centë".
Në atë moment, një plak me flokë të hirtë dhe me mjekër të gjatë doli para dhe pyeti nëse mund ta mbante violinën. Plaku nxori faculetën dhe fshiu pluhurin nga violina. Me shumë kujdes akordoi telat dhe e vuri violinën e vjetër nën mjekrën e tij dhe filloi t'i binte.
Dhe nga ajo violinë e vjetër erdhën tingujt më të bukur muzikorë që ishin dëgjuar ndonjëherë.
Këngë dhe melodi të bukura dilni nga ajo violinë e vjetër dhe e katandisur. Shpallësi i ankandit pastaj pyeti se cili ishte çmimi fillestar.
Njëri tha: 100 dollarë. Tjetri: 200, dhe zuri të ngrihej e të ngrihej çmimi e më në fund u shit për 1000 dollarë, Një mijë dollarë për një violinë të vjetër e të katandisur, që pak më parë askush nuk donte ta blinte as për 50 centë.
Një gjë e vogël mund të bëhet e madhe kur ajo është në duart e mjeshtrit...

Duhet të jemi mjeshtër dhe instrumenti i jetës do të magjeps me tingujt që ka!

ZC_ky tregim flet me shume se njemije fjale,filozofi e vjeter me dmth.te madhe!

natyra · 04-02-12, 04:27

Ne rrefim te Ditarit...

"Dhe,kushedi sa do duhet udhetim te me shpie deri tek Ti perfundimisht.(shoku im)?
vetem di te te them,se pa Ty asgje spo ka vlere ne kete jete:(!
Sa here mundohem te te shtyt veten,qe gjerat ti bej te duken ashtu si ishin dikur,por nuk kan si behen,e kur ti nuk je! (ndryshe nga qe se pranoi ikjen tende)
E une e plogavt perpelitem,duke e luftuar vetmin!:(
....gjitheqka me duket e vrazhde para syve te mije,asgjeje s'po i gezohem.E di, se ti nuk e don te jem keshtu,e di dhe kur me thoje gezoju jetes ashtu si eshte.Por sikur ti ta dije se sa gjera kan ndryshua,qe kur ike nga ne.Me siguri do ishe ndjere i lumtur shumm...dikush thote se na shifni nga ajo bote,e dikush tjeter jo thote!
E kujt ti besohet valle? kete dhe nipat e mbesat me pyesin?!
...Ata mendoin se ti je gjitheka me ta,shpesh me flasin per ty,me pyesin per shum gjera qe pergjigje nuk gjej,dhe une e genjyer perpiqem qe ata ti bind per t'besuar ne diqka!
"Ne diqka qe as vet nuk gjej rrefim!

"Dhe,kushedi sa do duhet udhetim te me shpie deri tek Ti perfundimisht.(shoku im)?

autore
..Natyra!

natyra · 21-02-12, 03:49

"Mbrem Festuam pa Ty! (shoku im),,ne festen e pavaresise,diku ne MERGIM,,,mbrem,as muzika s'me shoqeronte pa Ty! "E,as ne valle me nuk po hyj,syt me rrinin ne lote,malli ma ngushtonte frymen,ne qdo qaste po ngushlloja veten...dhe tjeret,po me vezhgonin..sikur te me thuan diqka donin..porse as atyre,su dilte doni fjale sa per te mposhtur,monotin e rrethit te ngusht familjare(qe aqe shum e ndjeshin boshllekun tend)!...edhe sa do qe mundoheshim te permbahemi ne syt e shoqeruesve,miqe dhe shokve te tua,dhe tanet...prap ti nuk gjendeshe ne ate mes,si gjithemon i buzeqeshur qe ishe...)))))

"Dhe, qdohere per Ty!do te jet kujtimi nga ne....

Natyra

**Zero Cool** · 14-03-12, 15:52

Ndryshe nga mbrem...sonte po e festoj ikjen tende! I vetem,pa dhimbje,vuajtje apo lot! Madje dhe erresiren u mundova qe ta largoja! Ndeza te gjitha dritat e dhomes dhe sikur u ndjeva me ndryshe. I thash vetes qe Ti vlen me shume se Ajo! Dhe si per cudi ashtu u ndjeva...i vlersuar! Fundi fundit ti humbe dike qe te donte. Ndersa une...thjesht ate qe me shkaterronte c'do dit! C'fare ndryshimi apo jo?...! Po ngre dolli per veten...per ty...per ne te dy! Po ngre dolli per dhimbjen,vuajtjet dhe lotet! Po ngre dolli per te shkuaren,te tashmen dhe te ardhmen! Dhe dollin e fundit e ngreva per shoqerin tende!!
Per ato qe perflasin dhe manipulojn fjalet si mbas deshires se tyre!! Per ato qe nderhyn kur ne u lidhem,dhe heshten kur u ndam!!
Per ato qe ti fshinin lotet kur ishin me ty,dhe qeshnin kur largoheshin!!
Por mbi te gjitha prandaj ekziston nje Zot. E me kaq mbaroi dhe shishja e veres! Doja te hapja te dyten po s'kisha se per ke te ngreja me dolli! Fundja...me kaq mjaftoi! Mbase do ta pi kur te mesoj dicka te ngjashme me mua,per ty apo shoqerin tende!! Apsolutisht mos e merr si urim,sepse nuk eshte i tille! Por thjesht bota me rrota eshte...ashtu sic thua dhe ti...
As te fle nuk dua. Dua qe agimi i kesaj dite bashke me lindjen e diellit te me gjejn zgjuar ashtu si c'do nate. Por ama ndryshe nga netet e tjera! Dua ti them qe e permbysa realitetin me emrin sfid! Ja dola vetem pa Ate!
Dua ti them qe e rigjeta forcen qe kisha DIKUR!
Dua ti them aq shume...sa qe s'do pushoja kurre se shprehuri ketu!
Por kryesorja mbi te gjitha eshte se dua ti them qe ATE dhe ATO qe na ndan me vjen keq qe nje dit do ti shoh keshtu si veten! Keshtu sic une isha! Per ATE me vjen vertet keq. Jo se e doja...por nuk e meriton,sepse nuk eshte si ATO. Ndersa per ATO s'do kem keqardhje! As gezim. S'di se si ta quaj! Mbase Krenari! Une ja dola...duke u rrezuar e duke u ngritur serish! Duke u zvarritur pas gjithckaje qe mendoja se me jepte force! Mbi te gjitha duke gjet mbeshtetjen e disa personave qe vertet ja vlen ti FALENDEROSH!
Ne rrugen e gjate te jetes,e di qe do perballem serish me shume disfata.
Por mjaftoi nje fitore per te kuptuar se e pamundura nuk ekziston!
Thjesht paska njerez pa kurajo...te cilen duke luftuar arrin ta fitojn ate...KURAJON!
Me fal ZEMER... Mbi te gjitha,me fal qe po te quaj serish Keshtu!

~~Denim~~ · 25-04-12, 16:20

Tashmë isha më i vendosur për tu pagëzuar, por duhesha të kaloja rrugëtim të gjatë për të arritur deri tek caku. Kur shkova te shtëpija, nëna me pyeti ku isha, i thash isha me shokë, e besoj, e ndiva veten keq që po genjeja nënën e cila me vujte më kishte rritur dhe edukuar, thuja vetem sepse babai ka vite që punon në mergim. U mbylla në dhomen time, hapa kompjuterin, hyra në internet, kërkoja faqe katolike shqip. Kërkoja dhe gjeta gjëra interesante, u befasova sa shumë kisha katolike paska nëpër trojet shqiptare, shumica nga ato ishin të bukura, zemra mu kënaq.

Vazhdova me kërkime, dhe ja çelsi që më duhej, gjeta Biblen në gjuhen shqipe. Faqja quhej www. Bibla.net. Kisha shumë paqartësi, fillova të lexoj nga fundi, duke mendu se lexohet sikur Kurani, ama asgja nuk kuptoja kështu. Dilsha nga një kapitull në tjetrin. Mbeta pa gjumë deri në ora 5 e mëngjesit. Shyqyr se ishte ditë e diele, dhe nuk duhej të dilsha në punë, sepse lokali ku punoja ishte i mbyllur. Nëna më trokiti në derë në ora 10, me vështirsi u zgjova, hengra bukë dhe piva kafe.

Thirra të fejuaren time në mobil, pas gjysem ore u takuam në qytet, shkum në ameltore, pimë nga një limonat. Bisedonim për përgatitjen për martesë. Kishin mbet edhe 6 muaj deri te dasmja jonë. Duke folur, nga naiviteti e pyeta: a kishe pranu meu ba katolike ? Mu përgjigj : kurr nuk bana kaurre (krishtere) !

Ajo kishte migjen imam, dhe familja e saj ishte shumë e islamizuar. Fillova t'ja spegoj se të gjithë shqiptarët para 300 vjetve kanë qenë katolik apo ortodoks, por kot, ajo ishte skuqur në fëtyrë, dridhej nga nervoza. Pastaj i thash vetem të testova. Po të kishte pas guxim ndoshta ma kish dhanë një shuplak !

Pas një jave, kamë udhëtuar për në Gjakovë për vizit te disa shokë (i njohja që nga koha e luftes). Jemi kënaq duke shëtit, në një pjesë të qytetit vërejta dy kisha katolike. U thash tre shokve dua të hyj mbrenda. Ata qeshen me mua, dhe më than me humor: hajt bre a e ki menjen meu ba prifta a ? U përgjigja me humor: po du meu ba prift ! Njëri nga shokët banonte nja 5 minuta nga kisha, dhe kishte vizitura këtë kishë me qindra herë edhe pse ai është musliman. Aty ishte një si dyqan ku shitnin libra dhe kryqa katolik.

Bleva Biblen, kushtoj dikund 15 euro më duket. Ishte liber me mbi 600 faqe dhe me kualitet të lart. Pas qëndrimit tim dy ditor u ktheva në qytetin tim, biblen e kisha mëshef në qanten e krahut. Kisha frikë që ma shef dikush. U futa në dhomen time, tani vazhdova të lexoj biblen, por këtë herë vetem pjesë nga Ungjilli, ashtu si më pati kshilluar një grua aty tek kisha në Gjakovë.

**Zero Cool** · 16-05-12, 23:01

Atë e kishte marrë malli kaq shumë për atë njeri! Ajo i mungonte atij çdo ditë, por sot i mungonte edhe më shume.

Përse?
Dikund dëgjohej kënga 'Ilaçi im', dhe zhurma e lotëve që përplasej në bllokun e shkrimeve te tij. Çfarë e mundonte vallë atë?
Në një cep të dhomës ishte një faqe kalendari e grisur, muaji maj ishte ndarë në shume copa dhe po pëngjante në puzzle! Ai qante dhe nuk pushonte së thirruri emrin e saj.

Po shikonte një fotografi dhe filloi të pëshpëriste:
"Zemër, sot bëhen katër vjet që nga momenti që kam kurorëzuar dashurinë time ndaj teje me puthjen e parë, atëhere kurë më dhurove dhuratën e parë, kurë me the fjalën e parë*. Janë katër vite që nuk kam rreshtur kurrë së dashuri dhe kujtuar. Më ke munguar si vesa që i mungon lules në gjdo mëngjes. Sikur të mund të dije sa më mungon edhe sot.
Padashur jam kthyer në kujtimet e tretura të katër viteve më parë dhe .. ahhh, sa shumë kemi ndryshuar ne dhe gjërat që na rrethonin! Trishtohem kur kujtoj sa të lumtur kemi qenë dhe sa te largët jemi tani. Vendtakimi ynë i parë dhe të gjitha rrugët ku po ecnim së bashku sa të shkretë më duken sot. Sa bosh më duket qyteti, sot, pa ty, pa ne.

Akrepat e orës kanë ngecur në 12:00. Vetëm buzëqeshja yte mund t'i lëvizë ata. Ishte shumë e vështirë për mua keto dy vitet e fundit të shtirem sikur gjithçka është në rregull. Ka qenë shumë e veshtirë për mua t'i them botës, që të ka harruar, aq ma e vështirë ishte t`ia them vetës këtë. E kisha shumë vështirë të mbaj lotët kur dikush po përmendte emrin tënd. E din?

Para një dite vizitova vendtakimin tonë të parë, ishte ai vendi ynë i dikurshëm. Po qëndroja aty ku të prita herën e parë, aty ku dole ti me buzëqeshjen tënde dhe e bëre diellin të turpërohej para dritës sate.

Uhhh, sa kujtime më përplasën nëpër kokë, fytyra yte, buzëqeshjet, fjalët tua, lotët e tu...

Të menqurit thonë që ëndrrat bëhen realitet. Gënjejnë! Ti ishe ëndrra ime, dhe nuk u realizove kurrë. Ti vdiqe si një frigacake vetëvrasëse dhe kurrë nuk pate guximin të përballeshe me atë çka ndjeje në të vërtetë. E gjunjëzova dashurinë time para teje, dhe ti shkele mbi të pa mëshirë.
Jam munduar të jetoj pa ty, kam qeshur dhe do të jetoj, dhe do të qeshë por përbrenda...

Zot, të lutem më ndihmo ta harroj! "

Lotët nuk e lanë të fliste më. Stilolapsi që kishte në dorë pëlciti dhe fleta ku po shkruante u rrudhos nga shtrëngimet e tepërta.
Ajo i mungonte shumë!

* sa i madh

1

2

Jana · 16-05-12, 23:31

... c'do mengjes kur zgjohem i Falenderohem Zotit qe jam shendosh dhe mir ... secilen dit te jetes sime jam mundu me shiju dhe me kalu mir ...secilen jav kam dasht me pas nga nje kujtim t'buker...por edhe ato te hidhurat kurr si kam fsheh ...sepse jeta eshte e till pa hidherime s'kish me qen intersant...jan deshtimet e hidherimet qe na bejn me te fort...por kurr ne jet Ditari im se kam lene vetem te bie preh e asgjej ...bile nganjehr jam gjyku edhe per krenari te tepruar ...po ja kjo jam une ... kshtu em kan rrit...

....e vitet po ikin shum shpejt....

...Tani kur zgjohem ne mengjes e para qe them eshte ...o Zot faleminderit qe ma dhurove engjellushin tim ...kurr ne jet se kisha kuptu se duke shiku femijen tend aty e gjen lumturin e gjith Botes....e tani e kam kuptu dhe tani e kam kuptu ...pse Nena ime ma dha at edukat dhe at vetbesim ...sepse edhe ajo deshi te jet krenare dhe e lumtur duke me shiku mua ...

...ne hapa te till dua ta rris edhe une Evladin tim ...

Domira · 20-05-12, 22:34

Nga t´ja filloj...!?
Mu në mes të dehjes që m’imponoj jeta u shfaq edhe një shteg i ndricuar me një dritë të cilën nuk e njihja, e të cilën e vëzhgoja me shumë kujdes, por që më tërhiqte dita ditës aq fort, aq ëmbël sa që më futi frikën në palcë, një frikë e cila edhe përkundër ndrydhjeve të mia, vetëm sa vinte e zgjonte edhe vullkanet më të fshehura...
Cdo gjë buzëqeshte...kënga ishte më e bukur, tinguj dhe fjalë preknin ndryshe shpirtin tim.
...edhe kur të kisha përballë meje kisha frikë, shumë pyetje...cfarë po bëj, cfar po ndodh, ishte e drejtë apo gabim... më friksonte ngjajshmëria me ty, për pikpamjet, për humorin, për ndjeshmërinë...të gjitha përputheshin në mënyrën më perfekte.
Dhe më vinin dyshimet: a është e mundur se po jetoj...pastaj buzeqeshja yte e cila më përcillte/përcjell 24 orë në ditë ma trazonte me embëlsi shpirtin...shpesh mundohesha të largoj mendjen nga ti dhe të drejtoj shikimin tjetër kah...por më kot...atëherë edhe sot...
Kudo që jam, ndjej prezencën tënde...ndonjëherë të lutem të më lesh të qetë, e ndojherë të këkoj...pastaj qetësohem kur të gjej...dhe përsëri vazhdoj...lutem të mos të kujtoj...lutem të mos bezdis as unë ty, të të le të qetë...e di se po të me harrosh ti, këtë do e ndjeja dhe unë dhe kështu do mund ti ndajmë rrugët tona...
E di se është e vështirë kjo sepse nuk zhduket shpirti...por së paku, sikur të kishim pushuar...unë ka kohë që po e kërkoj atë prehje...sado që mendoj sa kam hudhur shtresa të mjaftueshme hiri mbi zjarrin e kahershëm...kot!
Jo pa qëllim pata heq dorë edhe nga gjërat më të bukura...poezi nuk lexova, e as nuk hodha ndoj varg mbi letër...u shkëputa nga qeshja të cilën e kam pasë pjesë përbërëse të ditës...ngadalë lash mbas dore gjëra të cilat i bëja më pasion...e as lule nuk adhuroj siq kam bë më parë...u bëra racionale në maksimum, vetëm e vetëm të të lë ty të qetë dhe të gjej qetësi për veten time...
Pavarësisht nga kjo përpjekje, cdo gjë që bëja dhe bëj, cdo veprim imi e di se nuk është në kundërshim me ty, por është sepse na konvenon të dyve, sepse të gjithë kështu jemi të qetë...
Dashuria të mësojka ta tejkalosh edhe vetë atë, të jesh në shërbim të saj dhe ti mundësosh asaj që të jetojë në këtë botë po edhe në tjetrën...

Prill, 2006

**Zero Cool** · 22-05-12, 15:12

Një fëmijë pyet: "Zemra është gjithmonë në të njëjtën vend, apo herë pas here ndryshon? Nga e majta në të djathtë?"
I rrituri përgjigjet. " Jo, zemra rri gjithmonë në të njëjtin vend. Në të majtë. "

Dhe ndërkohë mendon: pastaj një ditë, do të rritesh, dhe do të kuptosh se zemra jeton në një mijë vende të ndryshme, pa jetuar, vërtet askund.

Nganjëherë arrinë deri në fyt, dhe kjo të ndodh kur je i emocionuar.Ose zbret në stomak, kur je i frikësuar, i lënduar.
Ka raste që përshpejton rrehjet e saj, dhe duket se do të dalë nga gjoksi yt, herë të tjera, ndërron vendin me trurin.
Duke u rritur, dhe do të mësosh të hedhësh zemrën tënde në duart e tjetrit. Dhe, shpesherë, do të të kthehet mbrapsh, edhe e lënduar.

Por mos u bëj merak.

Gjithsesi do të jetë bukur. Ose, ndoshta, më bukur se herët e tjera. Këtë, megjithatë, do ta mësosh pas një kohe të gjatë, tepër të gjatë.

Do të kesh ditë kur të besosh se nuk ke më një zemër, se ajo të ka humbur. Dhe do fillosh ta kërkosh brenda një kujtimi, një parfumi, në sytë e një kalimtari.

Pastaj, do të jetë një tjetër ditë, një ditë e veçantë, e ndryshme, pak speciale, e rëndësishme.
Atë ditë, ti do të kuptosh se jo të gjithë e kanë një zemër.

lovely · 03-06-12, 18:31

Ti, pema ime!
Unë qëndroj e fortë nën hijen tënde.
Bari nuk ndal vrullin e hapave tanë.. Këta te fundit kanë për forcë dashurinë.
Një ditë të bukur, kur gjithcka do të jetë një kujtim i largët,do të ta shtrëngoj dorën me fuqinë e fundit, dhe do të t`falënderoj për bashkëudhëtimin nëpër këtë rrugë.
Asnjëherë nuk u garantua lehtësi, gurët na ngritën lart, gjithmonë u përplasëm nëpër dallgë, por mbijetuam. Mbijetuam sepse unë jam hija jote, ti je pema ime!

Bona-us · 07-10-12, 11:32

Kishte kaluar shume kohe qe nga hera e fundit qe kisha degjuar ate kenge....Kisha vendosur qe kurre me nuk do te ishte pjese e repertorit tim muzikor....Mbreme me lindi deshira per te provuar c'ndjesi do te me krijonte....e cuditshme !!!!!!Nuk pati lot, dhimbje, trishtim nga degjimi i atyre tingujve qe dikur me kishin bere te lumtur. Sa shume kohe ka kaluar..............Plote 1 vit pa ty.....Mbaje mend heren e fundit te takimit tone...Duhet te kishte qene nje dite e mbushur p...lot dashuri dhe buzeqeshje...Do te festonim 1 vit e 6 muaj bashke por ishte pikerishte ajo dite qe nga 2 u beme 1. Me kujtohet sa te urreva ato caste, sa ne mijra copeza mu thye zemra, sa e erret mu duk jeta. Bota humbi shkelqimin e saj. Mallkova veten qe te dashurova marrezishte dhe ty qe me lendove pafundesishte.!!!Urreva paftyresine dhe buzeqeshjen tende ironike. Nuk doja te me shihje te nxirrja lot sepse ishin lot qe si meritoje por e pamundur.....Lotet s'jane dobesi por dhimbje.....Sa here e kam pyetur veten se ku gabova ????? Pse ???? Arrita te te plotesoja cdo deshire qe kerkoje...Ndyshova per ty dhe ti e di mire. Kam falur gabime te pafalshme per hire te asaj ndjenje...Ishe puthja ime e pare, dashuria ime e pare...Buzeqeshja dhe frymezimi im..... te kujtohet ????????? dikur me quaje jeten tende......UNE DHE TI PERGJITHMONE BASHKE ASGJE DHE ASKUSH SMUND TE NA NDAJE.....Sa shpejt i harrove premtimet ...Fjale qe shkuan bashke me eren ! Valle vertet e meritova tradhetine tende....???!!! Gabimi im i vetem ishte qe te desha cmendurishte ! Nese dikur te urreva tani jo me!!! Sot pas kaq shume kohesh ndjej te kem rifituar buzeqeshjen, qetesine, te jem serisht vajza qe isha para se te te njihja ty....Do kujtoje nga ty ato momente qe me ke bere vertete te lumtur ...dhe e di ???? Te falenderoje vertete per kohen e bukur dhe nese ato momente kane qene jo te ndjera nga ty...Tashme cdo gje ka mbaruar....JO ME KUJTIMI YT NE TE TASHMEN TIME......Nuk ishte e destinuar per te qendruar bashke, Zoti te largoi nga rruga ime per te gjetur ate te duhurin , ate qe vertet do ta meritoje zemren time..... ISHE DASHURIA E PARE POR.........JO E VERTETA...

**Zero Cool** · 07-10-12, 17:07

Te kerkova mbi toke, nen toke, mbi uje, nen uje, ne qiell e ku do tjeter por prap nuk te gjeta, nuk lash gur pa levizur per ty, te kerkova posht cdo guri, nen ura, ne kopshte, lendina, kodra, male, shkretetira e akullnaja, neper fshatra, qytete edhe neper metropolet me te medha te botes, nuk lash ndertes, pallat, shtepi e keshtjell pa boshatisur por prap nuk te gjeta ty. Te kerkova ne cdo ishull e gadishull, shtet e kontinent por asgje, kerkova neper oqeane, detra e lumenj por perseri nuk te gjeta. Te kerkova ne qiell, shikova diellin, henen, yjet por ti nuk ishe edhe pse te gjitha keto kishin bukurin, buzeqeshjen dhe embelsin tende. Te kerkova me ore, me dite, me muaj, me vite por nuk te pash, te kerkova ne cdo kohe: kur dielli buzeqeshte ngroht, kur qielli qante ftoht, ne pranvere, vere dimer e vjeshte edhe kur bora mbulonte gjithqka. Te kerkova diten e naten, kur te gjithe ishin zgjuar edhe kur te gjithe flinin, te kerkova midis njerzve, midis bisedave e buzeqeshjeve te tyre por prap ty nuk te gjeta, te kerkova lart e posht, ketu e atje, afer e larg, nuk lash centimeter te tokes pa kerkuar por perseri asgje, shkova pas cdo traku me shpresen se ish i yti, pas qdo britme e zani por perseri nuk ishe ti.

I zhgenjyer qe nuk te gjeta u ula dikund me nje qoshe, buze rruges isha i rraskapitur dhe deshiroja te mbaja zi per shpresat qe me kishin vdekur, per endrrat qe me ishin rrenuar, e kisha humbur arsyen, motivin dhe deshiren per te vazhduar jeten, sepse isha i bindur qe nuk do te te gjeja kurr me. Po ndjeja dhembje, urrejtje, meri e neveri per veten, ndjeja gjithqka te keqe perveq meshires, sepse sa do qe isha munduar perseri kisha frik mos kam harruar ndonje vend pa te kerkuar. Ne keto mendime e siper nje ze doli nga mbrendsia ime, mbeta i shtangur ne vend, nuk mund ta besoja, ishte zeri yt, po po zery yt e njoha te betohem. Ishe strukur mbrenda zemres sime te pash, e ateher si per ironi te fatit me pyete: Cfare po kerkon???

fb